Ninja Clan Wars

Przedostanie się przez korytarz nie było wcale niczym łatwym, jednak w końcu się nam udało. Shinsaku wykazał się niesamowitym sprytem, wydostając się wcześniej z pułapki, teraz mogliśmy spokojnie współpracować. W pomieszczeniu, do którego się dostaliśmy, mogliśmy ujrzeć grupkę ludzi pracujących przy grobowcu niedawno zmarłego Lorda Feudalnego Kraju Ziemi. Część z nich pracowała przy rzeźbie, część przy ciele.
-Co oni robią z jego ciałem? Nie powinni. - tak przynajmniej mi się wydawało, mówiłam do Wyrzutka bardzo cicho.
W pomieszczeniu panował półmrok, mieliśmy dobre warunki do działań, ale nie chciałam uprawiać partyzantki, dlatego liczyłam na Nakayamę.
-Co robimy? - spytałam się go, po czym starałam się z ukrycia obserwować pracę mężczyzn.

Ostatnio edytowany przez Ayane (2013-06-08 18:36:51)

Zmasakrowanie dwóch strażników było dziecinnie proste. Spodziewałem się po nich czegoś o wiele lepszego. A tu okazuje się, że mało potrafili. Lepiej dla mnie i moich towarzyszy. Pozostała jeszcze trójka strażników, a nimi też trzeba się teraz zająć. Widząc, że obaj Uchiha zostali zablokowani, a jeden nawet zabity, ruszyłem w kierunku jednego ze strażników. Ten przeciął mnie kataną po brzuchu. Wiedział co robi. Ci strażnicy dobrze znali się na sztuce ninja, ale nie każdy z nich potrafi w odpowiedni sposób jej użyć. Ten jednak poradził sobie doskonale. Ledwo było widać grymas na mojej zarośniętej twarzy. Krew pobrudziła moją nową koszulę. Wybrudzona koszula bardziej mnie poirytowała niż sama zadana mi rana. Patrząc tak na krwawiący brzuch dezaktywowałem technikę dotonu i przypomniałem sobie coś. Był to trening z lat mojej młodości. Jeden z pierwszych.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Tak jak moje wspomnienie zasnęło w myślach, tak jak obudziłem się w rzeczywistości. Tak na prawdę minęło parę sekund, na tą chwile kiedy wspominałem ten trening. Krew lecąca z rany na moim brzuchu już nie była tak intensywna jak przedtem. Czekałem tylko na ten moment. Moje nici zaszyły moją ranę. Nie było prawie jej widać. Może pozostanie mi tylko minimalna blizna, a na niej małe czarne nitki.

- To by było zbyt proste przyjacielu.. - powiedziałem z lekkim grymasem na mojej zarośniętej buźce. Wiedziałem, że muszę się go pozbyć. Przecież zagrażał on życiu moich towarzyszy. Nie obwiniałem ich za nic. Działali tylko na korzyść swojego zleceniodawcy, który zapewne płacił im sporą sumę pieniędzy. Skoro musi to musi, nie jego wina, że trafiła na takiego przeciwnika jak ja. Nie uważałem się za jakiegoś silnego. Brońcie mnie przed tym.. Po prostu uważałem, że to oni nie starali się do końca w walce. Nie ma co. Byłem w końcu do zaatakowania go. Dzięki mojej szybkości znalazłem się bardzo blisko mego przeciwnika. Moje ciało stało się bardziej elastyczne. Przez co owinąłem strażnika bez problemu.

- Nan Kaizou - w myślach zabrzmiała nazwa mojej techniki. Działała tak jak chciałem - doskonale. Przycisnąłem z całych sil dłoń, w której trzymał katanę. Po chwili upadał mu ona na ziemie, a ja zająłem się duszeniem go. Dusiłem go na tyle długo by doprowadzić do jego niechybnej śmierci. Kiedy poczułem, że przestał oddychać już w pełni dezaktywowałem technikę. Odłożyłem delikatnie ciało strażnika, po czym znalazłem się tuż obok Yosuke.
- To jak będzie? Poddajemy się czy dalej będziesz próbował walczyć? - zapytałem patrząc gdzieś na moich towarzyszy, którzy walczyli z pozostałą dwójką strażników - Nie chcemy ciebie zabijać. Kolejna śmierć tutaj jest naprawdę nie potrzebna - mówiłem szukając wzorkiem Nany - To ty swoimi dalszymi czynami zadecydujesz czy przeżyjesz - powiedziałem nie spuszczając wzroku ze strażników i mych przyjaciół.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Akemi (2013-06-15 14:55:06)

.... Zaatakowałem nie bacząc na konsekwencje, wiedziałem że mój przeciwnik zawsze chowa jakieś sztuczki w zanadrzu. Do tej pory walczyliśmy tylko raz, ale mimo wszystko miałem wrażenie że poznałem go jak mało kogo. Jego siła sprawiła, że czułem do niego jakąś więź rywalizacji. Uśmiechnąłem się gdy mój cios doszedł celu, bo zwykle w walkach równych rywali  bywa tak że ten kto zada pierwszy cios zostaję zwycięzcą. Naglę olśnienie, kawałki kryształów posypały się z rozbitego posągu. Chwyciłem jego fragment bo trzeba było przyznać, że techniki Kiyoshich były niezwykle piękne,a z pewnością robiły wrażenie na kobietach,a skoro już o nich mowa.
- Wybacz, ale jestem umówiony na randkę z kimś innym - powiedziałem zanim zdałem sobie sprawę jak dwuznacznie to zabrzmiało. Mimo, że bardzo chciałem dokończyć tą walkę to nie chciałem narażać się na gniew Hikari. W gruncie rzeczy była to jedyna osoba, której się tak na prawdę bałem. - Dzięki za kryształ. Jeszcze się spotkamy
     Następnie skupiłem się na miejscu w którym chciałem się znaleźć i za sprawą technik klanowych przeniosłem się do mojej siedziby w Enko.
[Wycofuje się z eventu
z/t-> Enko -> Siedziba lidera]

