Ninja Clan Wars

Czułem się wyśmiany, dosłownie. Po co ja sieę do cholery chyliłem po mądrości płynący z mojej wiedzy, jeśli i tak wszyscy mają mnie w nosie? Nie podobało mi się to, ale co ja mogłem? Może gdybym był kimś ważnym tutaj, inczej by przyjęli moje słowa. No cóż.... Oczywiście z przmową Setsuny postąpili inaczej. Ci słuchali jej jakby wpatrzeni w obrazek. Nie dziwię im się. To w końcu nasza liderka... Nie ważne.  Czas się pozbierać do kupy! Sluchałem dalej tego co ma do powiedzenia liderka. Mówiła mądrze, ale jakoś dalej nie moglem jej zaufać. Czy to źle? Nie mam bladego pojęcia. Cały czas czuję się w jej zasięgu jakiś nieufny. W pewnym momencie spojrzała na mnie kierując do mnie dość istotne słowa. Ja zaś patrzyłem na nią moimi żółtawymi oczyma, by na końcu kiwnąć jedynie głową, a natstępnie stworzyć charakterystyczną pieczeć do stworzenia klonów.

    Koło mojej osoby znalazły się dwa klony. Ich zadanie było proste. Za pomocą swoich sensorycznych zdolności mieli znaleźć pozostałych członkow klanu Uchiha i wezwać ich spowrotem do nowej siedziby klanu Uchiha. Nie musiałem im nawet tłumaczyć teo co mają zrobić. Momentalnie się rozproszyli. Jeden w jedną stronę, drugi w drugą. Myślę, że niedługo sprowadzą wszystkich do siedziby...

[Klon nr. 1 ]
    Od razu załapałem ślad dwójki Uchiha, którzy znajdowali się praktycznie nieopodal mnie. Wybieglem z tymczasowej bazy klanu Uchiha by momentalnie przebiec dystans kilkuset metrów. Zajęło mi to może kilka minut? No nie ważne.. najważniejsze jest to, że przed moimi oczami znajdował się w tym momencie wcześniej poznany Ikkyo, oraz inny Uchiha którego nie widziałem w ogóle na oczy. Na moje szczęście mogłem wyczuć od niego chakrę tę podobną do mojej, dzięki czemu miałem pewność że on także jestmoim starszym krewnym. Spojrzałem na nich ukratkiem i powiedział o co mi dokładnie chodzi: - Siemanko Ikkyo i... proszę pana. Wzywa was nowy lider klanu Uchiha, Setsuna która chce wyruszyć za cztery godziny na wojnę. Nie ma czasu do stracenia. im szybciej dotrzemy do naszej bazy tym lepiej. A i proszę pana... Jestem Hiroshi. - Po czym uśmiechnąłem się lekko  nakazując pozostałem dwójce ruszyć za mną by im pokazać miejsce wymarszu. Niedługo potem znaleźliśmy się obok mojego oryginały, po czym zniknąłem z charakterystycznym *puff*.

[Klon nr.2 ]
Ja zaś dostałem inne polecenie od mojego oryginału. Miałem szybko znaleźć się na wyspie Handlowej by zakupić potrzebne rzeczy  i odpowiednio przygotować się do walki. Musiały to być materiały najlepszej jakośc, a tylko tam mogę je znaleźć. Myślę, że klan Uchiha nie będzie zły, jeśli zniknę na kilka godzin. Oby... oby tylko mi to zajęło te kilka godzin....

Z/t Tsuki no Kuni, Miasto

Ostatnio edytowany przez Hiroshi (2015-07-09 20:14:05)

     Staliśmy w dwóch, rozmawiając o naszych sprawach. o walce, o przyszłości klanu. O podróży, o dalszych losach Hidari. Cóż, żaden z tych tematów nie był miły. Przyjemność więc sprawił mi widok Hiroshiego, który spokojnym tempem postanowił nas dogonić. Szczerze, to nie myślałem, że to oryginał. W końcu udał się na rozmowy z nową lider klanu. Raczej taka osoba nie chciałaby, aby jej rozmówca po dniu, może kilku, ot tak opuścił jej tereny. Szczególnie, że dokładne dane nowego obozowiska były objęte tajemnicą, za której złamanie groziła śmierć. Pamiętałem słowa posłańca, który pouczał Hiro. Chciałem pójść za nim, jednak wolałem nie igrać z ogniem. Wiedziałem, że w końcu klan mnie wezwie. Przecież jest wojna. Każdy wojownik to teraz coś na wagę złota. Rodzina nie mogła się nas pozbyć, nie. Uchiha z pewnością chcieli nas zgarnąć. A widok biegnącego Hiroshiego mówił mi jedno. Pora się szykować.

     - Oho... Patrz na góry. - mruknąłem do Logena, kiedy zauważyłem postać mknącą ku nam, właśnie ze stromych szczytów. W końcu gdzie mogła być lepsza kryjówka, jeżeli nie tam? Czekałem więc, aż do naszej dwójki zbliży się następny krewniak. Łał, było nas coraz więcej. Zaczynało robić spotkanie rodzinne. Gdzie herbata i ciastka? - Oi, Hiroshi. Lider klanu już nas wzywa?

     Z uśmiechem czekałem na dalszy rozwój wydarzeń. Cóż, mój znajomy nie popisał się elokwencją. Wpadł, narobił zamieszania, w paru zdaniach streścił cel wizyty, po czym ruszył w wybranym przez siebie kierunku. Zdziwiło mnie to, tak samo fakt, że do Logena zwracała się na "pan", bądź "san". Zdumiewające, byłem od niego młodszy, a traktowałem gościa starszego o dekadę jak równego typa. Czyżby Hiroshi należał do sztywniaków? Kto go wie.

     Ruszyłem za Hiro, podobnie jak Logen. Nie odzywałem się przez podróż, ponieważ bardzo dokładnie skupiłem się na okolicy. Chciałem poznać możliwe szlaki do tego obozu. Z pewnością to się przyda, w takich czasach. Czasach wojny... Zaraz. Przecież Hiroshi powiedział, że za kilka godzin ruszamy na wojnę. Jaką wojnę? Z Błyskawicą? W tym stanie? Nie wiedziałem nic o liczności naszego zgromadzenia, ale posyłanie go na starcie z hordą Feudała było bezsensowne... Przynajmniej na razie. Nie mówiłem jednak nic. Czekałem na rozwój wydarzeń. Gdy znaleźliśmy się obok oryginału, wreszcie przemówiłem.

     - Hiroshi, o co chodzi z tą wojną? Idziemy na Błyskawicę? Przecież wiesz doskonale, że jest nas za mało. - powiedziałem nie bez wstydu.

