Ninja Clan Wars

   Wiedziałem, że idzie nam zbyt łatwo. Wiedziałem, że coś będzie musiało się stać. Wiedziałem, że będę się obwiniał kiedy temu chłopakowi coś się stanie. Szkoda, że wiedza ta w niczym mi nie pomogła. Stałem teraz między młotem, a kowadłem. Przed chwilą jeszcze taki pewny, że za kilka minut zakończymy zadanie wychodząc z obozu wraz z córką kobiety, która z niego uciekła. Westchnąłem i przekląłem pod nosem wiedząc, że w tym momencie byłem w sytuacji patowej. Shiramui nie mógł wykonać żadnego gwałtownego ruchu więc sam się uratować nie mógł.
   Nie pozostało mi nic innego jak po prostu złożyć broń. Nikt z tutaj zebranych pewnie nie będzie zadowolony z mojej decyzji jednak... jaki inny wybór miałem? Co mogłem zrobić kiedy życie mojego towarzysza było w zagrożeniu. Odwołałem klona i syknąłem kolejny raz do siebie śmiejąc się z własnego losu. Naprawdę, nie sądziłem, że mają dowódcę przeciwnika nagle nastąpi taki obrót spraw.
   - Miałbym chyba prawo narzekać na sposób w jaki mnie zaszedłeś ale sam zrobiłem przed chwilą to samo. No nic... Chciałbym usłyszeć tylko jedno, dlaczego to robisz? Dlaczego więzisz ludzi wbrew ich woli? Ale zanim na to odpowiesz, pozwól mi, że Cię przeproszę. No cóż wygrałeś, a ja nie wziąłem Cię na poważenie... - powiedziałem spokojnie. Nagle złożyłem ręce ze sobą, splotłem palce, pochyliłem się do przodu na znak szacunku i odwołałem klona uwalniając jednocześnie mojego więźnia. Nie wiedzieli co ich jeszcze czeka.
   To co zrobiłem, to była zwykła pieczęć węża. Kiedy tylko schyliłem swoją głowę w dół pozwoliłem swojej chakrze zmienić trochę wygląd tego pomieszczenia. Nagle z drzwi, które tak sprytnie zostały wykorzystane przeciwko nam wyrosło drewno (szybkość tworzenia: 87), które złapało rękę człowieka stojącego z bronią przy Shiramui'u i po chwili oplotło całkowicie jego ciało nie dając mu żadnej możliwości ruchu. W tym samym momencie nasz szef niewolników również został obwiązany drewnem. Tym razem moje nerwy były na wyczerpaniu i nie miałem zamiaru być takim człowiekiem z dobrym sercem.

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-12-01 21:01:38)

post #25
   Wszystko stało się niesłychanie szybko i, rzec można, niespodziewanie. Nagły obrót spraw, niekorzystnie pomyślny, był przecież tak bardzo popularny i zawsze powinien być na uwadze każdego doświadczonego ninja. A takim z pewnością był Tamotsu Senju, którego pewność siebie na chwilę uśpiła czujność i sprowokowała do opuszczenia gardy. Ten, jak przystało na najlepszych, również postanowił uśpić czujność przeciwników, pozornie zgadzając się na ich warunki, po czym błyskawicznie zaczął wprowadzać w życie swój plan awaryjny, naprędce powstały w młodzieńczej głowie.
   Nie możemy zapomnieć o bohaterskiej postawie młodziutkiego Nary. Choć nie miał okazji doświadczyć zbyt wielu przygód i przeżyć, nie zawahał się. Dla dobra misji rzucił na szalę swoje życie, bez chwili namysłu. Napastnicy, chcąc nie chcąc, zajęli się przysłuchiwaniem jego słowom. Można tylko podejrzewać, iż zabiegi wykonywane w tej chwili przez swoistego dowódcę oraz pojmanego stworzyły dokładnie właściwy moment, by cała akcja się udała.
   Uśpiona czujność łowców niewolników uniemożliwiła im wykonanie jakiegokolwiek uniku, nim wszystkie ich kończyny zostały poderwane ku górze i skutecznie unieruchomione. Nagle pan domu wybałuszył oczy, marszcząc się i intensywnie czerwieniejąc ze złości na twarzy. Wykrzyczał w stronę drzwi, przez których próg własnie przeszli:
   -Nie wchodź tu śmieciu! Ktoś cię prosił?!
   W drzwiach stała kilkunastoletnia dziewczyna, o ciemnej karnacji, jeszcze ciemniejszych oczach i włosach, nieśmiało ściskając swoje dłonie i wbijając wzrok w podłogę...

