Ninja Clan Wars

     Sunąłem między sosnowymi drzewami wojennego lasu, trapiłem myślami o sprawnym powrocie do mistrza i utyskiwałem nad zadaniem, które wręcz nudziło mnie w prawdziwej osobie. Na jednej z wysokich gałęzi, gdzieś pod bazową koroną znajdował się czarnowłosy chłopak o oczach czerwonych, wręcz błyszczących i budzących lęk. Przycupnąłem twardo na ziemi, pięty wbijając w mokrą glebę, wzrok nań przenosząc. Tu i znikąd pojawił się szok jakbym jego twarz już gdzieś widział. Każda sekunda to kolejna fala informacji, wspomnień oraz odzyskiwanie pamięci. Toż to mężczyzna z którym zagłębiłem kielicha u gejsz, to człowiek, którego Shinsaku szanował, tolerował i miło spędzał czas. To nie wróg, a swój! Pierwszym ruchem, jakby nie było - impulsem - wyciągnąłem ostrze, obróciłem kilka razy w dłoni, lecz schowałem także szybko. Ninja, o tym to bym nie pomyślał, a że Uchiha to już zupełnie. Czyż to nie pierwszy raz jak me oczy spotykają przedstawiciela klanu z północy? Ano, raz pierwszy. Skinąłem głową w jego stronę, malując uśmiech na twarzy zmęczonej, przyprawiając posturę do pionu i wygryzając wargi w zastanowieniu. A na co ciągnąć natłoki słów na usta, jak jednym wyrazem rozwiązać wszystko można.
   - Przyjaciel? - A prostym rozwiązaniem to się wydawało. Człowieka na drzewie, tego ciemnego i tajemniczego obdarzyłem wzrokiem niespokojnym, pełnym nieufności i obawy. Uwagę jednak całą sączyłem na Yocharu, którego imienia jeszcze nie znałem. A przynajmniej nie pamiętałem. Czy byłbym zdolny do zabicia kogoś, kto nie zaszedł mi za skórę? Pod nim leżały sylwetki żołnierzy ognia, a po głowie przeszło mi znowu pytanie: swój czy nie swój? Acz spojrzałem na jego twarz i ponownie: zabiłbym go? Bynajmniej! Nie z takim wyglądem. Odstawiłem nogę jedną do tyłu, wyczekiwałem odpowiedzi, a przede wszystkim nie raczyłem stanąć z nim do walki. A może do Shinsaku by chciał się wybrać, coby swoją przynależność oddać w słowach i czynach.

