Ninja Clan Wars

    Młody Samotnik spojrzał ze złością malującą się na twarzy prosto na mężczyznę. Kolejna scena dobiegała końca. Smutek minął, a zastąpił go głęboki gniew. Chłopak przyglądał się mężczyźnie, mówiąc przez coraz bardziej zaciśnięte zęby.
  -I mówisz to tak spokojnie?! Akurat dzisiaj, kiedy spotkaliście mojego wuja, on zginął, a ty mówisz to tak spokojnie!?
    Chłopak postawił krok w kierunku mężczyzny. Powoli i ociężale zaczął przesuwać się w jego stronę. W ten sposób dawał mężczyźnie czas na tłumaczenie się. Nie chciał tak na prawdę robić mu teraz krzywdy, bo co to za frajda zabić ofiarę, gdy nikt tego nie widzi? Prawdopodobnie taka sama, jak zabicie grzybiarza, który bał się dziewięciolatka.
    Wyglądał, jakby chciał jednocześnie zabić mężczyznę i znaleźć przy nim schronienie. Powoli zbliżał się do niego, uważnie przyglądając się jego nawet najmniejszym ruchom. Nie chciał zostać zaskoczonym jakimś ciosem od dorosłego. Miał tylko nadzieję, że ani pies, ani mężczyzna nie uciekną nie wiadomo gdzie. Przecież nie taki jest plan.
    Dopiero gdy znalazł się w odległości około jednego metra od mężczyzny, opadł na ziemię, opierając się pięścią o grunt. Cały aż drgał z nerwów, a zęby zaciskał tak mocno, że jeszcze trochę i same się złamały. Nieco łamiącym się głosem, powiedział do mężczyzny, nie spoglądając nawet w górę.
  -Pomóż mi... wszyscy mi pomóżcie. Jeśli trzeba będzie, zostanę nawet płatnym zabójcą, by pozbyć się tych, którzy to zrobili. Teraz macie szansę odwdzięczyć mi się za gościnność. Czy możesz w imieniu swojej całej rodziny złożyć mi przysięgę?
    Dopiero kończąc te słowa, uniósł lekko głowę, spoglądając na twarz mężczyzny. Emocje, które malowały się na jego twarzy, były niezliczone; od gniewu, przez smutek, aż po iskierkę nadziei, widoczną w oczach. Dość trudno było udawać aż tyle rzeczy na raz, ale chłopak chyba dawał radę. Teraz nastąpił punkt kulminacyjny całego dramatu. Zaraz miało rozpocząć się powolne rozwiązywanie akcji. Jak ona się potoczy; wie chyba tylko Jashin.

    Chłopak złapał głęboki wdech, by za chwilę przemówić jednym tchem. Zanim to jednak nastąpiło, ułożył sobie całą wypowiedź w głowie, co zajęło parę sekund. Dopiero, gdy był gotowy, spojrzał na twarz mężczyzny, wstając bardzo powoli.
  -Przysięgnij mi, w imieniu swojej rodziny, że nigdy mnie nie zdradzicie i pomożecie mi dokonać zemsty. W razie potrzeby będziecie mnie chronić. I daj mi słowo honoru, że akceptujesz jedyny warunek zwolnienia z tej przysięgi; dopóki nie zginą wszyscy, którzy są odpowiedzialni za to, co tu się stało, będziecie zawsze po mojej stronie. Nawet, gdyby miało to przynieść kłopoty.
    To mówiąc patrzył uważnie na mężczyznę, tak poważnie, jak tylko zwykły dziewięciolatek potrafi. Tym razem nie miał zamiaru wspominać ani o swojej religii, ani o swoich zdolnościach. Może wtedy łatwiej będzie owinąć sobie mężczyznę, a co za tym idzie i całą rodzinę, wokół palca.
    Po krótkiej chwili, dając mężczyźnie czas na odpowiedź, dziewięciolatek ruszył powoli w kierunku swojej chatki. Gdy mijał mężczyznę, rzucił krótko: Chodź. Twoja rodzina zapewne czeka na ciebie i się niepokoi. Kończąc to zdanie, szedł prosto w kierunku budynku, który zajął dosłownie kilka godzin wcześniej. Na jego twarzy wymalowane było głębokie zamyślenie, jednak nawet na chwilę nie stracił czujności. Obserwował uważnie całe otoczenie, szykując się do obrony, w razie potrzeby.

