Ninja Clan Wars

Kobieta doskonale usłyszała, o co ją pytałeś. Zanim jednak udzieliła Ci twierdzącej odpowiedzi, kiwając nieznacznie głową, przyjrzała Ci się uważnie. Nie mogła bowiem nie zauważyć twego dziwnego nieco zachowania, kiedy naszły Cię te mrożące krew w żyłach przeczucia. Może to dlatego, że była kobietą, a może po prostu człowiekiem bardzo empatycznym, jednak w mig dostrzegła, że coś jest z Tobą nie tak. Postanowiła dowiedzieć się, co to takiego...
   Akami...? Czy coś się stało? Proszę, mnie możesz powiedzieć... Postaram Ci się pomóc, oczywiście w miarę możliwości... - zadając Ci kolejne pytania, coraz wyżej unosiła brwi. Jej ciekawość sięgała zenitu, tak że teraz malowała się niesamowicie wyraźnie na jej młodej twarzyczce...

Kobieta nie była najwidoczniej zadowolona z twojej odpowiedzi. Co prawda, naświetliłeś jej nieco sytuację, w jakiej dane Ci było przed chwilą się znaleźć, jednak nie wyjaśniłeś jej tego w sposób wystarczający do zaspokojenia rozbudzonej ciekawości. Ciągle więc nieugięcie powtarzała: Ale ja naprawdę mogę Ci pomóc, jeśli chcesz... Jestem pewna, że coś mogę zrobić, aby wynagrodzić Ci moją... 'wybuchowość'...
   Skończyła dokładnie w momencie, kiedy wyciągnąłeś przed siebie swoją oderwaną pod wpływem wybuchu dłoń. Kobieta skrzywiła się trochę, jednak zdała sobie sprawę, że musi działać szybko, póki jeszcze dłoń nie obumarła, pozbawiona dostępu do reszty ciała. Mruknęła zatem tylko krótkie mhm, po czym popędziła główną aleją, jakby zapominając, że jej kostka jest nadwyrężona. No cóż, przynajmniej zamierzała Ci pomóc...

Dziewczyna biegła i biegła, zdawać by się mogło - bez końca. Dróżka, którą przyszli na jeden skraj strefy mieszkalnej, teraz wyprowadzała was. A przynajmniej tak to wyglądało, gdyż kobieta, upewniwszy się, że wciąż za nią biegniesz, zatrzymała się niespodziewanie przy jednym z ostatnich domów, jakie tylko mogłeś zauważyć.
   Gdy się zbliżyłeś, uwidoczniły się wszystkie detale tego budynku. Był on niesamowicie nietypowy, zdecydowanie wyróżniał się spośród reszty. Przy werandzie, ozdobionej drewnianymi filarami, popodwieszane były wszelkiego rodzaju drewniane przedmioty, udekorowane niejednokrotnie piórami i innymi materiałami. Wszystko mogło wskazywać, że wewnątrz nie mieszka ktoś zwyczajny.
   Dziewczyna odczekawszy chwilę, abyś mógł do niej dotrzeć, odezwała się: Akami, tu mieszka mój dziadek. Myślę, że będzie Ci w stanie pomóc. W końcu zawsze pomagał moim przypadkowym ofiarom... Bo... ja zapomniałam Ci powiedzieć, że wcale nie chciałam Ci tego zrobić... Przepraszam... - spuściła wzrok i uchyliwszy drzwi, pozwoliła Ci wejść i sama wślizgnęła się do środka.
   Z wnętrza natychmiast odezwał się głos: Gaisha, to ty? Wtedy do pomieszczenia, pełniącego rolę przedpokoju, wkroczył dość koślawo pomarszczony staruszek, obwieszony różnorodnymi naszyjnikami i bransoletami... Przed tobą stał najprawdziwszy szaman.

