Ninja Clan Wars

Zdecydowanie zrobiłam na nim wrażenie nieznanej osoby. Mogłam sobie tylko gratulować za to, iż z biegiem czasu potrafiłam się tak maskować. No cóż,dobrą postawą jest zbieranie informacji nawet od przyjaciela.
     Widocznie już na początku wykluczył, że jestem jego bliską znajomą i wziął mnie za kogoś, kto ma coś wspólnego z jego przeszłością. W pewnym momencie, nie mogłam uwierzyć, że mi jawnie grozi. Co tak naprawdę stało się, za nim go poznałam? Tego nie wiedziałam, ale zmartwiło to mnie. Próbowałam sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek mówił mi o sobie, a dokładniej o jego dzieciństwie. Niestety, ale na nic takiego nie mogłam wpaść.
      Teraz miałam okazję zdobyć te informacje. Z wcześniejszych jego słów mogłam wywnioskować, że chodzi o jakąś grupę osób, może nawet o organizacje. Miałam tyle pytań, ale musiałam się powstrzymać, bo bym zdradziła swoje położenie.
- Widzę, że jesteś gotowy przejść nawet do rękoczynów.- Cicho się zaśmiałam, zupełnie nowy głos pasował do mnie. Nadawał mi tajemniczość i budził pewność siebie.
- Wybieram tą drugą opcję. Nie mam zamiaru nic mówić. Może ty mi powiesz, co dokładnie chcesz wiedzieć i po co? - zapytałam spokojnie. Może za nim mnie uderzy powie coś konkretnego i wtedy się ujawnię? Była to kusząca propozycja.
        Czasami mogłam gardzić sobą za tą niecną ciekawość, nie tak rodzice mnie wychowywali z resztą u nich nie miałam czasu na pytania, ale to już inna sprawa. Nie mogłam tego rozgryzać, znowu bym siebie rozbiła na milion kawałków i od nowa bym musiała je zbierać, a tego nie chciałam. Musiałam się zebrać w sobie i stać się silna, już niedługo..

Popatrzyłam na niego ciekawa, do czego się posunie. Co prawda, jako że jest Uchiha słynie z Genjutsu. Ciekawe, tylko czy ma sharingana.  Co prawda, to ich klanowe kekkei-genkai, więc może już je posiada.
     Czekałam na jego reakcję, ale po chwili usłyszałam, co mówi. W dodatku nie spodziewałam się, że zacznie walczyć. Chciałam z nim pogadać, ale jak mus to mus.
- Szkoda - westchnęłam.
     Tylko tyle udało mi się powiedzieć. Później na moich oczach pojawiło się to, co od dawna starałam się ukryć. No tak wiedziałam, że to wszystko iluzja. Byłam za bardzo świadoma, że to Genjustu, którego nie raz używał podczas wspólnych wypraw. Teraz przynajmniej wiedziałam jak inne osoby się z tym czują.
     Ku moim oczom ukazali się rodzice, oboje byli martwi, a tego nie było. Ojciec na moich oczach prosił o uratowanie, a ja nie byłam do tego zdolna. Zaczęłam się śmiać, że niby to miało na mnie podziałać? Nie mogłam uwierzyć, że w taki sposób ludzie potrafią reagować, no cóż będzie musiał myśleć dalej. Bo to Genjutsu na mnie nie zadziałało, byłam po prostu na nie odporna. [wola=21]
     Psychicznie mogłam być zrujnowana, ale teraz wiedziałam czego chcę. Spojrzałam na niego, wciąż ukrywając się pod kapturem.
- Ciekawa technika, coś jeszcze masz w arsenale? - zapytałam poważnym tonem.
Jednocześnie, by mieć na względzie rzeczywistość, a nie jego iluzję drasnęłam się w palec. Mogłam się ruszać, bo w końcu byłam za silna umysłowo.
     Zeskoczyłam z drzewa i wylądowałam miękko na ziemi. Byłam ciekawa, co jeszcze będzie chciał zrobić. Po nim mogłam się wszystkiego spodziewać, no ale takiego mam przyjaciela. Przy nim tylko czyny są ważne, a rozmowy będą zbędne.

