Ninja Clan Wars

Sesja normalna, grupowa Mikuni Koharo #9

       Naoko widząc wychylającego się spod pokładu Daimyo Ziemi uniosła brwi w delikatnym geście zdziwienia. Z racji, że miała przyjemność towarzyszyć liderowi w Kraju Księżyca doskonale poznawała rosłą postać, która zmierzała w jej stronę. Poczuła lekki stres odczuwalny jako mocno zawiązujący się węzeł gdzieś pomiędzy żołądkiem a mostkiem, wiążący się nie tyle z bezpośrednim spotkaniem z tak wysoko postawioną osobą, lecz z procedurą, którą musiała wobec niej zastosować. Odchrząknęła i uniosła nieco głowę w dumnym geście ninja reprezentującego głowę swojego klanu, by móc spojrzeć na Lorda zarówno dumnie jak i z szacunkiem.
- Rozumiem. - odpowiedziała krótko na wieść o sztormie - Niemniej myślę, że sam Lord rozumie sytuację w jakiej wszyscy się znalezliśmy. Oczywistym jest, że w momencie kiedy Hyuuga zamykają swoje granice cały ruch osobowy przenosi się do naszych portów, które z racji remontów są w niemałym rozgardiaszu - tym samym do naszych obowiązków należy monitoring tych ruchów, a także ich ładunków. Jestem w pełni świadoma wysokości pozycji Lorda jednak nie możemy sobie pozwolić na to, by ktoś był ponad prawem, co z pewnością jest dla Lorda zrozumiałe. Będę wdzięczna za pełną współpracę.
- Przepraszam! - odezwał się kapitan statku, który nagle zjawił się na pokładzie - Nic mi nie wiadomo o żadnych procedurach Baigai związanych ze wzmożoną kontrolą. Skąd mamy wiedzieć, że nie jesteście zwykłymi rabusiami?
       Naoko uniosła brew i zrobiła kilka kroków w jego stronę po czym odwróciła się rzucając znaczące spojrzenie na chorągiew Kiyoshi na statku, którym przypłynęli, po czym wróciła wzrokiem do kapitana. Starszego człowieka, który widział już na morzu bardzo wiele. Sam fakt jego wieku i to, że go osiągnął parając się takim, a nie innym fachem mogł tłumaczyć jego wzmożoną ostrożność.
- Jeśli to nie wystarcza to proszę - wyciągnęła dłoń, by po chwili pojawił się na niej kryształowy kwiat w błękitnym kolorze - A jeśli i to nie jest wystarczającym dowodem to w porcie wisi ogłoszenie o zaostrzeniu procedur bezpieczeństwa. W związku z tym zapisywany jest cały ruch przychodzący wraz z jego planowanym powrotem i obieraną trasą. Proszę się wczytać jak już tam wylądujemy. Jako kapitan rozumiem, że dysponuje pan taką umiejętnością. Powtórzę jeszcze raz - liczymy na pełną współpracę, a wszystko pójdzie gładko i bezboleśnie. Akinari, Rinku - wiecie, co robić. - zakończyła stanowczo, zwracając się do towarzyszących jej ninja.
       Ninja zwinnie przemknęli pomiędzy ludzmi, którzy zdążyli wyjść na statek i zeszli pod pokład, gdzie się rozdzielili. Akinari poszedł do ładowni, sprawdzić co się tam kryje, zaś Rinku ruszył w stronę kajut, sprawdzić kto jeszcze w nich pozostał.
- Gdyby ktoś jeszcze miał wątpliwości w razie jakiejkolwiek niesubordynacji na naszym statku czeka załoga, gotowa w każdej chwili zatopić tę łajbę. Wystarczy jeden znak z mojej strony. W związku z tym proszę każdego o przemieszczenie się na nasz pokład. Moi ludzie zaprowadzą was na kontrolę więc proszę przygotować jakiekolwiek dowody tożsamości, jakimi dysponujecie. Czeka to każdego. Od majtka i kurwy po kapitana i Lorda. Po weryfikacji zostaniecie wypuszczeni.
       W tym samym czasie Rinku wpadł na korytarzu na Koharo i Mikuniego. Wystarczyło krótkie spojrzenie, by mógł stwierdzić, iż rybi ninja z pewnością nie jest cywilem, choć do Mikuniego miał jeszcze wątpliwości. Niewątpliwym zaś było, iż nieautoryzowane przybycie obcych ninja do Baigai wymagało zastosowania nieco mniej przyjemnych przepisów. Rudowłosy zagrodził im drogę.
- Co was sprowadza do Kraju Ziemi? - zapytał, przywołując na twarz sympatyczny uśmiech.

