Ninja Clan Wars

       Zabawa mości starszych panów jeszcze trochę trwała, lecz nie uraczyła ona wschodu słońca. Alkohol, który niewdzięcznie się skończył, co do kropli, oraz jedzenie dumnie zdobiące stolik również w jakiś magiczny sposób opuścił swoje miejsce. Wszyscy zebrani nie mogli uwierzyć swoim ledwo, co otwartym oczętom i byli wielce zdziwieni. Jakim cudem mogło do takiego stanu rzeczy dojść?! - każdy zapewne tak sobie myślał. Zdziwienie trochę trwało i każdy nie omieszkał się z nim podzielić ze swoim towarzyszem niedoli. Lecz wtedy wkroczył do akcji ich wrodzony instynkt samozachowawczy ninja i zgodnie stwierdzili, że koniec tej wesołej biesiady na ten wieczór i poszli w ciszy i smutku spać. Każdy tam, gdzie miał swoje miejsce, swoje cielsko złożył i wnet umysł zmęczony procentami odleciał do krainy odpoczynku zwanej pokrótce snem. Tam już się dziwne rzeczy działy i tylko im było wiadome, co to było.

       Ranek, w którym się obudzili był inny od reszty. Do normalności on nie należał, ale to jeden człowiek zdecydował o jego specjalności. Człowiek siedzący daleko stąd na stołku Lorda Feudalnego Kraju Ognia. Wstali niechętnie i powoli ze snów przyjemnych. Nie wyglądali w pełni sił witalnych, ale z drugiej strony nie umierali od hałasu rosnącej trawy i słońca nieprzyjemnego. Wyjrzał Inuzuka na balkon w celu zaczerpnięcia kilku głębokich wdechów oraz wpuszczenia świeżego powietrza do środka pokoi, lecz oniemiał. Stanął jak słup soli, gdy ogólnie pojęta pożoga wojenna zerkała nieśmiało na miasto, w którym nasi dzielni wojownicy cienia byli. Zawołał Azuchi wszystkich swoich kamratów z tej misji i kazał im przyswoić ten widok, przy tym skomentował krótko i treściwie:
       - Wojna, a w środku my...

Obudziłem się, ale nie tak jak się spodziewałem. Po wczorajszym dniu kiedy moim największym problemem był sposób w jakim zasnę to co dzisiaj mogłem ujrzeć było wielką odmianą. Zbudził mnie hałas. Pierwszą rzeczą o jakiej pomyślałem był fakt, że nie ma miejsca na ziemi, w którym mógłbym się wyspać. Ledwo przetarłem swe oczy, a już niecodzienne dźwięki doszły do mojej głowy. Wstałem i wychyliłem swoją głowę. Tak, to co zobaczyłem to były obrazy wojny. Każdy pojedynczy pobudzał moją żądze krwi. Nie chciałem się w to jednak mieszać. A przynajmniej jeszcze. Musiałem trochę rozeznać się w obecnej sytuacji. Już nie mogłem się doczekać kiedy zacznę mordować tych słabych ludzi. Jednak zdawałem sobie sprawę, że im dłużej czekam tym większa przyjemność mnie czeka. Z zachwytu tymi obrazami przegryzłem sobie wargę. Miałem nadzieję, że posmak mojej krwi wystarczy jako substytut chęci mordu przez jakiś czas. Wiedziałem, że należy jakoś sprawdzić co się dzieję wokół, więc wszedłem na budynek obok, którego się znajdowałem, bo w końcu gdzie jak nie z góry najlepiej wszystko zauważę? Nie było to dla mnie problemem dzięki umiejętności chodzenia po drzewach. Kiedy już tam byłem to zauważyłem balkon od pokoju, gdzie była wcześniejsza biesiada. Stał tam mój kompan. W przeciwieństwie do mnie był zszokowany. Był tam jeszcze młody Namikaze, który również zdawał się być zaskoczony. Nie dziwiło mnie to. Normalnie ludzie nie cieszą się na widok śmierci innych. Zanim do nich przyjdę postanowiłem rozglądać się po okolicy, by stwierdzić czy nie ma tu czegoś ciekawego. Co jakiś czas patrzyłem czy nie wychodzą przez balkon lub drzwi z budynku. W zależności co zobaczę, to pójdę za nimi lub gdzie indziej. Zresztą wątpię by poszli bez próby szukania mnie skoro młodemu Namikaze powiedziałem co ma robić.

Ostatnio edytowany przez Kaito (2014-01-13 21:59:31)

Zdawało się, że nie oprócz rozlewu krwi na dole nie było niczego ciekawego, więc jedynym sensownym wyjściem z zaistniałej sytuacji było dołączenie do pozostałych. Jednak droga lądowa była zbyt zatłoczona, abym przypadkiem na kogoś nie wpadł. Dlatego też trzeba było przedostać się do reszty w jakiś inny sposób. Postanowiłem skakać między budynkami (skoczność: do 14m), aż nie dojdę do tego, w którym aktualnie powinienem się znajdować. Kiedy już do niego dolecę to miejscem w jakie celuję będzie balkon. Kiedy już tam dolecę to będę między moimi kompanami. Podczas lotu usłyszałem mniej więcej o czym rozmawiają. W przeciwieństwie do nich wiedziałem co należy zrobić. Powinniśmy przejść frontalnie. Umożliwi nam to technika Henge no jutsu. Dzięki niej będziemy w stanie upodobnić się do jakiejś ze stron, a najlepiej tej wygrywającej. Pozwoli nam to na opuszczenie granicy bez walki, choć ja nie byłbym z tego tak niezadowolony. Pytanie brzmi czy wszyscy znamy tą technikę i czy komuś nie podoba się owa strategia.- powiedziałem, a następnie zaczekałem na reakcję innych osób, a zwłaszcza członka klanu Inazuka.