    Obietnica pomocy w zupełności mu wystarczyła. Wiedział, że czasem będzie musiał się gdzieś ukryć, a mieszkanie zwyczajnej rodziny będzie idealnym miejscem. Nikt nie prosi go, ani jego rodziny o pomoc w samym akcie zabójstwa. Tej przyjemności nikt nie może odebrać Samotnikowi.
    Uśmiechnął się lekko, gdy usłyszał odpowiedź. Nieco spokojniejszym głosem rzucił w kierunku mężczyzny: Obiecuję, że to przemyślę. Po tych słowach szli już w ciszy przez dłuższy okres. Chłopak jednak nie zapomni o złożonej mu przysiędze. Jeśli chodzi o to, był bardzo wyczulony na oszustów i kogoś, kto liczy na słabą pamięć dziewięciolatka. W końcu ten wiek jeszcze nie cechuje się sklerozą.
    Chłopak odezwał się dopiero, gdy zbliżali się do chatki. Niezbyt głośno rzekł do mężczyzny, lekko uśmiechając się.
  -Wejdź. Powinieneś odpocząć razem z resztą rodziny.
    To mówiąc otworzył drzwi, zapraszając gościa gestem do środka. Nie miał w planach długiego ich pobytu tutaj, jednak kusząca wydała się propozycja wycieczki do ich mieszkania. Ale na rozmowę o tym przyjdzie czas później, kiedy sami to zaproponują. Mały Samotnik nie chciał, by cokolwiek teraz zostało zepsute przez jego nachalność. Kolejna scena została zakończona. Kulminacja akcji za nami; teraz już czas, na jej powolne rozwiązanie i wyjaśnienie wszystkiego, co powinna wiedzieć rodzina.

    Chłopak spojrzał na kobietę, która najwidoczniej dostała okresu. Zaczęła się czepiać o to, że w mieszkaniu nic nie ma. A czego ona się spodziewała po drewnianej, zapomnianej chacie w środku lasu, gdzie cywilizacja nie doszła przez tyle lat?
  -Można ostrożniej? Chcesz mnie zabić? Piękne podziękowania za gościnę.
    Chłopak zdenerwował się, co można było zobaczyć na jego twarzy. Nałożył kaptur na głowę, po czym wziął koc i przełożył go sobie przez ramię. Powoli ruszył za kobietą, rozglądając się dookoła. Zapamiętywał drogę, by później móc wrócić do swojej własnej chaty. Cała ta sytuacja męczyła go coraz bardziej. Zaczynał się zastanawiać, czy nie lepiej byłoby po prostu zabić ich wszystkich. Postanowił jednak ciągnąć swój plan dalej.
  -Nie wiem, czy powinienem zostawiać tę chatę samą sobie. A co, jeśli ktoś przyjdzie i coś się stanie?
    Chłopak spojrzał w kierunku mężczyzny, szukając u niego odpowiedzi. Westchnął cicho, rozluźniając nieco swe mięśnie. Śledził wzrokiem całą okolicę, będąc cały czas gotowym do obrony. Żelazo niespokojnie spoczywało przy jego pasie; ale granica została już przekroczona; nie było odwrotu. Następny przystanek, prawdopodobnie mieszkanie rodziny, która przysięgła pomoc młodemu Samotnikowi. Miejmy nadzieję, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, który obmyślał na bieżąco dziewięciolatek.

    Chłopak szedł razem z rodziną, niechętnie zostawiając swoją nową chatkę samą sobie. Gdy Otto zatrzymał się, przepuszczając chłopca przodem, ten wszedł do mieszkania, rozglądając się dookoła. Cały czas nie czuł się całkowicie bezpiecznie. Przygoda z grzybiarzem uniemożliwiała mu całkowite zaufanie. Mógł zawsze powiedzieć, że jest w szoku po tym, co zobaczył.
    Mieszkanie było dość czyste i dobrze zaopatrzone. Młody chłopak lekko uśmiechnął się w kierunku kobiety z dzieckiem, lecz nikt nie był w stanie tego zauważyć. Nikt też nie wie, czy był to uśmiech kogoś, kogo plan się powiódł, czy radość z obecności chłopca w tym miejscu. Został przywitany jak członek rodziny, co trochę go zdziwiło. Usiadł w jednym z rogów pomieszczenia, które wyglądało mu na najbardziej wyciszonym miejscem w tej chwili. Przymknął oczy, chcąc odpocząć po ciężkim dniu. Czekał na to, co wydarzy się w przyszłości. Sam był tego ciekawy. Myśląc o swoich ostatnich przygodach, powoli zasypiał.

