Ninja Clan Wars

      Huk uderzenia niósł się jeszcze długo po tym, jak sam strumień światła zdołał zniknąć w powietrzu, rozpływając się stopniowo, pozostawiając po sobie samo jeden czarny szlak, spopielony, głęboki na blisko sążeń. Liczne pasma tlącego się dymu, unoszącego się zaraz nad gotującą wodą, falowały i bujały się w strony, w których zadął wiatr. Pośród kłębów parującego parowu, leżały resztki martwych samurai, czarne, niemożliwe do zidentyfikowania. Ich osmalone szczątki, o zatraconych, pierwotnych kształtach, stygły, otulone świeżo spadniętą posypką śniegu.
      Ryo patrzył się na to, nieobecny, jakby na chwilę krótką zapomniał o swojej potworzastej formie. Odetchnął z cicha, otwierając szerzej szczęki. Wydęte otwory poczęły się marszczyć, pulsować, kurczyć w oczach, by nareszcie, choć wcale nie szybko, schować się z powrotem w ciele monstrum, nie pozostawiając po sobie ani jednego śladu. Smok wyglądał, jak gdyby utracił swój wcześniejszy wigor, a sromotne uderzenie falą energii kosztowało go prawdziwą część mocy.
      W końcu drgnął. Gwałtownie, bez ostrzeżenia zakręcił karkiem, zachrępał kręgami, zwracając się w kierunku zielonej kopuły. Obły kształt klosza raz jeszcze przyciągnął go swą krągłością, zafascynował kształtem i wyglądem. Do tego ta postać w środku, taka bezbronna i przestraszona… Gotowa zginąć, smagnięta ciosem szponiastej ręki. Wyobraził sobie jej ciepłą krew, lejącą się wartko po jego brodzie, tonącą w podartych strzępach ubrań.
      Zapragnął ją mieć.
      Kolejna dzika szarża, kolejny sus, a on pokonuje dzielącą ich odległość, jak kałużę, którą przeskakują dziecięce nogi. I znów biegł i znów czuł zimny wiatr na twarzy, paraliżujący ból na knykciach i kostkach pięści, mknący wzdłuż całego ramienia, kiedy uderza w ścianę bariery. Ta, choć zatrzęsła się pod siłą ciosu, naznaczyła swą powierzchnie niczym więcej, jak pajęczą siatką pęknięć. 
       Bestia zawyła, zatoczyła się od impetu zderzenia, zaskoczona, nie wiedząc co się dzieje. A potem, kręte gałęzie poroży, wydostające się z czoła i ciemienia, dzielące włosy na kilka pasm, zmniejszyły się, z wolna chowając w miejsca, z których wyszły. Tęczówka raz stawała się fioletową, a raz znowu żółtą.
      Ryo upadł na kolana, a w tej samej chwili klosz eksplodował na miliony mikro małych, zielonych świetlików. Inaai była wolna. A Bestia cierpiała.

