Ninja Clan Wars

Przez chwilę Uchiha mógł patrzeć na chłopaka. Jednak po chwili gdy swoją kataną przeciął liny, które go krępowały malec wpadł mu prosto w ramiona. Następnie gdy go wziął na barki,mógł poczuć jak drobne rączki go obejmują. Widocznie chcąc rozładować napięcie mały musiał poczuć bliskość drugiej osoby. Teraz gdy Hiroshi był blisko niego schował w nim głowę i jeszcze przez moment było słychać jego chlipanie, natomiast gdy oderwał głowę i wierzchem dłoni otarł płynące łzy , spojrzał prosto w czerwone oczy. Było widać szok, który malował się na jego twarzy, ale chwilę później ciepło się uśmiechnął. Widocznie demonstracja kekkei-genkai sprawiła, że ninja zdobył jego zaufanie jak i poprawił mu humor.

     W chwili, gdy pierwsze wrażenia mijały znowu stał się smutny, ale nie tak bardzo jak wcześniej. Przez chwilę panowała cisza, którą zagłuszał cichy szelest wiatru. Po chwili wargi malca się rozchyliły, ale następnie je zamknął. Na jego czole pojawiło się drobne zmarszczenie, które mówiło o zamyśleniu chłopaka. Nawet oczy ze spokojnych przybrały poważniejszy wyraz.
- Było ich pięciu. Przyszli nie wiadomo skąd, ale w konkretnym celu.. chcieli porwać moich rodziców, uznając ich za uciekinierów. Nie wiem czemu to zrobili przecież nie powinni tego robić.. - mówił z narastającymi emocjami, na chwilę przerywając. Gdy się uspokoił, zaczął mówić dalej - Na koniec wdali się w bójkę z rodzicami, ale.. mieli przewagę, więc tatuś i mamusia dostali w głowę, a potem widziałem jak leżą na ziemi. Ich ciała zaczęli wlec po ziemi jakby byli workami, a później później podeszła do mnie zamaskowana postać. Stanowczo się wyróżniała na tle innych, ale chyba była jeszcze jedna podobna do tamtej. Tylko, że nieco inna.. W każdym razie tamta osoba pchnęła mnie na drzewo, a gdy uciekałem, wywróciłam się. Wtedy złapali mnie i przywiązali. Prosiłem, by ich puścili, ale postać się śmiała i odeszła ode mnie. Poszli w tamtym kierunku - wskazał palcem północny-zachód i zaczerpnął powietrza. Widocznie był u kresu, bo łzy stanęły mu w oczach. Jednak wyglądał jakby chciał coś jeszcze z siebie wydusić.
- Jeszcze mówili, że po drodze się rozdzielą na dwie grupy, więc uważaj i proszę, uratuj ich - wtedy chłopczyk ścisnął materiał ubrania Uchihy i mocno się przytulił. Dla niego nie istniała inna opcja jak uratowanie rodziców.

Chłopczyk oderwał, czerwoną od łez, głowę i popatrzył w oczy Hiroshiego. Widocznie nadal gdzieś tam w środku był zachwycony obecnością prawdziwego Uchiha i mimo, że on nie posiadał sharingana cały czas się cieszył. W końcu otarł ostatnie, lecące łzy i przybrał naturalny wyraz twarzy.
- Jestem Tino, Hajimemashite - powiedział słabym głosem, tak jakby wciąż dochodził do siebie. Jednak w chwili, gdy Uchiha zaczął mówić o jego schowaniu się, ten zrobił wielkie oczy i stanął o własnych nogach. Przez chwilę się zastanawiał się, co powiedzieć, ale jakoś nie mógł wydobyć słowa. Można powiedzieć, że na początku malec zakładał, że pójdzie razem z ninją, ale dla niego było to zbyt niebezpiecznie.

     Po chwili milczenia skinął głową i zaczął biec do jaskini. Jak na małego chłopaka był dość szybki, ale wciąż mu brakowało siły, by sprostać zadaniu bycia ninją. Wracając jednak do Uchihy. Dzięki swoim umiejętnościom mógł bez problemu wykryć położenie uciekinierów, ale coś było nie tak. Podczas biegu w stronę, którą wskazał chłopak wyczuł obecność czwórki osób, a to nie pasowało do opisu chłopca. No chyba, że biorąc pod uwagę późniejszą wypowiedź to mówił, coś o jakimś rozdzieleniu, a to pasowałoby do opisu. Jednak wracając do otoczenia. Gdy mijał różne pagórki, skały czy samotne drzewa na horyzoncie zobaczył ognisko. Co prawda już się zaczęło ściemniać, więc to normalne, że jego widoczność była bardzo dobra.

     Gdy dotarł na miejsce w obrębie ogniska nikogo nie było, ale patrząc dalej zobaczył wielką półkę skalną z której dochodziły różne słowa. Jednak były tak niewyraźne, że nie mógł rozróżnić poszczególnych słów. Może gdyby się zbliżył, mógłby podsłuchać rozmowę i sprawdzić kogo odnalazł.
                                                                                                                                                      #4

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2015-04-12 15:15:20)

Przez chwilę nie wiedziałem co powiedzieć, postanowiłem, więc chwilę poczekać, aż się uspokoi. Nie potrafiłem też powiedzieć, czy to co właśnie robimy jest właściwe. Prawda jakaś część mnie chciała tego, jednak obawiałem się długofalowych konsekwencji tego zdarzenia. Przemknęło mi przez myśl ile cierpienia może jej sprawić, to co już zrobiłem to co robię i wreszcie to co będę robił w przyszłości. W jaki sposób będzie patrzeć na mnie gdy wreszcie spotkamy się po raz drugi. Ani ja ani nikt nie mógł zagwarantować, że pozostaniemy takimi samymi ludźmi jakimi byliśmy. Jeśli mam być szczery wątpiłem w to, zbyt wiele oddziałuje na naszą osobowość czyniąc nas jedynie chorągiewkami szarpanymi wiatrem losu.
  Słuchałem jej z uwagą nie chcąc ani na chwilę jej przerywać, lub dać znaku, że moja uwaga dąży w kierunku czegoś innego. Czułem, że to co właśnie mi mówi jest dla niej ważne, z resztą dla mnie też takie było bo była to obietnica. Obietnica, którą nie miałem nigdy prawa poprosić była bardzo niebezpieczna ostatecznie być może skazywała ją na życie w samotności czekając na mnie.
-Obiecuję, wrócę do Ciebie. -Odpowiedziałem krótko choć nie miałem pojęcia czy kiedykolwiek to nastąpi. Pocałowałem i pogłaskałem po włosach. Dalej nie przejmowałem się niczym więcej.
  Śniła znów śniłem ten sen i jak zwykle obudziłem się po nim pełen konsternacji. Rozejrzałem się w okół by przyswoić otoczenie w jakim miałem okazję się znaleźć. Tak, więc był to obóz namiot Sayi, przypomniałem sobie nagle o wszystkim co się wczoraj stało i poczułem się źle. Wykonaliśmy wczoraj upiorny krok w stronę przyszłości bez nawet najmniejszego zastanowienia, łudząc się, że to wszystko o czym mówiliśmy może być prawdą... Moja logika nie pozwalała mi pojąć czemu zaryzykowaliśmy ból wzajemnego przywiązania, może to było właśnie jej potrzebne. Poczucie, że ktoś chce do niej wrócić.
  Czułem, że gdy się obudzi rozstanie stanie się dla nas o wiele trudniejsze niżbyśmy sobie tego życzyli pocałowałem ją tylko i pogłaskałem po policzku patrząc jak uśmiecha się przez sen. Cóż przynajmniej było by to trudniejsze dla mnie. Założyłem koszulę i torby na koniec chwyciłem katanę w rękę i ruszyłem w swoją stronę.

