Ninja Clan Wars

Analizowałem po kolei każde wydarzenie z mojego życia, które tylko byłem w stanie sobie przypomnieć. Miałem nadzieję odkryć w ten sposób skrywaną gdzieś głęboko we mnie prawdę o sobie samym. Nie dałem jednak rady przywołać wszystkich wspomnień w kolejności chronologicznej, ale zdarzało się, że jakaś sytuacja, będąca powiązana z jakąś wcześniejszą, pozwalała jej na nowo odżyć w moim umyśle. Widziałem wszystko tak dokładnie, jakbym był w centrum wydarzeń. Czułem wszystko tak, jakbym właśnie tam był. I słyszałem wszystko w taki sposób, iż miałem wrażenie, że to dzieje się tu i teraz. Najbardziej zastanawiające były dla mnie dwie rozmyte w pamięci postacie, które wyjątkowo często gościły w tych wydarzeniach. Starałem się zobaczyć ich twarz, jednak zawsze byłem tylko małym smarkaczem, który trzymając ich kurczowo za rękę wpatrywał się w ich oblicza. Widocznie jednak byłem zbyt mały, by to uczynić, lub przeszkadzało mi w tym słońce, które w większości wspomnień nie oświetlało tej części ich ciał. W mojej głowie przemknęła myśl: Czy to rodzice...? W tej chwili jednak cały świat, w którym mogłem na nowo się znaleźć rozpłynął się, pozostawiając moją małą postać w środku czarnej nicości, która otaczała mnie zewsząd. Wiedziałem, iż to z tego powodu, że zająłem swoja uwagę czym innym - myśleniem, zamiast skupić się całkowicie na obserwacji tego, co dane mi było zobaczyć. Postanowiłem, że na analizę tego wszystkiego przyjdzie czas później, a teraz muszę wrócić do tego świata.
Byłem znowu w tym samym miejscu, co wcześniej. Szedłem wąską, brukowaną uliczką, mijając niskiego domy mieszkalne i pojedyncze stragany. Wtem zobaczyłem ich, a serce zapukało mi radośnie. Moje nogi same ruszyły w ich kierunku. Usłyszałem,  jak z moich ust wydobywają się dwa słowa: "Tato! Mamo! Biegnąc za nimi, zobaczyłem, że odwracają się w moją stronę. Przez ułamek sekundy zobaczyłem ich uśmiechnięte twarze, skierowane w moją stronę. Do moich uszu doleciało: Chodź! Shinsaku!...
Ocknąłem się w pokoju, gdzie zacząłem tę podróż wewnątrz siebie.Zerwałem się do pozycji siedzącej, a w moich oczach dało się zobaczyć łzy. Łzy szczęścia i radości? Czy może zagubienia i samotności? Sam nie wiem, czułem się bardzo nietypowo.
A więc pierwszym imieniem, które w życiu usłyszałem, było moje własne... Nadane mi przez nich....-szepnąłem przejęty do siebie samego.

Stawiając powoli krok za krokiem, stopę za stopą, poczułam, że grunt jest coraz mniej stabilny. Rzeczy stają się coraz mniej ostre, a moje ciało zaczyna samoczynnie chwiać się na boki. Robiło mi się niedobrze i miałam dziurę w pamięci, ostatnich kilkanaście dni było po prostu tak monotonnych, że nic z nich nie zapamiętałam. Brakowało mi jego... Shinsaku. Płakałam wielokrotnie, kiedy go nie było, nie wiedziałam gdzie go szukać, przypominając sobie wszystko, co razem przeżyliśmy. Nawet myślało mi się coraz ciężej, tak kręciło mi się już w głowie. Usiadłam, w sumie upadłam, na ziemię. Byłam nieco pochylona w bok, zapierając się jedną ręką o ziemię, aby chwycić równowagę w tej pozycji. Nagle poczułam coś dziwnego. Samoczynnie zebrało mi się na wymioty, ale przecież, przecież... Nie zjadłam nic takiego, co mogłoby to spowodować! Nie mogłam tego powstrzymać, a dopiero po chwili dotarło do mnie jedno. *Przecież minęło już tyle czasu... Już dawno powinnam dostać... - przeraziłam się, a moje oczy zrobiły się wielkie. Marzyłam tylko o jednym - o Shinsaku. Chciałam, żeby był teraz przy mnie. Chwyciłam się lekko za brzuch, rozmyślając nad przyszłością. Prawie nie mrugałam, miałam oczy jak najszerzej otwarte... Byłam przerażona.

