Ninja Clan Wars

Together We Stand

      - Musimy ich jakoś osłabić. Przy trafieniu rozpoczyna się regeneracja, przez co na chwilę jest wykluczany z walki. Możemy go unieszkodliwić, dokonując pieczętowania. Potrzebuję waszej pomocy, bym mógł tego dokonać. Trzeba czymś zająć pozostałą dwójkę, aby pozbyć się tego ożywionego. Nie wiemy jednak, co dokładnie potrafią Samotnicy i czy takich potworów nie ma tam więcej... – Klon przekazał swój plan działania, dzieląc się przy okazji swoimi obawami.

________________________________________________________________________________

   Potężny wstrząs prawie wyprowadził go z równowagi, kiedy eksplozja trawiła obóz nieprzyjaciela. Oddech przyspieszył, starając się łapać większe dawki powietrza. Zaciśnięte gardło skutecznie utrudniało mu jednak przedostanie się do płuc. Przystanął na moment, czując, jak myśli zalewają mu umysł. Ciałem targnął dreszcz, a Nakayama, zgiąwszy się wpół, naciągnął szybko maskę na brodę i odsłonił usta, by zwymiotować.
   Z trudem wyprostował się, wziął głęboki oddech, i poprawiając materiał na twarzy, spojrzał w stronę eksplozji. Nie miał innego wyjścia, tak sobie to tłumaczył. W końcu to strona przeciwna pierwsza sięgnęła do arsenału zabójczych technik, całkowicie pustosząc ich oddziały. Tak, nie miał innego wyjścia.
   Wpakował dłonie do toreb z gliną, szykując się na najgorsze. Gdyby niewielki oddział Wyrzutków mierzył się z czymś na swoją skalę, nie zostałby tutaj wezwany. Wreszcie ich zobaczył. Eksplodujący smok ranił poważnie dwóch z oponentów, z czego kończyna jednego z nich w okamgnieniu przeobraziła się w coś dziwnego. Dopiero kiedy zmrużył oczy, dojrzał połyskujący twór wodny. Czym był ten chłopak?!
   Z właściwą sobie prędkością (szybkość: 200), pędził naprzód, by dojrzeć coś, co przeszło jego najśmielsze wyobrażenia. Dziwadło (jak zwykł nazywać ożywieńców), w takim miejscu? Ale... przecież to niedorzeczne. Do tej pory myślał, że to tylko efekt jakichś tajemniczych zabaw Basai'a. Ten jednak pożegnał się już ze swoim życiem. Co więc robiłyby jego ofiary tutaj, w tej bitwie? Nie mógł wiedzieć, że młodzieniaszek z Airando, niemal jego rówieśnik, również pojął tę szalenie trudną sztukę, której on nie potrafił jednak zrozumieć, ani tym bardziej usprawiedliwić.
   Chmara ptaków okrążyła znajdujących się na smoku Wyrzutków, zapewne dziobiąc ich dotkliwie, nie widział dokładnie. Wierzył jednak, że jakoś sobie poradzą. On sam skupił się jednak na tym, co działo się na ziemi. Dostrzegł ogromny twór chakry, który skrył w swych objęciach regenerujące się dziwadło oraz wodnego chłopca.
   Z chmury wron wystrzeliły dwie postaci. Jedna z nich, w której rozpoznał swego ucznia, poszybowała w tył, natomiast jego kopia wystrzeliła w kierunku Ichuzy. Dobywając dwóch mieczy, celował w miejsce, gdzie jeszcze chwilę wcześniej znajdować się miał przywódca Samotników (skoczność 295). Jeżeli nawet zdążył już opuścić tamto miejsce, zapewne znajdowałyby się tam jego klony. Gdyby jednak zdarzyło się, że w ich kierunku leciałaby fala ognia, cisnąłby katanami przed siebie. Palce uformowałyby pieczęć konfrontacji, by zdetonować jego osobę. Siła wybuchu powinna wystarczyć, aby choć trochę rozproszyć nadciągającą falę ognia i zwrócić ją w kierunku powrotnym. Technika stałaby się wówczas zagrożeniem również dla wojowników Kraju Wody.
   Oryginalny Shinsaku przejął kontrolę nad smoczyskiem, obracając go nieznacznie, by osłonić siedzących nań ninja swym skrzydłem i podrywając go ku górze, kiedy tylko zauważył nadciągający ogień (szybkość smoka: 250). W międzyczasie z jego dłoni odrywa się kolejna dziesiątka kruków, pędzących w różnych kierunkach. Dwa pozostają przy swoim stwórcy, podczas gdy trzy szybują w kierunku latającej gadziny, jeden rusza w stronę Yoshimaru, a cztery zbliżają się do grupy przeciwników.
   - Zaniechaj walki, Ichuzo! Wasze dowództwo poległo!