[z/t -> siedziba Yugure]

Ostatnio edytowany przez Kuroi Inu (2015-05-22 19:23:09)

Chłopak w dość szybkim tempie pokonał dzielący go od wrogów dystans i rozejrzał się po terenie. Jedynie ognisko było najwidoczniejszym punktem, ale jego uwagę bardziej przykuły szepty pary osób, które dobiegały ze skalnej półki. Były one na tyle ciche, że nic nie mógł usłyszeć. Najrozsądniejszym wyjściem było podejście bliżej i podsłuchanie, o czym mówią. Jak się okazało Uchiha wpadł na ten niby genialny pomysł i podszedł znacznie bliżej. Jednak nawet teraz niczego konkretnego nie mógł wyłapać. Szepty mieszały się w jeden wielki szum, dźwiękiem przypominający bryzę. Dopiero, gdy praktycznie znalazł się przy samym wejściu, bo okazało się, że przy półce skalnej znajduje się jaskinia, zaczął rozumieć sens rozmowy.
- Jak daleko są?
- Wystarczająco, by nikt ich nie znalazł
- Mamy ogon?
- Nie wiem, ale trzeba uważać
- Mówię Ci, tego chłopca trzeba było zabić
     Rozmowę prowadziły tylko dwie osoby, jednak mogło ich być znacznie więcej. Przy wychyleniu się zauważył, że dwóch żołnierzy z kraju Błyskawicy siedzi sobie beztrosko przy nowym ognisku. Jakby dalej spojrzeć w cieniu znajdowała się kolejna postać, jednak nie wyglądała tak jak reszta. Była związana grubym sznurem, a w dodatku leżała na zimnej ziemi, która wyglądała tak jakby została ochlapana wodą. Jednak jej kolor zdecydowanie różnił się od naturalnego. W świetle płomienia było widać szkarłatą ciecz, która swoje ślady zostawiła w większej części groty.
     Co prawda, żołnierze dalej prowadzili rozmowę, jednak tym razem rozmawiali o zarobkach, dziwkach i zupełnie innych tematach. Jak na razie, nikt nawet nie zauważył jak Uchiha się ukrywa, więc miał szansę do ataku. Jednakże nie musiał tego robić, w końcu nie wiadomo czy czegoś ciekawego jeszcze się nie dowie.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

#5

Chłopak postanowił interweniować. Skoro oni sobie wesołe gadali, to miał bardzo łatwy punkt zaczepienia. Mógł bez problemu ich zaskoczyć, ale przed tym postanowił przygotować się. Na początku stworzył klona i za pomocą wykrywania czakry ustalił dokładne położenie swoich przeciwników. Gdy to zrobił ruszył do ataku, najpierw wystrzeliwując wiązkę fioletowego dymu, a potem szarżując swoim ostrzem. Jak się okazało żołnierze byli naprawdę łatwymi przeciwnikami. W jednej chwili jednemu obciął ręce, a drugiemu przebił serce. Oboje krzyczeli, ale tylko jeden zginął. Ten z raną w sercu, pożegnał się ze światem i z hukiem upadł na ziemię. Wtedy Hiroshi, nie przejmując się nim podszedł do poszkodowanej osoby. Jak się okazało była to matka chłopaka, która straciła przytomność. Była w okropnym stanie na co wskazywały liczne siniaki i cięte rany na skórze. Jednak, nie było czasu na współczucie tej kobiecie trzeba było odnaleźć grupkę, która porwała ojca chłopaka, ale do tego potrzebny był informator. Jednak, nawet o nim Uchiha pomyślał i po chwili wyszedł na zewnątrz razem z dwójką osób.

     Co prawda, mógł teraz śmiało zadawać pytania, jednak gdzieś w oddali dało się słyszeć świst powietrza. W stronę Uchihy zaczęły lecieć zrobione z czakry senbony [siła nin./szybkość nin.=175/210]. Jednocześnie wtedy wyczuł kolejną czakrę, która dopiero, co dotarła na to miejsce. Była to osoba w masce, ubrana w biało-czerwone kimono, które podkreślało kobiece kształty. Jednocześnie długie, blond włosy miała związane w koński ogon. Wyglądała pięknie jak i tajemniczo. Jednak, z tego co mógł wywnioskować stała po przeciwnej stronie, bo za nim jeszcze zrobił kontratak, w jego stronę wystrzeliła dziewczyna z pięścią pokrytą ziemią [siła nin./szybkość nin.=235/210]. Można powiedzieć, że Uchiha przed sobą stoczy jeszcze jedną walkę...

#6

Chłopak szybko załatwił sprawę i postanowił realizować swój plan, kiedy w jego stronę poleciały ostre senbony. Za pomocą swojego kekkei-genkai z łatwością uniknął ich i wyprowadził kontratak. Z początku zniszczył kamienną osłonę dziewczyny, a następnie wykorzystał klona, aby przystawił jej nóż do gardła. Sam w tym czasie powoli zaczął zdejmować maskę blondynki, która przez cały czas milczała. Przestała się ruszać i jedyne, co robiła to obserwowała Hiroshiego. Nawet na zadane pytanie nie odpowiedziała tylko czekała, aż w końcu odsłoni jej twarzyczke. Gdy to zrobił, zobaczył piękne, zielone oczy i kobiece rysy twarzy. Wyglądała na piękną, młodą dziewczynę, która miała zasłonięte jedno oko. Jednocześnie, gdy się na nią wpatrywał ta charakterystycznie odrząknęła, by zwrócić na siebie uwagę.

- Czy ja Ci wyglądam na Twoją byłą, Uchiha? - zadała retoryczne pytanie i odwróciła wzrok - No i co teraz zrobisz? Zabijesz mnie za parę senbonów i cios ręką? Myślałam, że lubicie waleczne dziewczyny, a z resztą, kim ty jesteś? - dodała parę słów i popatrzyła na swoje dłonie. Wyglądała, jakby nie obawiała się śmierci, nawet nie bała się czarnowłosego. Uznała go za osobę, przy której nie musi się oszczędzać. Co prawda, nawet nie próbowała powstrzymywać języka, jednak jedynym plusem było, że nie atakowała. Co prawda, po wypowiedzianych słowach od razu się uciszyła, jakby czekając na reakcję Uchihy. W sumie, nawet nie zapowiadało się, żeby coś więcej dodała, więc praktycznie ruch należał do chłopaka, który mógł zrobić, co tylko mu się podobało. 

