Ninja Clan Wars

   Chłopiec nieśmiało zapytał strażników o drogę, a następnie wysłuchał ich jasnej i szczegółowej odpowiedzi. Wyszczerzył się szeroko, gdy ci bez robienia zbędnych problemów-pomogli mu. Skinął lekko głową, gdy drugi z nich klepnął go w plecy i podsumował wszystko.
   -Arigatō gozaimasu da. - ukłonił się w kierunku strażników i ruszył we wskazanym przez nich kierunku
   Szedł ulicą, o której wspominali strażnicy, rozglądając się dookoła i obserwując miasto. Dawno nie było go w tych stronach, więc dużo nowości ukazało się jego oczętom. Szczególną uwagę zwracał na znaki. Szukał tego, o którym wspominał mu jeden z mężczyzn przy wejściu do miasteczka. Miał on wskazywać na port, w którym mógłby zakupić bilety na prom. Gdy wreszcie odnalazł odpowiedni znak, skręcił w prawo i szedł prosto w kierunku promu.
   Po jakimś czasie doszedł na miejsce. Teraz ostatni problem - odnalezienie stoiska, gdzie kupuje się bilety. Zauważył sznurek ludzi, stojących przed jednym z okienek jakiegoś budynku. Podszedł i stanął za nimi, licząc, że to odpowiednie miejsce.
   Gdy kolejka przesunęła się na tyle, iż był już pierwszy, stanął na palcach, by osoba, siedząca tam widziała chociaż jego głowę. Położył pieniążki pomiędzy nim a pracownikiem portu i grzecznie powiedział o co mu chodzi.
   -Ohayō! Chciałbym kupić dwa bilety na prom do Ronin no Kuni. - powiedział z szerokim uśmiechem, mimo to jego schowana za plecami dłoń drżała z nerwów

   Chłopiec szeroko wyszczerzył się, gdy usłyszał, że prom jeszcze nie wypłynął. Zostało mu półtorej godziny do tego wydarzenia, więc odebrał bilety oraz resztę i podziękował kobiecie ładnie. Następnie stanął na całych stopach, chowając się przed kobietą, odwrócił się na pięcie i odszedł zadowolony z kolejki.
   Ruszył w drogę powrotną, tak samo jak tu przyszedł. Najpierw prosto drogą, później skręcił w lewo, następnie prosto długą drogą, aż do samych strażników. Ukłonił się im w geście podziękowania i pożegnania jednocześnie, by następnie ruszyć biegiem w stronę domu. Biegł stałym tempem - w końcu musiał się spieszyć i spakować swoje rzeczy. Stawiał kolejne kroki pod górę, czując coraz większe zmęczenie, lecz nie poddając się. Cała misja dobiegała już powoli końca - zbliżał się dzień spotkania mamy i przywódcy Wyrzutków. Uśmiechał się sam do siebie, ciesząc się z prawie wykonanego zadania. Gdy widział już swój dom, nawet nie zatrzymał się, tylko wbiegł do środka i krzyknął:
   -Wróciłem! Mam bilety, Okāsan! Teraz muszę się szybko spakować! I nie zostało nam dużo czasu! - ruszył biegiem w kierunku swojego pokoju, by poszukać czegoś, co mógłby wziąć ze sobą poza ubraniami
   Chłopiec cieszył się niezmiernie, że pomyślnie przeszedł 'test'. Prawie skończył wykonywać zadanie, powierzone mu przez przywódcę Wyrzutków. Szkoda było mu zostawiać za sobą dom rodzinny, Ojca i Sieroty, ale... to był krok na przód w jego życiu. Tak na to patrzył. Powoli zaczynał nawet rozumieć, co Ensui chciał mu przekazać swoim zachowaniem, ale nie potrafił stać się taki jak on. Nie... jeszcze na to za wcześnie.

   Chłopiec miał zamiar wbiec i spakować się czym prędzej, lecz zatrzymał się w progu swojego pokoju, gdy usłyszał głos swojej rodzicielki. Wyszczerzył się, dumny z talentu organizacyjnego swojej mamy i spojrzał w stronę schodów z szerokim uśmiechem.
   -Arigatō gozaimasu da, Okāsan! - wykrzyknął, wparowując do pokoju i biorąc ze zdjęciem swojej ukochanej rodziny
   Zbiegł po schodach z fotografią. Oświadczył mamie, że jest gotowy do drogi, tylko musi gdzieś schować owy przedmiot. Wyszczerzył się, mając nadzieję, że kobieta nie będzie miała nic przeciwko temu. Następnie wziął swoją walizkę, schował doń fotografię i zapiął dokładnie, by nic po drodze nie wypadło. W tym momencie ojciec i sieroty podeszli do chłopca, by się pożegnać. Koperta, którą dostał młody Wyrzutek, była bardzo ważna, więc schował ją do kieszonki torby na zamek i zapiął dokładnie. Uścisnął ojcu dłoń i przytulił się do niego. Następnie uściskał każdą sierotę po kolei, w geście pożegnania.
   -Czekam na Was w Ronin, Rodzino... - wyszczerzył się szeroko, obdarowując każdego tu obecnego swoim uśmiechem
   Był szczęśliwy, że ojciec zapewnił go o ponownym spotkaniu w niedalekiej przyszłości. Ojciec nigdy nie kłamał, więc tak musiało być. Teraz, gdy już pożegnał się z wszystkimi, podszedł do mamy, chwycił ją za dłoń i pociągnął delikatnie w kierunku drzwi. Puścił ją, by mogła wziąć swój bagaż i trzymając własną walizeczkę, ruszył w stronę wyjścia z domu, a następnie do portu, by stamtąd wyruszyć do Ronin no Kuni - swojego nowego domu.