    Dziewięciolatek przebudził się, po czym spojrzał dookoła. W pierwszej chwili nie wiedział nawet, gdzie jest, lecz przypomniał sobie o wydarzeniach z poprzedniego dnia. Jest u rodziny, która postanowiła pomóc mu w jego działaniach. Związani byli przysięgą, którą złożył mężczyzna w imieniu swojej familii. Teraz jednak co innego siedziało mu w głowie. Nieprzyjemny dźwięk wydobył się z jego brzucha w chwili, gdy ten próbował wstać. Lewa noga nieco ścierpła przez niewygodne ułożenie na podłodze, jednak po chwili zaczęła dochodzić do siebie.
  -Już wstałeś? Dobrze. Łazienka jest po lewej stronie. Przygotuj się, zaraz będziemy mieli gości.-powiedziała kobieta dość ciepłym głosem
    Chłopak grzecznie skierował się do pomieszczenia za wskazanymi drzwiami. Tam obmył twarz i dłonie, odświeżając się nieco po przespanej nocy. Gdy wyszedł z toalety, do jego nosa dobiegł bardzo przyjemny zapach dzisiejszego obiadu. Przetarł rękawem ślinkę, która próbowała wydostać się z jego ust. Usłyszał pukanie do drzwi.
  -[i]Nie przeszkadzajcie sobie. Otworzę. Nie możemy dopuścić, żeby cokolwiek stało się temu pysznemu jedzonku.-lekko uśmiechnął się na myśl, że znów będzie mógł się najeść
    To mówiąc skierował się do drzwi, po czym otworzył je. Ujrzał tam trzy osoby, które najwidoczniej były zaproszone na obiad. Ten jednak jeszcze o tym nie wiedział. Kaptur zasłaniał cześć jego twarzy.
  -Witam. Państwo do kogo?

    Chłopak w pierwszej chwili nie domyślił się, że to są właśnie zaproszeni goście. Dopiero, gdy kobieta odezwała się, zdołał połączyć fakty; jeszcze nie do końca się obudził. Westchnął cicho i pokręcił głową z dezaprobatą, gdy kobieta pomyliła go z dzieckiem mieszkającej tu rodziny. W pierwszej chwili chciał powiedzieć, że wyprowadzili się stąd i teraz mieszkanie należy do niego, lecz plan zepsuł mu mężczyzna, który właśnie stanął za jego plecami.
  -Witajcie! Czekaliśmy na was. No, Daisuke... wpuść gości do środka.-lekko uśmiechnął się w stronę przybyłej rodziny
    Chłopak nieco się uspokoił i ustąpił miejsca w przejściu. Skierował się prosto do kuchni, gdzie kobieta przygotowywała obiad, by sprawdzić, jak jej idzie. Głód coraz bardziej dawał o sobie znać. Gdy usłyszała dość krępujący głos, wydobywający się z brzucha młodego shinobi, uśmiechnęła się lekko i oznajmiła, że jeszcze chwilę zajmie jej przygotowanie posiłku.
    Dziewięciolatek westchnął cicho i zawrócił do przedpokoju, gdzie Otto właśnie witał gości. Młody spojrzał spod kaptura na najmłodszego z przybyłych. Uważnie zmierzył go wzrokiem. Nie wiedział, kim są ci ludzie, więc lepiej zachować ostrożność. Gdy nieco się uspokoił, spojrzał do sypialni syna gospodarzy. Chłopak leżał na łóżku i przeglądał jakieś książki z obrazkami. Niezbyt zainteresowało to Dai'a. Znów spojrzał na starszego od siebie przybysza, jakby czekał, aż ten się przedstawi. W zasadzie wypadałoby, skoro przyszedł w gości.

    Chłopak również podał rękę gościowi, gdy ten wykonał pierwszy ruch. Zrzucił z głowy kaptur, odsłaniając białą czuprynę. Zaciekawił go jednak temat 'misji', z której wrócił najmłodszy z przybyszy. Chciał zapytać od razu, ale postanowił, że poczeka do obiadu.
    Dosłownie kilka minut później kobieta, która zajmowała się przygotowaniem posiłku, zawołała gości do niewielkiej jadalni, gdzie przygotowana była odpowiednia ilość talerzy, sztućców i oczywiście jedzenia. Białowłosy zajął miejsce w rogu, licząc, że stamtąd będzie słyszał wszystkich wystarczająco dobrze.
    Kobieta nałożyła każdemu trochę jedzenia, resztę zostawiając na ewentualne dokładki. Zaczęła opowiadać mamie Senshi'ego o typowo kobiecych sprawach. Otto też próbował nawiązać wymianę zdań z ojcem przybyłego wojownika. Dai przyglądał się nastolatkowi, zajadając się swoim obiadem. Dopiero, gdy nastał moment ciszy, postanowił to wykorzystać.
  -Więc, Senshi... dobrze pamiętam? Opowiedz nam o misji, z której wróciłeś. Musiała być bardzo niebezpieczna...-dodał do zdania, by nieco sprowokować chłopaka

