Ninja Clan Wars

   Senshi przeczytał notatki dotyczące chłopca, po czym ruszył w drogę powrotną. Pod sam koniec kryjówki okazało się, że czeka go jeszcze jedna, niewielka przeszkoda. Wpadł na dobry pomysł, by wyważyć właz przy użyciu swojego taijutsu. Klapa wyleciała w powietrze, a samotnik znalazł się na zewnątrz. Ku jego zdziwieniu zobaczył chłopaka, którego miał znaleźć. Po krótkiej chwili spostrzegł też leżącą na ziemi kobietę. Czerwonowłosy chłopak siedział pod drzewem, blisko leżącego ciała i patrzył na nie z przerażeniem. W jego oczach było coś innego... coś, co przypominało opis z dziennika. Młody shinobi - jak domyślił się samotnik - był wstrząśnięty. Cały drgał i patrzył w jeden punkt - na plecy matki. Nie wiedział, co dzieje się dookoła - nawet nie zwrócił uwagi na wielki hałas, wywołany wyważeniem klapy, chroniącej wejścia do kryjówki jego ojca. Wstrząs, wywołany tym, co się stało był zbyt duży, by przejął się obecnością Kaguyi.

   Czerwonowłosy chłopak siedział wystraszony pod drzewem, wpatrując się w zwłoki matki. Samotnika zauważył dopiero wtedy, gdy ten odezwał się spokojnym tonem. Chłopak spojrzał na czekoladki, lecz nie mógł nawet ich odebrać - jakby był sparaliżowany. Strach przed nie do końca kontrolowaną mocą był na tyle silny, że odebrał mu możliwość poruszania się i normalnego mówienia. Jedyne, co mógł z siebie wydusić swoim dziecięcym jeszcze głosem, były słowa:
   -To nie ja... to nie moja wina... gdzie mój tato? - mówił, jąkając się przy tym strasznie i robiąc długie przerwy między lakonicznymi zdaniami
   Cały zaczął drgać. Przerażenie z jego fioletowych oczu rozprzestrzeniło się na całą twarz. Do tego chciał wrócić do ojca. Widocznie tylko u niego mógł znaleźć pocieszenie. Po pewnej chwili, czerwonowłosy spojrzał prosto na Samotnika i przeraził się jeszcze bardziej, co można było zaobserwować po jego zachowaniu: kurczowo docisnął plecy do drzewa, jakby chciał uciekać w tył, nie zdając sobie sprawy, że roślina rośnie zaraz za nim.

   Chłopak sprawiał wrażenie, jakby słyszał, co mówi Samotnik, lecz nie był w stanie normalnie reagować. Nie potrafił się uspokoić, patrzył przerażony na Senshi'ego. Gdy ten wspomniał, że pomoże mu dostać się do ojca, czerwonowłosy wydawał się nieco uspokoić. Powoli podał drżącą dłoń młodemu Kaguyi i wstał z ziemi. Po dłuższej chwili uspokoił się, a fioletowe wzory zniknęły z jego oczu. Spojrzał na naszego bohatera z lekkim uśmiechem.
   Ohayou! Watashi no namae wa Daisuke desu. - lekko uśmiechnął się, ściskając dłoń Samotnika w geście przywitania
   Słowa odnośnie ojca widocznie obniżyły jego nerwy. Mimo to opis w dzienniku zgadzał się - nie miał pojęcia, co działo się chwilę wcześniej. Nie zauważył ciała swojej mamy, wzrok miał skupiony na swoim rówieśniku.
   -Wiesz może, gdzie jest mój tato...? - wypowiedź urwał, jakby oczekiwał, że chłopak się przedstawi