Ostatnio edytowany przez Akio (2013-06-10 00:28:51)

Spojrzałem jak ciało Masashi'ego opada na ziemię i krew z jego ciała zalewa podłogę wraz z dywanem. Czy byłem dumny ze swojego czynu? Było to dobre pytanie, ale znałem też na nie odpowiedź. Wykonałem to co do mnie należało, to czego się po mnie spodziewano. Poza tym był to chłopak z klanu Uchiha, moi odwieczni wrogowie, więc podsumowując - wiedziałem, że podjąłem trafną decyzję pozbawiając go życia.
   Niestety w tym czasie zauważyłem, że Akemi oberwał kataną jednego ze strażników. Nie miałem czasu nawet zareagować na ową sytuację ale nawet gdybym mógł sobie na coś takiego pozwolić to nic by to nie dało. Nie posiadałem odpowiednich umiejętności do zaleczenia ran więc Samotnik musiał sobie jakoś sam poradzić. Widziałem jednak, że schwytałem zdradzieckiego kupca - była to moja karta przetargowa. Drewno owinęło się już bardziej wokół jego ciała, blokując mu wszelkie ruchy, zamknęło go w kokonie. Jednak z jego "łańcuchów" wyrosło coś jeszcze. Był to ostry pal skierowany w stronę gardła biedaka. Mój twór był odpowiednich gabarytów, że kiedy wbije się w ciało biedaka to zabije go od razu.
   Musiałem też spełnić prośbę Nany. Kiedy powiedziała, żebym odskoczył to szybko to zrobiłem. Musiałem pochwalić tego malucha - miała ona na tyle pomyślunku, że wpadła na pomysł zablokowania dostępu do pomieszczenia dla strażników. Dziewczynka potrafiła o wiele więcej niż myślałem, ale jak to mówią - nie oceniaj książki po okładce. Kiedy spytała się mnie czy mogę wzmocnić jej barierę to kiwnąłem głową z lekkim uśmieszkiem na twarzy i odparłem tworząc już drewniane bale, które tylko wzmacniały lodową ścianę małej Nany.
   - Na życzenie, małej, lodowej diablicy... - po czym skończyłem tworzenie wzmocnień bariery młodej Shiro. Co teraz powinienem zrobić? Akemi jakoś poradził sobie ze swoją raną i mało tego doszedł jakoś do Yosuke. Tutaj poczułem, że mój mały as z rękawa przyda się do tego, żeby Uchiha poddał się bez walki i uznał swoją porażkę bez większego przelewu krwi.
   - Yosuke, mamy Twojego... pracodawcę. Dobrze wiesz, że nie jesteś w stanie zniszczyć mojego drewna. Więcej strażników tutaj się nie dostanie, po prostu się poddaj. Nie ma sensu, żebyś tracił tutaj życie... Twój krewniak Cię omamił i zaciągnął na złą drogę, nie znaczy to jednak że nie możesz teraz się nawrócić - powiedziałem to nie ruszając się z miejsca. W razie gdyby jakiś strażnik jeszcze żył al bo ktoś by się znowu na nas rzucił musiałem być przygotowany do kontrataku i obrony. Miałem jednak nadzieję, że moje kekkei-genkai połączone z mocą małej Nany dadzą niezniszczalną bramę, przez którą zwykli strażnicy nie dadzą rady się przebić. Myślałem też o tym aby Yosuke się poddał - był tutaj przypadkiem i był jeszcze młody. Nie było sensu, żeby stracił tutaj swoje życie jak ten cały Masashi.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-06-10 17:47:58)