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

________________________________________________________________________________

   Tymczasem pozostała część Wyrzutków dotarła na tyły obozu Kraju Ognia, podążając śladem Ito. Ten zdążył już odnaleźć któregoś z informatorów dowództwa, by przekazać wieść o opowiedzeniu się po ich stronie. Kiedy tylko poczuł wstrząs, a następnie dojrzał eksplozję w obozie nieprzyjaciela, przekazał informację o dokonaniu samodzielnego ataku na dowództwo oponentów. Przedstawił również gotowość do działania oraz potwierdził oczekiwanie na rozkazy przywódców.
   Medycy w tym czasie poszukiwali rannych, którzy mieliby jeszcze jakiekolwiek szanse na przeżycie, trzymając się możliwie daleko od miejsca, w którym ścierali się obecnie jacyś niesamowicie szybcy ninja. Ci, którzy opanowali żywioł ognia, palili wszechobecne roje robaków.

Ostatnio edytowany przez Shinsaku (2015-09-28 12:34:02)

[Demoniczny las]

     
    Drużyna Logena ruszyła ostrożnie do przodu wybierając nieco dłuższa, ale teoretycznie bezpieczniejszą drogą. Najstarszy z Uchihów wydawał się wziąć do serca swoją rolę jako przywódcy całej tej misji. Postanowił bowiem w sprytny sposób posłać z powrotem klony towarzysza. Wkrótce zbliżyli się do tajemniczego ninja, nim jednak zdołali go minąć w bezpiecznej odległości  przed ich oczami pojawiła się blond włosa dziewczynka. Miała może 14 lat jednak jej strój, a zwłaszcza wyposażenie sugerowało, że jest ninja. W dodatku była wystarczająco dobra była ukryć się przed sensorem prowadzących Uchihów. Zdawało się, że nie zauważa nowo przybyłych towarzyszy, jednak z jej ust wydobył się gwizd,a za jej plecami pojawił się rudowłosy mężczyzna. Ten bez wątpienia zauważył przybysz z czerwono kiego klanu.
- Dezerterzy? W sumie nie ważne. Mam ochotę skopać wam tyłek, ale po prostu powiedzcie mi wszystko co wiecie, szczególnie interesuję mnie to dziwne coś niedaleko nas. Wtedy puszczę was wolno. - Mężczyzna był niezwykle pewny siebie mimo, że miał na przeciw siebie trzech Uchihów, a mu towarzyszyła jedynie mała dziewczynka. Ziemia ponownie zadrżała, tym razem jednak trwało to dłuższą chwilę zupełnie jakby coś wciągało piasek. Towarzyszył temu głośny dźwięk upadających drzew z kierunku, który Uchihowie ominęli.