   Chłopak wysłuchał dokładnie słów Samotnika, próbując zrozumieć i zapamiętać jak najwięcej. Mimo wszystko, podanie wcześniej fałszywego imienia mogło zmylić czerwonowłosego.
   -Nie.. nie pamiętam. Nic... głowa mnie boli. - położył dłoń na swojej skroni i zamknął oczy powoli, krzywiąc się lekko
   Chłopak poczuł się nieswojo, gdy Senshi złapał go za ramiona. Odsunął się krok w tył, patrząc uważnie na każdy jego ruch. Mimo swojej natury nie umiał zaufać poznanemu na nowo Kaguyi.
   -Rozmawiałeś z moim tatą? Chcę go zobaczyć... i... gdzie moja matka? - spojrzał na chłopaka, jakby oczekiwał odpowiedzi
   Nie miał pojęcia o tym, co robił przed chwilą. Zachowywał się tak, jakby pierwszy raz widział Senshi'ego.
   -Wskrzeszanie? Kiedyś mi się udało, ale... czemu o to pytasz? - wystraszył się nieco tego, że w kontekście rozmowy o jego ojcu nagle został poruszony temat wskrzeszania zmarłego zwierzęcia

   Chłopak odwrócił się i spojrzał na ciało matki. Jego reakcja nie była taka, jak przewidywał Samotnik. Wzruszył lekko ramionami i spojrzał na Kaguyę. Mimo, że lekko się uśmiechał i nie pokazywał swoich negatywnych emocji, w środku był zrozpaczony. To chyba najgorsze z możliwych zachowań; często krycie tak wielkich emocji prowadzi do wczesnych zawałów bądź depresji. Czerwonowłosy spojrzał ze współczuciem na Senshi'ego, lecz zastanowiły go słowa rówieśnika.
   -Też straciłeś ojca? Więc... czyżby mój tato... nie żył? - drugą część wypowiedzi urywał, dławiąc się łapanym powietrzem, jakby zbierało mu się na płacz
   Nie miał jeszcze pewności, że coś stało się jego ojcu, lecz wnioskował to po słowach chłopaka stojącego naprzeciwko. Wszystko zaczęło w nim buzować, lecz starał się tego nie okazywać. Liczył w duszy, że jego ojcu nic się nie stało. Patrzył błagalnie na Samotnika, jakby prosząc o zaprzeczenie tej informacji.

   Chłopak zareagował na wieść o śmierci ojca dużo bardziej emocjonalnie niż na zgon matki. W jednej chwili zrobiło mu się duszno i słabo, aż musiał przyklęknąć na ziemi. Łzy same popłynęły po jego twarzy, lecz starał się ukryć to przed Samotnikiem. Po krótkiej chwili zebrał się w sobie i spytał Kaguyę, nie unosząc głowy.
   -Jak zginęli? Nasi ojcowie... jak? - spytał przez łzy, ledwo łapiąc płytkie oddechy
   Był zdruzgotany wiadomością o śmierci własnego ojca. Chciał wiedzieć w jaki sposób odszedł jego ukochany rodzic. Wiadomość o tym, że dzieli swoje cierpienie z Samotnikiem była dobijająca. Wie, jak się czuje... więc rozumie, co przeżywa chłopak. Chciał odwrócić to, co się stało. Powoli wstał i spojrzał na rówieśnika, wycierając twarz dłonią.
   -Przyniesiesz tu ciało mojego taty? Proszę... - spojrzał błagalnie na starszego chłopaka, licząc, że ten mu pomoże