Daymoshi

     No cóż, nie tak to przewidywał. Jego plan miał być zaskakujący, innowacyjny, a zarazem diabelnie skuteczny, korzystając przecież z momentu ich dezorientacji. Strażnicy jednak nie stanęli na wysokości zadania, a także nie sprostali oczekiwaniom Uchihy i dali się pokonać trzem intruzom niczym największe ofiary losu. Widząc to całe zamieszanie, w głowie chłopaka odbyło się najgłośniejsze z możliwych westchnięć i potężny duchowy facepalm. Zaraz potem zatrzymał go Mokuton Tamotsu. Nie był z tego powodu zadowolony, a wręcz przeciwnie - jedyna deska ratunku właśnie zatonęła z całym Titaniciem sytuacji. Miał do wyboru - albo pływać wśród ludzi Agaiewa, lub zatonąć niczym prawdziwy kapitan wraz ze swoim statkiem i załogą. Jednak usposobienie ninja dało po sobie znać i nim zdążył pomyśleć, z jego gardła wydarło się wraz z prychnięciem:
     - Wybacz Tamotsu, ale to nie on mnie tutaj zaciągnął, lecz sam przyszedłem - rzucił sceptycznie, dopiero zdając sobie tak na prawdę sprawę ze swojego położenia i tego, co powiedział. Stwierdził jednak, że nie warto już się powstrzymywać ze słowami, więc po prostu kontynuował. - A mój "pracodawca", jak go nazwałeś jest moim kandydatem. Bo widzisz, na przeciągu tych ostatnich wydarzeń nauczyłem się więcej o polityce, niż bym chciał, wybrałem więc najmniejsze zło. Stwierdziłem, że jedynie ten mężczyzna powinien zasiąść na tronie. Powinniście już wiedzieć, że Dou okazał się być psycholem, który władzę chce sprawować poprzez groźby wojskiem i mordem, a Agaiew... Sam zaprezentował swój styl, witając nas trucizną. Nie rozumiem, czemu chcecie dla niego pracować, więc zapytam, zanim przejdziemy do interesów - co zaproponował wam Agaiew? Wpływy? Pieniądze? Gruszki na wierzbie? W sumie to bardzo mnie to ciekawi... a także to, co zaproponowałby i mi, gdybym chciał się do niego przyłączyć.
     Ostatnie zdanie rzucił z wyraźnym podtekstem, dając do zrozumienia, że rozważa taką opcję. W końcu, trzeba sobie jakoś radzić, a Senju wyciągnął doń nieznacznie rękę. Czuł się z tym jednak jak najgorsze z możliwych gówien, albo najgorszy z najgorszych. Typowy hipokryta w sumie - myśli i głosi jedno, a drugie, kompletnie antagonistyczne robi. Miał w końcu swoje ideały, których chciał się trzymać, wszystko jednak składało się na to, by wykorzystać te jego złe, a nie dobre cechy. I tak za każdym razem - gdy chciał się czymś wykazać, coś stawało mu na drodze i robiło z niego po prostu zwykłego Hebi...

Loch
W mrokach podziemi powstał sprytny plan, który tylko potwierdził fakt, iż ninja to nie tylko miecz do wynajęcia a także sprytny i podstępny łotr co potrafi nieźle zaskoczyć. W postaci jednego z kluczników Wyrzutek wyłonił się z mroków ostrzegając robotników przed niebezpieczeństwem. Z bliska mój przyjrzeć się jak nóż, którym posługiwał się jeden z obecnych tkwił w purpurowej ranie na klatce piersiowej, co przed małymi poprawkami mogła by wyglądać na ranę po grocie strzały.
- Jeszcze trochę i ta rana będzie nie do rozpoznania, Dzięki najwyższym, że przyszedłeś nas ostrzec, jakby ci wojownicy nas nakryli to było by po nas. – Wtedy puknął Wyrzutka w ramię i odwrócił się do niego plecami wołając do reszty
- Dobra panowie, ja wracam do bazy a wy jakby nigdy nic pracujcie nad pomnikiem, i nie pijemy w pracy bo jeszcze palniecie coś głupiego!- Po czym kiwnął do sąsiada i ruszył w mrok prosto do ukrytej dziewczyny

Koruzonu
Seshin mimo sprzeciwu towarzysza napił się jeszcze raz i nalał kolejną kolejkę.
- To na pewno przerzedziło plany tych zwyrodnialców. Skoro już wiesz jak to jest na dworze lordowskim to powiem Ci jak to było. Widzisz jest pewien chłopak Daymoshsi’ego, który jest niedouczony i robi za chłopca na posyłki. To jest trzeci syn zmarłego już lorda tylko, że zamiast z jakiś układów powstał z wyniku chcicy zmarłego już lorda, który objeżdżał swoje ziemie. Po pewnym czasie biedna i głodująca matka wraz z synem przychodzi do lorda gdy ten był z prawdziwymi synami na polowaniu. Ten podpity, za to że kobieta zawraca mu gitarę zabija ją od tak na oczach syna, który ucieka i chowa się z łukiem, który dostał od wuja czy tam kogo jako prezent. Wygłodniały i przestraszony w krzakach chłopak natrafia na samotnego lorda, napina łuk i strzela. Teraz przygarnął go ten grubas Daymoshsi, i jestem przekonany, że wie a mój o nim ale nie wiem jaki ma w tym cel. Właśnie dlatego mój plan nie pozostał jeszcze wykonany, cały czas go szukam a mój mistrz Damo nie nauczył mnie bo trafił do paki, skąd nie mam zamiaru go wyciągać.- Kończąc swą wypowiedź złapał za kubeczek i czekał aż towarzysz wypije z nim po raz drugi.