Ostatnio edytowany przez Straznik 2 (2013-03-26 23:10:32)

Na reakcję dziewczyny nie trzeba było długo czekać. Natychmiast dobyła twojej zabandażowanej dłoni, po czym wręczyła ją starcowi. Ten odezwał się, nawet nie sprawdzając na razie zawartości pakunku: [i]Gaisha, wnuczko, co ja Ci powtarzałem tyle razy...? Uszkadzanie innych to nie jest najlepszy sposób na zdobywanie ich sympatii... Bo widzę, że to nie jeden z tych brzydkich panów, mam rację?[i] - odezwał się i puściwszy oko do dziewczyny, roześmiał się chrapliwie, ale serdecznie.
   Następnie obrócił się na pięcie i zgiąwszy wszystkie palce dłoni dwukrotnie, zasugerował, abyście udali się za nim. Weszliście do pomieszczenia niesamowicie zadymionego, jednak unoszący się tam gaz nie był duszący, a raczej przyjemny... Szaman szybko podszedł do wielkiego kotła, powrzucał doń ciekawych i bardziej pospolitych roślin, po czym wymieszał to wszystko i przelał do mniejszej miski.
   Następnie umieścił w naczyniu oderwaną siłą eksplozji dłoń, wymamrotał kilka słów, podstawił nad palenisko i buchnął ogień. Następnie wyciągnął ją z kociołka i przyłożył twoją straconą część, ciągle jeszcze gorącą, do nadgarstka. Objąwszy cię dwoma rękami wokół niego i przytrzymując mocowaną dłoń, znów coś wyszeptał i znów buchnął dość intensywny, acz krótkotrwały ogień.
   Gdy zniknął, mogłeś zauważyć, że nie tylko wizualnie, ale i funkcjonalnie twoja dłoń znów współpracowała z resztą ciała. Dziewczyna odprowadziła cię do drzwi i zakazała ci mówić o jej dziadku komukolwiek. Potem przeprosiła Cię i życząc miłej podróży, obserwowała, jak oddalasz się z części mieszkalnej Shisou...

Trening zwykły Sanzengarasu no Jutsu(C)

Obudziłem się wcześnie rano. Po wczorajszym dniu czułem się wykończony i obolały. Przeciwnika rzeczywiście był silny, lecz dałem mu radę. Musiałem nauczyć się jakiejś techniki dywersyjnej, która odwraca uwagę przeciwnika. Udałem się do domowej, małej biblioteczki, w której było niewiele zwojów z technikami. Zacząłem szukać, a wkrótce znalazłem odpowiednią technikę. Koniecznie musiałem się jej nauczyć i zacząć jej używać.
Uważnie analizowałem treść zwoju, którego znalazłem. - Przyzwać kruki, które atakują i odwracają uwagę przeciwnika. Jest ich bardzo dużo... - myślałem, wczytując się w zwój. Teraz już wiedziałem na czym polega owa technika i byłem gotowy do zaczęcia nauki. Wstałem z podłogi wyszedłem na podwórko, które znajdowało się tuż obok domu. Skupiłem się i wyobraziłem sobie kilkadziesiąt czarnych kruków. Zamknąłem oczy i poczułem przepływ swojej chakry. Był to łagodny i spokojny strumyk. Złożyłem potrzebne pieczęcie i wytworzyłem... Niestety, był to jeden kruk, który od razu upadł na ziemię. Podszedłem sprawdzić, lecz zaraz znikł. Podrapałem się po głowie. - Co źle zrobiłem? - pomyślałem, lecz na to pytanie nie znalazłem odpowiedzi. Wcale nie przejąłem się porażką, a wręcz przeciwnie, zachęciła mnie ona do ponownej próby.
- Każda porażka to lekcja. - pomyślałem. Znów się skupiłem i od razu zamknąłem oczy. Czułem, jak chłodny wiatr ochładza moje ciało. Znów złożyłem potrzebne pieczęcie i otworzyłem oczy. Tym razem w powietrzu pojawiło się osiem kruków, które zaczęły latać i utrzymywały się na niebie. Byłem z siebie zadowolony, lecz chciałem jeszcze raz powtórzyć sukces. Skupiłem się i wyciszyłem organizm. Błyskawicznie złożyłem pieczęć i wytworzyłem kruki. Było ich dziesięć i latały przez kilkanaście sekund, po czym zniknęły.


[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
____________________

Akcept by Katsuro

Ostatnio edytowany przez Katsuro (2013-07-06 22:50:46)