   Chłopak czekał cierpliwie na powrót Samotnika, który dopiero co poszedł do kryjówki. Zdawał sobie sprawę, że przejście pułapek może zając mu trochę czasu, dlatego usiadł pod drzewem, układając zwłoki matki na plecach delikatnie. Po krótkiej chwili spojrzał w stronę włazu, a Senshi właśnie wyskakiwał z włazu z ciałem ojca. Chłopak podskoczył na proste nogi i podbiegł do chłopaka, spoglądając na ranę ojca. Serce podskoczyło mu do samej szyi, gdy zobaczył poderżnięte gardło u ojca. Złapał się za szyję obiema rękami, próbując normalnie oddychać. Nie mógł wypowiedzieć ani słowa, dał jedynie znak, by czternastolatek przeniósł delikatnie ciało i położył je obok jego matki. Gdy Samotnik wykonał prośbę, oczy chłopaka znowu zajęły się wzorem falistym o fioletowym zabarwieniu. Złożył pieczęć Hebi, a następnie krzyknął głośno, dając upust ogromnym ilościom chakry. Od jego dłoni odskoczyły dwa jasnozielone strumyczki światła, widziane jakby ktoś świecił laserem. Wiązki o długości około 10 centymetrów podleciały do leżących na plecach ciał i wsiąknęły w klatki piersiowe obojga rodziców. Czerwonowłosy opadł z sił, ledwo utrzymując świadomość.
   Po chwili ojciec i matka chłopca usiedli na ziemi, łapiąc się za głowy. Przez pierwsze chwile wielki ból rozrywał im czaszki, lecz opanowali to dość szybko. Kilka sekund później ojciec był już obok syna i tulił go do siebie bardzo delikatnie, by nie zrobić mu żadnej krzywdy.
   -Daisuke... dziękuję. Zacznę życie od nowa... nie chcę już nikogo zabijać... będę pracował choćby najciężej, żeby tobie było dobrze. - powiedział mężczyzna do ledwo przytomnego syna, chcąc wesprzeć go duchowo i psychicznie
   Po swoich słowach zauważył Samotnika, który wcześniej pozbawił go życia. Spojrzał na niego ze skruchą, schylając głowę na znak bardzo szczerych przeprosin, nie opuszczając jednak wykończonego synka.

   Chłopiec ledwo usłyszał, co Samotnik do niego powiedział. Bez większego zastanowienia, leżąc w ramionach ojca prawie bezwładnie, zwrócił oczy najpierw ku Senshi'emu, później ku swojemu rodzicowi.
   -Tato... zanieś mnie tam. - w tym momencie chłopiec zaczął kaszleć
   Widać było, że owa technika bardzo wyczerpuje jego organizm. Nie był jeszcze gotowy do używania tej mocy. Mimo obawy o zdrowie i życie syna, były morderca postanowił wysłuchać jego rozkazu. Martwił się o swoje dziecko bardziej niż o wszystko inne na świecie. Wziął Daisuke na ręce i spojrzał na czternastoletniego Kaguyę.
   -Prowadź do swojego domu. - powiedział mężczyzna, w jego głosie można było usłyszeć zwątpienie
   Nie wątpił, że chce pomóc Samotnikowi w odzyskaniu rodziców. Wątpił, czy jego dziecko wytrzyma ten ciężar. Daisuke spojrzał na ojca swoimi wyjątkowymi oczyma, po czym zamknął je powoli.
   -Nie martw się, Tato. To jedyna szansa na prawdziwe oczyszczenie cię z tego, że zabiłeś jego ojca. Dam radę... idźmy już.
   Kobieta powoli wstała z ziemi i podeszła do nich bez słowa. Oznaczało to chyba, że idzie razem z nimi. Ciężko jej było patrzyć na cierpienie dziecka, ale nie miała wyboru - nie mogła sprzeciwiać się mocy, która mogła ją zabić w ułamku sekundy. W przeciwieństwie do swojego syna, ona dokładnie pamiętała to, co stało się, nim została zabita.
[z/t=> Las Airando]

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2014-02-15 14:48:18)

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]



1.

