Ninja Clan Wars

Przerwałem przeszywać wzrokiem pobratymca, bo było to co najmniej nie kulturalne, a tym samym niepodobne do mnie i mojego zachowania. Ogółem starałem się zachowywać najwyższą kulturę osobistą i nie robić bliźniemu swemu, co mi samemu nie jest miłe. Ogarnąłem się i odwzajemniłem uścisk dłoni. *Cholera.. Powinienem zrobić to pierwszy... Trochę kultury, Seiki! - wrzeszczałem na siebie w myślach, mając wyrzuty sumienia, ponieważ powinienem wystawić dłoń jako pierwszy. Niemniej jednak liczyło się odwzajemnienie uścisku, więc przystanąłem prosto i zacząłem mówić po tym, jak mój rozmówca skończył. -Takashi Nara... Oczywiście, że Cię znam, dlatego tak się przyglądałem... Przepraszam za moje zachowanie. - powiedziałem, następnie dodając. -Z natury staram zachowywać się kulturalnie, ale coś mnie poniosło i... - westchnąłem, dodając jeszcze jedną sugestię. -Z resztą nie ważne, sam widziałeś. - przerwałem swoją mowę, rozglądając się po niebie, próbując następnie odbiec od tego tematu. -Ty jesteś tym, dzięki któremu gwiazdy święcą nad Chuu, w nocy. Szkoda, że mnie tam nie ma teraz... - tak brzmiały me słowa, który miały głębszy sens i przesłanie. Jakie? Tego można było się tylko domyślać, bo byłem na ogół tajemniczy w takich sprawach i nie zdradzałem swoich stwierdzeń, a raczej ich dosłownego przekazu... Czekałem na dalsze poczynania kontrahenta, ponieważ nie miałem zamiaru się narzucać.

Stałem sobie, widząc jak Takashi dziwi się moim zachowaniem. Może nie miał takich zamiarów, ale było to po nim widać. *Cóż... Takie zachowanie to chyba dla niego nie jest codzienny widok. - pomyślałem sobie, uśmiechając się w miarę szeroko i patrząc rozmówcy prosto w oczy, nie spoglądając nigdzie na bok czy gdziekolwiek indziej. Chwilę po tym zapytał o moje umiejętności, wydawało się to co najmniej dziwne, ale chyba rozumiałem o co mu chodziło. -Czyżbyś sugerował trening, sparing.. Walkę? - zapytałem, następnie dodając. -Jeżeli chcesz zobaczyć, co na prawdę potrafię - będziesz musiał wymusić pokazanie tego ode mnie. - te słowa miały na celu zachęcenie go do walki, a wręcz sprowokowanie go, aby rozpocząć sparing czy nawet trening, nie robiło mi to większej różnicy. Nie miałem też zamiaru zbytnio się oszczędzać, ale także nie chciałem iść na całość... Wolałem zostać po środku swych umiejętności i ewentualnie podratować się jakąś lepszą techniką...

Stałem spokojnie, wysłuchując słów Takashi'ego, który stał nieopodal mnie. Gdy zakończył swe słowa, zamknąłem oczy i jeszcze raz się odezwałem. -Skoro chcesz przetestować swoje umiejętności to potraktujemy to jako walkę treningową. Nie znamy swoich umiejętności, dlatego ciężko mi ocenić kto zostanie poturbowany. Powodzenia. - i tak właśnie brzmiały moje słowa, które wypowiedziałem do rozmówcy, z którym aktualnie miałem walczyć. *Cóż. Mam nadzieję, że nie jest jakimś wielkim koksem i będę miał jakiekolwiek szanse w tej walce. - na boku pojawił się pewien patent w moich myślach, ale teraz doszło do mnie, że to ja będę musiał zacząć. Ręce miałem przy pasie, a koło mnie nagle pojawiły się klony, które pobiegły za moją sylwetkę, wybiegając gdzieś za pagórek...

Opis terenu, na którym się znajdujemy:
Jest to mała dolina, o średnicy około 20metrów, oczywiście w kształcie koła, minimalnie podchodzącego pod elipsę. Od czasu do czasu występują drzewa, a w okół są wyższe pagórki od tego miejsca, które mogą służyć za kryjówkę (wznoszą się od około 5 metrów do 15 metrów ponad ten teren, następnie opadając w dół, zakończone ostrym szpikulcem w większości miejsc).

-Cóż. jestem gotowy. - powiedziałem i dynamicznie (momentalnie) z mej torby został wyjęty kunai, który równie szybko leciał na tors Takashi'ego. Nie miał on na celu zranienia go, tylko oficjalne rozpoczęcie walki, bowiem i tak znikome szanse by były, aby nie zrobił uniku... Znajdowaliśmy się jakieś 15 metrów od siebie, ponieważ ja ni drgnąłem ze swojego miejsca (oboje znajdowaliśmy się prawie przy granicach doliny). Przykucnąłem ku ziemi, analizując sprawę. Musiałem pierw ocenić szybkość jak i zręczność swojego przeciwnika, na podstawie tegoż uniku. Wszystko miałem zaplanowane.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

