Ninja Clan Wars

- Tata zawsze mówi, że dzieci są odbiciem swoich rodziców, skoro więc twoje córki są leniwe to najprawdopodobniej ty też. Pomogę Ci, ale tylko jeśli mój ładunek będzie lżejszy, nie chce odwalać więcej pracy niż muszę. - odpowiedział chłopak tym razem już spoglądając na starca po czym podszedł do ładunku i usiłował go zważyć aby wybrać sobie ten wygodniejszy do noszenia. Po czym zdał sobie sprawę z jeszcze jednego problemu, nie miał pojęcia gdzie tak naprawdę idą. - Właściwie to gdzie są te Północne pola o których wspominasz bo jestem umówiony z mamą na kolację jeżeli nie wrócę będzie zła, a ja nie lubię gdy jest zła. Więc jeżeli to dłuższa podróż musimy ją spytać o pozwolenie i uprzedzić że nie będzie mnie na kolacji.

Itsuki się nieco zdziwił, że jego rodzice posiadają drugi dom po za siedzibą klanu i to całkiem niedaleko ich pierwszego. Jego zdziwienie było jeszcze większe gdy okazała się, że oboje są tam w środku. Być może miało to coś wspólnego z ostatnim pytaniem jego mamy co sądzi o tym żeby miał braciszka lub siostrzyczkę. Młody Senju jednak nie wnikał w te sprawy był oczywiście nieco zdziwiony, że rodzice o tej porze wciąż leżą w łóżku. Szczególnie, że jemu zawsze każą wstawać z rana, chociaż może to nie byli jego rodzice wyglądali na jakoś dziwnie czerwonych? Może staruszek chce go wykiwać, nie Itsuki nie sądził aby śmiał nawet próbować go przechytrzyć skoro znał jego matkę. Senju nie zważając na słowa starca wziął lżejszy z pakunków i założył sobie na plecy, miecz zaś zdjął i trzymał teraz w dłoniach, aby nie wbijał mu się niepotrzebnie w plecy. Nie pomagał mu dla nagrody, a dlatego że powinno pomagać się starszym ludziom, jednak nie zamierzał z tą pomocą przesadzać.

Itsuki ruszył powoli nie był pewny jak wielki ciężar niesie, ale miał wrażenie że nie zbyt duży bo dawał radę, przynajmniej na razie prawie go nie odczuwał. Szczerze jednak powiedziawszy musiał przyznać, że takie chodzenie z obciążeniem nie należały do jego ulubionych zajęć. Było wręcz nudne, a Itsuki nie lubił się nudzić, zresztą mama zawsze mu powtarzała, że nudzą się tylko głupi ludzie, bowiem mądrzy zawsze znajdą sobie coś do roboty. Postanowił więc wdać się w rozmowę ze staruszkiem w sumie wspomnienie o dzikich zwierzętach nawet go zainteresowało, Itsuki lubił zwierzęta.
- Dzikię zwierzęta w pobliżu plaży? Czyżby meduzy, które przyniósł sztorm, tata też mówi że niektórę potrafią być niebezpieczne bo mają w sobie ksyny czy coś takiego. A może małże? Słyszałem, że to cfanę skurczybyki i potrafią się chować? Jak właściwie wyglądają małże?- spytał zafascynowany opowieściami o morskich zwierzętach, które słyszał wcześniej z różnych nie zbyt pewnych żródeł.

Itsuki nie wiedział czym są perły, ale skoro małże są niegroźne i zamknięte w skorupce to może właśnie te perły są cwanymi skurczybykami. Cóż postanowił nie wnikać aby nie okazać się osobą, która nie wie o co chodzi czyli de facto tym kim jest. Był też nieco rozczarowany zestawem zwierząt na które mogą się natknąć wilki nie brzmiały interesująco, zwłaszcza że jego sąsiad miał psa. Matka zawsze mu powtarzała, że psy przypominają i wilki i nie można im do końca ufać, zwłaszcza jak nie jesteś ich panem. Nie dziwiło mnie to wystarczyło spojrzeć na tego wilko podobnego psa rasy chihuahua aby wiedzieć, że nie są to stworzenia interesujące ani godne zaufania z wilkami było pewnie tak samo. Z dzikami z drugiej strony było zupełnie inaczej Itsuki lubił dziki, zwłaszcza takie, które piekła jego mama.
- A będą wiewiórki? - zapytał z zainteresowaniem słyszał bowiem, ze wiewiórki doskonale nadają się na dodatek do potrawki z człowieka. Po za tym miał już okazję spotkać wiewiórkę i całkiem mu się podobała. Żałował odrobinę, że nie miał przy sobie orzeszków.

Itsuki z oddali rozpoznał znajome wybrzeże Chikai, był tak dobrze rozeznany w terenie, ze rozpoznał je już znacznie wcześniej. W gruncie rzeczy rozpoznał je zanim jeszcze się zaczęło, rozpoznał je w momencie, kiedy statek podpłynął do kontynentu przy kraju burz. W gruncie rzeczy to rozpoznał je tak dawno, że gdy zaczęło się na prawdę smacznie spał nieświadomy bliskości rodzimego kraju i miasta. Nic dziwnego cieszył się tak bardzo, że nieźle się zmęczył. Wreszcie przebudzony przez kapitana statku, zorientował się gdzie się znajduję i wysiadł na pobliskim wybrzeżu. Następnie ruszył w kierunku rodzinnego miasta, zapewne mama się już o niego martwiła, a nie chciał przegapić obiadu.
[z/t->klan Senju-> Miasteczko klanu]

Ostatnio edytowany przez Itsuki (2014-08-09 20:36:43)

Podróż tutaj trwała krótko, z miejsca z którego postanowili tutaj przyjść, doszli w prawie jeden dzień. Kiedy przyszli, Suezo pierwsze co zrobił, to staną na skale, z której widać było całe miato i widok na morze. Było tutaj pięknie, jeszcze nigdy nie pomyślał, że na tym ponurym świecie być takie miejsce jak to. Podziwiał przez chwilę widoki, aż w końcu zszedł ze skały. Popatrzył się na swoją towarzyszkę Yukine i powiedział do niej.
- Idę się przejść, zaraz wrócę.
Po tych słowach poszedł w drugim kierunku i idąc tak przez chwilę odszedł znacznie od miasta do którego zmierzał i zatrzymał się na pobliskim drzewie, które osłaniało go przed słońcem, usiadł tam i zamknął oczy, rozmyślając o o swoim klanie, jak i o sobie samym.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
________________________