    Białowłosy też dość szybko zjadł swoją porcję, lecz dla niego była wystarczająca. Nie zastanawiając się nad dokładką, zagadał najmłodszego gościa, mając nadzieję, że dowie się czegoś ciekawego. Ten jednak wymigał się od odpowiedzi, zasłaniając się 'sprawami Samotników'. Chłopak zacisnął dłonie w pięści, by dać mu do zrozumienia, że to go nie zadowala; przy okazji rodzina mogłaby sobie skojarzyć, jaki jest stosunek chłopca do tej organizacji.
  -Ćć... lepiej nie wspominaj o tej organizacji. Dai ostatnio d...-w tym momencie Otto został powstrzymany przez dziewięciolatka; niedane mu było dokończyć zdania
    Młody chłopak wpierw uderzył pięścią w stół, a następnie wstał od niego, kierując swój głos w stronę gospodarza domu.
  -Oszczędź sobie, Otto... on i tak tego nie zrozumie.-to mówiąc, chłopak rzucił krótkie spojrzenie na przybyłą rodzinę, po czym najzwyczajniej w świecie skierował się do drzwi, prowadzących na korytarz
    W pierwszej chwili ze strony domowników zapadła grobowa cisza, lecz po chwili kobieta wróciła do prowadzenia rozmowy z mamą Senshi'ego, a Otto z jego ojcem; mimo, że cały czas myślał, czy nie pójść za białowłosym.
    Ten jednak niezbyt chciał teraz ich towarzystwa. Wszedł do pomieszczenia, w którym wcześniej widział łóżko i położył się na miękkim meblu, zamykając oczy powoli. Chciał chociaż przez chwilę pobyć sam i odpocząć psychicznie podczas medytacji.

"Prośba Zielarki" #4

   Kierowany wskazówkami Wakany, Morimoto dotarł niebawem do granic Lasów Airando. Teren ten porastała gęstwa flory przybyłej do Airando z wielu miejsc, na przestrzeni lat handlujących z archipelagiem Kraju Wody. Nasiona, podróżujące na statkach czy to zgodnie z zamierzeniami żeglarzy, czy to bez ich czynnego udziału, z czasem nadały tutejszym ostępom cechy puszczy. Tu właśnie, w tym dzikim, nieokiełznanym, ale i stosunkowo młodym środowisku, przyszło młodemu Samotnikowi szukać owocu niezbędnego jego zleceniodawczyni.
     Nim się obejrzał, zagospodarowane jako tako przez człowieka tereny przerodziły się w gęste zarośla, w dość ograniczonym stopniu zezwalające na zwiedzanie i eksplorację. Miejsce w którym się znajdował stanowiło coś w rodzaju skrzyżowania leśnych ścieżek. Na wprost niego stała średniej wielkości tabliczka informująca o wkraczaniu na teren matki natury, w lewo i prawo odchodziły zaś przy niej wydeptane przez (oby) ludzką aktywność dróżki. Wedle instrukcji Wakany, miał udać się przy tablicy w prawo, niestety, opis dalszej nawigacji przez las określiła kobieta wielce pokrzepiającym "Kieruj się na szum wody". Pójście wzdłuż strumienia miało go doprowadzić ostatecznie do wodospadu, trzeba było tylko znaleźć ów strumień...

Hint:
Jakość opisu poszukiwań zadecyduje o ich powodzeniu... lub nie ;-)

Ostatnio edytowany przez Straznik 10 (2016-04-18 00:20:44)

"Prośba Zielarki" #5

   Rzeczywiście, prawdą było to, co mówiono o tych lasach. Można było kluczyć tu długi czas, tylko po to by dojść do punktu wyjścia. Morimoto tym bardziej mógł sobie pogratulować pomysłu z wejściem na drzewo w celu odnalezienia kierunku. Kiedy taksował otoczenie z wysokości wierzchołków drzew dotarło do niego, że gdyby zamiast tego poszedł dalej w kierunku, w którym zmierzał, dotarłby do ścieżki między rozwidleniem, z którego wyruszył a pierwszą swoją kupką. Spoglądając w kierunku przeciwnym, czyli w stronę w którą powinien był się kierować, dostrzegł w oddali coś, co mogło być delikatną mgiełką jaka towarzyszy wodzie spadającej z dużej wysokości, słowem - wodospad. Był od tego miejsca odległy o dobry kilometr, ale w tej chwili miał już jako takie pojęcie o kierunku.

