Ninja Clan Wars

Lokaja lekko zaskoczyła taki obrót spraw, który można by dosłownie nazwać "nie na rękę" mu. Na szczęście szybko się opanował i trzymając płonącą kończynę z dala od reszty ciała, rzekł do tajemniczego gościa:
- Zgaś te płomienie. Wiesz, co się stanie, gdy spłonę? - zadał zapewne retoryczne pytanie, na które chwilę czasu dał na znalezienie odpowiedzi. Po wyznaczonym okresie czasu dodał dosyć poważnie:
- Dokładnie. Shenshi nie będzie ucieszona moim stanem, a dobry początek znajomości to podstawa. - podrapał się "wolną" ręką po głowie, a następnie włożył dłoń do kieszeni. Czekał, aż Uchiha podejmie jakąkolwiek decyzję.

- Dzięki... - powiedział z lekką złością w głosie lokaj, a następnie otrzepał niedawno płonącą kończynę. Najwyraźniej nie spodobał mu się ostatni akt arogancji Uchihy, co pewnie da wyraz w przyszłych relacjach - a mówią, że najważniejsze jest pierwsze wrażenie.
- Jednak bardzo daleko Ci do legendy Twojego klanu, Uchiha Masaru. - powiedział złośliwie mężczyzna kończąc przy tym czynność dotyczącą ręki.
- Podążaj za mną, a dostąpisz zaszczytu porozmawiania z moją Panią. - po tych słowach obrócił się i zaczął biec w "ciemne" miejsca tego miasta.
Kręte uliczki, dziwne mechanizmy, tajne drzwi ze strażnikami, którzy przepuszczali na hasło i wygląd. Po kilku minutach włóczenia się po nikomu znanych drogach dotarli do drzwi, przy których lokaj zatrzymał się i oznajmił swojemu niezbyt przyjemnemu towarzyszowi:
- Każde spotkanie z Senshi odbywa się w całkowicie ciemnym pokoju. Jakiekolwiek światło oznacza koniec znajomości naszej, a nawet i Twoją śmierć. Światło, które by oświetliło pokój Pani. - poczekał chwilę, by Uchiha całą informację przetworzył, a następnie otworzył drzwi, przez które obaj weszli do środka.
Wewnątrz panowała istna ciemność tak, jak mówił facet. Po chwili odezwał się damski głos:
- Czego pragniesz, Gisaku Uchiha?

- Hihihi - zaśmiała się kobiecina słodkim damskim głosem. Najwidoczniej rozśmieszyła ją reakcja chłopaczka, który bał się ciemności.
- Taki silny, a taki głupi. - położyła największy akcent na ostatni wyraz, by dosadnie podkreślić, co na wstępie myśli o przybyłym Uchiha.
- Gisaku... a może powinnam Cię nazywać inaczej, mój drogi? - stwierdziła pewnie kobieta pociągając nosem. - Kim jesteś naprawdę? Gisaku poległ w ostatniej wojnie, a Ty śmiesz we mnie wątpić... w moje zdolności wywiadowcze?! - tutaj obruszyło się dziewczę. Widać było, że napięcie rosło.
- Masz oczy, ale rozumu nie wykorzystujesz do końca... Potrzebne Ci informacje posiadam, ale w zamian też bym chciała dowiedzieć czegoś przydatnego bądź coś dostać... To jak, chłopaczku? - powiedziała Senshi z pewnością siebie. Naprzeciw siebie stanęły dwie silne osobowości. Ciekawe, kto z tego pojedynku wyjdzie obronną ręką?

Matsuo aktywował swoje niesamowite Doujutsu, a dzięki niemu mógł obejrzeć, gdzie dokładnie znajdują się ludzie w pokoju. Lokaj stał po jego prawicy spokojnie i prosto z założonymi rękami. Natomiast kobieta siedziała tuż przed nim i patrzyła się praktycznie w jego stopy. Więcej informacji raczej nie mógł zdobyć z bacznej obserwacji przy wykorzystaniu jego potężnych oczu.
- Wojna? Wojna wojnę pogania. Co chwila jest jakaś, a Ty tak naprawdę gówno o nich wiesz, nieznajomy. Właśnie na wojnach najczęściej zarabiam duże profity, bo jeden chce wiedzieć o drugim jak najwięcej... - stwierdziła dość pewnie kobieta, a mówiąc to nie podnosiła nawet głowy trzymając ją w jednej pozycji.
- Groźby tutaj na nic się nie zdadzą. Nie jesteś pierwszy i pewnie nie ostatni, uwierz w moje słowa... No to jak przyjemniaczku? Jak Cię zwą naprawdę i czym chcesz pohandlować w zamian za informacje dotyczące Insygnia klanu Sabaku?

Senshi chwilę milczała, by później odpowiedzieć z pewnością siebie:
- Drogi nieznajomy wojowniku pochodzący z klanu Uchiha, podejrzewam, że sam nie wiesz, co gadasz. Wiem jedno, że do klanu nie należysz, bądź działasz bez ich wiedzy... - tutaj spauzowała, aby zrobić sobie przerwę i złapać oddech, a może dała chwilę Matsuo, by się zastanowił nad swoimi słowami.
- Wiem to, bo Uchiha Masaru nigdy mnie nie okłamał, a powiedział mi, że zostawił informacje w klanie o mnie i jak trzeba ze mną "postępować"... - tutaj kobiecina powtórzyła swój poprzedni zabieg. Kontynuowała swoją gadkę:
- To ja mam towar, więc teraz żądam zapłaty za niego. Innej kolejności nie będzie i zapamiętaj to sobie, młody i gniewny Uchiha. Żadna wojna nie zniszczy tego świata. - skończyła i czekała z niecierpliwością na to, co ma jej do powiedzenia gość.