Akcept by Katsuro

Obudził się następnego dnia. Przypomniał sobie, że miał wyjść na spacer tylko na chwilę a od tego wydarzenia minął już cały dzień. Miał nadzieję, że Yukina dalej tam na niego czeka. Wstał z ziemi i zaczął iść w kierunku miasta. Chodził tak kilka godzin aż w końcu dotarł na miejsce. Na całe szczęście Yukina czekała na niego cały czas. Podszedł bliżej niej i popatrzył się w jej zielone oczy.
- Już jestem. Wiem, że długo mnie nie było, ale musiałem coś załatwić - powiedział do niej - i co do twojego wcześniejszego pytania. Chciałbym się rozejrzeć w mieście.
Kiedy to zrobił poszli obydwoje w kierunku miasta. Kiedy byli już w nim uznał, że tutaj też jest bardzo ładnie. Morze było widać praktycznie z każdego miejsca a tym bardziej, że słońce, które było na niebie odbijało się od niego przez co raziło w oczy. Budynki też były tutaj wspaniałe. Były ozdobione na różne sposoby, niektóre miały kwiatki na oknach i przy drzwiach, żeby ładniej wyglądało a niektóre były po protu tak zbudowane, że można by się było na nie patrzeć całymi dniami. Polubił to miejsce odkąd tu przyszedł i miał nadzieję, że zawita w tym mieście jak najdłużej, bo już od samego patrzenie się na nie, chciał tutaj zostać.

Ostatnio edytowany przez Katsuro (2015-01-08 22:26:45)

Spojrzała na niego, oczekując odpowiedzi. Rozglądała się po otaczającym ją terenie, podziwiała każdy najmniejszy detal. Wydawało się tutaj wszystko idealne, pozwoliła sobie tymczasowo odpłynąć. Każde dotychczasowe wspomnienie, niczym błyskawica przemknęło jej przed oczami. Cóż, tyle zaskakujących przygód. Jednak porwanie było czymś, co na dłużej zapamięta. Wtedy była słabsza, niż teraz chociaż... Jakby nie patrzeć to była jej pierwsza taka podróż. Jak na taki efekt, to ładnie jej i Suezo wtedy poszło.
    Co prawda lekka rana na nodze już dawno się zagoiła, ale nowa od czasu do czasu przypominała o swoim istnieniu. Jednak taki ból to dla niej pestka, potrafi to wytrzymać bez specjalnego wysiłku.
    Z zamyślenia wyrwały ją słowa chłopaka. Popatrzyła lekko zdezorientowana, ale skinęła lekko głową i sama postanowiła się przejść. Po co miała tam stać i czekać na niego skoro mógł za szybko nie wrócić. Stąpała dalej ścieżką, choć trochę chciała się zorientować w terenie. Obejrzała mniej więcej miasto, chciała zobaczyć, gdzie może być coś potencjalnego do jedzenia.
   Znalazła w środku zabudowy przestronną karczmę, weszła do niej i rozejrzała się. Po chwili wyszła z niej, dzięki temu, że tam zaszła mogła się dowiedzieć okolicznych plotek.
   Stopy zaniosły Yukinę prosto na plażę. Bez namysłu zdjęła buty i zaczęła iść po lśniącym od słońca piasku. Drobne ziarenka wchodziły jej pomiędzy palce, a ostre, połamane muszelki zarysowały jej gładkie stopy. Pomimo, iż coraz bardziej świeciło słońce, a w efekcie podłoże stopniowo się nagrzewało. Nie zakładała butów, które by ją uwierały. Zbliżyła się w stronę wody. Szum fal, który zanosił lekką bryzę na ląd.
    Popatrzyła w stronę fal, przed jej oczami ukazały się bawiące dzieci, parę unoszących się żaglówek i ryby od czasu wyskakujące z wody. Uśmiechnęła się i podeszła do linii brzegu. Woda zamoczyła nieco poparzone stopy, którym od razu zrobiło się lepiej. Przynajmniej uczucie pieczenia znikło. Woda co prawda nie była bardzo ciepła, ale w sam raz na taką pogodę.
    Z wybrzeża przeniosła się z powrotem do miasta. Przeszła przez nie nasłuchując rozmów mieszkańców. Chciała coś konkretnego usłyszeć, ale nic poza codziennymi informacjami się nie dowiedziała. Idąc drogą trafiła na tą samą ścieżkę i doszła do kamienia. Minął cały długi dzień, a jego nie było.
    Postanowiła, że zatrzyma się pod gołym niebem. Tak jej pasowało, weszła na większy płaski kamień i położyła się na nim. Brakowało jej tylko poduszki, więc zdjęła sweter zostając w białej koszulce i położyła go pod głową. Teraz jej było o wiele wygodniej, szczerze to.nie to samo co noc w domu, ale musiała zbierać nowe przeżycia. Chłód nocy jej nie za bardzo przeszkadzał, wiec odwróciła się na drugi bok i zasnęła.
    Wschodzące słońce, obudziło ją. Poszła do miasta i dowiadywała się jak minął innym dzień, liczyła na to, że podczas samotnego pobytu pozna kogoś, jednak się mocno z tym przeliczyła. Nikogo nie poznała, jednak samotność coraz bardziej jej pasowała. Ku jej zdziwieniu po południu stało się to czego, by się nie spodziewała. Tym razem ją mile zaskoczył. Zobaczyła jak w jej stronę zmierza nie kto inny, jak Suezo. Gdy stanął przed nią zeskoczyła ze skały i stanęła obok towarzysza.
- Coś długo Ci poszło, ale trudno. Było minęło najważniejsze, że wrodziłeś- powiedziała z lekkim uśmiechem i po jego odpowiedzi poszli w stronę ślicznego miasta.
   Przybywało do niego coraz więcej ludzi, przechodzili obok małych tłumów, zgromadzeń i parę grupowych spotkań. Wszystko jakoś spokojnie mijało. Domki koło nich były starannie wykonane, a stragany zachęcały do kupna nowych przedmiotów.
- Co ty na to byśmy zajrzeli do karczmy? - zaproponowała po krótkim spacerowaniu.
  Mogło go trochę zadziwić, że znała tą okolicę. Tylko tutaj podczas jego nieobecności chodziła dla zabicia czasu. Wyszło jej co prawda to na dobre. Teraz pozostało dojść do miejsca i rozejrzeć się.