post #14
   I znowu sami, pośród mroźnych, surowych klimatów Kraju Żelaza, zdani jedynie na samych siebie. Pod stopami ten sam lód, wokół te same, niezmierzone równiny, ponad głowami to samo niebo, tak szczelnie przesłonięte przestworem kłębiastych, szarych obłoków, obsypujących wędrowców miękkim puchem śnieżnych płatków. Lecz nie wszystko było takie samo, jak jeszcze chwilę temu.
   Jeden moment zmienił tak wiele. I choć brakowało tych, którzy mogliby zanieść tę historię, jednej z najbardziej makabrycznych starć tego rejonu, i tak nie byliby w stanie oddać w swych opowieściach prawdziwej istoty tego wydarzenia. W końcu nie jest ważnym to, czym karmimy oczy, a to, czego nie da się wyrazić słowami.
   Ryk wściekłej furii ostatni raz targnął wielkim cielskiem maszkary. Rzucił ją na niedostrzegalną niemal barierę, będącą ostatnią i jedyną przeszkodą, by dostać to, co właśnie podsuwała żądza obłąkanego umysłu. Ciało niewiasty zdawało się w tej chwili tak bardzo kruche i słabe, silnie kontrastujące z masywnym stworem, zdającym się nie mieć żadnych ograniczeń.
   Nadszedł moment. Pięść zderza się z kopułą, nieruchomiejąc w miejscu, by w końcu odrzucić ramię napastnika, paraliżując je przy tym niesamowitym bólem. Cel zostaje jednak osiągnięty. Już nic nie stoi na przeszkodzie, by sięgnąć po swój cel. Jednak cierpienie zdaje się prowokować bestię do kolejnej metamorfozy.
   Inaai dostrzega w kulącej się istocie przebłysk człowieczeństwa, tak niedawno utracony, mogłoby się zdawać, na zawsze. Kiełkująca w dziewczęcym sercu odwaga popycha ją w kierunku, wydającego się powracać zmysłami do realnego świata, towarzysza.
   Czyżby był to jedynie nieprzemyślany krok? A może tę dwójkę połączyło coś więcej, niż jedynie wspólny cel i jedna wizja zarobku? Być może w krainie szczelnie skutej lodową pokrywą zrodził się zalążek ciepła?
   Śnieg nie przestaje sypać, słońce nieustannie przemyka coraz to dalej i dalej, sunąc po znanej tylko sobie nici. I choć schowane za gęstwiną chmur, daje się świecić coraz ostrzej, co może wskazywać tylko na jedno. Zbliża się zachód.

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2013-12-02 21:02:20)

   Wiatr coraz głośniej, silniej ciskał białe plamki, przysłaniające dookoła horyzont, osiadające na włosach, na ramionach. Nic nie zapowiadało tego co wydarzyło się na lodowej pustyni, tak jak nic nie zapowiadało tego co stało się potem. Przez chwilę mroźne powietrze zapachniało, woń spalonych trupów, i czegoś jeszcze, to drugie było przełomem, coś się kończyło, i rozpoczęło, nieoczekiwanie.
   Przez moment widziałam, jak powoli skóra targanej rządzą mordu bestii, ustępuje, a spod warstwy terroru wyłania się zamglone spojrzenie, mężczyzny o niezdrowej, bladej jak moja cerze, poza tym nic. Jedyne co poznałam to jego imię, i świadomość że uratował mi życie, co najmniej raz. Powoli odtrącił moją dłoń, nie było w tym niczego wzniosłego, przynajmniej z mojej strony, nie byłam pewna dlaczego. Możliwe że się wstydził, ja bym się wstydziła, możliwe że był po prostu tak zadufany, i miał gdzieś moją troskę.
   Przyglądałam się w milczeniu, nie wiedząc dlaczego odgrywającemu dziwną rolę jednookiemu, nie rozumiałam, i nie zastanawiałam się, miałam gdzieś jego motywy, i przeprosiny, które mnie nie dotyczyły. Po chwili, zielone światło wystrzeliło, na moment oślepiło nieprzystosowane oczy, zachybotało na jasnym śniegu, na którym pojawił się w chwilę potem kryształowy smok.
   - Normalność? Wy­marzo­na reguła, która składa się z wyjątków. Jeszcze nic dla ciebie nie zrobiłam, a ty już dziękujesz. Moje bezpieczeństwo, to moja sprawa! - Ostatnie słowa wykrzyczałam, tłumiona przez szum wiatru. Wskoczyłam na kryształowego smoka, unieśliśmy się, a na przysłoniętym śnieżycą widnokręgu zobaczyłam światło. Coś się zaczęło, i coś skończyło się na tej lodowej pustyni, spłonęło wraz z trupami, ogień oczyszczał.
- Ryo? Mam na imię Igari.