- Myślę, że było to wplecione w fuuinjutsu nie bez powodu - zadecydował Koharō, krzyżując w ruchu ramiona na piersi - i to w annałach mówiących o fuuin powinniśmy zacząć szukać wzmianek nt Raikou Kenka. Póki co... - tu usłyszał skierowane w ich stronę słowa.
Rekin otaksował rudowłosego, jednookiego przybysza i w pierwszej chwili pomyślał, że ma do czynienia po prostu z jednym z członków załogi. Który zagaił rozmowę przy okazji przyjścia po ich bagaże, najpewniej.
- Powrót w rodzinne strony. Ach, nie trzeba, nie mamy za dużo bagażu, dziękujemy - odparł i uśmiechnął się, chcąc przejść. Gdy przejście pozostało zamknięte, zerknął raz jeszcze i zrobił mentalną korektę - w Baigai należenie do braci wilków morskich nie było wcale najbardziej prawdopodobnym powodem, by nosić opaskę na oku. No tak.
- Coś... mi mówi, że to pytanie nie należało do kategorii "luźne zagajenie". Czy jest pan celnikiem? - tu odwrócił się do Mikuniego - Wychodzi, że jesteśmy już na wodach Tsuchi. Pysznie.
Wrócił wzrokiem do nindży przed sobą i sięgnął za pazuchę, wydobywając jakieś papiery i uśmiechając się na miarę swojego zgryzu. Papiery okazały się typowym dokumentem potwierdzającym zamieszkanie na terenach Tsuchi no Kuni, w prowincji Kokkai, niejakiego Seki Koharō. Zdjęcie...
- Noo... zdjęcie będę musiał zaktualizować, obawiam się - bąknął, nieco zmieszany. Była to pierwsza konieczność wylegitymowania się od czasu, kiedy otrzymał owe papiery. 10 lat i wiele, wiele łusek temu - ale jeśli nie spędził pan życia w tym porcie, pod jakimś kamieniem, to powinien mnie pan kojarzyć. Reprezentowałem w końcu nasz kraj w niesławnych igrzyskach w Enko. Tych z powodu których, jak mniemam, pilnujecie teraz tak pieczołowicie swoich granic, Kiyoshi..? - zawiesił, sugerując, by przybysz się przedstawił.