   Na całe szczęście moi przeciwnicy naprawdę chyba nie brali mnie na poważnie. To co właśnie miało tutaj miejsce było prawdziwym dowodem na możliwość takiego stanu rzecz - zostawili mi wolne ręce. Uważali, że nie będę próbował czegoś zrobić w sytuacji kiedy mój towarzysz był uwięziony. Grozili mu śmiercią, a on próbował ich zagadać, tak mi się oczywiście wydawało. Jeżeli mówił to co czuł to cóż, czeka go jeszcze długa droga w pozyskaniu doświadczenia. Takie nastawienie nie było czymś co mógłbym pochwalić więc kiedy to usłyszałem na mojej twarzy pojawił się wtedy lekki grymas.
   Mimo to uznałem, że wszystko potoczyło się okej. Udało mi się uratować Shiramui'a, nasz drugi towarzysz był bezpieczny no i jeszcze przyszła - pasująca do opisuj - kobieta. Czyżby była to siostra naszej jeszcze nie wesołej rodzinki? Byłoby całkiem przyjemne bo od dłuższego czasu nie spałem, a i wykorzystanie chakry dało się we znaki. Nie żeby mi jej brakowało, po prostu czułem że jej część utraciłem, a to w końcu moja energia. Nasz "przyjaciel", który wpakował młodego Nara w kłopoty miał dumę by kłapać jadaczką. No proszę, a czy czasami nie to wpakowało go w sytuację w której teraz się znajduje?
   - Śmieciu? Dodatkowo do kobiety? A czym Ty jesteś? Jesteś czymś gorszym od śmiecia, spadłeś tak nisko, że bogaciłeś się na tym, że ktoś tracił wolność. Powiem Ci tak - mogę zrobić w pewnym sensie to samo co Ty tym ludziom. Umieszczę Cię w drewnianym kokonie do reszty Twoich dni, które zakończą się przez śmierć głodową. Jednak sądzę, że to nie ja powinienem wymierzyć Ci karę. Rodzina której pomagamy - jej członkowie mają takie prawo. A więc, co mam mu zrobić? - powiedziałem, ostatnie zdanie kierując do naszego śniadego kolegi. Podczas mojego dialogu stworzyłem klona, który udał się w stronę dziewczyny wraz z Shiramui'em

     Dziewczyna i chłopak odeszli. Szkoda, liczyłem na jakąkolwiek znajomość. W końcu odezwałem się do dziewczyny i wyciągnąłem od niej rękę. Ona wolała swojego braciszka... W sumie to nic dziwnego. Od zawsze wiedziałem, że ludzie traktują Ninja, jako narzędzia, coś do zabijania. Teraz jednak miałem doskonały przykład, jak to wygląda w życie. Załamałem ręce i pozwoliłem rodzeństwu odejść. Pożegnałem ich nawet kilkoma słowami, płynącymi z głębi serca. Nie życzyłem ich źle. Mój fach, choć zrażał ludzi, po prostu taki był. Co miałem zrobić? Rozpłakać się? Ogłosić manifest? Nic nie zrobić?
     Chwilkę po odejściu rodzeństwa zdałem sobie sprawę z tego, że zaraz na podłogę spadną czerepy naszych wrogów. Tylko kto wykona wyrok? Ja? Tamotsu? Czułem, że będzie to dosyć niesprawiedliwe. Co prawda to Senju zakneblował przeciwników, ale jeśli miała spaść na nas jakaś wina w przyszłości, to morderstwo pojedyncze jest lepsze od podwójnego. Postanowiłem, że pozbędę się jednego człowieka. Tylko kogo? W głębi ducha doskonale znałem odpowiedź. Mój umysł działał lekko ociężale. Pierwszy raz miałem splamić ręce krwią.
     - Przytrzymaj mocniej tego Ninję. Nie wiem czego mogę się po nim spodziewać. - powiedziałem do Tamotsu. Wiedziałem, że Senju pojmie ukryte znaczenie moich słów. Brzmiało ono mniej więcej tak: "Zaraz zabiję Ninję. Spraw, aby nie mógł drgnąć choćby o cal."
     Kunai, którego wcześniej wyjąłem, miał teraz okazję do sprawdzenia się. Spokojnie podszedłem do mojego wcześniejszego przeciwnika. Podstawiłem mu broń do gardła, niczym on mi. Nie powiedziałem nic. Nie zawahałem się nawet na jedną sekundę. Puściłem ostrze tak, aby rozcięło skórę, najgłębiej jak się da. Następnie odszedłem i czekałem na rozwój sytuacji.

