Ninja Clan Wars

Chłopak nie przemyślał tego, ale wchodząc od frontu miał pewność, że w razie czego nowy kompan zauważy co się dzieje i może podjąć odpowiednie środki aby mu pomóc. Skradając się powoli w pewnym momencie zamarł w bezruchu. Staruszka pojawiła się za nim nie wiadomo kiedy. To mogło oznaczać tylko, że nie jest ona zwykłą osobą.
- Cholera - pomyślał.
Nie wiedział co starsza pani teraz zrobi, dlatego jego odruchem było natychmiastowe odwrócenie się i odejście o dwa kroki od niej. Jednak nic takiego nie zrobiła. Uznała go za młodego dzieciaka i w sumie dobrze zrobiła, bo inaczej mogło się to źle skończyć. Chcąc dać mu jakieś ciasteczka prawie zdzieliła go szafką w głowę. Nie wiedział jak się wytłumaczyć.
     Na całe szczęście z pomocą przyszedł jego towarzysz, który zwalił całą winę na Tsukuyomiego. Nie zdziwiło go to ani trochę, bo widać było jakim rodzajem człowieka jest ten oto mężczyzna, ale jednak trochę nerwy wzburzyły chłopakiem.
- Ja sobie ubzdurałem? - zapytał przez zęby patrząc się obojętnym wzrokiem w stronę kompana.
Chciał z nim pogadać, ale to nie czas i miejsce. Teraz ważniejsze było to czy ta baba udzieli im jakichkolwiek informacji. W sumie dzięki temu zagraniu w jakiś sposób mogą dowiedzieć się kilku pożytecznych rzeczy co jak najbardziej odpowiadało chłopakowi. Teraz nie chcąc psuć planu kompana postanowił nic się nie odzywać i zerkać spod kaptura na zaistniałą sytuację.

Ostatnio edytowany przez Tsukuyomi (2016-07-25 11:58:25)

    Jak na razie wszystko szło zgodnie z planem. Myślałem początkowo, że białowłosy nie da rady wypełnić swojej roli i zacznie się stresować przez co wszystko pójdzie do piachu. Mimo wszystko dał radę za co należy go pochwalić choć nie można powiedzieć, że to koniec. Błysk jaki pojawił się w spojrzeniu staruszki wskazywał na to, że spotkany wcześniej kupiec jak na razie się nie mylił. Chyba nie muszę już go podejrzewać o jakieś nieczyste zagrania, choć z drugiej strony jestem ninja. Spryt, przebiegłość a niekiedy dwulicowość to domena każdego shinobi więc nie można powiedzieć, że my jako grupa ninja zawszę gramy czysto, wedle zasad. No nic, staruszka postanowiła nas ugościć, nie miałem nic przeciwko. Poczekałem spokojnie na zewnątrz aż wielkie, ogromne, drewniane drzwi otworzą się przede mną po czym wszedłem do środka. Razem z moim towarzyszem zostaliśmy ugoszczeni w pomieszczeniu przypominającym salon. Zgadza się, było to coś podobnego do pokoju wspomnianego wcześniej, z powodu wystroju jaki panował wewnątrz, który według mojej opinii wyglądał okropnie i nie przypominał w żadnym stopniu pomieszczenia gościnnego jakie można spotkać w pozostałych domach. Ze specjalizacji nie byłem projektantem wnętrz to też nie chciałem tego komentować, ale mówiąc szczerze nie wiele brakuje aby wtrącić swoje trzy grosze.
    Zostaliśmy poczęstowani prawdopodobnie domowymi przysmakami. Mimo wszystko nie sięgnąłem ani po filiżankę ani po wypieki, chciałem najpierw wysłuchać tego co starsza pani ma do powiedzenia. Cała sytuacja przypominała mi trochę okres mego dzieciństwa gdzie mimo trudnej sytuacji nie tyle co majątkowej a społecznej codziennie wieczorem wraz z dziadkami urządzałem sobie maraton przeróżnych historyjek. W tym przypadku różnił się jedynie wygląd pomieszczenia w jakim się znajdowaliśmy, ale mimo wszystko miło było wrócić do wydarzeń z przeszłości. Jednak nie mogę za bardzo się rozczulać, jasno określiłem sobie cel mojej wizyty w tym mieście i zamierzam dojść do samego końca. Nie wiem jak białowłosy, ale ja słuchałem z wielkim zaciekawieniem choć miałem wrażenie, że trochę fantastyki zostało dodane przez starczy umysł. Postanowiłem skomentować całą historyjkę starając się wyciągnąć jeszcze więcej informacji aby mieć już stały punkt zaczepienia. - No kto by uwierzył, może faktycznie miałeś rację młody. - Roześmiałem się delikatnie po czym kontynuowałem wypowiedź, tym razem skierowałem głowę w stronę starszej osoby. - A może Pani powiedzieć coś więcej na temat tej groty? Nie chce aby znowu wparował do czyjegoś domu ponieważ miał takie przeczucie. A tak to przynajmniej będzie miał jakieś zajęcie, prawda? - Następnie uśmiechnąłem się delikatnie zachowując wewnątrz pełną powagę.