Theme

       Klamka zapadła. Wszyscy Uchiha rozeszli się z miejsca zebrania, rozpoczynając przygotowania do podróży. Ikkyo oraz Logen przybyli na miejsce zbiórki, gdzie czekał już na nich Hiorshi, tłumacząc dokładnie całe zajście. W tym czasie do obozu wpadł Kuroi Inu, który ujrzał na twarzach swych braci i sióstr, smutek i zwątpienie, chodź w niektórych ciągle tlił się ogień w oczach i duszy. Nikt nie chciał pozostawiać swego domu, którym było Hidari lecz w obecnej chwili nie było innej opcji na przetrwanie. Każdy pospiesznie nabierał wody w małe buteleczki i zabierał rzeczy z namiotów, które prawdopodobnie zostaną tu pozostawione. Bowiem droga do Gorących Źródeł nie powinna trwać dłużej jak dwa dni marszu. Zresztą namioty te, były solidne przymocowane do kamiennego podłoża, więc nie było sensu z nimi walczyć. Akihiko przemierzał wąskie przejścia pomiędzy, tymczasowymi mieszkaniami Uchich, aż w końcu dotarł do tego, który go interesował. Z przejęciem i wiarą, że ją ujrzy, zajrzał do namiotu. Dziewczyny nie było, tak samo jak i jej rzeczy. W kryjówce za to rozległ się krzyk, który przyciągnął uwagę praktycznie każdego z pod znaku wachlarza. To Yuchi, zakuty w metalowe kajdany z rękoma przełożonymi za plecy, wydzierał swoje teorie i przekonania.
   - Zdrajcy stanu! Zostawiacie nasz dom! Będziecie psami lorda gorących źródeł!
   Długo nie musiał czekać na ciężkie uderzenie z pięści strażnika, który go prowadził. Chwilę później jego usta zapchane były papierem i owinięte pasem aby żadne słowo nie wydostało się już z jego ust. Setsuna rozglądała się spokojnie, oparta o ścianę groty i doglądając całej sytuacji.
   - Myślisz, że dobrze postępujemy?
   - Nie wiem czy dobrze ale na pewno rozsądnie - odpowiedział Taizo, stojący tuż obok niej, podpierając się drewnianą laską, również lustrując lud. Jego starcza twarz pokazywała zdecydowanie więcej obaw niż liderki. Najwidoczniej w życiu widział znacznie więcej i bał się konsekwencji, które mogą nadejść. Przecież ruszają na wojnę, która ma im dać nowy dom i szansę na odbudowę klanu ale co jeżeli nie skończy się ona pomyślnie? Wiele pytań a żadnych odpowiedzi. W tym samym jednak czasie, Kuroi stał przed namiotem, zapewne zastanawiając się co dzieje się z Sayą. Czyżby uciekła? Może coś jej się stało? Nagle poczuł uderzenie w plecy, chodź nie było ono tyle bolesne co zaskakujące. Dziewczyna z daleka wypatrzyła chłopaka i przytuliła się do niego a gdy ten obrócił się w jej kierunku, odsunęła się na krok by mogła go dokładnie dojrzeć. Już widziała, po jego minie, że nie ma pojęcia co właśnie się dzieje.
   - Cieszę się, że znów Cię widzę. Nie pytaj, już Ci wszystko wyjaśniam od początku. Widzisz tą kobietę opierającą się o ścianę? O tam! - wskazała palcem na praktycznie jedyną postać, która w obecnej chwili nie pakowała się do podróży - To Setsuna, nowy Lider klanu a staruszek obok to Taizo jej radny. Ten co przed chwilą krzyczał to Yuchi i też był radnym ale się zbuntował przeciwko decyzji. No właśnie i tu zaczyna się najważniejsze. Akihiko... klan Uchiha opuszcza ziemie Hidari. Przenosimy się do Gorących Źródeł, gdzie zagwarantowano nam szansę na odbudowę. Jednak w tym wszystkim jest haczyk. Czeka nas wojna Aki, wojna. Będziemy walczyć przeciw Kraju Ognia o nasz nowy dom. To jest chore nie sądzisz? Jak nie błyskawica to ogień. Z deszczu pod rynnę. Niedługo wyruszamy, właściwie za parę godzin. Ruszasz z nami? I co z moim bratem?
   Saya zalała Kuroia gradem słów, prezentując mu sytuację i zadając kilka pytań. Jej oczy też były pełne zwątpienia bo nie rozumiała do końca decyzji przywódców ale wiedziała, że musi ruszyć razem z resztą by mieć szansę na przetrwanie. Niezależnie od decyzji białowłosego, ruszy wraz z klanem ku nowemu domu.
   Nastąpiła jednak godzina zero a wszyscy czerwonoocy stali zapakowani i gotowi do drogi, chociaż ciężko było stwierdzić czy mentalnie również byli przygotowani do tego co ich czeka. Elitarni ninja z Uchiha poganiali wszystkich towarzyszy do opuszczenia groty, gwarantując również tym, którzy ją już opuścili, eskortę i pewien stopień bezpieczeństwa. Gdy wszyscy opuścili ją jaskinie w środku pozostała już tylko Setsuna z jednym ze swych podwładnych. Spojrzała na niego i położyła dłoń na barku.
  - Pozostań w Hidari i miej oczy szeroko otwarte. Jeżeli pojawią się jacyś inny Uchiha, postaraj się ich do siebie przyłączać bo każda istotna jest dla nas ważna. Zajmij się także zwiadem. Każda nowa, istotna informacja ma być do mnie przesłana natychmiastowo poprzez Twojego osobistego klona, innych sposób nie przyjmę aby uniknąć fałszywych informacji. Liczę na Ciebie.
   W tej chwili jej podwładny wybiegł z groty, ruszając w zupełnie innym kierunku niż pozostali. Setsuna zaś dogoniła szybkim krokiem swój lud, dążąc wraz z nim do kraju Gorących Źródeł.

Ostatnio edytowany przez Straznik specjalny (2015-07-16 17:54:07)

    Wielkie poruszenie, którego celem było znalezienie nowej siedziby dla klanu, wyjaśniało trochę spraw, o których Logen chciałby się dowiedzieć. Wiedział co się stało, gdy go nie było i mógł się domyślać, że coś takiego będzie mieć miejsce. Nie przypuszczał jednak, że trafi w sam środek tego poruszenia. Teraz będzie mógł wspomóc swoich rodaków.
    Zastanawiał się, czy Ikkyo dotrze na miejsce, czy też zanim to postanowi pierw sprawdzić sytuację przy użyciu klona. Biorąc pod uwagę całość sytuacji raczej nie byłoby to wskazane. Chłopak spojrzał na klona, z którym to niedawno walczył.
    - Zamierzasz ruszyć z nami, czy znikniesz, a na miejsce przybędziesz osobiście? – zapytał powoli naciskając na ostatnie słowo, starając się, aby jego głos brzmiał naturalnie, acz delikatnie prowokując go do właściwej decyzji.
    Widząc kolejne osoby wyruszające w tym samym kierunku co poprzedni, Logen nie chciał zostać na szarym końcu. Wciąż nie uzyskał odpowiedzi od Hiroshiego, co go trochę irytowało. Miał wyruszyć wraz z resztą klanu, ale nie wiedział co dokładnie go czeka – choć jedno było wiadome, walka.
    - Lepiej nie zostawać w tyle… – odezwał się po chwili, spoglądając to na Ikkyo, to na Hiroshiego. – Chyba możemy pogadać w trakcie wędrówki, co ty na to Hiroshi? – rzucił po krótkiej chwili, po czym skierował się tam, dokąd szli pozostali.
    Jeśli tam, dokąd zmierzamy, nie znajdziemy dla siebie miejsca, to gdzie wtedy pójdziemy? – myślał Logen, patrząc po idących ludziach, członkach klanu. – Jaki będzie kolejny krok w całej tej rozgrywce… w obu przypadkach?

[zt -> Yu no Kuni -> Miejsce bitwy 2]

       Wolnym krokiem zmierzałem w kierunku gór, zwanych skalistymi nie bez powodu ale nie będę rozwodził się teraz na ich temat. Zmierzałem do Ikkyo, chodź znałem jego dokładnej pozycji to miałem silne przeczucia gdzie go szukać. Są pewne miejsca dla Uchiha, które przyciągają ich jak komary do światła i ta więź oczy, która nas wszystkich łączyła, dawała niewidzialne i niewytłumaczalne znaki. Przede mną jeszcze spora garść drogi i mógłbym tam dotrzeć znacznie szybciej gdybym się postarał lecz postanowiłem spokojnie podążać do celu. Dlaczego? Chciałem sprawdzić czy okolica faktycznie jest już bezpieczna i że wojska Błyskawicy nie panoszą się po kątach polując na Czerwonookich. Na pierwszy rzut oka moja obranie nie zdradzało przynależności, jednakże twarz każdego spod znaku wachlarza jest w jakiś sposób podobna.

       Spacer wolnym krokiem przez te tereny okazał być się całkiem edukacyjny. Nie było mnie w tym regionie już od bardzo dawna i tabliczka informująca o zbliżaniu się do małej wioski, zadziwiła mnie. W czasie gdy nasz mój klan przechodził kryzys, inni wykorzystali to, że nie panoszymy się w hidari i powstawiali osiedlić się tutaj. Chyba, że to ja nie byłem zbyt uważny i nigdy nie dostrzegłem tego miejsca. Z czystej ciekawości pragnąłem ujrzeć to miejsce, chodź dziwne odgłosy dobiegające z tego zamieszkanego terenu zadziwiły mnie chyba jeszcze bardziej niż fakt istnienia. Pierwsza moja myśl była chyba oczywista, sugerując mi iż wojska Błyskawicy nadal się kręcą i dręczą biednych niczego winnych ludzi ale to nie pasowało do tego co widziałem. W obecnej chwili byłem skryty za jedną z górskich ścianek, bądź głazów, których pełno w takim terenie, chodź moja widoczność nie była ograniczona w dużym stopniu. Ze zdziwieniem obserwowałem pęd ludzi, zostawiających wszystkie swoje dobra na zewnątrz by schować się w domostwach. Spodziewałem się najazdu jakiejś grupy, która być może szantażuje ludność by zyskać żywność i pieniądze ale nic po za domysłami nie sugerowało aby tak miało być w rzeczywistości. Wtem usłyszałem wycie. Ostatni raz tak charakterystyczny i nowy dźwięk dla mych uszu dopłynął podczas wojny gdy ujrzałem Bijuu. Tym razem nie był to ogoniasty demon aczkolwiek nie jestem pewny czy słowo "demon" nie byłoby tutaj jednak prawidłowym sformułowaniem.  To co moje oczy dostrzegły było zarówno potworne jak obrzydliwe i prawie nierealne. Jak coś takiego miało prawo istnieć?
       Szybko analizowałem sytuację, dochodząc do wniosku że może jest to jakaś iluzja? Z tym, że ja zawsze wszędzie w pierwszej kolejności stawiam na iluzje, więc może tym razem powinienem postawić na inny aspekt. Summony? Może jakaś zamiana? To wszystko jednak nie do końca trzymało się kupy. Życie tych ludzi nie było póki co dla mnie zbyt wiele warte więc postanowiłem przeczekać w ukryciu by zobaczyć co zamierzając zrobić te kreatury, doprowadzające prawie do wymiotów. Być może sytuacje ciekawie się rozwinie i dowiem się czegoś na ich temat.