To co się stało było czymś czego chyba do końca w życiu nie zrozumiem. W pomieszczeniu w którym się znajdowaliśmy pojawiło się drzewo - stworzone za pomocą Mokutona, tego byłem pewien - z kryształami. Jak ta osoba mogła posiadać dwa kekkei-genaki? Już teraz zrozumiałem, że nie będzie to łatwy przeciwnik i że zejdzie nam tutaj trochę dłużej niż początkowo zakładaliśmy. Syknąłem tylko widząc co tak na prawdę tutaj zaczyna się dziać. Mało tego nasz uwięziony grubasek go znał i mało tego, był przerażony jego osobą ale wcale się mu tego nie dziwię.
   Słysząc jego słowa uznałem, że lepiej będzie na nie odpowiedzieć. To co tutaj się działo było dla mnie niezrozumiałe, szczególnie że rozmowy zeszły tutaj na losy lorda feudalnego i jego... bękarta? To była nowość, która mogła zmienić nasze nastawienie do tego wydarzenia.
   - Ten leżący śmieć został zablokowany przez moją osobę. Widzę, że posiadasz ograniczenia krwi mojego klanu... Zapytałbym skąd do jasnej cholery dostałeś coś takiego w swoje łapska ale zakładam, że nie usłyszałbym odpowiedzi. - odpowiedziałem spokojnie nadal nie odpuszczając sobie swoistej pozycji obronnej. Nie wiedziałem co takiemu typowi jak ten człowiek może strzelić do głowy, w końcu posiadał dwa bardzo potężne kekkei-genaki. Nie byłem pewien czy mamy go teraz zamiar atakować czy pozwolimy mu zabrać kupca. Myślałem jednak, że Akemi nie pozwoli na to, żeby Damo uciekł z tego miejsca - powiedział przecież coś o zemście na rodzinie lorda, a więc wychodziła w to śmierć Agaiew'a.
   W takim razie byłem też gotowy na atak lecz chciałem też wiedzieć czy w takiej sytuacji jak ta dostaniemy wsparcie od Yosuke. Mimo wszystko przydałoby się jego wsparcie, a chłopak nie był chyba na tyle głupi, żeby zostawić tutaj swojego kandydata na tron. Po walce z tym typem wrócimy do naszej rozmowy ale teraz ważne było to aby połączyć swoje siły. Dlatego spojrzałem się na Uchiha wymownym wzrokiem i prosiłem w myślach, żeby zrozumiał o co mi chodzi.

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-06-12 22:53:31)

Hiyoki
Gdy tylko powstał lód, strażnicy nie czekali na dalszy rozwój wydarzeń i nasączając swoje miecze praktycznie we wszystkie możliwe żywioły chakry ruszyli do ataku. Wtedy też cięciwy zostały poluzowane i grad niespodziewanych strzał spadł na tyły atakujących samotnego władcę lodu wojowników. Wielu padło, powstał zamęt, a ściana lodu, która w końcu upadła wniosła po raz kolejny kłęby kurzu. Bohater bezpiecznie wylądował na dachu gdzie łucznicy już tylko dobijali resztki biednych najemników. Jeden z nich noszący czapkę z piórem wypowiedział się w imieniu całego składu.
- Jesteśmy siłami rewolucyjnymi kraju Ziemi, od kilku dni czailiśmy się na większy oddział strażników i Ty dałeś nam sposobność do ataku, pomimo iż jesteś pewnie ninja na usługach jednego z tych dziadowskich dziedziców lorda to darujemy Ci życie, ten jeden raz. - W międzyczasie reszta łuczników zeszła już z budynków i zajęli się zmarłymi chowając ich w gruzach i starannie zdejmując pancerze.

Wysłuchałem opowiastki Seshina, po czym zacząłem powoli kojarzyć pewne fakty. Nadal jednak wiele rzeczy pozostało dla mnie niejasnych.
- No dobra... Daymoshsi przygarnął dzieciaka, kojarzę go nawet, widziałem go gdy docierałem do Sashikan... Jest to bękart ojca Agaiewa i Dou. Burmistrz ma zapewne wobec niego jakieś plany, nieznane nam. Ale po co ty go szukasz? I czego cię nie nauczył ten twój mistrz?
Pytanie, które zadałem może być nieco niewygodne, ale zdążyłem zauważyć skłonność do picia Seshina. Ale oprócz niej zacząłem wyczuwać, że coś jest nie tak. Że to nie jest po prostu polityczna wojenka między dzieciaczkami rządnymi władzy. Chodzi tu o politykę, która biegnie okrężną drogą, politykę, której nie widzą normalni obywatele...
Nalałem sobie również i podobnie jak Seshin wypiłem.

Daymoshsi

   Stałem spokojnie obok Uchihy obserwując wszystko co wokoło mnie się działo. Nowy zawodnik w tej grze zdawał się nie wiedzieć o co tak naprawdę gramy. Niby mało co mnie interesował świat polityki to i tak wiedziałem jak duża jest stawka. Na początek musiałem dokładnie przyjrzeć się mojemu przeciwnikowi. Widziałem w nim tą tajemniczą moc. Złączenie dwóch kekkei genkai to naprawdę coś. Bo jak inaczej wytłumaczyć takie same drewno jak u Tamotsu połączone w jedno z kryształami? Inaczje tego nie potrafię sobie wyjaśnić. To jednak sprowadzało go o poziom wyżej niż poprzednich naszych przeciwników. Szczerze powiedziawszy dawno nie widziałem takiej osoby, która by mogła być dla mnie wyzwaniem. Chociaż jakby tak trochę bardziej się zastanowić to przychodzi mi pewien moment w moim życiu kiedy podobnego spotkałem.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

   Ciekawe, czy on wyda się tak bardzo słaby jak jego poprzednik. Nie ma co. Trzeba działać. Czas działa na naszą niekorzyść, patrząc ilu tu nowych przeciwników się pojawia. Złożyłem swoje dłonie w tak oczywistą pieczęć. Obok mnie pojawił się klon. On ruszył szybko na przód i znalazł się obok Daymoshsiego. Wyjął kunaia i przeciął linią prostą szyję niedoszłego lorda. I tak właśnie zakończyłem żywot jednego z kandydatów. Jednakże nie zaprzestałem na tym. Druga dłoń mego klona znalazła się pod ziemią, a tuż po chwili pod samym Damo łapiąc go z całych sił za stopę. Ja w tym samym czasie zacząłem biec w jego kierunku z moją maksymalną prędkością. Wątpiąc w reakcje mojego przeciwnika złożyłem w biegu kolejne znaki. Na moich ramionach znalazł się mój kolejny klon. Wyskoczył w górę, tak by znaleźć się tuż nad naszym przeciwnikiem.