[z/t oboje do Yu no Kuni]

Nareszcie po wielu godzinach wędrówki znalazłem się tu, w kraju Żelaza. Zapiąłem swój płaszcz, a ręce włożyłem do kieszeni. Było tu okropnie zimno. Zastanawiałem się po jaką cholerę przychodziła tu Igari...No cóż, teraz jedyne co mi zostało to szukać jej na tej lodowej pustyni. Fakt faktem było, że ta misja nie będzie należała do najłatwiejszych, ale nie spodziewałem się tak dalekiej wędrówki. Poza tym? Dlaczego nie chciała wracać? Czyżby coś wiedziała na temat rebeliantów z klanu Nara? Tego narazie się nie dowiem, no chyba, że znajdę ją prędzej czy później. Po chwili pomyślałem:
- Ciekawe czy znajdę tu ją...albo kogo kolwiek
Na mojej twarzy pojawił się grymas, nie tylko z powodu panującego tu zimna, ale także faktu, że może jej tu nie znaleźć, ba może gość z baru nie mówił o niej. No cóż, teraz jedynie mogę szukać jakisch śladów, albo żywej duszy, ewentualnie schronienia.

Czując chłód na całym ciele bacznie brnąłembroni przodu szukając dziewczyny. Nie miałem zbytnio ochoty na to, jednakże musiałem wypełnić zadanie od rady klanu. Zimno z minuty na minutę było coraz większe. Zacząłem szukać po drodze jakiegoś grubszego patyka, by później przy pomocy jednejna prostrzych technik Katonu ja podpalić. Nagle usłyszałem straszny dźwięk. Wyjące wilki niedługo zaczną swe polowanie. Może i jestem ninja, ale nie wiem czy podołam całej gromadzie. Idąc dalej starałem się rozglądać za śladami ludzkich stóp, lub dymu unoszacego się ku górze. Byłby to znak, że był lub jest tu jakiś człowiek. Może była to Igari? Kto wie, jednakże muszę ją szybko znaleźć. Miałem nadzieję, że nikt przedemna jej nie znajdzie. Poza tym, ona nie jest byle jaką Kunoichi. Zapewne będzie stawiała opór i nie będzie chciała wracać. Oby nie doszło do walki, gdyż nie znam jej umiejętności.

Zimno dokuczało mi coraz bardziej.  Na pewno nie byłem przyzwyczajony do tych warunków.  No cóż.  Tu przywiozły mnie ślady. To tu powinna znajdować się gdzieś dziewczyna którą szukam.  Spojrzałem dookoła.  Zauważyłem wiele podążających za mną ślepi należących do tutejszej zwierzyny.  Na szczęście już nkeco jest wprawiony w walce,  więc powinienem sobie dać z nimi radę.  Nagle zauważyłem cos leżącego na śniegu.  Przypominał człowieka.  Czyżby to ona? Możliwe... Na wszelki wypadek aktywowalem mojego sharingana i wyjąłem katane podchodząc do ciała.  Chciałem być przygotowany na wszystko gdyż nie mam ochoty umierać przedwcześnie. Poza tym tu może czaic się wróg.  Po skończeniu tej misji musze sobie nieco odpocząć... No przynajmniej jeden dzień.

Idąc w stronę ciała penetrowalem całe to miejsce moimi czerwonymi oczkami. Bylem już tak blisko, jednakże coś jak zwykle musiało pójść nie tak. Ktoś zostawił pułapkę. Wpadłem do dziury. Na oko ma z sześć, siedem metrów.  W sumie mógłbym z tąd wyskoczyć jednakże usłyszałem śmiech.  Czyzby wróg?  Moje umiejętności wyczuwania chakry nie są tak dobre  by określić dokladny opis mojego przeciwnika dlatego zdam się na żywioł.  Stworzyłem obok mnie trzy Kage Bunshiny, które miały za zadanie mi pomóc w walce.  Praktycznid każdy z nas stworzył w swej ręce Rasengan i wyskoczylismy ku górze by się wydostać ( Skoczność 100 ). Tylko jeden został by zrobić niespodziankę napastnikom i dopomóc mi w odpowiedniej chwili.  Nagle  zauważyłem że wylot zamknięto czymś solidnym dlatego poprosiłem by jeden z klonów rozwalił przeszkodę.  Ja i drugi klon zostawiamy swoje Rasengan na później.  Od razu po wyskoku każe drugiemu klonowi zaatakowac swoim Rasengan napastników.  Drugi miał rzucać Kunai w nagłych sytuacjach.  Ja zaś też zaatakowałem najbliższego mnie typa swoim Rasenganem.  Klon który został w dziurze narazie ma tam zostać. Gdy zaatakuje swoim Rasenganem automatycznie wyjmuje Katane by móc się bronić.  Oczywiście Sharingan nadal jest aktywowany.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Hiroshi (2014-01-14 15:18:11)