        Uśmiech na twarzy starszej pani nie schodził ani na moment. Widziała, że obaj słuchacze są zainteresowani historią, którą opowiada więc bez pardonu nie zatrzymywała się ani na chwilę. Gdy ją skończyła, z nadzieją zerkała czy smakują jej herbatki i ciastek i ujrzała Tsukuyomiego zapijającego jej wywar. To również ociepliło jej serce. Posypało się kilka pytań. Suoh, niby żartem ale jednak poważnie podpytywał ją o miejsce owej groty gdzie znajduje się skarb. Babcia nawet nie zastanawiała się, czy faktycznie chcą tam iść czy może to tylko podpucha dla "siostrzeńca", który zamiast po domach, skakał by po jaskiniach. Cóż, równie niebezpieczne te miejsca, jeżeli nie bardziej ale zdecydowanie mniej kłopotliwe jeżeli chodzi o sferę zachodzenia komuś do domu. Staruszka kiwnęła głowę, już zmierzając do wyjaśnień.
       - Grota ponoć znajduje się na południowy wschód stąd. Dwie godziny drogi. Przykryta jest gęstym krzewem ale ponoć wyróżnia się na tle pozostałych tym, że rosną na nim fioletowe kwiaty. Prawdopodobnie nie tylko skarb  piratów możecie tam znaleźć ale i inne ciekawostki. Ludzie nieświadomi groty za charakterystycznym krzewem, nie wpakują się przez niego by zajrzeć głębiej a dla osób, które ją odkryły jest to miejsce, łatwe do rozpoznania. Więcej nie wiem. Za dzieciaka byłam w tamtym miejscu ale bałam się wejść głębiej a teraz gdy już jestem stara i nie mam nic do stracenia to brak mi sił by tam odkrywać. Być może jeżeli chcecie to sprawdzić, wam sie poszczęści. Chłopcze, może jeszcze herbatki?

Chłopak siedział i skończył już pić swoją herbatę. Była bardzo dobra, nie wiadomo dlaczego, w końcu to starsza pani, ale jak mówią, takie babcie umieją gotować najlepiej. W każdym razie chłopak podziękował i słuchał jak mówi o tym gdzie jest położona ta grota. Wytłumaczyła im dokładnie, więc teraz mogą ruszać na poszukiwania jej. Może i jest to daleko, ale jeżeli jej wierzyć to właśnie tam powinno się wszystko znajdować. Chłopak nie chciał myśleć co by było gdyby... on po prostu wolał uwierzyć staruszce i naprawdę tam iść. Jeżeli by się okazało, że ich zrobiła w konia, to wtedy wrócić i szukać innego punktu oparcia, ale póki mają jakikolwiek trop to należy go sprawdzić, przynajmniej tak myślał Tsukuyomi.
     Co do kompana to nie przejął się żartem młodego. W sumie to nawet dobrze, w każdym razie wstał i podziękował za wszystko staruszce. Oczywiście, jak to miał w zwyczaju z tego co chłopak zauważył, musiał zażartować z chłopaka i dopiero udał się w stronę drzwi. Ten nie myśląc wstał i skinieniem głowy podziękował staruszce za herbatę oraz informację po czym wyszedł z domu i dołączył do towarzysza.
- Musiałeś się ze mnie ponabijać, prawda? - zapytał go z obojętnym wyrazem twarzy.
Po tych słowach chłopak poszedł z nim w stronę groty gdzie ma być ich cel.

Ostatnio edytowany przez Tsukuyomi (2016-07-29 15:58:59)

    Wszystko poszło dość sprawnie, staruszka nie zatrzymywała nas proponując dodatkowe ciasteczka na drogę ani nie nudziła nas kolejnymi historyjkami, na które nie miałem najmniejszej ochoty. Można było nawet zauważyć jak od chwili gdy usłyszałem o grocie pragnąłem jak najszybciej wydostać się z tego budynku. Jak już nadarzyła się okazja to z uśmiechem na twarzy skorzystałem. Długo nie siedzieliśmy wiec nie wiele zmieniło się na zewnątrz, na szczęście pogoda utrzymywała się taka jak wcześniej więc można uznać na wstępie, że nasza wędrówka będzie przyjemna. Razem z białowłosym ruszyłem w kierunku o którym wspominała staruszka wyobrażając sobie te wszystkie skarby, złote monety, puchary, korony, biżuteria. Rany, przecież to wszystko jest warte majątek. Przez chwilę zatrzymałem się w krainie marzeń a z kącika ust zaczęła powoli cieknąć ślinka. Wyobrażałem sobie wszystko po fakcie choć jestem przygotowany na to, że prawda może być zupełnie inna. Szybko się ogarnąłem tak aby partner nie zauważył tego po czym spoglądałem przed siebie.
    Po jakimś czasie dotarliśmy na obszar, który przypominał ten z opowieści starszej pani. Wszelkich krzewów i różnych roślinek było tu od cholery, ale kwiaty o których słyszeliśmy nie byłem w stanie dostrzec. Jeżeli mam tu spędzić cały dzień na poszukiwaniu kilku chwastów to wolę nie co przyspieszyć ten zabieg. Gdy już miałem składać pieczęć aby wytworzyć kilka bunshinów nagle moje bystre oko zauważyło coś charakterystycznego. Podszedłem bliżej aby się upewnić i jak się okazało były to kwiaty, których szukaliśmy. Początkowo ruszyłem sam ponieważ mój kompan był zajęty łapaniem motylków, a jeżeli okazałoby się, że to fałszywy trop to tylko straciłby czas na podejście tutaj a może i On na coś trafi.
    Mój wzrok nigdy mnie nie zawiódł i tym razem było tak samo. Przesunąłem częściowo rosnące krzewy aby odsłonić wejście do jaskini. Sprawdziłem czy przy wejściu nie ma żadnych pułapek oraz czy konstrukcja nie jest w jakiś szczególny sposób naruszona. Następnie zawołałem swojego towarzysza, który powinien już zauważyć, że na coś trafiłem. - Znalazłem! Była sprytnie ukryta, ale moje orle oko nie zawiodło mnie tym razem. Problem jest taki, że jest cholernie ciemno i przydałby się jakiś ogień. Masz coś pod ręką? - Zapytałem się białowłosego nie odwracając wzroku od wejścia do groty. Niezależnie od tego jak odpowie Tsukuyomi, którego oczywiście nie znam, zacząłem stawiać pierwsze kroki wewnątrz jaskini, lecz nie oddałem się na nie wiadomo jaką odległość.

