Ninja Clan Wars

[7/15]

   Hiroshi postanowił zastosować tę samą metodę, co ostatnim razem. Po raz kolejny posłużył się jedną z najłatwiejszych technik GenJutsu, zwaną także Oboro Bunshin. Dzięki temu stworzył iluzję własnej postaci, a tę wysłał by przeczesała teren i w razie czego wzbudziła potencjalny alarm, lub została zaatakowana przez wrogów. Ku domniemanemu zdziwieniu Hiroshi'ego po raz kolejny nic się nie stało i wyglądało na to, że to kolejna prosta robota.
   Minął czas, w którym Uchiha przeczekał pierwsze możliwe tarapaty i przyszła pora by on sam osobiście poszedł do ogródka, by ukraść rośliny dla staruszki. Gdy więc się tam udał i nic, zupełnie nic go nie zaatakowało, pozostało zerwać kwiat. Dopiero wtedy, gdy wziął pierwszą łodygę i pociągnął ją ku górze, ta dziwnie zaskrzypiała, zupełnie jakby była dźwignią. Zaraz po tym, chłopakowi uciekł grunt spod nóg, a on zwalił się do głębokiego na dziesięć metrów dołu. Z góry mógł usłyszeć dziwny chichot. Przerażający wręcz.
   - Złapał się! Złapał się! Złapał się na atrapę! Fuku będzie miał co jeść, Fuku będzie najedzony, Fuku nareszcie się nasyci!
   Hiroshi mógł zobaczyć cień tańczący wokół dołu, wyjątkowo chudej i prawdopodobnie nagiej postaci. Gdzie trafił nasz bohater?

[8/15]

   Młody Hiyoshi bardzo szybko znalazł rozwiązanie ze swojej nieco żałosnej sytuacji. Mimo, że starał się zapobiec złapania w jakąkolwiek pułapkę, to i tak koniec końców, skończył na dnie kilku sążniowego doła. Szczęściem, chłopak był w końcu ninją i wyjście z tak prostego więzienia nie było zadaniem wiele bardziej trudnym, niż samo jego stworzenie.
   Uchiha sprytnie wykorzystał prawa fizyki i niczym piłeczka, zaczął odbijać się od ścian, powoli zmierzając ku górze. Wkrótce stęchły zapach dołu przestał dokuczać, a w nozdrza uderzył powiew świeżego powietrza. Sam Hiroshi zaś, nie miał ochoty na tym poprzestawać i od razu, z góry potraktował chudzielca wyśmienicie wycelowanym kopniakiem w słaby punkt leśnego człeka. Chuchro natychmiast się obaliło z głuchym łoskotem, przybierając zaraz później postawę embrionalną.
   - Bije Fuku, niedobry bije Fuku! Fuku bezbronny, Fuku nie umie się bić!
   Skomlał, mając podciągnięte kolana pod samą brodę, a chude ręce zarzucone na dużą, wyłysiałą głowę. Ciało jegomościa zdobiło tylko i wyłącznie bido, wiszące na kościstych biodrach.
   Fuku zaczął szlochać. Głośno i przejmująco.

[9/15]

   Fuku wciąż się wił na ziemi w głośnych szlochach, kiedy Hiroshi nie odpuszczał i wciąż pragnął zdobyć upragnione ziela dla babuni. Cóż, jeśli do niej wróci, będzie musiał stanowczo przedyskutować umówioną stawkę, za tak ciężką przeprawę.
   Sam Uchiha najwyraźniej nie żałował pieniędzy. Zarobione wcześniej pięćdziesiąt Ryo, bez zbędnego ociągania oddał potrzebującemu. Gołym okiem dało się zauważyć dobroduszność chłopaka i jego chęć pomocy. Przez moment zdawało się, że jest stworzony do bycia zielarzem, albowiem bycie ninją przez moment go przerosło. Wszystko przez jego naiwność.
   Moment nieuwagi, spuszczenia gardy wystarczył. Leżący do tej pory Fuku, zwinnie niczym wąż, sprężył się i chudymi nogami z zadziwiającą siłą, ściął chłopaka. Jakby tego było mało, gdy ten przewrócił się na ziemię, chudzielec wyjął nie wiadomo skąd drewnianą lagę i z całej siły z dzielił ją w biały czerep Uchihy, któremu zdążyło jedynie błysnąć, a potem zapanowały faraońskie ciemności.
   
