Ninja Clan Wars

No i w końcu wędrówka przez Kraj Ziemi została zakończona, rzeka z Tsundory zaprowadziłą mnie do wielkiego wąwozu w kraju Demona. Szedłem wzdłuż rzeki, która znajdowałą się w wąwozie. Ciągle przebijałem się przez gęsty las, a także przez samego siebie - ciągle starając się przypomnieć sobie moją przeszłość.
* Żebym tylko mógł przebić się przez moją pamięć, tak jak przez ten las.. Ciekawe czy kiedyś walczyłem? Czy byłem silny? Może przyczyniłem się do jakiegoś historycznego wydarzenia..? *
Nagle sie zatrzymałem, przed moimi oczami pojawił się dziwny obraz.. Był bardzo zniekształcony, ale dało się go odczytać. Przedstawiał on wielkiego lisa, który walczył z grupką ninja. Wiedziałem czym był ten lis, był to Kyuubi.
* Czy kiedyś spotkałem Kyuubiego?! Czy to możliwe?! Kim ja do cholery jestem, co?! *

[z/t -> Pustynia w Zakkaku].

Pokonywałem kolejne metry, wykonując wielkie susy. W taki oto sposób w ciągu kilkunastu minut przebyłem całe tereny Oni no Kuni i znajdowałem się na granicy z Baigai, moimi rodzimymi stronami.
Na początku postanowiłem, że zajrzę na kryształ ogłoszeniowy i dowiem się o wydarzeniach, które działy się podczas mojej długiej nieobecności. Następnie miałem zamiar zajrzeć do siedziby klanu i porozmawiać z starszyzną.
Przez całą podróż czułem pewien niepokój. Nie był on związany z klanem Sabaku, ale z Ryo, moim kuzynem. Byłem nieźle zaskoczony, gdy zobaczyłem na jego ciele znaki przeklętej pieczęci. Czułem, że mogą być z nim niemałe problemy.


[z/t ---> Kryształ ogłoszeniowy w Baigai]

Pierwszy raz, nie licząc akademii ninja, opuściłem teren wioski rodzinnej. Pierwszy raz, ruszyłem przed siebie bez celu. Nie wiedziałem, czego się mogę spodziewać. Nie przerażało mnie to jednak. Miałem cel, który chciałem osiągnąć i nie mogłem pozwolić, żeby strach przed nieznanym mnie powstrzymał. Nie byłem do końca pewny, gdzie się aktualnie znajdowałem, jedyne co wiedziałem, to to, że znajdowałem się na południe od mojej rodzinnej krainy. Idąc przez las, natknąłem się na małą polanę, mocno wyeksponowaną na słońce. Postanowiłem zrobić sobie krótką przerwę, przecież nigdzie się nie spieszyłem. Zjadłem małą przekąskę, którą wziąłem ze sobą z domu i rozkoszowałem się chwilą słońca, po długim czasie spędzonym w ocienionym lesie.

Pałaszowałem kanapkę z niezmiernym apetytem, w końcu był to jedyny posiłek od kilku godzin. Z przerażaniem stwierdziłem, że nic więcej nie mam ze sobą, w razie gdybym później znowu poczuł uczucie głodu. Słońce otulało mnie swoimi ciepłymi promieniami, było to takie przyjemne, że miałem ochotę tam zostać na zawsze.
Moją beztroskę przerwał pewien dźwięk. Już samo to, że się pojawił w tak nieoczekiwanym momencie było ogromny zaskoczeniem, ale gdy zidentyfikowałem możliwe jego źródło, ciarki przeszły mi po plecach. Było to bez cienia wątpliwości płaczące dziecko.
Z początku myślałem, że to po prostu jakaś matka z dzieckiem szła drogą obok, ale gdy odgłos nie ustawał, zastanowiło mnie to. Wiedziałem, że nie wróży to nic dobrego, ale w tamtej chwili nie dbałem o to. Ważniejsze dla mnie było to, że czułem obowiązek zbadania tej tajemniczej sprawy, nie mogłem tego tak zostawić. Ruszyłem zatem w kierunku, który w moim mniemaniu miał mnie doprowadzić do niemowlęcia.
Przedzierałem się przez gęstwinę lasu, moje uszy kazały mi sądzić, że jestem coraz bliżej. Po paru krokach płacz był tak wyraźny i głośny, jakbym słyszał go bezpośrednio w uszach.