       Panowie odkrywcy wleźli przez krzaki, które co nieco kuły dzięki igłom wystającym z kwiatów. To ich jednakże nie powstrzymywało i przedarli się przez gęstwinę do ciemnej groty. Suoh mimo braku oświetlania, stawiał ostrożne kroki wewnątrz mroku, licząc że Uchiha może zabłyśnie jakimś sposobem na światło. Młodzieniec jednak też nic nie wymyślił i wlazł w ciemność za Kiyoshim jakby licząc że wszystko się ułoży. Tymczasem jedyne co obojgu pozostało to iść na wprost, ewentualnie podpierając się, którejś ze ścian by nie zgubić się w jaskini. Nie wyglądało to zbyt dobrze bez sposobu na oświetlenie ale cóż, póki co panowie byli w czepu urodzeni więc może i tym razem szczęście się uśmiechnie?
       A i owszem! Los był łaskawy, chodź definitywnie zaznaczył, że to już koniec ich farta. Suoh idąc jako pierwszy, w pewnym momencie potknął się, przewracając całym ciałem na ziemię. Czy to jednak była ziemia? Kiyoshi wylądował na czym równie twardym co podłoże groty ale to bardziej przypominało przewrócenie się na skrzynie. No i ten dźwięk, który odbił się o każdą ścianę w jaskini. Metalowe coś, możliwe że kłódka, uderzyła o zdecydowanie drewniany budulec. Wyglądało na to, że coś znaleźli i być może była to nawet skrzynia skarbów tylko jak mają to sprawdzić skoro mrok panuje w środku?

Nie miał światła, więc nie mógł nic poradzić i musieli iść przez ciemność. Może i jego żywiołem był Katon, ale nie miał on żadnej techniki ze swojego żywiołu, a nawet jakby miał to i tak nie zdało by się to pewnie na wiele. Idąc trzymał się cały czas ściany, a kroki stawiał ostrożnie uważając żeby się o nic nie potknąć i w razie przepaści, żeby do niej nie wpaść, bo to by gwarantowało śmierć na miejscu. Jego kompan nie był na tyle ostrożny co zaowocowało upadkiem z jego strony. Na początku nie wiadomo było co spowodowało potknięcie, lecz dźwięk metalu przeszedł po jaskini, aby następnie obić się o coś drewnianego. Kiedy usłyszał słowa, że to jest skrzynia pomógł przenieść ją na zewnątrz, było ciężko bo nic nie było w tych ciemnościach widać, ale chłopak starał się ostrożnie ją przenosić, żeby uniknąć w razie czego upadku.
     Jeżeli nie znalazła się na zewnątrz, bo nie dali rady jej przenieść wtedy chłopak myślał jak ją otworzyć, a jego towarzysz uprzedził go. Jego oczom ukazała się technika ninja i to nie byle jaka. Do tej pory Tsukuyomi nie miał pojęcia, że trafił na shinobi, bo w końcu inaczej się przedstawił. Czyli ta sama sytuacja co z nim, chociaż mógł się domyślić, że nim jest w końcu żaden podróżnik o zdrowych zmysłach nie chciałby zabierać się za takie coś sam. Chociaż też nie wiadomo, bo teraz wszyscy lecą na te szmaragdy itd. Nikomu nie chodzi o nic więcej jak tylko stać się bogatym, ale pomińmy to. Widząc tą scenę chłopak spojrzał się na kompana po czym powiedział do niego.
- Widzę, że jesteś shinobi.
Zachował pokerową twarz po czym nawet nie oczekiwał odpowiedzi. Choćby mężczyzna zaprzeczył to chłopak i tak by mu nie uwierzył po tym co teraz zobaczył. Bardziej ciekawiło go to co znajduje się w skrzyni, którą przed chwilą rozwalił partner chłopaka.

Ostatnio edytowany przez Tsukuyomi (2016-08-03 17:28:04)

    Okazało się, że waga skrzyni nie była na tyle duża abyśmy sobie we dwóch nie poradzili. Ucieszyłem się z tego faktu ponieważ nie musiałem badać jej zawartości w ciemnościach, do których mój wzrok jeszcze się nie przyzwyczaił. Tak jak poprzednio ustaliłem tak razem z białowłosym zrobiliśmy. Ja złapałem z jednej strony a następnie podniosłem i powoli wycofywaliśmy się ku wyjściu zasłoniętym do połowy nienaruszonymi krzewami. Może gdybym wcześniej się ich pozbył mógłbym spokojnie opróżnić pojemnik bez zbędnego wracania, no cóż. Mówi się trudno, ale z drugiej strony gdybyśmy tam zostali istniało by ryzyko zawalenia sufitu i mimo tego, że władam dość wytrzymałym kryształem to mógłbym nie zdążyć odpowiednio zareagować przez co oboje przypłacilibyśmy to życiem. Wypełzanie z jaskini zajęło nam trochę czasu z powodu ograniczonej widoczności i nieznanego nam terenu, ale w takich sytuacjach lepiej się nie spieszyć, groźne wypadki często zdarzają się w nieprzewidywalnych momentach.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
                                       
Akcept by Ichuza

    Nim się zorientowałem udało nam się wyjść z jaskini na świeże powietrze. Kto by pomyślał, że takie wspomnienie tak bardzo skróci mi drogę. Postawiliśmy skrzynie kilka metrów przed wejściem po czym przyjrzałem się jej uważnie. Drewniane deski, metalowe wzmocnienia a także kłódka. No wszystko wskazywało na to, że to skrzynia ze skarbami. Miałem już skakać z radości i piszczeć jak mała dziewczynka, która otrzymała darmowego lizaka większego niż jej głowa, gdyby nie fakt, że ktoś postanowił nam przeszkodzić. Wykonałem unik (reakcje: 80) robiąc krok w prawą stronę tak aby pięść przeleciała mi kilkanaście centymetrów przed twarzą po czym złapałem szybko za nadgarstek (szybkość: 130). Następnie w drugiej dłoni uformowałem pięść i równie z taką samą szybkością uderzyłem (siła: 300) w łokieć mojego napastnika. Cel był oczywiście jeden, obezwładnić go najszybciej jak się da. Zauważyłem również, ze białowłosy również jest atakowany, ciekawiło mnie skąd przeciwnik wiedział, że akurat będziemy w tej jaskini. Jedyną osobą, która o tym wiedziała była staruszka, ale przecież nie mogła ich tutaj nasłać. Chociaż jej gościnność i to, że mówiła o tym wszystkim bez najmniejszego pohamowania była straszni dziwna.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Ichuza (2016-08-15 15:51:58)