Sesja normalna, grupowa Mikuni Koharo #10

       Rinko przez dłuższą chwilę przeglądał papiery obcokrajowców coraz bardziej marszcząc brwi. Wiedział już, że tutaj zwykłe procedury zastosowania nie znajdą, a także, że ich los poniekąd był poza jego kompetencjami.
- Powrót w rodzinne strony, powiadasz.. - mruknął, taksując wzrokiem Koharo - Twoje rodzinne strony zamknęły granice i właśnie urządzają nam jatki, gdy tylko stopa Kiyoshi o milimetr przekroczy ich ziemie. Także... Myślę, że stwierdzenie "nasz kraj" obecnie może być trochę kulą w płot. Bez względu na to, czy spędziłem swoje życie pod portowym kamieniem - tu wysilił się na nieco jadowity uśmieszek - I śmiem nie znać jegomości to z pewnością moja przełożona doskonale będzie wiedziała, co z wami uczynić. Proszę przodem.
       Mówiąc do odsunął się nieco, torując im przejście w stronę wyjścia na pokład po czym, zakładając, że nie stawiają żadnego oporu ruszył za nimi, wciąż trzymając w dłoni ich dokumenty. Nie spuszczał jednak z nich wzroku ani na sekundę, uważnie obserwując każdy ruch ich ciał, gotów zareagować na każdy podejrzany ruch.
- Tymczasem... Radziłbym pomyśleć dwa razy nim dobędzie się języka w gębie. Słowotok w takich wypadkach może rzucić niepotrzebny, jak mniemam, cień podejrzeń na prawdziwy pobyt przybycia do Baigai. W takich sytuacjach należy pamiętać o swoim położeniu, a w obecnym... Wszelka impertynencja związana z wytykaniem komukolwiek braku wychowania, czy grzeczności jest co najmniej nie na miejscu. Ale... To tylko moja rada. Jeśli uważacie ją za niezbyt trafną chętnie będę tym, który zakuje was w kajdany.
       Kończąc tymi słowami wyprowadził ich na pokład, na którym panował lekki rozgardiasz, związany z przemieszaniem załogi oraz pasażerów na statek obok i z powrotem. Każdy, kto został już sprawdzony był zamykany w osobnym pomieszczeniu, ażeby czasem nie wymieszał się z tymi, którzy weryfikacji jeszcze nie przeszli. Naoko stała obok Lorda Ziemi, weryfikując jego dokument.
- Wszystko jest w porządku - powiedziała z uśmiechem, gdy skończyła - Przepraszamy za kłopot. Jak widać wszystko idzie sprawnie, więc niedługo będziecie mogli w spokoju kontynuować swoją podróż.
       Odwróciła się od Daimyo, odgarniając za ucho pukiel różowych włosów, który postanowił zostać tym niesfornym, gdy pochylała się nad dokumentami. Natychmiast jednak zwróciła uwagę na Rinko prowadzącego ze sobą dwóch obcych ninja. Tylko wobec nich stosowało się nadzwyczajne procedury. Rudowłosy Kiyoshi nieco przyspieszył kroki, wyprzedzając ich i zatrzymując dłonią. W tym samym momencie Akinari wynurzył się spod pokładu po sprawdzeniu ładunków. Rinko skinął na niego dając mu do zrozumienia, że teraz jego zadaniem jest chwilowe popilnowanie podejrzanych podróżnych. Sam zaś ruszył w kierunku swojej przełożonej i wręczył jej dokumenty, jednocześnie pochylając się nad nią i zdradzając jej na ucho wszelkie informacje, które zdobył, a także swoje subiektywne wrażenia. Kobieta kiwnęła głową, przywołując na twarz bardzo oficjalny i rzeczowy wyraz. Taki jaki czasem widzi się u urzędniczek, które z góry traktują każdego petenta jak półgłówka, który w niuansach prawnych się nie orientuje, a przybył tu jedynie zawracać jej cztery litery. Pewnym krokiem ruszyła w stronę Mikuniego i Koharo, którzy mogli być pod wrażeniem władczości od niej bijącej. Nie dziwota zresztą, gdyż podległa tylko i wyłącznie liderowi klanu, co wiązało się z niesamowitą odpowiedzialnością, która dzwigała na swoich drobnych barkach. Stanęła przed nimi i spojrzała każdemu wiercącym wzrokiem w oczy.
- Mam nadzieję, że zdajecie sobie sprawę z sytuacji w jakiej się znajdujemy. Myślę, że na pewno, skoro każde z was widziałam w Kraju Księżyca. Dlatego oszczędzmy sobie czasu i wyjaśnię wam dokładnie, co się z wami stanie. Zrobicie sobie mały przystanek w podróży. Zostaniecie zabrani do naszej siedziby na przesłuchanie. Jeśli nie macie żadnych ukrytych zamiarów - nie macie się czego obawiać. Pytanie moje brzmi - załatwimy to grzecznie czy w mniej przyjemny sposób? - skierowała wzrok na swoich podkomendnych - A wy badzcie mili i spytajcie naszego Lorda, co robił w towarzystwie tych dwóch tutaj. Jakoś wcześniej zapomniał wspomnieć o tak doborowym towarzystwie.

