Ninja Clan Wars

    Miałem nadzieję wyjść na pusty korytarz, na którym jeszcze mogłaby czekać Hikari, mówiąc, że nie ma czasu do stracenia i musimy wracać. Rzeczywistość okazała się zgoła inna- hol był wypełniony ludźmi. Przypominał w tej chwili bardziej targ aniżeli szpital, biorąc pod uwagę liczbę znajdujących się tam osób. Przyszło mi na myśl, że człowiekowi może być trochę ciężko przejść, a co dopiero łóżku szpitalnemu w razie potrzeby?
    Stałem za zamkniętymi drzwiami, nie wiedząc, gdzie powinienem zacząć szukać Hikari. Usłyszałem strzępki konwersacji ludzi, którzy koczowali na korytarzu szpitala, a których początkowo zignorowałem. Rozmawiali oni o jakiejś dziewczynce, bezbronnej i biednej. Wyostrzyłem słuch na dźwięk nazwy swojego klanu. O co chodzi?
    Usłyszałem nieco więcej i przypomniałem sobie ostatnie chwile, zanim ogłuszony pędziłem w kierunku ziemi. Tuż przed tym wydarzeniem uratowałem spadającą z nieba Yukinę. Siedzieliśmy razem na smoku, a potem... niewiele pamiętałem. W głowie utkwił mi jednak obraz, że jeszcze niedawno leżała w sali obok. Podszedłem do tychże drzwi i spojrzałem przez małe okienko, mając nadzieję zobaczyć ją żywą. Niestety, nie było jej w środku.
    Temat rozmów pospólstwa nadal pozostawał niezmienny. Słyszałem coraz więcej i coraz bardziej miałem ochotę opuścić to miejsce. Z ich słów wynikało, że zasłoniła mnie podczas tego druzgocącego ataku, przez co odniosła poważne obrażenia. Rozglądałem się dokoła w poszukiwaniu kogoś z personelu. Być może ta osoba mogłaby mi udzielić informacji o kondycji Yukiny. Niestety nikogo takiego nie było w pobliżu. Wytężyłem zatem słuch jeszcze bardziej. Być może ktoś roznosił plotki o tym, w jakim dziewczyna była stanie. Zamiast tego usłyszałem głos Hikari. Nie myśląc zbyt wiele, ruszyłem w kierunku pokoju, z którego miał dochodzić.

    Wszedłem do pokoju, w którym zastałem tą, której szukałem. Była w towarzystwie lekarza, który moment temu informował mnie o mojej nieciekawej sytuacji. Poczułem na sobie ich wzrok i sam spojrzałem obojgu w oczy - byli wyraźnie zaskoczeni. Szok musiał być na tyle duży, że beznamiętne maski wykształcone na ścieżce ninja nie zdołały ukryć ich zdziwienia. Na twarzy medyka, oprócz zaskoczenia, malowało się zdenerwowanie. Przyczyn mogło być wiele, być może przeszkodziłem mu w momencie sam na sam z kunoichi z klanu Namikaze? A może obawiał się, że całe jego staranie, by postawić mnie na nogi pójdzie na marne? Tym bardziej, że za moją sprawę poświęciła się dziewczyna należąca do jego klanu.
    Poczułem się jak uczniak, którego złapano na ściąganiu. Wzrokiem uciekłem w kierunku Hikari, której jakby ulżyło. Zdawało mi się, że jej twarz się naraz rozpromieniła. Mimowolnie uśmiechnąłem się w jej kierunku, patrząc głęboko w oczy. Być może byłem w stanie wyczytać z nich coś więcej oprócz tych dwóch tylko emocji?
    Z tego niezwykłego stanu zawieszenia w czasie wyrwał mnie lekarz, który stanowczo nakazał mi wrócić do łóżka, łapiąc mnie za ramię. Gdy poczułem jego dłoń na ramieniu, przeszedłem krok w kierunku drzwi zgodnie z jego intencją, po czym przystanąłem. Popatrzyłem na lekarza, mówiąc:
    - Dziękuję, Ichimaru. Znam drogę, daj mi chwilę. Zaraz przyjdę.
    Początkowo chciałem otrząsnąć się na znak, że nie chcę być prowadzony za ramię, ale miałem nadzieję, że lekarz ustąpi i obejdzie się bez niepotrzebnych przepychanek, chociażby słownych. Chciałem, żeby zostawił nas samych.