       Muszę przyznać, że sytuacja rozwijała się w dość dziwnym kierunku. Z początku kreatury jakby nie imały się domów ale jeden przywarł do okna losowej, z mojej perspektywy, chatki. Nie wiem czy to od samego zbliżenia czy też jego otwarcia paszczy ale nie widziałem nigdy wcześniej aby ktoś lub coś tworzyło szron w taki sposób. W sumie poznałem pewnego jegomościa o imieniu Ayatane, który pałał się lodowymi sztuczkami aczkolwiek nigdy w życiu nie widziałem aby uzyskiwał taki sam efekt co ta pokraka. Później było jeszcze lepiej. Wyglądało na to, że te stwory posiadają chakrę, którą potrafią manipulować. Taki efekt, widziałem podczas wojny i nie tylko, jak shinobi potrafił zamieniać się w ciecz by uniknąć ataku albo prześlizgnąć się przez jakiejś szczeliny tak jak i w tym wypadku. Łącząc wszystkie fakty, pomyślałem że mogą to być obiekty jakichś chorych badań i operacji. Szczerze mówiąc nigdy nie widziałem czegoś podobnego chociaż na poznałem kilku wybitnych medyków, którzy powiedzieli mi co nieco. Uparcie także obstawiałem pięć groszy na genjutsu, chociaż w takim wypadku powinienem je wyłapać. Dla pewności złożyłem dłonie w pieczęć by dezaktywować możliwą iluzje. Teraz było pytanie. Jeżeli to nie była technika, to czy potwory wyczują moją manipulacje chakrą? Chyba są na to ślepe skoro atakują zwykłych ludzi. A może ta dziewczynka, którą wyrzucili przed dom wcale nie jest taka zwykła? Miałem wrażenie, że uratowanie jej może nieco rozjaśnić sytuację. Tylko w sumie po co? Ci ludzie nie szczególnie mnie interesowali a ja miałbym narażać życie dla nich? No chyba, że są w stanie zapłacić mi za rozwiązanie tego problemu, który swoją drogą mnie zaciekawił swoją naturą. Obawiałem się jednak, że kreatury mogą być na tyle mocne bym nie był w stanie walczyć z nimi w pojedynkę ale dziewczynkę uratować trzeba, może sama coś powie więcej albo ten ktoś z domku, z którego wyskoczyła. Ułożyłem kolejną pieczęć tworząc klona, by ten ruszył w kierunku dziewczyny [szybkość 180], zabrał ją i pobiegł przed siebie, gdyż powrót zdradziłby moją aktualną pozycję i fakt, że oryginalny Ja wciąż się ukrywam.

       1. Kai
       2. Karasu Bunshin no Jutsu

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

       To było naprawdę dziwne. Pierwszy raz w swojej karierze ninja doświadczałem takiego przeskoku. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się aby ktoś nakładał Genjutsu wpływające bardziej na odbiór otoczenia i emocje niżeli na sam wzrok, węch czy słuch. Spodziewałem się raczej, że te pokraczne istoty znikną mi z oczy albo ukażą swoją inną, być może prawdziwą postać ale tak jak były, tak wciąż są i co gorsza skupiły się na mnie. Wygląda na to, że jednak reagują na chakre i wyłapują epicentrum jej użycia. Nie dziwne więc, że pominęły klona gdyż akurat ten rodzaj duplikacji, nie posiada własnych zasobów chakry. Podjąłem więc dobry wybór odnośnie techniki, bo przynajmniej czegoś się dowiedziałem. Musiało to również oznaczać, że dziewczynka posiada jakiś zasób ponadprzeciętnej energii, która przebija się nad zwykłymi cywilami co zdecydowanie zwróciło wcześniej uwagę tych istot. Czyżby dziewuszka posiadała Kekkei Genkai? Cóż, jak z tego wyjdę to może się dowiem.
       Póki co musiałem zająć się wymyślaniem jakiegoś planu. Szybko dostrzegłem dwie rzeczy, które jakby były kompletnie sprzeczne. W jednej chwili stwory ranią dziewczynę samym dotknięciem a w drugiej można przez nie przebiec jakby nigdy ich tam nie było. Pułapka? Czyżby to wszystko łącznie z dziewczynką zostało ukartowane a ktoś czekał tylko na debila takiego jak ja, który poczuje chęć pomocy i ruszy na ratunek? A czułem żeby się w to nie mieszać ale moja pierdzielona ciekawość, zawsze mnie ciągnie. Nie mam co teraz gdybać jednak nad tym, gdy muszę rozwiązać problem. Zastanawiałem się nad użyciem sharingana lecz, to może być dla mnie zarówno pomoc jak i udręka. Oczy będą intensywnie spalać chakre co na pewno zwróci uwagę stworów. Co jeżeli one mnie tak naprawdę nie widzą, i pędzą jedynie w kierunku energii, którą wyczuły? Postanowiłem więc wykonać szybko przeskok o kilka a może nawet kilkanaście metrów w stronę innej pułki skalnej bądź głazu jeżeli coś takiego dane mi było ujrzeć. Jeżeli mi się nie pofarciło z szukaniem to najzwyczajniej w świecie wycofuję się o kilkanaście metrów w tył. Muszę przeanalizować ich prędkość i na co mogę sobie pozwolić w starciu z nimi. Obawiałem się jednak, że wciąż mogę siedzieć w genjutsu, chociaż nie wiem jakim cudem miałoby się to stać po użyciu Kai. Zresztą musiałby to być ktoś naprawdę potężny żeby złapać mnie w tak mocną iluzję.

       Moje przypuszczenia okazały się trafne odnośnie pokrak. Ich wzrok lub instynkt, w zależności od tego czym tak naprawdę się posługiwały, kierował je w stronę emanującej chakry, tak więc dobrze, że postanowiłem najzwyczajniej w świecie zmienić swój pozycję bez używania energii. Kontakt z nimi mógłby skończyć się dosyć nieprzyjemnie, skoro przez sam dotyk potrafiły zranić dziewczynkę. Szybko też wysnułem teorię odnośnie mojego klona, który bez uszczerbku przebiegł przez jednego ze stworów. Najwidoczniej nie tylko kierowały się chakrą ale i też raniły jedyne istoty, które je posiadają. Moja duplikacja była stworzona z tej energii aczkolwiek w tym wypadku nie posiadała własnych pokładów dzięki czemu jej żywot nie został jeszcze przerwany co okaże się później bardzo przydatne. Musiałem również przyznać, że ktoś lub coś musiał mieć bujną i chorą wyobraźnię budząc na świat tak potworne bestie. Ich rozmiar budził respekt, chodź nie to budziło we mnie nieprzyjemne odczucia. Nawet chory wygląd, masa odnóży i porąbane połączenie, jak na oko, ludzi i zwierząt nie martwiło mnie tak jak fakt, że nie mam pojęcia jak walczyć z czymś, przez co ataki przenikają.
       Sytuacja istotnie przecudaczna ale nie sądziłem, że coś mnie jeszcze bardziej w tej chwili zadziwi. Ni stąd ni zowąd pojawili się jacyś ninja. Ich obecność jednak nie sprawiła, że potwory skierowały się w ich kierunku a o dziwo wręcz odwrotnie. Jegomoście zadziałali niczym strach na wróble przygotowany na zachłanne ziaren ptaki. Potwory rozbiegły się we wszystkich kierunkach, budząc we mnie zadziwienie jak i kilka dziwnych podejrzeń. Na wyróżnienie zasługiwał także fakt, iż ataki całej tej zgrai były kompletnie nieskuteczne a mimo to, przepędzili istoty we wszystkich kierunkach świata. Coś tu zdecydowanie śmierdziało i postanowiłem skorzystać z faktu, że mój klon pozostał już na widoku, samemu nie zmieniając pozycji. Byłem schowany ale wszytko dobrze słyszałem, zwłaszcza iż jestem użytkownikiem umiejętności oudio kontorouru , tak więc dźwięk a co za tym idzie, słuch i mowa są moimi sprzymierzeńcami.
       Klon bez większych protestów wypuścił dziewczynę z uścisku, oddając ja w ręce matki, chodź i tak uważałem, że jej zachowanie nie było godne tego miana. Pozostawić tak córkę na pastwę potwór? Chyba, że liczyła na ratunek owych ninja, którzy pojawili się dosyć szybko i wygląda na to, że nie pierwszy raz. Co ciekawe, otrzymywali zapłatę za swe usługi, ponoć na jakiś preparat. W głowie powstała mi już szybko historia. Ów ninja są odpowiedzialni za te potwory i w domniemanym geście dobrej woli pomagają mieszkańcom je odpędzać, biorąc jedynie pieniądze na preparat, który rzekomo ma pomóc w walce z pokrakami. W rzeczywistości stworzyli oni piękny biznes, który w nieskończoność może generować im pieniądze na "preparat", który pewnie znaczy w ich tłumaczeniu "życie w dostatku". To by kleiło się również z tym, że tak szybko się pojawiało. Póki co nie wysuwam jednak wniosków na głos, być może to zbieg okoliczności a wszystko wygląda nieco inaczej. Jednakże czujność muszę zachować bo być może to oni są za to odpowiedzialni.
       - Ja? Jestem Yocharu, podróżowałem w tej okolicy i zobaczyłem co się dzieje. Widząc dziewczynkę, której groziło niebezpieczeństwo, postanowił jej pomóc. Właściwie to był impuls, nawet sie nie zastanawiałem, musiałem to zrobić. Dobrze jednak, że się pojawialiście bo te stwory mogły by nas dopaść.
       No dobra, mam nadzieje że zabrzmiało to dość wiarygodnie. Liczyłem na to, że ninja nie widzieli mojego oryginału bo mogło mnie to spalić. Póki co, mówienie że jestem ninja może być niewygodne, mogliby się obawiać że ich wywęszę jeżeli coś knują. Z drugiej zaś strony, może uznaliby mnie za kogoś słabego skoro nie jestem w stanie pokonać tego czegoś i nie wyczuliby zagrożenia. Sam także wciąż nie byłem pewny czy to oni stanowią klucz do problemu czy może faktycznie pomagają.