#7

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2015-05-21 23:09:10)

Chłopak, przyjrzał się dziewczynie, która ślicznie wyglądała. Co prawda, według niego była również głupia, ale to.możemy pominąć. W końcu, nie każdy jest idealny, a poza tym mogło to być mylnym wrażeniem. Dziewczyna o nieznany imieniu mogła mieć powody, przez które zaatakowała czarnowłosego. Może miała osobisry uraz do Uchiha, co nie raz się zdarzało albo inny powód, który zmusił ją do tegi zachowania. Co prawda, mogła równie dobrze chcieć zbliżyć się do chłopaka i jakby sprawdzić jej poczynania to szła dobrą drogą. Chłopak uśmiechał się do niej, jednocześnie odpowiadając na jej zaczepki. Ona sama natomiast uważnie słuchała, bo w końcu, co miała robić?
     Musiała stać w jednym i tym samym miejscu. Każdy jej niechybny krok mógł pozbawić jej głowy, chociaż nie wykazywała większego zainteresowania tym tematem. Wątpliwe było czy gdyby się rzuciła na kogoś, to czy martwiłaby się oto, jakie będą konsekwencje. Z pewnością po jej zachowaniu dało się wyczytać, że nie. Jednak znowu pomiędzy nimi nastąpiła głucha cisza, którą co jakiś czas przerywał górski wiatr. Nic, poza nim nie było słychać, no chyba, że oddech blondwłosej.
- Ciekawe, czy była lepsza ode mnie? - udała zamyśloną, po czym zaczęła się śmiać. Jednocześnie, pokazała się od zupełnie innej strony. Roześmiana, wręcz radosna wyglądała naprawdę olśniewająco. Oczywiście, to nie zwalniało jej z poprzednich czynów, który mi raczej na zaufanie nie zasłóżyła, jednak dodawało jej jakieś plusy.
- Można powiedzieć, że mam osobisty uraz do Twojego klanu, więc wybacz przystojniaku, ale z flirtu nici. No chyba, że potrafisz mnie do siebie przekonać - powiedziała słodkim głosem i powróciła wzrokiem do buźki żółtookiego. Jednocześnie jej dawny, radosny uśmiech przygasł, a na jej buzi w zamian gościł spokojny wyraz twarzy.
- Hiroshi... ładnie, ja jestem Yumi. Powiedz, co tu robisz?  - wyszeptała na powrót słodkim głosem i wbiła wzrok w ziemię. Na jej buzi pojawiły się delikatnie, zarysowane rumieńce. Tym razem wyglądała urocza, dosłownie tak, że można było ją schrupać.

#8

Chłopak, poświęcił większość czasu nowo poznanej dziewczynie. Z początku, nie zwracał uwagi na wcześniejszą prośbę młodego Uchihy. Po prostu skupił się na Yumi, która z nim flirtowała. Jednak to nie wystarczyło, by usidlić czarnowłosego. Po chwili, po prostu  przypomniał sobie o obietnicy i odpowiedział na wszystkie zadane mu pytania. Następnie zwrócił się do żołnierza, czekając na jego odpowiedź. Ten jednak, nic sobie z tego nie robiąc, zaczął się zwijać z bólu. Wyglądało to mniej więcej tak, że mężczyzna był tak zafascynowany bólem, iż nic nie słyszał.

     W tej samej chwili Yumi, nic nie odpowiedziała tylko zaczęła obserwować żołnierza. Dopiero gdy Hiroshi skończył mówić, ładnie się uśmiechnęła i powróciła wzrokiem do niego. Jednak gdy zamierzała się odezwać, przerwał im ranny mężczyzna, który wciąż był przejęty swoim bólem. Cały czas przyglądał się odciętym ręką, jednocześnie krzycząc i głośno szlochając. W końcu, gdy trochę się otrząsnął, spojrzał nienawistnie na ich dwójkę.
- Ty dziwko, niby za co Ci płacimy?! - krzyknął w strone dziewczyny i spróbował się podnieść - Taa, słyszałam o nich. Jakby nie patrzeć w moim klanie głośno o nich było - odpowiedziała z początku Hiroshiemu, po czym popatrzyła na rannego - Nie wiem, ale mam dosyć tego pomagania wam. Robiłam za ochronę, ale teraz.. - przerwała, bo żołnierz zaczął głośno się śmiać - Myślisz, że po czymś takim Ci odpuścimy? Możesz się pożegnać z rodzicami, no chyba, że go zabijesz - powiedział szyderczo, jednocześnie zmieniając nastawienie blondynki. Jej dawny uśmiech zniknął, a radosne spojrzenie posmutniało. Znowu zrobiła się wyssana z uczuć i co najgorsze, równie dobrze mogła przejść na przeciwną stronę. Jednak na obecną chwilę tylko stała i patrzyła w podłoże.

#9

Hiroshi usłyszawszy słowa rannego mężczyzny, postanowił się go pozbyć. Rzucił jednego kunaia prosto w jego głowę. Pomimo, że rzucił tylko raz, to przeciwnik nie miał szans i z głośnym krzykiem upadł na ziemię. W tej samej chwili na miejscu została poszkodowana, Yumi i Uchiha. Co prawda, skoro dziewczyna była niewinna, to postanowił ją uwolnić. Gdy była już wolna rzuciła mu się na szyję i radośnie uściskała, nastepnie popatrzyła na kobietę. W jednej chwili znalazła sie tuż przy niej i wzięła ją na ręce.
- Pozwól, że pomogę i ją poniosę. Niestety, ale jako pomoc daleko dystansowa nie miałam dostępu do informacji. Tak naprawdę nie wiem, gdzie jest druga grupka.. Gomen - powiedziała ze smutkiem w głosie i skoczyła na jedno z drzew. Zaczęła się rozglądać po terenie, po czym załamała ręce i zeskoczyła.
- Nigdzie ich nie widzę, ale cóż.. chodź może z czasem ich odnajdziemy. Z tego, co wiem poszli w stronę północnego-zachodu, wiec idąc tam może ich znajdziemy - powiedziała niepwenie i zaczęła iść we wskazanym przez siebie kierunku.

#10

Za nim dwójka ninja wyruszyła w podróż, chłopak postanowił odebrać należny sobie kunai i przekazać klonowi nieprzytomną kobietę. Wtedy dziewczyna mogła swobodnie się poruszać, choć widząc jej zręczność dało sie poznać, że nawet podczas trzymania rannej, była w szczytowej formie. Można by rzec, że nie była pierwszą lepszą ninją, lecz dziewczyną z dość wysokimi umiejętnościami.
     Gdy tylko zaczęli iść w wyznaczonym kierunku nastała niezręczna cisza, którą z poczatku nikt nie chciał przerwać. W końcu, gdy przeszli mały kawałek, Uchiha postanowił bardziej sie zapoznać z kunoichi. Wszak nie znał jej umiejętności, a to co zaprezentowała było pewnie skrawkiem tego, co potrafi. Jednakże, idąc dalej Yumi po prostu milczała. Jedynie, co zrobiła to założyła swoją maskęi popatrzyła sie w stronę czarnowłosaego. Następnie głeboko odetchnęła i związała włosy w wysoki kok.
- Co do moich jutsu, mogę powiedzieć, że posługuje się żywiołem zwanym Doton, a mówiąc o umiejętnościach, nie wiem czy one są tak bardzo przydatne, ale jeśli potrzeba to nie zawacham się użyć swojego ostrza i wprowadzić do czyjegoś organizmu zarazę - powiedziała spokojnym głosem, poprawiając kimono. Następnie popatrzyła przed siebie, jakby rozgladając się, czy nikt ich nie śledzi.
- Powiedz, Hiroshi oprócz sharingana, co jeszcze potrafisz. Mam takie pytanie, możesz wykryć czy kogoś nie ma wokół nas? Nie wiem, skąd, ale mam dziwne uczucie, jakby ktoś nas obserwował - powiedziała z dziwnym przekonaniem i przybliżyła się do chłopaka.