Sytuacja w jakiej aktualnie się znajduje nie wygląda na zbytnio ciekawą.  Z niewiadomych przyczyn zostałem zaatakowany przez trójkę ninja. Jeden na szczęście został już znokaltowany przez mojego klona. Czyli pozostało jeszcze dwóch. Nagle jeden z nich zrobił unik przed moim rasenganem. Nie byłem z tego zbytnio zadowolony gdyż ten od razy zaczął mnie atakować.  Postanowiłem za pomocą mojego Sharingana robić uniki przed jego atakami i od skoczyć na bezpieczną odległość ( Reakcje 130, Szybkość 100) Gdy tylko miałem okazję wyjąłem swoją katane i wprowadzilem tam sporą ilość chakry Katon by ten była podgrzana do bialosci. Mój klon mając wolną wolę wiedział kiedy co robić.  Postanowil z ukrycia zaatakowac jednego dwoma Kunai ( Tego który to zniszczył mi klona ). Kunai także miał lecieć w stronę mego przeciwnika, który wyglądał na najważniejszego.  Miało ich to znacznie uszkodzić.  Ja zaś zapytałem:
- Kim jesteście i czego odemnie chcecie?
Mój głos był bardzo poważny. Nie chcialem by mieli mnie za jakiegoś dzieciaka. Bylem w ztanie z nimi dalej walczyć jednakże nie miałem zbytnio na to czasu gdyz muszę znaleźć Igari.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Hiroshi (2014-01-14 15:19:12)

Spoglądałem pełen powagi w oczy swego przeciwnika.  Walka Była dość wyrównana dlatego kazalem wzzystkim moim klonom by stanęły obok mnie.  Nagle usłyszałem to co miał do powiedzenia samuraj. Ja zaś postanowiłem od skoczyć kilka metrów w tył wraz z klonami. Postanowiłem nieco ochlonac, jednakże nadal miałem przygotowaną swą katane.  Po chwili odpowiedziałem:
- Więc tak to wygląda...No cóż.  Poszukuję zbiegłej ninja z Klanu Uchiha.  Mam ją sprowadzić z powrotem. Podobnl była tutaj wraz z jakimś facetem. Widzieliście ją może?
Możliwe,  że Ci faceci mogą mi w pewnym sensie pomóc.  Jesli nie...będę musiał ich zabić.  Po chwili dodałem:
- Jeśli mi pomożecie to wrócę z tą zdrajczynia dk swej osady, a mnie prawdopodobnie więcej już nie spoktacie. To jak?
Oczywiście nadal byłem gotowy na wszystko.  Ma katana nadal była naładowana gorąca chakra na wszelki wypadek, a ja Spoglądałem swymi czerwonymi oczyma na samurajow. Moje klony robiły to samo by w kazdej chwili mi pomóc.

