Ninja Clan Wars

^^

     Wyrzutek postanowił dać przeciwnikowi ostatnią szansę. W prosty sposób dał mu do zrozumienia, kto znajduje się na gorszej pozycji. Wąsacz natychmiast przestał się śmiać. Drugą ręką wskazał najbliższy stolik. Chwilkę później się odezwał.
     - Uderz odpowiednio mocno, a wysunie się ukryte dno. Tam jest sakiewka. - powiedział człowiek. - Mam nadzieję, że dochowasz słowa. Ja mojego dotrzymałem.
     Czarnowłosy zbliżył się do szafki. Uderzył ją, a po chwili usłyszał trzask łamanego drewna. Ukryta skrytka została złamana, a Wyrzutek zabrał sakiewkę. Pieniądze były w środku, najwidoczniej po ich przeliczeniu bandyci je schowali. Cóż, misja Yoshimaru zbliżała się ku końcowi.
     Pozostawała najważniejsza kwestia. Odejść? Pożegnać się? Zabić tego człowieka? Yoshi miał mnóstwo opcji. W zasadzie ograniczała go tylko wyobraźnia, ponieważ umiejętnościami górował. Więc  co zrobi Wyrzutek?

^^

     Yoshimaru wypełnił przeznaczenie owego mężczyzny. Bandyta był zbyt pewny siebie, co zakończyło się w przewidywany sposób. Zginął. Wśród ruin kryjówki. Tak jak sam planował zabić Yoshiego. Cóż, można tutaj dostrzec pewien paradoks. Jednak chyba nie będziemy się nim zajmować, skoro głównym bohaterem tej misji jest Yoshi.
     Wyrzutek zachował się bez zarzutu. Nie otrzymał ani jednego ciosu, nawet draśnięcia. Był naprawdę dobry, a swoją siłę i spryt ukazał zabijając dwóch bandytów. Teraz, stojąc na tle  panoramy eksplodującej jaskini, wiedział, że zaraz odetchnie z ulgą. Musiał jedynie wrócić do mężczyzny, oddać mu sakiewkę, a następnie zniknąć. Prawdziwy Yoshi dostałby wspomnienia, a na pewno mógłby pochwalić się kolejnym osiągnięciem. Zrobić coś takiego bez obrażeń... Imponujące.
     Słońce już zachodziło. Pozostawało tylko odnaleźć ślady, po których młodzieniec tutaj przyszedł, aby wrócić do oazy. Warto napić się wody, szczególnie, że Yoshimaru robił to naprawdę dawno temu. W obecnej sytuacji odczuwał niewielkie pragnienie. Chyba warto pospieszyć się z zakończeniem misji.

^^

    Yoshimaru dotarł do zaplanowanego miejsca. Podróż nie trwała długo. Przede wszystkim, w ciele młodego mężczyzny wciąż grała adrenalina. Pobudzała go ona do szybszej podróży. Również świadomość, iż po wykonaniu zadania klon będzie mógł zniknąć, dawała dodatkowe chęci. Odległość dzieląca górę i miejsce zasadzki została pokonana w minimalnym czasie. Po raz kolejny elita Wyrzutków popisała się.
     Mężczyzna dotarł do źródła. Musiał być bardzo spragniony, bo wypił duże ilości wody. Na jego twarzy wreszcie pojawiło się uczucie komfortu i radości. Wygląd jak młody bóg, gotowy na więcej, i więcej. Elita wśród swojej organizacji należał w końcu do jednych z najlepszych użytkowników TaiJutsu na świecie.
     Samotny ninja dotarł do umówionego miejsca. Dał znać swojemu zleceniodawcy  a ten szybko opuścił swoją kryjówkę. Na widok sakiewki młody mężczyzna zaczął piszczeć z radości. Złapał ją, przytulił do siebie, a następnie przypiął do pasa. Wykonał kilka ruchów, aby przekonać się, że pieniądze wydają odpowiedni odgłos. Uradowany człowiek spojrzał na Yoshimaru. W jego pięknych oczach widać było radość i wzruszenie. Człowiek ten otarł łzy, a następnie wręczył Wyrzutkowi garść dukatów. Ze względu na jego miłość do pieniędzy musiało przyjść mu to trudno  ale nie ukazywał negatywnych uczuć. Z pewnością pokochał on Yoshimaru za niesienie pomocy. Blondas wyciągnął rękę, aby uścisnąć prawicę bohatera.
     - Dziękuję. Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. Teraz dzięki tobie będę mógł znowu wrócić do biznesu. Zostanę najsłynniejszym kupcem w tej krainie. Jeżeli chcesz to wykonam dla ciebie za darmo jakąś ozdóbkę czy symbol. W grę wchodzi cokolwiek, mój bohaterze. - powiedział. Ponownie otarł łzy. - Jeszcze raz dziękuję. Powodzenia, w tym trudnym świecie ninja.
     Mężczyźni w końcu się rozstali. Choć minęło kilka godzin, to ta dwójka czuła coś do siebie. Yoshi pewnie odrazę, natomiast kupiec wdzięczność.
    Cóż. Bywa i tak...

