Ninja Clan Wars

Zmęczona podróżą zasnęłam na plecach starszej mnie. Było mi wygodnie, a raczej ona nie hałasowała zbytnio, bym nie mogła się delektować błogim snem. Jakoś nie gadaliśmy ze sobą. Nie czułam takiej potrzeby, bo nawet nie wiedziałam, o czym miałabym z nią gadać. Było to dla mnie nadal dziwne. Część mnie się przyzwyczaiła do tego stanu rzeczy, lecz druga część miała setki pytań, na które nie można było odpowiedzieć. Nie mogłam również przyzwyczaić się do zmienionego nieco nudnego otaczającego nas krajobrazu. To również przez to zasnęłam! Dotarliśmy na miejsce, a ja nadal siedziałam na "swoich" plecach i czekałam na jakieś dokładniejsze wytyczne na temat naszego zadania.

Obudziłam się w nieprzyjemnych dla mnie okoliczności. Kompletny chaos mnie otaczał. Z jednej strony taki piękny w mych małych oczętach, z drugiej zaś ... zmuszał mnie do czegoś nieprzyjemnego, a mianowicie - do ruszenia dupska. Rozejrzałam się i zeszłam z pleców mojego "transportu". Rozgorzała walka pomiędzy partyzantami, a legionistami. Już chciałam dołączyć do wojennej wrzawy, gdy zatrzymało mnie pojawienie się różowego błysku. Średnio spodobał mi się ten widok, a tym bardziej że Mei gotowała się już do walki. Przyłożyłam prawą rękę do rękojeści katany, zaś lewą trzymałam z tyłu pleców blisko torby przy pośladku. Czekałam na to, co starsza "ja" wykombinuje. Miałam nadzieję, że coś potrafię więcej niż obecnie. Czułam się gotowa do tego nieuniknionego starcia.

Skupiłam się najbardziej jak mogłam. Nie mogłam choć na chwilę spuścić ją z oczu, a było to trudnym zadaniem. Atmosfera wokół nas może i była chłodna i przyjemna dla nas, ale widząc Mei z przyszłości wstąpił we mnie jakiś dziwny strach. Napięta sytuacja, a słowa starszej mnie nie pomagały za bardzo. No może w jednej kwestii pomogły... Skąd najpewniej blond włosa dziewczyna zaatakuje. Posłuchałam się jej i większość mojej uwagi poświęciłam na swoje "tyły". Gdy wyczułam, że nasz przeciwnik jest za nami, odwróciłam się w jej stronę. Złapałam za katanę i wykonałam proste cięcie od góry, a następnie lewą ręką rzuciłam w nią Hiraishin Kunai, który dostałam od Ichitsu. Na tym kunai'u znajdowała się notka wybuchowa, którą postanowiłam zdetonować w najodpowiedniejszym do tego momencie.

