Ninja Clan Wars

15/15

Pies, gdy spojrzał an to co robisz początku chciał ci przerwać, ale widząc trumnę uśmiechnął się. Z jego pyska znów dało się usłyszeć szczeknięcie. Po jego wyrazie łba, najwidoczniej był szczęśliwy. Gdy zobaczył obraz, ucieszył się jeszcze bardziej i nagle gdzieś pobiegł. Nie mogłeś go dokładnie odprowadzić, ale udał się na jakiś szlak. Po skończonej robocie posiedziałeś parę minut i miałeś odejść, gdy znów usłyszałeś znajome szczekanie. Zwierzę przyniosło jakąś sakwę, prawdopodobnie dla ciebie. Po otworzeniu odkryłeś, że są w niej pieniądze. Zwierzę uśmiechnęło się i położyło na grobie. Możliwe, żę zasnęło. Musiałeś chyba odejść...

KONIEC SESJI

Wynagrodzenie:
-500 ryo
-50 PU
-20 PW

Mknąc jak torpeda w stronę nieznanego mi zachodu, dane mi było iść wzdłuż rzeki. Zachodziłem cały czas do głowy, co za ludzie fascynują się płynącą wodą? Chodziło mi oczywiście o tym wszystkich poetów, tworzących liczne wiersze, poematy i haiku na temat owych rzek. Była to jedna z rzeczy, których za nic nie byłem w stanie pojąć. Po przejściu kilkuset metrów, a może nawet i paru kilometrów spędzonych nad tym jałowym rozmyślaniem, postanowiłem ją przekroczyć. Moja wiara w zdolności orientacji w terenie, była cały czas niezłomna. Nie wahałem się, byłem pewien, że idę w odpowiednim kierunku. W końcu jeżeli komuś na czymś zależy to zawsze dojdzie do celu, prawda?!

[z/t -> Kawa no Kuni]

Ostatnio edytowany przez Akami (2013-08-11 01:04:22)

   Sunął nad największą rzeką Kraju Ognia, zagłuszony przez własne myśli. Podjął blisko kilka prób ich okiełznania, lecz każda kolejna kończyła się takim samym fiaskiem. Nie potrafiąc nad nimi zapanować, pozwolił im na jeszcze bardziej swobodny tok, uznając, że gorzej i tak nie będzie.
   Cały się trząsł. Podekscytowanie przeszywało go z góry na dół w postaci dreszczy i skurczy pleców, jakby dosłownie przed chwilą uderzył w niego piorun. Wiadomości od kuzyna nie spodziewałby nawet wówczas, gdyby on sam zachorował na nieuleczalną, śmiertelną chorobę. Chęć poznania przyczyny zmuszenia go do podobnego ruchu, powodowała, że w ogóle zatracał się w świecie rzeczywistym i parę razy niewiele brakowało, aby zboczył z kursu i pomknął na południe, wprost do Tanuzy. Na szczęście, krótkie przebłyski trzeźwości, zdążały uratować go w ostatniej chwili.

[z/t na smoku -> Sashikan, Wybrzeże]

      Gubiąc pościg jaki dogonił mnie w Kraju Deszczu, udało mi się przebić do Kraju Ognia. Tutaj nie ośmielą się mnie szukać. Nie zaryzykują wojną, tego byłem w stu procentach pewien. Nawet głupiec jakim jest Lord Feudalny musi zdawać sobie sprawę z tego, jak nieroztropne byłoby to z jego strony.
      Swoje rozważania póki co odłożyłem na później. Dotarłszy na miejsce w którym nie spodziewałem się żywej duszy, wpadłem na pewną osobę. Niby zwykła dziewczynka, lecz zaniepokoiło mnie zwierzę, które miała przy sobie. Po niedawnej walce byłem mocno wyczulony. Wychowałem się w Airando i znałem klan Inuzuka. Nie miałem jednak pewności. Z jednej strony miała torbę i kaburę na broń. Choć wydawało mi się naprawdę mało prawdopodobne, by wysłali kogoś tak młodego. Wciąż jednak pozostawała ta niepewność... Równie dobrze może być tylko tropicielką, a reszta Samotników kryje się gdzieś w pobliżu. Nie wiedziałem jak organizacja czy klan zareagowali na moje odejście, lecz zaczynałem już od dłuższego czasu spodziewać się najgorszego.
      Póki co ignorując młode dziewczę, podszedłem do brzegu rzeki. Odległość między mną a nią nie wynosiła więcej, niż jakieś cztery metry. Zdjąłem swoją czerwoną kosę, co wywołało charakterystyczne brzdęknięcie stali. Rozłożyłem się na ziemi, opierając ręce za plecami. Zmrużyłem oczy i w całkowitym bezruchu spędziłem tak następne piętnaście minut.
     - Nie jesteś stąd, prawda? - spytałem się, otwierając oczy, skupione na leniwie płynącej wodzie.