   Ten w tym momencie wbił się z ogromną siłą stopą w swojego przeciwnika. Wydając z siebie okrzyk, przy którym zabrzmiała nazwa techniki:
- Girochin Doroppu! - była ona znana, dla niektórych tutaj obecnych, ale nie dla samego Damo. Ten ciągle był trzymany dłonią przez mego pierwszego klona. Może nawet i mimo to mój klon go nie trafił. Trudno.. to miało tylko go zmylić i skupić jego oczy właśnie na tym ataku. Prawdziwy ja, znalazł się już tuż przed nim. Chciałoby się krzyknąć niespodzianka. Ale to mogłem od samego początku dać o sobie znać i dać mu czas na reakcje. Pierwsza dłoń powędrowała w kierunku jego klatki piersiowej, druga tak samo. Bakuton mimo wszystko był bardzo przydatny w takich sytuacjach. Ponieważ kiedy mój przeciwnik zdoła jakoś postawić ścianę z drewna czy nawet z kryształu przed sobą, ta zostanie zniszczona przez wybuch pierwszej dłoni. Druga dłoń natomiast zmiażdży go ostatecznie, nie pozostawiając z niego nic, co najwyżej jego przedmioty. Wszystko szło po mojej myśli. Chociaż tak przynajmniej myślałem..

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Masaru (2013-06-15 17:24:31)

Kiedy mój podstęp okazał się zadziałać, niezmiernie się uradowałem. Nie spodziewałem się, że tak dobrze wyjdzie mi wcielenie się w stetryczałego klucznika, w którego formie znajdował się teraz mój klon. Spacerował on po kamiennej posadzce, oddając się tej niewątpliwej uciesze, jaką było słuchanie, jak każdy krok odbijał się echem od masywnych ścian, zaburzając nieco niemal idealne tempo, wystukiwane przez rzeźbiarzy.
   Przyglądając się całej intrydze z ukrycia, jakie stworzył nam cień, okrywający okolice ścian tej olbrzymiej sali, prychnąłem pod nosem, nie wierząc w naiwność tego człowieka. Z pewnością nie od dziś był on współpracownikiem klucznika, a mimo to nie zorientował się, że coś jest nie tak... No cóż, nie każdy musi być tak bystry, jakby się tego od niego oczekiwało.
   Z zamyślenia wyrwało mnie odkrycie, które sprawiło, iż w mgnieniu oka zamarłem. Czając się w mrokach pomieszczenia do tej pory spokojnie przyglądaliśmy się temu, co miało tu miejsce. Teraz jednak miało się stać coś, co z pewnością nie stawiało nas w komfortowej sytuacji. Zwiedziony mężczyzna był już całkiem niedaleko naszego miejsca pobytu! Wiedziałem, że musimy działać szybko...
   Zdawałem sobie sprawę, że kolejny raz to ja powinienem przejąć stery. Nie tylko dlatego, że to ja byłem mężczyzną w tym duecie, ale też przewidziałem fakt, iż uderzenie ciężkiej, drewnianej lalki o posadzkę z pewnością nie obejdzie się bez głośniejszego odgłosu, który niewątpliwie zdradziłby naszą obecność w tej sali.
   Postanowiłem rozegrać to tak, by nikt nie zorientował się nawet, że coś miało tu miejsce. Szybkim ruchem wydobyłem z plecaka dwa zestawy metalowej linki i złożywszy odpowiednie pieczęci, przyzwałem dwa kolejne klony. Te, jak na komendę, natychmiast ułożyły dłonie w kolejne charakterystyczne układy (Henge no Jutsu) i już po sekundzie wyglądali jak cienie - mieli na sobie czarne stroje, jedynie z wąską szparą na oczy, które żarzyły się w bezkresnym mroku.
   Rzuciłem każdemu z nich jedną linkę, a sam pochwyciwszy skrawek bandażu, okrywającego jedną z moich dłoni, wskoczyłem na grzbiet glinianego orła, który bezszelestnie poderwał się ku górze. Kiedy skończyłem oswobadzać swoją kończynę z białego materiału, znajdowałem się już niemal nad głową krętacza. Ptak obniżył lot, a kiedy był już całkiem blisko Ayane (a na tyle daleko, by wyjść poza krąg światła), dwójka moich mrocznych podobizn doskoczyła do niego z zawrotną prędkością, obwiązując mu nadgarstki i kostki. Wtedy zeskoczyłem z grzbietu mojego dość oryginalnego środka lokomocji i błyskawicznie zakneblowałem mu usta bandażem. Może nie było to zbyt higieniczne, jednak tylko to przychodziło mi teraz do głowy...
   Oplótłszy ramię wokół szyi skrępowanego mężczyzny, szepnąłem do Ayane: Zabieram go stąd. Wyciągnę z niego wszystko, czego potrzebujemy... Następnie wciągnąłem go na grzbiet latającego zwierzęcia i poszybowałem w stronę przejścia, którym sami się tu dostaliśmy (o ile oczywiście wszystko poszło zgodnie z planem). Z kolei mój klon, będący wciąż pod postacią staruszka, podszedł bliżej ciała, przy którym dopiero co majstrowano, aby odkryć, jak plastycznie chcieli poprawić oni ranę po grocie strzały. W końcu jako medyk mogłem wyciągnąć z niej wszystkie potrzebne informacje, dotyczące sposobu jego zgonu. Z kolei dwójka moich czarnych klonów rozpłynęła się w powietrzu...