post #27
   Krew potokami trysnęła z ciał rzezimieszków, ranionych ostrymi przedmiotami - czy to nożem młodszego, czy też drewniany szpicem bardziej doświadczonego. Nie mogli oni uczynić nic, by choćby spróbować się wydostać, gdyż oplatające ich bale skutecznie uniemożliwiały nawet najmniejszy ruch. Powietrze przecięły jedynie dwa szybkie, przerażone okrzyki, kiedy ich marne żywoty dobiegały końca, za sprawą dwójki ninja.
   Senju i Nara pośpiesznie wyszli z pomieszczenia, natykając się na rodzeństwo. Dziewczynka wydawała się wymęczona, może psychicznie, a może również i fizycznie. Wszak niewolnicze prace nie były czymś, co każdy mógłby znieść. Ledwo wlokła za sobą wychudzone nogi, niemal niesiona przez starszego brata. Ten szedł na czele pochodu, służąc jej ramieniem i prowadził bohaterów tymi samymi zakamarkami, jakimi dostali się tu wcześniej.
   Bez problemu odnaleźli piwnicę, należąca do budynku, w którym możliwe nikt nie mieszkał. Zeszli do podziemi i już nieco spokojniejszym krokiem, skierowali się w stronę wyjścia. Jak miało się okazać, Kenai zboczył trochę z kursu, wchodząc w niemal niezauważalny zaułek. Wytłumaczył, iż przejście to prowadzi w wiele pobliskich miejsc.
   Nim się obejrzeli, wyłonili się w osadzie przy kompleksie oaz, gdzie zamieszkiwała rodzina. Ich oczom ukazały się znajome już budyneczki, oświetlane delikatnie wyłaniającym się zza horyzontu słońcem. Nie zwlekając ani chwili dłużej, rodzeństwo udało się do rodzinnego domu, prosząc, by ninja udali się z nimi.
   [z/t wszyscy -> Kompleks oaz]

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2013-12-11 13:07:40)

Sesja prosta dla Yukiny
#6

~~

Dzięki swoim niebywałym zdolnością orientacji w terenie – lub szczęściu – młodej Senju udało się dotrzeć do osady wskazanej przez staruszka. A przynajmniej tak jej się zdawało. Ile razu już jej zmysł kierunku namieszał w jej planach. Równie dobrze mogła pomylić drogi, podziwiając piękno natury lub będąc pochłonięta w swoich myślach. Niemniej nie mogła odmówić pomocy staruszkowi, ba nawet mu obiecała, że sprowadzi jego córkę. Tuż zanim wyruszyła sprawdziła, czy wszystko ma, aby była przygotowana na wszystko. Jeśli spotka zboczeńca, to potrzebowała zardzewiałego noża. Natomiast jeśli dzikie zwierze, to resztki ze zboczeńca. Kto wie, co złotowłosa kryła w swojej torbie? Może broń masowego rażenia, bądź magicznego królika lubiącego grać w pokera – szczególnie rozbieranego.
    Yukina wybrała idealne miejsce do obserwowania sytuacji w mieście, gdzie dawniej prowadzono handel niewolnikami. Pomimo tego, że mieszkańcom udało się zdobyć miast i zakazać niewolnictwa, to wciąż w ciemnych zakamarkach miasta istniał ten fach. Jedyną różnicą było to, że się ukrywali, a o tym wiedzieli jedynie wtajemniczeni. Jeśli ktoś spoza grona się o tym dowiedział, był albo uciszany lub się go...pozbywano. Młoda Senju dowiedział się od starca, że to jest prawdopodobne miejsce przetrzymywania Miyi. Złotowłosa zastanowiła się cicho, ile było ofiar z rąk Ryu, ale po chwili przypomniała sobie jedną rzecz. Ofiar będzie więcej, jeśli ktoś tego nie powstrzyma.
    -Ł