Ninja Clan Wars

Rzeczywiście zachowanie mieszkańców wioski wzbudzało we mnie niepokój, po dłuższej chwili zdałem sobie jednak sprawę z tego, że nie było w nim niczego nadzwyczajnego, przestałem więc podejrzewać ich działania poddane technice Genjutsu.
-Taak. - rzuciłem krótko do towarzysza, rozglądając się nieustannie.
W pewnym momencie naszym oczom ukazała się przedziwna sytuacja z udziałem członka zarządu, tak przynajmniej mogliśmy wywnioskować, ponieważ wyszedł z budynku, do którego chciałem zagościć jakiś czas temu. Nieco się przeraziłem na myśl kolejnej wymagającej walki, zdałem sobie jednak sprawę z tego, że chyba takowej unikniemy, jegomość wyglądał na zmęczonego, w dodatku jego stan fizyczny pozostawiał wiele do życzenia. Jego intencje prawdopodobnie były dobre, zagadał bowiem do jednej z dziewczyn zamieszkujących osadę, ta uśmiechnęła się i z radością zaniosła dobre wieści do rodziny, tylko jakie to były wieści?
-Hej, spójrz. - wskazałem towarzyszowi, że wspomniany wyżej mężczyzna zaprasza nas do towarzystwa.
Miałem dziwne przeczucia, ale nawet na chwilę się nie zawahałem. Powoli skierowałem swe kroki w stronę siedzącego, a kiedy już byłem obok niego, nie odezwałem się, raczej oczekiwałem tego, iż to on wykaże się inicjatywą. Wymieniłem tylko spojrzenie z Koharō, dając mu do zrozumienia, żeby on też na razie siedział cicho.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Daiki (2016-02-08 22:23:13)

Post 19

     Mężczyzna, pełniący tutaj funkcję zarządcy, podpierał się drewnianą, cienką laską. Jego zmęczony wzrok sięgał wszystkich mieszkańców, a uśmiech obdarowywał sympatią i pocieszeniem. Dziewczynka, która wypatrzyła go jako pierwsza, cały czas siedziała przy nim, podając wody. Zaprosił do siebie dwójkę podróżnych, która bez żadnego wahania podeszła. Wtem radny złapał się za brodę, delikatnie ją głaszcząc. Z bliskiej odległości, ninja mogli zauważyć, jak bardzo jego ciało jest zniszczone. Brudne, z lekka odrapane, posiniaczone i skażone. Niemniej, wykazywał radosną aurę, co lekko sprzeczało się z jego wizerunkiem. Po dłuższym zastanowieniu, opuścił dłonie, kładąc je na kolana. Blond włosa dziewczynka przyniosła dwa, kolejne pieńki, na których goście mogli zasiąść. Nad nimi rozciągał się daszek, który jako tako chronił przed deszczem, choć wydawało by się, iż jest to bez różnicy. Każdy chodzi tutaj przemoczony i zziębnięty.
      To Samara. Czuwa nad nami.
     Mężczyzna uniósł swój kij, wskazując kamienny pomnik mieszczący się nieco dalej, pomiędzy budynkami mieszkalnymi. Twór jako jedyny został wykonany z kamienia, w porównaniu do drewnianej reszty. Przedstawiał on postać kobiety, z lekka zniekształconej. Przypominała człowieka, choć niektóre miejsca na jej ciele posiadały coś podobnego do czółek.
      Moje modlitwy oraz modlitwy wszystkich, których tu widzicie, sprowadziły was tutaj. Odkąd podróżni zaczęli zaglądać w nasze strony, nie zabrakło takich, którzy chcieli posiąść władzę i pieniądze. Z pewnością nie przerasta was wiedza o świecie. Pełno tutaj ludzi z niepoukładanym umysłem, szczególnie ninja. Wojowników, którzy przekładają swoje umiejętności nad poczucie sumienia. Taki los spotkał mą osadę. Przybyła kobieta, przepiękna i uwodzicielska. Bardzo szybko zgarnęła popularność, a gdy jej wpływy sięgnęły zenitu, odtrąciła mnie od władzy. Z pewnością przekonaliście się w jak bestialski sposób. Czary, które płatają figle w naszym umyśle. Nie wszystko jednak straciłem, nadal pamiętałem o naszej lokalnej bogini. Strażniczce płodności i pokoju.
     Zawiesił wzrok na pomniku. Wpatrywał się w niego jak w najdroższy obrazek.
      Mieszkańcy przywykli, ale potwornym kosztem. Zastraszani, pracowali. Inni buntowali się i wyjeżdżali. Ci, co żyją tutaj najdłużej - zostali. Nigdy nie straciłem nadziei, że ona wysłucha moich próśb. Spełniły się. Nie jestem w stanie wyrazić mych uczuć, dlatego z wielką chęcią zagoszczę was na swym obiedzie. Oddam także tyle złota, byście uzupełnili swe zapasy na tydzień. Wszyscy tutaj są wam wdzięczni. Jako dar, za waszą pomoc, pragnę ofiarować dar. Posiadamy wiele czystych, pięknych kobiet. Mężczyźni także się znajdą.
      Ostatnie zdanie dodał z lekkim kaprysem, po czym kontynuował.
      W końcu te dziwne czasy. Niektórzy ludzie odchodzą od norm. Ta młodzież, hormony i w ogóle. Czego wam trzeba?

