Ninja Clan Wars

     Patrzyłem tak na tego gościa. Był co najmniej dziwny. Nie rozumiałem jego pobudek. Pojawił się nagle przede mną, żądając ujawnienia mojego Kekkei Genkai. Wiedział doskonale, że jestem Uchiha, jednakże nie rozumiałem, dlaczego miał on rozkazywać mi. Przecież to ja czułem się tutaj gospodarzem. Jednak obserwując mojego niecierpliwego towarzysza, nie wiedziałem co mu odrzec. Jego odzywki był krótkie, zimne i przede wszystkim denerwujące. Miałem szczerą ochotę, aby ten typek przestał zawracać mi głowę. W końcu jeżeli nie był moim krewnym, albo kimś, kto mógł mi pomóc, z pewnością był dla mnie nieprzydatny. Nie rozumiałem więc dlaczego zasłaniał mi drogę. Bo coś chciał ode mnie, jako członka klanu. Pokazania Sharingana? To dziwne, w końcu ród był płodny. Jeżeli był porządnym ninja, mógł go kiedyś ujrzeć, nawet przez moment. Jeżeli natomiast specjalnie go pragnął, to mógł po prostu mnie śledzić, czy zaatakować. Racja, nie mogłem dostrzec ani jednego negatywu, aby nie pokazać mu moich oczu.
     Na mojej twarzy pojawił się dziwny grymas. Słowa tajemniczego były co najmniej nie na miejscu. I co mogłem zrobić? Wplątać się w walkę tuż przy granicy wroga, czy udawać, że wszystko jest okej i nagle aktywować moje Kekkei Genkai? Nie wiedziałem co począć, chociaż jedyne co ujawniałem, to irytację. Gostek zachowywał się jakby był pępkiem świata, jeszcze gorzej niż ja. Zadziwiające, znalazłem człowieka o zupełnie innym charakterze, a zarazem tak podobnego dla świata.
     Tęczówka błysnęła. W moim oku ujawnił się Sharingan. Postać mogła podniecić się, albo zacząć moczyć. Z pewnością nie zrobiła ani jednego, ani drugiego. Jeżeli moje przewidywania były słuszne, to chciał tylko sprawdzić to, czy jestem z klanu. Albo to, czy potrafię współpracować. Racja, schowałem odrobinę mojej godności na ten moment. Jednakże owy mężczyzna denerwował mnie, i to bardzo. Czekałem jedynie na jego wypowiedź. W końcu musiał coś orzec.
     Dostał to czego chciał.

     Oczekiwałem jakiejkolwiek reakcji. Pytania, stwierdzenia. Czegokolwiek. Stałem więc i patrzyłem, na tajemniczego mężczyznę, który pojawił się znikąd, jeszcze szybciej objawił dziwne zamiary, a potem... No właśnie, co potem? Czekałem, aby ujrzeć... odwracającego się człowieka. Początkowo mrugnąłem. Sharingan został dezaktywowany, to pewne. Jednak... Czemu się obrócił? I czemu zaczął iść? Nie potrafiłem odpowiedzieć na te pytania. Było ich po prostu zbyt wiele, w porównaniu do banalnej rzeczywistości. Ten gostek postanowił sobie pójść, nie zwracając na mnie uwagi. Nie miałem zamiaru puścić go ot tak. W końcu to ja byłem tutaj gospodarzem, a nie jakiś zamaskowany gostek. Może i starszy, ale kto wie czy silniejszy.
     Usłyszałem również dziwną radę. Miałem stąpać ostrożniej... Super. Nie znaczyło to o czymkolwiek. Dokładnie zdawałem sobie sprawę, że tutejsze okolice były po prostu niebezpieczne. Jednak symbol klanowy na plecach mógł mi zarówno pomóc. Podejrzewałem nawet, że ten typek puścił mnie wolno jedynie ze względu na wachlarz umieszczony na plecach. Ciekawe, czy po prostu miał jakieś animozje, a może... Może sam był Uchihą? W końcu inaczej nie dało się wytłumaczyć podobnych włosów i chęci ujrzenia Sharingana, ale nie w walce, czy posiadania, lecz samego zobaczenia. Kolejna hipoteza, kolejne niepotwierdzenie... Nie wiedziałem co robić. Widziałem jedynie oddalającego się ninję. Tego, który wprowadził zamieszanie w moim umyśle.
     - Stój. - powiedziałem równie spokojnie, co ten człowiek. Wykonałem kilka kroków do przodu, aby zmniejszyć dzielący nas dystans. W końcu on tez miał mi coś do powiedzenia. Przynajmniej według mojej wizji. - Dlaczego interesuje ciebie mój klan? Dlaczego dajesz mi rady? Wiem doskonale, co tutaj się wydarzyło. Jak myślisz, czemu znajduję się na tych ziemiach? Z chęci zwiedzania okolicy?