Walka z samurajem z którym przystało mi stoczyć pojedynek należała do jednych z przyjemniejszych. Nie wiem dlaczego, ale zacząłem szanować samurajow.  Może to dlatego, że też chcieli opanować do perfekcji władanie swym mieczem? Może...Poza tym wiedziałem,  że gdyby nie moje Kg to nie szlo by mk tak łatwo.  Spoglądałem się na obu mężczyzn z ostrożnością,  jednakże powolj się do nich przyzwyczajałem. Po chwili zacząłem opisywać wygląd Igari
- No cóż.  Tak jak każdy członek klanu Uchiha posiada kruczo czarne włosy i dość charakterystyczne oczy. Przeważnie chodzi w plaszczu, a usta ma zakryte maską.  Jej koszulka jest dość mała,  gdyż odsłania cały brzuch.  Jest także mało mówna. Poza tym wiem, że była tu z jakimś facetem. Nic więcej nie mogę powiedzieć na jej temat.
Po czym czekałem na ich odpowiedz.  Nagle usłyszałem o chwale naszego klanu i prowincji której bronimy. No cóż miło było mi to usłyszeć, dlatego im odpowiedziałem krótko dodając:
- Dziękuję w imieniu klanu Uchia.  Niech żyją Samurajowie, którzy dzielnie bronią swej ojczyzny.  Niech wasze miecze nigdy się nie zniszczą,  oraz służyły wam pomocą do końca waszych dni!
No cóż...Musiałem powiedzieć coś miłego,  bo inaczej zachował bym się nie kulturalnie. Nagle usłyszałem o pomocy dla nich. Szczerze mówiąc nie mam zbytnio czasu bo muszę znaleźć tą dziewczynę,  jednakże chociaż dowiem się o co chodzk dlatego zapytałem o co chodzi:
- Na czym ma polegać ta pomoc? Może uda mi się wam coś pomóc.
Przy okazji uśmiechnąłem się łagodnie.  Fakt faktem reprezentowalem klan Uchiha.

Ostatnio edytowany przez Hiroshi (2014-01-10 00:28:30)

Słuchałem Wszystkiego co miał do powiedzenia samuraj.  Po chwili pomyślałem:
Sztab? Hmmm...Może mi coś powiedzą.
Faktem było to, że moja misja już trwa dłuższy czas, a ja znalazłem tylko znikome poszlaki prowadzące do Igari.  Zastanawiałem się czy ona w ogóle żyje.  Może ten facet co z nią był ją zgwałcił i zabił?  Nie...Może znałem ją krótko,  ale ona by nie dała się zabić tak szybko. Po chwili jednak otrząsnąłem się i odpowiedziałem:
- Dziękuję wam bardzo.  Byłbym wdzięczny jakbyście wzięli mnje ze sobą.  Swoją drogą jestem Hiroshi, Hiroshi Uchiha.
Nagle wyczułem coś dziwnego. Jakby dużą ilość osób, która zmierzała w tą stronę.  Wtedy dopowiedzialem:
- Ktoś się zbliża...Dużo tych ktosiów....
Wykonałem niezbędną pieczęć,  później wyczuć chakre tych ludzi. Możliwe,  że to wróg,  dlatego po wyczuciu chakry od razu poinformowałem o niej swoim nowym kolegom, a ja sam przygotowałem kilka Kunai na wszelki wypadek.  Nie chciałem zbytnio ginać tutaj, dlatego wolę się ubezpieczyć.

Spojrzałem raz to na swoich nowych towarzyszy, a raz to na nadchodzące w moją stronę niebezpieczeństwo.  Wtedy powiedziałem:
- Jest ich około czterdziestu.  Są dosyć silni.
Nagle Spojrzałem na samurajów. Mieli rannego?! Cholera...Po chwili odpowiedziałem:
- Biegnijcie.  Zaraz was dogonię. Zajmę ich chwilę!
Po czym po chwilj z moich ust wyłonił się purpurowy dym lecący w stronę zagrożenia.  Jutsu to było powszechnie znane jako Doku Kiri. Dym ten zaś miał zasłonić widok nadchodzących tu najeźdźców. Po chwili wyjąłem dwa Kunai naladowane wybuchową chakrą Katon.  Mała niespodzianka dla zlowrogich sił.  Ja zaś od razu po wyrzuceniu Kunai w stronę dymu zacząłem biec za swymi towarzyszami.  Po chwili powiedziałem:
- Biegnijcie ile sił w nogach. Tam zaraz wszystko wybuchnie!  A ty młody daj tego gościa.  Pomogę Ci!
Poczym pomogłem samurajowi z jego kolegom i zacząłem biec ile sił w nogach [ Szybkość i siła: 100 ]. Teraz najważniejsze było to by uciec i znaleźć się w bezpiecznym miejscu. Po czym zapytałem:
- Gdzie my w ogóle do cholerg biegniemy?!
Po czym wyczekiwalem jego odpowiedzi.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Hiroshi (2014-01-14 15:21:37)