      Trzeba było przyznać, że sytuacja była dla obojga dość zaskakująca. Byli na odludziu, gdzie żywej duszy brak, znaleźli skrzynię z czymś, co mogło być skarbem a gdy wytargali ją na zewnątrz zostali zaatakowani. Podejrzenia jak najbardziej mogły kierować się ku starszej kobicie ale czy na pewno? Może zbieg okoliczności a może, ów człowiek śledził ich od miasta gdy tylko podsłuchał rozmowę? Cóż, chyba nie czas rozmyślać nad tym skąd się wziął a raczej gdzie go posłać bo nie był przyjaźnie nastawiony. Nastąpił atak i obaj panowie zmobilizowali się szybko do obrony swoich żyć. Suoh, jako że silniejszy i szybszy, zareagował znacznie szybciej niż jego towarzysz, który dostał by prawdopodobnie mocnego łupnia gdyby nie on. Nie do końca manewr jednak wyszedł jak powinien. Owszem, Kiyoshi uchronił Uchihe przed ciosem ale przyjmując kopnięcie na klatę piersiową. Dlaczego? Już tłumaczę. W momencie gdy Suoh zrobił ruch w bok by uniknąć i wykonać chwyt, faktycznie udało mu się nie zostać trafionym przez rękę, lecz nadział się na kopnięcie mężczyzny. Ten jednak też nie spodziewał się takiego obrotu spraw przez co noga nie zdążyła nabrać pełnej prędkości a co za tym szło siły by dokonać tego czego pragnął. Wyszło więc na to, że Tsukyuomi wyszedł chwilowo bez szwanku, Suoh dostał kopa z połową wymierzonej siły [50] a ów jegomość napotykając taką przeszkodę, stracił równowagę, upadając na ziemię lecz w kontrolowany sposób, gdzie szybko się od niej odbił, wykonując długie salto z odskokiem w tył i lądując kilkanaście metrów od towarzyszy. Okazał się to być wysoki mężczyzna, na oko 190-195 centymetrów wzrostu i postawnej budowie - taki prawie koksik, z łysą głową i długą ciemno brązową brodą. Rzec bym mógł, że wyglądał jak pirat bez chusty czy czapki, chociaż jego koszula w połowie rozpięta i spodnie ledwo zachodzące za kolana dodawały mu takiego "imidżu". Jego oczy zmrużyły się, wpatrzone w Suoh. Widać było, że nie spodziewał się takiego oporu. Nie był jednak jeszcze zdenerwowany a z przyczajonej postawy, wyprostował się, rzucając na brodatą twarz uśmiech.
       - No no, całkiem nieźle szczury lądowe. Gdybyśmy się spotkali w innych warunkach jednooki, to bym Cię za niezłego pirata wziął z tą opaską. Tymczasem jednak nie mam czasu na zbyt dużą zabawę. Ruszyliście to co należy do mnie i jeszcze nie wiem czy wam to wybaczę. Macie dwie opcje. Pierwsza to zginąć z mojej ręki a druga to odnieść skrzynie i... MOŻE nie zginąć z mojej ręki. Co wy na to?

Chłopak nie spodziewał się czegoś takiego. Nie miał żadnego pojęcia, że może tu ktoś być, lecz nie było czasu na takie przemyślenia. Reakcja chłopaka była wolna, nie był on doświadczony w walkach. W końcu nie dawno dopiero wyszedł ze szkoły ninja i jeszcze wiele musi się nauczyć. Na szczęście jego kompan uratował chłopaka przyjmując obrażenia i odpychając chłopaka tak, żeby temu nic się nie stało. To trzeba przyznać, że gdyby nie on Tsukuyomi mógłby już być ciężko ranny. Chłopak widząc tylko, że towarzyszowi nie stało się nic wielkiego spojrzał na przeciwnika, aby zobaczyć z kim mają do czynienia.
     Wróg który się ujawnił okazał się być piratem. Nie świadczył wcale o tym ubiór mężczyzny, może trochę można było skumać z twarzy, ale jego sposób wypowiedzi. W każdym razie na pewno nie miał dobrych intencji. Chodziło mu o skarb w sumie to on go tu pewnie pilnował. Można było się domyślić od samego początku, że nawet jak znajdą skarb to przecież tak łatwo go nie zdobędą. Kiedy tylko przeciwnik zasugerował im dwie opcje na myśl chłopakowi od razu przyszła tylko jedna myśl. Na pewno nie uciekać, tylko zobaczyć co pirat potrafi. Chłopak może nie był silny, jednak wierzył, że dzięki technikom , które zna może wygrać ten pojedynek tym bardziej, że u boku miał swojego towarzysza.
     Co go najbardziej zdziwiło ze wszystkiego? Kiedy kompan chłopaka użył chakry aby przebić się przez skrzynkę. Chłopaka nie interesowało już nawet po co to zrobił. Jego myśl skupiła się na tym, że przez ten cały czas miał do czynienia z shinobi i nawet o tym nie wiedział. W sumie tak jak on nie wie, że Tsukuyomi również nim jest, ale jeżeli będą musieli się bić to wszystko wyjdzie na jaw. W każdym razie kiedy stali koło siebie chłopak powiedział do swojego towarzysza.
- Widzę, że jesteś ninja.
Po tych słowach obserwował co ma zamiar zrobić przeciwnik aby w razie czego mógł odpowiednio zareagować. Najgorszym problemem było to, że jego techniki taijutsu nic tu nie dadzą bo wróg jest za szybki a reszta technik jakimi się posługuje nie wiadomo czy nie złapie jego towarzysza, a po drugie musi się jakoś ukryć, żeby ich użyć. Mężczyzna obok niego nie wiedział o tym, chociaż miał nadzieję, że we dwóch powinni na spokojnie poradzić sobie z przeciwnikiem jeżeli tylko będą współpracować.