     Kiedy wrócił na stały grunt, jego uwadze nie uszedł drobny szczegół, który delikatnie zjeżył włosy na jego karku - kora drzewa, z którego zszedł, była ociosana i pościerana. Nie była to jego sprawka, co oznaczało, że w krótkim interwale, w którym przebywał na czubku, coś z nachalnym zaciekawieniem zdążyło obwąchać i obdrapać pazurami miejsce, w którym rozpoczął wspinaczkę. Ten las nie był pusty, to oczywiste, jednak co prócz rozświergotanego ptactwa jeszcze zamieszkiwało ten teren... Morimoto mógł się tylko domyślać.

     Idąc w kierunku, gdzie ujrzał to, co uznał za mgiełkę wodospadu, chłopak minął nietypowy punkt orientacyjny. Na wysokości jego szyi, czyli mniej więcej tam, gdzie dorosły człowiek miałby ramię, w jednym z konarów tkwił wbity po rękojeść kunai. Po bliższej inspekcji Samotnik zauważył że spomiędzy kory i metalu zwisa malutki skrawek czerwonego materiału, przytwierdzony do pniaka impetem broni. Była to niewątpliwie zagadka, ale nie taka, której rozwikłanie było jego celem, toteż po chwili Morimoto wzruszył ramionami i udał się w kierunku domniemanego miejsca przeznaczenia.

     Minęło dobre pół godziny, odkąd zeskoczył z drzewa, kiedy do uszu chłopaka dotarł dźwięk zbyt wyraźny, by uznać go za złudzenie i zbyt pożądany, by go zignorować - odległe dudnienie hektolitrów wody zderzających się ze sobą. Jakimś sposobem udało się więc naszemu bohaterowi dotrzeć w pobliże wodospadu bez pomocy koryta rzeki. Owa również odnalazła się chwilę później, chłopak dostrzegał już plamy błękitu, przebłyskujące przez zieleń. Miał już przekroczyć niewielki wykrot, stojący pomiędzy nim a szkółką leśną zza której dobiegał go szum wody, kiedy trzymany w ryzach marną ściółką leśną, wąwóz osunął się. Morimoto zjechał niczym surfer około 3 metry w dół i wylądował gładko, nie takie elementy przerabiał w końcu w akademii.

     Czego za to podczas ćwiczeń w akademii nie usłyszał, to w jaki sposób zachować się wobec syczącego w twoim kierunku, wpienionego kłębka sierści w takim wykrocie. Stojąc twarzą w pysk z dorodną, mierzącą od nosa do ogona dobry metr łasicą, Samotnik zmuszony był w trybie ekspresowym nadrobić zaległości w edukacji.

"Prośba Zielarki" #6

   Zwierzę najwyraźniej broniło czegoś w wykrocie. Może miało tam młode... Niezależnie od powodów, wycofanie się przyniosło pożądany efekt i Morimoto wybrnął z potencjalnie nieciekawej sytuacji.
     Jak to się często zdarza, nasz bohater trafił z deszczu pod rynnę. Dotarł bowiem do rzeki, upragnionej wstęgi wody w odległości 200m od wodospadu, o którym mówiła mu Wakana. Jak się jednak okazało, nie tylko on obrał ją sobie za cel podróży. Mało brakowało, by chłopak wymaszerował z lasu wprost do wodopoju, obecnie goszczącego rodzinę niedźwiedzi. Śledząc poczynania zwierząt z najbliższego rzeczce krzaczka, Morimoto naliczył dwa duże osobniki i trzy małe. Rozważył swoje opcje. Biorąc pod uwagę ukształtowanie terenu, siłę nurtu oraz gęstość ściany lasu, miał ninja tylko jedną drogę w górę rzeki - brzegiem. Rzeka miała około 7m szerokości, ale przebycie jej wpław nie wchodziło w grę.

