Ninja Clan Wars

Odskoczyłem od obu broni tak, by nimi nie oberwać. To było naturalne zachowanie. Widziałem już takie notki i nauczyłem się, że gdy jedna leci w Ciebie to uciekaj. Po uniku, który mam nadzieję się udał, zacząłem szarżować na przeciwnika wymachując kosą. W pewnym momencie sięgnąłem do torby i lewą ręką rzuciłem kunaiem w osobę, która cisnęła we mnie kunaiami. W ten sposób odciągnąłem uwagę od swojej osoby. Szybko zbliżałem się do opponenta i chciałem wbić mu swoją kosę pod żebra. Czekam na jego reakcję.
- Co teraz zrobisz przyjacielu ? - spytałem

Tym razem Genki uniknął ataku bez odniesienia jakichkolwiek obrażeń, co wydawało się dziwne, tym bardziej z tego powodu, że chłopak był pewien tego, iż część wybuchu go na pewno dosięgnęła. Zaraz po tym, odpowiedział dokładnie w ten sam sposób co wróg rzucając kunaiem. Niespodziewanie oponent nagle rozpłynął się w powietrzu, a jego towarzysz i zarazem ostatni przeciwnik upadł na ziemię.
- Wygląda na to, że przesadziłem z GenJutsu. Z takimi umiejętnościami możesz spokojnie brać udział w wojnie... - powiedział, po czym stracił przytomność.
Nie było silnym ninją, a mimo wszystko i tak przecenił swoje możliwości. Wyczerpała mu się całkowicie cała jego chakra w wyniku czego stracił przytomność. Samotnik mógł dostrzec, że jeden z nich ma do pasa przypięty mieszek z 500 ryo, który może sobie przywłaszczyć.

KONIEC SESJI

Do tego miejsca Shinsaku trafił przypadkiem. Czekając na wybrzeżu krainy Ronin no Kuni, choć sam nie wiedział, na co, zobaczył statek. Bez chwili zastanowienia podszedł do marynarzy i spytał, czy może udać się z nimi w podróż. Zgodzili się niemal natychmiast. Młodzieniec tak bardzo się ucieszył, że całkowicie wypadło mu z głowy, żeby dowiedzieć się, dokąd ci ludzie płyną. Stał na pokładzie i czuł owiewający go wiatr, morską bryzę, która delikatnie muskała jego skórę. Zrodziło się w nim wtedy wrażenie wolności całkowitej. Niczym nie musiał się przejmować, robił tylko to, na co miał ochotę, nie znajdował się pod niczyim rozkazem lub przysięgą. Był wolny.
Nieco zmęczony podróżą położył się w kajucie i kontynuował rozmyślania. Nie trwało to jednak długo, kiedy usłyszał głos z pokładu: Jesteśmy u celu!
Chłopak poszedł szybko sprawdzić, dokąd dopłynęli. Nigdy nie widział tego miejsca, był tego pewien.
-Gdzie jesteśmy? - spytał Shinsaku
- To Kraj Gorących Źródeł - usłyszał w odpowiedzi. - Zaraz będziemy w tutejszym mieście portowym.
Młody shinobi pomyślał, że będzie musiał pomóc w wyładowaniu łodzie, na co nie miał jednak ochoty. Bez namysłu podszedł do burty i wyskoczył za nią. Będąc już w wodzie krzyknął krótkie: Dzięki! i popłynął w stronę lądu. W ten sposób znalazł się na plaży Yu no Kuni. Wyszedłszy na wybrzeże, ściągnął z siebie mokre rzeczy i rozłożył je na piasku, żeby wyschły. Sam natomiast położył się koło nich, ciesząc się z niezwykle przyjemnej kąpieli słonecznej.
Kiedy słońce zaczynało zachodzić, ubrał się w swoje, już suche, ubrania. Rozejrzał się dookoła i pomyślał, że pobliski la, który udało mu się dostrzec, będzie znakomitym miejscem na noc. Ruszył więc w tamtą stronę.