        Klasyczny typ cwaniaka z tego Fumy jak na moje oko. Jak na ironię, brak reakcji w postaci mimiki twarzy, mówił często więcej niż uśmiech, smutek czy gniew. W każdym razie ekipa się zwinęła, nie zwracając mnie na większej uwagi co też było dla mnie raczej sporym plusem bo dzięki temu mam większe pole do działania bez ich nacisku. Muszę przyznać, że zainteresowałem się tą sprawą. Wciąż nie czułem jakiejś sympatii do mieszczan, mimo że Ci wydawali się mnie traktować na równi bohatersko co Ci cali obrońcy ale zaintrygowany grupą i potworami postanowiłem nieco wwiercić się w temat.
        Zostałem zaproszony na herbatkę i chodź nie jestem typem gościa, który z wielką ochotą przysiaduje w gronie obcych ludzi, opowiadających o swoim życiu to wyczułem jednak szansę na zdobycie cennych informacji odnośnie tych całych ataków. Jak dobrze pójdzie, mężczyzna rozjaśni mi punkt widzenia na sytuację a i może dowiem się czy w ogóle mają jakiejś pojęcie na temat tych potworów. Może krążyły w tej okolicy jakaś legenda i może ktoś na tym czerpie korzyści albo legenda ma w sobie coś więcej niż ziarno prawdy. Pytań i podejrzeń miałem wiele. Jedne się trzymały kupy, drugie nieco mniej ale jednak nie byłem nastawiony prostoliniowo i zakładałem wiele możliwości. Skinąłem więc głową w kierunku Ookaby, ukazując lekki uśmiech.
       - Podróżuję już jakiś czas i bardzo chętnie przysiadłbym na chwilkę i napił się herbaty.
       Wykonałem przy tym delikatny ukłon w podzięce za wysunięcie miłej propozycji i zapewne ruszyłem za Ookabą. W tym czasie ja, jako ten oryginalny, wciąż się skrywałem. Coś mnie kusiło by podążać za grupką. Podsłuchanie ich, bądź zaobserwowanie, mogłoby dać jakiś szerszy wgląd na sytuacje. Postanowiłem jednak poczekać cierpliwie w ukryciu, oczekując aż klon zdobędzie cenne informacje. Ekipa nie znajdowała się przecież daleko i raczej nie będą szybko niczego kombinować, jeżeli to oni stoją za całym tym wybrykiem. Naprawdę byłem coraz bardziej ciekaw rozwiązania tej sytuacji.

       No cóż, nie takich informacji spodziewałem się dowiedzieć ale starałem się zachowywać w taki sposób jakby mnie to w jakimś stopniu interesowało. Trudno ukryć, że marchew i kapusta to raczej nie są tematy, na które ktoś z klanu Uchiha i charakterze takim jak ja, zna się wybitnie i chętnie porozmawia. To jednak był dobry wstępniak do poruszenia ważniejszej kwestii. Gdybym wypalił z mostu pytanie odnośnie tych dziwnych ataków, mógłbym wydać się podejrzany a wysłuchując starosty ukazałem swoje fałszywe zainteresowanie ich wioską, być może zaskarbiając pewną sympatię, która wejdzie mi na konto wraz z uratowaniem dziewczynki. Nie dziwiło mnie również, że mężczyzna z własnej inicjatywy nie wypalił na temat potworów bo raczej nie jest to nic miłego dla ludzi, żyjących w ciągłym strachu przed nimi ale jeżeli chciałem rozwiązać zagadkę to byłem zmuszony zapytać.
       - Widzę, że po mimo małej liczebności wioski, stanowicie całkiem istotny punkt handlowy co jest także dość zaskakuje dla mnie, że udało wam się znaleźć pola do sadzenia warzyw w tych górskich terenach. Wiem, że może troszkę nie wypada ale o co chodzi z tymi atakami? Długo to trwa i co ta za bohaterska grupa? Dużo wędruje po świecie ale czegoś takiego w życiu nie widziałem.
       Oczywiście ostatnie kwestie powiedziałem nieco niższym tonem aby jakimś cudem nie wzbudziło to jakiegoś poruszenia ani nie wyszło po za obręb domku. Nie mówiłem tego także szeptem co by nie wydawało się podejrzane.

       W tym samym czasie, ja we własnej osobie cierpliwie czekałem ukryty. Pokazanie się ludziom w tej chwili było ryzykowne, bo być może ktoś zwrócił uwagę jak wchodzę do domu starosty a tu nagle przechadzam się środkiem wioski i ktoś może zgłupieć. Wątpię by ktoś nagle wpadł na pomysł że mam bliźniaka tak więc nie ruszałem się z miejsca, przy okazji mogąc nieco zregenerować delikatne ubytki chakry. Wtem moje oko dostrzegło coś, czego nie raczej nie spodziewało się tutaj ujrzeć. Rozejrzałem się dookoła czy aby nikt przypadkiem mnie nie obserwuje i czy ten ów przedmiot nie wylądował tutaj dosłownie przed chwilą ale wyglądało na to, że musiał tu trafić ciut wcześniej. Zbliżyłem do kunaia na wyciągnięcie ręki, analizując sytuację. Po tym jak został wbity mogłem przeprowadzić symulacje jego lotu, chyba że ktoś wbił go ręcznie co też pewnie będzie widać po głębokości zanurzenia w korze. Ostrze wyglądało na czyste więc nie mogło tu gnić od dawna. Być może był to oręż tamtej grupy. Z ich rąk poleciało kilka żelastwa więc jeden mógł zbłądzić aż tutaj, chodź było to na oko za daleko od wydarzenia. Jeżeli na drzewie znajdowały się liście, urwałem z gałęzi jeden z nich i przetarłem nim ostrze. Ponoć tamci ninja smarowali czymś broń, więc wolałem nie ryzykować oparzeń lub zatrucia. Oczywiście w przypadku braku liści, wykorzystałem do tego kawałek materiału ze swojej starej opaski na czoło, którą trzymałem w kaburze w sumie nie wiedząc do końca czemu. Chciałem także wyrwać ostrze z drzewa, lecz najpierw wolałem przeanalizować jego stan. Jeżeli okazał się być przeciętnym kunaiem bez żadnych cudów na kiju, postanowiłem go wyrwać i dla bezpieczeństwa odskoczyć od miejsca w które został wbity. Być może zakleszczał on coś ważnego.