Ostatnio edytowany przez Ayamaru (2015-12-16 20:48:01)

Facing Demons

   Niech to szlag.
   Obserwował, jak kolejny z jego pomysłów zderzył się z brutalną rzeczywistością, przedstawiającą się tym razem w postaci ogromnego ogona bestii. Znowu nie był w stanie w jakikolwiek sposób jej zagrozić, choćby drasnąć. Poczuł uścisk w boku. Strach trzymał go w żelaznym uścisku. Ronijczyk podświadomie poddał mu się, pozwalając sobie na utonięcie w marzeniach. Już za moment będzie mógł o wszystkim zapomnieć. Zamknąć oczy, oddać się błogiemu poczuciu, że już nic od niego nie zależy. Zasnąć, przykrywając się miękką pierzyną piasku. Błędnym wzrokiem śledził, jak ten powoli przetacza się naprzód w jego kierunku. Był tuż tuż. Wiatr wiał z dużą siłą, szarpiąc raz po raz jego włosy. Poczuł się zupełnie jak w chwili, gdy po opuszczeniu murów akademii wylądował na jednej z plaż Kraju Uciekiniera. Bryza przyjemnie pieściła jego twarz, powieki mimowolnie opuszczały się coraz to niżej.
   Już za chwilę do mnie dołączysz, mistrzu.
   Uśmiechnięta twarz Guine pojawiła się zupełnie niespodziewanie. Zamiast jednak zaskoczyć, wypełniła ciało Nakayamy przyjemnym ciepłem, pozwalając odpłynąć. Odlecieć gdzieś na ptasich skrzydłach, których regularny łopot uśmierzał lęk.
   Usłyszał inny głos. Znacznie bardziej wyraźny i zadziorny. Zupełnie inny od rozlanych po pustce przestrzeni słów podopiecznej. Przecież ona... Jej już nie było.
   Obrócił głowę w stronę źródła dźwięku. Dostrzegł Ichuzę - tego samego, na którym ciążyło tyle win. Miał rację, to już koniec. Zacisnął pięść. Trzeba to zakończyć, raz na zawsze. Choćby nie wiadomo co - musieli spróbować wszystkiego, co tylko pozwoliłoby im na usunięcie potwora z tego świata, zatrzymanie podjętego przezeń dzieła zniszczenia.
   Instynktownie odskoczył w tył, wyrzucając przy tym w powietrze dziesięć maleńkich stworzeń. W jednej chwili nabrały one odpowiedniego rozmiaru. Nad głowami liderów największych organizacji ninja współczesnego świata zawisła ściana ptactwa. Nie minęła ni sekunda, kiedy dosiadał grzbiet jednego z nich. Ptaki rozpierzchły się w przestrzeni, podczas gdy dwie sztuki wciąż manewrowały wokół Yoshiego i Ichuzy.
   Rozejrzał się nerwowo po okolicy. Nigdzie nie mógł dostrzec Ryo. Przywołał wspomnienie jego zaciętej twarzy. A co jeżeli...? Tak czy inaczej, nie miał zamiaru odpuścić. Osiem glinianych stworów pomknęło przed siebie, otaczając bestię w niezbyt zwartym szeregu. Poruszały się po okręgu, by zachować odległość od potwora nie mniejszą niż 20 metrów [szybkość = 300]. On sam utrzymywał się na większej odległości. W tym czasie dwie kolejne muchy starały się dosięgnąć oczu kolosa. Nastąpił podwójny wybuch, w tym samym czasie [siła = 200].