[ zt -> Miejsce bitwy ]

Ostatnio edytowany przez Shinsaku (2012-09-04 13:55:35)

Coraz bardziej oddalałem się od Ta no Kuni, ostatniego, jak mi się wydawało, miejsca, które w jakikolwiek sposób mogłem kojarzyć. Nie wiedzieć czemu, ciągnęło mnie do Ichitsu... Być może dlatego, że w jakikolwiek sposób postanowił działać?... Zaufać swemu instynktowi wojownika...? Nie byłem pewien, lecz i tak podążałem za nim krok w krok, nie dając mu zniknąć z zasięgu swego wzroku...
   Zauważałem coraz to bardziej odmienną od znanej mi flory, rośliny zdecydowanie wskazywały na to, że nie dane było mi się tu wcześniej pojawić. Pomyślałem jednak, że skoro z jakiegoś powodu poznany niedawno przeze mnie nieznajomy udał się w to miejsce, musiało to do czegoś prowadzić. W przeciwnym razie czarnowłosy dalej siedziałby w knajpie, smacznie popijając Sake....

[zt -> Hidari / Tablica Informacyjna]

     Biegł przed siebie. Nogi w sumie niosły go, jakby prowadzone po szynach, bądź ciągnięte przez magnes. Zupełnie, jakby wiedział, gdzie biec, a przecież nigdy tak daleko się nie zapuszczał od rodzinnego domu. Po krótkim odpoczynku nie czuł też zbytniego zmęczenia, widocznie ostatnie treningi przynosiły też rezultaty w postaci lepszej kondycji fizycznej. Uśmiechnął się pod nosem, jednak nie zwalniał ani na moment, jak gdyby od tego, ile czasu zajmie mu ta podróż zależało jego życie. Widocznie duch walki udzielał mu się również podczas zwykłego treningu, którym to Yosuke ochrzcił tą właśnie przebieżkę. Czuł jednocześnie, że jest coraz bliżej domu. Coraz bliżej punktu docelowego.

[z/t - Tereny klanu Uchiha, Sklep]

Biegłam jeszcze szybciej, tracąc duże pokłady sił, robiłam wszystko, by dogonić chłopaków, ale nie dawałam rady. W końcu zrezygnowana zwolniłam, postanowiłam biec wolniej. Zastanawiałam się czemu obydwaj wystrzelili i to jeszcze w tym samym kierunku. Dalej widziałam, że biegli w kierunku prowincji Hidari, tereny klanu Uchiha. W sumie chciałabym jeszcze raz zawalczyć z jakimś Uchihą, kiedyś mierzyłam się z jedną czerwonooką i nie była dla mnie dużym zagrożeniem, chciałabym zawalczyć z kimś takim jeszcze raz. Ten Senju też wygląda na ciekawego wojownika, chętnie bym się z nim zmierzyła. W ogóle jestem jakaś rządna pojedynków, to pewnie przez te moje ostatnie treningi. Stałam się bardzo silna ostatnimi czasy, naprawdę, wprawdzie niektórych rzeczy nie mogę pokazać w zwykłej walce, co może mnie wyeliminować, ale walka na śmierć i życie byłaby dla mnie odpowiednia, z pewnością bym zwyciężyła, nawet z silniejszym ode mnie przeciwnikiem !

[zt -> Hidari, Wymarły las]

Przybyłem na tereny Yu no Kuni i spojrzałem przed siebie. Można było stąd zobaczyć krater, który powstał po walce mojego byłego lidera, Katsuro Senju i Masaru Uchiha. Kopnąłem nogą pojedynczy kamyk, który był na tyle słaby, że rozpadł się na kilka części. Jak teraz ponownie rozejrzałem się po okolicy to zobaczyłem, że nie było tutaj żadnej rośliny, pojedynek tych dwóch osób mógł wywołać coś takiego ? Po co w takim razie tutaj przybyłem ? Do końca sam nie wiedziałem ale uznałem, że przejdę się po martwej okolicy. Wszystko tutaj było w pewnym sensie martwe, i umarło zapewne razem z liderami dwóch walczących od lat klanów... Będąc tutaj uśmiechnąłem się do siebie tylko dlatego, że nie było tutaj deszczu, który wprowadzał mnie w dziwny nastrój.