Ostatnio edytowany przez Yukina (2015-01-08 17:03:59)

Wędrowali po mieście a on nadal zachwycał się nim. Morze było piękne, dlatego tam też chciał się udać skoro już tutaj jest, ale to potem, teraz zwiedzali razem miasto. W mieście jak w mieście było głośno, wszędzie można było usłyszeć czyjąś rozmowę, hałas dzieci, które biegały po całym mieście bawiąc się czy też ktoś z dobrym słuchem mógł usłyszeć w tym tumie czasami jakiegoś ptaka. Wędrowali dalej zwiedzając te miejsca, chociaż Yukina raczej podczas jego nieobecności tutaj była, więc mógł powiedzieć, że to raczej on zwiedzał, nie oni. Yukina zadała mu pytanie i już chciał na nie odpowiedzieć, bo nie miał nic przeciwko pójściu do karczmy, ale nie zdążył odpowiedzieć na pytanie, ponieważ podszedł do nich jakiś mężczyzna i zapytał się ich o drogę do karczmy. Powiedział sobie, że skoro i tak tutaj już są to nic nie zaszkodzi go zaprowadzić, chociaż sam nie znał drogi, dlatego liczył na Yukine, a jak nie to może uda im się znaleźć karczmę w trójkę.
- Witaj. To prawda, wybieramy się do karczmy i jak najbardziej możemy ciebie tam zaprowadzić, przynajmniej ja nie mam nic przeciwko. Problem tylko w tym, że sam nie wiem gdzie to jest, ale ona powinna wiedzieć - w tym momencie popatrzył się na dziewczynę - Miło mi cię poznać, ja jestem Suezo Uchiha - powiedział spokojnie.
To, że ten mężczyzna był Senju nie robiło na nim ani wrażenia, ani strachu, bo tutaj roiło się aż od nich. Osobiście nic nie miał do tego klanu, w ogóle nic nie miał do żadnego klanu, dlatego zareagował normalnie, kiedy mężczyzna się przedstawił. Miał nadzieję tylko, że po przedstawieniu swojego prawdziwego klanu, mężczyzna nie będzie miał zamiaru mu nic zrobić. Lubił walczyć i zabijać, ale on się wydawał miłym człowiekiem a z takimi wolał nie walczyć. Polubił go od samego początku. Widział jak się na niego patrzy, co zapewne wiąże się z tym, że poznał od samego początku w nim wroga. Pomyślał, że to kolejny co pewnie nie lubi jego klanu, ale miał nadzieję, że nie będzie z tego żadnej awantury. On osobiście nie miał żadnego urazu do Senju. Konflikt, który był dawno temu, był dawno temu, a teraz przeszłość się dla niego nie liczyła.

Ostatnio edytowany przez Suezo (2015-01-08 16:19:08)

   Mimo, że miałem rację tym razem nie odczułem spełnienia z przewidzenia sytuacji. Ciemnowłosy chłopak był z klanu Uchiha, proszę bardzo. Kiedy usłyszałem tą przeklętą nazwę krew w moich żyłach zaczęła wrzeć i dłoń bezwarunkowo się zacisnęła. Mam jedno z nich na wyciągnięcie ręki, mogę pozbawić go życia tu i teraz... Ale to nie wchodziło w grę. Rozsądek wziął górę i po kilku sekundach dało się usłyszeć ciężkie wzdychnięcie. Chłopak był młody, mało wiedział o świecie - mało tego, zabicie go w środku miast mogło wywołać spore zamieszanie i konflikt kolejny raz by się zaostrzył. Grymas z mojej twarzy uciekł wraz z momentem gdy moja dłoń rozluźniła się z kurczowego zacisku.
   Nastąpiło to w momencie kiedy coś - a bardziej ktoś - o mnie uderzyło. Wytrąciło mnie to z zamyśleń i może również dlatego przestałem wyszukiwać pozytywnych i negatywnych następstw mojego zachowania w stronę młodego Uchiha. Będąc zdezorientowany opuściłem głowę lekko w dół by zobaczyć co było sprawcą całego zajścia. Obiła się o mnie blond włosa dziewczyna, która stała tutaj wraz z Suezo. Okazało się, że dziewczyna była z klanu Senju co wprawiło mój mózg w osłupienie. Od dawien nie widziałem by ktoś z mojego klanu współpracował z czerwonookimi. Dla mnie było to niezrozumiałe i wątpię, że cokolwiek co by powiedzieli dotarłoby do mojej osoby. Miałem swoje powody by nienawidzić Uchiha, powody które utrwaliły nienawiść przekazaną z dniem moich narodzin. Przez jakiś czas stałem bez słowa i spoglądałem tylko na dziwny duet wykraczający ponad moje rozumienie.
   - Nie masz za co przepraszać, nic się nie stało - odpowiedziałem ciepło i po chwili kontynuowałem dalej uśmiechając się do dziewczyny - Również miło mi poznać jakąś młodą krew z naszego klanu. Dawno już nikogo nie miałem przyjemności zobaczyć, a tu takie miłe zaskoczenie od razu po powrocie w rodzinne strony. - i po tym zdaniu moja miła strona powinna zaniknąć. Nie mogłem jednak od razu zacząć wrzeszczeć na Yukinę. Jedyne co mogłem zrobić to tylko ją przestrzec, tak samo jak i młodego Uchiha.
   - Wiecie... Nie rozumiem co was zepchnęło do współpracy. Jedynie co mogę wam doradzić - nie powinniście tak otwarcie pokazywać się na terenach naszych klanów. Dobrze wiecie jak wygląda sytuacja między nami... Nie każdy wyrozumiałym człowiekiem. Ah... Chłopcze, nie zrozum mnie źle. To co teraz powiem raczej nie będzie dla Ciebie czymś nowym - nienawidzę was jak większość osób z mojego klanu. Niemniej jednak dzisiaj potraktuję Cię jak gościa, możesz być spokojny. - mimo moich słów, głos mój był spokojny, a przy końcu ostatniego zdania pojawił się uśmiech. Mimo wszystko miałem zamiar zrobić to co powiedziałem, Suezo dziś mógł się nie martwić. Niemniej jednak była dla mnie to dość niewygodna sytuacja.
   Ostatecznie złapałem się za tył głowy i zacząłem się śmiać. Coś takiego już dawno mnie nie spotkało i mimo, że był to Uchiha cała ta sytuacji wydawała mi się zabawna. Po chwili jednak opanowałem się i wróciłem do swojego zwyczajnego stanu. Spojrzałem się jeszcze raz po tej zaskakującej dwójce - sam przecież kiedyś próbowałem zmienić świat. Był Uchiha, którego nie traktowałem tak jak każdego innego, nie darzyłem go negatywnymi emocjami, był po prostu dla mnie jak znajoma osoba. Z letargu wspomnień wybiła mnie jednak jedna myśl, po której zaraz się odezwałem.
   -Mimo wszystko obietnica to obietnica - Prowadź Yukino, czas postawić wam coś do jedzenia. Ah... i pozwólcie mi dodać ostatnią rzecz na temat waszej znajomości, a później już słowa od mojej osoby na ten temat nie usłyszycie. Yukina, bądź ostrożna - nigdy nie wiesz co może się zdarzyć. Kiedyś współpracowałem z jego Klanowiczem i mało brakowało, a w moje plecy zostałby wbity nóż. A Ty Suezo, dla Ciebie mam tylko ostrzeżenie - jeżeli podczas waszej współpracy coś się jej stanie, bądź świadomy, że zacznę Cię szukać. A teraz na wyżerkę! - większość moich słów była powiedziana lekko posmutniałym głosem. Ostatnie zdanie natomiast było pełne energii i radości, ba wyciągnąłem nawet rękę w górę tak jakbym miał zaraz chwycić słońce. Tak jak obiecałem, to były moje ostatnie słowa na temat ich znajomości.

