Ninja Clan Wars

Byłem już na Terenach Tanechigai wraz z Sumiteru. Moloch nie zwalniał, a ja mogłem sobie powspominać. To właśnie w tym miejscu odbyłem swoją pierwszą walkę z moim mistrzem. Może walka nie była efektywna, ale sprawiła, że dowiedziałem się jak mogę uzyskać większą siłe, że jest ona mi potrzebna. Może te rady powinienem sobie uświadomić już dawno ? Nie ważne. Teraz było ważniejsze, że muszę szybko znaleźć się w sanktuarium. Czas mnie naglił. Nie mogłem tracić go na przemyślenia. Chciałem dowiedzieć sie co mnie tam spotka. Wiem tylko, że mogę osiągnąć tam jakąś dziwną moc. Oby była tak dobra jak mówią...

z/t - > Sanktuarium przeklętej pieczęci/ Kawa no Kuni

Obudziłam się z długiego snu, którego i tak nie pamiętam, bo był praktycznie o niczym. Większość snów nie pamiętam, co niestety mnie boli, bo chciałabym pomyśleć nad tymi bardzo dziwnymi bądź dziwnymi przygodami. Rozejrzałam się po okolicy, ale wiele nie ujrzałam. Cóż zostałam sama... Jak zwykle praktycznie, ale przyzwyczaiłam się już do tego.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
________________________

Akcept by Katsuro


Rozejrzałam się ponownie po okolicy, bo już jakiś czas minął. Nudne otoczenie raczej mnie nie urzekało, więc stwierdziłam, że zdrzemnę się w jakimś, w miarę możliwości, wygodnym miejscu. Jak pomyślałam, tak zrobiłam i podeszłam wolnym krokiem pod duży dąb, a następnie weszłam na niego. Następnie wygodnie się ułożyłam na jednej z gałęzi i pogrążyłam się w śnie.

Ostatnio edytowany przez Katsuro (2013-02-18 22:50:40)

Drzemałam sobie spokojnie i smacznie, gdy nagle jakiś hałas mnie wyprowadził z tego pięknego błogostanu i musiałam otworzyć swe piękne i małe ślepa, by zorientować się, co lub kto śmiał zakłócić mój jakże drogocenny spokój. Wiele czasu mi nie zajęło poszukiwanie natręta, bo znajdował się obok drzewa, na którym obecnie rezydowałam. Nieprzyjemnie skwasiłam twarz i patrząc na niekulturalnego i nieznanego chłopaka, odrzekłam na pytanie:
- Ktoś zgubił pijaczynę? Czy pijaczek zgubił drogę do domu? - czuć było, że jednak mój nastrój nie był z tych różowych i przyjaznych.
Gdy chłopak spytał o rodziców, posmutniałam ciut i odrzekłam spokojnie:
- Rodziców widziałam tak dawno, jak Ty trzeźwość. - wystawiłam przy tym ostentacyjnie język.

- Jak ta ziemia jest Twoim domem, to może pójdź tak ze dwa metry pod ziemię i będzie to Twój dom po wsze czasy. - z przekąsem stwierdziłam, bo raczej nie chciałam się z tym typem zaprzyjaźniać ani nawet znać, bo raczej pijacy choć śmieszni to ogólnie są mało fajni.
Podrapałam się po główce lekko przy tym poprawiając swoje niezbyt długie różowe włosy. Krótko skwitowałam tekst o możliwości zaprzestania picia w każdym momencie:
- Każda śmierdząca pijacka morda leżąca nieopodal knajpy tak mówi, a jak jest dalej to wiemy sami. - uśmiechnęłam się cwaniacko pod nosem, okazując tym samym wyższość nad alkoholikiem, który siedział pode mną.
- Potrafię sobie tak poukładać sprawy, że nie spotykam żadnych wrogich mi band zbójeckich, taka jestem fajna, ha! - widać, chłopak chciał do czegoś dojść, a ja w to szłam jak głupia.

Teksty chłopaka siedzącego pode mną nie ruszały mną w ogóle. Poniekąd byłam przyzwyczajona do takich, a nie innych reakcji ludzi na moje normalne i codzienne zachowanie. Podniosłam jedną brew wyraziście i odpowiedziałam spokojnie:
- Już bardziej bym powiedziała, że to Ty, chłopaczku, jesteś bezbronny. Nie widzę byś miał jakąkolwiek broń przy sobie. Chyba, że gdzieś skrzętnie schowaną. - widać było, że chce ode mnie wyłudzić cenne dla niego informacje, ale po co mu one były to już nie wiedziałam, ale jak dowiedzieć się tego nie miałam jak.
- Napiłeś się i wypytujesz o stan bezpieczeństwa niewinne niewiasty? Powinieneś iść spać... - powiedziałam z przekąsem, co by standardowo jak na mnie dopiec swojemu rozmówcy.

Spojrzałam przed siebie, by ujrzeć bezkres oceanu przestworu, gdzie cały świat u Twoich stóp leżał. Rozmarzyłam się nad tym jakby to było fajnie wzbić w pomiędzy te wielkie masywy puchu i z nimi się zderzyć. Była to pewnego rodzaju odskocznia od tego, o czym drążył ten pijaczyna. Zawodził jakieś rubaszne teksty o chyba moich nożykach i wątpił w moje umiejętności walki nimi, ale nie dałam się zbytnio poruszyć duchem. Przecież wiem, o co mu chodzi. Gdybym nie wiedziała, nie byłabym sobą! Patrząc dalej w nieboskłon odpowiedziałam mu:
- Jestem, kim jestem i nic to nie zmieni. Nigdy mnie do końca nie poznasz, więc spodziewaj się wszystkiego i niczego naraz albowiem nie wiesz, co za chwilę może się zdarzyć. Świat ten piękny, a zarazem okrutny... Pięknie okrutny, a w środku My, kruche istoty, które błąkają się...

Pokręciłam kilka razy głową, by otrząsnąć się z tego dziwnego stanu, w jakim byłam przed chwilą. Parę razy jeszcze szybko mrugnęłam oczyma i stwierdziłam jednomyślnie, że nie byłam sobą przed chwilą, bo raczej nie mogłabym gadać takich farmazonów niczym stary mnich zamknięty gdzieś na odludziu.
Spojrzałam z małą siłą na dziwnego pijaczynę. Teraz mogłam potwierdzić swoje skryte domysły, że jest ninja.
- Tak, jestem ninja, ale czemu bym miała zademonstrować Ci moją drobną siłę? - spytałam mając nadzieję, że chłopaczek wymyśli coś sensownego, ale pewnie mogłam tylko się łudzić tą nadzieją.
- Nawet tak niedobre dziecko jak ja, pokaz siły jest dla mnie mało fajny.

Nie wiedziałam, co myśleć o tej całej zaistniałej sytuacji. Z jednej strony nie chciało mi się walczyć kompletnie, nic a nic. Natomiast z drugiej strony bym obiła ten brzydki zad tej pijackiej moczymordy. Walczyłam teraz sama ze sobą i... podjęłam decyzję. Powoli i z wielkim trudem podnosiłam swoje małe cztery litery z gałęzi i po zeskoczeniu na twardy grunt powiedziałam do alkoholika:
- Więc skopię Ci zad, pijaczku bez manier. - odwróciłam się i odeszłam na 10 metrów od mojego przeciwnika nie tracąc przy tym czujności. Doszłam na miejsce i poprawiłam moje piękne różowe włosy odwracając się przy tym do nieznajomego. Na mej buźce pojawiły się typowo cwaniacki uśmieszek dziecka. Położyłam dłonie na rękojeściach, by móc szybko i pewnie je dobyć.