Ninja Clan Wars

   Senshi przeczytał notatki dotyczące chłopca, po czym ruszył w drogę powrotną. Pod sam koniec kryjówki okazało się, że czeka go jeszcze jedna, niewielka przeszkoda. Wpadł na dobry pomysł, by wyważyć właz przy użyciu swojego taijutsu. Klapa wyleciała w powietrze, a samotnik znalazł się na zewnątrz. Ku jego zdziwieniu zobaczył chłopaka, którego miał znaleźć. Po krótkiej chwili spostrzegł też leżącą na ziemi kobietę. Czerwonowłosy chłopak siedział pod drzewem, blisko leżącego ciała i patrzył na nie z przerażeniem. W jego oczach było coś innego... coś, co przypominało opis z dziennika. Młody shinobi - jak domyślił się samotnik - był wstrząśnięty. Cały drgał i patrzył w jeden punkt - na plecy matki. Nie wiedział, co dzieje się dookoła - nawet nie zwrócił uwagi na wielki hałas, wywołany wyważeniem klapy, chroniącej wejścia do kryjówki jego ojca. Wstrząs, wywołany tym, co się stało był zbyt duży, by przejął się obecnością Kaguyi.

   Czerwonowłosy chłopak siedział wystraszony pod drzewem, wpatrując się w zwłoki matki. Samotnika zauważył dopiero wtedy, gdy ten odezwał się spokojnym tonem. Chłopak spojrzał na czekoladki, lecz nie mógł nawet ich odebrać - jakby był sparaliżowany. Strach przed nie do końca kontrolowaną mocą był na tyle silny, że odebrał mu możliwość poruszania się i normalnego mówienia. Jedyne, co mógł z siebie wydusić swoim dziecięcym jeszcze głosem, były słowa:
   -To nie ja... to nie moja wina... gdzie mój tato? - mówił, jąkając się przy tym strasznie i robiąc długie przerwy między lakonicznymi zdaniami
   Cały zaczął drgać. Przerażenie z jego fioletowych oczu rozprzestrzeniło się na całą twarz. Do tego chciał wrócić do ojca. Widocznie tylko u niego mógł znaleźć pocieszenie. Po pewnej chwili, czerwonowłosy spojrzał prosto na Samotnika i przeraził się jeszcze bardziej, co można było zaobserwować po jego zachowaniu: kurczowo docisnął plecy do drzewa, jakby chciał uciekać w tył, nie zdając sobie sprawy, że roślina rośnie zaraz za nim.

   Chłopak sprawiał wrażenie, jakby słyszał, co mówi Samotnik, lecz nie był w stanie normalnie reagować. Nie potrafił się uspokoić, patrzył przerażony na Senshi'ego. Gdy ten wspomniał, że pomoże mu dostać się do ojca, czerwonowłosy wydawał się nieco uspokoić. Powoli podał drżącą dłoń młodemu Kaguyi i wstał z ziemi. Po dłuższej chwili uspokoił się, a fioletowe wzory zniknęły z jego oczu. Spojrzał na naszego bohatera z lekkim uśmiechem.
   Ohayou! Watashi no namae wa Daisuke desu. - lekko uśmiechnął się, ściskając dłoń Samotnika w geście przywitania
   Słowa odnośnie ojca widocznie obniżyły jego nerwy. Mimo to opis w dzienniku zgadzał się - nie miał pojęcia, co działo się chwilę wcześniej. Nie zauważył ciała swojej mamy, wzrok miał skupiony na swoim rówieśniku.
   -Wiesz może, gdzie jest mój tato...? - wypowiedź urwał, jakby oczekiwał, że chłopak się przedstawi

   Chłopak wysłuchał dokładnie słów Samotnika, próbując zrozumieć i zapamiętać jak najwięcej. Mimo wszystko, podanie wcześniej fałszywego imienia mogło zmylić czerwonowłosego.
   -Nie.. nie pamiętam. Nic... głowa mnie boli. - położył dłoń na swojej skroni i zamknął oczy powoli, krzywiąc się lekko
   Chłopak poczuł się nieswojo, gdy Senshi złapał go za ramiona. Odsunął się krok w tył, patrząc uważnie na każdy jego ruch. Mimo swojej natury nie umiał zaufać poznanemu na nowo Kaguyi.
   -Rozmawiałeś z moim tatą? Chcę go zobaczyć... i... gdzie moja matka? - spojrzał na chłopaka, jakby oczekiwał odpowiedzi
   Nie miał pojęcia o tym, co robił przed chwilą. Zachowywał się tak, jakby pierwszy raz widział Senshi'ego.
   -Wskrzeszanie? Kiedyś mi się udało, ale... czemu o to pytasz? - wystraszył się nieco tego, że w kontekście rozmowy o jego ojcu nagle został poruszony temat wskrzeszania zmarłego zwierzęcia

   Chłopak odwrócił się i spojrzał na ciało matki. Jego reakcja nie była taka, jak przewidywał Samotnik. Wzruszył lekko ramionami i spojrzał na Kaguyę. Mimo, że lekko się uśmiechał i nie pokazywał swoich negatywnych emocji, w środku był zrozpaczony. To chyba najgorsze z możliwych zachowań; często krycie tak wielkich emocji prowadzi do wczesnych zawałów bądź depresji. Czerwonowłosy spojrzał ze współczuciem na Senshi'ego, lecz zastanowiły go słowa rówieśnika.
   -Też straciłeś ojca? Więc... czyżby mój tato... nie żył? - drugą część wypowiedzi urywał, dławiąc się łapanym powietrzem, jakby zbierało mu się na płacz
   Nie miał jeszcze pewności, że coś stało się jego ojcu, lecz wnioskował to po słowach chłopaka stojącego naprzeciwko. Wszystko zaczęło w nim buzować, lecz starał się tego nie okazywać. Liczył w duszy, że jego ojcu nic się nie stało. Patrzył błagalnie na Samotnika, jakby prosząc o zaprzeczenie tej informacji.