     Wyszedł z bocznego zaułka, w końcu trafiając na jakąś główną ulicę. Widok tylu ludzi, tylu handlarzy i tego ogromu ogółu mógł być nieco przytłaczający dla osoby, która wychowała się w klanowym spokoju. Nie inaczej było z Yosuke, który przez krótki moment z wybałuszonymi oczyma gapił się na przechodzących ludzi. Życie, jakim tętniło to miasto budziło w nim podziw - dla chłopaka z niewielkiej osady była to rzecz tak nowa i niespotykana, że jakakolwiek reakcja mogła być tutaj spodziewana. W każdym bądź razie, gdy już nacieszył swój specyficzny, uchihowaty narząd wzroku tym obrazkiem, rozejrzał się po stoiskach. Handlarze handlowali wszystkim, co mieli akurat pod ręką. Pewien jegomość próbował nawet wcisnąć dziewczynce "ładnie" pomalowany kamyk, twierdząc, że owy kamień jest magiczną skałką, która przy odpowiednim obchodzeniu z nią zamieni się w cudowny diament. Wyraz twarzy owego handlarzyny nie pozostawiał jednak wątpliwości, że było to kłamstwo - za odpowiednią cenę sprzedałby nawet własną rodzinkę, opowiadając przy tym jakąś równie ciekawą historyjkę.
     Czarnowłosy zaczął chodzić to tu, to tam, spoglądając na wystawki, które, na jego nieszczęście, prezentowały albo szykowne lampy, o cenach równie ogromnych jak gabaryty owych "światłodajców", albo ubrania, które nie były mu potrzebne - wszystkie wyglądały nietrwale i nieelastycznie, a co za tym idzie, w walce nie zdałyby egzaminu, tak samo w czasie bardziej ekstremalnych podróży. Dodatkowo żaden z owych ciuchów nie pasowałby mu do stylu, jak to sam stwierdził Rai. Stwierdził również, że wolałby już w czasie owych ekstremalnych podróży biegać nago, aniżeli kalać się takim strojem. Chłopak nie rezygnował jednak z poszukiwań przydatnych rzeczy i spokojnie sobie spacerował od stoiska do stoiska.

     Moment, w którym osobnik wpadł na niego z impetem tak go zaskoczył, że z wybałuszonymi oczami chlapnął na ziemię. Zderzenie wyrwało go z momentu zadumy, w którym się znajdował, rozważał on bowiem kupno kilku owoców - chwilę przed tym wydarzeniem zaburczało mu potężnie w brzuchu. Widać głód nie człowiek, nie będzie czekać na nikogo.
Yosuke starał się jednak przyjrzeć owej, jak się okazało, dziewczynie, zapamiętać chociażby rysy twarzy, którą na którą miał dane jedynie ulotnie zerknąć, chociaż posturę, którą raczej ciężko było określić przez te szmaty. Zaintrygował go sposób, w jaki dziewczyna się maskowała - tkanina na twarzy? Nieczęsto się coś takiego widuje; ninja zazwyczaj korzystają z masek. Dodatkowo ubiór uciekiniera wskazywał na to, że ma do czynienia z osobą niezbyt zamożną. Chłopak szybko przetarł oczy i rozejrzał się dookoła, cały czas jednak skupiając się na dziewczynie. Zaraz za dziewczyną biegł mężczyzna, który przerwał pościg i z wyrzutem gapił się na Uchihę.
     - Co, że niby to moja wina, huh? - zapytał ironicznie, spektakularnie wybijając się rękoma z ziemi i lądując w pozycji niemal pionowej. Otrzepał się z kurzu, który przylgnął do niego z podłoża. Widząc niezmienny grymas strażnika westchnął z rezygnacją i rzucił - Dobra, nie ruszaj się stąd i daj mi chwilę - po czym ruszył za dziewczyną.

     "A co to cholerstwo robiło w mojej kieszeni" rzucił do siebie w myślach, patrząc się ze zdziwieniem na przedmiot. Momentalnie jednak zbystrzał. Wszystko nabrało sensu: "przypadkowe" zderzenie, upadek... Nie potrzebne były już nawet słowa gapia. "Sprytnie" pochwalił dziewczynę. Był nawet w stanie podziwić ją za taką zagrywkę, cały plan jednak miał jedną wadę - jego osobę. Od razu uruchomiło się u niego awaryjne myślenie "co tu teraz zrobić, żeby upiec dwie pieczenie na jednym ogniu". Mózg, jak najlepszy komputer przeanalizował wiele sytuacji. Łypnął na strażnika spod byka, oceniając swoje możliwości w bezpośrednim starciu. Mimo tuszy nie wyglądał na słabeusza, w to dodatku on był uzbrojony, więc w starciu o broń z takim młodzikiem poradziłby sobie bez problemu. Rai podrapał się po głowie, i robiąc dobrą minę do złej gry, na jego twarzy wymalował się zażenowany grymas.
     - Ekhem, to ja już sobie pójdę... - bąknął chłopak i rzucił się do ucieczki drogą, którą wcześniej obrała złodziejka. "Oby biegł za mną" pomyślał, układając w głowie plan działania.

Ostatnio edytowany przez Yosuke (2013-03-26 21:16:09)