Biegłem ile sił w nogach. Miałem nadzieję,  że mój plan chodź trochę się powiedzie. Nagle usłyszałem wubuch. To oznaczało,  że Kunai,  które wystrzeliłem wybuchły zgodnie z planem, ale czy to na pewno wystarczyło?  Zadawalem sobie to pytanie przez pewien  czas, jednakże po paru chwilach otrząsnąłem się z tego. Bieg stawał się coraz trudniejszy przez tego faceta, jednakże to przeze mnie znajduje się w tym stanie.  Na mhch plecach czuje jego ciało,  a na nim ślad po ataku moim Rasenganem.  Nie sądziłem,  że to jutsu ma tak wielką moc.  Nagle usłyszałem odpowiedź swojego kompana. Gdyby nie fakt,  że nie możemy się zatrzymać,  to mógłbym spalić ten śnieg,  jednakże to by zdradziło naszą pozycję.  Nie mogłem niczego innego zrobić jak przyspieszyć [ Szybkość 103 ]. Po chwili zadałem kilka pytań:
- Bardzo daleko są wasi? I....i kim do cholery są tamtci ludzie?
Po czym wyczekisałem odpowiedzi.

Spojrzałem nieco za siebie.  Niby nic, jednakże słychać było,  że moja zasadzka nie załatwiła wszystkich.  Wiedziałem,  że trzeba zgubić jakoś trop, jednakże niezbyt miałem jak to zrobić z tym kolesiem na plecach.  Bądź co bądź to moja wina, że znajduje się w takim stanie w jakim jest, ale to był wypadek. Nagle, niczym wybawienie jeden z samurajow zaproponował mi pomoc w niesieniu tego samuraja. Ja odwazejmniłem to prostym słowem:
- Dzięki
Nagle odezwał się drugi z mych towarzyszy. Bądź co bądź gość dobrze gadał.  Gdy miałem już wolne plecy, kiwnąłem głową na znak by biegli dalej. Chwilę potem zacząłem tworzyć kilka Oboro Bunshinów [ 10 ] które miały za zadanie nieco zatrzymać nieznanych mi przeciwników.  Po zakonczeniu techniki odskoczylem kilka metrów w tył ( Około 5 metrów ) i Stworzyłem kilka Kage Bunshinów ( Dokładnie 8 ). Każdy miał za zadanie się rozdzielić i biec w parach przed siebie zostawiając za sobą ślady.  Miało to zazadanie z mylić naszych wrogów.  Na sam koniec zacząłem doganiac swych kompanów.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Bieg ku dalszej części lasu był już naprawdę męczący.  Najbardziej przeszkadzało mi moje zmęczenie,  oraz wiatr, który dokuczał mi w szczególności.  Widać było,  że samurajowie byli w obecnej sytuacji w owiele lepszym stanie niż ja. Możliwe,  że wykorzystałem za dużo chakry. Nagle usłyszałem słowa.  Słowa,  które niczym miód uleczylo w dużej mierze moje zmęczone ciało.  Wtedy w głębi duszy odpowiedziałem:
- Nareszcie!
Po chwili dźwięki ucichały. Było teraz o wiele ciszej niż na samy początku.  Albo może coś mam ze swym narządem słuchu.  No cóż.  Nie minęło kilka minut, a znaleźliśmy się przy jakimś starym drzewem. W pewnym momencie mojoi nowi towarzysze spojrzeli po sobie dziwnym wzrokiem, a potem ich oczy spoczeły na mnje. Nie rozumiałem o co może im może chodzić,  do momentu odkrycia tajemniczych drzwi. Nigdy bgm się nie skapnął, że to właśnie tutaj jest tajne przejście.  No cóż.  Zaufam im i poprostu zejde w dół....