Patrzyła z uśmiechem na starszego Senju, uśmiechnęła się na jego dobrotliwe słowa. Przynajmniej ją zrozumiał i nic nie powiedział na temat jej zderzenia, od którego była lekko rumiana. Widocznie była dla niego miłym zaskoczeniem, co również ją cieszyło. Miała szansę się z nim zaprzyjaźnić.
- Widzisz, tym razem się udało i mogliśmy się poznać - powiedziała przyjaznym tonem.
   Cieszyła ją ta sytuacja, była tak idealna, że nie wiedziała co może ją zepsuć. Skupiła z początku swoją całą uwagę na Tamotsu. Cóż, czyżby nie o nim słyszała plotki? Jak przechodziła koło drewnianych domów w zupełnie innej alejce, dwóch starszych panów prowadziło dyskusję o Chlubie jej klanu. Ciekawiło ją czy to nie on nim jest. Jeśli tak oznaczałoby to, iż jest bardzo silny. Stała przed najsilniejszą osobą z jej klanu, teraz to jeszcze bardziej ciekawiła ją ta sprawa. Postanowiła zebrać się w sobie i zapytać.
- Mogę zadać pytanie, słyszałam różne pogłoski.. Czy to ty jesteś chluba naszego klanu? - powiedziała odważnym tonem patrząc, mu w oczy. Jednak szybko po kolejnych jego słowach zmieniła nastawienie. On też jest przeciwny jej duetowi. Nie ufał klanowi Suezo. Nie dziwiło ją to w końcu mógł mieć swoje powody.
   Widocznie różnice w ich klanach były za duże. Osoby nie tolerują, że ktoś z ich rodu mógł być taki nie odpowiedzialny i zaprzyjaźnić się z Uchiha. To samo kiedyś wmawiali jej rodzice, gdy jeszcze wszystko było takie jakie powinno być. Mówili jej żeby wyrosła na godną osobę, która może reprezentować w przyszłości ich klan, żeby pamiętała o znalezieniu mężczyzny, który pochodził z jej klanu lub zaprzyjaźnionego rodu. Gdyby teraz na nią spojrzeli, byliby zawiedzeni. Na jej twarzy pod wpływem  wspomnień, pojawiła się świecąca łza. Tylko jedna, ale mówiąca o jej dawnym życiu. Wierzchem dłoni otarła ją i spojrzała na Tamotsu, który mówił dalej.
  Dał jej przestrogę i obiecał ochronę, gdyby czekała ją krzywda ze strony towarzysza. Zacisnęła dłonie. Z jednej strony cieszyło ją, iż chciał skrzywdzić go w jej własnej obronie, ale wiedziała że taki jego obowiązek. Tak jak ona powinna ochraniać Senju, a z tamtym dziadkiem zawiodła. Nie mogła, że tyle strasznych wspomnień do niej napłynęło. Mimo wszystko zaczęła iść w stronę karczmy, spuściła lekko głowę, by nie było widać jej błyskających oczu. Była odrobinę teraz zła, jednak mimo wszystko chciała mieć dobre relacje z klanem.
   To co powiedział później Suezo, podniosło ją lekko na duchu. Ufała mu całym sercem. Wiedziała, że on jej nie zrani, znała go za długo, by móc tak postąpić.
- Cóż, powiem Ci coś. Jak widać stanowimy świetny duet. Powiedz po co miałbyś mnie ochraniać, skoro sama się pcham na ostrze? - zapytała spoglądając na niego.
  Może i nie miał zamiaru już o tym mówić, w końcu mógł jednym ruchem zabrać ją od niego, a niebieskowłosego zabić. Martwiła ją ta opcja, ale wiedziała, że tego nie zrobi. Wiedziała, że Senju mają swój honor i prędzej stanęliby do walki. Zaczęło ją to śmieszyć, czemu ktoś miałby się o nią bić? Popatrzyła w słońce, muskające jej policzki. Cała sytuacja wydawała się taka, śmieszna. Szła dalej przed siebie, kiedyś jej odpowie na pytania tego mogła być pewna. Skręciła w jedną z uliczek i bez zatrzymywania szła dalej. chciała o coś poprosić Tamotsu, ale chwilowo się powstrzymała. Westchnęła cicho.
- Za niedługo będziemy na miejscu - powiedziała tak jakby nic się nie stało. Patrzyła pewnym wzrokiem, uśmiechała się uroczo. Ukrywała przed nimi emocje, które nią miotały.