Ostatnio edytowany przez Kaito (2014-01-14 21:05:13)

Ja mam pewien pomysł... Dało się usłyszeć wśród ludzi. Głos należał do małego, czerwonowłosego chlopca który stał niedaleko nich i obserwował zaistniałą sytuację, z dośc dziwnie mocnym spokojem. Z pewną melancholią obserwował widok, który dało się zauwazyć za oknem.
Skoro nie możemy wydostać się lądem ani morzem, wydostańmy się stąd lecąc. A jeżeli i to nie zadziała, zawsze możemy zejść pod ziemię, zakładając iż nie mają sensorów. Rzucił jak gdyby nigdy nic, jakby latanie było czymś normalnym, a podkopy to codzienność. No cóż... Kiedy się jest wychowanym w klimatach takich jak on, niektóre rzeczy stają się przykrą i nudną codziennością, o której niektórzy nie mają pojęcia.
Wiec co robimy?


/wybaczcie, wiem idiota ze mnie, taki czas wszystko wielkie sorry, bede teraz starał się pisać w miare regularnie/

Dyskusja trwała w najlepsze, ale żadna odpowiedź nie była satysfakcjonująca dla ich starszych kompanów. Wszyscy byli pogrążeni w zadumaniu oraz każdy pomysł był do kitu. Każdy z nich miał inną koncepcje, ale najprostsze rozwiązanie nie przyszło im łatwo. Dopiero człowiek z psem wpadł na dość prosty oraz rozsądny pomysł.
-Um... Mężczyźni szykują się do obrony, więc proponuje udać się w prost do nich czyli na przeciw armię... Ale nie musimy, chyba że wiecie jak inaczej się tam dostać?- Dał tę myśl, można się spodziewać tego, iż Kaito będzie chętny się bić. Co za nieudacznik, jeszcze daleko jemu oraz pozostałej dwójce do miana wojowników. Ogólnie byli w beznadziejnej sytuacji, więc może to ich poratuje? Choć i tak Bóg zakpił sobie z nich, nie spodziewali się że znajdą się w takiej sytuacji. Młody Namikaze słyszał tylko o potyczkach, ale nie o prawdziwych wojnach.
-Ta wojna... Będzie początkiem czegoś wielkiego...- Odezwał się pod nosem tak aby reszta nie usłyszała tego. Miał pewne uprzedzenia co do wydarzeń jakie nastąpią wkrótce.

Ostatnio edytowany przez Taii (2014-01-21 16:34:31)

A wiec idz i walcz, by zginąć jako pierwszy. Rzucił krótko, opierając sie o gurde, ktora postawil na ziemi, a która wyglądała na śmiesznie duza przy jego małym ciele. W końcu byla prawie tak wielka jak on sam, a była jednocześnie symbolem śmierci i zniszczenia, czego nie mozna bylo powiedzieć patrząc na dzieciaka.
Wszystko mi jedno nie ja tu decyduje. Jezeli mamy zamiar pomoc krajowi, nalezy rozeznać sie w sytuacji oraz pomoc walczym mężczyznom. Jedna osoba zajęła by sie tym by czegoś sie dowiedzieć, reszta rozeznała na polu bitwy by poznac przeciwnika. Rannych należało by przenieść co jest jednak niebezpieczne. Do tego wszystkiego potrzebny nam ktos szybki, oraz twoja pomoc jako Radnego Sabaku. Twoje umiejętności przewyższają moje to pewne, będziesz wstanie osłonić chociaz kawałek pola bitwy. Co do reszty nie mm pomysłu, w ogółem bym sie nie odzywał gdyby nie to ze dalej nie zdecydowaliśmy sie co robić.

   Stałem i obserwowałem wszystko co się dzieję wokół. Wszystko było znacznie piękniejsze niż mogło się wydawać. Więc to jest wojna? W całym swoim życiu nie mogłem widzieć piękniejszego widoku. Nie mogłem się doczekać sytuacji, w której sam wmieszam się w tą wojnę. Początkowo miałem zamiar słabo się ukrywać, aby zostać zauważonym i być zmuszonym do walki, ale teraz nie. Zrozumiałem, że pomysł pójścia i dostania się do wojny by móc zabijać "legalnie" brzmiał o wiele lepiej. Oczywiście nie miałem żadnej pewności, że tak się stanie, ale czy uda się nam opuścić to miasto bez zabijania kogokolwiek? Szczerze wątpię. Poza tym ten pomysł został uznany przez jednego z tych członków kraju wiatru, więc nie było sensu się kłócić. Każdy włos mojego ciała stanął na myśl przelania nowej krwi oraz dźwięku łamanych kości. Sama wyobraźnia potrafiła niebywale mnie pobudzić, a co dopiero zapach prawdziwej krwi. Postanowiłem się odezwać by w końcu przyśpieszyć tą naradę, bo w końcu również mam jakieś zdanie, czyż nie? Zgadzam się. Chyba nie mamy na co czekać, a może ktoś ma inne pomysły? Jeśli nie to chyba nic nas nie trzyma tu, prawda?- wypowiedział, patrząc w stronę pięknych obrazów, które  można było zaobserwować na zewnątrz. Następnie wyjąłem swój miecz i zacząłem rozgrzewać moje ręce wymachami. Następnie podszedłem do młodego Namikaze. Jeśli nie spróbuje mnie odepchnąć to nachylę się powiem mu cicho z uśmiechem szaleńca na ustach. My jeszcze nie skończyliśmy po wczoraj. Po tych słowach się wyprostowałem, chcąc zobaczyć wyraz jego twarzy.