Schodząc coraz bardziej w dół dokuczało mi dziwne uczucie.  Zapachy, które tutaj się nie znajdowały nke były mi znane, przez co nie czułem się pewnie. Niedługo potem znaleźliśmy się przy drewnianych drzwiach.  Mój kompan zaczął pukać w nie jakimś szyfrem. Postanowiłem zapamiętać sekwencje,  tak na wszelki wypadek. Później to co usłyszałem przykuło moją uwage co zmysiło do intensywnego myślenia:
- Cholera...Jeśli teraz do nich dołącze to nie będę miał czasu na znalezienie Igari...Chociaż, Ishori mówił,  że tutaj mogą coś wiedzieć na jej temat. Cóż,  muszę czekać
Chwilę potem zaczęliśmy jeszcze bardziej zagłębiać w korytarze bazy samurajów. Było tu tak nisko,  że w pewnych momentach trzeba było nawet schylać głowy.  No nic. Nagle usłyszałem głos. Od wróciłem się w stronę źródła dźwięku,  a co tam zobaczyłem nie było niczym zbytnio normalnym. Zobaczyłem tam faceta, który swą buźką mógł odstraszyć nawet wściekłego niedźwiedzia.  Jednakże po chwili zmieniłem moje nastawienie do jegomościa, gdy zaczął kontynuować swoją rozmowę z nami.  Wy słuchałem go do końca.  Po kilku chwilach odpowiedziałem z pełną powagą:
- Witaj. Już na samym początku dziękuje za ugoszczenie was w tej bazie. Jestem wam za to wdzięczny, ale wracając już do tematu.  Zrobię co w mojej mocy, byście odzyskali swą wolność.  Moim marzeniem jest pokój i brak wojen. Może i to szczeniackie marzenie, jednakże będę dążył do jego realizacji. 
Wziąłem kilka wdechów i kontynuowałem:
- Jeśli już tu jestem, to muszę coś powiedzieć.  Zostałem tutaj wysłany przez klan Uchiha by znaleźć zbieglą Kunoichi z mojego klanu. Zwie się Igari Uchiha. Zdobyłem kilka informacji i jedna z nich głosi,  że była lub jest gdzieś na tych terenach z jakimś mężczyzną.  Chcę wam pomóc,  jednakże muszę odnaleźć tą zdrajczynie. To mój obowiązek wobec klanu jak i samego siebie...

Ostatnio edytowany przez Hiroshi (2014-01-19 21:55:13)

Z biegiem czasu w tym pomieszczeniu została już tylko mała grupka osób.  Najwidoczniej byli mną co nieco zainteresowani co wzbudziło we mnie zaciekawienie.  Nie byłem tutaj nikim wyjątkowym,  ale faktem może być to, że niektórzy mogli nie zobaczyć wcześniej żadnego członka klanu Uchiha.  No nic.  Słuchałem uważnie co miał do powiedzenia Niedźwiadek.  Padło tam nazwisko, którego nigdy nie słyszałem.  Poza tym, moje zmęczenie dawało się w znaki i musiałem nieco odpocząć.  Po tym, gdy Kuma zakończył swoją część ja mu odpowiedziałem:
- Miło mi to słyszeć Kuma.  Jestem z tego powodu rad i fakt, że mogę się na coś przydać bardzo mnie zadowala,  jednakże mam kilka pytań.  Kim jest Hiruzen Sasao i o co tu chodzi?  Jeśli mam się na coś przydać muszę znać wszystkie informacje na temat co się tutaj dzieje.  Poza tym, mam prośbę.  Jest szansa bym gdzieś tutaj odpoczął i zregenerował siły?  Moja chakra jest na wyczerpaniu, a bez niej pozostaje mi tylko ma katana.
Po czym Spojrzałem na Kume.  Miałem nadzieję,  że uraczy mnie wszystkimi ważnymi informacjami.  Na sam koniec dodałem:
- Dziękuję za pomoc w odnalezieniu tej zdrajczyni.  Poza tym, możecie na mnie liczyć
Po czym uśmiechnąłem się do zgromadzonych.