Senshi usłyszawszy plotki odnośnie sekty panoszącej się na terenie wulkanu, przybył w te tereny aby zbadać i wyjaśnić zaistniałe wydarzenia. Wulkan piął się wiele metrów w górę a teren w okół niego powoli zaczął zarastać coraz to bujniejszą roślinnością po ostatniej erupcji. Obecnie wyglądało na to iż wulkan "śpi" a niewielkie grupki ludzi, którzy postanowili się osiedlić, zaryzykowaliby stwierdzenia, iż wręcz wygasł. Mieszkańcy tych terenów założyli niewielką osadę, którą zapewne chcieli niegdyś rozbudować do miana wioski a później może i miasteczka lecz wszystko było uwarunkowane stanem wulkanu. Senshi obecnie znajdował się pół kilometra od wioski zaś do "śpiącej" góry miał około sześciu. Od niego zależało gdzie zacznie swoje poszukiwania.

Ostatnio edytowany przez Straznik 2 (2014-06-06 00:06:12)

2.

Senshi bez przeszkód przedostał się drzewami po małą osadę, nie zostając w jakikolwiek sposób zauważony. Okazało się iż ludzie, którzy się tu znajdowali byli przeciętnymi osobami, jednakże nie wyglądali na zadowolonych a wręcz na dosyć przerażonych. Obóz był jednym wielkim smutkiem nawet wśród nielicznych dzieci, które wystawiały głowy przez okna swoim domostw, by za chwilę któryś z rodziców szybko odciągnął je od nich i zakrył jakąś płachtą. Nielicznie postacie wychodziły po za obszar swojego domu a jeżeli już, to zazwyczaj był to mężczyzna z widocznym pośpiechem swoich działań przy czym rozglądając się dookoła. Na ławeczce pod jedną chatką siedział jednak jakiś człowiek, ze słomianym kapeluszem na głowie i z kawałkiem drewna w ręce. Wyglądało na to iż coś rzeźbił ze stoickim spokojem jakby nie obawiał się grasującej niedaleko sekty.

3.

Człowiek, który siedział na ławce, wyglądał tak na około pięćdziesiąt lat. Mała, powoli rosnąca broda, dosyć mocno zbudowane ręce, które wskazywały iż wiele w życiu przepracował. Gdy Senshi podszedł do mężczyzny, ten tylko spojrzał spode kapelusza, nie przerywając swojego strugania.
- O! W końcu jakiś shinobi nas odwiedził jak mniemam.
Jego ton raczej brzmiał na to iż mam jakiś żal w kierunku młodzieńca a właściwie do wszystkich podobnym jemu.
- Czy wiem coś o sekcie? Oczywiście że tak. Każdy kto tutaj mieszka o nich wie bo prawie każdy z tych tutaj mieszkających, kogoś przez nich stracił.
Odpowiedział dosyć nerwowo jednakże jego ton był nadal spokojny.
- Ta sekta porywa ludzi do swoich jaskiń w wulkanie jak mniemam i tylko Bóg jeden wie co z nimi robią.
Mężczyzna wypowiadając słowa, nie przerywał swojej czynności. To co strugał wyglądało na jakąś figurkę, może jakiegoś bożka. Zapewne miało mu to przynieść szczęście. Okolica była spokojna a ludzie z ciekawości nieco pewniej wystawiali głowy na zewnątrz widząc nową, nie podobną do złych ludzi postać.

4.

Ludzie szeptali między sobą, gdy młody shinobi opuszczał wioskę i nie było pewnie czy aby jeden z tych należących do sekty, nie ukrywa się gdzieś z nadstawionym uchem. Senshi miał o tyle szczęścia, że nawet jeżeli ktoś niepożądany go ujrzał, nie był na tyle szybki by dotrzeć na miejsce i ostrzec resztę. Wędrówka trwała spokojnie, wręcz zbyt spokojnie, ani żywej duszy. W pewnym momencie młodzieniec mógł ujrzeć jak nieznajomy mu mężczyzna ucieka między drzewami. Tuż za nim biegła jakaś postać w czarnym płaszczu i kapturze, w dłoni trzymając kunai bądź coś podobnego z ostrym zakończeniem.
- Zostawcie mnie!
Wykrzyknął uciekający mężczyzna, który był widocznie szybszy od sekciarza, jednakże nagle zza drzewa wychyliła się druga, czarna postać, wysuwając jedynie rękę a uciekinier nabił się na nią swoją głową. Człowiek ten padł na ziemię lekko ogłuszony i przerażony by po chwili omdleć po kopnięciu zakapturzonej postaci, która dobiegła do swojego towarzysza.
- Skubany był szybki, prawie Ci uciekł.
- Nie uciekł... dawałem mu fory żeby go bardziej zmęczyć.
- Nie gadaj bzdur tylko bierz go.
Po krótkim dialogu, złapali mężczyznę za ręce i zaczęli zaciągać do kryjówki, wychodząc z lasu i kierując się ścieżką do wulkanu.