"Prośba Zielarki" #7

   Dla dokładnego zobrazowania sytuacji której świadkami były, na szczęście, jedynie dzikie zwierzęta leśne, posłużę się kilkoma danymi:
- przeciętna prędkość nurtu rzeki w Lesie Airando = 4m/s;
- prędkość początkowa Morimoto w momencie postawienia stopy na tafli wody, o kierunku i zwrocie wektora przeciwnych do kierunku nurtu = 0m/s.
      Nie chodziło nawet o prędkość. Nie chodziło nawet o optymistyczne założenie, że jego niedawno nabyte umiejętności chodzenia po wodzie spiszą się w innym przypadku, niż stojący zbiornik wodny. Ruch wody w rzece odbywa się zasadniczo w kierunku spadku, lecz wskutek różnic prędkości powstają też prądy pionowe, prądy skierowane na boki, a nawet wstecz. Przy stałym lub obniżającym się poziomie wody istnieje ruch wody od brzegów ku środkowi, gdzie woda opada i płynie przy dnie z powrotem ku brzegowi. Gdy poziom wody w rzece podnosi się, poprzeczna cyrkulacja ma przeciwny kierunek. W pobliżu brzegów wskutek zmian szerokości i głębokości rzeki tworzą się prądy wsteczne.
     Efekt, jaki uzyskał Morimoto równy był temu, co stałoby się, gdyby wejść na schody ruchome, takie jadące 4m/s w kierunku przeciwnym, czasem tym samym, a czasem cholera jedna wie jakim. Słowem...

     

=

THEME

Kombinuj, najlepiej szybko

Ostatnio edytowany przez Straznik 10 (2016-04-20 18:36:29)

"Prośba Zielarki" #8

   W życiu motywują nas różne pobudki. Niektórych napędza żądza władzy, innych chciwość, innych jeszcze sny o potędze. Nic jednak nie popycha tak skutecznie do wyczynów heroicznych, jak stary, dobry strach. Bezsilność wobec żywiołu, któremu tak lekkomyślnie dał się porwać, pompowała w żyły Morimoto ilości adrenaliny zdolne wskrzesić słonia.  Na próżno bowiem szukał punktu zaczepienia, na próżno próbował przewidywać stronę, w którą w tym konkretnym momencie przemieści się pod jego nogami tafla wody. I tak warto nadmienić, że cudem utrzymywał się jeszcze na wodzie, nie wpadając do niej.
     W pewnym momencie, bardziej w akcie wściekłej desperacji niż z rozmysłu, chłopak wyprostował na siłę swoje mięśnie czworogłowe, jak gdyby chciał podskoczyć. Paradoksalnie, ten nieprzemyślany ruch był tym, co w danej chwili najlepiej było zrobić. Ciało Morimoto zostało bowiem posłane na jakieś pół metra w powietrze, co przy trajektorii, którą w tym momencie nadawał mu prąd rzeczny wysadziło go z matni na kilkumetrowy pas porośniętego sitowiem brzegu w zakolu. Bezpieczeństwo okupił dwoma sporymi siniakami po przeciwległych stronach ciała (w tym jeden na głowie) a gwałtowne, chaotyczne ruchy ponaciągały i pospinały jego mięśnie w postronki, ale żył, oddychał. Ciężko dysząc, uniósł głowę nieco nad trawę.
     Przemieścił się jakieś 100m w dół strumienia. mogło być gorzej.

"Prośba Zielarki" #9

   Nieznacznie tylko wydłużony czas, jaki zajęło Morimoto dotarcie do punktu wyjścia pozwolił rodzince niedźwiedzi na odejście do swoich spraw. Minąwszy więc ground zero swojego małego szaleństwa, chłopak ruszył w górę potoku. Narastający ryk wodospadu zdradzał rychły koniec wędrówki i nim się obejrzał, przed jego oczami stanął taki oto widok:

- No i proszę - mruknął Samotnik, obserwując otoczenie. Obiekt jego zlecenia był nawet doskonale widoczny w miejscu, jakie opisała mu Wakana. Wyróżniał się swoją żółtą barwą w otoczeniu, to jednak owo otoczenie było tym, co najbardziej przykuwało wzrok. Okolica wyglądała magicznie.
     Ciągłe opady, nawiedzające ostatnimi czasy Airando, doprowadziły do stworzenia zjawiska tyleż urzekającego, co niebezpiecznego - masa rozmokłego piaskowca i wapieni osunęła się w dół zbocza, tworząc półstałe balkony. Ich nieregularne kształty mogły oczarować, ale nigdy nie było pewności, czy dany balkon nie runie nam zaraz na głowy. Z tego tytułu ta część lasu nie była objęta szlakiem turystycznym.
     Była to ostatnia, a zarazem największa przeszkoda pomiędzy Morimoto a ukończoną misją.

