Ninja Clan Wars

Chłopaka zaskoczyło zachowanie dziewczyny, no tak w końcu jak widać nie wiedziała, co to ból i cierpienie, a może jednak wiedziała? To by oznaczało, czemu tak, a nie inaczej się zachowuje. W każdym razie można było zauważyć na jej buzi czyste przerażenie i szok. Nawet przez jej zachowanie, wróciły ponure wspomnienia na temat staruszka. Nie wiadomo dlaczego zaczął jej tłumaczyć, jak wygląda sytuacja w jego kraju. Chciał odpowiedzieć na jej wcześniejsze pytanie, bardziej przedstawić sytuację. W końcu w klanie Uchiha toczyła się walka z żołnierzami kraju Błyskawicy. Z pewnością nie było tam bezpiecznie, dlatego niewiele osób ma odwagę, by się zapuszczać na tamte tereny.
       Dziewczyna spuściła głowę, nie mogła nic z siebie powiedzieć, nawet wtedy gdy Ryuuji opowiedział jej na temat swoich podejrzeń, odnośnie obecnego stanu dziadka. Pewnie w niedalekiej przyszłości będzie dane mu się dowiedzieć, co konkretnie się z nim stało, ale do tej pory musi poczekać i pogodzić się z najgorszym scenariuszem, który niekoniecznie musi się ziścić.
        Oboje pogrążyli się w ciszy, widocznie wspomnienia wróciły. Ryuuji przypomniał sobie o tym, co go spotkało. Wróciły wydarzenia, które były związane z pochodzeniem blizny na oku. No cóż, nawet to nie zakłócało pracy szóstego zmysłu, wciąż wariowało i kazało uciekać. Przecież patrząc na Kyoko można by wywnioskować, że nic nie zrobi. Była pogrążona we własnych myślach, w dodatku nawet się nie odzywała. Po prostu szła ze spuszczoną głową, ale napięta atmosfera i tak pozostała. Jakby nie patrzeć w tej chwili niczym się nie różniła od młodego Uchihy. Miał również spuszczona głowę i myślał nad przeszłością.
         W końcu udało im się dojść pod same drzwi wielkiej posiadłości, która już wcześniej mógł zobaczyć. Z bliska wydawała się jeszcze większa, niż wcześniej. W tym momencie dziewczyna odwróciła się w jego stronę.
- Przepraszam za ciszę, ale po prostu więcej nie mów o wojnie, nie jestem jeszcze gotowa na tyle cierpienia - powiedziała smutnym głosem, po czym wyjęła pozłacane klucze z kieszeni płaszcza i wsunęła je w zamek. Przekręciła je, przy czym towarzyszył charakterystyczny trzask i otworzyła drzwi.
         Przed ich oczami ukazał się długi korytarz ze schodami na końcu. Po prawej stronie stały wieszaki, a obok nich było miejsce na buty. Dziewczyna zdjęła płaszcz, a następnie baleriny. Teraz było widać jak jest ubrana w krótką, podkreślającą jej urodę, malinową tunikę. Wyglądała pięknie.
- Udamy się na pierwsze piętro, to tam znajduje się główny salon do którego zmierzamy. Uważaj na mojego dziadka, w końcu mówiłam Ci jaki on jest, z resztą mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze..- przerwała, gdy nad nimi rozległo się skrzypnięcie. Prawdopodobnie dziadek wiedział, że wnuczka wróciła do domu.
-Kyoko! To ty przyszłaś? Jesteś sama? - rozległo się wołanie. Widocznie chciał się upewnić, kto znajduje się w jego domu.
-Hai! Przyszłam z kolegą, nie musisz się go obawiać! - krzyknęła w odpowiedzi, po czym uroczo się uśmiechnęła. Odwróciła się w stronę schodów i zaczęła biec w ich stronę. Gdy tylko dotarła do pierwszego stopnia, pokazała ręką, by poszedł za nią.
          Następnie odwróciła się w kierunku góry i pomknęła dalej. Widocznie wcześniejszy smutek, gdzieś się ulotnił, pozostawiając po sobie radość. Chłopak został sam, ale wiedział, że jest oczekiwany na piętrze. W dodatku nie wiedział, co go czeka gdy wejdzie na górę. Jako kulturalna osoba, powinien wejść po schodach i zrobić jak najlepsze wrażenie, ale decyzja pozostała w jego rękach.

