Ninja Clan Wars

- Zajął nim się? Wybacz młodzieńcze ale to dorosły człowiek i taki chłopak jak Ty raczej nie będzie w stanie go pokonać. Chyba że...
Przez głowę mężczyzny przeszedł pomysł. Spoglądając na chłopaka, pomyślał przez chwilę że być może należy do jakiegoś klanu ninja. Ponoć tu w okolicy jest jeden, chociaż ma nie małe problemy, jednakże nigdy nie wdrażał się w ten świat. Tam nawet taki niepozorny chłopak, mógł okazać się śmiertelnym zagrożeniem. Kiwnął jednak głowę wyrzucając ten pomysł.
- Ehh... Nie chce zresztą by działa mu się krzywda.
W tym momencie do kuchni znów wparowała dziewczyna.
- Tato! Ktoś musi go zatrzymać bo niedługo i my spłoniemy!
- Nameki!!! - wykrzyknął. - Chociaż w sumie... Ktoś go w końcu musi powstrzymać.
- Jesteś ninja?!
- Nameki!!! - ponownie wykrzyknął gdy dziewczyna przyglądała się chłopakowi.
- Widziałam kiedyś jednego! Podobny był do Ciebie.
Ojciec wstał z krzesła, wymachując ręką ze złości. O mało nie dostał zawału gdy usłyszał, że jego córka znalazła się tak blisko ninja, co oznaczało wielkie niebezpieczeństwo w jego mniemaniu.
- Musimy sobie pogadać Nameki! A co do Ciebie chłopcze, nie odpowiedziałem na jedno pytanie. Wioska została opustoszała gdyż gleba nie przynosiła urodzaju, więc każdy poszedł szukać nowego schronienia by móc godnie żyć.

- Ty jesteś ninja?! A jednak...
- Mówiłam! Jasne, że możesz tak mówić!
Mężczyzna sam do końca nie wiedział jak w obecnej chwili się czuje. Z jednej strony miał właśnie w domu urodzonego morderce, z drugiej zaś wykazywał chęć pomocy i zachowywał się całkiem miło. A co jeżeli była to jego przykrywka? Nie... nie wyglądał na takiego. Może faktycznie da rade im pomóc. Może faktycznie w końcu zazna spokojnego snu.
- A umiesz tak wysoko skakać, i tak szybko biegać i tak rzucać ostrza...
- Dość Nameki. Jeżeli faktycznie jesteś tym kim mówisz chłopcze, może poproszę Cię o pomoc. Wystarczyłoby naprawdę upomnienie, by chociaż odpuścił ze strachu albo zrozumiał, że to nie była moja wina. Proszę Cię, ze względu na wszystko nie zabijaj go. To dobry człowiek ale zagubiony.
Jego oczy były zdecydowanie smutne, chociaż tliła się w nich pewna nutka nadziei na lepsze jutro. Gestem dłoni i kilkoma słowami wskazał kierunek w którym musi się udać napominając, iż jego dom znajduje się w małym gaju i nie idzie tego przeoczyć.
Nameki, ciągle spoglądała podekscytowana na chłopaka, jakby licząc że pokaże jakąś super sztuczkę.

Dziewczyna wręcz wybiegła z domu, poprawiając po drodze włosy, które przed chwilą Suezo nieco jej rozczesał by zobaczyć sztuczkę. Gdy ujrzała jak włazi na drzewo bez większego problemu, otworzyła szeroko usta z wrażenie.
- Sugoi! (Czyt. niesamowite)
Ojciec nie do końca był zachwycony, pokazem młodzieńca jednakże uśmiechnął się widząc rozweseloną dziewczynę, która jeszcze niedawno dzielnie walczyła z pożarem. Podszedł do niej i ją objął, spoglądając na chłopaka.
- Nie boje się ninja, boję się o swoją córkę i o jej zdrowie. W każdym razie dziękuje, że chcesz nam pomóc i mam nadzieję iż nie dojdzie do żadnego rozlewu krwi. Będziemy oczekiwać na wieści.

Droga przechodziła pomyślnie. Przeskakując z drzewa na drzewo nie napotykał niczego co mogłoby zaniepokoić jego duszę. Jedynie lasy, gdzieniegdzie pola a w oddali góry, z których też po części kraj błyskawicy słynną. W końcu można było dojrzeć chatkę Inokiego. Nie wyróżniała się niczym po za jej samotnym usadowieniem, jednakże w wiosce, zaginęła by wśród tłumu równie podobnych konstrukcji. Suezo bez wahania doskoczył pod drzwi mężczyzny i wyciągając rękę zapukał. Przez kilka sekund ze środka nie można było dosłyszeć żadnego dźwięku, lecz po chwili stare panele zatrzeszczały pod naporem kroków. Drzwi otwarły się ukazując mężczyznę średniego wzrostu, w podobnym wieku co Yakuto jak nie tym samym. Jego postura można by rzec... normalna. Ani chudy, ani tęgi - przeciętny. Wzrok za to miał niesłychanie niegościnny a ton głosu dorównywał spojrzeniu.
- Kim jesteś i czego chcesz dzieciaku?

