Ninja Clan Wars

Gdy zauważyłem to, co zauważyłem, myślałem, że znów rzygnę. Niestety (na szczęście?) nie miałem już czym, toteż skończyło się na kaszlu.
- Cena za trzymanie przy sobie niekompetentnych idiotów. Nie schylili się nawet przed moim kopniakiem, to o czymś świadczy... Poza tym, gdzie twoja pewność siebie i spokój? Czyżbyś zaczął się bać mnie, już nieprzypiętego do rusztowania? - Spytałem. Wydźwięk był nieco retoryczny, ale też i po takim człowieku można się było spodziewać wszystkiego. Gdy świr zaczął szarżować wiedziałem, że to nie będzie taka sobie standardowa potyczka. Postanowiłem podejść do walki w defensywny sposób. Zacząłem od tego, że wyciągnąłem nici, po czym - gdy pięść mojego przeciwnika była odległa od mojego torsu o centymetry - chwyciłem nimi wystawioną rękę psychopaty i pociągnąłem za siebie, jednocześnie robiąc unik. Taka zagrywka powinna sprawić, że ten wstrzeli się pięścią prosto w ścianę budynku.

Uśmiechnąłem się. Szyderczo. Aż za nadto. Mogłem się popastwić nad moim przeciwnikiem, jednak nie miałem na to siły czy też chęci. Mimo to kwasowa butelka była aż nader kusząca. Wziąłem ją do ręki, po czym odpowiedziałem:
- Nie czyń drugiemu co tobie niemiłe? Mnie może zabić jedynie przebicie serca albo odcięcie głowy. Ból to dla mnie nic, a dla ciebie... Jesteś jedynie zwykłym człowieczkiem z wybuchową piąstką. Ale coś mi się zdaje, że jesteś spragniony... - W tym momencie psychopata na pewno wiedział, co chcę z nim zrobić. Wyciągnąłem mu czerep ze ściany i wpakowałem mu szyjkę butelki w usta, po czym przechyliłem jego głowę tak, aby jej zawartość przelała mu się do gardła. Nie ukrywam, że sprawiało mi to niesamowitą radość. Gdy butelka była pusta wyciągnąłem ją, po czym zamachnąwszy się trafiłem cwela prosto w czerep. Szkło się rozbiło, pozostawiając na jego czaszce kilka rozcięć. To było jednak nic w porównaniu z tym, co działo się w jego układzie pokarmowym.

Ostatnio edytowany przez Koruzonu (2013-08-05 15:30:40)

Nie spodziewałem się, że koleś będzie miał na tyle siły, aby mnie powalić oraz próbować mnie okaleczyć. Po raz kolejny. Zdziwiło mnie to, lecz widząc, że chce mi wyrządzić krzywdę po raz kolejny postanowiłem nie oszczędzać swojej siły. Lewą ręką próbowałem utrzymywać jego nóż na wodzy, po czym chwyciłem jego twarz prawą ręką w stylu tzw. "imadła", czyli ścisk na skronie. Dzięki Gekido miałem nieco więcej siły niż zwykle, toteż miałem też i większą szansę na zmiażdżenie mu czaszki i skrócenie jego mąk. Nawet jak teraz się broniłem, kwas wyżerał jego wnętrzności. Byłem pełen podziwu dla jego woli życia, szkoda jednak, że zaraz się skończy... Jego życie oczywiście. Byłem w pełni opanowany, jednak nóż przy twarzy nie był komfortowym przeżyciem.

Udało się. Koleś padł ze zmęczenia (i zniszczenia) materiału. Zwlekłem jego truchło nieco dalej, abym mógł w spokoju wstać, po czym zacząłem myśleć nad wyjściem z tego pier**lnika. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to okno. Gdy jednak wykalkulowałem mniej więcej wysokość, postanowiłem wykorzystać swoje umiejętności chodzenia po ścianach. Zanim jednak wyskoczyłem dały o sobie znać moje rany, z których krew płynęła dość obficie. Jednak szybka interwencja "chirurgiczna" z pomocą nici pozwoliła zatamować krwotoki. Gdy byłem gotów do wyruszenia wyprowadziłem potężny cios w okno, które rozsypało się na drobne kawałki, po czym wyskoczyłem przez nie. Oczywiście szybko złapałem styczność ze ścianą i w spokoju zszedłem na dół, ostatecznie opuszczając tą fabrykę cierpienia i śmierci.

Samotnik z klanu Kakukoro  przez dłuższy czas nie robił nic interesującego, więc mogła go zdziwić wizyta niezapowiedzianego gościa. Najpierw pojawił się... robak niby nic nadzwyczajnego, ale stworzenia stale kierowało się w stronę Koruzonu i za nic nie chciało się od niego odczepić. Po chwili pojawił się następny latający robak, a zaraz po nim mężczyzna w czarnych okularach i bluzie ze sporym kołnierzem. Wzbudzał dość jednoznacznie skojarzenie z jednym z klanów należącym do organizacji samotników. Bez zbędnych słów podszedł do członka swojej organizacji po czym przekazał mu list z pieczęcią należącą do najwyższych władz klanowych. Po czym zniknął w chmurze robaków bez jakiegokolwiek wyjaśnienia.

Koruzonu Kakukoro zostałeś wybrany przez rade organizacji samotników do reprezentowania nas na zbliżającym się turnieju w Enko w kraju wiatru. W turnieju tym weźmie udział wiele klanów i wierzymy, że jesteś w stanie nas godnie reprezentować, zwłaszcza w starciu z klanem Uchiha. Wierzymy, że nas wybór był słuszny życzymy powodzenia.