Widocznie dziewczyna, jednak coś ukrywała. Nie raz musiała porządnie wycierpieć, skoro w ten sposób reaguje na słowa o smutnej i bolesnej rzeczywistości. W tej chwili nie wiadomo, co tak naprawdę jej się stało, ale Ryuuji się tym nie przejmował. Doskonale rozumiał sprawę. Poza tym nie był gotowy na wojnę, chociaż jako wzorowy ninja, nie raz będzie w takiej uczestniczyć.
         Co prawda nie wybieramy życia, ale każdy kto wybiera drogę do Akademii to po niej, już nie ma wyjścia. Staję się pełnoprawnym członkiem klanu, a obowiązkiem jego jest obrona swojego dziedzictwa, choćby nie wiem co.
         Chłopak zaczął mówić dziewczynie o tym, że skoro pochodzi z takiego klanu jak Uchiha to nie może przynieść hańby. No w końcu było to bardzo ważne. Przynieść wstyd jest naprawdę straszne, aż się można bać, jaka kara za to mogła go spotkać.
Tamta na jego słowa milczała, nie chciała o tym rozmawiać.
        Gdy dziewczyna znalazła się na górze, można było usłyszeć ciche szepty. Widocznie zaczęła rozmawiać ze swoim dziadkiem. Z pewnością musiała wytłumaczyć, o co tak naprawdę chodzi. Młody Uchiha w tym czasie rozebrał się i westchnął. Można przyznać, że to jeden z jego trudniejszych dni, ale nie czekając długo udał się na górę. Następnie stanął przed Kyoko i jej dziadkiem.
        Niewiasta miała spuszczoną głowę, co oznaczało, że dziadek jej o czymś powiedział. W każdym razie nie wyglądała na szczęśliwą. Dziadek cały czas się przyglądał chłopakowi. Był on ubrany w biały płaszcz z pod których widać było zwykłe, czarne spodnie. Nie odznaczał się czymś szczególnym, wyglądał jak każdy dziadek z siwymi włosami.
       Nastała cisza, którą przerwał młodzieniec, witając się i przedstawiając. Staruszek zmarszczył czoło i przyjrzał się ninjy. Ciekawe, co zrobiło na nim takie wrażenie, można na spokojnie obstawiać, że pochodzenie chłopaka. Może na Kyoko nie robiło wrażenia, ale na starszym człowieku na pewno. W międzyczasie, gdyby się uważniej przyjrzeć pokojowi, w którym się obecnie znajdowali możnaby zauważyć piecyk, który stał na środku pokoju i wielką kanapę, naprzeciw niego. Reszta pokoju to obrazy w ozdobnych ramach i parę rzeźb.
       Wyglądem przypominał ozdobny pokój do częstych zchadzek. Jednak świadczył on o majątku jaki posiadali.
- Uchiha Ryuuji... czego szukasz na tych terenach?- zapytał spokojnym głosem, w którym dało się słyszeć pogardę.
- Dziadku, bądź miły- wymruczała Kyoko.
- Bądź cicho i nie przeszkadzaj, wiesz co Ci powiedziałem, a teraz skocz po drewno
- Dziadku, ale ono jest ciężkie
      Tylko chwilę trwała ich wymiana zdań. Można było usłyszeć, że dziewczyna naprawdę nie lubi nosić ciężkiego drewna. Może Ryuuji się zaoferuje? W końcu dziadek podchodzi do niego, dość sceptycznie. Od pierwszego wejrzenia, widać było, że starszy człowiek za nim nie przepada, jednak zawsze można to zmienić. Wszystko zależało od zachowania chłopaka.
      Dziewczyna ze spuszczoną głową zaczęła iść w kierunku następnych schodów. Jeśli chłopak zechce jej towarzyszyć, to powinien się pospieszyć. Poza tym, pozostaje reakcja starszego mężczyzny, ale o własnych czynach decyduje Ryuuji, a jakie będą konsekwencje to już inna sprawa.