Ichuza.

   Jeśli Daiki oczekiwał znaleźć u białowłosego oparcie w tej niezręcznej sytuacji, delikatnie przecenił jego możliwości. Owszem, Koharō sam rwał się do "szlachetnego" zaprzeczania zapłacie, gadki o tym, że spokój obywateli jest nadrzędnym dobrem i nagrodą samą w sobie i tym podobne banialuki. Miał już wygłosić inspirującą mowę, która przekonałaby tych zmęczonych ludzi o dobrych intencjach, jakie kierują ninja, natchnąć ich i zainspirować...
     Ale wtedy usłyszał końcową propozycję burmistrza/mera/starszego wioski i zdał sobie sprawę, co konkretnie implikuje, oblewając się niezwykle wydatnym rumieńcem. I to był w zasadzie koniec Koharō-oratora.
- No... n-nie, nie trzeba...- wybąkał dość cicho, starając się zebrać myśli i skupić na czymś zupełnie innym. W tym momencie w sukurs przybyła mu jego własna anatomia - gdyby zawisł nad studnią, tworząc z niej coś w rodzaju pudła rezonansowego, burczenie w jego brzuchu słychać byłoby na całą osadę. Podniósł wzrok na zarządcę i na czerwonej ze wstydu twarzy wykwitł przepraszający uśmiech - ..a-ale w sumie obiad byłby spoko.

Ostatnio edytowany przez Koharō (2016-02-10 10:47:11)

Jak się okazało, kobieta, którą pokonaliśmy, odpowiedzialna była za nieszczęsną sytuację tej wioski, wszystko za sprawą chęci posiadania władzy absolutnej. Wykazała się pychą, która dosłownie sprowadziła ją na manowce, cieszę się, że to właśnie my, ja i Koharō, jesteśmy odpowiedzialni za obalenie jej rządów.
-Dziękuję, akurat jestem po obiedzie, nie jestem głodny. - nie mogłem ukryć obrzydzenia powstałego na skutek rozdawanego w tym miejscu jedzenia.
Odmówiłem posiłku, tłumacząc się, że całkiem niedawno jadłem, wstręt do glonów maskowałem sprytnie za woalem udawanego uśmiechu, którego charakter znać mogła tylko i wyłącznie osoba mi bliska, a takiej tu nie było. Moja niechęć była jednak w dużej mierze uzasadniona, naprawdę nie miałem ochoty na żadne jedzenie, ale wolałem się nie wypowiadać za towarzysza, może on lubi tego typu kuchnie.
-Jestem członkiem klanu Hyuuga, proszę pana. Nie brałem udziału w ostatniej wojnie, ale co nieco o niej słyszałem, niestety nie znam zbyt wielu szczegółów, wiem tylko, że odbyła się w Yu no Kuni.