Ostatnio edytowany przez Tsukuyomi (2016-08-16 22:44:43)

    Chciałem przekonać się na własne oczy czy zawartość skrzyni jest warta toczenia potyczki z nowo przybyłym gościem. Aczkolwiek musiałem się mieć cały czas na baczności, nie byłem pewny czy aby na pewno jest sam. Możliwe, że w tej chwili jego towarzysze otaczają nas szykując jakąś pułapkę. Białowłosy również nie wykonał żadnego ruchu a jedynie krótko skomentował moje poczynania zarzucając kolejny raz, że jestem ninja. Czy tego chciałem czy nie jakoś musiałem na to zareagować, brak odpowiedzi jedynie potwierdzał by jego przypuszczenia choć prawda jest taka, że nie trzeba być ninja aby posiadać odpowiednio dużo siły. Po tym jak skrzynia w dziwny sposób wbiła sie w ziemie zamiast roztrzaskać na kilkanaście elementów skierowałem głowę w kierunku Uchiha. - Kim? To ci goście co chodzą w szatach, golą się na łyso i mieszkają w górach? - Zapytałem z lekkim zdziwieniem na twarzy po czym powróciłem do wcześniej wspomnianej skrzyni.
    Nie wszystko poszło zgodnie z moim planem. Zastanawiało mnie z czego wykonana jest skrzynia skoro nie ugięła się pod naporem takiej siły. Sądziłem, że swoje lata już przeżyła i uszkodzenie jej nie będzie niczym nadzwyczajnym, a tu jednak okazało się zupełnie inaczej. Dodatkowo nabijanie się naszego przeciwnika wcale mi nie pomogło, nie poprawiło mi humoru. - Powiedz mi, z czego to jest wykonane? - Jednak chyba nie będzie mi dane usłyszeć odpowiedzi gdyż mężczyzna od razu ruszył w kierunku mojego towarzysza. Jego prędkość była o wiele większa niż ostatnio, a biorąc pod uwagę fakt, że poprzednia próba obrony białowłosego nie wiele by pomogła to również tym razem nie oczekiwałem czegoś nadzwyczajnego.
    - Kolego, uważaj! - Krzyknąłem do niego w chwili gdy mężczyzna zmierzał w jego kierunku (reakcje: 125), sam również wykonałem podobny ruch. Natychmiast podbiegłem przed niego (szybkość: 200) aby być dla niego swego rodzaju tarczą po czym zsynchronizowałem swoją szybkość uderzenia z nadchodzącą pięścią zwiększając jednocześnie swoją siłę aby nie tylko zablokować atak, ale również wykluczyć go z dalszej potyczki. Miałem przewagę. Jak tylko zbliżył się na odpowiednią odległość ja również zrobiłem zamach i skierowałem swoją dłoń w kierunku jego aby zakończyć to jednym uderzeniem (siła: 400). Następnym razem muszę zapytać mojego towarzysza o imię, ciężko mi ciągle nazywać go białowłosym lub gościem, koleszką.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Suoh (2016-08-20 12:11:10)

       Udało się. Kiyoshi zdążył zasłonić swego towarzysza przed ciosem, samemu wyrzucając pięść przed siebie by nadziać na nią wroga. "Pirat" pojawił się momentalnie przy Suohu cisnąc atakiem w niego. Nastąpiło uderzenie a obie pięści zetknęły się ze sobą, powodują lekkie pole uderzeniowe, rozrzucające małe kamyczki po okolicy i rozpraszające włosy niczym wiatr. Obaj zaś po tym uderzeniu odlecieli kilka metrów w tył, chodź w dość kontrolowany sposób. Mimo, iż siła Kiyoshiego była dużo większa podczas tego starcia, to wydawać by się mogło że ów brodacz niespecjalnie przejął się tym zjawiskiem. A może jednak było inaczej? Kostki w zewnętrznej części dłoni mężczyzny zalały się krwią. Nie był to wodospad Niagara ani wartka rzeka ale delikatnie nie dokręcony kran. Wyprostował się, spoglądając na Suoha, olewając Uchihe, który właśnie dopierał się do skrzyni lecz nie specjalnie mógł wywnioskować z niej coś więcej niż to, że jest drewniana z metalowymi wstawkami i zamknięta na kłódkę i bardzo wytrzymała na ataki fizyczne.
       - Ho ho, niezły jesteś jednooki. Dawno nie miałem starcia, w którym musiałbym wysilić się bardziej niż przed chwilą. - Uniósł dłoń i polizał stróżki krwi - Hmm, to tak smakuje moja krew. Dobrze więc! Olejmy tego dzieciaka i skupmy się na pojedynku jeden na jednego. Całkiem jest podekscytowany.
       Teraz wydarzyło się coś, czego zapewne nikt do końca się nie spodziewał. Łysy brodacz zaczął wykonywać gesty a gdy je skończył zdjął swą koszulę ukazując przewiązane przez pas ciężarki. Odczepił je z rzepów i upuścił na ziemię, wywołując tym huk niczym mała eksplozja. Obciążenia wbiły się w ziemię niczym skrzynia trzaśnięta przez Suoha. Przekręcił szyją na bok, to w prawo to w lewo a jego kości strzeliły, prawie że tworząc melodie.
       - Dobra. Bawmy się. - Wtem wystrzelił jak rakieta w kierunku Suoha ponownie szykując pięść to uderzenia, prawdopodobnie w jego korpus. [szybkość 175][siła 375]

Chłopak nie znalazł nic takiego przy skrzyni. Była cała nawet nie draśnięta, a wszystko wyglądało tak jakby to była zwyczajna obita deskami skrzynia. W takim razie dlaczego nie chciała się zniszczyć? Jedynym chyba sposobem jest znalezienie klucza, który albo pewnie ma pirat przy sobie, albo leży w jaskini. Trzeba było go znaleźć choć wątpił, że w środku coś będzie, ale nie dowie się dopóki nie spróbuje.
     Podczas walki chłopak spojrzał się na chwilę. Pierwszy raz widział taką zaciekłą walkę, ale nie była to pora na podziwianie. Musiał wybrać albo się schowa i pomoże towarzyszowi w razie potrzeby, albo pójdzie do jaskini i będzie szukał. Jednak dalej pozostał problem, nie miał jak rozświetlić jaskinię, dlatego wybrał, że schowa się i z daleka będzie obserwował walkę. Odszedł w bok i kucnął za krzakami. Schował się i obserwował całą walkę. W pewnym momencie chłopak uśmiechnął się pod nosem. Zauważył już, że jego kompan musi być ninją tak samo jak on. Jednak ten jeszcze nie wiedział o nim, a chłopak już tak. W każdym razie fale uderzeniowe które tworzyli naprawdę były potężne. Może i siłą nie był w stanie nic zrobić, ale jak będzie potrzeba to postara się pomóc w inny sposób.