Wszedłem do karczmy. Pierwszy raz byłem w tak świetnie zrobionym miejscu. Architekt, który zrobił projekt tego miejsca musiał być świetnym specjalistą w swojej dziedzinie. Postanowiłem odpocząć. W końcu wiedziałem, że należy się nawet najlepszym chwila odpoczynku. Usiadłem przed kominkiem. To ciepło przypomina moją niedawną przygodę na wulkanie z tym młodym chłopcem. Ciekawe czy jego noga ma się już lepiej. Zacząłem rozmyślać o mojej przeszłości. Położyłem się na plecach. Po chwili rozmyślania na temat o mojej przeszłości zwróciłem uwagę na sufit. Patrzyłem się jak był idealnie zrobiony. Po jakimś czasie moje oczy się zamknęły. Po jakiś kilkunastu minutach zasnąłem. Nagle obudziłem się. Nie mam czasu do stracenia. Muszę udać się na trening. Wstał i wyszedł mając na celu poznanie świata.
[z/t-> Yu no Kuni (Kraj Gorących Źródeł)->Miasto portowe]

Ostatnio edytowany przez Kaito (2013-09-28 21:29:35)

     Podróż łodzią trwała w nieskończoność, toteż wydawało się, że wody nie ma końca. Wszędzie było widać jedynie błękitne plamy, które wraz z godzinami wcale nie zmieniały swojego położenia, więc miało się wrażenie ciągłego postoju w tym samym miejscu. W pewnej chwili, zmęczony już chłopiec, z daleka ujrzał ląd. Po kilku godzinach ciągłego wiosłowania, przyprawiony o siódme poty, ledwo ruszając się na nogach dobił do brzegu, wychodząc na piaszczysty brzeg wyspy.
     Z daleka ujrzał wiele budynków, jednak postanowił udać się do najbliższego. Był wycieńczony podróżą, dlatego nie miał siły pójść dalej. Powolnym krokiem udał się w stronę wyznaczonego celu. Stanąwszy przed zdobionymi, drewnianymi drzwiami i wpatrując się w napis, ujrzał: Karczma "Złoty Kunai".
- Nareszcie będę mógł coś zjeść! O tak! - rzekł uradowany młodzieniec.
Wszedłszy do środka dostrzegł bogato wystrojone wnętrze. Jego uwagę przyciągnął kominek, oraz liczne trofea, które podziwiał z daleka. Był w nie tak zapatrzony, że nie dostrzegł stojącego po jego prawej stronie karczmarza. Był pękatej postury, więc Yun był lekko przestraszony. Postanowił jednak zapytać o kilka spraw.
- Konnichiwa! Czy mógłby mi Pan powiedzieć, gdzie dokładnie się znajduję? Przybyłem łodzią, aby przenocować i coś zjeść. Czy jest taka możliwość? - zapytał grzecznie, acz wymownie.
- He he! Znajdujesz się w Kraju Księżyca, młodzieńcze. - rzekł mężczyzna, pozytywnie się śmiejąc.
Głód dawał chłopakowi mu o sobie znać, więc nie czekając dłużej, postanowił podejść do baru i zamówić niedrogie, ale smaczne danie. Wybrał swoje ulubione ramen, oraz wodę do picia. Obróciwszy się dostrzegł czerwonowłosego chłopca, do którego postanowił podejść. Był jedyną osobą, która wyglądała na podobny wiek, więc odsunął krzesło obok chłopaka, usiadł na nim, następnie lekko szurając dosunął do stołu. Następnie ściągnął swą maskę, którą położył na stole, ukazując swą dziewczęcą, bladą urodę.
- Ohayo! Jesteś tu jedynym człowiekiem wyglądającym na podobny wiek, dlatego postanowiłem się dosiąść. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko? Zwą mnie Yun, a Ciebie? - zapytał z nadzieją na nawiązanie kontaktu z kolegą.