       Jak moja analiza wykazała, kunaiem musiał rzucać ktoś kto dostał go chyba pierwszy raz do ręki albo osoba, która kompletnie nie miała do tego talentu. Mógłbym na upartego założyć, że ktoś zrobił to celowo i zaplanował aby ostrze w tej sposób powędrowało tylko, że póki co nie miało to kompletnie sensu. Kąt rzutu był po prostu chory i praktycznie nie realny do wykonania w tych okolicznościach tak więc najbardziej prawdopodobne wydawać się mogło, iż żelastwo powędrowało tu rykoszetem. Cóż, jeżeli założyć że został on posłany jako jeden z kilku przez grupkę Fumy i dodając do tego pokraczny sposób wyrzutu to mogło się do trzymać kupy. To wręcz przerażające, że ninja wykorzystujący kunaie, bądź shurikeny, są w stanie dopuścić się aż takiego rozrzutu oręża, zwłaszcza że reszty broni nigdzie w okolicy nie dostrzegałem. Byłem coraz bardziej przekonany do prawdziwości teorii, że to właśnie ta grupa odpowiada tak naprawdę za te dziwne zjawiska.
       Wtem coś mi zapulsowało niczym radar, który wyłapuje nieproszonego gościa. Skierowałem wzrok na dom, w którym znajdował się mój klon, dokonując rozpoznania sytuacji i dostrzegłem mężczyznę próbującego podsłuchiwać rozmowę jaka tam przebiegała. Wyglądało na to, że ten cały Fuma miał ku mnie jakieś podejrzenia i posłał swego pachołka na przeszpiegi. Znając siebie, wiedziałem że moja duplikacja nie powie nawet zwykłemu cywilowi żadnych rzeczy, które mogłyby naprowadzić na to kim tak na prawdę jestem aczkolwiek Fuma musiał wyczuć, że mogę stanowić zagrożenie dla ich planu, zakładając oczywiście, że moja teoria jest właściwa. Zmrużyłem oczy jak to miewam w zwyczaju gdy coś mi nie pasuje i postanowiłem podążać za jegomościem, trzymając pewien dystans. Nie chciałem przecież by zorientowali się o mojej obecności. Zmuszony byłem jednak do podwyższonej czujności, nie wiedziałem czy grupa rozstawiła pułapki w okół swojego domu, o którym wcześniej wspominali. Prawdopodobnie nie, inaczej nie mówiłby do Ookaby, że jakby co to ma ich tam szukać to wciąż nie wykluczało środków ostrożności z ich strony. Szczerze mówiąc, gdybym rzucał kunaiami tak jak oni to przed własnym domem wybudowałbym mur wysoki na 10 metrów. Podążając za szpiegiem, starałem trzymać się wszelkich możliwych i potencjalnych zasłon terenu, takich jak duże skały, rzadko występujące drzewa, które były w stanie mnie zakryć a także i niedokończone zabudowania, których o dziwo dosyć sporo tu było, chodź nie wyglądały na takie co stały tutaj od niedawna. Zdecydowanie ta cała sytuacja z potworami spowolniła rozwój wioski. Tylko po co to wszystko? Być może zaraz coś się dowiem. Miałem nadzieję, że za pomocą Oudio Kontroruru dosłyszę jakąś ciekawą rozmowę wewnątrz miejsca,  gdzie przesiaduje cała ta grupa, zwłaszcza że szpieg musi przekazać raport a sam Fuma zapewne jakoś na to zareaguje. Nie powinni się mnie spodziewać, zakładają przecież że jestem u Ookaby.
       Tymczasem mój duplikat kontynuował rozmowę ze starostą. Wychodzi na to, że ta sprawa to już jakiś grubszy temat, zwłaszcza dla samego mężczyzny, którego syn zaginął. Jedna rzecz wydała mi się szczególnie dziwna. Fuma z kompanami są tu od pół roku, zaś ataki rozpoczęły się 3 miesiące temu gdy wioska istnieje 4 lata. Już praktycznie nie miałem wątpliwości ku całej tej ferajnie, chodź to wciąż mógł być zbieg okoliczności. Nie, to po prostu nie możliwe, żeby to był przypadek. Jak ludność mogła żyć tyle czasu w spokoju a gdy pojawiają się Ci cali niby ninja to za jakiś czas rozpoczynają się ataki. No dobra, skoro już i tak zaangażowałem się w całą tą sytuacje, chodź nie wiem czy to dobry ruch z mojej strony, to może zaproponuje poszukiwanie jego syna. Te cwaniaki jeżeli go porwały to na bank trzymają go gdzieś całego i zdrowego. Byłem tylko ciekaw jak doszło do porwania, skoro potwory potrafią za dotykiem ranić istoty posiadające chakrę a pozostałe rzeczy po prostu przez nie przenikają. Ciekawe, nie mogę zaprzeczyć.
       - Może to nie wiele z mojej strony ale mógłbym poszukać pańskiego syna. Kiedyś w tych górach spędziłem sporo czasu, więc znam różne zakamarki. Musiałbym tylko dowiedzieć się jak wygląda, ile ma lat i w co był ubrany gdy go pan widział po raz ostatni?
        Wtem przyszło mi coś do głowy. Może to było głupie ale skoro ten cały Shin zniknął już na samym początku to może sam jest zamieszany w tą całą sytuację i upozorował własne porwanie? Tylko po co? No cóż, nie będę zamęczał tego człowieka pytaniami takiej rangi. Jeżeli jego syna i okaże się w to faktycznie zamieszany to mam swoje sposoby na wyciąganie informacji z takich gagatków.

      Jak z automatu skierowałem głowę w kierunku wioski. Sharingan zabłysnął w moich oczach, jakbym podświadomie przygotowywał się na to, że wpadłem w zasadzę ale prawda wydawała się być nieco inna. Mój klon skończył swój żywot co też oznajmiły kruki, wylatujące z dymu i rozpadające się na kawałki, kamuflując swoją śmierć w gęstym pyle po eksplozji. Nie miałem więc wątpliwości, że to dom Ookaby był epicentrum wybuchu. Nie było mi żal staruszka ani jego żony, ale to i tak nie zmieniało faktu, iż uważałem ich śmierć za kompletnie niepotrzebną i spowodowaną moją wizytą. Jednocześnie mogłem zaobserwować jak grupka Fumy rusza w kierunku wioski i jak na moje oko, nie byli szczególnie zdziwieni tym faktem i bardzo dobrze przygotowani. Albo nie zdejmują rynsztunku i czekają dwadzieścia cztery godziny na dobę pod drzwiami swej chaty na wydarzenia albo śmierdziało tu podstępem jeszcze bardziej niż wcześniej. Krzyk przywódcy tej grai spotęgował moje odczucia. Nie miałem krzty wątpliwości, że to mnie oznajmił terrorystą. Gość był cwany i wyczuł zagrożenie z mojej strony, więc postanowił sprowokował sytuację by się mnie pozbyć. Wszedł mi na odcisk a nieskromnie muszę przyznać, że Ci którzy to zrobili w przeszłości nie wyszli z tego żywi nawet kosztem moich ciężkich ran. Cóż byłem pewny swego w 99% bo zawsze należało trzymać w zanadrzu ten 1%, że wszystko może okazać się kompletnie inne.
       Póki co sytuacja plasowała się dla mnie nie najgorzej. Na straży pozostał jeden jegomość i chodź nie znałem jego pełni możliwości to przypuszczałem, że nie powinienem mieć problemu z wyciągnięciem informacji z niego. Wiedząc, że pozostali są w wiosce, skupiłem chakrę i po kilku zaledwie pięciu sekundach pojawiłem się, z jego perspektywy, jakby znikąd zaledwie 4 metry od niego. Wpatrywałem się w niego swymi ślepiami, które zapewne widział po par pierwszy i być może ostatni. Rzuciłem na niego naszego klanowe genjutsu, które pozwalało mi na kontrolowanie jego umysłu.
       - Teraz gadaj. To wy jesteście odpowiedzialni za te dziwne potwory atakujące wioskę i za eksplozję przed chwilą? Jeżeli tak to powiedz po co to robicie i zdradź mi szczegóły, które znasz.

1. Shunshim no Jutsu
2. Genjutsu: Sharingan [Sharingan] [Umysł 170 p.]

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Yocharu (2016-03-16 10:07:16)

       Wśród wertowanych wspomnień, które chłopak w podobnym do mnie wieku wyrecytował niczym aktor, wcielający się w postacie, upewniłem się niestety tylko w jednym. Eksplozja została wywoła przez drużynę Fumy co oczywiście było powiązane z moim pojawieniem się a sam Ookaba według słów i tak przestał być już potrzebny. Nie do końca byłem dlaczego mężczyzna tak uznał ale być może planowali oni przejąć kontrolę nad wioską, zastępując martwego już mężczyznę na jego stanowisku. Ciekawą rzeczą za to, którą wywnioskowałem tuż po użyciu techniki był fakt, że cała ta zgraja prawdopodobnie nie miała nic wspólnego z ninja co by również tłumaczyło ich pokraczność w rzucaniu kunaiem, gdyż każdy młodzik wychowujący się pod presją tego, powiedzmy, zawodu rzucałbym znacznie celniej. To kierowało mnie także do wniosku, iż tak bardzo szanowana grupa Fumy, to zwykli oszuści, którzy pragną wzbogacić się bądź podnieść w jakiś sposób swój status kosztem tych biednych ludzi. Wątpliwości miałem jedynie co ostatnich dwóch wymamrotanych zdań. Nie byłem pewny, czy powiedział on, że towarzysze mają bronić te pokraki, czy też mają bronić kogoś przed nimi. Czyżby to wszystko szło w nieco innym kierunku? To będę już musiał wyciągnąć od samego Fumy, chodź tym razem po prostu przystawię mu kunai do gardła, nie marnując przy tym ani krzty chakry.
       Z jakiegoś dziwnego powodu na samym końcu chłopak powiedział "pomóż mi." Do czego się odnosił? Raczej nie mówił tego do mnie, bo jego wola i brak chakry nie były w stanie przemóc się mojej sile genjutsu. Czyżby to była prośba do Fumy? Ale dlaczego potrzebował pomocy? Czyżby to przez niego w okolicy działo się tak wiele rzeczy? To były cholernie dziwne słowa, które wprowadziły mnie w chwilowy i delikatny amok. Miał poczucie jakbym wpadł w genjutsu ale to nie było możliwe aby ten człowiek był do tego zdolny. Potem było już tylko gorzej. Ponownie przeszło mnie to samo uczucie, co wtedy gdy zbliżyłem się do wioski. Kolejny atak? Jeżeli to ta grupa odpowiada za tym wszystkim to dlaczego ponownie przywołują te bestie? Nie dość im po poranku? Chyba, że chcą mnie stąd wykurzyć? A może gdy oni wychodzą z chatki to coś naciskają co w konsekwencji uruchamia jakiś dziwny mechanizm? Nie... To musiało inaczej działać.
       Pierwsze co zrobiłem to dezaktywacja sharingana. Przeciwko ekipie Fumy raczej mi się nie przyda a przy tych potworach będzie jedynie przeszkadzał. Następnym krokiem było złożenie w dłoni w technikę dezaktywującą genjutsu. Jeżeli zadziała to tak jak ostatnio, pozbędę się przynajmniej tego ponurego uczucia, która na mnie naciska z każdej strony. Wtem nagle nie wiedząc czemu, wpadłem na pewien pomysł. Co jeżeli te ostatnie słowa, powodowały aktywację całego tego zdarzenia? Przecież tuż po tym jak je wypowiedział, poczułem się strasznie dziwnie a okolica nabrała znów mrocznego klimatu.
       - Pomóż mi?
       Powiedziałem nieco zdziwiony jak i zaciekawiony czy te słowa, sprawią że coś się w ogóle wydarzy. Chłopak stał jak warzywo, chodź sharinga zgasł a wraz z nim jutsu kontrolujące jego głowę. Przypuszczałem, że to będzie dla niego silny szok więc być może szybko z tego amoku nie wyjdzie. Stworzyłem klona, tym razem w nieco bardziej złożonej formie by ten złapał chłopaka i wrzucił na swoje plecy, a jeżeli jakimś cudem był już na tyle świadom by się buntować to żeby grzmotnął go w głowę aby chwilowo stracił świadomość. Być może będzie stanowił dla mnie formę okupu za informację od grupy Fumy. Posłałem klona trasą, którą sam przemykałem cichcem, zaś sam pobiegłem do wioski by po pierwsze oddalić się od miejsca gdzie używałem chakry a po drugie aby zobaczyć reakcję Fumy i jego drużyny i czy faktycznie te wezwane potwory to ich sprawka. Przy okazji, będę w stanie poinformować ludność o kolejnej inwazji pokrak, jeżeli jeszcze nie poczuli tego dziwnego uczucia.