Słyszał od samego początku całą rozmowę Yukiny z Tamotsu, ale nie patrzył się na nich. To o czym oni dyskutują to już ich sprawa, a on nie lubił się wtrącać. Zresztą szczerze jakoś nie był rozmowny, zawsze odstawał od wszystkich, jeśli chodzi o tą sprawę. Nastrój jego towarzyszki cały czas się zmieniał raz na taki, a drugi raz na inny. Niektóre słowa po prostu ją przygnębiały zaś inne podnosiły na duchu. On szczerze miał gdzieś co sądzili o nich inni, bo jemu to nie przeszkadzało. To było wiadome, że właśnie tak będą mówić i że będą przez to być może inaczej traktowani, ale dla niego ona była ważniejsza niż jakaś tam ludzka opinia. Nawet Tamotsu starał się to zrozumieć, chociaż wiedział, że raczej nie uda mu się tego zrozumieć. Słysząc jego słowa, mimo, że nie lubił dużo rozmawiać musiał się wtrącić w tą rozmowę.
- Mamy się tłumaczyć innym, dlatego, że się lubimy? Nie widzę sensu, to co robimy my jest naszą sprawą a innych powinno to nie obchodzić. Nie mówię tutaj o tobie tylko nawiązuje do twoich słów - mówił dalej idąc za Yukiną - Ja nie zamierzam się przed nikim tłumaczyć, jeśli ktoś nie umie tego zrozumieć, trudno. Nie ważne co sądzą inni, mnie nie interesuje ich opinia, bo ważne jest to co my czujemy, a nie oni. Mogą nas wytykać palcami, mogą nas wyzywać, mogą nas obrażać na wszelkie możliwe sposoby, mogą nawet nas próbować zabić, ale nigdy nie zmienią mojego nastawienia, ani moich uczuć - powiedział do niego spokojnym tonem.
Jak powiedział tak myślał. Był takim człowiekiem, którego niewiele obchodziło zdanie innych, najważniejsze było to co on czuje i do czego zmierza. Ktoś może powiedzieć, że w takim razie jest głupi, ale to nie prawda. Dzięki temu żyło mu się dużo lepiej, bo nigdy nie rezygnował z marzeń ani swoich celów. Dzięki temu poznał Yukine, ignorując słowa swoich pobratymców, żeby mimo wszystko nie zadawał się z Senju. On miał gdzieś te słowa. To, że inni mieli urazę do tego klanu on jej nie miał i nie akceptował takiego nastawienia. Zawsze miał swoje zdanie na jakiś temat i zawsze tego się trzymał. Z tym mu się dużo lepiej żyło i był z tego powodu w jakiś sposób dumny. Szedł dalej podążając za Yukiną. Był spokojny i nie wykonywał jakichś nagłych ruchów, szedł też dosyć powoli. Nigdy nie lubił się spieszyć chyba, że była taka potrzeba, ale tak to był on spokojny. Miał teraz tylko nadzieję, że Yukina za niedługo przestanie się smucić i znowu będzie taka wesoła jak dawniej.

Ostatnio edytowany przez Suezo (2015-01-08 19:38:42)

Spojrzała na niego zaciekawiona. No cóż, czy nim był.. możliwe, ale nie miała na to pewności. To już może powiedzieć osobą rangą wyżej od nich. Wzruszyła ramionami jakby już jej nie interesowała ta sprawa. Wiedziała, że Tamotsu jest silny i z nim by nie miała szans.
   Wiedziała, że osoby z jej klanu zawsze będą żywić uraze do klanu Uchiha. Za dużo było pomiędzy nimi różnic. Uśmiechnęła się, w końcu między nimi panuje spokoja atmosfera, choć napięcie było czuć w powietrzu. Usłyszała kolejne słowa starszego Senju. Było to miłe, że traktuje ją jak rodzinę. W końcu jej dawna rodzina nie liczyła się. Rozpadła, zaginęła gdzieś w świecie pełnym okrucieństwa. Stanowczo za dużo myślała, szczególnie, że jej buzia zdradzała wszystkie emocje. Znowu przybrała smutny wyraz, był to stanowczo trudny temat. Jedno z wydarzeń zmieniło ją. Była małą dziewczynką, a to stało się tak nagle. Zatraciła się w wspomnieniu, nie mogąc się z niego wyrwać. Musiała stanąć, oparła się o ścianę uliczki. Jej puls przyspieszył, na chwilę nie wiedziała co się dzieje, potrzebowała pocieszenia, odpoczynku.
   Nie mogła od tak powiedzieć, co się dzieje. Wzięła się w garść i zaczęła wlec się wzdłuż uliczki. Próbowała wyrzucić z siebie te myśli, ale średnio jej to wychodziło. Zacisnęła ponownie ręce, czuła na sobie ich wzrok, ale czy się martwili.. może tak, a może nie. Miała to szczęście, że szła z przodu, inaczej by widzieli parę łez, które utrzymywały się w kącikach oczu. Otarła je wierzchem dłoni. Nie czas na rozterki. Nie mogła, aż tak popsuć atmosfery. Dotarły do niej słowa, które wypowiedział później Senju. Dał im do zrozumienia, że to do nich należy wybór. Jednak ludzie, którzy będą to nie raz krytykować... w dodatku zabić. Było to niepokojące, jednak uśmiechnęła się, że nic im chociaż ze strony Tamotsu nie grozi.
- Powiem tylko, że zawsze nie można się poddawać i zawsze należy kroczyć własną ścieżką. Cieszy mnie jednak, że nie próbujesz nas rozdzielić. W dodatku odnosząc się do wcześniejszych słów, dziękuję za troskę. Jednak nie chcę byś musiał dla mnie, bo pochodzimy z tego samego klanu z nikim walczyć. Co prawda ta zasada jest piękna, nie raz rodzice mi o tym mówili - powiedziała spokojnie, panując nad głosem - Szczerze nie chcę by klan miał mnie na głowie. Ufam Suezo i wiem, że mnie nie zrani - dodała po chwili.
   Dalej nie chciała mówić. Gdy odezwał się Suezo, zwróciła na niego uwagę. Tak mówił, jakby ona była cenną rzeczą, której nie chce stracić. Uśmiechnęła się, zły nastrój prysł jak bańka mydlana. Mogła przyznać, że emocje nie raz przejmują nad nią kontrolę. Jednak postarali się oto, by wróciła do normy. Po chwili stanęła przed wielkim drewnianym domem, ale to nie był dom. Górny szyld mówił, iż są na miejscu.
- Dotarliśmy- powiedziała łagodnie.
Odwróciła się w ich stronę, patrzyła na nich ufnie. Podeszła do Suezo i go przytuliła. Po chwili oderwała się od niego i podeszła do Tamotsu. Spojrzała w jego oczy, uśmiechając się tym samym do niego. Położyła mu rękę na ramieniu.
- Nie przejmuj się, że za nim tu dotarliśmy byłam rozdarta. Teraz jest dobrze - zaśmiała się uroczo i zabrała rękę. Czuła, że nie powinna tego robić. Z powrotem odsunęła się od nich i zaczęła iść w kierunku drzwi.