Ostatnio edytowany przez Yukina (2015-02-08 00:13:45)

Było to dziwne walczyć z przyjacielem, ale po co? W każdej chwili mogłam to przerwać zdejmując kaptur. Przynajmniej jeszcze chwilę z nim powalczę, a potem się ujawnię. Nie mogę sobie pozwolić, by się nakręcił. Poza tym już zaczął się śmiać ze szczęścia. Przydatny fakt z przeszłości, lubi walczyć z godnym przeciwnikiem. Jemu zabijanie przychodzi łatwo, no ale cóż jeśli potrwa to dłużej to nie dam rady.
       Nawet teraz, gdy go bacznie obserwowałam wiedziałam, że przyszłość należy do mnie z resztą przeszedł do działania. W moją stronę wyleciały ogniste kule, no ładnie a już myślałam, że skończył. W mgnieniu oka złapałam się za układanie rąk we właściwy sposób (składanie pieczęci=55) i z moich ust poleciał Doton, który stworzył przede mną wielką ścianę. Cieszyłam się, że udało mi się i kule mnie nie dosięgły.
       Nareszcie treningi się opłaciły, bo inaczej gdybym tego nie zrobiła nie byłoby fajnie. Przynajmniej Suezo mógł być ze mnie dumny, w końcu dorównywałam jemu umiejętnościami. Westchnęłam ciężko i oparłam się o ścianę po drugiej stronie.
      W końcu zebrałam się w sobie i skoczyłam na samą górę (skoczność=85). Jeśli nie zaatakuje będzie kiepsko, a tego nie mogłam przewidzieć. Niech choć trochę łyknie tego, czego się nauczyłam. Zaczęłam tworzyć pieczęcie (skł.pieczęci=55) po chwili pięć kunai zaczęło się unosić, tak jakby lewitowały i poszybowały w kierunku Uchihy (siła Nin.= 85,szyb.= 35)
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Yukina (2015-02-08 01:52:50)

Wiedziałam, ze ataki nie będą udane. W końcu liczyłam na to i przynajmniej, przyjrzałam się technice, którą sama stosuje. Sama nie raz jej używam, można powiedzieć, że jest bardzo przydatna z resztą tego typu techniki są niezawodne.
         Zobaczyłam jak się ku mnie zbliża, jeśli będzie za blisko zobaczy, że to ja. W sumie czas odkryć karty, w końcu chciałam to mieć za sobą i móc się z nim przywitać. No cóż póki walczymy nie jest to możliwe, a więc muszę coś z tym zrobić.
          Gdy zaczął na mnie nacierać zdałam sobie sprawę, że niedługo straci zmysły i stanie się zwykłym zabójcą. Pierwszą pięść udało mi się ominąć, ale atak nogą już niekoniecznie. Co prawda lekko oberwałam, z powodu tego, że nie użył zbyt dużej siły (wytrzymałość=45)
           Przez chwilę gdy uderzył w moje ciało wykorzystałam to i skoczyłam lekko do góry, a potem się obróciłam. Stare czasy z używaniem Konoha Senpuu (siła=34, szyb.=51) się przypomniały. W ten sposób chciałam zepchnąć go na dół. No w końcu upadek z ośmiu metrów był dość nieciekawy w skutkach.
         Gdy uderzyłam nogą mój kaptur spadł, odsłaniając blond kucyki spięte motylkami. Radośnie się uśmiechnęłam i spojrzałam na niego niewinnymi oczami.
- Dużo czasu minęło Suezo - powiedziałam swoim naturalnym, dziewczęcym głosem.
         Chciałam zobaczyć jego reakcję na moje słowa. Możliwe, że się tego nie spodziewał, ale przynajmniej udowodniłam, że nie jestem mężczyzną, co było naprawdę dziwne. Jak mógł mnie pomylić z inną płcią, no ale przynajmniej odzyskałam go.