Wszystko co się działo, nie trzymało się, według mojej skromnej osoby, tzw. "kupy". Każdy gest i ogólne poczynania przeciwniczki nie były dla mnie nie zrozumiałe. Jednak nie miałam teraz czasu na rozkładanie wszystkiego na czynniki pierwsze, bo ciągle byłyśmy w zagrożeniu i naszym priorytetem była obecnie walka. Skumulowałam chakrę i złożyłam krótkie pieczęcie, a po chwili przed starszą mną pojawiły się trzy Karasu Bunshiny. Miały w rękach katany i determinację w oczach. Ja natomiast czekałam na odpowiedni moment, by wykorzystać jeden z moich ulubionych "lodowych ruchów", czyli atak jednorazową lodową maczugą. Wykorzystałam to, że nie chciała mną się zainteresować, więc mogłam się dogodnie ustawić, by wykonać swój niedługo obmyślany plan.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Dość szybko cała akcja przebiegała - można by rzec, że w tempie błyskawicznym. Ledwo co nadążałam z obserwowaniem tego, co się dzieje wokół nas. W głowie pustka, bo żadna myśl raczej nie miała ochoty przyjść. W środku potyczki raczej nie chciałam myśleć o jutrzejszym obiedzie bądź pogodzie. Tempo wydarzeń zwolniło na chwilę, a Mei wysłała mi dziwny uśmiech, który nie wiedziałam jak interpretować. Trochę zmieszana spojrzałam na starszą mnie, a później znów na przeciwniczkę. Wsadziłam lewą rękę do torby i wyciągnęłam z niej notkę wybuchową tak, by nikt nie zauważył, co mam w dłoni. Skumulowałam trochę chakry, a po chwili w mojej prawej dłoni pojawił się metrowy "oszczep" (bądź kolec), w lewej natomiast ten sam przedmiot tylko, że o połowę mniejszy. Jak się tworzył to od razu nakleiłam na niego notkę.
Uśmiechnęłam się w odpowiedzi do młodej Namikaze, z którą niegdyś miło spędzałam czas, a teraz stałyśmy po przeciwnych stronach barykady. Stworzyłam kolejny lodowy twór za plecami przeciwniczki w formie zwykłej lodowej ściany. Następnie cisnęłam kolcem z prawej ręki w stronę mojego aktualnego wroga. Teraz czekałam na jej reakcję, by po chwili z lekkim wyprzedzeniem rzucić drugim kolcem i aktywować notkę w najdogodniejszej dla mnie chwili. Dobyłam do prawej dłoni katanę i czekałam na reakcję.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Podczas lotu mojego ataku w stronę Mei targały mną skrajne emocje, które wprowadziły we mnie stan zwątpienia tego, co robię. Gdy pocisk dosięgnął celu, w kąciku lewego pojawiła się łza, która stała tam dłuższy czas, by później pokazać się w całym pięknie na moim policzku. Nie wiedziałam co myśleć, gdy nagle całkowicie uśmiechnięta Mei mówiła do mnie. Odwzajemniłam uśmiech i rzekłam:
- Chcę jeszcze tyle w życiu zrobić, że nie chciałam tutaj umierać, a ktoś musiał... Tak a pro po to tęskniłam Mei-chan... - po tych słowach spojrzałam na starszą mnie i czekałam na jej reakcję. Nie chciałam teraz sama wymyślać rozkazów. Chciałam usłyszeć coś od "chłodnej krwi", bo ja nie wiedziałam, co teraz czynić. Przez cały czas próbowałam regenerować chakrę.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Pomagałam starszej sobie w odpieraniu legionistów. Ciągle w głowie krążyły mi słowa Mei, które według mnie, wydały pochopny wyrok na mnie.
- Co mogłam zrobić? - pojawiła mi się dziwnie męcząca mnie myśl, która nie dawała mi spokoju. Próbowałam ochłonąć poprzez głębokie wdechy i wydechy, ale nie dawało mi to pożądanego efektu. Stwierdziłam, że nie czas teraz na takie przemyślenia.
- Czas działać! - wskoczyłam starszej na plecy z entuzjastyczną myślą i powiedziałam do niej z promienistym uśmiechem:
- Do boju!

Razem ze swoją grupą, krótką drogą, Ichuza znalazł się przed szeroką jaskinią, w której jak już można było się domyślić stał wielki drewniany dom. Atmosfera raczej nie była zbyt przyjazna, ciągłe doskwieranie słońca i ten cholerny żar, coraz to bardziej przypiekający skórę. Najlepiej by było, wejść do środka i nie narażać się na problemy zdrowotne, wynikające z działalności pogody.

Dopiero po wysłuchaniu słów lidera, mógł się odezwać, a dokładnie odpowiedzieć na ówczesne pytanie. Odpowiedź, przynajmniej w rozumowaniu ślimaczanego chłopaka, była jasna.

- Moim zdaniem.. powinniśmy wejść do środka... może i nie jest to zbyt dobre rozwiązanie.. ponieważ jak można się domyślić .. czeka nas tam wiele nieprzyjemności i pułapek.. w końcu to znana siedziba.. a dookoła nie ma też co szukać.. bo kto normalny by to tam schował... tak czy inaczej... natura nie jest zbyt przyjazna i w dzisiejszy dzień dała ostro popalić.. wejdźmy do tej jaskini. - Kończąc słowa, sam zrobił pierwszy krok w kierunku owej groty, miał tylko nadzieje, że sam nie nadzieje się, na zastawioną wcześniej pułapkę.

Niemal jednocześnie z Miri chwyciliśmy Ichuzę za barki.
- I to lubię... Myślenie taktyczne, zamiast wchodzenia na żywioł. Ichuza, medyk jedynie w ostateczności wychodzi przed szereg. Powinieneś o tym wiedzieć.
Moje słowa były skierowane jednocześnie do Miri jak i Ichuzy.
- Moje klony pójdą przodem. Będę widział wszystko i informował. Na razie będziemy musieli czekać.
Po tych słowach złożyłem charakterystyczną pieczęć, a obok mnie pojawiły się dwa Kage Bunshiny. Jeden poszedł badać obrzeża domu i resztę jaskini, drugi zaś poszedł w stronę budynku i próbował dostać się do środka.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]