We trójkę udali się pod karczmę i właśnie stali przy drzwiach. Spojrzał się na szyld, który wisiał u góry po czym z jakiegoś powodu, kiedy jego wzrok powędrował z szyldu na drzwi, Yukin rzuciła się na niego i go przytuliła. W pierwszym momencie był w szoku, bo nie wiedział o co chodzi, ale po chwili na jego twarzy pojawił się uśmiech i przytrzymał przez chwilę Yukinę w swoich ramionach. Puścił ją jak chciała odejść i podeszła do Tamotsu łapiąc go za ramię i przeprosiła go za swoje wcześniejsze zachowanie. Kiedy już skończyli mężczyzna zapytał się co ma  im zamówić. Suezo jednak tak jak wcześniej powiedział nie chciał nic, dlatego miał zamiar jeszcze raz mu odpowiedzieć na to pytanie.
- Mówiłem ci, ja nic nie chcę.
Nie czekając na to co mu odpowie Yukina uchylił drzwi do karczmy, po czym wszedł do środka czekając tam na tą dwójkę. Rozejrzał się dookoła. Stoły były porozkładane praktycznie wszędzie a przy każdym stole ktoś siedział. Głównie byli to jacyś ludzie , którzy jedli sobie tutaj na spokojnie obiad, drudzy pili różnego rodzaju sake, a trzeci siedzieli sobie i rozmawiali. Zauważył tutaj też kilka par, o ile w ogóle nimi są, ale tak przypuszczał po ich zachowaniu. Podszedł bliżej baru rozglądając się trochę i patrząc co mają tutaj do zaoferowania. Były tutaj różnego rodzaju trunki, ale były też różnego rodzaju dania i potrawy. On nic nie zamierzał kupić, dlatego stał tylko i się przyglądał. Czuł na sobie raz na jakiś czas wzrok ludzi, którzy się na niego patrzą. Pomyślał wtedy, że nie ma się czym przejmować po czym siadł przy wolnym stoliku przy którym były akurat trzy krzesła czyli można było powiedzieć, że dla nich idealnie, podparł się jedną ręką o krzesło i zaczął czekać na Yukine i Tamotsu przy nim.

Ostatnio edytowany przez Suezo (2015-01-08 21:52:03)

   Nie sądziłem, że zostanę zatrzymany przed wejściem do karczmy. Dziewczyna przepuściła wpierw Suezo i swoim pytaniem w pewien sposób zablokowała moja wszelkie ruchy. Przez sekundę patrzyłem na nią z lekko rozchylonymi ustami by po chwili pojawił się na nich szczery uśmiech. Sądziłem, że raczej nie była w stanie tego zauważyć i w tym momencie musiałem przyznać, że się przeliczyłem. Pytanie wwiercało się w stare rany ale tym razem nie dałem nic po sobie poznać, ot stara sztuczka - gdy wiedziałem czego się spodziewać w łatwy sposób blokowałem swoje uczucia pozostawiając na twarzy swój zwyczajowy uśmiech. Nie wypadało jednak zostawić jej słów bez żadnego komentarza.
   Był jednak pewien problem, nie mogłem jej wyjawić wszystkiego co mnie w tym momencie trapiło. Musiałem pominąć całą historię o swojej siostrze, to nie był czas na takie opowieści. Zresztą nigdy nie lubiłem dzielić się tymi przeżyciami, zawsze zostawiałem je dla siebie. Może kiedyś jej o tym opowiem ale to nie był odpowiedni czas, nie dzisiaj. Uważałem, że Yukina musi wyrobić sobie trochę pewniejsze zdanie na temat świata w którym żyjemy. A teraz przynajmniej mogłem podzielić się połową swoich zmartwień o jej osobę. Przeżyłem w swoich podróżach juz tyle, że kolejny raz odczułem szczęście z wybranej drogi życia. A teraz? Teraz mogłem się tymi wspomnieniami dzielić z innymi. Rozmyślań nastał kres, czas było odezwać się by nie pozostawiać młodej Yukiny bez odpowiedzi.
   - Wdzisz... Nie jesteś pierwszą osobą, która próbuje w pewien sposób wymazać nienawiść między naszymi klanami. Sam również kiedyś w to wierzyłem, a mogłaś już zauważyć, że moje myślenie w tym momencie jest znacznie inne od Twojego. Martwię się, żebyś po prostu nie przejechała na tej znajomości, to wszystko. - odpowiedziałem poważnym tonem ale ze szczerym uśmiechem na ustach. Ciężko było to wytłumaczyć nie wyciągając z siebie wszelkich historii ale na razie musiało to wystarczyć. Nie byłem w nastroju do opowiadania starych dziejów, przybyłem w końcu tutaj żeby odpocząć, a nie rozpamiętywać swoje młodsze lata. Miałem nadzieję, że moje wspomnienia nie będą mnie teraz przytłaczać, naprawdę czułem, że przydałaby mi się dłuższa chwila odpoczynku.

Ostatnio edytowany przez Tamotsu vel Chluba Senju (2015-01-09 00:51:02)

   Tkich słów spodziewałem się po dziewczynie, nie wyglądała na osobę, która za wszelką cenę chciałby nakłaniać innych do swojego zdania. Samo jej zachowanie nie wydawało mi się dziwne, czasami jednak jej reakcje wywoływały u mnie lekki, ale oczywiście pozytywny, śmiech. Już dawno nie przeprowadziłem jakiejś miłej rozmowy, tym bardziej z osobą z klanu. Mimo różnicy wieku dogadywaliśmy się całkiem nieźle, ot w duszy może jeszcze nie czułem się taki stary.  I w tym momencie przypomniałem sobie, że dawno nie widziałem się z Akemim - niedługo będę musiał złożyć wizytę. Po wysłuchaniu dziewczyny spojrzałem na nią łagodnym wzrokiem i krótko odpowiedziałem.
   - Owszem, nie należą do tych o których człowiek chciałby rozmawiać. - głos mój był przyjazny, po prostu potwierdziłem słowa dziewczyny nie szczególnie grzebiąc myślami w swojej przeszłości. Miałem już zaproponować byśmy weszli do karczmy, ruszyłem nawet nogą z miejsca. Zanim jednak zdążyłem uczynić jakiś pewniejszy ruch zostałem wyprzedzony przez Yukine. W mojej głowie zapanowało lekkie zdziwienie kiedy moja dłoń została chwycona przez młodą Senju, a ja zostałem dodatkowo przyciągnięty bliżej jej osoby. Nie mogłem zrozumieć co dokładnie chciała tym osiągnąć, jednak zanim zdążyłem rozgryźć tę zagadkę, dziewczyna trzymając mnie za dłoń zaczęła iść w kierunku karczmy. I w tym momencie przyznaję - nie miałem żadnego pojęcia dlaczego dziewczyna tak postąpiła.
   Już zdążyłem przyzwyczaić się do podobnych sytuacji, na mojej twarzy widniał ten sam lekki uśmiech co od dłuższego czasu. Nie było widać, żeby jakoś szczególnie mi to przeszkadzało chociaż czułem się lekko zdezorientowany. Mając wolną drugą rękę poklepałem delikatnie dziewczynę po głowie i odpowiedziałem na jej kolejne słowa.
   - Za co mnie teraz przepraszasz, chyba nie rozumiem - odpowiedziałem z szerszym uśmiechem - Diękuje za Twoją troskę. Ale spotkanie za kilka lat... Chyba nie będzie aż tak źle, nie? Nawet jeżeli będę wykonywał misję mogę wysłać na spotkanie Kage Bunshin'a- było to powiedziane półżartem, a półserio. Dlatego zaraz po mojej wypowiedzi krótko się zaśmiałem. Prawda była taka, że nie widziałem w takim rozwiązaniu żadnego problemu - nie raz już rozmawiałem z kimś w taki sposób.