    Byłem pewny, że wystarczy ogromna przewaga siły aby wykończyć mężczyznę i zgarnąć łupy, które znajdują się wewnątrz skrzyni. Jednak nie doceniłem go a także nie zauważyłem, że on również włada technikami ninja. Plan z początku był dobry a nawet bardzo dobry, ale w chwili gdy z ziemi wyłoniła się ręka łapiąc mnie za kostkę, wszystko obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Cała zgromadzona siła prysnęła, ulotniła się abym mógł skupić się na defensywie. Leciałem twarzą na ziemie, na przeciwko mnie brodacz zbierał się do wykonania kopnięcia i byłem unieruchomiony. Beznadziejna sytuacja, z której prawdopodobnie nie ma wyjścia, jednak miałem opracowany plan, który mógł zapewnić, że przeżyje. Gdy tylko zacząłem lecieć do przodu utworzyłem pieczęć, moja ręka odzyskała swój dawny kolor natomiast ciemną barwę tym razem przejęła moja głowa stając się dość twarda na uderzenia więc nie powinienem odczuć jakoś szczególnie ataku mężczyzny (wytrzymałość: 290).
    Gdy tylko doszło do uderzenia odczekałem dosłownie sekundę po czym złożyłem kolejny znak potrzebny do stworzenia swojej repliki. Wnet przede mną pojawił się charakterystyczny dymek, który lekko ograniczał widoczność mojemu przeciwnikowi, a z niego wyłonił się mój klon lecąc dosłownie na postać przede mną celując prosto w twarz (siła: 300). Ja tymczasem zająłem się oswobodzeniem. Przywaliłem z całej siły w podłoże aby uwolnić się z uścisku dłoni, która na chwilę obecną ograniczała moje ruchy (siła: 350). Nie miałem czasu aby rozejrzeć się po polu walki, ale miałem nadzieje, że białowłosy już dawno się stąd ulotnił. Z jego posturą nie miałby najmniejszych szans na przeżycie. - Przyznam szczerze zaskoczyłeś mnie tym ruchem. - Rzuciłem w jego kierunku zdanie po czym obserwowałem czy manewr klonem zadziałał.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

       Manewr Kioyshego uratował go od utraty głowy. Kopnięcie brodacza było silne ale przy wytrzymałości, jaką nabrał Suoh, poczuł zaledwie klepnięcie w czoło - no prawie. Siła to jednak siła a jednooki nie był zaparty w żaden sposób o podłoże by móc oprzeć się odrzutowi. Cios z nogi o takiej sile, pokierował głowę, a co za tym szło, resztę korpusu ku górze, odpychając kryształowego na kilka metrów w tył. Oczywiście w tym czasie dłoń wystając z ziemi puściła, co by doszło w ogóle do odrzutu i zniknęła w glebie. Ten zabieg sprawił, iż Kioyshi nie musiał wydostawać się z uścisku a wręcz nawet uniemożliwił uderzenie w powierzchnię. Tymczasem jednak klon jak najbardziej się udał i poleciał w kierunku brodacza, zdzielając go w facjatę. Łysol odleciał na zaledwie metr, by nagle obrócić się w chmurkę dymu. Wtem z ziemi wyskoczył oryginał pirata, wykonując kopnięcie w duplikat Suoha i zamieniając go w podobny obłoczek. Obrócił głowę w kierunku kryształowego, uśmiechając się szeroko.
       - No no, nie spodziewałem się, że wyjdziesz z tego cało. Jesteś naprawdę ciekawym przeciwnikiem. Musisz jednak wiedzieć, że to wciąż nie jest pełen potencjał moich możliwości a chyba będę zmuszony Ci je pokazać.
       W tej chwili, mężczyzna niczym postać z Dragon Balla, przysunęła dłonie do siebie i rozwarła japę, zaczynając krzyczeć. Energia, którą zbierał powodowała delikatny wstrząs podłoża, chociaż w promieniu 100 metrów, nie było to już tak wyczuwalne. Jego źrenice zrobiły się całkowicie białe tak jakby cały barwnik uciekł z jego oczu a na domiar złego zaczęła otaczać go zielona, tym razem dobrze widoczna aura. Nie biło od niego chakrą, lecz wzrost jego atutów była aż nad wyraz wyczuwalny. Teraz jego uśmiech był wręcz przerażający.
       - To co? Masz coś dla mnie czy kończymy zabawę?
       Wtem na polu walki pojawiło się dwadzieścia zakapturzonych postaci. Nie powstali oni jak klony, lecz wynurzyły się z ziemi, drzew i krzaków. Stały i wpatrywały się w łysego brodacza. Mężczyzna był całkiem zdziwiony faktem, że młodzieniec jednak potrafi robić jakieś techniki, chodź prawdopodobnie w ogóle nie spodziewał się, że może to być genjutsu.
       - Ohoho! Ten mały coś jednak potrafi. Efektowne wejście. To jednak za mało...
       Wraz z ostatnią wypowiedzianą literką, zniknął atakując z niebywałą prędkością i siłą w każdego klona Uchihy po kolei co z jego perspektywy wyglądało tak jakby każdy dostał jednocześnie. Suoh był w stanie nieco lepiej to dostrzec co nie zmieniało faktu, że prędkość była naprawdę całkiem imponująca. [Szybkość 300] [Siła 400]. Po ataku, powrócił na miejsce, obserwując jak klony rozpadają się na części. Jego uśmiech jednak zszedł z twarzy, gdy każdy z nich zaczął się regenerować powracając do swojego wcześniejszego stanu.
       - Ku*wa! Co jest?!