1. Kage Bunshin no jutsu
2. Kai

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Yocharu (2016-03-16 15:30:19)

       Sytuacja była dosyć nieprzyjemna. Klon wydawał się jednak zwracać uwagę w tej formie w jakiej go przyzwałem, co też mogło rzucić mi pewien pogląd na to, jak te kreatury mogą reagować i czym się kierować. Użycie chakry ponownie skierowały je ku mojej pozycji, chodź dziwiło mnie dlaczego mój duplikat padł ofiarą zainteresowania. Czyżby ten strażnik przyciągał jego uwagę? A może to te słowa, które wypowiedział były kluczem do pojawienia się stwór? Może gdybym nieco zmienił ich znaczenie, zadziałałoby to jak odwołanie? Wciąż jednak nie wiedziałem dlaczego one w ogóle wyłażą i czym są. Nie mogły być zwykłym genjutsu bo przed momentem je przełamałem a i rany, które zadały dziewczynce, w wiosce były prawdziwe. A gdyby tak, zrobić to samo co ta cała grupka Fumy na początku? Obawiam się, że sam mogę długo rozpracowywać czym są te bestie bez wyciągnięcia informacji z tego typa ale najpierw muszę jakoś przegonić te bestie. Coś mi się tu nie kleiło jednak wciąż. Wcześniej te same stwory chowały się po kątach w innym miejscu, teraz wyłażąc jednak tuż prz mnie. Widziałem ninja, którzy potrafili przemieszczać się pod ziemią ale to nie było możliwe aby te stwory tak działały. Musiałem jednak podjąć próbę. Ucieczka przed nimi nie miała sensu, chodź skierowanie się do wioski, gdzie siedzi cała ekipa Fumy, mogłoby sprawić, że Ci pozbyliby się bestii a wtedy ja wyciągnąłbym z nich informację na siłę. Mogliby mnie uznać za kogoś złego ale opinia nie była dla mnie aż tak istotna, jednakże rozwiązać ten kryzys bez oczerniania swojej osoby.  W dobie kryzysu klanu, nawet taka wioska mogłaby się stać potencjalnym sąsiadem do handlu więc musiałem myśleć bardziej za swój ród niżeli egoistycznymi pobudkami. Wyciągnąłem osiem kunai, posyłając je w każdym kierunku róży wiatrów od północy, przez południowy-wschód, aż po północny-zachód. Celowałem tak aby potwory w jakiś sposób oberwały, a raczej tak, żeby ostrze przeniknęło przez ich ciała a nie obok.
       - Nie potrzebuje już pomocy. Odejdźcie.
       Tak jak mówiłem, słowa strażnika zainspirowały mnie do zmiany znaczenia tamtego zdania i wypowiedzenia tego w takim tonie jak on. Być może kunaie były zwykłym rekwizytem do pokazu przed ludźmi a tak naprawdę to słowa miały jakieś istotne znaczenie. Że też nie przyjrzałem się Fumie gdy ten pojawił się w wiosce, ale skąd mogłem wiedzieć? Jeżeli to nic nie dało, pozostało mi wykonywać uniki przed bestiami. Według moich obliczeń, bylem od nich na tyle szybszy aby spokojnie chować się przed ich cielskami i ewentualnymi atakami. Jeżeli zrobi się zbyt ciasno i mnie otoczą, to najzwyczajniej w świecie przeskoczę nad nimi, bawiąc się dalej w ciuciubabkę o ile w ogóle ruszą na mnie, skoro nie używam chakry. Słyszałem, że ekipa cwaniaków nadchodzi, to też postanowiłem zaczekać na nich by zobaczyć co zrobią. Jeżeli nie byli ninja to nie powinienem mieć problemów. Swoją drogą, jeżeli moje działania niczego mi nie dały a ja postanowiłem wykonywać uniki, to korzystając z ich niewielkiej w porównaniu do mnie prędkości, rozglądać się za czymś co mogłoby przykuć moją uwagę. Nie wierzę aby pojawiały się znikąd, musi tu być jakiś mechanizm czy cholera wie. Zastanawiałem się również, czy te bestie nie są w jakiś sposób skonstruowane z chakry bo jeżeli tak, to może i mam pomysł jak się ich pozbyć.

       Klon w tym czasie miał nie lada zagwozdkę. Widząc aż szóstkę bestii kierujących się w jego kierunku, postanowił rzucić ciało strażnika gdzieś na bok, by te podążając za duplikatem nie wpadły na niego i nie zraniły. Sam zaś stwierdził, że nie warto się z nimi ganiać i po prostu zniknął. To był również test, czy stwory ruszą dalej w miejsce gdzie stał czy może skierują się na oryginał. Oczywiście jeżeli wcześniej udało mi się dezaktywować te pokraki to klon został na miejscu, gdyż nie było sensu uciekać.