5.

- I znowu taki kawał drogi do przebycia z takim balastem.
- Sam jesteś balast, dobrze wiesz że nasz Mistrz potrzebuje ich do zdobycia mocy.
- Mam nadzieję, że to faktycznie prawda. W ogóle dziwne że jeszcze nie przysłali nikogo co nie? Myślisz że kropnęli Kosuke?
- Co Ty! Kosuke to cwaniak i na pewno siedzi przyczajony w wiosce i wszystkiego nasłuchuje.
Dwóch mężczyzn było zajętych swoją  rozmową, ciągnąć uciekiniera w stronę kryjówki. Nieprzytomna postać, nie wyglądała na taką co miała by szybko się wybudzić. Ich trasa była wyznaczona stromą ścieżką prowadzącą w górę wulkanu. Wyglądało na to iż czeka ich co najmniej półgodzinna wyprawa jak nie trochę dłuższa, a co gorsza dla Senshiego na ścieżce ciężko będzie o kryjówkę.

6.

Niczego nie spodziewający się mężczyźni, targali swoją ofiarę do kryjówki, która znajdowała się już całkiem niedaleko. Senshi postanowił zaatakować ich z zaskoczenia, wykorzystując swoją umiejętność mistrza broni dystansowej, rzucając w każdego z nich po jednym shurikenie. Jeden z nich wbił się w plecy sekciarza po prawej stronie, w okolicach kręgosłupa co spowodowało jego upadek na ziemię ale nadal żył i funkcjonował. Druga zakapturzona postać, poczuła jak shuriken przelatuje jej koło lewego barka, przecinając strój i spory kawek skóry. Odruchowo złapał się on się prawą ręką za ranę. Uciekinier, którego trzymali, momentalnie wypadł im z rąk uderzając o ziemię i o mało nie ześlizgując się z krawędzi.
- K***a! Co to było?!
- Nie wiem ale boli jak sk*rwysyn!- powiedział ten co leżał na ziemi.
Członek Sekty, którzy trzymał się jeszcze na własnych nogach, obrócił się i ujrzał Senshiego, stojącego w gotowości. Mężczyzna wyciągnąć kunai ze swojej szaty i złapał prawą, sprawną ręką, rzucając się do  frontalnego ataku na chłopaka. [siła 30| Prędkość 20] Drugi wywijał się na ziemię, próbując wyciągnąć shurkiena ze swoich pleców. Na nieszczęście chłopaka w oddali zbliżał się szpiegujący go zakapturzony, który w końcu nadgonił towarzystwo.

7.