    Po części mój plan jak najbardziej powiódł się choć to nie wystarczyło aby powalić tego mięśniaka na łopatki. Wprawdzie uderzenie w głowę nie było tak silnie jak zapewne miało być na początku, ale wystarczyło aby odrzucić mnie  kilka metrów do tyłu. Jednak nadal nie spuszczałem wzroku z mojego klona, który wykonywał wszystko tak jak powinien. Udało się! Mówiłem sobie w myślach by po chwili przekonać się, że jednak nic z tego. Jak się okazało przez ten cały czas był to klon natomiast prawdziwy napastnik znajdował się cały czas pod ziemią. Ach, mogłem się tego domyślić. Takim o to sposobem wróciliśmy do punktu wyjścia. Nie mam zamiaru od nowa tego wszystkiego zaczynać a im dłużej ta walka trwa tym bardziej zaczynam się irytować. To miało być proste zadanie, znaleźć skrzynie i skarby ulokowane w jej wnętrzu. Nikt nie mówił, że będzie nam dane stoczyć pojedynek z piratem, który tak na prawdę okazał się być ninja. Czy na świecie znajdują się jeszcze prawdziwi korsarze?!
    - Widzę, że Ty również nie jesteś prawdziwym piratem z krwi i kości... - Przerwałem na chwilę po czym kontynuowałem. - Zobaczmy na co jeszcze mnie stać... - Następnie przygotowywałem się do ponownego ataku gdy nagle z mężczyzną stało się coś niespodziewanego, pierwszy raz widziałem taki zastrzyk energii. user bluźni, czy on w ogóle jest człowiekiem? Jego wygląd, emitowana energia i ta moc. Pierwszy raz miałem do czynienia z czymś takim i mówiąc szczerze byłem dość sceptycznie przekonany co do jutrzejszego dnia. Poziom widocznej chakry był imponujący, nawet nie jestem pewien czy mój kryształ robi takie same wrażenie jak to czego użył nasz przeciwnik.
    Lecz po chwili wydarzyło się coś dziwnego, mężczyzna zaczął wspominać coś o umiejętnościach mojego młodszego towarzysza, lecz ja niczego nie widziałem. Poza tym to by oznaczało, że przez cały czas był ninja takim jak ja. Mówiąc szczerze nigdy bym się nie domyślił, ale wracając do bitwy. Najwyraźniej technika, której użył zadziałała ponieważ mężczyzna zaczął z niewyobrażalną szybkością poruszać sie po określonym obszarze. Nawet ja miałem ogromne trudności w śledzeniu jego każdego ruchu więc białowłosy tym bardziej. Lecz po jego zachowaniu doszedłem do wniosku, że ofensywa, którą wyprowadził wcześniej stanęła w miejscu i czuje się lekko zdezorientowany. Możliwe, że było to okienko, które mogłem wykorzystać. Wyczekałem odpowiedniego momentu gdy mężczyzna będzie stał w miejscu, następnie złożyłem odpowiednie pieczęcie (składanie pieczęci: 150) po czym nabrałem powietrza do płuc i wystrzeliłem dwa pociski w kierunku jego pleców (siła: 300)(szybkość: 270). Miałem nadzieje, że to co wyprawia białowłosy jak najbardziej działa.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    Technika, której użył białowłosy jak najbardziej poskutkowała. Mężczyzna był na tyle zdezorientowany i co dziwniejsze przerażony, że nie wiedział nawet co się dzieje wokół niego. Wprawdzie mój atak jak najbardziej zadziałał co potwierdzą dwie dziury, które są pozostałościami po moich pociskach, lecz aby go powalić potrzeba czegoś jeszcze. Przyglądałem się uważnie ruchom jakie wykonuje, chciałem wyczekać odpowiedni moment, ale również nie dopuścić do wzrostu jego mocy choć przy takich ranach jest to raczej niemożliwe i prędzej czy później wykrwawi się z tego powodu. Wzrosła we mnie pewność siebie, mimo imponującej szybkości jaką prezentował wcześniej teraz wydawał się zupełnie bezbronny. Postanowiłem wykorzystać tą szansę po raz kolejny.
    Utworzyłem kolejnego klona, który natychmiast po pojawieniu się charakterystycznego dymku wystrzelił w kierunku mężczyzny (szybkość: 200). Lecz moim zamiarem nie było sprowokowania bezpośredniego uderzenia choćby pewnie w tej sytuacji było najlepsze. Wyciągną prawą rękę przed siebie a w jego dłoni zaczęła formować się niebieska kulka, która z każdą sekundą obracała się coraz szybciej i szybciej osiągając rozmiar dużego jabłka mieszczącego się w rozłożonej dłoni. Następnie zmierzał w kierunku mężczyzny celując w środek klatki piersiowej aby obezwładnić go za jednym uderzeniem (siła: 300). Ja sam w tym czasie wycofałem się szukając chronienia w pobliskich krzakach starając się obserwować otoczenie znajdujące się przede mną. Klon po udanym ataku o ile się nie rozpadł wrócił na moją wcześniejszą pozycję. aby w razie czego stać się tarczą, która spowolni mięśniaka w razie problemów.