Trening zwykły Sanzengarasu no Jutsu(C) 3/3

Nastał kolejny dzień. Byłem wypoczęty i gotowy do poprawienia techniki. Było popołudnie, słoneczny dzień. Znów poszedłem w tamto miejsce. Wcześniej byłem na zakupach, więc nie mogłem ćwiczyć. Wkrótce dotarłem w ustalone miejsce. Rozgrzałem trochę dłonie, by rozluźnić trochę mięśnie rąk. Usiadłem na ziemi, złączyłem nogi i ręce. Teraz zacząłem medytować, by efekty techniki były lepsze. To była dobra część treningu. Wyciszyłem swoje ciało, umysł. Tylko czułem chłodny powiew wiatru oraz przepływającą przeze mnie chakrę. Wyobrażałem sobie latające koło mnie kruki. W obecnej formie ptaki były bardzo słabe i każde dotknięcie likwidowało je. Po kilkudziesięciu minutach wstałem na nogi w lekkim rozkroku. Znów wyciszyłem organizm, by czuć chakrę. W tym celu zamknąłem swoje oczy. Po chwili złożyłem odpowiednie pieczęcie i poczułem, jak uwalniam część swojej chakry. Stworzyłem siedem czarnych kruków, lecz nie mogłem ich kontrolować. Właśnie tego mi brakowało. Skupiłem się i zacząłem w myślach wydawać polecenia ptakom. Nie wszystkie mnie słuchały, część w ogóle się nie ruszyła. Wkrótce wszystkie kruki zniknęły. Niestety, ta próba się nie powiodła, więc musiał zrobić jeszcze jedną. Szybko złożyłem pieczęcie i wytworzyłem osiem kruków. Spiąłem się i w wyobraźni zacząłem przemieszczać kruki. Sześć zwierząt poleciało w wyznaczonym kierunków, niestety dwa zostały. Mimo tego, uznałem, że opanowałem technikę i będę umiał ją używać podczas walk.

z/t -> Warsztat

_____________________

Akcept by Masaru.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2013-07-11 14:40:33)

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Suezo postanowił zawitać do kolejnej prowincji znajdującej się na terenach kraju Ognia. Jak było wiadomo w większości panoszą się tutaj ninja z klanu Senju dlatego nigdy nie wolno opuszczać gardy, przynajmniej w tak zadbanym mieście jak to. Przez chwilę podziwiał piękno budynków, które wyglądały tak jakby ktoś przed chwilą je wybudował. Można było z nich jeść. Chłopak postanowił nie tracić czasu i udać się do pobliskiego baru w którym może poszczęści się mu i znajdzie dla siebie jakieś zajęcie. Wioska jest w opłakanym stanie i należy jak najszybciej odbudować potęgę klanu Uchiha, który został w jednej chwili zdeptany. Nie wiadomo dlaczego Suezo uznał, że w barze siedzący mężczyźni w płaszczach to różni przestępcy. Prawdopodobnie była taka moda i tyle. Siedząc na swoim miejscu zauważył jak pewien mężczyzna, dość grubaśny wyjął stertę papierów a wśród nich była karta z takim samym znaczkiem, który ujrzał razem z Yukiną po otworzeniu pudełeczka należącego do szefa grupy porywaczy. Dodatkowo na odwrocie kartki znajdował się pewien tekst, który trudno było odczytać.

Suezo natychmiast porównał znak, który widniał na karteczce mężczyzny ze swoim, który znajdował się w szkatułce. Zdecydowanie był to taki sam znak, nie było mowy o żadnej pomyłce. Chłopak wyglądał na zadowolonego, w końcu udało mu się odnaleźć jakiś trop. Pozostało teraz jedynie rozegrać to w taki sposób aby pozyskać informacje odnośnie tego co oznacza owy znak oraz co jest napisane na odwrocie papieru. Mężczyzna nie wyglądał na typowego grubasa, który przychodzi do baru aby się nachlać. Najwidoczniej miał jakiś interes do załatwienia i najwyraźniej był kimś ważnym, ale jaką dokładnie pełnił funkcję? Nie wiadomo. Do niego przysiadło się dwóch innych mężczyzn, bardziej zbudowanych oraz ubranych w eleganckie ubrania, które świadczyły o tym, że również nie zaliczają się do zwyczajnej grupy społecznej. Najwidoczniej czekali aż mężczyzna zacznie swoją kwestię. W tym czasie pojawił się Suezo z dość głupowatym pytaniem, które nie za specjalnie ucieszyło mężczyznę. Spojrzał na niego marszcząc brwi a następnie przemówił.
- Chłopcze, nie mam teraz czasu, jeżeli nie masz do obgadania jakiegoś interesu to spadaj stąd. - Odpowiedział dość krótko i szorstko. Najwidoczniej nie obchodziły go problemy mieszkańców. Część papierów wyciągnął spod spodu i położył na kartce, która interesowała Uchihe. W tej chwili mógł zapomnieć o tym aby zabrać ja gdy mężczyzna będzie zajęty czymś innym.