Ninja Clan Wars

Chłopak nie przemyślał tego, ale wchodząc od frontu miał pewność, że w razie czego nowy kompan zauważy co się dzieje i może podjąć odpowiednie środki aby mu pomóc. Skradając się powoli w pewnym momencie zamarł w bezruchu. Staruszka pojawiła się za nim nie wiadomo kiedy. To mogło oznaczać tylko, że nie jest ona zwykłą osobą.
- Cholera - pomyślał.
Nie wiedział co starsza pani teraz zrobi, dlatego jego odruchem było natychmiastowe odwrócenie się i odejście o dwa kroki od niej. Jednak nic takiego nie zrobiła. Uznała go za młodego dzieciaka i w sumie dobrze zrobiła, bo inaczej mogło się to źle skończyć. Chcąc dać mu jakieś ciasteczka prawie zdzieliła go szafką w głowę. Nie wiedział jak się wytłumaczyć.
     Na całe szczęście z pomocą przyszedł jego towarzysz, który zwalił całą winę na Tsukuyomiego. Nie zdziwiło go to ani trochę, bo widać było jakim rodzajem człowieka jest ten oto mężczyzna, ale jednak trochę nerwy wzburzyły chłopakiem.
- Ja sobie ubzdurałem? - zapytał przez zęby patrząc się obojętnym wzrokiem w stronę kompana.
Chciał z nim pogadać, ale to nie czas i miejsce. Teraz ważniejsze było to czy ta baba udzieli im jakichkolwiek informacji. W sumie dzięki temu zagraniu w jakiś sposób mogą dowiedzieć się kilku pożytecznych rzeczy co jak najbardziej odpowiadało chłopakowi. Teraz nie chcąc psuć planu kompana postanowił nic się nie odzywać i zerkać spod kaptura na zaistniałą sytuację.

Ostatnio edytowany przez Tsukuyomi (2016-07-25 11:58:25)

    Jak na razie wszystko szło zgodnie z planem. Myślałem początkowo, że białowłosy nie da rady wypełnić swojej roli i zacznie się stresować przez co wszystko pójdzie do piachu. Mimo wszystko dał radę za co należy go pochwalić choć nie można powiedzieć, że to koniec. Błysk jaki pojawił się w spojrzeniu staruszki wskazywał na to, że spotkany wcześniej kupiec jak na razie się nie mylił. Chyba nie muszę już go podejrzewać o jakieś nieczyste zagrania, choć z drugiej strony jestem ninja. Spryt, przebiegłość a niekiedy dwulicowość to domena każdego shinobi więc nie można powiedzieć, że my jako grupa ninja zawszę gramy czysto, wedle zasad. No nic, staruszka postanowiła nas ugościć, nie miałem nic przeciwko. Poczekałem spokojnie na zewnątrz aż wielkie, ogromne, drewniane drzwi otworzą się przede mną po czym wszedłem do środka. Razem z moim towarzyszem zostaliśmy ugoszczeni w pomieszczeniu przypominającym salon. Zgadza się, było to coś podobnego do pokoju wspomnianego wcześniej, z powodu wystroju jaki panował wewnątrz, który według mojej opinii wyglądał okropnie i nie przypominał w żadnym stopniu pomieszczenia gościnnego jakie można spotkać w pozostałych domach. Ze specjalizacji nie byłem projektantem wnętrz to też nie chciałem tego komentować, ale mówiąc szczerze nie wiele brakuje aby wtrącić swoje trzy grosze.
    Zostaliśmy poczęstowani prawdopodobnie domowymi przysmakami. Mimo wszystko nie sięgnąłem ani po filiżankę ani po wypieki, chciałem najpierw wysłuchać tego co starsza pani ma do powiedzenia. Cała sytuacja przypominała mi trochę okres mego dzieciństwa gdzie mimo trudnej sytuacji nie tyle co majątkowej a społecznej codziennie wieczorem wraz z dziadkami urządzałem sobie maraton przeróżnych historyjek. W tym przypadku różnił się jedynie wygląd pomieszczenia w jakim się znajdowaliśmy, ale mimo wszystko miło było wrócić do wydarzeń z przeszłości. Jednak nie mogę za bardzo się rozczulać, jasno określiłem sobie cel mojej wizyty w tym mieście i zamierzam dojść do samego końca. Nie wiem jak białowłosy, ale ja słuchałem z wielkim zaciekawieniem choć miałem wrażenie, że trochę fantastyki zostało dodane przez starczy umysł. Postanowiłem skomentować całą historyjkę starając się wyciągnąć jeszcze więcej informacji aby mieć już stały punkt zaczepienia. - No kto by uwierzył, może faktycznie miałeś rację młody. - Roześmiałem się delikatnie po czym kontynuowałem wypowiedź, tym razem skierowałem głowę w stronę starszej osoby. - A może Pani powiedzieć coś więcej na temat tej groty? Nie chce aby znowu wparował do czyjegoś domu ponieważ miał takie przeczucie. A tak to przynajmniej będzie miał jakieś zajęcie, prawda? - Następnie uśmiechnąłem się delikatnie zachowując wewnątrz pełną powagę.

