Ninja Clan Wars

Theme

W końcu znalazł się dogodny moment do ataku. Kiedy Gamaken zniknął stworzył duży dym, było to nie tylko utrudnienie dla przeciwnika Takashi'ego, ale również dla niego samego, gdyż sam nie widział w dymie. Dobry plan, jednak chyba zapomniał, że walczy on z Uchihą, a Sharingan pozwala widzieć przez dym i mgłę. Tak więc wykorzystując brak widoczności przyjaciela pojawiłem się przed nim, jedynie ognista kula, która trzymałem w ręce mogła dać znać Takashi'emu, że tu jestem, jednak nim zdążył coś zrobić dostał rasengan'em, z Katon'a w brzuch. Wirująca siła kuli połączona z żywiołem ognia stworzyła niewielką ranę na brzuchu Nary, która dodatkowo jest cała poparzona. Dlaczego mała, zmniejszyłem siłę techniki do minimum.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Kiedy Takashi zniknął anulowałem Rasengan'a, po czym ruszyłem w stronę Ichitsu. Niebo zaczęły przykrywać czarne chmury i deszcz zaczął lekko kropić, jednak zapowiadało się na burzę z piorunami. Podszedłem do ucznia i spojrzałem na Gisaku. Jednak moją uwagę przykuła eksplozja pochodząca nad wymarłym lasem, wiedziałem, że to na pewno on daje mi z jakiegoś powodu sygnał, ale dlaczego. Postanowiłem się tam udać i to sprawdzić.
- Zostań tu z nim i czekajcie na mnie puki nie wrócę... - Oznajmiłem, po czym zniknąłem. Teraz szybko zmierzałem w stronę wymarłego lasu. Chciałem dokończyć walkę z Takashi'm.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Basai

Po niedługiej przerwie szybko ruszyłem dalej w kierunku wymarłego lasu. Chciałem tam być już jak najszybciej.
[z/t ---> Wymarły las]

Ostatnio edytowany przez Matsuo (2012-02-04 20:38:09)

Gisaku obudził się. Już miałem go przygwoździć, ale ten nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów. Matsuo i Takashi ruszyli do Wymarłego Lasu, więc mieliśmy trochę czasu. Gisaku rozpoczął swą przemowę. Gdy skończył, odpowiedziałem mu.
- Pamiętasz jak poszedłem za Matsuo i chciałem cię obezwładnić? Zrobiłem to po to, abyś za mną nie szedł. Po to, abyś nie oglądał jak młodszy od ciebie chłopak jest maltretowany przez byłego lidera naszego klanu. Ale mi się nie udało. Poszedłeś za mną, chciałeś zdobyć moc, tak jak ja. Masz rację, nigdy nie uważałem, że uciekasz. Znam jednak gniew Matsuo. Znałem go też jak nie był jeszcze naszym przywódcą. Pogodny, szczery chłopak stał się bezdusznym mężczyzną. Czuję, że też zatracam sam siebie. Nie wiem czy wytrzymam tą próbę. Czy kiedyś po prostu nie podejdę do ciebie i nie oderżnę ci po prostu głowy. Bez cienia wątpliwości, strachu czy jakichkolwiek innych uczuć. Po prostu cię ostrzegam. Ty sam siebie nie zatraciłeś... Jestem słaby... - Powiedziałem. Jeśli w tym momencie Gisaku wykorzystałby sytuację, to na pewno mógłby mnie obezwładnić, zabić... Zrobić ze mną cokolwiek. Moja przemowa była dość wyczerpująca dla mojej duszy.

Nie odpowiedziałem słowem. Moją odpowiedzią były zaciśnięte mocno zęby i cieknące po moich policzkach łzy.
- Matsuo miał rację. Chcę zdobyć moc bez względu na koszta. Nie mogę się zmienić, nawet jeślibym bardzo chciał. Ktoś musi pokazać mi inną drogę do siły. Ale czuję, że wkrótce coś się zmieni. Coś diametralnie wpłynie na nasze życie... Nie wiem co to może być, ale od tego nie będzie odwrotu. Chcę, żebyś wiedział... Żebyś wiedział, że wtedy, w Boin, gdy obaj byliśmy jedną nogą w trumnie... Ochroniło nas coś. Przeznaczenie albo Fatum. Jeśli to drugie... To możemy podzielić los Matsuo i Eizo... - Powiedziałem, co chwilę przerywając spazmatycznym oddechem.
- Ale jeśli tylko stanę się zagrożeniem dla kogokolwiek, daję ci wolną rękę, aby mnie zgładzić.