Wodospad na powyższym zdjęciu to realnie istniejące miejsce, wodospad Havasu w Arizonie. :3

Ostatnio edytowany przez Straznik 10 (2016-04-30 17:40:47)

"Prośba Zielarki" #10

    Zamiary Morimoto względem owocu były jak najbardziej logiczne. Były...by. Wspinaczka po osypisku wapiennym miała średnie szanse powodzenia, nie była jednak niemożliwa. W warunkach dobrej pogody, której w Airando nie było od dawien dawna. Teraz, w obliczu ciągłej ulewy zbocze przeklętego wodospadu było jak błotna fala, stojąca na czerwonym świetle. Stojąca, ale już grzejąca silnik.

"To się prawie nie różni od prób chodzenia po tej rzece" zżymał się chłopak, próbując spłukać trochę w deszczu ubranie z solidnej warstwy błota, która zdążyła przywrzeć doń niczym przesadnie zaangażowana dziewczyna*.
     
     Kwadrans prób wspinaczki nie przyniósł rezultatu, Morimoto musiał rozważyć więc inne opcje. Owoc durianu zwisał z łodygi na wysokości około 4m i Samotnik nie miał wyboru jak dokonać podsumowania swoich możliwości. Jakie były jego silne strony? Jak mógł przekuć swój potencjał i kreatywność na sukces?

Hint:
Prześledź silne strony postaci i opisz pomysł rozwiązania zadania ładnym językiem.

"Prośba Zielarki" #11

    Możliwości zdobycia tajemniczego owocu było wiele, wyszkolony ninja ma w swoim arsenale rozwiązania nieraz zadziwiające, zazwyczaj jednak skuteczne. Co innego w przypadku nowicjusza świeżo po akademii. Starsi koledzy Morimoto mogli strącić owoc pociskiem, jak kunai, ba, ci potężniejsi mogliby zwyczajnie stworzyć sobie schody, posługujące się jutsu Dotonu. Bardzo często jednak okazywało się, że siłą ninja nie jest szastanie na prawo i lewo potężnymi technikami, lecz ekonomiczne i praktyczne korzystanie z tych narzędzi, jakimi się w danej chwili dysponuje.
      Samotnik wybrał rozwiązanie proste i oczywiste, niestety, nie okazało się tak efektywne, jak założył. Podjął kilka prób doskoczenia do owocu i były chwile, kiedy rzeczywiście muskał już palcami gałęzie rośliny. Niestety, jak życie pokazuje aż nazbyt często, centymetry mają znaczenie*. Sam owoc duriana, obfity, ciężki i doskonale widoczny dzięki żółtemu miąższowi wystającemu z pęknięcia zielonej skorupy, wisiał sobie dalej w tym samym miejscu, kpiąc jakby z prób Morimoto. Nie było rady, chłopak musiał poszukać alternatywy.


* - owoc zaczepiony na wysokości 4m. Masz 32 skoczności, więc skaczesz na 3m w górę.

Orientując się pobieżnie na temat twojej KP znalazłem przynajmniej dwa inne sposoby na poradzenie sobie z przedsięwzięciem. Uruchom kreatywność i do roboty :P

Zaraz po otrzymaniu zwoju z tajnikami mojego Kekke Genkai udałem się na spacer po Lesie Airando. Jakże piękne, oraz niezwykle urokliwe jest to miejsce. Zróżnicowana, oraz gęsto występująca fauna i flora tylko poprawiały mój, już i tak bardzo dobry, humor. Tak, bardzo lubiłem kontakt z przyrodą i niezwykle rad byłem ze spaceru. Spokojnie przemierzałem las co jakiś czas zerkając i starając się wydobyć maksimum ze zwoju. W pewnej chwili dopadło mnie zmęczenie, spacer był już dość długi a godziny mijały nieubłaganie. Znalazłem pień, na którym postanowiłem usiąść oraz odpocząć. Teraz cała moja uwaga skupiona była na zwoju. To właśnie ten kawałek papieru, ta niewielka rzecz, zawierała tyle cennych informacji. Chciałem posiąść ogromną moc, to od zawsze było moje marzenie, teraz czeka mnie niezwykle trudna droga. Droga pełna wyzwań, najeżona niebezpieczeństwami i wykańczającymi treningami.
- Nie mogę się doczekać pierwszych wyzwań - powiedziałem niezwykle cicho.