        Uśmiech na twarzy starszej pani nie schodził ani na moment. Widziała, że obaj słuchacze są zainteresowani historią, którą opowiada więc bez pardonu nie zatrzymywała się ani na chwilę. Gdy ją skończyła, z nadzieją zerkała czy smakują jej herbatki i ciastek i ujrzała Tsukuyomiego zapijającego jej wywar. To również ociepliło jej serce. Posypało się kilka pytań. Suoh, niby żartem ale jednak poważnie podpytywał ją o miejsce owej groty gdzie znajduje się skarb. Babcia nawet nie zastanawiała się, czy faktycznie chcą tam iść czy może to tylko podpucha dla "siostrzeńca", który zamiast po domach, skakał by po jaskiniach. Cóż, równie niebezpieczne te miejsca, jeżeli nie bardziej ale zdecydowanie mniej kłopotliwe jeżeli chodzi o sferę zachodzenia komuś do domu. Staruszka kiwnęła głowę, już zmierzając do wyjaśnień.
       - Grota ponoć znajduje się na południowy wschód stąd. Dwie godziny drogi. Przykryta jest gęstym krzewem ale ponoć wyróżnia się na tle pozostałych tym, że rosną na nim fioletowe kwiaty. Prawdopodobnie nie tylko skarb  piratów możecie tam znaleźć ale i inne ciekawostki. Ludzie nieświadomi groty za charakterystycznym krzewem, nie wpakują się przez niego by zajrzeć głębiej a dla osób, które ją odkryły jest to miejsce, łatwe do rozpoznania. Więcej nie wiem. Za dzieciaka byłam w tamtym miejscu ale bałam się wejść głębiej a teraz gdy już jestem stara i nie mam nic do stracenia to brak mi sił by tam odkrywać. Być może jeżeli chcecie to sprawdzić, wam sie poszczęści. Chłopcze, może jeszcze herbatki?

Chłopak siedział i skończył już pić swoją herbatę. Była bardzo dobra, nie wiadomo dlaczego, w końcu to starsza pani, ale jak mówią, takie babcie umieją gotować najlepiej. W każdym razie chłopak podziękował i słuchał jak mówi o tym gdzie jest położona ta grota. Wytłumaczyła im dokładnie, więc teraz mogą ruszać na poszukiwania jej. Może i jest to daleko, ale jeżeli jej wierzyć to właśnie tam powinno się wszystko znajdować. Chłopak nie chciał myśleć co by było gdyby... on po prostu wolał uwierzyć staruszce i naprawdę tam iść. Jeżeli by się okazało, że ich zrobiła w konia, to wtedy wrócić i szukać innego punktu oparcia, ale póki mają jakikolwiek trop to należy go sprawdzić, przynajmniej tak myślał Tsukuyomi.
     Co do kompana to nie przejął się żartem młodego. W sumie to nawet dobrze, w każdym razie wstał i podziękował za wszystko staruszce. Oczywiście, jak to miał w zwyczaju z tego co chłopak zauważył, musiał zażartować z chłopaka i dopiero udał się w stronę drzwi. Ten nie myśląc wstał i skinieniem głowy podziękował staruszce za herbatę oraz informację po czym wyszedł z domu i dołączył do towarzysza.
- Musiałeś się ze mnie ponabijać, prawda? - zapytał go z obojętnym wyrazem twarzy.
Po tych słowach chłopak poszedł z nim w stronę groty gdzie ma być ich cel.