     Zatrzymał się. Wcale mnie to nie zdziwiło. Skoro ja spełniłem jego polecenia, dlaczego on nie miał zrobić tego samego z moimi? Patrzyłem jedynie na sylwetkę, która przestała się poruszać. Chwilkę później ten dziwak odwrócił się, aby ujrzeć mnie w okazałości. Czego się spodziewał? Że dalej będę w niego patrzeć moimi ślepiami? Nie, wcale nie chciałem walki. Sam ostrzegł mnie dobrze. Doskonale wiedziałem, że o śmierć łatwiej tutaj, niż gdziekolwiek indziej, jednakże musiał powiedzieć mi coś więcej. Dlaczego tu jest, co go interesuje, czemu chce mi pomóc, no bo jak inaczej można nazwać poradę. Cóż, patrzyłem jedynie na tego człowieka, i czułem większy przypływ negatywnych emocji. Większość z nich dało się ukryć spokojnie. Jedynie na mojej twarzy przejawił się delikatny grymas. Mówiący wprost, że jestem co najmniej niezadowolony. Mój umysł na szczęście dokładnie opanował sytuację.
     Nie rozumiałem jego odpowiedzi. Za dużo pytań, za mało czasu, brak odpowiedzi. Widziałem jedynie, że nie chce się ani przedstawić, ani ujawnić mi dawkę informacji. Patrzyłem więc na niego nieufnie. Ten człowiek wiedział o mnie więcej niż ja o sobie. I co miałem poradzić. Kłócić się? Atakować? Nie. Po prostu zapytać. Być może zechce się jakoś wyrazić. Spokojny dziwak może miał jakiś cel w tych swoich gierkach słownych...
     - Mówisz, że pytań jest za dużo. W takim razie odpowiedz na jedno z nich. Zyskasz czas, a ja informacje, których oczekuję. - orzekłem. Stałem więc i patrzyłem. Jeżeli jednak człowiek nie zechciał mówić nic, ponownie się odezwałem. - Powiedz coś o sobie.

     Obserwując tą sytuację można było dojść do wniosku, że ten człowiek trzymał jakieś atutowe karty w swoich rękach. Traktował mnie jak idiotę. Przede wszystkim, nie pozwalał mi dostąpić żadnych informacji o sobie. Kazał mi targować się cały czas. Groził śmiercią, a poza małą radą, która była oczywista jak cały świat, nie dał mi nic. I jeszcze wysnuwał kolejne żądania... Ten człowiek denerwował mnie swoją osobą. Nic nie miałem do jego charakteru, natomiast dziwne teksty, którymi mnie raczył były po prostu nie na miejscu. Albo myślał, że znalazł frajera, albo lubił droczyć się z ludźmi. Cóż, zaraz miało się okazać, jak to się zakończy. Czy ja wymięknę, czy on. Cóż, decyzja nie była prosta.
      Ten gość mnie zainteresował. Widać było po nim, że wie zdecydowanie więcej ode mnie. I istniała szansa, że wtajemniczy mnie w swoje życie, czy jakiekolwiek plany. Tylko za jaką cenę? Miałem mu powiedzieć wszystko o sobie. Bo moje imię, nazwisko, a w dodatku plany, stanowiły większą część mnie. Może jeszcze powinienem pochwalić się arsenałem technik i poinformować go o moich słabych stronach... Tak, racja. Deal był na miejscu. Jednak nie taki, jaki proponował ten bubek. Nie kazałem mu się przedstawiać, czy mówić mi o jego zamiarach. Chciałem jedynie wiedzieć, czemu mnie zatrzymał, i co miał do mojego klanu.
     Co mogłem zyskać natomiast ja, jeżeli zgodziłbym się? Nic. Bo cóż mi z imienia tego człowieka? Nic. Krew i piach, jak to mawiało starodawne przysłowie. Na mojej twarzy wciąż widać było irytację, która powoli ustępowała. Tak, wreszcie byłem spokojny. Jednak było to z niekorzyścią, dla tego osobnika. Oj, właśnie tak.
     - Twoja propozycja wydaje się być równie atrakcyjna, co najbardziej rozepchana dziewka w burdelu. - rzuciłem z pogardą w tonie. Znałem swoją wartość. Jebie mnie jego imię, jeżeli mam zapłacić za nie taką cenę.