#11

Wszystko wyglądało dość romantycznie. Oboje szli cały czas prostą drogą, jednakże w chwili, kiedy dziewczyna zaczęła zakładać maskę, wtedy się zaczęło. Na poczatku, chłopak powiedział komplement, który sprawił, iż dziewczyna nie zrobiła tego czego chciała. Po prostu, cofnęła rękę i schowała przedmiot do podręcznej torby, jednocześnie na jej buzi pojawił sie łagodny uśmiech, który rozświetlał jej ładną twarzyczkę. Następnie, w chwili gdy dziewczyna się zbliżyła, Hiroshi się lekko zarumienił (). Yumi, w tym samym czasie spojrzała w jego oczy i się cicho zaśmiała. Następnie popatrzyła przed siebie i kiwnęła głową.
- W takim razie jesteś szpiegiem. Coś czułam, że takie masz zdolności. Jednak dzięki.. może niepotrzebnie dramatyzuje - powiedziała ze śmiechem i po prostu dalej szła.

     Minęły kolejne minuty, które przeszli w ciszy. Cały czas szli obok siebie, prawie stykajac sie ramionami. W chwili, gdy przeszli kolejne 50 metrów, Uchiha mógł wyczuć pojedyńczą, samotną czakrę oddaloną od nich o mały kawałek drogi. Można było powiedzieć, iż jeszcze 10-15 minut i już zobaczą jakąś postać.
     Idąc dalej, coraz bardziej wyczuwając kolejną osobę, na horyzoncie zobaczyli piękną, młodą czarnowłosą dziewczynę. Z bliska była o wiele piękniejsza, a jej niebieskie oczy dodawały jej tajemniczości i większego uroku. Jednak, co tu robiła taka osóbka oraz czy będzie ich przyszłym wrogiem, tego już musiał się dowiedzieć chłopak, który był oddalony od niej o 100 metrów.

#12

Chłopak szedł jak gdyby nigdy nic. Był trochę zdzwiony zachowaniem swojej nowej koleżanki, w sumie nawet nie był pewny czy powinien z nią rozmawiać. W końcu już na początku oznajmiła mu, że ma osobistą urazę do jego klanu, jednak w praktyce wygladało to tak, jakby towarzystwo Hiroshiego było dla niej miłą odmianą. Co prawda, mogła udawać lub okazywać radość, po tym jak ją w pewnym stopniu ,,uwolnił". Może wiązała swoje nadzieje z rodzicami, a potem gdy wszystko się skończy, wbije mu kunaia w plecy? Tak naprawdę nikt nie mógł być pewien, co się uroiło w głowie blondynki. Wyglądała bardzo niepozornie, przynajmniej do czasu, gdy wspomniał o ukryciu się. Wtedy zrobiła większe oczy i przypatrzyła się osobie w oddali. Nie wiedziała, kim ona jest, jednak jej zmarszczone czoło wskazywało, iż ten pomysł nie za bardzo przypadł jej do gustu.
- Cóż, tylko szybko wróć - machnęła ręką i od razu skoczyła za okoliczne skały. Razem z klonem tam się schowali, dając chłopakowi pole do popisu.

    Gdy ten ruszył w dalszą drogę dotarł, aż do czarnowłosej. Był od niej oddalony o niespełna 7 metrów, więc mógł przypatrzeć sie jej kobiecej sylwetce i przyciągającej wzrok buzi. Ta jednak nie przyglądała się mu. Wyglądała na zamyśloną i jakby nieobecną. Dopiero słowa Uchihy, przyciągnęły jej uwagę. Z początku była zdezorientowana, przez co zrobiła zdziwoną minę, jakby nie wiedząc, o czym mówił. Po chwili, jednak pojęła sens jego słów i przytaknęła mu głową.
- Nie jestem Twoja koleżanką, Czarnowłosy - rzuciła na początek i rozejrzała się po otoczeniu - Powiedz, sam podróżujesz oraz, co ty tu robisz? - zapytała otwarcie i skrzyżowała swoje ręce, jednocześnie podkreślając swój obfity biust. Następnie odwróciła wzrok i przypatrzyła się górom, które znajdowały się idealnie na północy. Przyglądała się im długą chwilę, aż westchnieniem z powrotem spojrzała na Hiroshiego, czekając na jego odpowiedź.

#13

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2015-05-24 00:16:22)

Chłopak lekko znudzony, ale wciąż czujny. Czekał na to, jak zareaguje kolejna ładna dama, jednak ta wydawała się inna. Bardziej oziębła i stanowcza. Nawet w oddali było widać białą maskę wychyloną za skały. Nie było bardzo jej widać, bo maskowały ją otoczenie. Jednak, Yumi również zainteresowała się sytuacją, jaka miała tu miejsce. Po chwili było widać, że zaufała Hiroshiemu i grzecznie się schowała, zostawiając go na pastwę losu.
     Teraz, wracając do sytuacji dało się zauważyć małe zainteresowanie ze strony dziewczyny. Gdy Uchiha zaczął jej odpowiadać, ta spojrzała trochę dalej, gdzieś za niego w kierunku, gdzie znajdowały się pozostałe osoby. Prawdę mówiąc, chłopak przegapił odpowiedź na jedno pytanie, więc ta stała się jeszcze bardziej podejrzliwa. W końcu, odwróciła od nich wzrok i po prostu spojrzała na skały, które walały się pomiędzy nimi. Następnie podeszła do jednej z nich i po prostu usiadła, poprawiając krótką, kusą spódniczkę. Jednocześnie zarzuciła nogę na nogę i przypatrzyła się chłopakowi. Wcześniej, prawie wcale mu się przyglądała, a teraz zmierzyła go od stóp do głowy. Wyglądała na lekko zaintrygowaną jego urodą, jednak nie wydawała się nim zafascynowana.
- Rozumiem, kim są osoby, których szukasz? Czyżby to żołnierze Błyskawicy z eskortą? - powiedziała spokojnyn głosem i przyjrzała się jego oczom. Następnie wstała na równe nogi i podeszła prosto do niego. Gdy była zaledwie pół metra od Hiroshiego, dotknęła jego policzka i poprawiła niesforny kosmyk. Potem się tylko uśmiechnęła i wróciła na swoje miejsce.
- Powiedz, dlaczego nie powiedziałeś o nich? - wskazała skałę oddaloną o paredziesiąt metrów i tym samym pokazała, że wie o wszystkim. Była tajemnicza, bo raczej żółtooki nie wiedział, o co jej chodzi. Nic nie wyjaśniła tylko robiła to, co uznawała za słuszne, w dodatku ta dziewczyna wiedziała o tamtych ucieknierach. Zdecydowanie, można było uznać, iż jest potencjalną informatorką. Jednak jak ten fakt wykorzysta czarnowłosy? Zależało tylko od niego.