   [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Nie wiedziałam do końca co mam zrobić, nieco się bałam obrotu wydarzeń, ale póki Shinsaku był stanowczy, dowodził, byłam spokojna. Podobała mi się jego męska postawa, był takim typowym dominatorem, przyznam, że bardzo mnie podniecał w tamtej chwili. Wracając do zadania... Nie wiedziałam co robić. Wyrzutek tam starał się zdziałać coś z jakimś mężczyzną, ja natomiast stałam bezczynnie, nie wiedząc co mam robić.
-Hej, a ja?! - spytałam po cichu towarzysza, ale było już za późno.
I teraz stałam jak osłupiała, nie wiedząc co mam robić. Cóż, jedyne, czego mogłabym się podjąć, to zostanie i obserwacja, uznałam jednak, że byłoby to zbyt nudne, dlatego właśnie udałam się za Shinsaku, chcąc pomóc mu przy tamtym kolesiu. Może znowu przydadzą się moje kobiece wdzięki? Zdecydowanie ja mam tutaj większą siłę przebicia, nawet jeśli Shinsaku jest silniejszy, ja jestem kobietą, wygrywam. Obserwowałam poczynania Wyrzutka, poprawiając wygląd, musiałam przeczesać włosy. Po tym natomiast zaczęłam się uważnie rozglądać, nigdy nic nie wiadomo...

-Aaa, czyli jesteście takimi stróżami prawa rządzącymi się własnymi zasadami, nie? Coś w ten deseń, jak mi się wydaje. Samowolka... W każdym bądź razie dzięki za pomoc, pewnie jeszcze się spotkamy, akurat nie mam co robić. - powiedziałem do dowodzącego grupą, o czym zeskoczyłem z dachu.
W sumie nie wiedziałem co teraz robić. Spojrzałem w jedną stronę i widziałem drogę, którą tutaj przybyłem, politykę, nudny świat, w którym było zbyt wiele nieścisłości. Spojrzałem w drugą i widziałem już powoli uciekającego mi mężczyznę, który może zapewniłby mi jakąś rozrywkę? Nie zaszkodzi się przekonać, a może i uda mi się rozwiązać jakiś konflikt wewnętrzny, przyczynić się do zmian w tej polityce? Kto wie.
Cóż miałem począć? Po prostu zabrałem to, co moje, ogarnąłem się i ruszyłem w pościg za przedstawicielem łowczych, tak sobie ich będę nazywał.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Uprowadzony mężczyzna zdawał się być aż nadto przerażony całą tą sytuacją, jaką mu zgotowaliśmy. Zrobiło mi się trochę głupio, że urządziłem mu szopkę, jakby był jakimś mordercą, przy którym powinienem zachować szczególną ostrożność. Zresztą, postanowiłem się tym nie przejmować. W końcu - co się stało, to się nie odstanie. A tak przynajmniej się chłop wystraszył i będzie nam łatwiej wyciągnąć z niego wszystko, czego potrzebujemy.
   Orzeł wylądował. Gdy sam zsunąłem się z jego grzbietu, a moje stopy uderzyły bezgłośnie o posadzkę, ściągnąłem również naszego zakładnika. Ledwie oparł się o jedną ze ścian, już pojawiła się przy nas Ayane. Zdziwiłem się. Myślałem, że znajdzie sobie coś, co w tej sprawie będzie mogła zrobić sama. Pochlebiało mi jednak, że wolała do mnie dołączyć niż samotnie obserwować pracujących w sali ludzi.
   Spojrzałem na trzęsącego się ze strachu biedaka, który z całych sił przekonywał nas, żebyśmy go oszczędzili. Oczywiście nie miałem zamiaru robić mu niczego złego, ale postanowiłem trzymać go trochę w niepewności. Uważałem bowiem, że w ten sposób przekonam go, by z nami współpracował.
   Trzymając się zatem tego pomysłu, łypnąłem na niego spod czarnej czupryny, wykręcając w każdy możliwy sposób moje brwi, aby nadać sobie trochę strasznego wyrazu. Miałem nadzieję, że cała atmosfera, jak i półmrok panujący w pomieszczeniu będzie działać na naszą korzyść.
   Gdy usłyszałem, że mężczyzna dba o życie nie tyle swoje, co najdroższych w jego życiu kobiet, drgnęło coś we mnie. Nie mogąc jednak okazać wyrazów współczucia, przybrałem od razu nieco inną pozę, by wyzbyć się tego wrażenia. Mieliśmy przecież robotę do wykonania. A ten facet sam dawał nam argument, który mogłem obrócić nie tyle przeciw niemu, co przeciw jego pracodawcy, który do tej pory ciągle pozostawał nieznany.
   Musisz nam uwierzyć, że i my również nie robimy niczego dla siebie, a dla ludzi takich jak Ty, czy twoja żona i córka. Jedyne, czego pragniemy, to nie dopuścić do władzy żadnego tyrana czy też innego kretyna, który jest gotowy dla zysku zabić Lorda. Sam pewnie zdaje sobie sprawę, że ta sprawa nijak nas dotyczy. Dlatego pomóż nam, pomóc sobie...
   Nie wiedziałem, czy mężczyzna dopuszczał się tak niemoralnego czynu, jak kartowanie śmierci swojego lorda dla dóbr materialnych, czy po prostu jeden z podejrzanych typów, prawdopodobnie sprawca całej tej zbrodni zagroził mu i jego rodzinie. W każdym z tych przypadków w zasadzie byłem mu w stanie pomóc, z lub bez pomocy mojej towarzyszki. W końcu nie mogłem decydować za nią.
  W tym samym czasie powrócił do nas mój klon, przerobiony na klucznika, odchodząc po prostu z wielkiej sali z czarą pośrodku bez słowa. W końcu mało prawdopodobnym było, by ktoś zwrócił uwagę na garbatego dziadygę, który był tam od zawsze.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Muszę przyznać, że informacje które otrzymałem od naszego nowego przeciwnika lekko mną wstrząsnęły. Widocznie zupełnie się myliłem i nie zyskał on Mokutona, a kryształ. Byłem w szoku widząc taką osobę i wiedząc, że nie jest ona przyjaźnie do mnie nastawiona. Wiedziałem też jednak, że prędzej czy później i tak się z nim spotkam kolejny raz. Widząc co robi Akemi myślałem, że jednak będę miał ten problem z głowy. Oczywiście nic bardziej mylnego, nasz przeciwnik miał już gotową sztuczkę. Wtedy coś sobie przypomniałem.