    Starzec dopiero po chwili odpowiedział, a raczej uniknął odpowiedzi na pytania Yocharu. Zajęty był bowiem rozwijaniem papieru toaletowego w okół śpiącego chłopaka. Wyglądało to na kiepski dowcip jednak na papierze znajdowały się dziwne symbole.
- Nie ma czasu na wyjaśnienia, masz rozłóż to w okół siebie muszę go wyciągnąć zanim się przebudzi. - powiedział starzec przekazując drugą rolkę papieru Yocharu i wtedy śniący otworzył oczy[color= white] Za późno, uciekaj![/color]
Starzec nie czekał na reakcje Uchihy sam zaczął się oddalać od chłopaka. Otwarte oczy mężczyzny nie były już barwy niebieskiej, teraz były żółte i nie przypominały ludzkich, były jak u demona. Ciało powoli uniosło się nad ziemią, zerwał się wiatr i rozpoczął wciąganie ziemi, ziemi która usuwała się Yocharu  spod nóg obalając pobliskie drzewa, ziemi, która przemieniała się w piasek i tworzyła ciało demona.

[Obóz źródeł]

     Już z oddali Ikkyo mógł zauważyć, że coś jest nie tak obóz praktycznie zniknął z powierzchni ziemi. Hiroshi jeden z nie licznych ludzi, którzy mogli mu wyjaśnić co się stało. Stał najwyraźniej zszokowany tym co się wydarzyło, w okół niego znajdowała się masa ludzi, którzy potrzebowali pomocy jego sojuszników, którzy wydawali swoje ostatnie oddechy, a ten stał jak wryty zamiast im pomóc. Wtedy właśnie zdarzyło się coś dziwnego Hiroshi zniknął jakby go tam wcześniej nie było. W obozie pozostało jeszcze kilka osób które trzymało się "nieźle", głownie przedstawiciele "nieśmiertelnych" klanów samotników. Była też Miyuki, która próbowała się czegoś dowiedzieć i zorganizować pomoc dla rannych, kiepsko jednak z medykami. Ponadto miała pecha, pozbawieni obecności zwierzchników oraz owładnięci rządzą mordu przedstawicielem kuran san nie zamierzali poprzestać świętowania. Zamierzali złożyć każdą osobę, która przetrwała wybuch, w ofierze swojemu bogu. Nikt nie był wyjątkiem i nic do nich nie docierało. Oczywiście po za krwią bezbronnych, która wzbudzała jeszcze większą ekscytację i szaleństwo. Ikkyo obserwował jak Samotnicy pozbywają się resztek z tych, którzy przezyli, wszystko wskazywało na to, że samotnicy postanowili ich zdradzić i wyrżnęli resztę obozu, możliwe nawet że są ostatnimi Uchiha, którzy brali udział w tej wojnie i żyją.

[Starcie Liderów]

     Pojawił się wbrew swojej woli tuż obok Matsuo Uchiha, człowiekiem(technicznie rzecz biorąc już chyba nie), który posiadał EMSa symbol potęgi klanu Uchiha. Mężczyzna ten otoczony był Susano, którym ochraniał również swoich towarzyszy, tuż obok stał jego klon. W powietrzu nad nim nastąpił natomiast wybuch, nie tak potężny jak ten który wysadził obóz jednak gorące powietrze dotarło do twarzy Uchihy. Wybuch sprawił, że ptaki zniknęły z nieba odsłaniając całą sytuację. Nad nimi znajdował się gliniany smok na nim zaś znajdował się natomiast mały oddział wyrzutków. Fala ognia ominęła ich dzięki wybuchowi, którego sprawcą był klon lidera Wyrzutków. Zaraz po tym wydarzeniu Shinsaku wezwał Ichuze do zaniechania dalszej walki, naglę zerwał się wiatr, a z lasu zaczęły docierać dźwięki opadających drzew, ziemia nieznacznie osuwała się w tamtą stronę.