#14

Dziewczyna wyglądała, jakby uważnie słuchała. Uchiha nie ufał jej, w końcu co o niej wiedział? Dosłownie absolutnie nic. Była mu obca, wręcz nieznana i w dodatku zadawała mu irytujące pytania, które dla niektórych mogłyby być niewygodne. Jednak Hiroshi dzielnie odpowiedział na nie i przywołał swoich towarzyszy. Yumi, co prawda przez chwile się wahała, aż po prostu paroma skokami pokonała dzielącą ich odległość. Klon czarnowłosego zrobił to samo i wraz z nieprzytomna kobietą stawili się u boku Uchihy. Nowo poznana nie wyglądała na zaskoczoną, a raczej malowała się na niej obojętność w stosunku do kolejnych osób. Jedynie machnęła im ręką na przywitanie, a potem ponownie się skupiła na użytkowniku Sharingana.
- Nie mam zamiaru nikogo atakować, bardziej robię za atrakcję turystyczną, niż żywego wojownika - powiedziała spokojnie i popatrzyła z uśmiechem na Yumi.
- Powiedz, jesteś jego dziewczyną? - dodała z chytrym uśmieszkiem i skoczyła za dziewczynę, jednocześnie nachylając się blisko jej ucha. Następnie zaczęła szeptać parę słodkich słów, ale tak, by czarnowłosy niczego nie usłyszał. Gdy tylko skończyła, odsunęła się od blondynki, która była cała czerwona i cicho powtarzała słowo ,,nie".  W tej samej chwili wróciła na swoje miejsce, będąc cała w skowronkach.
     Najwidoczniej przekazana informacja była tak zawstydzająca, iż zielonooka się zacięła. Wyglądała jakby patrzyła w nicość, cały czas wymawiając te same słowa. Jednak przerwało jej chrząknięcie czarnowłosej, która skończyła swoją zabawę i chciała poważniej porozmawiać.
- Co do tych Twoich żołnierzy to widziałam ich, nawet wiem, gdzie się udają. Co prawda.. moje informacje kosztują, ale jeśli mnie zabierzecie ze sobą powinno być okej. To jak przystaniecie na moją propozycję? - zapytała słodkim głosem i poprawiła spódniczkę. Jednocześnie, wstała ze swojego miejsca i zrobiła parę kroków przed siebie. Wiatr wesoło rozwiewał jej włosy, natomiast z buzi nie schodził poważny wyraz. Wyglądała na taką, co mówi prawdę i nie okłamuje innych, jednak decyzja o dalszej podróży, leżała po stronie Hiroshiego.

#15

Wszystko się wydawało trochę podejrzane. Nie dość, że spotkali kolejną piękną dziewczynę to jeszcze sprawia, że tymczasowa towarzyszka Hiroshiego się czerwieni, a żeby było jeszcze weselej podaje mu informację, o którą zabiegał. Cóż, nic na to nie mogli poradzić. Zaufaniem też nie mogli jej zbytnio obdarzyć, wszak mogła być wsparciem wroga, jednak Yumi nie wyglądała jakby ją wcześniej widziała, czy chociażby znała. Jednak nawet to nie potwierdzało prawdziwych informacji o czarnowłosej. Po prostu wzięła się znikąd i sprawiała problemy. Co prawda, Uchiha z niechęcią pozwolił jej przebywać, ale wciąż traktował ją na dystans. Blondwłosa tymczasem odsunęła się od żółtookiego i opuściła głowę.
- Niech będzie, ale ma się nie zbliżać - powiedziała spokojnie i nie zdejmując maski, zaczęła iść przed siebie. Tymczasem nowo poznana radośnie się uśmiechnęła i wykorzystując okazję zbliżyła się do ninjy. Byli od siebie niecałe pół metra, ale już można było czuć się nieswojo.
- Może i jestem zazdrosna - powiedziała słodkim głosem, jednocześnie śmiejąc się. Była ich przewodniczką, wiec w pewnym stopniu musieli tolerować jej zachowanie. Prawdę mówiąc nie była zbytnio wulgarna, więc dało się znieść jej zachowanie. Jednak, to co zrobiła następnie było nieco ponad normę. Szybszym krokiem dogoniła zielonooką i dotknęła paska, który podtrzymywał kimono. Jednym ruchem pociągnęła jeden sznureczek, ale nie do końca. Wyglądało to mniej więcej tak, że czarnowłosa chwyta za sznurek, a materiał kimona zaczyna zjeżdżać ze ślicznej Yumi. Jednak za nim opadł na ziemię, blondynka złapała materiał i poprawiła pas. Jedyne, co dało się przed poprawieniem zauważyć to ramiona, bo dalej się nie opuściło. 
- Co ty chciałaś zrobić! - krzyknęła w jej stronę, po czym zatrzymała się. W tej samej chwili niebieskooka popatrzyła na nią uważnie, cały czas się śmiejąc.
- No wiesz, może powinnaś od czasu do czasu pokazywać się partnerowi - powiedziała, patrząc na nią z przebiegłym uśmieszkiem. Następnie zaczęła iść i po prostu minęła zamaskowaną dziewczynę.

     Dalsza droga minęła spokojnie. Więcej nie było takich sytuacji, a grupka szła w ciszy. Po 20 minutach czarnowłosy mógł wyczuć grupkę paru osób. Było ich około trzech i znajdowali się 10 minut drogi od nich. Co prawda inni tego nie czuli, więc po prostu szli dalej. Jak się okazało po następnych 5 minutach zauważyli grupę składającą się z dwóch żołnierzy i jednej zamaskowanej osoby. Wszyscy ludzie znajdowali się na szczycie jednej z gór, więc teren nie był za dobry do walki. Jednak, co można dodać o przeciwnikach. Można było dopowiedzieć, że z tej odległości przy odpowiednim wytężeniu wzroku, dało się zauważyć maskę przeciwnika i była ona taka sama jak Yumi. Co prawda, blondynka milczała, jednak widać po niej było, iż zna tą osobę.
- Wie, że tu jesteśmy, więc co robimy? - wyszeptała kunoichi, jednocześnie przyglądając się porywaczom. W tej samej chwili dało się zauważyć jak zamaskowana postać odwraca głowę i patrzy na nich. W pierwszej chwili wyglądał jakby go zamurowało, jednak w drugiej po prostu wyciągnął długi miecz i wystawił przed siebie. W międzyczasie reszta grupki zaczęła uciekać.

#16

Dziewczyna wyglądała na nieco przejętą. Spotkanie osoby, którą prawdopodobnie znała było dla niej nie małym szokiem. W dodatku pytanie Hiroshiego widocznie wybiło ją z rytmu, ponieważ z początku nie potrafiła na nie odpowiedzieć. Ciągle się jąkała i zamyślała, aż zaczęła masować skronie, co najwidoczniej pomogło, bo już po chwili zaczęła normalnie mówić.
- Jest z tego samego klanu, co ja jednak posługuje się innym żywiołem. Nic więcej nie wiem, no oprócz tego, iż pomaga im z własnej woli.
     Następnie wyjęła swoją katanę i pobiegła razem z nim, jednak widząc żołnierzy Błyskawicy, szybko się wycofała i zajęła miejsce obok jego klona, pomagając w obronie nieprzytomnej kobiety.
     W tym samym czasie gdy Hiroshi skoczył, zamaskowana osoba próbowała zrobić unik i praktycznie jej się udało [Reakcja=170], ale i tak skończył z dużą rysą i częściowym uszkodzeniem maski, innymi słowy jej dolna część została połamana, prze co było widać usta owej osoby. Jednak tajemniczy gość nie pozostał Uchihie dłużny, wykorzystując dodatkowy element natury, czyli średniej wielkości źródło, które było lekko schowane za skałami od razu wykonał wcześniej składane jutsu. W kierunku ninjy poleciał potężny strumień wody [siła Nin./Szyb. Nin.=175/265]. Był on skierowany w tors chłopaka, ale żeby nie było tak łatwo z prawej jak i lewej strony zaczęły nacierać kolejne strumienie.
- Yumi, co ty do cholery robisz! - w międzyczasie odezwała się męskim głosem zamaskowana postać. Jednak odpowiedzi nie było słychać, a gdyby spojrzeć w miejsce, w którym wcześniej była Yumi zobaczyłoby się pustkę. Tak samo klona Hiroshiego również nie było, co mogło oznaczać, iż oboje się gdzieś schowali.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

#16

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2015-06-01 21:40:22)