To miejsce zdecydowanie było przesiąknięte grozą. Słyszałem w jednej z powieści ludowych o obrzędach składania niewinnych istot w ofierze, nie wiedziałem czemu, akurat to przyszło mi do głowy. Prawa ręka bezwiednie powędrowała ku prawej nodze, do której przymocowana była kabura na broń. Przesuwając po niej palcami i czując, że wszystko jest na miejscu, odetchnąłem z ulgą. Świadomość o możliwości skorzystania z broni, gdy tylko przyszłaby taka potrzeba, wyraźnie uspokoiła mnie oraz tempo bicia mojego serca. Rozglądając się dookoła i zachowując największą czujność ruszyłem wolnym i niepewnym krokiem do środka polany. Na pniaku coś leżało. Jedynie odgłosy wydawane przez to, co się tam znajdowało, kazało mi sądzić, że to dziecko. Natomiast zmysł wzroku nie był w stanie orzec, czy to prawda. Czułem, jak jedynym dźwiękiem, który słyszałem był ten przenikliwy płacz. Mimo tego, krok za krokiem posuwałem się do przodu do jego źródła.

Gdybym wciąż miał kanapkę w ręce, z pewnością by mi teraz wypadła. Okrzyk stać! był równie niespodziewany co pojawienie się płaczu, ba! może nawet bardziej.
Jak mogłem jej nie zauważyć-wyrzucałem sobie. W końcu uważałem się za dość spostrzegawczego osobnika. Gdyby nie to, że kobieta miała wycelowany łuk prosto we mnie, uznałbym, że nie ma powodu do obaw- no bo przecież przyszedłem tu tylko sprawdzić, czy wszystko w porządku. Te myśli nie przekonały mnie jednak. Dlaczego? To proste- tamta kobieta nie mogła znać moich zamiarów, chyba że była jasnowidzem, czy czymś tego rodzaju. Postanowiłem zatem przekonać ją o swoich pokojowych zamiarach.
-Witaj, nazywam się Ayamaru, przyszedłem tu w celu sprawdzenia, czy wszystko w porządku.-tłumaczyłem sytuację, po czym poprosiłem- Czy mogłabyś łaskawie opuścić łuk? Czuję się dość nieswojo.

Gdy dziewczyna nie opuściła broni, kląłem na siebie, że znowu wpakowałem się w kłopoty, tylko dlatego, że chciałem komuś pomóc.
GŁUPI, GŁUPI!- powtarzałem sobie w głowie. Wiedziałem, że płacz nie oznacza nic dobrego, a mimo tego i tak ciekawska natura wygrała. Karciłem się za tak dziecinne zachowanie.
Przez moment przez myśl przeszło mi wytrącenie jej łuku z broni, jednak nie mogłem ryzykować postrzelenia, przecież mogło się okazać, że dziewczyna ma znakomity refleks. Waleczność zdecydowanie dała się wyczytać z rys jej twarzy. Wtedy przyjrzałem się jej dokładnie, była dosyć atrakcyjna. Nie ważyłem się jednak spuścić wzroku z jej oblicza, jedynie kątem oka z zaniepokojeniem dostrzegałem grot strzały. Moje myśli zmąciły jej słowa, które, mówiąc szczerze, sprawiły, że cała sytuacja jeszcze bardziej mnie zaintrygowała.
-Jakich zbirow?-pytałem z wyraźnie wyczuwalnym zaniepokojeniem, ale również zaciekawieniem w głosie.- powtarzam, jestem tu tylko przypadkiem, ściągnął mnie tu płacz tego dziecka!- Nie byłem jednak pewny, czy dziewczyna uwierzyła moim zeznaniom. Grot strzały lśnił w słońcu.

Obserwowałem jak jej twarz nieco się rozluźnia. Jestem dość wiarygodny- pomyślałem. Zdziwiłem się nieco, gdy w dalszym ciągu nie opuściła łuku. Nie dałem jej jednak szansy tego po sobie poznać, gdyż mogłaby podejrzewać, że wszystko co mówię, ma jedynie uśpić jej czujność. Muszę szybko zdobyć jej zaufanie .
Kazała mi wziąć dziecko na ręce, nie wiedziałem, jak powinienem był się zachować. Nigdy nie opiekowałem się dziećmi, nigdy też nie czułem potrzeby, żeby wziąć jakieś w objęcia.
Słowa dziewczyny brzmiały niezmiernie poważnie. Wiedziałem, że nie ma sensu sprzeciwiać się jej woli, bo w tamtej właśnie chwili, byłem na jej łasce.
Dlatego też, nie wykonując gwałtownych ruchów, żeby nie spłoszyć swojego oprawcy i nie sprowokować jej do oddania strzału, wziąłem dziecko na ręce, mając nadzieję, że ten dźwięk, drażniący moje uszy od dłuższego czasu.