Ręka agresora, tak jak zamierzał Senshi, odbiła się w górę chociaż mężczyzna dzięki szybkiej reakcji [reakcja 35] zdążył ściągnąć ją w dół jednakże nie można powiedzieć o tym aby jego atak się udał. Zakapturzona postać dostała dwa kłucia, jedno w środek brzucha, drogie w serce. Jego opadająca ręka usiadła na barku Senshiego, oczami wpatrując się w oczy shinobi. Widać było jak ucieka z niego życie a z ust wypływa krew. W momencie gdy chłopak, wyjął swoją broń z jego ciała, martwy już mężczyzna po prostu padł. Druga ofiara ataku młodzieńca, wyjęła shuriken z pleców lecz widząc nadchodzącą "śmierć", zaczął czołgach się w kierunku kryjówki.
- Nie! Zostaw mnie! Prosze!
Krzyczał, lecz widząc brak skutku, machnął "gwiazdą" w kierunku ninja ale kompletnie niecelnie. Było słychać tylko świst metalu przecinającego gardło drugiego z sekciarzy. Z oddali przybył Kosuke, wyglądając na nieco pewniejszego siebie. Jako iż był zwiadowcą, był raczej zwinniejszy niż silniejszy więc wykonał atak w plecy Senshiego [siła 20| Prędkość 50], nie zwracając uwagi na martwych kolegów, których śmierć widział z daleka.

8.

Senshi odwrócił się w odpowiednim momencie i przyjął uderzenie przeciwnika w barek zamiast w plecy. Siła
sekciarza była niewielka i sprawiła iż chłopak jedynie zachwiał się na nogach co nie przeszkodziło mu na szybkim wybiciu się z ziemi i przeskoczeniu przeciwnika, którego oczy o mało nie wyleciały z orbit gdy ujrzał kogoś tak wysoko skaczącego. Nie mogąc wyjść z podziwu, nie zdążył nawet zareagować na atak młodzieńca, który z ogromną prędkością wkomponował się w niego. Siła była na tyle potężna, że mężczyzna, po tym jak Senshi wwiercił się w niego, po prostu odleciał w tył, tym samym spadając ze ścieżki, prowadzącej do grot wulkany a jedyne co po sobie zostawił do z każdą chwilą ucichający krzyk. Senshi miał teraz drogę wolną do niedaleko znajdującej się jaskini, w której prawdopodobnie znajdował się Lider całej sekty. Warto przypomnieć jeszcze, iż na ziemi leżał wciąż nieprzytomny, porwany mężczyzna lecz teraz mógł się czuć znacznie bezpiecznej, niż wtedy gdy był targany.

9.

Droga Senshiego przeszła gładko, członkowie sekty raczej nie wystawiali dzioba po za swoją jaskini aby nie wzbudzić niczyich podejrzeń, chociaż i tak zachowywali się zbyt mało ostrożnie gdyż każdy wiedział, w którym kierunku ich szukać. Przywódca sekty był tak zaabsorbowany zdobywaniem mocny, iż zapomniał o środkach ostrożności i nie rozstawiał nikogo na terenie wulkanu. Chłopak wspiął się do dosyć wysoko aż odnalazł jaskinie, z której dochodziło dosyć mocne światło. Widać było rozstawione pochodnie aby rozświetlały drogę a i słychać było z wnętrza jak ktoś donośnym głosem wypowiadał słowa do prawdopodobnie jakiegoś zgromadzenia. Wyglądało na to iż nikt nie obstawiał wejścia. Czyżby lider czuł się aż tak pewnie? Może faktycznie był aż tak silny a może zbyt głupi.

10.