       Dziwne, dziwne i jeszcze raz dziwne. Spodziewałem się, że kunaie które poślę, po prostu przelecą przez te stwory, które wcześniej wydawały się reagować na taki atak niczym duchy ale o dziwo na ich pokracznych ciałach zawitały otwory. Nie wyglądało na to, by szczególnie się tym przejęły jednakże sam fakt, że jednak są jakąś cielesną formą, dawał nieco otuchy jeżeli chodzi o dalsze możliwe starcie. Ku kolejnemu zaskoczeniu, otwory wyryte po ostrzach zaczynały się sklepiać jakąś dziwną konsystencją by przywrócić pełną formę istot. Skądś to znałem ale nie mogłem skojarzyć skąd. Wtem lampka zabłysła, chodź nie byłem pewny wciąż czy mam rację. Niegdyś miałem starcie z pewnym jegomościem, którego imię nie jest dla mnie istotne bo i tak gryzie piach, który używał klonów regenerujących się dokładnie w ten sam sposób. Dodatkowo do mojej głowy przypłynęły wspomnienia z akademii gdzie na liście technik, które można było podjąć do nauki, widniał napis Kasumi Juusha no Jutsu. Jak mam być szczery to nie do końca pamiętałem pełnego opisu tej techniki, chodź wiem że gdybałem nad przystąpieniem nauki nad nią. Niestety to było z jakieś 7 lat temu i jedyne co mi świtało to właśnie te klony, które potrafiły się regenerować. Jeżeli dobrze kojarzę była to technika genjutsu, chodź Kai nie powstrzymało ich przed natarciem. Z praktyki jednak zdołałem się nauczyć, samemu używając wielu iluzji, że jeżeli sharingan albo kai nie są w stanie czegoś złamać, to należy złamać oponenta. Tylko kto nim jest?
       Wtem sytuacja się zmieniła. Słowa jakby zadziałały a bestie zatrzymały się blisko mnie. Tylko czy to na pewno kwestia słów? Nie wiem, wiem jedynie że te zaczęły mi się przyglądać z równie wielkim zdziwieniem co ja im, gdy ujrzałem je po raz pierwszy. O dziwo pokraki, które goniły moją kopie, po jego zniknięciu przerzuciły się na mnie ale w tym czasie reszta nawet nie podniosła ręki w moim kierunku. Czekały na mój atak? Chciały mnie zablokować? O co z nimi chodziło? Wtedy zobaczyłem i usłyszałem Fume. Tajemnica zaczęła się powoli wyjaśniać. Gdy tylko wykrzyknął nazwę nieznanego dla mnie jak dotąd jutsu, zrozumiałem że herszt bandy jednak posiada zdolności ninja. Z jakiegoś powodu przypuszczałem, że właśnie dzięki swoim zdolnościom mógł przygarnąć sobie grupkę podjaranych chłopaczków, którzy pomyśleli, że pod jego przywództwem będą nietykalni. Wyglądało więc na to, że te stwory były jego robotą, chodź na jego klony nie wyglądały a nie wiedziałem, czy można manipulować wyglądem tychże istot. Cóż, Fuma tak jak podejrzewałem na początku, był zwykłym oszustem, chodź muszę przyznać, że cholernie cwanym, skoro sam dałem się wpakować w tą intrygę, będąc zmuszony do niezłego wytężenia mózgownicy.
       Technika, którą wykonał sprawiła, że pode mną zaczął trząść się grunt. Jak sądzę, było to coś ze stylu Doton, chodź wolałem się nie przekonywać na własnej skórze, jak silne może to być. Wydawało mi się jednak, że nie będę miał problemu z uniknięciem techniki, jakkolwiekby ona nie była. Zdążyłem przecież poczuć drgania, mając czas na reakcję to mówiło samo przez siebie o mojej przewadze w tej chwili. Nie mogłem jednak go nie doceniać gdyż łeb miał na karku. Bez zbędnych ceregieli, wykonałem unik z miejsca w którym stałem, mijając pokraczne istoty i zbliżając się do Fumy, którego postanowiłem potraktować  średnim uderzeniem w brzuch. Była to forma sprawdzenia, czy aby te stwory faktycznie są tym na co moje przypuszczenia wskazywały i czy trafienie herszta okaże się je dezaktywować. Jeżeli cała moja trasa i uderzenie przeszło pomyślnie, spojrzałem na Fume, który być może wygiął się z bólu, albo być może nawet nie przejął się ciosem.
       - Jeżeli chcesz żyć to radzę Ci w tej chwili gadać o co tu chodzi i czemu taki pozer ninja jak Ty, szlaja się z grupką zwykłym chłopaków? Jaki macie w tym cel, że śmierć Ookaby i jego żony nie była dla was istotna?


1. Reakcje 145
2. Szybkość 160
3. Siła 100

Ostatnio edytowany przez Yocharu (2016-03-19 14:31:57)

       No dobra, to przynajmniej wiem, że gość nie jest aż taką pierdołą za jaką go miałem z początku. Cios który wyprowadziłem, należał raczej do tych, które były bliskie pełni moich możliwości ale na nieszczęście oponenta to była i tak moja najsłabsza karta. Chciałem podejść do tego w miarę ugodowo i dla urozmaicenia nie zabijać swojego przeciwnika i w teorii mógłbym tego nie robić ale jego nastawienie nie przekonywało mnie ku litości. Gdy moja pięść poczuła silny opór, nie zrobiłem żadnej zdziwionej miny co by wróg nie miał satysfakcji, chodź w gruncie rzeczy lekkie zaskoczenie poczułem. To jednak nic w porównaniu do ludzi, których widziałem podczas wojny w gorących źródłach. Wtem ujrzałem jak jego ręce stają się znacznie większe i lecą na mnie w celu zgniecenia. No, gość też ma parę kart atutowych, chodź ja jeszcze nie zacząłem zabawy. Póki co musiałem nieco wybadać grunt i wychodziło na to, że Fuma dalej zaskakuje technikami dotonu. Nie lubiłem ich bo zawsze wydawały się cholernie problematyczne. Nie pozostało mi nic innego jak wykonać unik, chodź przyznam że miałem w planach gościa nieco ośmieszyć. Zamiast standardowo odskoczyć gdzieś w tył czy w bok, chodź trudno  w tej sytuacji gdy z prawej i lewej lecą na Ciebie dwie spore skały, postanowiłem wyskoczyć w górę i w momencie gdy dwie skalne łapy zderzyły się ze sobą w celu zgniecenia mnie, ja wylądowałem na nich, składając szybko pieczęci. Będąc w dosłownie moment gotów do użycia jutsu, odskoczyłem na 10 metrów w górę, jednocześnie także w tył jednocześnie otwierając usta w celu wyplucia ognistej kuli w swego przeciwnika. Nie chciałem go tym zabić oczywiście, na celu miałem jeszcze jedno ostrzeżenie dla niego, zanim przejdę do swojego arsenału. Wiem, nie wolno nie doceniać przeciwnika ale nie będę operował przy nim pełnią swoich sił, jeżeli nie będzie to potrzebne.
       - Daje Ci ostatnią szansę. Gadaj albo zaraz kończę tą rozgrzewkę.
      Wylądowałem gdzieś pomiędzy pozycją Fumy i potworów, które kierowały się w moją stronę. Miałem nadzieję, że i tym razem nie będę mnie atakować, tak jak zrobiły to przed chwilą, chociaż jeżeli technika zada jakieś obrażenia przeciwnikowi to według moich przypuszczeń powinny te pokraki zniknąć. No chyba, że jednak nie była to domniemana przeze mnie technika genjutsu, którą kojarzyłem to wtedy mogę się nieco zdziwić. Aj, czemu ja się z nim w ogóle bawię? Trzeba było go rozwalić od razu. No ale jak już zrobiłem to zrobiłem. Zobaczymy jak zareaguje.

1. Endan - Szybkość Techniki 143
2. Reakcje 180
3. Szybkość składania pieczęci 310

Ostatnio edytowany przez Yocharu (2016-03-19 17:05:10)

       Ahh, muszę przyznać, że w głębi duszy uśmiechnąłem się sam do siebie. Gość nie dawał za wygraną i wykazywał się jednak niezłą gracją w posługiwaniu technikami i taktykami. Gdyby nie fakt, że trzymałem jeszcze spory zapas możliwości, to zapewne wkurzyłbym się, że go nie doceniłem. Wszakże sam pokonywałem gości potencjalnie silniejszych ode mnie, tylko dzięki taktyce i zaufaniu swoim zmysłom, więc musiałem skończyć te gierki bo dawałem mu niepotrzebny czas nie wymyślanie przeróżnych kombinacji. Fakt faktem, poznałem co nieco jego możliwości ale gdybym od razu ruszył z pełnym arsenałem, zapewne nie musiałbym oglądać jego występów. A w sumie szkoda, bo może czegoś się od niego nauczę. Na pewno zrozumiałem, że styl dotonu bywa cholernie przydatny i może warto będzie zainwestować czas i ciężkie treningi na poznanie jego tajników.
       Póki co frunąłem, powoli zbliżając się do miejsca swego przeznaczenia, mijają po drodze jednego z lewitujących stworów. Ba! Przeleciałem przez niego! Jakim cudem w takim razie zraniły one wcześniej tamtą dziewczynkę w miasteczku? Czyżby to wcale nie były one? Chyba zaczynałem rozumieć i przypominać sobie w pełni zastosowanie techniki, której użył Fuma. Całe te ciała, które się regenerowały, brak ataku na moją osobę i brak obrażeń podczas kontaktu. Nie miałem już praktycznie wątpliwości, że jest to Kasumi Juusha. Prawie widziałem w odmętach wspomnień tablice z opisem technik gdzie podpunkty mówiły dokładnie to co teraz widzę. Czyli to nie stwory raniły dziewczynkę a ten człowiek? Co za chory typ, żeby wykorzystywać swoje zdolności na bezbronnych, niczego winnych ludzi. Myślałem, że to ja bywam zwyrodnialcem zabijając każdego wroga bez litości ale jego postawa była godna pogardy jaką mu chwilę wcześniej pokazałem. Niestety typ wciąż robił problemy.
       Po za faktem, iż ściana kamieni, którą wytargał z gruntu, zablokowała mój atak, to ruszył w kierunku miejsca, gdzie według obliczeń powinienem wylądować. Należało mu się ostro naprzykrzyć. Jedna pieczęć a jakby znikąd zaczęły zlatywać się kruki, których było 20, oblatując Fume i dziobiąc go gdziekolwiek tylko się da. To powinno go spowolnić na tyle bym mógł swobodnie wylądować i wykonać lekki odskok w tył na kilka metrów aby wydłużyć odległość i dać mi nieco więcej czasu. W moim oczach rozbłysł sharingan a ja wykonałem kilka kroków w kierunku fumy. Wyciągnąłem palec by wskazać na niego a ptaki odleciały we wszystkich kierunkach, po za jednym, który miał za zadanie dziobnąć go w tył głowy w taki sposób, by ten odruchowo spojrzał ku ziemi i chcąc unieść wzrok, natrafił na mój palec. Zresztą, to nie było wymagane by spojrzał. Jedyna technika Uchiha, która nie wymagała kontaktu wzrokowego. Jeżeli Fuma wpadł w moją pułapkę, poczuł jak traci panowanie nad połową swojego ciała, tak jakby ktoś przeciął go od góry do dołu. W rzeczywistości część jego ciała została zastąpiona ciałem Ookaby.
       - Ufaliśmy Ci... Wierzyliśmy, że bronisz nas przed potworami a to Ty za tym stoisz! Zabiłeś moją żonę! Porwałeś mego syna! Zraniłeś niewinną dziewczynkę chowając się za pokrakami, które sam ze sobą przyniosłeś! To Ty jesteś potworem! Ty!
       Wszystko to było było wypowiedziane przez martwego już człowieka, jednak głoś brzmiał tak jakby naprawdę tu stał i do tego przejmował kontrolę nad Fumą. W kółko i w kółko wykrzywiał oskarżenia w jego kierunku, chcąc go zamęczyć zarzutami i otulić wstydem.