[Obóz ognia]

    Akemi dojrzał swój cel i ruszył nieubłagania nie poprzestając na samym zaatakowaniu kopuły, następny w kolejce był smok, który wyłaniał się z niej. Robaki, które wdzierały się także do kopuły powinny dać mu do myślenia, powinien wiedzieć, że znajduję się tam więcej ninja. Jednak nie przejął się tym wybijając się w powietrze i stając się łatwym celem. Pocisk pomknął w kierunku kryształowego smoka. Kopuła przestała jednak opadać mniej więcej w połowie swojej wysokości kolejne ostrzeżenie. Mamoru wyłonił się zza smoka i w następnej chwili posłał swoją technikę w stronę przeciwnika. Starcię przemieniło się w pojedynek szybkości czy pocisk najpierw dotrze do celu czy najpierw powietrze przetnie Samotnika. Wybuch nastąpił, rozrywając smoka na drobniutkie kawałeczki. Yukina działając niemal instynktownie wypchnęła Kiyoshiego przed siebie służąc mu jako tarcza. Wiatr rozwiał jej włosy na moment przed tym jak wybuchł pochłonął je, zresztą nie tylko włosy dziewczyny uległy spaleniu. Dłoń z bezwładnej ręki praktycznie przestała istnieć, nogę również została stracona. Kawałeczki rozbitego kryształu przeleciały przez dziewczynę tworząc dziesiątki krwawych ran. Właściwie zachowywała świadomość tylko dzięki działaniu pigułki, której moc wkrótce się wyczerpię, a ból powróci ze zdwojoną siłą, być może będzie tak silny, że dziewczyna nie przeżyję. Jednak swoją bohaterską postawą zdołała ocalić Ayamaru. Chłopak nie był cały nie zdołał uniknąć wszystkich skutków wybuchu, jego ciało było podziurawione przez kryształy, niektóre przeszyły na wylot inne, utkwiły w ciele. Maleńka tarcza w postaci dziewczyny nie była w stanie go ochronić przed wszystkim. Jednak jego serce i płuca zdawały się nie naruszone, kilka żeber i kości, głownie nóg, wydawało się być złamanych. Nie było to jednak nic czego nie można by wyleczyć przy odpowiedniej ilości czasu spędzonym w szpitalu. Jednak Akemi nie zamierzał na tym poprzestać samotnik zamierzał wszystkich usmażyć za pomocą elektrycznych filarów. Problemem było, że znowu nie zdołał ich przyzwać na czas. Jego ciało zostało przecięte mniej więcej w połowie prawego obojczyka, pozbawiając Samotnika ręki i nogi. Podmuch wywołany techniką Mamoru sprawił, że obie części rozdzieliły się i zaczęły spadać w przeciwnym kierunku do skoku, który wykonał Akemi. Ayamaru spadł w dół jakieś 20 metrów by wylądować na kryształowej kopule podtrzymywanej przez kryształ nie było to wygodne lądowanie, tym bardziej, że po chwili na jego podziurawionym torsie wylądowała Yukina czy raczej te jej części, które wciąż żyły. Była nadzwyczaj lekka i gorąca, na jej czaszce wyraźnie widać było poparzenia z podziurawionego ciała sączyła się krew. Dziewczyna zapłaciła wysoko cenę za ochronę Ayamaru, a w bajkach to zawsze mężczyźni chronili dziewczynki. Chmura owadów, która ich otaczała zdawała się robić coraz większa.
- Mamoru-san! Ta wojna nie ma już sensu, nikt jej nie wygra. Mogę was zabrać do Chikai jeśli kunai wciąż się tam znajduję.- oświadczyła Hikari pojawiając się znikąd i przypominając liderowi Senju o symbolu przyjacielskich stosunków przekazanemu przez lidera klanu Namikaze. Owady wciąż otaczały wszystkich ninja.

     Odział wyrzutków zmierzał do kryształowej kopuły aby złożyć raport komuś z dowodzenia przepraw nie była łatwa tym bardziej, że przez moment wydawało się, że kopuła się zawali. Jednak stopniowo zgodnie z rozkazem dowódcy zbliżali się do celu. Naglę pod nogi Yoshiro spadło coś z nieba, ściślej mówiąc były to części ludzkiego ciała ręka, noga i cześć tułowia, wszystko złączone razem. Wyglądało jakby zostało odcięte jednym czystym cięciem. Jakieś 100 metrów dalej wylądowała reszta ciała "trupa" Akemiego. Wszystko wskazywało, że mimo przejścia fali wciąż działo się w obozie ognia. Dziwne że robaki bardziej skupiały się na nich niż na trupach.