[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
_____________________

Akcept by Katsuro


Później, pojawił się przed moją osobą. Mając takiego osobnika jakieś kilka centymetrów od siebie nie było zbyt komfortowym uczuciem. Muszę się przyznać, że od dłuższego czasu to dopiero teraz obleciał mnie na chwilę paraliżujący strach. Nie było to nic dziwnego, ten facet był wiele silniejszy od mojej osoby. Przełknąłem jednak ślinę i zebrałem się do kupy. Kciuk podniosłem do góry, a palec wskazujący wycelowałem w podbródek mojego krewniaka.
- Zanim stąd uciekniemy odpowiem na Twoje pytanie - nie, nie mówią o Tobie i chyba się temu nie dziwisz. Chcę jednak żebyś wiedział, że poszukam o Tobie informacji i jeżeli nie spotkamy się tutaj to kiedy stanę się silniejszy będę chciał Cię odnaleźć. Nie chodzi mi tutaj o dobre imię klanu... Jesteś po prostu bardzo silny, widać to gołym okiem. Będę chciał z Tobą walczyć kiedy uznam, że jestem Twojego pozio... Mizudeppou no Jutsu!- tak, mój monolog był ukartowany. Moim zbawieniem było to, że Damo stanął przede mną. Zbawieniem było też to, że gest potrzebny do wykonania tej techniki wygląda jak zwykłe wskazanie palcem. Nie mógł się spodziewa czegoś takiego... Nawet nie musiałem używać pieczęci do tej techniki. Po prostu nie mógł się tego spodziewać, wodny pocisk o niewybaczalnej prędkości, który wyleciał z mojego palca po prostu musiał przelecieć przez jego głowę. Nie było też chyba szans, żeby był to jakiś klon czy podmiana. Chciałem to już zakończyć, liczyłem że nie zmuszę moich przyjaciół do dalszej walki z tym bydlakiem. Na wszelki jednak wypadek odskoczyłem i ustawiłem się w pozycji obronnej gdyby mój atak z zaskoczenia nie zadziałał.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Katsuro (2013-06-21 19:09:42)

Hiyoki i Koruzonu
Łowczy, przystanął na chwilę widząc, że Hiyoki podążył za nim. W głębi duszy był wielce szczęśliwy,  iż udało mu się zdobyć kolejnego sojusznika, który mógł wesprzeć ich sprawę przy pomocy niedostępnych mu technik ninja.
- Jak tylko na ciebie spojrzałem od razu wiedziałem, że nie pasujesz do tamtego pałacowego świata, jesteś jednym z nas, jesteś człowiekiem czynu. Chodź zaraz przedstawimy cię szefowi.- Gdy samotnik wraz z towarzyszem ruszyli przed siebie, inny przedstawiciel tej organizacji Koruzonu razem z mózgiem całego ruchu oporu Seshin’em dalej prowadzili rozmowę.
- Bo widzisz mój drogi- Przerwał podnosząc swój kubek z Sake i za jednym razem opróżnił całą zawartość.
- Ten potwór to była jedna z ogoniastych bestii, mój mistrz chciał wykorzystać tego co przypominał żuka, nie wiem nie znam się na nich… No ja byłem przynętą krwawy Damo przygotowywał pieczęcie. Jak to z tymi bestiami duszo szumu, huków i paru światków się znalazło co stworzyło moją legendę…- Tymczasem do pomieszczenia weszła dwójka, o której już była mowa, Hiyoki wraz z „łowczym” podeszli do pijących osób i łucznik zdał raport Seshin’owi
- Mamy już wszystko przygotowane ale obawiam się, że możemy już stracić dzieciaka. Nie wiemy gdzie on jest a w pałacu robi się już coraz bardziej gorącą, powinniśmy wzniecić bunt właśnie w tym momencie.- Seshin słysząc to aż ze złości uderzył ręką w stół.
- Jak to sobie wyobrażasz jak za miastem stacjonują dwie armie dwóch lordowskich synów?! Musimy to rozegrać inaczej i tutaj powstaje zadanie właśnie dla was nasi nowi koledzy- Seshin już uspokojony zwrócił się do samotników.
- Jestem przekonany, że te dwa lordy w zamku to są ich służący ninja korzystający z Henge no jutsu czy jak tam nazywała się ta technika zamiany. Jeżeli zaatakujecie jednego mówiąc, że służą drugiemu to te dwie armie ruszą najpierw na siebie. Wtedy my sięgniemy za broń i wyzwolimy miasto z rąk stacjonujących tutaj oddziałów i spokojnie poczekamy aż pozostanie już tylko ranny zwycięzca, którego tylko dobijemy i wyzwolimy nasz kraj.-