Senshi zgrabnie przedzierał się sufitem w kierunku dochodzącego dźwięku, który z każdą chwilę stawał się głośniejszy dla jego uszu. Do jego oczu docierało coraz to więcej światła odkrywając przed nim "zawartość" wulkanu. Chłopak ujrzał jak za jaskinią rozpościera się wielka grota z ogromną dziurą na środku, prowadzącą w dół gdzie kumulowała się spokojnie lawa zaś górne ujście wulkanu, przesłonięte było jakąś płachtą aby słońce nie docierało i nie rozświetlało groty. Wyglądało na to, iż przywódca sekty cenił bardzo klimat, bo zamiast promieni słońca, wszystko ogarniało światło pochodni. Lider stał na czymś co przypominało deskę do skakania na basenie, lecz ta platforma była sporo większa oraz z litej skały a pod nią znajdowała się lawa a nie woda. Mistrz sekty stał na samej krawędzi tejże platformy, trzymając w dłoniach ludzką czaszkę i przemawiając do swoim ludzi, którzy klękali po drugiej stronie krateru. Na oko było ich dwudziestu, lecz wszyscy nosili czarne szaty więc mogli się wizualnie zdublować, bądź w rzeczywistości mogło być ich więcej. Lider wyróżniał się czerwoną szatą z wysokim kołnierzem, zaś na głowie nosił niską koronę, którą zapewne sam sobie wręczył. Senshi z obecnej pozycji miał do niego 20 metrów.
- Już niedługo, zdobędę niesłychaną moc jaką ofiaruje mi, nasz Bóg! Wszyscy niewierni zginą a Ci, którzy są tutaj ze mną, będą żyć wiecznie w chwalce i potędze jaką wam ofiaruję! Mam jednak wrażenie iż ktoś będzie chciał nam w tym przeszkodzić!
Można było odnieść wrażenie jakby lider zdawał sobie sprawę z obecności młodego shinobi, jednakże nie wskazał tego bezpośrednio. Co zrobił Senshi? Obmyśli jakiś plan, by wyeliminować wroga, czy może wyjdzie mu na przeciw i spróbuje swoich sił.

Ostatnio edytowany przez Straznik 2 (2014-06-05 00:06:31)

11.

Lider sekty, wyglądał na takiego, który dobrze wiedział gdzie stoi Senshi i ogarniała go ogromna pewność siebie, gdyż nagle przerwał swoje słowa propagandy i odwrócił się w jego kierunku.
- Pokaż się! Pokaż na co Cię...
Tu jego słowa zostały przerwane, gdyż poczuł jak strzał Senshiego przeszywa go na wylot. W jednej chwili zachwiał się i bez żadnego słowa, spadł z platformy, lecąc w otchłań gdzie na końcu pożarła go lawa. Wyglądało na to iż wcale nie był tak potężny jak opowiadał swoim ludziom albo nie zdążył posiąść tej mocy, którą rzekomo obiecywał. Większość sekciarzy nie mogło uwierzyć w to co się stało i z przerażenia zaczęli uciekać w różne zakamarki jaskiń, zdejmując kaptury i czym prędzej zdejmując szaty aby nie utożsamiać się z sektą gdyż najwidoczniej bali się śmierci. Pięciu wiernych swemu mistrzowi, rzuciło się w ataku na chłopaka, mając w tym tempie około dziesięciu sekund do jego pozycji.

12.

Piątką zagorzałych wyznawców tejże prawie rozbitej sekty, rzuciło się do ataku na Senshiego. Każda z wystrzelonych kości dotarła do swego celu ze względu na bliską odległość podbiegających ludzi. Okazało się jednak, iż atak ten nie przebił ich jak lidera a jedynie poobijał dość solidnie. Wygląda na to, że ich mistrz musiał być wyjątkowo podatny na atak skoro kość go przeszyła. Tymczasem piątka, dostała niezłego łupnia ale wciąż byli w grze. Nieco skwaszeni, nadal biegli w stronę Senshiego, po kolei nabijając się na jego ataki. Na dobrą sprawę nie zdążyli zadać mu żadnego ciosu a nawet jeżeli któryś próbówał, nadziewał się nogą bądź ręką na twarde skupisko wapnia. Po krótkiej chwili wszyscy przeciwnicy leżeli martwi na ziemi po za jednym, który nabił się klatką piersiową na wystającą kość, zsuwając się po niej i dołączając na podłożu do reszty sekciarzy. Trupy przeciwników, leżały w kałuży własnej krwi a Senshi mógł z dumą przyznać iż skutecznie rozbił sektę. Niewątpliwie mieszkańcy małej osady pod wulkanem, gdy tylko zauważą iż ataki na nich zanikły, będą wiedzieć komu mogą być wdzięczny za pomoc w uporaniu się z problem.

Koniec Sesji