Ostatnio edytowany przez Tamotsu vel Chluba Senju (2015-01-09 16:39:59)

Zaczęła się radośnie śmiać, podobało jej się, że się tak dobrze rozumieli. Chociaż to, iż mówił tak samo jak ona.. Miała takie samo zdanie na temat swoich rodziców. O nich też , nie mogłaby rozmawiać. Samo wspominanie ich było bolesne, spuściła głowę. Jednak by zaraz nie spływały jej łzy pomyślała o czymś zupełnie innym i popatrzyła po raz kolejny na chłopaka. Uśmiechnęła się, by ukryć wewnętrzne emocje.
   Po raz pierwszy w taki sposób rozmawiała z kimś ze swojego klanu. Nie dość, że pierwszy raz to już się świetnie dogadywała. Popatrzyła na niego ciepłym wzrokiem. Zamyśliła się, czemu go przeprosiła.. dlatego, że nie powinna w taki sposób postępować. Wolała nie myśleć o żadnych różnicach między nimi. Pomyślała, że powinna to wyjaśnić.
- Cóż, dlatego, że nie powinnam trzymać Cię za dłoń i jeszcze pociągać w swoją stronę. Niezbyt mądrze postąpiłam- powiedziała zawstydzona.
   Twarz odzwierciedliła jej emocje i pojawiły się lekkie rumieńce. Była zła, że nie panuje nad sobą, jednak dzięki temu pozostawała sobą. Wciąż była otwarta dla tych których naprawdę polubiła. Stanęła w miejscu, skupiła na nim swoja uwagę. Uśmiechał się to dobrze i wtedy poklepał ją po głowie. Zmrużyła uroczo oczy, czuła się jak w rodzinie. Zaraz po jego dalszych, przyjaznych słowach, postanowiła odpowiedzieć.
- Nie dziękuj to normalne. Zawsze trzeba troszczyć się o bliskie osoby - powiedziała otwarcie - Oczywiście, że nie. Wszystko będzie jak najlepiej, ale za parę lat chciałabym ponownie Ciebie zobaczyć ..- urwała przez chwilę pomyślała o klanie.  Przez moment mogła to opanować, zobaczyła jak Suezo wyszedł z karczmy. Nie wiedziała co jest, ale wiedziała że przegięła. Usłyszała jego słowa, gdzieś szedł, ale gdzie?
- Widzimy się zatem niedługo Suezo! Jesteśmy przyjaciółmi, więc niedługo dalej pójdziemy, ku przygodzie. - krzyknęła w stronę przyjaciela. Nie wiedziała, co tak naprawdę się stało. Co najdziwniejsze zobaczył ją jak trzyma dłoń Tamotsu. Potem mu wyjaśni, jeśli będzie zadawał pytania. Wróciły wspomnienia, akurat Uchiha zniknął.
   Zadręczały ją od początku ich spotkania, czemu ponownie to widziała? Nie mogła znieść myśli, że kiedykolwiek będzie to tak bolało. Myślała nad tym, że może Tamotsu przyciągnął je. Przez to, że jest Senju przypomina jej wszystko co pamiętała i wiedziała o klanie.
    Poleciały jej łzy, teraz nad tym nie zapanuje. Dobrze, że niebieskowłosy jej nie widział w tym stanie, by się martwił. Ugryzła się w wargę i spuściła głowę. Puściła jego rękę i odeszła dwa kroki. Wiedziała, że może to dziwnie wyglądać, jednak nie przejmowała się tym. Upadła na kolana, zobaczyła obraz swoich rodziców. Wyjęła świstek pergaminu, popatrzyła jeszcze raz słowa, które tam widniały. Dostała go trochę temu, a słowa które tam były wstrząsnęły nią. Zacisnęła ręce, otarła łzy i schowała z powrotem świstek. Patrzyła smutnym wzrokiem na ziemię. Chciała iść już do karczmy, ale musiała sobie zacząć przypominać.. miała wyrzuty do siebie. Popsuła tak piękny moment. Chciała już starszego Senju o coś poprosić i nie mogła.

Ostatnio edytowany przez Yukina (2015-01-09 21:56:41)

Była smutna, nie mogła uwierzyć, że ponownie się to stało wspomnienia powróciły niczym boomerang. Ona sama miała im stawić czoła. Nie wiedziała jak oderwać od siebie te złe obrazy, jednak ze łzami w oczach chciała przestać wspominać. Niestety poszło jej to na marnę. Wiedziała, że śmierć ojca zawsze bedzie boleć, w końcu była ukochaną córeczką tatusia, teraz go z nią nie było.
     Tym razem wizje nie przedstawiały jego, lecz jej mamę. Do której w ogóle się nie odzywała od tamtego, pamiętnego telegrafu. Nawet po Akademii nie pisała do niej, ani nie dała oznak życia. Teraz było za późno zaginęła, bez słuchu. Ich dom stoi pusty, a jego mieszkańcy wybyli. Gdyby jej mama opuściła dom z własnej woli, by się tym nie przejęła.. Teraz jednak wszystko inaczej wyglądało. Nie mogła dopuścić myśli, że więcej nie zobaczy tamtej kobiety. Kochała ją, choć były od siebie oddalone.
    Spojrzała na Tamotsu, który nagle ukucnął obok niej i zaczął się pytać, co się dzieje. Zastanawiała się, czy powiedzieć prawdę. Postanowiła, że nie powie o tej sprawie nikomu, zostanie to jej sekretem i sama się z tym upora. Otarła wierzchem dłoni zwilżone oczy.
- Nic po prostu złe wspomnienia wróciły, znowu Ciebie zmartwiłam prawda? - powiedziała ze smutnym uśmiechem, patrząc się w jego oczy - Wiesz, jednak nic nie zjem. Może innym razem. Pójdziemy się przejść? Muszę znaleźć Suezo, w końcu niedługozaczniemy nową podróż - dokończyła stanowczo z łagodnym tonem. Nie chciała sprawiać mu ciężaru, w końcu miała nadzieję, iż nie będzie próbował ja powstrzymać. Chciała dalej żyć, jednak nie mogła sobie pozwolić na rozterki w końcu, musiała spełnić marzenia rodziców. Stały się jej priorytetem, czymś dzięki czemu będzie szła dalej przed siebie.