    Trudno powiedzieć, żeby obraz sytuacji malowany przed nami był landszaftem słodkim pełnym barw ciepłych. Można się było spodziewać, że natrafimy na przeszkody w podróży, nie znaczyło to jednak, że obecny stan rzeczy był mi na rękę. Nie miałem jakoś ochoty na tę gościnność kryształową i popijanie herbatki z błyszczących kubeczków. Nie mniej obiecałem sobie wcześniej nie czynić wstrętów, więc bez większych protestów, z miną posępną niczym chmura gradowa ruszyłem w górę pokładu.
  — Oho, widzę słownik przeczytany, żal tylko, że bez zrozumienia. — Skomentowałem słowa przemądrzałego osiłka, który chyba faktycznie w porcie się kształcił. — Jak na razie tylko my jesteśmy jej ofiarami.
    Resztę pozostawiając milczeniu, ruszyłem na pokład, od czasu do czasu zerkając na osiłka i delikatny rozgardiasz panujący na statku. Widać sprawa całka kroiła się grubo jak szynka w domu bogatym. Nie mogła być to rutynowa kontrola, nie przy takiej ilości ludzi i nie przy o zgrozo delegacie klanu Kyoshi na zjazd liderów klanu. Takiego kogoś nie przydziela się do przetrząsania, jakiś ciur okrętowych. Rozmówczyni moja niechciana, również starała się sprawiać wrażenie usilnie ważnej, perorując i rzucając na prawo i lewo prepozycjami wyboru pozornego. Może nawet nie obeszłoby mnie to, ale na całe nieszczęście w dużej mierze Shinsaku Nakayama mnie tu wyprawił wraz ze swym oficjalnym błogosławieństwem. Gdyby tylko jedynie o mnie chodziło, być może z goryczą przełknąłbym traktowanie mnie niczym jakiegoś pachoła. Niemniej nie o moją własną dumę chodziło, ale o powagę organizacji w imieniu, której występowałem a tego szargać, już tak łatwo pozwolić nie mogłem. Już nie ważne, że nie podziękowano by mi za to stronach rodzinnych, ale mimo mego specyficznego dość podejścia do bycia shinobi, do Wyrzutków byłem niezwykle przywiązany, koniec końców to właśnie ta organizacja dała mi wykształcenie, którym się szczycę.
  — Nie lubię Pani. — skwitowałem, cały ten wywód racząc ją tylko gadzim spojrzeniem oczu podkrążonych. — Doktorze Mikuni, to chyba najbardziej familiarny zwrot, jaki może sobie Pani pozwolić, bo nie przypominam sobie, żebyśmy przechodzili na ty. Pomijając to, grozi Pani właśnie uwięzieniem wysłannikowi innej organizacji, do tego takiej, która zawsze pozostawała z Pani klanem w przyjaznych stosunkach. Zakłucie w kajdany, jak to powiedział Pani uczony podkomendny? Doprowadzenie na przesłuchanie? Czy aby się Pani nie zagalopowała? Niemniej mimo złego początku, żeby nie powiedzieć wrogiej postawy, zgadzam się z mym rybim Przyjacielem w całej rozciągłości. Udać się z Panią owszem możemy, ale co najwyżej na kurtuazyjną pogawędkę, skoro to, że podróżujemy wraz z Lordem Feudalnym, nie wystarcza. Skończymy i każdy ruszy w swoją stronę. Po tym wszystkim chciałbym uznać sytuację za niebyłą, ale chyba nie do końca mogę. — Rozłożyłem ręce bezradnie. — Będę musiał wspomnieć Shinasku Nakayamie, jak się tutaj traktuje Wyrzutków i jak to Kyoshi są wdzięczni swoim sojusznikom. Proszę, niech Pani prowadzi…
    Spojrzałem na Koharo i tylko pokręciłem głową, bo czasu, który tutaj zmarnowany jest nie od odzyskania. Do rozmowy powróciłem już tonem łagodniejszym.
   — Seki ma rację, my Pani Naoko jesteśmy tutaj przypadkiem, nie zależy nam na wszczynaniu incydentów, a czym się zajmujemy, Pani pewnie słyszała na zebraniu. Nasze intencje nie zmieniły się, od tej pory ani na jotę. Dla tego rozwiążmy problem, czym prędzej… Dla większego dobra.