1. Sanzengarasu no Jutsu
2. Utakata [Sharingan] + Oudio kontorouru lvl 2
3. Umysł 170
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Yocharu (2016-03-20 00:30:55)

       No i właśnie dlatego uważałem że Doton jest problematyczny! Cały mój plan praktycznie prysł w momencie gdy postawiłem nogi na podłożu. Po raz kolejny Fuma zaskoczył mnie, wyskakując z ziemi niczym kret i próbując mnie sięgnąć. Moje oczy pozwoliły mi zareagować dużo szybciej, aczkolwiek nie byłem w stanie całkowicie uniknąć dłoni mężczyzny. Poczułem jak chwyta mnie za kostkę, jednocześnie blokując mnie przed kolejnym unikiem. Kruki, które posłałem, okazały się dziobać jedynie klona mojego oponenta, który to pod natarciem ptaków, zapadał się jak kreatury pod presja kunaia. Wtem dostrzegłem, że ów stwory kierują się wprost na mnie. Cholera, sharingan na tyle emanuje chakrą, że ponownie przyciąga te stwory a raczej klony. Z tego co pamiętałem, nie powinny one mieć możliwości ataku, ale cholera wie czy ten facet nie dokonał modyfikacji jutsu. Zdziwiony i zaskoczony spojrzałem na twarz Fumy, wystającą z ziemi, dostrzegając oparzenia. Ogień jednak go sięgnął co było miłym zaskoczeniem, jednak ten wydawał się nie zwracać w ogóle na to uwagi. Był w potwornym amoku, jedyne co widział to mnie i moją śmierć, którą planował właśnie dokonać. Wtem usłyszałem z jaką chorą satysfakcją mówi o śmierci żony Ookaby i porwaniu jego syna. Dlaczego on to robił? I czy on oparł się mojemu genjutsu? Wyglądało na to, że odpowiadał do mnie, zamiast walczyć sam ze sobą i krzyczeć do Ookaby. Gość był niezłym wariatem a na takich trzeba uważać w pierwszej kolejności, zwłaszcza jeżeli nie mogłem wpłynąć  na niego iluzją. Niestety on iluzjom wpływał na mnie bardzo dobrze i używał rzeczy, których nie można od tak złamać i rozwikłać mimo, że zapewne nie miał dużej przewagi umysłowej nade mną. Wtem krzyknął.
      Poczułem jakby ktoś uderzył mnie w polik z otwartej dłoni, na co zareagowałem lekkim grymasem a moje włosy, same jak pod wpływem wiatru, zafalowały. Nie wierzyłem własnym oczom ale wszystko wyglądało jak w stop klatce. Stwory najzwyczajniej w świecie zatrzymały się na dosłownie krótką chwilę by zaraz ponownie ruszyć lecz na inny cel. Pokraki ruszyły wprost na Fumę, zaś ten olewając ich zachowanie, postanowił wydostać się z ziemi, zapewne w celu załatwienia mnie. To co obserwowałem, trochę mnie sparaliżowało ze zdziwienia, lecz chwilę później przyszły inne odczucia. Stwór, przez którego przefrunąłem jeszcze chwilę temu, teraz wlatywał do ust oponenta, zmieniając swoją konsystencję i barwę. Wyglądało to okropnie, chodź to nie było jeszcze wszystko. Wtem jednak poczułem jak wpada na mnie błotnisty i podziobany przez moje kroki, klon. Nie była to siła druzgocząca lecz, jego cielsko przewróciło mnie, oplatając mnie mazistą cieczą. Z pozycji leżącej dojrzałem resztę sceny.

Theme

       Czas jakby na chwilę zwolnił, chodź nie wiem czy to z powodu sharingana, czy tylko miałem takie odczucia. Dokładnie widziałem jak stwór przenika przez gardło Fumy, pozwalają mu na wypowiedzenie ostatniego zdania. Później już tylko krew i papka pozostała po mężczyźnie. Potwór rozerwał go od środka, nie dając mu żadnych szansa a mi podsuwając pytanie: Dlaczego mi pomógł? Powoli oparłem ręce o podłożę, pomagając sobie w ten sposób ze wstaniem. Nie zwracałem nawet uwagi na błotko, którym byłem cały pokryty, moje oczy wciąż skierowane były na resztki ciała Fumy. Z jakiegoś powodu czułem smutek, który wisiał w powietrzu. Nie zbierało mi się na łzy ale było mi żal człowieka, który właśnie zginął w tak okropny sposób. Uniosłem wzrok, spoglądając na bestie stojące praktycznie wokół mnie. Ich straszny wygląd powoli zanikał, ukazując powoli to, co skrywało się tak naprawdę pod płaszczem strachu. Ludzkie sylwetki wyłaniały się spod objęcia pokrak, ukazując swoje twarze. Wtem dostrzegłem dwie osoby a właściwie coś co raczej można było nazwać ich duchami, gdyż wszystkie postacie wydawały się być przezroczyste. Patrzyłem właśnie na Ookabę i jego żonę. Zmarszczyłem nieco brwi, czując smutek iż moje przybycie odebrało im życie. Widziałem ich przecież, ale czułem że nie przeżyli tego wybuchu. Miałem ochotę ich przeprosić ale coś dusiło mnie od wewnątrz, nie pozwalając wycisnąć ani jednego słowa. W całym tym klimacie, brakowało tylko deszczu. Nie rozumiałem co sie tak naprawdę dzieje. Wiedziałem, że śmierć Fumy ściągnęła te potworne płaszcze z ludzkich sylwetek ale dlaczego wciąż się tu znajdowały? Dlaczego aura w powietrzu wciąż była tak gęsta, chodź nie budziła już strachu a jedynie smutek i żal?

       Świat naprawdę potrafił mnie zaskakiwać. Nie sądziłem, że ujrzę kiedyś jeszcze coś co mnie zdziwi a tym czasem cały dzień był usłany nowo poznanymi sytuacjami. Wszystkie zjawy, przybrały postać Ookaby i jego żony. O dziwo nie spoglądały na mnie a na chatkę, drużyny Fumy jakby sugerując mi abym tam wszedł. Cóż jak wyżej zostało to opisane, zrobiłem to lecz niczego nie znalazłem. Przeanalizowałem chatkę i jej pomieszczenia i wpadłem na pomysł, że być może na zewnątrz znajduje się wejście do piwnicy. Wybiegłem z domu, zataczając koło w okół jego struktury, lecz bez skutku. Wtedy lampka zabłysła. W chatce znajdowała się kamienna ściana, która mogła przywieźć na myśl, iż dom opiera się o zbocze góry. Ale dosłownie przed momentem obiegłem cały dom i mogłem zapewnić, że nie mogło być to możliwe. Ciężko było mi ocenić wygląd domku z zewnątrz i wewnątrz bez planów budowy ale wychodziło na to, iż skalna ściana w środku skrywa jakieś pomieszczenie. Czyżby to właśnie tam znajdowała się odpowiedz na całą tą zagadkę? A co jeżeli to właśnie tam znajduje się zaginiony syn Ookaby? Fuma sam przyznał, że go porwał i nie dopowiedział, że zabił. Wróciłem więc do chatki stając przed skalną ścianą.
       Dziwiłem się, że nie wpadłem na to chwile wcześniej, biorąc pod uwagę, iż mój martwy oponent był użytkownikiem Dotonu ale to juz nie było istotne. Musiałem pokonać ścianę i nie wiedziałem czy wystarczy mi siły by się przez nią przebić. Moje trzy czarne łezki w czerwonym oku, złączyły się, nabierając kształtu czegoś w postaci shurikena. Fala ciepła oplotła moje ciało i nie zastanawiając się nawet, postanowiłem pierwszy raz w życiu skorzystać z nowej mocy swych oczu. Z prawego oka popłynął strumień krwi a chwilę później, ściana oplotła się czarnym ogniem, wyżerając dla mnie przejścia do poznania tajemnicy.

1. Amaterasu

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]