Post 21

     Mężczyzna poczuł się lekko zniesmaczony zachowaniem dwójki ninja. Daiki odmówił posiłku, co według ich obyczajów było bardzo niemiłym zachowaniem. Dodatkowo białowłosy zapytał o dostawy, wcześniej wyjmując kartkę papieru. Radny potraktował to jako kolejny akt ciekawości podróżnych, który nie został dobrze odebrany. Nie chciał bowiem zdradzać tajemnic osady. Jak wspominał - kobieta, którą pokonali była jedynie spokojną dziewczyną, lecz jej ambicje sięgnęły zbyt wysoko. Zbierała odpowiednie dane, by potem spokojnie móc rządzić tym miejscem. Rozmówca westchnął więc cicho, przykładając skupienie do jedzenia, niżeli rozmawiania. Dodał jedno, proste słowo, po czym zabrał się za posiłek.
      Nieważne. - Nie miał jakiegoś zdenerwowanego tonu. Poczuł się przez moment zagrożony, lecz uczucie te zniknęło tak szybko, jak się pojawiło. Dalszy dialog postanowiła poprowadzić jedna z ładniejszych kobiet, młoda i zgrabna.
      Słyszałam o Hyuuga. Podobno nie wzięli udziału we wojnie, tak jak mówisz. Ostatnio jedna z koleżanek opowiadała mi o całej sytuacji w Yu no Kuni. Klan białookich nie chciał mieszać się w nie swoje sprawy, a tak naprawdę zwyczajnie stchórzył. Nie chcę nikogo urazić, tylko przekazuję to, co się ogólnie mówi. Do tego ten demon. Najważniejsze, że jakoś się zakończyło. - Mówiła bardzo szybko, ledwo łapiąc powietrze.
      Jedz, nie gadaj. - Podsumował mężczyzna, przenosząc wzrok na dziewczynę. W tym momencie zapadła cisza. Każdy zajął się jedzeniem. No może oprócz Daikiego, który wolał nie tykać glonów i wyrzutka, który już zdążył się najeść do syta.

Ichuza.

   Kiedy uzbrojona w ołówek dłoń Koharō zaczęła nieco więdnąć nad czystym wciąż pergaminem, ten podrapał się nim za uchem i przemyślał swoje zachowanie. Może faktycznie trochę wypadł przed szereg, przechodząc podczas obiadu do notowania? Nie znał się specjalnie na obyczajach przy stole, nie mówiąc już o ich wersji spoza granicy Kokkai. Puścił mimo uszu niezbyt cieszące go fakty, wyjawione przez Daikiego obecnym. Nie jemu było oceniać możnych. Ale mógł zrobić coś innego.
- Gomen nasai, długa podróż w samotności mogła nieco przytępić moje i tak niezbyt wykwintne maniery - oznajmił, uśmiechając się do gospodarza i odsuwając pergamin na bok - Rozumiem, że macie wszelkie powody, żeby podchodzić z rezerwą do ninja po wszystkim, co was tu spotkało przez tamtą kobietę. Nie jest moim zamiarem wtykać nos w nie swoje sprawy i zrozumiem również, jeśli odrzucicie ofertę. Tak się zwyczajnie składa, że klan Hyuuga rezyduje w Kraju Ziemi właśnie. Nie da się zauważyć, że borykacie się ze sporymi problemami. Może pomoc ze strony kogoś po drugiej stronie granicy mogłaby przyczynić się do szybszego odbudowania wioski, czy chociaż do uregulowania kwestii waszych spóźniających się dostaw - tu Koharō pozwolił sobie zerknąć na Daikiego i wyczytać z jego twarzy nastawienie do konceptu. Wiedział, że bez aprobaty z jego strony pomysł ma raczej krótkie nogi, ale zwyczajnie musiał spróbować, jeśli nie dla tych sponiewieranych przez życie ludzi, to chociaż dla uspokojenia swojego sumienia. Podrapał się znów za uchem. Miał wrażenie, że ostatnio robi to wyjątkowo często. Wysypka?