Ostatnio edytowany przez Hiroshi (2014-01-27 21:04:08)

Faktem było to, że ledwo stałem na nogach, jednakże starałem się zbytnio tego nie okazywać. Słuchałem wszystkiego co miał do powiedzenia mój kompan. By się przydać samurajom musiałem zapamiętać wszystko co dzisiaj się dowiedziałem. Nagle usłyszałem od Fumy proste dobranoc, a ten wrócił do swego miejsca do spania. Ja odpowiedziałem mu tym samym i potem zrobiłem to samo. Starałem się znaleźć jakieś miejsce do spania pytając ludzi z dobrym sercem, gdzie takowe znajdę. Zdjąłem przemoknięte rzeczy w ciepłym miejscu by się wysuszyły, a ja  ulokowałem się w jakimś wskazanym kącie. Tam chciałem odpocząć by kolejnego dnia być pełni sił. W tle słyszałem szepty oraz śmiech. Słyszałem też dźwięk, który bardzo koił moje uszy. Była to muzyka, która pomagała mi zasnąć. Tak. To dziś już chyba na tyle.

Noc minęła mi dosyć szybko i wygodnie. Nie czuję już zmęczenia z dnia wczorajszego, a moja chakrą zregenerowała się do maksimum. Wstałem i wyprostowałem wszystkie kości. Ubrałem także już moje suche ubrania. Starałem się robić to wszystko w miarę po cichu, gdyż nie chciałem nikogo budzić. Okazało się, że spałem chyba najdłużej. Usłyszałem większą ilość ludzi w innym pomieszczeniu, jakim była jadalnia. Postanowiłem się tam udać. Po drodze słyszałem kilka rzeczy na mój temat. Stanąłem przed nimi wszystkimi i powiedziałem z pełną powagą w głosie:
-Czy wam pomogę? Oczywiście. Czy dam radę? Cóż....tego nie wiem nawet ja sam, ale zrobię co w mojej mocy by tak się stało
Po chwili zrobiłem pauze i dokonczylem:
- Poza tym smacznego wszystkim
Mój wzrok skierowałem na Fum ime. Ten jakby nie dostępny o czymś myślał. Nie wiedziałem o co może chodzić, jednakże ciekawilo mnie to. Poza tym czekałem na dalszy rozwój wydarzeń.

Ostatnio edytowany przez Hiroshi (2014-02-04 22:13:32)

Spojrzałem na to wszystko z małym zdziwieniem.  Gdy Fuma wstał miałem nadzieję,  że wszystko mi wyjaśni,  jednakże powiedział krótkie instrukcje,  których nie rozumiałem do końca.  Chyba rozkojarzyl mnie dźwięk rozbitej szklanki.  W pewnym momencie poczułem ból w moim ramieniu.  Nie chcialem od razu atakować,  ale musiał cos z tym zrobić,  dlatego powiedziałem:
-Fuma-sama, mógłbyś mnie puścić?
Po czym Spojrzałem na niego dosyć poważnym wzrokiem.  Nie chciałem by było odemnie słuchać jakiegoś gniewu, wręcz przeciwnie.  Chciałem by brzmiało to dosyć przyjaźnie.  Po chwili dokończyłem:
-Patrol to nie tak trudna sprawa, jednakże chcę wiedzieć więcej na ten temat.  Poza tym chciałbym się dowiedzieć nieco więcej na temat tej wojny. Chcę poznać wroga jak najbardziej,  więc proszę, powiedzcie mi jak najwięcej.
Po czym Spojrzałem na Fume i czekalem na rozwój wydarzeń.

Ostatnio edytowany przez Hiroshi (2014-02-12 20:41:18)