Ostatnio edytowany przez Yukina (2015-01-09 23:45:26)

Delikatnie podniosła się na równe nogi, musiała ruszać. Czas co prawda sie dłużył, ale no cóż kiedyś trzeba wrócić do obowiązków. Popatrzyła na niego, rozumiał ją. Zaciekawiło ja co przeżył, w końcu wiedziała, że oprócz klanu coś więcej ich łączy. Uśmiechnęła się pogodnie, gdy poklepał ją po głowie. Czuła się przy nim jak małe dziecko, ale podobałz jej się jego troska o nią.
- Nie wiem czemu, ale czuje się jakbym Ciebie znała od bardzo dawna - powiedziała szczerze.
Zaczęła się kierować w stronę ścieżki, którą przybyli. Co prawda była ona długa, ale przynajmniej mieli oni czas do rozmów.
- No to następnym razem, według obietnicy stawiasz mi obiad - powiedziała uśmiechnięta.
    Cieszyło ją, że nie roztrząsa tematu. Znowu poczułaby ten dziwny smutek w sercu. Bezsilność, że nie wie od czego zacząć poszukiwania. Błądziła bez celu, próbując odpowiedzieć na pytania, które nie raz sobie stawiała. Jednak bez skutku, nadal nie potrafiła odpowiedzieć na nie.
- Co do pytań.. chciałam otwarcie powiedzieć, że przy następnym naszym spotkaniu, byłoby mi miło, gdybym mogła z Tobą potrenować - powiedziała otwarcie, chciała od początku go oto poprosić. w końcu teraz sie szkoli na silną ninje, więc sprawdzenie umiejętności byłoby dobrym rozwiązaniem.
   Przynajmniej wtedy, by się dowiedziała jak on jest silny. Cieszyła ją ta opcja. Przypatrywała się mu. Kątem oka zerkała, czy idą w dobrą stronę. Jak na razie wszystko przebiegało bez zmian. Przypomniała sobie cały dzisiejszy dzień, jej uwagę przykuło jej własne zachowaniem względem starszego Senju. Cóż, dziś zachowywała się zupelnie inaczej, skierowała wzrok na jego dłoń, a potem szybko obejrzała się na drogę. Miała mały mętlik w głowie, miała nadzieję, że choć tym razem się nie rumieni.

Posłała mu przyjazny uśmiech, było jej miło. Sam jego uśmiech, poprawiał jej nastrój. Cóż, teraz jak widać jeszcze bardziej go zadowoliła. Jego buzia rozpromieniła się pod wpływem emocji. Nie mogła w tamtej chwili odgonić od niego wzroku. Osoba z klanu robiła na niej spore wrażenie, nie pomyślałaby iż kogoś takiego spotka. W sumie nie liczyła na spotkanie obojetnie kogo z klanu. W końcu udało jej się odwrócić głowę i spojrzeć czy dobrze idą. Na szczęście nie zboczyli z kursu, wiec na spokojnie mogła dalej go podziwiać. W końcu była dziewczyną i interesowała się chłopakami.
   Zdecydowanie podczas własnych podróż, nie spotykała takich osób jak on. Szczerze mówiąc to mało osób poznała. Jednak to dopiero początek podróży. Przykuła uwagę do jego następnych słów, czyli tak jak się spodziewała. Na następnym, a może późniejszym spotkaniu stawia jej obiad. Ciekawa propozycja, w końcu będzie mogła go jeszcze bliżej poznać, co napawało ją szczęściem.
   Wcześniejsze smutki odeszły w niezapomnienie, ale na jak długo? Obecnie była skupiona na terażniejszej sytuacji. Nie pozwalała się myślom dobić, co tym razem dało jej kontrolę nad sobą.
   Jego kolejne słowa sprawiły, iż zakłopotała się. Wygladało to tak jakby miała szansę wybrać i zadecydować o tym, czy naprawdę chcę z nim trenować. Skinęła potakująco głową.
- Oczywiście, że można spróbować. Z chęcią spróbowałabym sił z kimś tak silnym jak ty - uśmiechnęła się pogodnie. W końcu mówiła szczerą prawdę, uważała go za silną osobę.
Zdolną do obrony innych.
- Dokąd po naszym roztaniu będziesz zmierzał? - zapytała ciekawa.
  Postanowiła trochę się o nim dowiedzieć, może zmierza do miejsca, które aż się prosiło o odwiedzenie.

Ostatnio edytowany przez Yukina (2015-01-10 04:29:58)

Uśmiechnęła się ciepło do niego. Cieszyła ją jego szczęście . Widać było, iż jest zrelaksowany i wypoczęty. Ona sama tryskała pozytywnym humorem. Jakoś tak się stało, że podczas ich podróży do miejsca, w którym będzie czekał Uchiha, prowadziła coraz krótsza droga. Czas mijał nieubłaganie szybko. Coraz bardziej nie chciało jej się tam iść. Ona by jeszcze została w tak pięknej krainie.
     Jednak trzeba będzie ruszyć się i zacząć trenować, by móc za parę lat pokazać,.czego się nauczyła. Tym razem się nie podda, bo inaczej nawet jednego ataku jego nie odbierze. Musi ruszyć w dalszą drogę, zamyśliła się. Nigdy nie była w Baigai. Co prawda, słyszała o tym tajemniczym miejscu, ale gdzie tak naprawdę jest i co by tam znalazł, gdyby się tak wybrała? Nie wiedziała tego, nawet w opowieściach, słabo było przedstawione.
- Co jest w Baigai? - zapytała ciekawa, wolała zapytać oto Tamotsu, niż żeby sama się domyślać.
    Miał o wiele większą wiedzę, niż ona. Chętnie zapozna się z tamtym miejscem, będzie musiala Suezo o tym powiedzieć. Może on wie o tamtych terenach? Jak się zobaczą będzie musiała się dowiedzieć parę rzeczy od przyjaciela. Co prawda za nim wyruszą zwiedzą, jeszcze parę miast, znajdujących się w Chikai.
    Spojrzała na drogę, jeszcze parę zakrętów i prosta ścieżka. Kończył im się czas, już wchodzili w pierwszy zakręt. Przybrała odrobinę smutniejszego wyglądu, ale wciąż pozostawała szczęśliwa. Miała normalny, przyjazny uśmiech, a jej oczy patrzyły pełnym zrozumienia wzrokiem. Westchnęła cicho.