Ninja Clan Wars

Wraz ze swoimi dwiema replikami udałem się samotnie w kierunku wschodnich terenów miasta. W kieszeni posłusznie leżał kunai, który należał do Namikaze.
   Podążając drogą dokładnie oglądaliśmy okolicę. Z każdą chwilą czułem się jeszcze bardziej utwierdzony w przekonaniu, że podjąłem właściwą decyzję idąc w kierunku wschodnim. Okolica wyglądała na taką jaką najbardziej lubię. Cicha i spokojna, której daleko było do dzielnicach pełnych budynków i targowisk. Tylko las i jezioro. W oczy rzucał się jedynie domek obok, której położona była szopa. Wiedziałem, że będę zmuszony do przeszukania tych miejsc. Nie chciałem jednak od razu porywać się z motyka na słońce. Wolałem być ostrożny. Byłem przecież sam i nikt nie mógłby mnie uratować z ewentualnych opresji.
   Z wyżej wymienionych powodu pierwszym miejscem, które postanowiłem odwiedzić był las, który znajdował się po mojej lewej stronie. Jako pierwszy w zalesione tereny zapuścił się mój pierwszy klon, natomiast ja oraz moja druga replika staliśmy w bezpiecznej odległości od lasu i czekaliśmy na relację śmiałka, który przez cały czas znajdował się na lekko ugiętych kolanach z nieco pochylonym korpusem. Wyglądał jak myśliwy, który polował właśnie na swoją nieświadomą niczego ofiarę. Uważał na każdy nawet najmniejszy krok. Starał się wydawać jak najmniej odgłosów i jednocześnie dokładnie rozglądał się dookoła by dostrzec możliwe zagrożenie, które z pewnością może czyhać na niego w tym miejscu. A może to właśnie tutaj była przetrzymywana kolejna grupa mieszkańców? Musiałem być gotowy na każdą ewentualność i ją dokładnie sprawdzić.

Akcja zwiadowcza jednego z moich klonów wykazała, że w lesie nie znajduje się ktoś, kto mógłby mnie zainteresować lub ukrywał się tak dobrze, że nie byłem stanie go dostrzec. Z tego powodu postanowiłem dać sobie przynajmniej na jakiś czas spokój z terenem pokrytym drzewami.
   Miałem szczęście, gdyż po chwili dobiegł mnie szmer, który dochodził z okolic jeziora i został stworzony przez łódkę. Okazało się, że poruszała się delikatnie na wodzie. Nie mogłem przegapić tej szansy. Momentalnie wysłałem w owym kierunku jednego z moich klonów, by sprawdzić co tam dokładnie zaszło. Wszystko wyglądało dosyć podobnie jak w akcji zwiadowczej w lesie. Ja wraz z moich klonem staliśmy w sporem odległości od łodzi, skryci za drzewami. Jednak ja ukrytkiem ciągle śledziłem okolice. Z kolei klon przez cały czas dbał o moje plecy, by nikt nas nie zaszedł. Drugi klon w tym samym momencie próbował się zakraść niepostrzeżenie w okolice łódki i dowiedzieć się, co lub kto stał za wywołanym szmerem.
   W między czasu dotarła do mnie niepokojąca wiadomość na temat jednej z moich replik. Okazało się, że klon, który miał towarzyszyć Shinsaku oraz Hiyoki został zniszczony przez serię wybuchów. Wydawało się jednak, że w tym ataku tylko on poniósł dotkliwe obrażenia. Mimo to przed nimi znalazł się pierwszy przeciwników, o którym wcześniej się dowiedzieliśmy.  Miałem teraz dylemat moralny. Iść z pomocą tej dwójce czy jednak kontynuować dalsze poszukiwania. Uwięzionym ludziom nie pozostało zbyt wiele czasu na przeżycie. Z tego powodu zdecydowałem wreszcie, że jednak będę kontynuował moje działania i postarał się uwolnić cywili. Mogłem mieć tylko nadzieję, że Ci dwaj ninja sobie poradzą.