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-04-06 12:47:38)

Ktoś tutaj był oprócz mnie ? I to jeszcze ktoś o czarnych włosach trenujący techniki Katonu... Czyżby był to Uchiha ? Po samych włosach ciężko było to potwierdzić, znakiem szczególnym, którego jeszcze potrzebowałem były jego oczy. Nie zmieniało to faktu, że moja krew już buzowała - gdyby Akemi ostatnio się nie zjawił, to życie tego Uchih'a z którym miałem sparing zakończyło by się w tragiczny sposób. Ledwo teraz się powstrzymywałem bo cały czas wracały wspomnienia z Wymarłego lasu, które miały miejsce kilkanaście lat temu. Westchnąłem żeby powróci do swojego spokojnego stanu, nie było to proste, ale udało się. Uznałem, że na razie nie będę mu przeszkadzał. Po prostu stanąłem z założonymi rękoma i patrzyłem się na chłopaka. Jeżeli jest to Uchiha, to tym razem nie będę się powstrzymywał, szczególnie jeżeli mnie zaatakuje.

Leciała w moją stronę ognista kula. Wystarczający powód, żeby go zabić szczególnie, że od dłuższego czasu szukam zemsty za to co stało się w przeszłości. Czy jest to mądre ? Nie wiem ale ja już postanowiłem... Nie zmieni to niczego ale może lepiej się poczuje. Ale należało chyba zrobić unik, prawda ? Po prostu odskoczyłem w bok wkładając jednocześnie ręce do kieszeni moich spodni. Kiedy zobaczyłem, że chłopak wyciąga w moim kierunku rękę, spojrzałem się na niego wzrokiem, który nie wyrażał żadnych uczuć i powiedziałem:
- Nie wiesz z jakiego klanu jestem, a próbujesz się ze mną przywitać ? To dość nierozsądne posunięcie biorąc pod uwagę fakt, że po tobie to widać - Uchiha. Jestem Tamotsu... - próbowałem mówić spokojnie, powstrzymując się żeby już nie pozbawić go życia. Chłopak w końcu sam tak naprawdę to wszystko zaczął, gdyby nie jego nieuwaga to zapewne jakoś bym przeszedł obok niego... A teraz jest to już raczej nie możliwe.

Cóż, nie miał za złe śmiechu, który wydał z siebie Uchiha. Sam też kiedyś był neutralnie nastawiony do jego klanu i gdyby ktoś mi powiedział to co ja powiedziałem Sorze, zareagowałbym tak samo. Na jego słowa kiwnąłem tylko głową i pojawił się lekki uśmiech.
- Dla mnie niestety ma to znaczenie. Owszem, jestem Senju ale wcześniej byłem inny. - i to co mówiłem było prawdą. To co się wydarzyło jednak zmieniło moje myślenie i raczej tak to zostanie. Sam sobie usiadłem bo widziałem, że Uchiha będzie próbował mnie przekonać do zmiany swoich poglądów.
- Kiedyś tak myślałem... Ale to co Twój klan zrobił, nie mogę tego wybaczyć... - odpowiedziałem szczerze, na jego - również szczere - pytanie.