   Chłopak zareagował na wieść o śmierci ojca dużo bardziej emocjonalnie niż na zgon matki. W jednej chwili zrobiło mu się duszno i słabo, aż musiał przyklęknąć na ziemi. Łzy same popłynęły po jego twarzy, lecz starał się ukryć to przed Samotnikiem. Po krótkiej chwili zebrał się w sobie i spytał Kaguyę, nie unosząc głowy.
   -Jak zginęli? Nasi ojcowie... jak? - spytał przez łzy, ledwo łapiąc płytkie oddechy
   Był zdruzgotany wiadomością o śmierci własnego ojca. Chciał wiedzieć w jaki sposób odszedł jego ukochany rodzic. Wiadomość o tym, że dzieli swoje cierpienie z Samotnikiem była dobijająca. Wie, jak się czuje... więc rozumie, co przeżywa chłopak. Chciał odwrócić to, co się stało. Powoli wstał i spojrzał na rówieśnika, wycierając twarz dłonią.
   -Przyniesiesz tu ciało mojego taty? Proszę... - spojrzał błagalnie na starszego chłopaka, licząc, że ten mu pomoże

   Chłopak czekał cierpliwie na powrót Samotnika, który dopiero co poszedł do kryjówki. Zdawał sobie sprawę, że przejście pułapek może zając mu trochę czasu, dlatego usiadł pod drzewem, układając zwłoki matki na plecach delikatnie. Po krótkiej chwili spojrzał w stronę włazu, a Senshi właśnie wyskakiwał z włazu z ciałem ojca. Chłopak podskoczył na proste nogi i podbiegł do chłopaka, spoglądając na ranę ojca. Serce podskoczyło mu do samej szyi, gdy zobaczył poderżnięte gardło u ojca. Złapał się za szyję obiema rękami, próbując normalnie oddychać. Nie mógł wypowiedzieć ani słowa, dał jedynie znak, by czternastolatek przeniósł delikatnie ciało i położył je obok jego matki. Gdy Samotnik wykonał prośbę, oczy chłopaka znowu zajęły się wzorem falistym o fioletowym zabarwieniu. Złożył pieczęć Hebi, a następnie krzyknął głośno, dając upust ogromnym ilościom chakry. Od jego dłoni odskoczyły dwa jasnozielone strumyczki światła, widziane jakby ktoś świecił laserem. Wiązki o długości około 10 centymetrów podleciały do leżących na plecach ciał i wsiąknęły w klatki piersiowe obojga rodziców. Czerwonowłosy opadł z sił, ledwo utrzymując świadomość.
   Po chwili ojciec i matka chłopca usiedli na ziemi, łapiąc się za głowy. Przez pierwsze chwile wielki ból rozrywał im czaszki, lecz opanowali to dość szybko. Kilka sekund później ojciec był już obok syna i tulił go do siebie bardzo delikatnie, by nie zrobić mu żadnej krzywdy.
   -Daisuke... dziękuję. Zacznę życie od nowa... nie chcę już nikogo zabijać... będę pracował choćby najciężej, żeby tobie było dobrze. - powiedział mężczyzna do ledwo przytomnego syna, chcąc wesprzeć go duchowo i psychicznie
   Po swoich słowach zauważył Samotnika, który wcześniej pozbawił go życia. Spojrzał na niego ze skruchą, schylając głowę na znak bardzo szczerych przeprosin, nie opuszczając jednak wykończonego synka.

   Chłopiec ledwo usłyszał, co Samotnik do niego powiedział. Bez większego zastanowienia, leżąc w ramionach ojca prawie bezwładnie, zwrócił oczy najpierw ku Senshi'emu, później ku swojemu rodzicowi.
   -Tato... zanieś mnie tam. - w tym momencie chłopiec zaczął kaszleć
   Widać było, że owa technika bardzo wyczerpuje jego organizm. Nie był jeszcze gotowy do używania tej mocy. Mimo obawy o zdrowie i życie syna, były morderca postanowił wysłuchać jego rozkazu. Martwił się o swoje dziecko bardziej niż o wszystko inne na świecie. Wziął Daisuke na ręce i spojrzał na czternastoletniego Kaguyę.
   -Prowadź do swojego domu. - powiedział mężczyzna, w jego głosie można było usłyszeć zwątpienie
   Nie wątpił, że chce pomóc Samotnikowi w odzyskaniu rodziców. Wątpił, czy jego dziecko wytrzyma ten ciężar. Daisuke spojrzał na ojca swoimi wyjątkowymi oczyma, po czym zamknął je powoli.
   -Nie martw się, Tato. To jedyna szansa na prawdziwe oczyszczenie cię z tego, że zabiłeś jego ojca. Dam radę... idźmy już.
   Kobieta powoli wstała z ziemi i podeszła do nich bez słowa. Oznaczało to chyba, że idzie razem z nimi. Ciężko jej było patrzyć na cierpienie dziecka, ale nie miała wyboru - nie mogła sprzeciwiać się mocy, która mogła ją zabić w ułamku sekundy. W przeciwieństwie do swojego syna, ona dokładnie pamiętała to, co stało się, nim została zabita.
[z/t=> Las Airando]

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2014-02-15 14:48:18)