Ostatnio edytowany przez Tsukuyomi (2016-07-29 15:58:59)

    Wszystko poszło dość sprawnie, staruszka nie zatrzymywała nas proponując dodatkowe ciasteczka na drogę ani nie nudziła nas kolejnymi historyjkami, na które nie miałem najmniejszej ochoty. Można było nawet zauważyć jak od chwili gdy usłyszałem o grocie pragnąłem jak najszybciej wydostać się z tego budynku. Jak już nadarzyła się okazja to z uśmiechem na twarzy skorzystałem. Długo nie siedzieliśmy wiec nie wiele zmieniło się na zewnątrz, na szczęście pogoda utrzymywała się taka jak wcześniej więc można uznać na wstępie, że nasza wędrówka będzie przyjemna. Razem z białowłosym ruszyłem w kierunku o którym wspominała staruszka wyobrażając sobie te wszystkie skarby, złote monety, puchary, korony, biżuteria. Rany, przecież to wszystko jest warte majątek. Przez chwilę zatrzymałem się w krainie marzeń a z kącika ust zaczęła powoli cieknąć ślinka. Wyobrażałem sobie wszystko po fakcie choć jestem przygotowany na to, że prawda może być zupełnie inna. Szybko się ogarnąłem tak aby partner nie zauważył tego po czym spoglądałem przed siebie.
    Po jakimś czasie dotarliśmy na obszar, który przypominał ten z opowieści starszej pani. Wszelkich krzewów i różnych roślinek było tu od cholery, ale kwiaty o których słyszeliśmy nie byłem w stanie dostrzec. Jeżeli mam tu spędzić cały dzień na poszukiwaniu kilku chwastów to wolę nie co przyspieszyć ten zabieg. Gdy już miałem składać pieczęć aby wytworzyć kilka bunshinów nagle moje bystre oko zauważyło coś charakterystycznego. Podszedłem bliżej aby się upewnić i jak się okazało były to kwiaty, których szukaliśmy. Początkowo ruszyłem sam ponieważ mój kompan był zajęty łapaniem motylków, a jeżeli okazałoby się, że to fałszywy trop to tylko straciłby czas na podejście tutaj a może i On na coś trafi.
    Mój wzrok nigdy mnie nie zawiódł i tym razem było tak samo. Przesunąłem częściowo rosnące krzewy aby odsłonić wejście do jaskini. Sprawdziłem czy przy wejściu nie ma żadnych pułapek oraz czy konstrukcja nie jest w jakiś szczególny sposób naruszona. Następnie zawołałem swojego towarzysza, który powinien już zauważyć, że na coś trafiłem. - Znalazłem! Była sprytnie ukryta, ale moje orle oko nie zawiodło mnie tym razem. Problem jest taki, że jest cholernie ciemno i przydałby się jakiś ogień. Masz coś pod ręką? - Zapytałem się białowłosego nie odwracając wzroku od wejścia do groty. Niezależnie od tego jak odpowie Tsukuyomi, którego oczywiście nie znam, zacząłem stawiać pierwsze kroki wewnątrz jaskini, lecz nie oddałem się na nie wiadomo jaką odległość.

       Panowie odkrywcy wleźli przez krzaki, które co nieco kuły dzięki igłom wystającym z kwiatów. To ich jednakże nie powstrzymywało i przedarli się przez gęstwinę do ciemnej groty. Suoh mimo braku oświetlania, stawiał ostrożne kroki wewnątrz mroku, licząc że Uchiha może zabłyśnie jakimś sposobem na światło. Młodzieniec jednak też nic nie wymyślił i wlazł w ciemność za Kiyoshim jakby licząc że wszystko się ułoży. Tymczasem jedyne co obojgu pozostało to iść na wprost, ewentualnie podpierając się, którejś ze ścian by nie zgubić się w jaskini. Nie wyglądało to zbyt dobrze bez sposobu na oświetlenie ale cóż, póki co panowie byli w czepu urodzeni więc może i tym razem szczęście się uśmiechnie?
       A i owszem! Los był łaskawy, chodź definitywnie zaznaczył, że to już koniec ich farta. Suoh idąc jako pierwszy, w pewnym momencie potknął się, przewracając całym ciałem na ziemię. Czy to jednak była ziemia? Kiyoshi wylądował na czym równie twardym co podłoże groty ale to bardziej przypominało przewrócenie się na skrzynie. No i ten dźwięk, który odbił się o każdą ścianę w jaskini. Metalowe coś, możliwe że kłódka, uderzyła o zdecydowanie drewniany budulec. Wyglądało na to, że coś znaleźli i być może była to nawet skrzynia skarbów tylko jak mają to sprawdzić skoro mrok panuje w środku?