Zacisnąłem swoje dłonie. Słowa Uchihy były dla mnie puste, nie odnosiły się do mojej osoby, mówił o sobie. On dobrze sobie zdawał sprawę, że każdy człowiek ma inny charakter i inne zachowanie w danej sytuacji. Zginęło mu więcej osób niż mi ale... To była moja siostra, osoba którą miałem się opiekować za wszelką cenę. Taka była prośba mojego ojca, kiedy odchodził wraz z matką we własną podróż. Od tamtego czasu, kiedy moja siostra umarła nie miałem odwagi by odezwać się do moich rodziców.
- To jest paradoks... Zazwyczaj to wy chcecie walczyć, a nie Senju. Wybacz ale nie jestem Tobą, mój charakter nie jest aż tak silny więc strata mojej jedynej siostry była zbyt duża bym sobie z nią od tak poradził... Nie znasz mojego życia, jak ja twojego. Każdy z nas będzie inaczej reagował w danej sytuacji - powstrzymywałem się żeby go nie zaatakować ale on zbytnio przypominał mnie z okresu przed zabójstwem mojej siostry. Westchnąłem i znów spojrzałem się bez żadnych uczuć na Sore... Czy naprawdę chce go zaatakować ?

Żałosne... Wszystko co tutaj się działo było, żałosne. Nie potrafiłem się powstrzymać, nie mogłem pohamować moich odruchów. Gdyby nie to, że zaskoczyły mnie jego słowa i gest jaki zrobił w moim kierunku, to już leżałby na ziemi martwy albo mocno obity. Swojego uczucia nie nazwałbym nienawiścią bardziej była to chęć sprawiedliwości, które powinno dosięgnąć klan Uchiha już dawano temu. Jednak nie pozwoliłem się objąć Sorze, jeżeli by się tak stało to mógłbym uznać to za osobistą porażkę. Więc kiedy powiedziałem co miał do powiedzenia i zbliżył się do mnie, został odepchnięty ze średnią siła.
- Nie uznaję swojego klanu za beznadziejny... To co się dzieje to nie wina naszych rodów, a świata który jest oparty na wojnach. Cały mój klan traktuję jak rodzinę i nie pozwolę by coś im się stało albo żeby ktoś mu słownie uwłaczał... Widocznie nie kochałeś swojej rodziny tak bardzo jak ja swoją siostrę. Miała na imię Mizuki... - powiedziałem spokojnie, patrząc się wprost na Uchihe. Kolejny raz skrzyżowałem ręce i czekałem na jego reakcje. Byłem gotowy już się go pozbyć, za bardzo namieszał mi w głowie.

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-04-06 20:58:32)

On sobie chyba żartował. Kiedy się cofał, kiedy upadał na plecy i kiedy pomyślał sobie, że tak po prostu dam mu uciec. Emocje wzięły górę, to już było faktem i nic nie mogłem na to poradzić. Nie sądziłem, że po takim okresie czasu ja naprawdę nie sądziłem, że odnajdę osobę, która była odpowiedzialna za jej śmierć. Czy on sobie myślał, że po tych słowach tak po prostu dam mu uciec do tego lasu?
- Chyba sobie ze mnie kpisz... To nie klany są beznadziejne, Ty taki jesteś! - wrzasnąłem i pogoniłem za nim z całą moją szybkością. Nie mogłem mu dać uciec, byłby to błąd nie do wybaczenia. Nie mogłem pozwolić żeby Sora Uchiha schował się gdzieś przed moją sprawiedliwością. Skakałem za nim po gałęziach drzew, nie mogłem dopuścić do tego żeby zniknął on z mojego pola widzenia. Wtedy obwiniałbym się jeszcze bardziej ale moje poszukiwania wtedy wiele by zyskały. Wiedziałbym już kogo tak naprawdę szukam i jak on wygląda. Sora Uchiha - właśnie wydał na siebie wyrok śmierci.