Pogoda cały czas dopisywała, a ja zajęty byłem leżeniem na trafie i obserwowaniem otaczającej mnie fauny i flory. Ptaki ćwierkały i latały w pobliżu, a gęsta roślinność niezwykle przypadła mi do gustu. Chyba znalazłem miejsce dla siebie. Mało ludzi, cisza, spokój. Niestety tutaj zbyt wiele się nie nauczę. Nie stoczę walk, nie pomogę innym. Nie zdobędę siły. Poza tym, mimo mojej całej nienawiści do ludzi, sjest wśród tych skurwysynów i kłamców,kilku coś wartych osobników, o tym nie należy zapominać. Problem w tym, że ciężko mi się do nich przekonać. Zdawałem sobie  sprawę z niewielkiego wachlarza moich technik, toteż wstałem i rozpocząłem trening

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
                                       
Akcept by Ichuza
Zmęczony usiadłem na ściętym pieńku i dość głośno oddychałem. Wiatr niósł ukojenie a ja sam zacząłem rozmyślać nad kolejną techniką, jaką postanowię opanować. W głowie miałem natłok myśli. Już dość długo tutaj siedzę i powoli zaczyna doskwierać mi nuda oraz samotność. Może warto byłoby ruszyć się do miasta i kogoś poznać? Cóż, problem w tym, że paradoksalnie nie przepadam za ludźmi. Dostrzegam w nich fałsz, słabość. Nie ukrywam, że te cechy mnie bardzo denerwują i prowadzić to może do przykrych konsekwencji. Cóż, chociaż dzięki moim działaniom ich ilość może się zmniejszyć.

Ostatnio edytowany przez Ichuza (2016-08-27 23:20:23)

Wylegiwałem się w najlepsze obserwując otoczenie. Cała ta cisza i spokój, z jednej strony niezwykle przyjemne i odprężające, a z drugiej... chyba już za długo tkwię tu jak kołek. No cóż, właśnie się miałem zbierać gdy moim oczom ukazała się kobieca postać, która dosiadała swojego ..psa. To był dla mnie dość niecodzienny a zarazem dziwny widok. Dziewczyna wraz ze swoim .. kompanem zbliżali się do mnie. Wstałem więc, jak nakazuje kultura i zdrowy rozsądek. W razie złych zamiarów łatwiej mi będzie się bronić w pozycji stojącej. Dopiero w tym momencie zdałem sobie sprawę, ze swojej nagości. Założyłem więc górną część kimona, jednak nie zawiązywałem jej.  Moja uwaga w pierwszej chwili skupiła się na psie. Jest to sporych rozmiarów zwierze, najprawdopodobniej niebezpieczne, w trakcie walki. Cóż, zwierzam mimo to jest piękny. Wygląda na niezwykle zadbanego a jego stosunki z kobietą na pewno są bardzo dobre, w końcu służy jej jako środek transportu
Zaraz potem mój wzrok skupił się na dziewczynie. Cóż, wyglądała dość ładnie a normalnie zarazem. W oczy rzucały się tylko dziwne znamiona na jej twarzy. Przybysz zbliżał się nieubłaganie w moją stronę
-Oho, ciekawe czego ode mnie chce - pomyślałem.

Chwilę później dziewczyna zeskoczyła ze swojego "wierzchowca", a przynajmniej taki był jej zamiar. Prawdę mówiąc upadła dość potężnie tyłkiem na ziemię i zdawałem sobie sprawę, że to nie było zbyt przyjemne, a tym bardziej bezbolesne, zdarzenie.  Potwornie chciało mi się z tego śmiać, ale starałem się zachowywać poważnie. Jedyną rekacją były moje kąciki ust, które nieznacznie powędrowały ku górze.

-Tam - powiedziałem pokazując drogę do wioski. Cóż, w moim głosie nie dało się wyczuć żądnych emocji. Uśmiechnąłem się jednak nieznacznie, w końcu powinno się sprawiać wrażenie uprzejmego. Cały czas jednak zachowywałem się dość podejrzliwie. W końcu nie widziałem w tym miejscu ludzi od dość dawna. To było moje miejsce, raczej nikt tu nie zaglądał. A może to jakaś pułapka?
-Jestem Sei. Co Cię sprowadza w te strony? - spytałem uprzejmie.

Ostatnio edytowany przez Sei (2016-08-27 17:26:17)