Pierwsze, co przerwało ciszę był Ryuuji, który odparł na wypowiedź starszego mężczyzny. Mówił szczerze, w końcu rodzina była dla niego najważniejsza, jednak jego otwartość mogła mu stanowczo pomóc. W tej sytuacji, skoro dziadek nie ufał mu i gardził nim, z łatwością przy takich wypowiedziach potrafiłby zaufać chłopakowi, ale nie wiadomo. Ludzie różnie interpretują wypowiedzi. Nawet teraz było dość dziwne, że staruszek zaczął nad czymś rozmyślać. Nic się nie odzywał, po prostu stał i pierw lustrował chłopaka, a potem jakby pospieszając zerknął w stronę Kyoko.
       Młody Uchiha był w szoku, nie dziwne skoro takie traktowanie damy wydawało mu się absurdalne. Z resztą nie wiadomo, czy traktuje ją tak na co dzień, a może jednorazowo. Dobrze by było, gdyby chłopak nie musiał więcej tego wysłuchiwać, bo skoro ma odmienne zdanie może dojść do dość nie ciekawej kłótni. Poza tym, wtedy mogą jeszcze bardziej pogorszyć się ich relacje, a kto wie na co staruszka stać. Nawet na pozór nie wyglądający dziadek może być ninją. W każdym razie lepiej tego nie sprawdzać. Zbędne kłopoty pogorszą sytuację chłopaka, a jak zrobi się bardzo groźnie to nigdy więcej nie zobaczy rodziny.
       Po chwili, gdy dziewczyna zaczęła się oddalać, chłopak dobiegł do niej i zaoferował swoją pomoc. Widocznie Kyoko nie miała nic przeciwko i zaczęła iść z nim po drewno. Starszy człowiek przyglądał się im jak odchodzili, ale żadnych ruchów nie zrobił. Przynajmniej nie sprawiał żadnych problemów, a to dobrze.
       Chwilę później znaleźli się na strychu. Było tu parę porozrzucanych gratów, a w rogu znajdował się stos drewna. Nic ciekawego, oprócz paru portretów, drewna, pudełek i porozwalanych, nieistotnych przedmiotów tutaj nie było, ale nie każda część domu musi być piękna, prawda?
        Oboje zabrali jak najwięcej drewna i zeszli na dół. Dzidek stał w tej samej pozycji, a jego wyraz twarzy wciąż nie zdradzał emocji. Przypatrywał się im jak niosą. Nagle dziewczyna potknęła się o dywan. Drewno poszybowało ku górze, a ona zaczęła spadać. Wszystko się działo jak w stop klatce. Młody Uchiha widział wszystko jak w zwolnionym tempie. Może i tym razem uratuje dziewczynę. Poza tym, gdy ona upadnie to drewno, które niosła zgniecie ją pod wpływem siły ciężkości.
          Teraz skoro Ryuuji był od niej oddalony o jedyne siedem metrów, mógł ją uratować, ale musiał się pospieszyć, inaczej sytuacja nie będzie pięknie wyglądała.