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-04-06 21:45:13)

Wiedziałem jedną rzecz - nie mogłem dać uciec temu Uchiha. To on był winien wszystkiemu co wtedy się stało i temu jaką cenę za tą porażkę zapłaciłem. Zacinałem pięści i jeszcze bardziej przyspieszyłem, przecież musiałem go dogonić. W grę nie wchodziło odpuszczenie pościgu, wtedy mógłbym powiedzieć że zabiłem samego siebie. Nagle pojawił się ogień, który trawił drzewa po których się przemieszczałem. Owszem, mógłbym użyć Mokutona by zatrzymać płomienie, ale czy byłoby to mądre posunięcie skoro nawet nie wiedziałem jaka to technika ? Skacząc dalej przed siebie i omijając i ogień na jednej z gałęzi, zacząłem myśleć, że mój przeciwnik jakoś się zranił. Musiałem jednak teraz skupić się na tym, żeby go dogonić i zabić. Kiedy uznałem, że płomienie są zbyt blisko mnie, użyłem Mokuton'a - nie po to, żeby zatrzymać płomienia, a do transportu. Wytworzyłem belkę i skoczyłem na jej początek po czym zacząłem ją wydłużać i kiedy byłem wystarczająco blisko Uchihy, skoczyłem na niego z kunai'em, próbując go zrzucić na ziemię. Nie byłem pewny czy to się uda ale jednak musiałem tego spróbować.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-04-07 11:17:50)

Nie trafiłem, to było dla mnie zastanawiające. Jakim cudem, skoro odległość między nami była bardzo mała? Takie pytanie cały czas było w mojej głowie do czasu aż zauważyłem zmianę we wzroku Uchihy. Było to coś czego jeszcze nie widziałem - Sharingan o innym kształcie. Jedna, dwie czy trzy łezki, takie oczywiście widziałem ale to było coś zupełnie nowego. Westchnąłem, wiedząc że to nie będzie łatwa walka o ile w końcu ten idiota zbierze się w sobie na atak. Jeszcze zaczął sobie rymować...
- Nie jesteś zwycięzcą... Jesteś życiową porażką, niczym więcej. - powiedziałem, patrząc się na Uchihe. Wiedziałem, że ma teraz polepszone reakcje. Zacząłem rozmyślać na szybko plan, jednak nie do końca wiedziałem czy on zadziała.
-Doton: Doryuu Taiga! - wykrzyknąłem, a w stronę Sory poleciała 15 metrowa rzeka błota, która miała za zadanie go zatrzymać. Jeżeli to się nie uda to miałem już przygotowany plan awaryjny z którego tak łatwo uciec się nie będzie dało.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-04-07 11:53:41)

On sobie chyba żartował myśląc, że jestem na tyle słaby, że nie zablokuję tej techniki. Skąd moja pewność ? Mój Mokuton był naprawdę wytrzymały i dobrze o tym wiedziałem. Kiedy miał już we mnie uderzać elektryczną techniką, nagle przed moją osobą wyrósł drewniany bal, który zablokował jego technikę. Może i wbił się swoją ręką w drewno ale z pewnością połamał sobie przy tym palce o ile nie całą dłoń. Błąd leżał również w tym, że ominął błotną rzekę sądząc, że to ona była moim głównym atakiem. Uchiha z wbitą ręką w Mokuton był zablokowany więc ja spokojnie odskoczyłem i będąc jeszcze w powietrzy złożyłem pieczęci mówiąc:
-Doton: Doryuudan! - po czym z błotnej rzeki wyjawiła się głowa smoka, która już wyrzucała pociski skierowane w stronę mojego przeciwnika. Ile ? Sporo, bo była to liczba około 100 pocisków, które były rozrzucone tak, że nawet z tym jego Sharinganem byłoby ciężko ich uniknąć.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-04-07 12:43:56)