Epic Score - Global Tempest

   Wódka zalała mu gardło niezbyt przyjemnym gorącem, którego spróbował pozbyć się kolejnymi łykami ramen. Przechyliwszy miskę, opróżnił zawartość aż do dna, siorbiąc przy tym nieznacznie. Miska z hukiem opadła na drewniany blat stołu. Uzumaki uniósł lewą rękę, by wytrzeć usta zewnętrzną stroną nadgarstka. Wypuścił powietrze z płuc, po czym przyjrzał się coraz bardziej zaciętemu sporowi. Jak to miło, że chociaż jego towarzysze potrafili ze sobą względnie współpracować. No, przynajmniej do tej pory, póki nie musieli stanąć do walki. Na szczęście zajęli się sobą, toteż nie musiał specjalnie wysilać się, by wymyślać kolejne niestworzone historyjki na swój temat. No cóż.
   Kiedy tylko zjawił się awanturniczy karczmarz, dłonie Adatte spoczęły na blacie, by odbić go ku górze, do pozycji wyprostowanej. Spojrzał po swoich towarzyszach, dając im do zrozumienia, że lepiej byłoby opuścić to miejsce. Nie czekał na nich jednak zbyt długo, po prostu ruszył przed siebie, ku drzwiom stanowiącym integralną część jednej ze ścian przedsionka.
   Uchyliwszy je, znieruchomiał. Dojrzał wielką, niebieskawą kurtynę, piętrzącą się gdzieś na horyzoncie i zbliżającą się w ich kierunku. Nie miał żadnych wątpliwości.
   - Atakują... - szepnął do siebie, po czym zagryzł szczęki. Ciałem wstrząsnął dreszcz, a źrenice śledziły niezbyt dobrze widoczny ruch ściany wodnej. - Atakują! - Wydarł się okrzyk z jego piersi, a opaska zawisła na jego nadgarstku.
   Wybiegł przed budynek, by umożliwić wydostanie się innych ninja z wnętrza knajpy. Co robić, co robić?! Nigdy nie widział tak wysokiej fali. Jego drewno na pewno nie poradziłoby sobie z odparciem tak potężnej techniki. Nie ulegało wątpliwości, że to jedna ze sztuk ninja. Sam do niedawna nie spodziewał się, że ktoś jest w stanie uczynić coś choćby połowę mniejszego, jednak doświadczenie wiele go nauczyło. W pierwszej chwili zapragnął schować się pod ziemię i uciec jak najdalej. Wiedział jednak, że szanse sojuszników na przeżycie wcale w ten sposób nie wzrosną, za to okazja do zdobycia przyjaciół zniknie wraz z nim. Przegryzł wargę i syknął z bólu. A może raczej rozpaczy? Przecież postanowił zaryzykować i pomóc, jak tylko potrafił.
   - Musimy utworzyć bezpieczną strefę dla jak największej ilości osób! - Rozpoczął głośną analizę, kiedy towarzysze broni znaleźli się przy jego boku. - Nie wiem, na ile wasze drewno i kryształ są wytrzymałe, ale możemy posłużyć się dwoma limitami krwi. Utwórzmy zaporę, składającą się na zmianę z kolejnych elementów. W ten sposób na pewno uda nam się przeciwstawić atakowi! Tylko współpracując będziemy w stanie wygrać tę wojnę! To nasz pierwszy sprawdzian! - Nie przejmował się tym, że wcale nie miał największych predyspozycji przywódczych. Nie mógł czekać na inne propozycje. Być może jego pomysł się spodoba i wszyscy wezmą w nim czynny udział? - Potrzebujemy czegoś na wzór komina, tak wysokiego, jak to tylko możliwe! Kiedy najbardziej doświadczeni w boju zajmą się jego tworzeniem, najmłodsi zbiorą zgromadzonych w okolicy żołnierzy i sprowadzą ich tutaj. Zostawimy kilka przejść u podnóża komina. Na szczycie ustawimy sensora, który najlepiej poradzi sobie z oceną odległości i ewentualnego ryzyka. Kiedy nadejdzie konieczność zamknięcia otworów, zdetonuje notkę. Wtedy każdy z przewodników koniecznie musi wrócić w to miejsce ze swoimi grupami! Musimy ocalić jak najwięcej żołnierzy, przy okazji zmniejszając ryzyko dostania się wody do środka.
   Zamilkł, przyglądając się zebranym wokół twarzom. - Ktoś ma inny pomysł? Taro - zwrócił się do swojego przełożonego, jeżeli nie napotkał sprzeciwu. - Mógłbyś przewodniczyć grupie tworzącej? Ja pewnie nie dam rady utworzyć wystarczająco wytrzymałej warstwy. Satori, stań proszę na czatach na szczycie wieży. Kimari, Yukina - moglibyście zająć się gromadzeniem w tym miejscu żołnierzy? Weźcie ze sobą kogoś do pomocy. Najlepiej tych, którzy nie są zdolni, by pomóc tutaj. Ja spróbuję unosić naszych budowniczych coraz wyżej, żeby poziom wody nie przekroczył wysokości wieży. I pamiętajcie. Wybuch notki to bezwzględny sygnał do powrotu. I lepiej załóżmy opaski, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście.
   Gdyby wszyscy przystali na jego propozycję, utworzyłby drewnianą, okrągłą podstawę o średnicy równej 20 metrów, otoczoną barierkami, by ktoś przypadkiem nie wypadł. Stanąwszy na niej wraz z innymi Senju oraz Kiyoshimi, wynosiłby ją coraz wyżej i wyżej, wydłużając kolumnę, na której stali [szybkość tworzenia: 38].

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

      Przemyślałem to wszystko co tutaj się działo. Pomimo tego, że moim zadaniem było zniszczenie muru nie miało to w tym momencie najmniejszego sensu. Woda i bez tego dostanie się do obozu, a my wtedy będziemy wstanie przebić się przez obrone wroga. Teraz dzięki chmurze Miyaguchiego i mej zwinności musiałem uważać na pociski, które leciały w naszym kierunku. Chmura ruszała się raz w górę i dół, ja w tym czasie wykonywałem różnę ruchy tak by nie dosięgnął mnie pocisk ani troszeczke. Nie spuszczałem gardy, więc przez cały czas miałem się na baczności jeżeli jakiś pocisk jakby być dla mnie wyzwaniem. Nigdy nie wiadomo. Na całe szczęścia, pomimo tego, że nie niszczyliśmy pocisków nie musieliśmy przejmować się faktem, że mogą kogoś jeszcze uszkodzić, ponieważ byliśmy za daleko od naszego obozu. Pomimo tego, że wszystko wydawało się być w szarych barwach, ja widziałem pozytywy całej zaistniałej sytuacji. Kiedy tylko zauważe odpowiedni moment zaatakuje z siłą, którą tak wyśmiewali mówiąc, że taka nie istnieje. To się zdziwią jak nasz oddział zdziesiątkuje ich wojska.

      Póki co nie złużyłem ani trochę chakry, ponieważ nie doszło z mojej strony do żadnego ataku. Nie jest to kwestia tego, że się zawachałem, po prostu uznałem, że to nie odpowiedni moment na to by tracić w bezsensowny sposób swoje zasoby energii. Teraz ich kolej na ruch, a my musimy po prostu czekać i zaatakować ich w najsłabszy punkt. Nie cierpie czekać, ale w tym momencie musiałem to zrobić nie tylko dla siebie jak i dla tych, dla których walczymy i za których walczymy. Unikanie pocisków przeciwnika jest nieco mniej zabawniejsze od atakowania ich.