Chłopak wpadł w nie lada tarapaty. Miał do czynienia z silnym chłopakiem, który zdolnościami przewyższał słodką Yumi. Co prawda, nienawiść przeciwnika do klanu Uchiha, wzbudziła w Hiroshim pewne wątpliwości. Dzięki nim wnet wpadł na prawdopodobny klan, z którego dwójka się mogła wywodzić. Zrozumiał, że mogli być Senju, co oznaczało nie lada kłopoty. W końcu, to był jeden z silniejszych klanów, które siłą dorównywał czerwonookim. Wracając jednak do obecnej sytuacji. Przeciwnik chłopaka miał czarne, krótkie włosy, a jego ciało było zasłonięte długim, ciemnym płaszczem. Jeśliby porównać nieznajomego do blondynki stanowczo się różnili i nie chodzi tylko o wygląd. Ich poglądy jak i charakter były zdecydowanie odmienne. Co prawda, można było powiedzieć, iż dziewczyna była zdolna do współpracy, jednakże on niekoniecznie. Można było go spisać na straty, jednak czy aby na pewno? Cóż, wszystko wyjdzie w praniu, które jeszcze się nie skończyło.
     Gdy trzy strumienie popędziły w stronę ninjy, ten długo nie czekając, postanowił przyzwać swojego słodkiego zwierzaczka. Był nim wysoki Skorpion, którego zadaniem była ochrona Uchihy. Jak się okazało właściwie spełnił swoje zadanie, jednakże z nadmiaru ataków na jego błyszczącym pancerzu zrobiły się drobne rysy. Co prawda, w jakiś szczególny sposób nie przeszkadzały one w dalszym działaniu, tak więc summon mógł bez oporu wykonywać dalsze polecenia swojego właściciela i tym samym towarzysza w boju.
     Jak się okazało Hiroshi zapragnął jego dodatkowej pomocy, ponieważ samemu mógłby nie dać sobie zbytnio rady. Tak jak wspominałam przeciwnik był zdolny i jednocześnie bardzo silny, ale to nadal nie skreślało umiejętności czarnowłosego chłopaka. Mówiąc, jednak o wydarzeniach to za nim przyzwaniec zaatakował tajemniczy osobnik zaczął się przygotowywać w celu dużo lepszej obrony. Gdy tylko jadowity ogon wystartował w jego stronę ten broniąc się wykorzystał swoje strumienie i owijając je wokół niebezpiecznej kończyny, zatrzymał ją nim dotarła na miejsce. Jednakże to nie wystarczyło do całkowitej obrony, ponieważ po chwili jego nogi zostały mocno zranione. Najwidoczniej nie spodziewał się takiego kontrataku, ponieważ już po chwili jak długi leżał na ziemi, coś mamrocząc pod nosem. Następnie popatrzył w stronę blondwłosej, ukrywającej się za jednym z większych kamieni i cicho westchnął. Widać po nim było, że napawała go odrazą do własnego klanu. Z pewnością był zawiedziony tym, iż jego była niegdyś kompanka tak głęboko go zraniła. Cóż, nawet takie wypadki się zdarzały, a w dodatku Yumi wcześniej wyznała, iż nie robiła tego dobrowolnie i choć nie lubiła klanu Hiroshiego to mu pomagała.
- Robię to dla własnej ochoty. Mam w tym spore korzyści, więc praca z nimi wydaje się być bardzo opłacalna - odezwał się przeciwnik, który swobodnie leżał na ziemi. Następnie zaszczycając spojrzeniem Uchihę, cicho parsknął i zaczął dalej mówić - Cóż, z tego co mnie oczka nie mylą to niedługo będzie mój koniec, a skoro tak to wygląda to więcej nie zobaczysz mnie oraz Yumi. Sayonara Uchiha, ech poczuj się na wygranej pozycji - westchnął i w tej samej chwili strumień, który blokował summona po prostu został puszczony, jednakże nie bez powodu. Ciecz z tą samą prędkością uderzyła w dziewczynę, która od razu uderzyła o podłoże. Zaskoczona obrotem spraw popatrzyła na swoją głęboką ranę i po prostu z przerażeniem w oczach, zaczęła znikać.
- Do zobaczenia Hiroshi, będę tęsknić - wyszeptała na pożegnanie, zostawiając po sobie jedną, błyszczącą łzę i stertę błota. 
     Chłopak w tym czasie oberwał kolcem w brzuch, jednak jedyne co zrobił to pozwolił sobie na duży uśmiech.
- To chyba dobry czas na pożegnanie, ne? - zaśmiał się i po prostu tak jak zielonooka zniknął, zostawiając Hiroshiego na pastwę losu. Co prawda w najbliższej odległości nie wyczuł żadnej żywej duszy, oprócz nieprzytomnych dwóch osób. Mógł również zauważyć, iż żołnierzy, którzy wcześniej tu byli po prostu nie było, co oznaczało, iż uciekli jednocześnie zostawiając na miejscu ofiarę porwania. Mógł teraz co prawda wrócić z powrotem i wykonać do końca swoje zadanie, jednakże czy był gotowy na to, zależało tylko od niego.

#17

Przygoda Hiroshiego zakończyła się nie najlepiej, co prawda odzyskał to co chciał, ale dodatkowo stracił swoją towarzyszkę Yumi. Przez tyle krótkich chwil była mu bardzo bliska, co wskazywało po jego zachowaniu. Możliwe, iż jeszcze się kiedyś spotkają oczywiście, o ile dziewczyna będzie wciąż żyła. W końcu, znikając mogła odejść do takiego miejsca, iż tam nikt jej nie uratuje. W sumie to było wiele możliwości, lecz to nie blondwłosa była najważniejsza. Teraz najważniejszą rzeczą było odstawienie rodziców chłopaka z powrotem do domu.
     W tym celu Hiroshi zatrudnił skorpiona do pomocy i razem z nim udał się w miejsce, gdzie ówcześnie zostawił chłopaka. Po dotarciu na miejsce spróbował go zawołać, lecz dziecko nawet nie przyszło. Może uciekło? W tym samym czasie rodzice jego powoli zaczęli się budzić, jednak chwilowo tylko mrużyli oczami i powoli zaczynali poruszać rękoma. Było po nich widać, że bardzo wycierpieli, ponieważ na ich ciele były ślady po walce, którą musieli wcześniej odbyć. Po pewnym czasie, matka chłopczyka otworzyła oczy z głośnym krzykiem, co z kolei spowodowało, iż ojciec również oprzytomniał. Oboje z przestrachem spojrzeli na Hiroshiego i jego pupilka. Widać po nich było zdziwienie, które wpływało na ich zdolność komunikacji.
     Chwile później za krzaków wyskoczył ten sam mały chłopiec, który widząc rodziców popłakał się ze szczęścia. Następnie skoczył im w ramiona, będąc radosny z ich powrotu.
- Arigatou! Domo Arigatou! - krzyczał na głos, nie mogąc powstrzymać szczęśliwych łez.
     W tym samym czasie, podekscytowani rodzice przyjęli chłopca w ramiona i mocno go przytulili, następnie ojciec małego pochwycił go w ramiona i okręcił się razem z nim. Gdy tylko przestał, postawił go na ziemi i chwycił jego dłoń. Chwile później, spojrzał z wdzięcznością na Hiroshiego, który jak zdali sobie sprawę uratował im życie i pomógł w powrocie do syna.
- Dziękujemy Ci. Nie wiemy jak Ci możemy się odwdzięczyć. Proszę.. przyjmij ten podarek - w tej samej chwili szturchnął żonę ramieniem, a ona niczym zaklęta podeszła do Uchihy i wręczyła mu sakiewkę z pieniędzmi. Następnie wróciła do swojej rodziny i razem, chwytając się za ręce skoczyli w dal, zostawiając chłopaka samego.