Użyte techniki:
-> Kage Bunshin no Jutsu
-> Rasengan

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

       Niebieska kula zawirowała w dłoni klona Suoha. Duplikat biegł ile sił, celując w zdezorientowanego mężczyznę by wykończyć go albo przynajmniej mocno zranić i zbliżyć się do zwycięstwa. Nastąpiło uderzenie. Kula odczepiła się od ręki Kiyoshiego, przechodząc na ciało łysego brodacza i wprowadzając go w ruch wirowy, jednocześnie wwiercając mu się w klatkę piersiową. Pirat odleciał na kilka metrów, lądując twardo na ziemi i przetaczając się po niej jeszcze na kilka długości. Wtem rozległ się ryk! Nie był to jednak żaden zwierzak, potwór czy bestia a powalony wojownik. Krzyczał z bólu, który wydobywał się z jego brzucha bo ataku rasenganem. Jego twarde jak skała ciało zostało naruszone, prezentując teraz piękny wypalony okrąg niewiele nad pępkiem. Łapał się dłońmi jakby odruchowo chcąc odgonić swój ból ale nie był w stanie. Wtem zacisnął pięść i uderzył nią w ziemię przeklinając coś pod nosem. Powoli zaczął się podnosić na jedno kolano, chodź bardzo chwiejnie. Ponownie otoczyła go dziwna zielona aura, która emanowało jakby większą energią niż przed chwilą, chodź widać, że tym razem jest w zdecydowanie gorszym stanie niż przed chwilą. Po kilku chwilach stał już na obu nogach, chodź nie tak pewnie jak przed chwilą. Genjutsu zeszło, co mógł poczuć Uchiha. Brodacz zacisnął mocno zębiska ze złości, rozglądając się dookoła.
       - WYŁAŹ! Tylko na tyle Cię stać jednooki?!
       Z ust pociekła strużka krwi, którą przetarł ręką a reszta znajdują się w ustach, szybko splunął gdzieś na bok. Czyżby gość był nieśmiertelny? A może dopiero wchodzi lub przekracza swój limit? Któż to wie. W danej chwili obaj ninja z nim walcząc chowali się w krzakach, obserwując wydarzenie. Brodacz nagle stanął w pozycji do walki. Rozglądał się, oczekując nadejścia ataku.

    Od początku walki nie minęła może godzina a ja czułem jak ogromne ilości mojej chakry ulotniły się z mojego ciała. Od jakiegoś czasu jest to walka na wyniszczenie, sprawdzająca, który z nas przetrwa jak najdłużej nie zabijając jednocześnie naszego oponenta. Nie posiadam żadnych umiejętności sensorycznych więc nie mogłem wybadać jak silny jest nasz przeciwnik, jakie jest jego maksimum, które może osiągnąć a także ile pozostało mu energii. Co chwilę miałem pomysł jak wykaraskać się z danej sytuacji i jak na razie każdy z tych pomysłów sprawdzał się jak najlepiej. Aczkolwiek w chwili gdy mój limit chakry zejdzie do zera będę zupełnie bezbronny. Miałem nadzieje, że utworzone wcześniej pociski, które pozostawiły po sobie dwa otwory w jego ciele na pewno wystarczą aby go powalić, jednak okazało się że było to za mało. Rasengan, którego utworzyłem wcześniej również nie przyniósł efektów jakich chciałem lecz było widać, że mężczyzna już nie jest w takiej formie jak na początku naszego spotkania. Musiałem zastanowić się jak szybko zakończyć ten pojedynek.
    Wcześniej używając tylko siły nie mogłem go nawet odpowiednio zranić. Mimo, że starałem się jak najbardziej jak tylko mogłem to zawszę znajdywał rozwiązanie aby uniknąć śmiertelnego zetknięcia z moją pięścią. Inaczej sprawa wygląda z technikami, które o dziwo przynosiły rezultaty. Ale otaczająca go aura była przytłaczająca nawet tutaj gdzie aktualnie znajdowałem się. Mogłem cały czas używać potężnych technik, ale w końcu i to może nie wystarczyć choć z drugiej strony patrząc na rany jakie odniósł to kwestia tego czy dożyje kolejnych kilkunastu minut może być dość sporna. Na chwilę obecną mój klon znajdował sie te kilka metrów od mężczyzny, bo jego głosie można było wywnioskować, że jest świadomy tego kto przed nim stoi. Zamilkłem na chwilę po czym przypomniałem sobie słowa pewnej osoby. - Może zrobimy sobie przerwę? Spójrz na swoje rany, co Ci po tej walce skoro nie dożyjesz jutra? Masz dwie dziury na wylot oraz poharatane wnętrzności. - Odezwał się mój klon po czym obserwowałem z ukrycia ruchy mężczyzny.

Chłopak siedział w krzakach i czekał na rozwój wydarzeń. Mężczyzna stał w miejscu i widocznie czekał na coś. Nie wiadomo było na co, bo towarzysz chłopaka zniknął nie wiadomo gdzie, a chłopak nawet nie zwrócił na to uwagi. W każdym razie słychać było jakieś głosy, co prawda bardzo ciche, ale było słychać. Wyglądało na to, że rozmawiali ze sobą, ale o czym? Kto to wie.
     Po chwili pirat zniknął nie wiadomo gdzie. Chłopak przypuszczał, że pewnie zaczął szukać jego kompana, a więc i chłopak postanowił się rozejrzeć po okolicy, lecz zdarzyło się coś czego kompletnie się nie spodziewał. Jego oczy zaczęły tracić ostrość, obraz rozmazywał się, a żeby było jeszcze gorzej to czuł odrętwienie całego ciała i było mu niedobrze. W tym momencie zaczął się trochę niepokoić. Nie miał pojęcia od czego. Miał jeszcze sporo chakry, a genjutsu jego nie powinno tak działać. Chyba, że sam został złapany w genjutsu? Ale to też raczej było nie możliwe, bo raczej pirat nie znał żadnego. Chyba, że pojawił się drugi przeciwnik? Możliwe też, że jakaś roślina była trująca w krzakach, ale wydawało mu się że żadnej nie zauważył. Nie miał pojęcia co spowodowało takie efekty, ale wiedział tylko, że musi wyjść z krzaków, dlatego z całych swoich sił próbował wydostać się z nich na czworakach po czym złapał się za głowę i mimo wady wzroku próbował wypatrywać czy przypadkiem nic nie ma koło niego.