Dziękuję za możliwość wykonania sesji i fajne odpisy. Moja pierwsza i od razu ciekawa sesja ^^

Suezo podróżował aż doszedł tutaj. Zmierzał on w kierunku miasta, ale zanim tam pójdzie postanowił, że trochę pochodzi po tych terenach. Dlaczego? Sam nie wiedział, ale może chciał poczuć panujący tutaj klimat?
     Jego uczucia dalej były mieszane. Sam nie wiedział co ma teraz zrobić. To dziwne uczucie narastało przez co nie mógł skupić się na swojej misji. Nie wiedział jak ma temu zaradzić, a serce bolało go coraz mocniej. Niestety to było nieuniknione.
     Chłopak przyglądał się dokładnie tutejszemu krajobrazowi. Było tutaj trochę pusto, ale gdy się odwrócił lekko już widać było jakąś roślinność drzewa i jakąś rzekę. Nasłuchał się plotek o tym miejscu, że wszystko zostało wyniszczone, ale widocznie roślinność zaczęła ponownie rosnąć czyli krajobraz zaczyna się powoli odbudowywać.
     Chłopak stał i obserwował te tereny. Zamierzał zostać tutaj na przynajmniej dwa dni, a następnie wkroczyć do miasta. Tam znajdzie tawernę, ale co dalej będzie tego nie wie. Na razie musiał w jakiś sposób przetrwać ten okres. Jego jedynym zajęciem teraz to było siedzenie na jakiejś skale i obserwowanie tego terenu. Miał nadzieję, że może się tutaj coś wydarzy, bo w ten sposób to umrze z nudów w ciągu tych dwóch dni.
    Wyczekiwał czegokolwiek, ale nic się nie wydarzyło przez co usnął. Gdy się już obudził pod nim znajdowali się jacyś kupcy. Chłopak postanowił podsłuchać o czym rozmawiają i dowiedział się, że wojska Kraju Ognia chcą przejąć tereny Kraju Źródła. Olałby tą informację gdyby nie dowiedział się, że Uchiha stawili się za Źródłem, a dodatkowo Senju za Ogniem.
- Czyżby Yukina też... - tutaj nie dokończył tylko pobiegł jak najszybciej na miejsce bitwy.

z/t -> Yu no Kuni [Kraj Gorących Źródeł] » [Event] Miejsce Bitwy 2

Ostatnio edytowany przez Suezo (2015-08-26 23:26:52)

Misja prosta dla Jiro #6

    Słysząc pytanie chłopaka Bunta zwolnił nieco kroku i zmarszczył brwi. Czuł, że już są blisko ściganych mężczyzn, jednak chciał mieć jeszcze chwilę żeby urządzić jakąś zasadzkę. Nie znał siły swojego towarzysza, a element zaskoczenia często dawał wielką przewagę szczególnie w chwili gdy przeciwnicy wykazują się nieco większą siłą.
- Hmm... Mój ojciec znany jest z tego, że w momencie kiedy nad czymś pracuje za bardzo o tym mówi. Wszystkim. Szczególnie jak sobie wypije kieliszek czy dwa sake. Dlatego też już nikt nas nie bierze na poważnie. Wiadomo, jak to w życiu naukowca bywa. 90% rzeczy kończy się fiaskiem, tylko aby geniusz wydał się w tych pozostałych dziesięciu procentach. Powiedzmy, że te 90% sprawiło, że nikt nas już nie poważa, nie biorą na serio naszych wynalazków nawet, jeżeli są udane. Ten lek należy do tych 10% i naprawdę może zmienić oblicze dzisiejszej medycyny, odciążyć medycznych ninja i być dla nas przewagą w walce. O tym wszystkim oczywiście opowiadał ojciec. Przypuszczam, że ktoś kto go nie zna wziął to na bardzo poważnie i zapragnął specyfiku dla siebie.
    Przystanął na chwilę i wyciągnął rękę by zatrzymać swojego towarzysza, jednocześnie przykładając palec od drugiej ręki do ust. Byli już bardzo blisko. Musieli się gdzieś schować i obmyślić plan działania. Z racji, że byli na pustyni - teren poskąpił im kryjówek, dlatego Bunta tylko szybko przycupnął za dużym głazem i skinął na Jiro, by ten do niego podszedł.
- Znajdują się w odległości około 200m od nas, przystanęli. Pewnie chcą rozbić jakiś obóz, bo myślą, że są za daleko, żeby ktoś ich ścigał. Masz jakiś plan? Musimy ich wziąć z zaskoczenia.
    Mówił z jak najwyższą powagą, naprawdę przejmując się sytuacją i ich bezpieczeństwem. Samemu jednak nic mu nie świtało w głowie oprócz tego, żeby rzucić się na nich zza krzaków. No, wyłączając fakt, że nie ma w pobliżu żadnych krzaków.