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

    No świetnie, zniknął… – pomyślał Logen, gdy Yocharu postanowił opuścić ich grupę. Zastanawiał się przez moment, w którą też stronę mógł się udać. Gdyby wcześniej udało się młodemu Uchiha zebrać energię natury, może byłby w stanie wyczuć gdzie popędził. Teraz musieli jednak podjąć jakieś działania, a ciężar decyzji spoczywał na Logenie. W takim osłabieniu nie mogli zbyt dużo zdziałać przeciw Bijuu – szczerze to nawet z pomocą Yocharu mogliby niewiele wskórać.
    - No dobra, chyba niewiele damy radę wskórać. – powiedział Logen, sprawdzając wzrokiem okolice. Sytuacja go trochę rozbiła; wcześniej coś zaplanował, a teraz elementy składowe się posypały i trzeba wymyślać coś nowego. – Możesz jeszcze wykorzystać parę klonów Ikkyo? – padło pytanie.
    Nic więcej nie przychodziło mu na razie do głowy. Nawet nie był pewny w którym kierunku bestia się kieruje.
    - Chcę się dowiedzieć, w którą stronę zmierza to coś… – oznajmił stanowczo, zwracając się do Ikkyo. Nie zapominał, że był z nimi też Suezo, dla którego również miał zadanie. –Ponadto oboje musicie przez chwilę mnie ubezpieczać. W obecnej sytuacji nie mogę się ruszać.
    Zbieranie energii natury wymagało czasu, ale korzyści były tego warte. Zwłaszcza jeśli chciał dorwać starca – o ile miał on faktycznie jakiś związek z bestią. W międzyczasie Logen ponownie postanowił wykorzystać swoją zdolność wyczuwania, na tyle ile był w stanie, zważając na fakt gromadzenia energii natury. Może udałoby mu się wyczuć starca? O ile tamten posiadał jakiekolwiek pokłady chakry.

Oryginał

     Bezsens. Tyle mogłem powiedzieć o planach Logena. Z całym szacunkiem do niego, ale na lidera się nie nadawał. Był świetnym tropicielem, jednak wszystkie decyzje, które podejmował podczas tej wyprawy, obróciły się przeciwko nam. Już sam motyw kontynuacji wędrówki do obozu przeciwnika był pozbawiony realnego sensu. Ale szukanie starca? Do cholery jasnej, ten gość zniknął z oczu Yocharu już dawno temu, a i wspomniany Opaska sobie poszedł. Do jasnej kurwy, faktycznie, najlepszym wyjściem jest siedzieć i skupiać się.
     Spojrzałem bez politowania na najstarszego Uchihę. Wyprzedzał mnie wiekiem, i to znacznie, jednak nie potrafiłem zrozumieć jego decyzji. Nie dotyczyły po prostu sytuacji. Albo on nie chciał myśleć konkretnie i rzeczowo, albo... No nie wiem. Po raz kolejny - po co szukać mężczyzny, o którym nic nie wiemy?
     - Nie. - powiedziałem. - Nie damy radę wskórać nic. Obecnie stoimy tutaj od dłuższego czasu i tylko obserwujemy sytuację. Jest tylko gorzej. Bierność nic nie da.
     Odetchnąłem. Wykonałem pieczęć do Kage Bunshin no Jutsu. Po chwili obok mnie znalazł się kolejny Ikkyo. Tym razem już ostatni.
     - Logen, nie zrozum mnie źle, ale opuszczam ten burdel. Klon będzie ciebie pilnować, skoro tak tego chcesz, ale ja nie. Nie widzę sensu w szukaniu bestii, skoro widzę ją oczami. Góruje nad tym lasem tak, że nie mam ochoty marnować chakry na poszukiwanie jej przez moje repliki. Nie mam też ochoty na poszukiwanie mężczyzny, chociaż nie wiemy jak wygląda, jak się zwie, w co jest ubrany, ile ma lat, gdzie jest i co ma wartościowego w tej całej sprawie. Dał Yocharu zwój. I to jest powód, żeby go szukać? - zapytałem ironicznie. Oczywiście, że nie. - Siedźcie tu sobie. Nasz obóz jest w ogniu, Jashiniści wyżynają resztki, no i pojawił się Bijuu. Jak chcecie to kontynuujcie misję. Do zobaczenia.
     Powiedziawszy to wyruszyłem śladem Opaski. O ile Yocharu użył Shunshin no Jutsu, to kawałek drogi widziałem. A potem należało kierować się tylko śladem bestii. Plus Sharingan. Widziałem jakąś chakrę, jeżeli była minimalnie znajoma czy podobna do Uchihy, postanowiłem się tam kierować.
     W każdym razie, zmierzałem do Bijuu. A moim celem było znaleźć Yocharu.

Klon

Pochylił głowę. Tylko ciekawe czemu. Ten nieśmiertelny... Nie wiem, odporny na ciosy, facet. Nie zastanawiałem się co mam zrobić. Skoro był odsłonięty, trzeba było spróbować jedynego. Jeżeli odcięcie mu łba nie pozbawi go życia, to ja już nie wiem co.
     Wykonałem zamach. Kataną. Miecz miał pozbawić szaleńca jego głowy. Ciekawe co się stanie dalej...

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]