Pokuta

Cisza.. Tylko cisza. To jedyne co mi pozostało.  Bezdenna cisza.. Pozostałem samotny na pustyni ? Niewielka pustynia, na płaszczyźnie wokół której jest pustka. Pustka, w którą wysypuję. Widzę.. widzę coś na samym środku ? Krzesło ? Podchodzę bliżej. Siadam, bo co innego mi teraz pozostało ? Nagle piasek podnosi się do góry. Przysypuję mnie, a po chwili nic już nie widzę. Nie mogę oddychać. Piasek opada, a wraz z tym odzyskuje powietrze. I tak koło się zatacza. Trwa to godzinami. Nie mam chwili spoczynku. Czyżby taka była moja pokuta ? Chyba naprawdę sobie na to zasłużyłem. Tyle złych czynów, tyle śmierci wokoło. A teraz ja samotny odczuwam to samo co moi przeciwnicy. Nie mam szans na obronne, brak tlenu. Mam nadzieje, ale zaraz po chwili nagła śmierć. Nie to nie do końca to samo.. Oni chociaż byli wyzwalani nagłą utratą życia.. Ja natomiast jestem męczony ciągłym powtarzaniem tortury. Nie trwa to parę sekund czy minut jak w przypadku moich ofiar. To trwa znacznie dłużej, godzinny, a czasem nawet całe dni. Najgorsze co mogło by mi się przytrafić. Tyle czasu minęło, że nawet nie pamiętam jak zostałem zabity. Przez kogo ? To chyba już nie jest ważne.. Ważne jest teraz to, że znowu jestem poddawany torturze. Minęło ledwo parę sekund, a nagle usłyszałem stanowczy głos kobiety wydobywający się znad piasku - STOP ! - Kumiko ? To naprawdę ona ! Po jej słowach piasek opadł, a ja mogłem znowu zaczerpnąć świeżego powietrza - Kochana Kumiko to naprawdę ty.. Co tutaj robisz ? Przecież ty nic złego w swoim życiu nie zrobiłaś. Nie potrzebujesz pokuty tak ja.. - mówiłem, a mój głos się załamywał. Z lewego oka wydobywały się łzy, drugie natomiast było zamknięte tak jak zawsze.
- Chciałam ciebie zobaczyć.. Wyrosłeś na prawdziwe mężczyznę. Wierzyłam w ciebie.. wierzyłam, że nie jesteś już potworem biorącym radość z zabijania. Nie płacz.. To nie twoja wina. - powiedziała wycierając jedną dłonią moje łzy, a drugą łapiąc mnie za prawą rękę.
-To moja wina.. Mogłem się zmienić dla ciebie, ale ty tak prędko odeszłaś. Nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić, dlatego wróciłem do tego nałogu.. Zabijałem. - mówiłem, a łzy nie chciały zaprzestać i dalej wypływały z mego oka.
- Już nigdy cię nie zostawię. Będę dla ciebie przyszywaną matką tak jak przedtem. Już się nie zamartwiaj. - mówiła, a ja zauważyłem że nic się nie zmieniał od naszego ostatniego spotkania. Była to kobieta o imieniu Kumiko, wysoka i szczupła o urodzie, której zazdroszczą jej inni. Ma piękne brązowe oczy, delikatną twarz, lekko zarumienione policzki, pełne czerwone usta. Ubrana jest w spódniczkę i zwykłą bluzkę , która podkreśla jej urodę.  Była dla mnie jak matka, chciała mi pomóc..
- Miya... Ktoś cię chyba potrzebuje tam wśród żywych.. Nie martw się, za niedługo się zobaczymy - mówiła, a ja wstałem. Nie zrobiłem tego z własnej woli. Po chwili moje ciało zostało skierowane w kierunku ogromnego światła.. Kiedy już byłem w nim zacząłem spadać.. Znowu cisza i ta okropna ciemność..

Przebudzenie

[wieko opadło, trumna znikła, a z niej wyłoniła się postać]
Ciemność.. Nie cierpię jej. Czy znowu muszę zostać poddany jakimś torturą ? Nie, ja już nie chce. Za dużo tego. Dajcie mi spokój i pozwólcie wrócić do Kumiko. Proszę.. Bam.. I nagle słyszę ogromny walnięcie czegoś o ziemie. Co się do cholery dzieje ?! Byłem zdezorientowany. Powoli zaczynałem odzyskiwać wzrok. Czułem, że na sobie mam jakiś płaszcz. Otworzyłem oczy. Już było dostatecznie jasno bym wszystko zobaczył. Jednak nie mogłem się ruszyć. Byłem zdezorientowany. Co tutaj się dzieje ?! Przed sobą widziałem jakąś postać.. Skądś znałem te twarz, ale nie pamiętałem jak się nazywa.
- To twoja sprawka ? To ty mnie przywróciłeś do żywych ? - zapytałem spokojnym głosem, wpatrując się w niego z pod kaptura. Nie miałem pojęcia skąd się tu wziąłem i po co komuś jestem w tym momencie potrzebny. Ważniejsze jest to, że za moment zwariuje jeżeli nie dowiem się co jest grane. Muszę wiedzieć..