   Kiedy się obudził, Hiroshi oprócz pragnienia w ustach mógł poczuć także skrępowanie. Był dość solidnie przywiązany do jakiegoś słupa, w wyjątkowo mrocznej kanciapie, przez której drzwi prześwitywały delikatne strumienie światła. Wystarczały jedynie na tyle, by móc oświetlić kontury Fuku majstrującego coś przy biurku.
   - Fuku nie chciał, ale Fuku musiał... Wybacz...
   Twarz Uchihy pulsowała tępym bólem, obrzmiała ogromnym siniakiem.

Następny post piszesz w Yu no Kuni, w mieście portowym

[1/15]

     Gdy Hotaru relaksowała się po męczących przeżyciach, coś zaszeleściło nagle między drzewami. Nic jednak się przed nią nie zmieniło, nie było tam żadnej żywej istoty, jedynie drzewa, które rosły tam od dawien dawna. Zapewne, gdyby spytać najstarszych z najstarszych w wiosce,  opowiedzieliby ich historię, po czym stwierdzili, że w przeciwieństwie do nich, te „przerośnięte krzaki” nic, ale to nic się nie zmieniły.
     Znów coś zaszeleściło, tym razem za nią, bardziej donośnie niż wtedy, jednak tym razem również niczego nie było. Była tutaj kompletnie sama, a widocznie martwa natura postanowiła sobie urządzić małe podchody z naszą bohaterką. No albo to, albo flora miała prima aprilis innego dnia niż my...
     W międzyczasie zmieniły się również oczucia dziewczyny, co do otaczającego świata. Powietrze dookoła stało się chłodne i przenikliwe, wszystko nabrało szaro-burych odcieni, a jedyne, co podtrzymywało ją w zdrowej świadomości, to serce, bijące z taką intensywnością, jakby zaraz miało wyskoczyć z piersi. Waliło niczym dzwon kościelny, rozbijając echo tak głośne, że wydawać by się mogło, że ludzie w wiosce mogą to usłyszeć. A raczej mogliby, gdyby nie śmiech, zimny, wywołujący dreszcze śmiech, niewiadomego pochodzenia. Wiadome było tylko jedno – dźwięk ten dochodził z głębi lasu, dokładnie naprzeciw Hotaru.

[2/15]

     I znów rzecz niespodziewana się stała – otaczająca ją ściana lasu zaczęła się przybliżać z każdej możliwej strony. Drzewa utworzyły pierścień, w którego centrum znajdowała się młoda Senju. Jednocześnie śmiech zelżał, ustępując miejsca jednemu zdaniu, a następnie głuchej ciszy. „Zagrajmy w grę” powiedział głos, w a Hotaru mogła poczuć jak bicie serca, które zelżało na moment, znów narzuciło sobie szaleńcze tempo, wybijając rytm przypominający stado pędzących przez prerię mustangów. I gdyby nie rozległy, ostry ból w klatce piersiowej, dokładnie w miejscu tego dziwnie zachowującego się organu to nie wniosłoby to samym sobą kompletnie niczego.
     Świat tracił dla niej barwy, co też mogło niepokoić? Czyżby zaczynała tracić wzrok? Niby niemożliwe, lecz... Nawet, gdyby dziewczyna zaprzątała sobie tym głowę, natłok dziwactw by szybko wyrwał ją z tego transu. Dokładnie przed jej nogami spadł ptak, duży, czarny, mocno opierzony. Gdyby przyjżeć mu się dokładniej, zauważyć by można, że w lewej piersi, czyli na sercu, wyrwana jest na wylot dziura, zionąca pustą i produkująca czarną, gęstą ciecz, przypominającą krew.
     A las dalej zdawał się zapraszać dziewczynę, rozstępując się lekko w miejscu, z którego dochodził wcześniejszy głos. Co prawda, wyglądało to podejrzanie, ale co innego Hotaru mogła zrobić w tej sytuacji?