List nie zawierał wielu wskazówek, jednak jego przekaz był wyraźny, dało się z niego jednak wyczytać pogorszenie stosunków między Samotnikami,a klanem Uchiha w ostatnim czasie.

Po przejściu zaledwie kilku kroków po wybrzeżu Sashikan, dziewczynka z kalnu Yuki spotkała na swej drodze dość nietypowego mężczyznę. Jego łysina błyszczała się od wody spadającej z nieba w postaci deszczu. Być może w przypadku innych ludzi wyglądało by to dość śmiesznie. Jednak w tym potężnie zbudowanym i mierzącym sporo ponad dwa metry człowieku nie było nic śmiesznego. Wręcz przeciwnie olbrzymia kosa zawieszona na jego plecach przywodziła na myśl bardziej strach.
- Witaj Nano - zaczął dość chłodnym tonem. - Rada naszego klanu wybrała cię żebyś uczestniczyła w turnieju ninja organizowanym w Enko. Nie będę Ci tłumaczył szczegółów bo i tak nie zrozumiesz i nawet nie musisz ich znać. W każdym razie liczymy, że zwyciężysz w tym turnieju i przyniesiesz chwałę naszej organizacji. A jeszcze jedno, jeżeli trawisz podczas turnieju na jakiegoś Uchihe zmasakruj go.
Nim dziewczynka zdoła w jakikolwiek zareagować na przybysza ten zniknął pozostawiając po sobie stado kruków, które głośno krakały jakby żądając krwi przeciwników dziewczynki na zbliżającym się turnieju.

     Po wcale niekrótkiej wyprawie dotarliśmy do Kraju Ziemi. Oczywiście nie uśmiechało mi się paradowanie po karczma w prowincji, w której rozsadziłem centrum miasta... Rzuciłem tylko wymownym spojrzeniem w stronę klona brata, mówiącym jednoznacznie: Nie tutaj! Nie zatrzymując się ani na chwilę, ruszyliśmy przed siebie. Nie przepadałem za Sashikan, tak jak zapewne Sashikan nie przepadało za mną. Dlatego zależało mi, by w jak najkrótszym czasu dostać się do Baigai, licząc na spokój i ewentualnie doborowe towarzystwo. Postanowiliśmy wykorzystać wybrzeże, którego plażą bardzo szybko dobrnęliśmy do krańców prowincji.

[z/t (ja&klon Akemiego) -> Baigai]

    Aż chciał paradoksalnie stwierdzić, że przybył wraz przypływem. W chwili, kiedy cień jego wierzchowca rzucił karykaturalnie wyrośnięty cień na żółte piaski wybrzeża, Ryo znajdował się już w północnej części Sashikan. Przez ten czas zdołał się już uspokoić i na nowo przywrócił w siebie dawnego ducha zdobywcy i imperatora. Raz jeszcze zastygł pod nieruchomą twarzą, odrzucając z nagła narzucony na barki stres.
    Gdyby ktoś wczoraj powiedział mu, że na nazajutrz będzie w drodze do Baigai, najpewniej wyśmiałby go, albo potraktował wymownym spojrzeniem, który najczęściej darowany był idiotom, lub ludziom urodzonym w darze Słońcu. Jakkolwiek teraz dziękował niebiosom, że podobnej sytuacji mu nie zesłano, tak teraz z góry pokutował, jakby rzeczywiście komuś splunął dzień wcześniej w twarz.
   Frunął dalej.

   [z/t Baigai, Siedziba Klanu Kiyoshi, Siedziba lidera]

- Dzięki. Pewno mógłbym sobie pozwolić na opłacenie noclegu, ale zaraz przed naszym spotkaniem byłem w Tsuki no Kuni. Nie masz pojęcia, jak ten kowal zdziera... - rzucił białowłosy, gdy już doprowadził siebie i swój przyodziewek do jako takiego porządku. Fakt, że większość jego ubrań była mokra, nie mógł być potraktowany za ich pranie, część dnia zeszła mu więc na... cóż, ponownym ich moczeniu, tym razem w czystej wodzie, z mydłem, nie błotem. Miła odmiana.
- Jeszcze mu nie zapłaciłem, ale za projekt, który mu zleciłem zawołał 15.000ryo. Prawdę powiedziawszy... trochę mnie zawiódł. Nie wiem, czy kojarzysz, ale mój ojciec był u pana Hyuuga kowalem. Wymyślił kiedyś projekt tonf z nogogłaszczek skolopendromorfów, tych, co nawiedzają jedną z opuszczonych kopalń w Kokkai. Powiedział, że kowal z Kraju Księżyca będzie w stanie zrealizować zamówienie - Koharō rzucił się na łóżko i głośno westchnął, leżąc na wznak na czymś, co zdążył już podczas swojej podróży zapomnieć - Nawet nie wiedział, co to jest skolopendromorf. Rzucił kwotę 15.000ryo za zrobione od zera egzemplarze. No więc... zbieram.
Korzystanie z błogiego stanu leniuchowania nie było dla Koharō częstym doznaniem, wkrótce więc wymyślił sobie zabawę - rzucał shurikenem w powietrze nad siebie, starając się posłać go jak najwyżej, bez dotykania sufitu. Gdy ten opadał, ninja starał się łapać go w locie przy użyciu telekinezy. Cóż, każdy moment jest dobry na trening. Wkrótce jednak, w dość bolesny s