Dziękuję za sesję, kyun~

#18

      W tymczasowym obozie klanu Uchiha panował niesamowity zgiełk. Tłum stłoczył się wokół niskiego sztandaru stanowiącego swoiste centrum obozu. Powodem tego całego zamieszania była debata nowej, mizernie wyglądającej rady klanu. Nielicznym jednak zebranym udało się wysunąć jakieś pytanie, które by przedstawiało sobą jakąś merytoryczną wartość. Przeważały jednak krzyki niezadowolenia, a słownictwo w tychże było bardziej niż niewybredne.
Jakże jednak można było się temu niezadowoleniu dziwić. Klan, który zawsze chełpił się swą potęgą został dosłownie rozgromiony przez jakiś marnych żołdaków. Przedtem taką perspektywę określano słowem niemożliwe i nikomu nie przeszłoby przez głowę, iż sytuacja taka mogłaby mieć miejsce w doczesnym świecie. Prawda jednak była taka, że Uchiha zostali zmuszeni do salwowania się ucieczką jak zwykli to czynić jedynie podli tchórze i ludzie, których talent bojowy plasował się mniej więcej na poziomie taboretu. Sprawiło to, że klęska ta nie miała jedynie wymiaru fizycznego, a przede wszystkim duchowy. Resztki dumy klanu spłonęły w pożarach domów, a te, które nie spłonęły, rozpuściły się w rzece krwi mordowanych braci i sióstr. Uchiha byli rozgoryczeni i tęsknili za dawną potęgą pod przywództwem Masaru, ale niestety jednak nic na razie nie rokowało by mieli ją szybko odzyskać.
       Warunki bytu także nie poprawiały nastroju, wszakże ludzie mieszkali w szałasach skleconych naprędce z pierwszych lepszych znalezionych materiałów. Jaskinia przygotowana na taką ewentualność przez świętej pamięci radę klanu nie wyglądała jak lokum marzeń. Pomimo, że jaskinia była dość duża jedynie w centrum, gdzie stał postrzępiony sztandar osadzony na jakimś grubszym kiju, było trochę miejsca. W pozostałej części panowała okropna ciasnota, pomiędzy szałasami mieścił się ledwie jeden człowiek, co samą komunikację czyniło piekielnie trudną. Problem ten dawał o sobie znać na każdym kroku, ale w szczególności, gdy chodziło o pobieranie wody. Na całe obozowisko musiała starczyć jedna studnia umieszczona przy bocznej ścianie i choć odsunięto część namiotów ludzie musieli stać okropnie stłoczeni, by napełnić beczkę w namiocie.
       Najgorszy jednak z tego wszystkiego był wdzierający się wszędzie smród. W obawie, przed rozniesieniem się jakiejś paskudnej choroby wykuto w podłożu dół służący za latrynę. Rozsądniejszym wyjściem było uczynienie tego na zewnątrz, jednak cały czas odbywały się polowania na członków klanu i ustalono, że jaskinie można opuścić jedynie w celu zdobycia pożywienia. Uchiha dłużej tego znosić nie chcieli i nie mogli.
   - Powtarzam, musimy tutaj zostać i poczekać, aż czasy staną się bezpieczniejsze. – Na te słowa, które wypowiedział Taizo Uchiha z gardeł większości tłumu wyrwał się głos wściekłości. Jego koncepcja zostania tutaj i chowania się w tym miejscu w oczekiwaniu na lepsze czasy była najmniej popularna ze wszystkich trzech, które wysuwali członkowie rady tymczasowej. Jednak znaleźli się tacy, którzy go popierali licząc na jego doświadczenie. Koniec końców był najstarszym z członków obecnej starszyzny.
Innemu członkowi tego zaszczytnego gremium podobnie jak większości gawiedzi pomysł ten nie przypadł ani trochę do gustu. Rzeczony radny Yuchi postanowił zamanifestować swoje niezadowolenie łapiąc wątłego siwowłosego staruszka za kołnierz szaty, unosząc w powietrze i potrząsając nim. Ponieważ był o wiele słuszniejszej postury wyglądało to tak jakby targał nie człowiekiem, a szmacianą lalką.
   - Nie pierdol, dziadygo! Zamierzam zdechnąć na polu walki, a nie uduszony tym smrodem. – Staruszek jednak widocznie uznał, że nie godne by było kalać się reakcją na tak barbarzyńskie zachowanie i jedynie szyderczo śmiał mu się w twarz.
   - Wiem, że najchętniej dałbyś się zarżnąć Błyskawicy. Nie mam nic, przeciwko, ale nie możesz wziąć ze sobą reszty ludzi. Przez swoje nieokrzesanie zgubisz nas wszystkich. – Na te słowa jego oponent szczerząc gniewnie zęby rzucił starcem o podłogę. Na to wydarzenie podniosła się jeszcze większa wrzawa niż poprzednio. Pomiędzy zwolennikami obydwóch panów doszło do małego tumultu. Poleciały jakieś kamienie, kilku mężczyzn dało sobie po twarzy rzucając "mięsem" na prawo i lewo. Szybko jednak zostali rozdzieleni przez resztę uprzednio odbierając parę wychowawczych strzałów w pysk.
   - Zemsta na pewno nic nam nie da, Yuchi, myśl rozsądnie…
Ostatnia radna przyglądała się temu całemu przedstawieniu ze spokojem godnym lepszej sprawy. Widząc jak jej przeciwnicy rzucają się sobie do gardeł jedynie się uśmiechała, gdyż wiedziała, że ona już wygrała tą partię. Jeden dobry ruch i postawi szach mat każdego z oponentów. Nie dość, że jej plan posiadał najwięcej zwolenników, to przez ostatnie trzy godziny debaty ona, jako jedyna potrafiła wysunąć jakieś rozsądne propozycje. Teraz czekała jedynie na odpowiedni moment, by wkroczyć i ten moment teraz nastał.
   - Darujcie sobie kłótnie... – Rzekła ruszając do przodu krokiem godnym nie radnej, a raczej feudalnej pani – Yuchi twoje postulaty, są jak najbardziej mi bliskie, również chcę zemścić się na Błyskawicy. Przez nich mój syn spłonął we własnym domu… Doskonale rozumiem, co czujesz i obiecuję Ci zemstę, jeżeli tylko mnie poprzesz. Nie mogę powiedzieć, kiedy się jej doczekasz, jednak mogę Ci obiecać, że nastanie. –  Jej słowa uciszyły wszystkich, przyszłość klanu aktualnie zależała od osiłka, który cały czas wahał się, jeżeli chodzi o odpowiedź. Stesuna kontynuowała:
   – Wpierw jednak musimy znaleźć źródło dochodu, by się do tego przygotować. Masz rację może to zająć trochę czasu… Jednak sam nie wygrasz, a ja oferuję Ci realizację Twojego celu. Wszystko, co musisz zrobić to jedynie powiedzieć znamienne tak.
Stesuna była ładna, lecz do jakiegoś niedoścignionego ideału było jej bardzo daleko. Jednak to nie uroda stanowiła jej siłę. Po oblężeniu zamiast uciekać z poważniejszymi od siebie wojownikami, pomagała odratować rannych z natarcia na ostatni przyczółek wioski. Przy ostatnim odwrocie wykazywała się ofiarnym poświęceniem w ratowaniu pozostałych przy życiu członków klanu. Jej ofiarność była, co prawda godna nagród, jednak nikt nie wiedział, że stanowiła tylko środek do celu. Nie zależało jej tylko na dobru społeczności Uchiha, a przede wszystkim jej celem było zacisnąć w garści, choć mały uszczerbek władzy klanowej. Teraz miała ją całą na wyciągnięcie ręki.
Radny Yuchi wyglądał przez chwilę jakby w jego głowie toczyła się zażarta walka. Tak naprawdę nie chce władzy w swoje ręce, chce jedynie by klan odzyskał swój dawny honor i zasłużoną pozycję.
   - Tak… - Odpowiada patrząc jak Taizo podnosi się z ziemi, a w tym momencie z gardeł zwolenników Stesuny wydarł się wrzask radości. Stała tak przez chwilę opromieniona chwałą ze świadomością, że osiągnęła dziś wszystko co mogła.
Święto jednak przerwało pojawienie się dwóch członków patrolu. Wyraźnie zdyszani przeciskali się przez tłum, popychając przed sobą jakiegoś jegomościa. Gdy już znajdowali się przed radą zapadła absolutna cisza.
   - Szanowna Rado… Rzekomy poseł z Kraju Gorących Źródeł. – Raportuje jeden ze zwiadowców.