Loch
Mężczyzna dalej przerażony chociaż nie w takim stopniu jak wcześniej postanowił powiedzieć wszystko co wiedział byle by móc dalej żyć dla swojej rodziny.
- Jesteśmy prostymi kamieniarzami, którzy mieli postawić pomnik zmarłego lorda ale w konspiracji pracujemy dla Seshin’a który planuje wzniecić bunt w mieście. Nie wiemy dlaczego ale naszym zadaniem było sprepa… no sami pewnie widzieliście, że pocięliśmy jeszcze trochę ciało by nikt się nie domyślił kto to zrobił… nic więcej nie wiem, przysięgam!- Główne zadanie dwójki bohaterów było trochę inne ale teraz gdy na jaw wyszła informacja o planowanej rewolucji Seshin’a  Wyrzutek i kuglarka mogą już wrócić do syna lorda dla którego pracują i wspólnie opracować plan by przygotować się na przeciwdziałanie rewolucjonistów i pozbycie się drugiego brata.

Daymoshsi

     Stojąc z boku i przyglądając się całej tej sytuacji Yosuke odniósł wrażenie, że równie dobrze mógłby przyodziać marmur, przyjąć myślicielską pozę i niczym młody grecki bóg przyozdobiłby w jeszcze większym stopniu to pomieszczenie. Nikogo widocznie nie obchodziło już, że znajduje się tutaj, dzieląc te cztery ściany wraz z nimi, tylko po prostu walczyli, ukazując swoją siłę. I gdyby nie fakt, że charakter Uchihy był jaki był, to zapewne schowałby się w sobie, widząc, pomimo wielu treningów, jak ogromna przepaść dzieli go od PRAWDZIWYCH ninja. Podjął jednak jedną, bardzo ważną dla niego samego decyzję - wzrosnąć na tyle siłą, by móc samemu decydować o przebiegu sytuacji.
     Teraz jednak znajdował się pod ciężarem kolejnego wyboru, który, jak zwykle, miał dotyczyć niestety tylko jego. Westchnął znacząco, dając do zrozumienia, że pomimo rozegranej sceny wciąż tu jest, stojąc w tej samej pozycji, ze skrzyżowanymi rękoma, by następnie zadać pytanie, które nęciło go coraz bardziej:
     - Co Agaiew mógłby mi zaproponować? - wypalił, nie mając już żadnego konkretnego planu. Jego kandydat leżał bez życia, taplając się we własnej krwi, więc co mógł zrobić? Jakiegoś lorda feudalnego trzeba było wybrać, a skoro jego plany spaliły na panewce, to nie pozostało mu nic innego jak tylko przyłączyć się do byle kogo i wtrącić swoje trzy grosze do wyboru nowego władcy. - Albo inaczej - co będę z tego mieć? Bo to mnie interesuje. Po tym, jak nas przywiał, rozumiem, być może niesłusznie, że mogę się spodziewać noża w plecy za pomoc, tak? Czy raczej dla swoich "podwładnych" - zaakcentował to słowo, powstrzymując niby-chrząknięcie - jest raczej chojny i szczodrze nagradza? Bo, szczerze mówiąc, w tym całym przedstawieniu moje ideologie w ogóle nie znajdują swojego odzwierciedlenia. Czemu więc nie nagiąć się ten jeden raz, by do końca życia tego żałować, mając tym samym kieszenie wypchane po brzegi dobrociami wszelakiej maści?

Ruszenie za jednym z łuczników było chyba najlepszym, co mi pozostało. Co innego mogłem zrobić? Wrócić do pałacu i dalej zajmować się tą bezsensowną zabawą związaną z nowym lordem? Nie, nie bardzo. Byłem już znudzony polityką, tak naprawdę jedyne, czego chciałem, to walka, rozlew krwi. Może to i dziwne, że taki ja, z reguły spokojny, pragnie teraz walki. Miałem ochotę po prostu się zabawić, poczuć utratę chakry, spotkać wymagających przeciwników, wykazać się w boju, jak na razie nie miałem do tego okazji.
Słowa mężczyzny odnośnie mojej wyjątkowości po prostu zignorowałem, nie wiedziałem, jakie ma intencje. To dziwne... Tak, jakby od początku wiedział, że pomoc mi sprawi, iż zainteresuję się jego bandą. A ja zwyczajnie chciałem się rozerwać, niczego więcej nie pragnąłem w tym momencie. Jednak czułem, że ktoś bardzo na mnie liczy, wie, że jestem silny i chce to jakoś wykorzystać, tak czuję. Gdyby tak nie było, mężczyzna olałby mnie, kazał nawet się wrócić, tymczasem chciał, bym za nim podążał, chwalił mnie, coś to oznaczało.
Po czasie dotarliśmy do jakiegoś budynku, a w nim znajdowali się... Koruzonu i Seshin, bardzo mnie to zdziwiło. Na początku się nie odzywałem, dopiero potem, kiedy dowiedziałem się o wszystkim, postanowiłem się określić.
-Wchodzę w to. Nawet nie ma się nad czym zastanawiać. Gdzie mam iść, kogo zaatakować, co dokładnie zrobić? - spytałem, tak po prostu.