Słowa Gisaku sprawiły, że coś we mnie pękło. Spojrzałem na chłopaka, który wystawił do mnie zaciśniętą pięść. Przetarłem oczy. Przypomniały mi się czasy, gdy jeszcze walczyliśmy ramię w ramię, zgodnie ze swoimi ideami. Uśmiechnąłem się i uderzyłem swoją pięścią w jego.
- Dalej pamiętam starego Matsuo-sensei... Ale nie możemy zrobić tego otwarcie, to by było zbyt trudne. Poza tym, on ma zbyt silny charakter... Nie wiem czy we trójkę podołamy... Jeśli nie, to zakopią nas we wspólnym grobie, bo nikt nie będzie wiedział do kogo faktycznie należy jaka część ciała...

Droga ma jak i podróż nie były długie. Raptem dwie godziny i przybyłem z Chuu do Hidari. Wyglądałem trochę inaczej, miałem na sobie biały płaszcz, rozpięty, na którego tyle był znak medyka, aczkolwiek nie był na mój wzrost - ciut przydługi, raptem 2-3cm, ledwo było widać. Ogółem trzymałem się z tyłu, byłem nieśmiały, bałem się, że może mi się coś stać, bo pół ciała miałem owinięte bandażami, także głowę, a drugą połowę okrytą ciuchami. Na sobie miałem także biały podkoszulek, białe, krótkie (do połowy uda) spodenki i takiego samego koloru buty, które średniej grubości paskiem podtrzymywały kostkę u stopy sztywno. W owym płaszczu był kaptur, aczkolwiek nie miałem go na sobie, a po prostu powiewał na wietrze, którego siła nie była zbyt wielka. Przysiadłem na ziemi, chwyciłem się za kolana i uchyliłem głowę nad nimi, zamykając oczy i spuszczając na nie bandaż, którym miałem okryte czoło i górną część głowy. Siedziałem se tak po prostu, rozmyślając.

W końcu i ja znalazłem się w Skalistych górach, znalazłem się tu z jednego powodu, jedynego, a mianowicie takiego, że Matsuo tu przyszedł, jakby poszedłem za nim. Sądziłem, że skończyliśmy rozmawiać, łatwo można było to wywnioskować po jego zachowaniu. A ponieważ mój przyjaciel tak zareagował... Zbliżyłem się do całej trójki, widać było na mojej twarzy smutek, przygnębienie, niepewność i bezradność.
-Jeśli to już wszystko, możesz mnie zabić... - rzuciłem w stronę Matsuo, stojąc naprzeciwko niego ze spuszczonym wzrokiem wpatrującym się w ziemię.
-Wy już możecie znikać... Nie będę walczyć, nawet nie będę próbował. - zwróciłem się do żab.
-Takashi, nie możesz... - zaczął Fukusaku, ale mu przerwałem.
-W takim razie odsyłam was. - złożyłem pieczęć, a żaby zniknęły.

-Nie? W takim razie nie zabijaj... Uciekać nie mam zamiaru. - odezwałem się tym samym tonem.
Nie zareagowałem ani na shuriken'a, ani na ranę, bo tak mała nie sprawiała mi praktycznie żadnego bólu, na pewno taki ból nie przeszkadzałby mi w niczym.
-Najwidoczniej tak musi być, nie jestem w stanie sprowadzić przyjaciela z powrotem, jest to oznaką ogromnej słabości i tego, jak bardzo jestem beznadziejny. Skoro nie chcesz mnie zabić, to znaczy, że nie zasługuję na śmierć. W takim razie będę trenował, jeszcze pewnie niejednokrotnie przyjdzie nam się zmierzyć, lecz każde spotkanie będzie wyglądało inaczej. - rzucałem niedbale.
-Zresztą, po co ja to w ogóle mówię... - znowu.