[z/t=> Las Airando (Mizu no Kuni)]

Spacer przedłużał się, jednak Adatte nie zatrzymywał się ani na chwilę. Szedł przed siebie ciągle tym samym, spokojnym krokiem, toteż odpoczynek nie był mu zbytnio potrzebny. Nie wiedział, jak długo trwała jego wędrówka, jednak nie miał żadnego zamiaru zawracać. Chociaż nie mógł narzekać na brak zajęć w siedzibie swojego klanu, zawsze lepiej odnajdywał się w dzikich sceneriach, na łonie natury. Mógł przebywać sam ze sobą, nasłuchiwać napływających zewsząd odgłosów i nie przejmować się niczym ani nikim.
   Wreszcie znalazł się na skraju lasu. Chociaż nikt o tym otwarcie nie mówił, Uzumaki podejrzewał, że swoją wielkość i urodzaj zawdzięczał on ich sąsiadom – klanowi Senju. Wątpił bowiem, by w dobie toczonych w całym świecie wojen mógł ostać się taki monument.
   Usłyszał głosy, które zdecydowanie różniły się od tych, jakich oczekiwał tam spotkać. Pobiegł czym prędzej, by sprawdzić, co się dzieje. Nie bał się. Cokolwiek by to było, chłopakowi nie przeszło nawet przez myśl, że mógł właśnie pakować się w tarapaty. Przemykając między drzewami, raz po raz, wiedziony ciekawością, wystawiał zza pni głowę, spodziewając się dostrzec sylwetki bawiących się dzieci.

   Chłopak w ostatniej chwili wyciągnął przed siebie ręce, nie pozwalając swojej twarzy na zbyt bliskie spotkanie z leśnym runem. Drugim odruchem była natychmiastowa chęć powstania z ziemi, jednak powstrzymał się, kiedy usłyszał, że jednak się pomylił. Nie miał do czynienia z bandą dzieciaków czy też nastolatków, z którymi miał zamiar wymienić kilka zdań i, pchany ciekawością, dowiedzieć się, co można porabiać w takim miejscu, jak to.
   Zdecydowanie głos należał do jakiegoś mężczyzny, którego niestety nie był w stanie wyraźnie dostrzec. Jego oczy wciąż nie przyzwyczaiły się do całkowitej ciemności, jaka roztaczała się wokół. Odczekał chwilę, by tamci ruszyli w swoją stronę, a on znalazłby sposobność do ucieczki.
   Kiedy jednak podniósł się z kolan, pokurczony, ruszył nie w drogę powrotną, a za oddalającymi się trzaskami łamanych gałązek i zduszonych westchnień. Najwidoczniej zew przygody okazał się silniejszy niż instynkt samozachowawczy.

   - Kuso… – mruknął chłopak, wyrzucając z siebie ciche przekleństwo. Nie spodziewał się, że tak szybko wpadnie w kłopoty. Dał się zajść od tyłu jak totalny amator. Zapewne nawet grzybiarze mogli poszczycić się lepszą koncentracją i ostrożnością, niż on. Cieszył się tylko, że nie widział tego nikt, kogo by znał. Mimo że nie utrzymywał z nikim zbyt bliskich kontaktów, zawsze, z tajemniczych, nawet jemu nie znanych powodów, przejmował się zdaniem czy opinią innych.
   -Nazywam się Adatte. Należę do klanu Uzumakich, mieszkamy niedaleko. Nigdy wcześniej nie widziałem tutaj nikogo, a że usłyszałem głosy, pomyślałem, że ktoś mógłby się zgubić. Chciałem pomóc, naprawdę! – tłumaczył się. Mimo zdenerwowania, które zdawało się paraliżować jego ciało, mówił on w sposób płynny, w jego głosie na próżno byłoby szukać nuty niepewności. Dopiero pod koniec wypowiedzi emocje wzięły nad nim górę, wylewając się z niego donośnym zapewnieniem o szczerości intencji.
   Stał bez ruchu. Nie próbował nawet podnosić rąk do góry. Jedynie jego wargi drgały jeszcze przez chwilę po tym, jak skończył mówić, aż wreszcie i one całkowicie zamarły w oczekiwaniu na reakcję ze strony wędrowców.

   Chłopak nie miał pojęcia, czy już powinien przypominać sobie najświetniejsze chwile swojego życia, by móc w przyszłej wersji samego siebie opowiadać w raju, czy gdziekolwiek udają się ninja, że i on doświadczył tego sławnego filmu od narodzin do śmierci. Postanowił się jednak z tym wstrzymać, uznając to za banalne. Poza tym, nie mógł pozwolić sobie na taką śmierć! Przecież nie po to zostawił matkę na cały rok, by teraz zostawiać ją na całą wieczność.
   Kiedy usłyszał słowa mężczyzny, odetchnął. Haust powietrza smakował mu jak rzadko który. W całym tym napięciu Uzumaki nie zauważył nawet, że przestał oddychać. Można nawet uznać, że poczuł się swobodnie, gdy ostrze noża przestało dźgać go w plecy.
   Posłusznie ruszył za mężczyzną. Ani mu się śniło, by się sprzeciwić jego woli. W końcu… jaki ojciec, taki syn. Zapewne był tak samo porywczy, jak jego mniejsza kopia, z tymże zapewne posiadał większe pokłady siły, z którymi pewnie nawet początkujący shinobi, jak on, mógłby mieć kłopoty.
   - Wy nie jesteście stąd prawda? – zapytał. – Co więc robicie w tym dziwnym miejscu? – dał upust swojej ciekawości. Liczył, że zostanie ona zaspokojona.