    Od początku zdawałem sobie sprawę, że puszczenie nas wolno, w celu realizowania wcześniej powziętego planu jest tylko pobożnym życzeniem, toteż bez oznak rozczarowania poszedłem za rozmówczynią, nie czyniąc przy tym żadnych wstrętów. Żal mi tylko było, że tracimy czas na czczą gadaninę, zamiast zajmować się rzeczami ważnymi naprawdę.
  — Pani wiara jest Pani osobistą sprawą — stwierdziłem, wzruszając ramionami, bo widać robiliśmy na sobie równe wrażenie. — Dlatego byłbym wdzięczny, gdyby Pani kontemplowała ją w milczeniu. Przejdźmy do spraw naprawdę ważnych.
    Bez większego narzekania powlokłem się za nią do burty, obserwując przy okazji sytuację na przestworzu morza. Stanąwszy, w pozycji rozluźnionej wsłuchiwałem się w to, co miała do powiedzenia, nie czyniąc uwag. Tylko przy uwadze, jakobyśmy stawiali się ponad prawiem, jakimkolwiek uśmiechnąłem się tylko tak, jak się uśmiecha do dziecka, które w swej dziecinności zrobiło coś niezwykle głupiutkiego. Niemniej sytuację można było uznać za zrozumiałą i do żadnych przepychanek słownych nie dochodziłoby, gdyby tylko od początku została nam ona tak przedstawiona. Osobiście podejrzanego nic w tej sytuacji nie widziałem, bo Lord feudalny ma sobie prawo, podróżować z kim chce, ale od komentarza się wstrzymałem, bo delikatną hipokryzją z mojej strony byłoby ganić pracowitą nadgorliwość. Jednak temu, że mogliby puścić, nas już teraz nie sposób było zaprzeczyć.
  - Wychodzi na to Koharo, że jesteśmy zmuszeni udać się z tym towarzystwem. — Skwitowałem, obracając się, w jego stronę. — Inaczej gotowi zatopić cały okręt i powiedzieć, że to sprawa niesubordynacji.
    Zaśmiałem się pogodnie w duchu, jak na żarcik najlepszy, bo perspektywa posłania na dno łajby wraz z feudałem zdała mi się wycinkiem z jakiejś komedii najlepszej. Szkoda, że nie byłem właśnie na wakacjach, mógłbym sobie dalej oglądać te sceny dantejskie bez strat żadnych.
  — Wcale dowciapne muszę powiedzieć. — Usilnie postarał się nie dać po sobie poznać rozbawienia ogólnego całą sytuacją. [colo=#4f4f4f]— I równie nieprawdziwe, bo Shinsaku Namayama żyje, co było powiedziane na spotkaniu. Czyżby Pani nie uważała?[/color]
    Na pytanie, czy idziemy dalej oczywiście tylko kiwnąłem, głową pozwalając sobie żywić nadzieję, że dyskusje akademickie się skończą. A przynajmniej ta dyskusja, bo podskórnie gdzieś czułem, że rozmów czekała nas tutaj co niemiara.
  — Może to tylko moje czarnowidztwo… — zagadałem do Koharo, gdy tylko Pani ruszyła przed siebie. Zrobiłem, to licząc, że znając moje podejście sceptyczne, nie zgodzi się z nim, jak to często bywało, a przez to będę mógł przekonać sam siebie, że podejrzenia moje sensu nie mają. — Ale mam wrażenie, że pozostaniemy gośćmi Bigai znacznie dłużej niż byśmy sobie tego życzyli…



                                                                                                                                                                          [zt -> Tsuchi no Kuni, Bigai, Wioska Klanu]