     Stałem oczekując jakiejkolwiek reakcji. Widziałem twarz mężczyzny. Gość niewiele starszy ode mnie, a takie wybujałe ego o sobie. Czyżbym dostrzegł cień zdziwienia na jego twarzy? Być może. Mógł się przecież zastanawiać, dlaczego nie chcę mu podać moich danych osobowych i planów. Cóż, jeżeli nie przemyślał dokładnie swojej propozycji, to miał okazję, aby uczynić to właśnie teraz. Nie miałem żadnego celu, czy pragnienia, aby uzyskać jego imię. Nie obiecał mi niczego więcej, a w zasadzie chciał usłyszeć wszystko, co było moją tajemnicą. Nazwisko znał, tylko imienia nie. Gdyby rozpoznał plany, mógłby zrobić z nimi coś więcej. Poinformować Błyskawicę chociażby, bo przecież nie miałem ani cienia pewności, że nie jest ich szpiegiem. Mógł równie dobrze być zwyczajnym sługusem, który badał terytoria. A gdy zniknie, za jakiś czas ten teren może zostać przeszukany przez owych żołdaków...
     Widziałem w jego oczach coś dziwnego. Nie był to żaden strach, duma. Nic z takich rzeczy. Zdawało mi się widzieć obojętność. Nie potrafiłem jednak tego pojąć. Czemu ten człowiek znajdował się w takich terenach. Dlaczego ninja, młody, pełny siły, siedział w lesie w Hidari? W dodatku tak zdruzgotanym i zniszczonym wojnami, że ciężko było nazwać go w ogóle lasem. Patrzyłem więc jak postać się odwraca i idzie w swoim kierunku. Nie wiedziałem co powiedzieć. Nie chciałem nic mówić. Widziałem jedynie oddalającego się człowieka, który swoim zachowaniem mnie irytował. Nie uczynił dla mnie nic, wciąż wymagał danych i jeszcze mówił frazesami jak z najstarszych zwojów mojego klanu. Doprawdy, do tego momentu myślałem, że jestem spokojny, ale teraz uświadomiłem sobie, że jedynie w walce zachowuję się jak ten typek. Tylko wtedy zastanawiam się nad minimalnym ruchem.
     Nie miałem nic do stracenia. Mogłem więc kłamać, krzyczeć, robić cokolwiek. I tak ten nadęty bubek będzie szedł przed siebie. A skoro chce dowiedzieć się czegoś o mnie, to niech sam zagadnie, a nie próbuje zrobić to w sposób iście godny politowania.
     - Odejdź, jeśli taka twoja wola. Nie chcesz nawet pomóc rodakowi, czy też przyznać się do własnej rodziny. To prawda, że my, Uchiha, nie mamy szacunku do nikogo. Nawet własnych braci, gdy sytuacja jest tak trudna. - rzekłem.
     W moim głosie nie dało się słyszeć pretensji, czy jakichkolwiek emocji. Powiedziałem to, jak stwierdzenie najoczywistszej prawdy. W końcu tajemniczy typek mógł poczuć się tak samo jak ja. Nie miałem bladego pojęcia czy jest Uchiha, jednakże jego fryzura dawała mi spore wskazówki, iż ma to samo Kekkei Genkai. Również sytuacja z Sharinganem to potwierdzała. A jeżeli chybię, i nie będzie moim krewniakiem? Nic nie stracę, i tak ma odejść.