Nie byłem w stanie zrozumieć co tak naprawdę przez chwilą się stało. Mój błotny smok został wchłonięty przez jakąś dziwną technikę tego Uchiha, a ja nic nie mogłem na to poradzić. I co mogłem teraz zrobić widząc jaki poziom reprezentuje sobą ten cały Sora ? Z tą techniką mógł spokojnie niszczyć mojego Mokuton'a. Nie wiedziałem ile to może jeszcze potrwać ani jak silny jest naprawdę mój przeciwnik. Wszystko dzisiejszego dnia było dla mnie zagadką, prócz jednej rzeczy - to on zabił moją siostrę.
- Długo jeszcze będziesz uciekał przed tym co zrobiłeś? - powiedziałem lekko poddenerwowany. Widząc, że on znów próbuje uciekać musiałem jakoś szybko zareagować. Mój Mokuton szybko złapał go za jedną nogę i zaczął się w okół niej obwijać. Jeżeli teraz nie ucieknie to będę go miał jak na talerzu.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

To nie tak, że ja nie rozumiałem, że Uchiha jest szybszy ode mnie. Byłem tego w pełni świadomy jednak miałem mu tak po prostu dać uciec ? Nie brał takiej możliwości pod uwagę dlatego nadal próbowałem go złapać. Tylko problem polegał na tym, że on znowu użył techniki, a ja nie usłyszałem jej nazwy więc nie mogłem określić czy mój Mokuton wystarczy żeby ugasić ogień. Koniec końców jednak zdecydowałem się użyć mojego KG aby wydostać się z ognia. Nie, nia gasiłem płomieni, po prostu stworzyłem drewniany filar, który wyniósł mnie ponad ogień techniki Uchiha i zeskoczyłem pędząc w stronę w którą pognał zabójca mojej siostry. Widziałem tylko jego sylwetkę, a przez całe to zajście był daleko ode mnie. Nie wiedziałem czy teraz go dogonię ale musiałem przecież próbować. Nie mogłem od tak poddać się bo wyprzedził mnie o kilkanaście sekund.

Nie mogłem sobie darować tego. że ten Uchiha po prostu mi uciekł. To nie tak powinno się potoczyć, byłem wręcz pewien że dam rade go dogonić i położyć kres mojej przeszłości, która nie była kolorowa. Tyle pułapek co on na mnie zastawił... Kiedy go znajdę to naprawdę za wszystko mu odpłacę i to z nawiązką. Ten chłopak nie będzie miał spokojnego życia dopóki nie znajdę go ja, albo nie dowie się, że umarłem. A podczas mojego rozmyślania wpadłem na kolejnego Uchiha. Jako, że tamten mi uciekł mogłem uważać, że jest to kolejny podstęp i użył on zwykłego Henge do zmiany swojej osoby. Tylko dlaczego zamieniłby się w członka swojego klanu ? Nie myślac wiele, spróbowałem obwinąc tego Uchihe który na mnie wrzeszczał moim Mokutonem i powiedziałem:
- Przechodził tędy członek Twojego klanu. Wiem, że mi nie zdradzisz gdzie poszedł ale może jednak o tym podyskutujemy. Sora Uchiha - co wiesz na jego temat?! - wywrzeszczałem w ramach odwetu na starszego czerwonookiego mając głupią nadzieję, że odpowie na moje pytania.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-04-07 15:01:44)

Pokój? Czy ludzie naprawdę jeszcze wierzyli, że da się coś takiego uzyskać? Walczyliśmy już nieustannie od początku powstania klanów, a oni nadal w to wierzą? Prychnąłem na słowa starego Uchih'a. Były dla mnie komiczne i nie było w nich nic co by mi pomogło.
- On liderem waszego klanu ? Wtedy będzie to koniec waszej potęgi, Uchiha. Nie ma na tyle siły psychicznej by zostać kimś kto rządzi... - powiedziałem spokojnie, lecz nadal zaciskając swoje pięści. A więc miał zostać liderem klanu? Dobrze, ja już postaram się żeby nigdy do tego nie dopuszczono. Moje emocje już opadały ale nadal czułem ból i żal, że poniosłem taką porażkę gubiąc tego Uchiha. Pokręciłem tylko głową i zniwelowałem działanie Mokutona bez słowa.