Ostatnio edytowany przez Miyaguchi (2013-02-04 22:16:04)

Powódź wspomnień

Złapałem za swój kaptur i zdjąłem go gwałtownie z głowy. Nie miałem co się w tym momencie ograniczać. Otworzyłem swoje lewe oko ukazując przed obliczem swojego przeciwnika sharingana. Przed moją śmiercią nikt prócz moich towarzyszy nie widział go. Ten osobnik był pierwszy i patrząc na niego zapewne znał jego możliwości. W moich rękach było to jeszcze bardziej potężne niż by się komuś mogło wydawać.
- Rzeź ? Heh.. - zaśmiałem pod nosem, po czym mówiłem dalej - Co on może wiedzieć o zabijaniu ludzi ? Nie czuł pewnie tyle radości z tego co ja. Może to i dobrze.. pokarze wam co to jest prawdziwe piekło, ale nie.. nie teraz - mówiłem, a przy tym powoli ściągałem swój płaszcz - Dawno nie czułem zapachu krwi.. ale widzę, że za niedługo ma to się zmienić. Tak tęskniłem za tym chociaż zapewne jak mnie znowu stąd zabiorą odpokutuje to jeszcze bardziej niż przedtem - przy ostatnich słowach na mojej twarzy można było dojrzeć przerażenie, lecz nie minęło parę sekund i byłem tak samo zadowolony jak przedtem.
- Ahh.. Co mi szkodzi, nie może już być gorzej.. - po tych słowach zdjąłem z siebie już całkowicie płaszcz, a na moich plecach można było dojrzeć gurdę i dosyć spory wachlarz. Byłem gotowy do całkiem miłego powrotu do świata żywych.. ale zaraz czy ja go pamiętam ? Taak to on, we własnej osobie.
- Czy cię pamiętam ? Ohh tak.. Gamatt Kiyoshi. Jak dobrze pamiętam byłeś generałem czy kapitanem ? Nie ważne.. Dowodziłeś mną kiedy byłem jeszcze dzieckiem, kiedy miałem zaledwie szesnaście lat.. No to potężny przeciwnik przede mną stoi - mówiłem całkiem zadowolony z tej wiadomości.
- Za nim cię zniszczę odpowiedz na moje jedno pytanie.. - mówiłem zaciskając pięści - Czy mój były mistrz Ichitsu żyje ? Tak samo Senti, Ichuza i ten.. jak mu tam.. O ! Rokutaro ? Czy oni wszyscy jeszcze żyją ?- zapytałem patrząc mu prosto w oczy.

Szykowałem się powoli do ataku. To musiało się jak najszybciej zakończyć, nie miałem czasu na gadanie. Jednakże przed tym dodałem parę słów.
- Ahh.. ten Ichitsu. Zabawnie by było go jeszcze raz spotkać. Oj tak.. I tą małą Nane, jak ona mi działała na nerwy.. - mówiłem, a w tym czasie piasek, którego użyłem z otoczenia wyciągał korek z mojej gurdy. W jedną z dłoni złapałem swój wachlarz otwierając go do połowy. Jednakże schowałem go po zastanowieniu. Drugą natomiast miałem ułożoną luźno, bowiem kontrola nad piaskiem nie sprawiała mi już takiego problemu jak kiedyś i robię to prawie bez użycia dłoni. Po chwili lekko uniosłem ją w górę. Nade mną i Gamattem pojawiła sporawa włócznia z utwardzanego piasku.
- Jakieś życzenie przed śmiercią ? - zapytałem wyrzucając ją prosto w niego, byłem świadom, że zostanie przez niego w łatwy sposób uniknięta. Dlatego w tym samym czasie piasek z gurdy, który został spuszczony na ziemie starał się złapać go za nogi by zatrzymać go na jakiś czas.
- Zadecydowałeś ? - zapytałem, a moja twarz praktycznie nie okazywała uczuć.



[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]