       Widząc zbliżającą się dwójkę Kiyoshi, mężczyzna spojrzał na nich w sposób należyty dla Daimyo. Gdy weryfikacja jego osoby przeszła pomyślnie, zmierzył ninja od stóp do głów, górując nad nimi co najmniej o kilkadziesiąt centymetrów. Pytanie jako zostało zadane, paść musiało a dla całej sprawy lord zmuszony był dobierać słowa na tyle by misja jego towarzyszy nie przeciągnęła się zbytnio.
       - Jak zapewne wiecie, powracamy z Kraju Księżyca gdzie zostaliśmy zaproszeni na wielkie zebranie wszystkich nacji. Nie mogę zdradzać wszystkich szczegółów ale Ci dwaj ninja, stoją po naszej stronie co udowodnili podczas rozmów. Powinniście byli zostać poinformowani o tym przez waszego lidera, który oczywiście zajmował jedno z krzeseł. W każdym razie osobiście zaprosiłem ich do wspólnej podróży gdyż wyrazili chęć pomocy w obecnym problemie na naszych ziemiach. Szczerze mówiąc im dłużej nas trzymacie tym gorzej dla sprawy. Zapewne chcecie zatrzymać ich na dłużej ze względu na cięte języki ale wierzcie mi, że w tym wypadku jest to ogromny atut i udowodnili to. Powinienem również dopowiedzieć, że ich pomoc to gest przyjaźni ze strony Wyrzutków a Ci nigdy jej nie odmawiali. Jako kraj mamy wobec nich dług wdzięczności, który możemy spłacić, oddając im możliwość wykonania misji, którą sam zleciłem. Chyba się nie mylę, prawda?
       Daimyo mówił z pełną powagą i choć jako głowa kraju, starał się wypowiadać słowa w sposób dyplomatyczny aby nikogo nie urazić i zniechęcić to jednak jego postura, głęboki głos oraz poker face, mógł nieco przestraszyć ludzi chcących mu się przeciwstawić.

Sesja pojedyncza trudna Suoh #11 PART II

       Podróż oczywiście upłynęła bez zbędnych komplikacji. Przynajmniej tych fizycznych, gdyż myśli Suoha serwowały ich aż nadto. Niemniej na zajmowanym przez niego stanowisku wręcz wymagana jest znajomości politycznych meandrów. Ba, znajomość! To co było przede wszystkim pożądane to umiejętność zgrabnego w nich się poruszania. Czy i tę zdolność udało mu się opanować?
       Co do samego celu wizyty - miał o tyle szczęście, że z racji niespokojnych wód i pogody Naoko postanowiła zacumować oba statki w porcie, aby już na lądzie dokonać całej papierkowej roboty, która teraz na nią spadła. Nie muszę chyba wspominać, że wizyta Daimyo potęgowała zwyczajny w takich sytuacjach stosik o jakieś dziesięć razy? Biurokracja pełną gębą.
       Naoko jako pierwsza dostrzegła postać, która dość bezceremonialnie wylądowała w porcie. Choć nic nie zmienia faktu, że wielki, kryształowy smok przyciągnął uwagę wszystkich obecnych. Kobieta niespecjalnie była z tego faktu zadowolona, gdyż wizyta Daimyo pozostawała raczej wiadomością dla małego kręgu zainteresowanych, a jednocześnie nie wątpiła, że to właśnie on był przyczyną jego wizyty tutaj. Zacisnęła zęby i nie dała po sobie poznać niezadowolenia, gdyż miała wrażenie, że sytuację rozegrała na tyle dyplomatycznie, że nie wymagało to interwencji sił wyższych. Najwyraźniej się pomyliła. Przywołała na twarz uśmiech, prosząc jednego z podkomendnych, by pozostał z Lordem, pomagając mu dopełnić szereg formalności, którymi obarczony był w tym momencie cały port w Baigai, zaś sama skierowała kroki w pobliże lądowiska kreatury.
- Suoh-sama - odezwała się zachodząc go od tyłu - Czemu zawdzięczamy wizytę? Czy chodzi o dwóch ninja, których wysłałam na przesłuchanie? Czy coś się stało? - mamrotała nieco zaniepokojona.