Spojrzał zdziwiony na chłopaka. Czego mógł od niego gówniarz, którego nigdy wcześniej nie widział? Raczej nie okraść, chociaż te małolaty dzisiaj potrafią zaleźć za skórę i są dużo sprytniejsze niż kiedyś. Na szczęście zawsze nosił przy sobie nóż, schowany pod brązową bluzą, który nie w sposób było ujrzeć bez wprawnego oka i życiowego doświadczenia. Rozejrzał się dookoła by sprawdzić czy aby żaden inny jego kolega, nie czyha teraz za jakimś drzewem, by nie spróbować go okraść. Gdy uznał, że na pozór jest bezpiecznie, wykrzywił usta w grymas.
- Po co miałbym... a zresztą... właź! Ale bez żadnych wygłupów i niczego nie kombinuj!
Zdecydowanie przewrażliwiony typ. Wnętrze było raczej skromne ale już nie tak przytulne jak u Yakuto i jego córki. Wyglądało tu bardziej jak w chacie starego myśliwego, tyle że bez żadnych triumfalnych trofeów. Poniszczone ściany, wszędzie kurz i zapach też nie należał tam do najprzyjemniejszych.
- No to gadaj czego chcesz...
Rzucił niegościnnie.

Gdy tylko usłyszał imię Yakuto, jego ciśnienie podniosło się tak bardzo, iż cała jego twarz po prostu zmieniła barwę w krwisty czerwień. Jak ten dzieciak śmie poruszać takie kwestie? I po co ten mężczyzna mu o tym gadał? A może sam go nasłał by ten ruszył jego zastygłe serce swoim wywodem? Niestety nie do końca poskutkowało to tak jak powinno a Inoki wpadł w szał rzucając się na chłopaka. Złapał go za bluzę, podnosząc nieco do góry. Z jego oczu emanowała czysta złość.
- Jak śmiesz gówniarzu o niej mówić?! Jak śmiesz w ogóle poruszać to co się wtedy wydarzyło! Nasłał Cię tu ten robak?! Powinien był zginąć w tym ogniu!
Pchnął chłopak przed siebie, nie bacząc że leci prosto w ścianę. Jego głowa wybuchła od straszliwych myśli, które przytaczały tamten straszny dzień gdy dowiedział się o jej śmierci. Nie mógł powstrzymać swej agresji, miotając się po pomieszczeniu.

Twarz mężczyzny momentalnie zbledła. Usta rozwarły się w przerażeniu i zaczęły drżeć, zresztą jak on cały. Ujrzał bowiem przed sobą ową kobietę, ginącą od miecza tak jakby zamienił się miejscami z Yakuto. Upadł na kolana, przyglądając się wydarzeniu, którego tylko jemu dane było w tej chwili widzieć.
- Nie... To... To ja powinienem był wtedy z Tobą być... obronić Cię... samemu zginąć.
Inoki popadł w prawdziwą rozpacz a z jego oczu zaczęły spływać łzy. Kompletnie nie zdawał sobie sprawy, że wpadł w genjutsu, lecz z drugiej strony wyglądało to dla niego jak omamy, których był świadom a właściwie tego co widzi przed sobą i że nie jest to realne.
- Była taka piękna...

Mężczyzna pogrążał się coraz bardziej w rozpaczy, widząc powtarzający się, straszliwy obraz śmierci jego ukochanej, która była teraz dla niego jeszcze bardziej niedostępna niż wcześniej. Mimo, iż zdawał sobie sprawę, że jest to już tylko przeszłość, nie mógł powstrzymać iluzji, która dręczyła jego głowę. Bił się ze swoimi myślami jednakże nieskutecznie. Przy tym wszystkim prawie w ogóle nie drgnął, jakby zastygł. Suzeo w tym czasie postanowił wykorzystać czas na związanie mężczyzny jakiś sznurem, by ten przypadkiem nie próbował znów go zaatakować. Rozglądając się po domku ujrzał na jednej ścianie wieszak, przez który przewieszona była zużyta, jednakże wciąż funkcjonalna lina, zapewne nadająca się do takiej czynności.

Inoki w końcu przestał być dręczony przez straszliwe obrazy, które tak naprawdę powodowała jego głowa pod presją techniki ninja. Miał bowiem czas na odetchnięcie i zdanie sobie sprawy ze swoim błędów a te zemsty, które wykonuje swemu staremu przyjacielowi, wcale nie poprawiają jego humoru a wręcz pogrążają go w smutku, złości i nienawiści. Czując węzeł na swych dłoniach nawet nie próbował ich rozerwać. Zrozumiał, po co przyszedł ten chłopak, chociaż nie miał pojęcia jak on na niego wpłynął. W każdym razie chyba mu się to udało.
- Ja... Cale życie byłem zazdrosny, że to on zdobył jej serce a gdy zginęła... gdy zginęła obarczyłem jej śmierć na Yakuto. Myślałem, że będzie mi łatwiej z tym żyć, że zemsta będzie słodka. Miałem wrażenie, że on nie cierpi za ni