Misja prosta dla Jiro #7

     Bunta widząc, że Jiro autentycznie chce mu pomóc uśmiechnął się szeroko i kiwnął głową na znak, że poczeka na dalsze instrukcje związane z wymyślonym przez swojego towarzysza planem. Co prawda chwilę na to zeszło, gdyż ten zaczął trenować. Najwyraźniej miał zamiar wykorzystać umiejętność, której w swoim arsenale jeszcze nie posiadał, acz znał jedynie jej mechanikę. Troszkę go to zmartwiło, ponieważ świeżo po treningu trudno wymagać aby umiejętności były doskonałe i na takim poziomie na jakim powinny być. Niemniej postanowił zaufać młodemu Namikaze. Nie dlatego, że nie miał innego wyjścia, lecz dlatego, że po prostu to zaufanie w nim wzbudzał. Jednak mimo tego, że długi czas przyglądał się wyczynom Jiro, nie miał wciąż zielonego pojęcia, jaką taktykę ten ma zamiar zastosować. W tym czasie zdążyło już zacząć zmierzchać, a Bunta poczuł skutki niespożywania jeszcze dziś żadnego posiłku. Cały stres już powoli ustąpił miejsca nadziei, a tym samym jego żołądek spokojnie mógł dać o sobie znać.
- Dobrze, nie będzie z tym problemu, szczególnie, że zaczęło się już robić ciemno. Poczekajmy aż ściemni się zupełnie, bo wtedy ci kretyni pewnie zrobią ognisko. Nocami tutaj jest cholernie zimno. Wtedy dym będziemy widzieli z bardzo dużej odległości i nie będzie nam już potrzebny mój nos. Zresztą - tutaj wskazał na część ciała, która powoli już wracała do swoich rozmiarów - Te pigułki niestety mają efekt tylko tymczasowy i już właściwie straciłem tę świetną umiejętność. A niestety w całym tym rozgardiaszu... Nie zabrałem ze sobą ani jednej...
     Tutaj spuścił nieco głowę, najwyraźniej jego samego irytowało jego własne roztrzepanie. Ostatnia ich szansa tkwiła w tym, że złodzieje faktycznie to ognisko rozpalą. W innym wypadku będą błądzić niczym dzieciaki po omacku szukając dwóch mężczyzn, których tylko jeden z nich faktycznie widział.

Ostatnio edytowany przez Straznik 2 (2017-01-05 17:46:50)

Misja prosta dla Jiro #8

     Bunta cicho westchnął i oparł się o kamień, dotykając palcami swojego nosa. Czuł w nim delikatne mrowienie i zastanawiał się czy to jedyny problem jaki może się pojawić po ustąpieniu efektów pigułki. Spojrzał na Jiro i uśmiechnął się.
- Bardzo zabawne. Przynajmniej dały swój efekt - powiedział z rozbawieniem po czym twarz mu nieco stężała - Zawsze muszę coś spartolić. Miejmy nadzieję, że ta dwójka nie grzeszy inteligencją.
     Mówiąc to zerknął w stronę z której ostatnio czuł jeszcze silnie zapach złodziejaszków. Mało co nie pisnął z podekscytowania. Kawałek od niego było widać dym. Spojrzał pełen entuzjazmu na swojego towarzysza i wskazał tylko palcem w tamtą stronę nie chcąc otwierać buzi bo z pewnością wydałby się z niej wrzask. Nie mieli jednak pewności, że dym należał do poszukiwanych rabusiów czy też do przypadkowych podróżnych. Nie mogli przecież wparować tam z okrzykiem wojennym na ustach wparować w obozowisko bo nie wiadomo na kogo by się rzucili.
- Musimy się najpierw upewnić, że to oni.
     Powiedział i czekał na jakiś ruch Jiro, gdyż nie chciał się przyznać, że sam nie do końca ma pomysł jak to wszystko zrealizować. Ogarniała ich całkowita ciemność, więc pole ich widzenia było mocno ograniczone. Nie mogli wykorzystać żadnego źródła światła ponieważ zostaliby natychmiast wykryci. Bunta nie miał już żadnej pigułki więc tym samym stracili sensora. Byli niczym dzieci błądzące w mroku, a każdy ich plan działania najprawdopodobniej będzie się opierał głównie na szczęściu.

Ostatnio edytowany przez Straznik 2 (2017-01-07 15:45:43)