   Z początku, gdy czytał list, niczego nie zauważył. Dopiero kiedy na powrót go zwinął, począł nieprzyjemny zapach, podobny do tych, które czasem dane mu było odczuć w czasie swojej pracy. Przypiął go sobie do paska, w końcu sam będzie mógł wykorzystać potencjał tej biologicznej broni. Jego na szczęście skażenie nie dosięgło - obandażowane dłonie nie pozwoliły na kontakt bakterii ze skórą.
   Zanim ruszyli, jeden z jeńców postanowił podzielić się z resztą zgromadzenia swoimi przemyśleniami. O ironio, przecież nikt go nie pytał. Nakayama spokojnym krokiem zbliżył się do niego, zniżył głowę do poziomu jego twarzy, zawieszając ją kilkadziesiąt centymetrów od niej. Uśmiechnął się krzywo i rzekł.
   - Odszczekasz to, kiedy przechylimy szalę zwycięstwa na waszą stronę. A tymczasem nie prowokuj mnie, bo... Sam rozumiesz. Zawsze możemy to upewnić się, by nikt już nigdy nie poznał waszej wersji.
   W jego głosie dało się posłyszeć tyleż jadu, co słodyczy. Ton zmienił się diametralnie, kiedy wszyscy ruszyli przed siebie, a Nakayama zdecydował się odpowiedzieć na pytanie Yoshiro. Uniósł nieco głos, aby mogli usłyszeć go wszyscy obecni.
   - Stajemy naprzeciw klanu Uchiha oraz organizacji Samotników. Nie udało nam się ustalić, czy ktoś jeszcze zasila ich szeregi. W przypadku czerwonookich - miejcie się na baczności. Nie wiem, na ile pozwala im ich sławetny Sharingan, jednak strzeżcie się czarnych płomieni, które pożerają wszystko, czego tylko tkną. To samo tyczy się ich zdolności fizycznych. Stają się znacznie bardziej zwinni, kiedy ich tęczówki żarzą się płomieniem. - Przywołał w pamięci postaci Ichitsu oraz Ryo.
   - Kraj Ognia podzielił się z nami pewnymi informacjami dotyczącymi składu Samotników. Jednym z naszych przeciwników jest sam zwycięzca turnieju w Enko - Akemi. Na pewno go poznacie, byk jakich mało. Nie wiem o nim zbyt wiele, ale na pewno coś dziwnego dzieje się z jego ciałem. Zupełnie, jakby poskładany był olbrzymią ilością nici, którymi może władać - nawet pod ziemią! Jest szalenie silny, także w pojedynkę lepiej się nie zbliżać. Ach! No i jeszcze potrafi wysadzić to, czego dotknie. Zupełnie jak ty! - Wskazał na młodą kobietę o malachitowych włosach. (sprawdziłem nazwę koloru w internecie)
   -Co zaś tyczy się ich lidera - to strasznie dziwny gość. Nie wiem, czym on właściwie jest. A może raczej - czym oni są. Ma identycznego brata, który potrafi zamieszkiwać w jego ciele. Ponadto potrafi przejmować ciało należące do kogoś innego i z tego, co mówił - uszkadzać je na poziomie komórkowym. Nie wiem, ile w tym prawdy, jednak bodajże takie słowa padły z jego własnych ust. Poza tym kiedyś wspominał o swoich umiejętnościach medycznych, które pewnie stoją już na naprawdę wysokim poziomie... Widziałem też, że techniki pieczętowania nie są mu obce.
   Przytoczył na temat przeciwników chyba wszystko, co o nich wiedział. Szli przed siebie, kiedy nagle dojrzał olbrzymią ścianę wody, zmierzającą w podobnym kierunku, co oni. Natychmiast rozwinął bandaże i wpakował dłonie do torby z gliną. Nie było czasu do stracenia. Jeżeli w ogóle chcieli mieć szansę, by stanąć po stronie, po której się opowiedzieli, musieli się spieszyć. Dłonie złączyły się na dłuższą chwilę.
   -Ito, pędź tak szybko, jak potrafisz, do obozu. Musisz przekazać informację, że opowiadamy się po ich stronie. Reszta uda się jego śladem. Spróbujcie jednak trzymać bezpieczną odległość od fali. Nie wiemy, czy nie zaleje was przy nadarzającej się okazji. Część poleci ze mną.
   Właśnie wyłonili się z lasu, kiedy Shinsaku rozłączył w końcu dłonie, wyrzucając w powietrze maleńkiego smoka. Ten okrył się chmurą białego dymu, by w okamgnieniu przybrać imponujących rozmiarów. On oraz troje ludzi wzbili się wysoko i poszybowali w stronę dosiadających ptaków oraz piaskowych chmur oponentów. Towarzyszył im gliniany kruk.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]