Ostatnio edytowany przez Yukina (2015-02-08 13:23:21)

Popatrzyłam na niego z uśmiechem. Mój atak okazał się skuteczny, tylko przez to, że wyszło na jaw kim jestem.  Odetchnęłam z ulgą, w końcu uniknęłam niechybnej śmierci z rąk przyjaciela. Gdy Suezo wylądował na ziemi, usiadłam na zrobionym przez siebie murze. Wciąż radośnie się uśmiechałam, jednocześnie patrząc na jego dezorientacje. Widocznie ponowne spotkanie, było nie lada szokiem dla Uchihy.
      Postanowiłam jako pierwsza się odezwać i lekko wyjaśnić mu sytuację, chciałam by coś powiedział, zrobił no po prostu cokolwiek.
- Może lekko Ci rozjaśnię myśli...- zaczęłam mówić niewinnym głosem - Co prawda znam ryzyko takiej rywalizacji, szczególnie, że wziąłeś mnie za kogoś innego. Po prostu chciałam, byś zobaczył co osiągnęłam podczas naszego rozstania- powiedziałam pogodnym głosem, wciąż się uśmiechając.
      Patrzyłam na jego reakcje, naprawdę za nim tęskniłam te wszystkie treningi były z myślą, żeby pokazać czego się nauczyłam przez tyle czasu. No cóż, teraz mogłam na spokojnie mu się przyglądać.
- Cieszę się, że udało mi się Ciebie odnaleźć - powiedziałam radośnie.
     Jednocześnie dając mu do myślenia, że jest dla mnie ważny i za nim tęskniłam. Brakowało mi niebieskowłosego Uchihy, ale teraz mogłam rozkoszować się tą chwilą.

Spojrzałam na niego zaciekawiona, czyli zostawił mnie bo myślał, że odejdę z Tamotsu, baka. Jak mógł tak pomyśleć, przecież nasza przyjaźń dla mnie o wiele więcej znaczy. Co z tego, że on jest Uchiha. Po prostu go lubię, nawet bardzo. Ma dla mnie o wiele większe znaczenie, niż ten beznadziejny spór.
       Co do mojego uczynku, to miał rację sytuacja naprawdę była poważna. Mogłam się z niej wyratować, ale mimo wszystko zagrażało mi niebezpieczeństwo i o tym wiedziałam. No, ale cóż można powiedzieć, że w pewien sposób jestem wyjątkowa.
- Wybacz mi, po prostu chciałam żebyś zobaczył co osiągnęłam. Wiem to głupi pomysł, ale czasami warto ryzykować - powiedziałam cały czas uśmiechnięta.
        Teraz zamierzałam powiedzieć, coś na temat naszego rozstania, ale nie mogłam. Nie pozwoliłabym sobie być taka okrutna, to nie było w moim stylu. Zeskoczyłam na równe nogi i wylądowałam obok niego. Po czym mocno go przytuliłam, tak bardzo chciałam znów go poczuć. Był moim przyjacielem, a już tak dawno go nie widziałam. Nie wiedziałam jak zareaguje, z resztą tym się nie przejmowałam liczyło się tylko to, że z powrotem go spotkałam.
- Nie przepraszaj, to moja wina, że się zagadałam. Widocznie zapomniałeś o naszej obietnicy, a wiesz, że nie rzucam słów na wiatr - wyszeptałam pogodnym głosem-  Dopóki tego oboje nie postanowimy podróżujemy razem jak jedna drużyna- dokończyłam swoją myśl.
          Cały czas nie przestawałam go tulić, mogło to wyglądać podejrzanie, ale nie liczyłam się z tym. Dobrze wiedziałam co do niego czuję i to się liczyło, ale jak on zareaguje tego byłam ciekawa. W końcu nie wiem, co tak naprawdę o mnie myśli. Wiedziałam, że nie jestem mu obojętna oraz że naprawdę mnie lubi. W sumie tylko to było najważniejsze.

Ostatnio edytowany przez Yukina (2015-02-08 15:28:28)