Ostatnio edytowany przez Akami (2014-02-03 22:07:37)

      Reakcja dziewczyny była do przewidzenia. Każda osoba w jej wieku zachowałaby się podobnie, gdyby obok niej usiadł osobnik z takimi narzędziami zagłady. Sam fakt, że wyglądały na często używane był zapewne niepokojący. Obchodziłem się z kosą dość sprawnie. Widać to było nawet po tym, jak odkładałem ją na ziemię. Nawet przed wieśniakiem nie mógłbym ukryć swojej profesji, nieważne, jaki bym w to włożył trud. Odruchów się nie kontroluje. Musiałem więc być przygotowany na wrogość ze strony innych, nie żeby mnie ona w jakiś sposób ruszała...
      Dopiero teraz odwróciłem swój wzrok w stronę nieznajomej. Nerwowo tuliła swoją niewielką suczkę, mierząc mnie swoim nieufnym spojrzeniem. Widząc to, na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Do ciepłych na pewno nie należał, do szczerych niekoniecznie. Był to typowy wymuszony uśmieszek, odbijający złowrogie cechy jego właściciela.
      Chcąc nawiązać jakikolwiek dialog, oderwałem powoli dłoń od klanowego oręża. Trzymając go, nie miałem co liczyć na normalną rozmowę. Nie przepadałem za rozmówkami towarzyskimi, lecz zawsze była szansa na wyciągnięcie jakichś informacji od innej osoby. W tym aspekcie nie spodziewałem się niczego specjalnego od tajemniczego dziewczęcia, lecz postanowiłem poświęcić jej chwil parę.
     - Jak Ci na imię? Co Cię sprowadza w te strony? Jeśli mogę spytać oczywiście. - spróbowałem nawiązać rozmowę.

      Wynikła nieco komiczna sytuacja, gdy pies zaczął kłócić się ze swoją panią. Dziewczyna nie zamierzała się póki co oddalać, w przeciwieństwie do towarzyszącej jej suczki. Narisa stała się uśmiechnięta, choć raczej nie przyjmowałem takiej możliwości, by był to uśmiech z głębi serca. Sposób w jaki się zachowywała, był mi doskonale znany. Zgrywała miłą, choć wewnątrz panoszył się w niej strach. Nieważne jakby tego nie ukrywała, takie rzeczy widać jak na dłoni. Dochodząc do tego wniosku, na mojej twarzy widać było znikome zadowolenie.
     - A co masz do zaoferowania? Skoro szukasz zarobku nad rzeką? - spytałem się, odrobinę zdziwiony.
      Należało dowiedzieć się o niej jak najwięcej. Podstawowe pytanie brzmiało czy jest ona shinobi? Od tego do czego dojdę, będzie zależał charakter naszej rozmowy. Dla mnie miało to znaczenie szczególne. Zadawanie pytań wprost jest mało rozsądną drogą zdobywania informacji. Musiałem więc jak na ninja przystało, popchnąć się do podstępu. Nie było pośpiechu. Mam dużo czasu, a kto wie co wyciągnę z tego spotkania. Na pewno nie będą to chwile stracone. Miałem pewność w pięćdziesięciu procentach, że jest ninja. Chciałem jednak sprawdzić jeszcze poziom jej doświadczenia.

      Słuchając wszystkiego co Narisa do mnie mówiła, powoli wstałem. Zrobiłem to cicho, by jeśli da radę nie zaalarmować ani dziewczyny, ani psa. Kosę zostawiłem na miejscu. Brzęczy ona straszliwie. W pobliżu nie dostrzegałem potencjalnych złodziei. Nawet jeśli takowy się napatoczy, nie da on rady zbyt daleko uciec. Rozprawiłbym się z takim delikwentem dość szybko. Nie zdarzyło mi się puścić żywcem osób, które próbowały dotknąć jej bez mojej zgody.
     - W żadnym wypadku. - odpowiedziałem, pojawiając się na krańcu molo, siedząc z nogami opuszczonymi nad wodą obok dziewczyny.
      Zrobiłem to dostatecznie szybko, by nie zdążyła nawet mrugnąć powieką [szybkość: 200]. Wzrok swój wlepiałem w taflę wody, jakby nic nadzwyczajnego się nie wydarzyło. Moja twarz przybrała neutralny wyraz, nie wyrażający żadnych emocji. Wyglądałem na głęboko zamyślonego. Jakbym ciałem był tu, lecz duchem gdzieś indziej. Chwilę potem uniosłem głowę i spojrzałem się przed siebie.
     - Mam lekki nadmiar pieniędzy w portfelu, jeśli Cię to interesuje. - dodałem.