     Z niecierpliwością oczekując na zamówione przez siebie danie, tak jak zrobił to czerwonowłosy kolega, wystawił nogi ku ciepłu "grającego" na własnych falach ognia, jednocześnie wyczekując na odpowiedź. Żmudne czekanie na odzew ze strony chłopaka było najprawdopodobniej spowodowane zamyśleniem, toteż chcąc pobudzić go do działania Yun postanowił otrząsnąć go, jednak był zbyt wystraszony ewentualną możliwością spoliczkowania, więc pomachał czerwonemu przed oczyma, próbując zwrócić na siebie uwagę.
     Wtem usłyszał odpowiedź, jednak ku jego zdziwieniu, został wzięty za dziewczynkę. Była to druga taka sytuacja, więc zatykając usta wybuchł przeraźliwie kobiecym, niewinnym śmiechem. Przez dłuższy czas nie był w stanie wypowiedzieć słowa, gdyż nie był w stanie się opanować. Przez chwilę pomyślał sobie, że rzeczywiście mógłby przedstawiać się płcią żeńską, zostawiając innych w stanie niewiedzy, który dodawałby chłopakowi pewności siebie oraz uśmiechu, któremu towarzyszyłaby niepowstrzymany śmiech. Tak więc też postanowił. Odpowiadając na pytanie, udawał dziewczynkę.
- Hej! Mógłbyś przestać mnie ignorować! Wcale nie jestem dużo młodsza, a przynajmniej tak nie wyglądam, więc nie bierz mnie za bachora, którego możesz olać. Chyba, że nie masz najmniejszej chęci zapoznać się i spędzić miło czas przy wspólnym posiłku. Jeśli nie, w każdej chwili mogę usiąść sama. Poza tym, nie miło ignorować czyjegoś pytania, więc ponowię je. Zwą mnie Yun, a Ciebie? - rzekł poddenerwowany ignorancją.
     Chwilę później z daleka podszedł otyły gospodarz, niosąc na tacy zamówione przez Wyrzutka Ramen podane w czarnej, drewnianej misce i wodę, oraz jakieś inne danie. Okazało się, że było to całkiem smacznie wyglądające Sukiyaki podane w porcelanowej miseczce, należące do sąsiada. Następnie, podczas rozmowy właściciela wraz z niedoczekanym rozmówcą Yun'a, chłopak rozpoczął spożywanie swojego, jeszcze gorącego posiłku, w dalszym ciągu oczekując na odzew.

     Nabu chwycił za pałeczki, objadając się zaserwowanym mu Sukiyaki. Najwidoczniej znał już tę potrawę z domu, gdyż jego wyraz twarzy przedstawiał rozmarzenie. W tym samym czasie ośmiolatek sięgnął po pałeczki, próbując zamówionego przez siebie przysmaku. Mógł skomponować własne składniki do Ramen, jak w prawdziwej japońskiej restauracji. Była to niesłychanie ciekawa zabawa, szczególnie wtedy, kiedy zobaczył przed sobą miskę. Została zrobiona na bazie miso, całość wypełniał średniej grubości makaron oraz różne ciekawie wyglądające dodatki. Jak przystało na kuchnię azjatycką, człowiek nigdy nie wie, co ma na talerzu, jednak właśnie to dodawało dodatkowej ochoty głodnemu już chłopakowi do spożycia posiłku.
     Tak więc podczas zajadania się jeszcze gorącym makaronem, zniecierpliwiony Yun doczekał się jakiejś reakcji. Towarzysz zwrócił na niego uwagę, a następnie przeciągając się, skłonił się nisko, po czym wybuchł śmiechem, który doprowadził ośmiolatka do większego wzburzenia. Jednak za wszelką cenę starał się  pokazać opanowanie. W żaden sposób więc nie zareagował, choć wewnętrznie aż kipił z powodu olewatorskiego podejścia współtowarzysza. Chwilę później wypowiedział pierwsze, w miarę kulturalne słowa.
     Usłyszawszy pytanie, kierując swą twarz z talerza na rozmówcę, grzecznie odpowiedział:
- Jestem tu całkiem sama. Z dala od rodziny, bez jakiejkolwiek bratniej duszy. - rzucił bezemocjonalnie, lekko wzdychając - Dosiadłam się do Ciebie, bo w pobliżu nie było nikogo w moim wieku. Mogę odejść, jeśli przeszkadzam. - dodał. Po wypowiedzianych słowach twarz chłopca nabrała obojętności, Yun zaczął bezcelowo mieszać zupę, myśląc, że w jakimś stopniu przeszkadza starszemu koledze. Ciekawiła go jeszcze jedna rzecz, o której zapomniał wcześniej zapytać.
- Właściwie, to z jakiego klanu pochodzisz? Jakie masz korzenie? - zapytał, podtrzymując tajemniczość konwersacji.