[3/15]

     W momencie, kiedy Hotaru przekroczyła granicę dzielącą las i polankę, drzewa zastąpiły jej drogę powrotną, jednocześnie zwężając jej drogę i pole manewru do absolutnego minimum. Przedzieranie się przez te gęstwiny okazało się trudniejsze, niż w myślach. Bure odcienie rzeczywistości nadawały drzewom, krzewom, a nawet trawie nieprzyjaznego, odpychającego wyglądu. Gałęzie czepiały się Senju jak głupie, drapiąc ją po ciele niczym nieprzyjazne stworzonka. Ta jednak twardo parła do przodu, walcząc z bólem na wysokości serca, którego poziom póki co był stabilnie-irytujący. W kończu kogo nie irytowałby fakt, że z niewiadomego powodu wasza klatka piersiowa rozrywana jest bólem? No właśnie.
     Szła więc przed siebie, nie wiedząc o co chodzi, tym bardziej, że las ten nie był wcale taki długi, czując dodatkowo, jak chłód ustępuje miejsca smutkowi, zmieszanemu z gniewem. Tak, takie uczucie unosiło się w powietrzu. Było tak gęste, że możnaby kroić je nożem, albo nadziać na widelec. A mimo to uczucie to sprawiadło wrażenie sztucznego, takiego, które nigdy nie powinno istnieć, przynajmniej nie być odczuwalne.
     I jeszcze na to wszystko coś zaczęło przed nią świecić, choć narazie ledwie widocznym, to nieprzyjemnym czerwonym, a nawet szkarłatnym światłem. Tak, młoda Senju znalazła się w bardzo dziwnej sytuacji.

[4/15]

     Gdy Hotaru zawołała, jedyne, co usłyszała, to kolejne złowieszcze parsknięcie śmiechem. No cóż, mogła spodziewać się takiej reakcji... Zaraz jednak dostała odpowiedź, która mogłaby ją ustatysfakcjonować:
     - Zagramy w pewną starą grę – rzucił niby od niechcenia. – Masz dokładnie 2 godziny, żeby znaleść to, co właśnie straciłaś. A raczej odzyskać, bo z odkryciem raczej nie będzie problemu. Z racji tego, że mam dobry humor, to obrócę klepsydrę dopiero po jakimś czasie, żebyś mogła pomyśleć, co by tutaj zrobić – zaśmiał się, po czym zamilkł.
     I właśnie w tym momencie stały się dwie rzeczy – pierwsza to taka, że doszła do krańca tej „drogi”, stając naprzeciwko ogromnego drzewa, z... twarzą w konarze. Złowieszcze spojrzenie łypiącego drzewa z pewnością byłoby deknocentrujące, ją jednak co innego musiało teraz martwić. Próg bólu z klatki dziewczyny momentalnie podskoczył do góry, ścinając ją z nóg i wywołując u niej lekkie zaksztuszenie. W ustach zebrała jej się krew. Gdyby podniosła głowę, zauważyłaby, że w ustach twarzy, w szkarłatnym płomieniu coś się porusza, działając jak mięsień, na zasadzie skurczy. Tak, to było serce, ludzkie, wciąż żywe.
     - Tik tak przyjaciółko, tik tak – odezwał się. – Jeśli chcesz je spowrotem musisz mnie znaleść – rzucił, a wizja drzewa rozpłynęła się, ustępując miejsca trzem drogom. W każdej z nich migotało światło, wszystkie innego koloru. W dróżce z lewej błyszczał błękit, w środkowej purpura, a w prawej żółć. Musiała teraz wybrać, którą drogą się udać.

[5/15]

     Purpurowe światło nagle ogarnęło wszystko dookoła niej. Szaro-bury świat spowił dym wspomnianej wczesniej barwy, krążąc dookoła dziewczyny niczym wir. Powoli zaczynał pokrywać jej ciało, by następnie wypełnić ją każdym możliwym otworem, mimowolnie każąc jej zamknąć oczy. W sercu, tym w przenośni, czuła smutek, lecz tym razem prawdziwy. Gorycz, która spowiła jej światopogląd byłaby dla normalnego człowieka w normalnej sytuacji czymś kompletnie niespodziewanym. Ona jednak nie była normalnym człowiekiem, a to nie była normalna sytuacja.
     Nagle ktoś pociągnął ją za ubranie, krzycząc:
     - Na ziemię! – i ściągnął ją na dół, podczas gdy nad nimi coś wybuchło, a gruzy i odłamki przeleciały w powietrzu. Uratowała ich drewniana skorupa, którą z okrzykiem „Mokuton” wytworzył pewien młodzian, zapewne jej wybawiciel. Na jego widok dziewc