     Za sprawą  Addate w kominie powstało nowe wyjścia z którego ninja w mig skorzystali, starając się jakoś zorganizować, nie było to łatwe ponieważ nikt nie chciał do końca przejąc dowodzenia. W końcu Kiyoshi zdecydowali się ruszyć do kopuły. Nie słuchając poleceń wydawanych przez Bóg wie kogo i oddzielając się od reszty. Wśród ocalałych było kilku medyków, zwyczajnych medyków jednak bez swojego sprzętu byli bezradni. Satoru udał się na przeszpiegi jednak w okolicy raczej nie było nikogo kto mógłby im pomóc lub przeszkodzić. Wyglądało na to, że nikt nie przejmował się losem ocalałych, albo wszyscy założyli, że nikt nie ocalał. Wiele osób było przemokniętych, wiatr dawał się we znaki, dobrze że przynajmniej temperatura była w miarę przyzwoita, ale to i tak nie wróżył zbyt dobrze na przyszłość.

Ostatnio edytowany przez Straznik specjalny (2015-10-01 16:53:05)

Shukaku has come!

Staruszek nie raczył mi odpowiedzieć na żadne z pytań, podkreślając wagę sytuacji w jakiej się znajdujemy. Z jakiegoś powodu był on wiarygodny i nie czułem w nim wroga, lecz moja wrodzona natura i przeżycia z przeszłości, zawsze tworzyły pewną barierę nieufności co do ludzi. Wtedy wyciągnął w moim kierunku rolkę z papierem, chodź nie była to ta, którą przed chwilą się podcierał a jej wygląd wskazywał na inny cel użytku. Właściwie przypominało to bardziej zwój i to pełen przeróżnych symboli, układających się w przedziwnych szlaczkach. Jeśli miałbym być zupełnie szczery, to nie do końca miałem pewność do czego miałoby to posłużyć, chodź kojarzyło mi się to z Fuuinjutsu, gdzie moja wiedza i tak kończyła się na iście podstawowej technice z tego zakresu. Chwyciłem ów zwój papieru jakby bardziej z ciekawości niżeli jego rozkazu i wtedy w głowie wybuchła burza pytań. Czy on właśnie powiedział, że chce coś a raczej kogoś z niego wyciągnąć? Wpadłem w lekką konfuzję, nie potrafiąc zrozumieć co on tak na prawdę ma na myśli, lecz widząc jego wcześniejszy spokój, który przerodził się w nagły pośpiech, łatwo było załapać, że była to sprawa niezwykle istotna i niecierpiąca zwłoki. Odwróciłem spojrzenie na twarz śpiącego chłopaka, który wydawał się właśnie budzić ze swojego mocnego snu. Był jakiś inny. Zaczynała bić z jego strony przedziwna chakra, która jakby rosła coraz to bardziej i gwałtowniej. Za plecami usłyszałem krzyk dziadka, wiejącego z miejsca w którym staliśmy - "Za późno, uciekaj!". Co mogło go, aż tak wystraszyć w tym chłopaku? Czyżby był aż tak silny? Niemożliwe, przecież staruszek strącił go jednym strzałem z drzewa jakby nigdy nic! I wtedy się zaczęło.
       Ślepia chłopaka przybrały wygląd godny potwora a energia, która kumulowała się w okół niego, powoli zaczynała mnie paraliżować. Moje oczy rozszerzyły się do granic możliwości a usta jakby same się otworzyły, ukazując na mojej twarzy istny szok. Postać zaczęła unosić się nad ziemią jakby szykując się do przemiany. Wtem ziemia pod moimi