Ostatnio edytowany przez Straznik specjalny (2015-06-09 02:56:45)

       Poseł z Kraju Gorących Źródeł przez chwilę stał jak sparaliżowany, słysząc jakie słowa napływają do jego uszu w tajemniczym szepcie nowo wybranej liderki Uchiha. Odprowadzał ją wzrokiem, gdy ta odsuwała się od niego tylko po, by zacząć nerwowo rozglądać się po całym towarzystwie w przypływie zwątpienia i nutki strachu. Nie można było dziwić się jego emocjom, stał przecież wśród rozwścieczonych na świat shinobi, którym odebrano domy, rodziny i ziemie, zmuszając do życia w brudzie, smrodzie i ciasnocie. Z jednej strony przybywał z propozycją, która ma dać nową nadzieje dla ich rodu, ale znając dumę czerwonookich, nie można było przewidzieć ich reakcji. Poseł wystąpił kilka kroków do przodu, by upewnić się, że wszyscy którzy powinni go usłyszeć, nie przegapią ani nie przeinaczą żadnego z jego słów. Wziął głęboki wdech, chociaż starał się to ukryć przysłaniając usta dłonią i odchrząkając, by głos nie zawahał się w kluczowym momencie.
  - Tak więc powtórzę. Jestem posłem przysłanym przez samego lorda kraju Gorących Źródeł. Ma on dla całego klanu Uchiha propozycję, jak sadzę nie do odrzucenia. Szanowny lord proponuje wam nowe, bezpieczne ziemię w naszym kraju, na których będziecie mogli odbudować swą chwałę i sławę w zamian za pomoc w wojnie z krajem Ognia. Mimo, iż zostaliście zdziesiątkowani, wasz potencjał militarny jest nieoceniony, tak więc możemy sobie nawzajem pomóc, a nawet nawiązać współpracę na większą skalę.
      Moment, w którym usta posła przestały wypowiadać słowa, a wargi złączyły się w głuchej ciszy, wybuchła wrzawa wśród ludu, zamieniając jaskinię w jedno, wielkie źródło hałasu. Wszyscy zaczęli się przekrzywiać, podnosząc ręce w ogromnej złości i protestując bądź z pełną aprobatą zgadzając na przedstawione warunki. Uchiha podzielili się w tym momencie na dwie części, niczym dwie polityczne partie walczące o dominację i rację - swoją rację, bo jak wiadomo "moja racja jest najmojsza". Oczywiście było to do przewidzenia, a sam poseł nie szczególnie zdziwił się tak wybuchową reakcją, zwłaszcza że wiedział dobrze, do kogo przybył. Kryjówka klanu zamieniła się w rzeźnię, gdzie mięso latało od ust do ust, przechodząc nawet do przepychanek, szarpanin i mordobicia. Nastąpił jednak kluczowy moment, by ktoś wyższy rangą uspokoił sytuację jednak wychodziło na to, że niektórzy planują podburzyć ludzi, a nawet znieważyć autorytet samego lidera.
  - Widzicie?! Już chcą nas udomowić! Będziemy ich pieprzonymi kundlami do szczucia innych! - Osiłek nie strzępił sobie języka, chcąc pokazać całemu pospólstwie, że był jedynym słusznym kandydatem na przywódcę i jako jedyny dba o dumę i honor ludzi spod znaku wachlarza. - Wyślą nas na rzeź w imię ich pieprzonych problemów, na której zostaniemy wyrżnięci prawie do nogi i chuja nam będzie z nowych ziem! Obudźcie się ludzie! - Prowokacja iście mistrzowska, oczywiście jak na poziom Yuchiego, który reprezentował "klub mówiących parapetów". Niemniej jednak wprawiło to Uchiha w jeszcze większą wrzawę, a w tym tempie ich okrzyki rozejdą się po całym kraju Błyskawicy, odtajniając kryjówkę przed wszystkimi. Na domiar złego Taizo, mimo poczciwego wieku, zdołał przebić się przez chmurę okrzyków, by ogłosić własne zdanie.
  - Idioto! Opanuj swój temperament i słowa! To jest właśnie Twoja szansa na zemstę, którą możesz dokonać w przyszłości. Tylko cierpliwość i długie przygotowania w miejscu, które chcą nam ofiarować da nam możliwości na przetrwanie. To oczywiste, że w tej wojnie, w którą chcą nas wplątać, znów stracimy towarzyszy, ale przynajmniej po tym wszystkim otrzymamy ziemię i szansę na nowy wschód Uchiha! - Zwolennicy tej teorii zaczęli wiwatować, krzycząc wspólnie imię staruszka i przepychając się przez tłum, tych którzy wspierali Yuchiego. Krzyki nie miały końca, a z niektórych rozwścieczonych twarzy lała się krew od bezsensownych i bratobójczych bijatyk. Setsuna obserwując tę sytuację, zachowywała się wciąż nad wyraz spokojnie, ponownie czekając na dobry moment, by skorzystać z zasady "gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta". Rozejrzała się po tłumie, widząc kilku opanowanych shinobi stojących na skraju całej burdy, którzy należeli również do elity tego klanu. Zatrzymała swój wzrok na jednym z nich, a gdy jej wybraniec zetknął się wraz z nią spojrzeniem, kiwnęła palcem, by zbliżył się do niej.
  - Mam dla Ciebie zadanie. Potrzebuję tutaj kogoś z pewnym autorytetem, a dokładniej mówiąc, mam na myśli Hiroshiego Uchiha, który był uczniem Ichitsu. Liczę, że go znajdziesz jak najszybciej bo potrzeba mi go tu prawie natychmiast. Ruszaj. - Po tych słowach, mężczyzna momentalnie zniknął, korzystając z zamieszek by wyjść niezauważonym. W tym samym jednak czasie, okrzyki rozbrzmiewały nadal w kryjówce.
  - Głupi starcze, przecież Ci mówię, że po cholerę nam nowe ziemie jak po tej wojnie nie będzie tam komu mieszkać. Jak mamy zginąć to za swój klan w walce z krajem błyskawicy! Za honor Uchiha!
      Poseł stał wpatrzony w poruszenie godne nazwy rewolucji, łapiąc się za głowę z przerażenia, że ludzie z pod jednego znaku potrafią sami się pozabijać. Nadzieja jednak przyszła, gdy obejrzał się w bok natrafiając na urodziwą twarz Setsuny. Wyrażała wciąż spokój, ale zarówno ogromną pewność siebie i mimo wyszeptanej groźby, miał spory zapas wiary, iż opanuje ten harmider i zgodzi się na wystosowaną propozycję.