Gdy jeszcze przebywali na górze wszędzie latało sporo kurzu, widocznie chłopak jak niektórzy jest uczulony na niego, ale kto go tam lubi. Wiecznie trzeba go sprzątać i sprawdzać, czy aby na pewno nie ma go w pobliżu. Tym razem Kyoko nie wiedziała o jego alergii. Może gdyby wcześniej spodziewała się kogoś takiego w swoim domu, wszystko wyglądałoby inaczej, no ale stało się. Od paru kichnięć Ryuujiemu, nic się nie stanie.
         Wracając ze strychu chłopak rozmyślał o treningu, nawet w takim miejscu nie zapominał o tym, że jest ninja. Chciał dalej się doskonalić, by nie dać się czyhającym na niego wrogom. Oczywiście o ile, ktoś planował jego śmierć, ale jak na razie nikt nie wpadł na taki pomysł, no chyba, że czeka w ukryciu.
         Gdy zeszli odbyła się powtórka z rozrywki i niezdarność dziewczyny ponownie się objawiła. Młody Uchiha miał wiele do wyboru, ale ostatecznie ruszył w jej kierunku i razem poturlali się po podłodze. Obydwoje szczęśliwie przeżyli, a po udanej akcji pomógł czarnowłosej wstać.  Tamta była rumiana i odwracała wzrok. W pośpiechu podeszła po drewno i zaniosła w odpowiednie miejsce.
          Dziadek natomiast przyglądał się wszystkiemu, a gdy był potrzebny nie zareagował. Po prostu patrzył na wszystko, tak jakby oglądał kolejny serial. Mogło to wiele razy się powtarzać jak ninjy nie było, ale jakie tak naprawdę mieli stosunki, tego nie wiedział.
- Powiem Ci chłopcze, że zaciekawiłeś mnie, ale spróbuj się czymś wyróżnić. Zrób coś dzięki czemu będę mógł odnosić się do Ciebie z szacunkiem. - powiedział spokojnym głosem lustrując chłopaka.
          W międzyczasie Ryuuji odniósł drewno i wrócił na miejsce. Staruszek ręką pokazał mu by usiadł na kanapie i z nim pogadał. Wyglądało to tak jakby miało się coś stać, ale czym był ten powód? Po raz kolejny szósty zmysł dał o sobie znać.
- Kyoko, moja droga mogłabyś opuścić pokój. Dziękuję za Twoją pomoc - powiedział miłym i grzecznym tonem.
          Wszystko wyglądało inaczej, jeszcze nie dawno chłopak mógłby przysiąc, że był oschły dla wnuczki, ale tym razem zachowywał się, tak jak powinien na początku. Coś ewidentnie było nie tak. Cała sytuacja przybrała inny obrót.
- Dobrze, dziadku. Przepraszam za kłopot - powiedziała uroczym głosem, po czym skinęła z szacunkiem głową i pobiegła schodami na górę. Nie spoglądała na chłopaka po prostu popędziła w swoją stronę. Jeszcze, nie tak dawno radosna koleżanka, a teraz obca osoba.
          Widział w zwolnionym tempie jak biegnie przed siebie, a jej długie czarne włosy skaczą przy każdym stąpnięciu. Była piękna to trzeba przyznać, ale gdy skręciła, stracił ją z oczu.  Teraz nie ona stanowiła problem, lecz mężczyzna. Trzeba przyznać, że czas odkryć karty i dowiedzieć się o tym wszystkim.

Wszystko w oczach chłopaka wyglądało na dziwne. Sam fakt, że nie został z początku odrzucony pozostawał pod znakiem pytania, ale zachowanie dziewczyny jak i jej dziadka budziło obawy. Sam wygląd czarnowłosej mógł dawać mu wątpliwości i myśleć czy wszystko z nią w porządku. W końcu wyglądała tak jakby była chora, więc może tym była spowodowana nagła zmiana zachowania staruszka wobec wnuczki, ale kto go tam wie co konkretnie miał na myśli.

     Gdy chłopak usiadł mógł zauważyć, że w ciemnym zaułku czai się Kyoko, która wcześniej poszła. Widocznie nadal pamiętała swojego przyjaciela i nie do końca pozostała mu obca. Palcem pokazała żeby siedział cicho, więc co innego miał zrobić jak wykonać jej polecenie, w końcu kto wie co dla niego miał przyszykowane staruszek. Jak odwrócił głowę mógł spostrzec, że nad czymś rozmyśla. Brwi miał ściągnięte, a jego typowe pocieranie brody było na to dowodem. Tylko nad czym mógł tak myśleć? Z pewnością niedługo się okaże, bo teraz Ryuuji usłyszał jak dziadek wzdycha, a następnie prześwietla wzrokiem Uchihe.
- To ciekawe, że nie oczekujesz szacunku. Wszak mogę rzec, że każdy na nie zasługuje i to nie zależy od pochodzenia. Miałem kiedyś bliskiego przyjaciela. Nawet mam jego zdjęcie, może chciałbyś je zobaczyć? Z tego, co pamiętam odstawiłem je na strych, ale chyba w pokoju mam jeszcze inne. Zapraszam Cię na spacer po domostwie, nie uważasz, że tak byłoby dobrze? - zapytał miłym głosem. Widocznie jego nastawienie się zmieniło i chciał oprowadzić chłopaka po swojej wielkiej i kosztownej posiadłość. Z pewnością był to miły gest, który warto dodać na jego plus. Tylko, co zadecyduje chłopak?

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2015-04-07 20:26:17)

Za nim starzec się odezwał Ryuuji rozmyślał nad wieloma rzeczami. Po raz kolejny przyjrzał się salonowi. Był ładny i ozdobny, ale gdyby mieszkał w tak ogromnym domu czułby się samotnie. Tutaj mieszkały dwie osoby, z tego co wiedział, a w swoim azylu byłby całkie