I walka się rozpoczęła. Niezbyt pocieszony spoglądałem jak Takashi wykonuje pieczęci i przywołuje summona. Niezbyt lubiłem takie walki, ale nie mogłem na to nic poradzić. *No to wtopa.. Walka chyba się będzie dłużyć. - pomyślałem, rozglądając się po okolicy i licząc drzewa, szepcząc liczby. -Jeden, dwa, trzy, cztery... - i tak w koło, aż doliczyłem się pewnej liczby, która do czegoś była mi potrzebna. Nie przyglądając się słońcu, oceniłem kąt, pod jakim padają promienie słoneczne, tworząc cień. Było to bronią dla mnie, ale także dla Takashi'ego, który wywodził się z tego samego klanu, co wpływało na użycie klanowych technik z wykorzystaniem cienia w cieniu, dla zmyłki. Na szczęście w tym miejscu było widać, w jaki sposób rozchodzi się cień, bo raptem w paru miejscach na całym terenie było jakieś drzewo. Nie mogłem działać zbyt pochopnie, ponieważ mój plan był delikatny i wymagał perfekcji podczas wykonywania go.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Nabierałem powoli powietrza do płuc, znając już pozycję swoich klonów. Do tego czasu wszystko na szczęście się zgadzało, pozwalając mi na wyjście w pełną ofensywę. *Cholerna żaba! - pomyślałem, a z mych ust nagle wyleciała niepozorna, mała kula powietrza, która w momencie zetknięcia się z Gamakenem (około w połowie drogi do mnie) zatrzymała go w powietrzu, nie pozwalając mu "przejść" dalej. Technika Shinku Daigyuoku nie działała wiecznie, dlatego musiałem teraz wcielić swój plan w życie. Nagle, oba moje klony wyskoczyły zza pagórków, które znajdowały się nieopodal przeciwnika. Jeden (patrząc z mojej perspektywy) znajdował się naprzeciwko klona, a drugi na prawo ode mnie, ale tak, że znajdował się w polu widzenia prawdziwego Nary. Przyjrzałem się wszystkiemu dokładnie, ponieważ musiałem zmieścić się w czasie. Jeszcze nim moje klony wylądowały, wnet od jednego i drugiego pojawiła się olbrzymia wiązka światła, która oślepiała za równo Gamakena jak i Takashiego, a także jego klona. Technika znana była jako Raigen Raikouchuu i posiadałem ją w swoim asortymencie, dlatego właśnie na to się zdecydowałem. I nagle całe pole walki wręcz zarosło owym światłem... [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość] Nara poczuł, a przynajmniej powinien poczuć, że "coś" nacina części jego ciała, robiąc w nich spore szramy, z których później spływała krew... Nie zwlekając zbyt długo, wysłałem jeszcze jedno ostrze (w sumie drugie) na Gamaken'a, który spadał już z Takashi'm na dół, aby się go pozbyć z pola walki. Niewielka, kilkumetrowa odległość, powodowała, że technika momentalnie dosięgała moich przeciwników, a co drugiego wystrzału.. Wycelowany był on w głowę żaby, a mianowicie w jej przednią część, aby wykluczyć go z walki, w razie trafienia... Wszelkie dalsze moje poczynania były zależne od tego, co wykona teraz członek tego samego klanu. Oczywiście technika Genjutsu nie działała już po tym, jak pierwsze ostrze doleciało na swoje miejsce.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Seiki (2012-02-23 18:21:23)

Po zakończonym ataku, przyszła pora na chwilę defensywy. Musiałem działać z kontrataku, aby nie narażać się na większy kontakt z przeciwnikiem, który chwilowo miał przewagę liczebną. *Cóż, ten atak się nie powiódł, ale to na pewno nie koniec. - rozmyślałem, nieustannie odskakując coraz dalej od Gamaken'a, a tym samym od reszty. Starałem się robić uniki w postaci odskoków jeszcze w czasie nabierania zamachu przez niego, aby mieć większe szanse na powodzenie. -Te summony są trochę uciążliwe... - pomyślałem, widząc jak przyzywa następną dwójkę. Wiedziałem, że to najlepiej nie wróży, ale był to przecież trening. Do czasu prawdziwych walk pozostało mi jeszcze trochę czasu, w którym rzeczy typu summony raczej powinny mieć miejsce, ale na wszystko przyjdzie czas. Musiałem opracować teraz jakąś taktykę i jednocześnie nie dać się trafić niczym, czego może użyć mój oponent. Po następnym uniku, koło mnie pojawił się klon (jeszcze w powietrzu), którym rzuciłem z dala od miejsca walki, aby wybiegł gdzieś za jedną z pagórków. *Muszę mieć plan awaryjny. - pomyślałem, cały czas nieustannie śledząc poczynania Takashi'ego i bandy jego summonów, które na szczęście były w jednym miejscu. Nie była to zbyt korzystna sytuacja, ale jakoś musiałem dać sobie radę.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Kiedy odszedłem od Takashiego, w głowie wciąż huczał mi plan znalezienia zwoju Ninken. Niestety, aktualnego posiadacza nie znałem, świat jest ogromny, toteż znalezienie go będzie niemalże niewykonalne. Chociaż kto wie, ostatnio szczęście mi dopisuje. Może po kilku dniach odnajdę tą osobę.
Nosiłem się z zamiarem zejścia ze skalnych gór. Trzeba przyznać, że było tam dosyć stromo. Ostre kamienie, stały się wprost niebezpieczne, gdy nabierałem prędkości. Każde były nieregularnego kształtu, a zahaczenie o któryś to tylko kwestia czasu. Nie chciałem na to pozwolić, więc zwolniłem kroku i zręcznymi susami pokonywałem drogę. Dzisiejszy dzień, można zaliczyć do tych przyjemnych. Choć słońca nie było, a padał deszcz, to i tak mżawka stała się świetnym środkiem relaksacyjnym. Wszystko jakoś szło do pewnego momentu...
W drodze powrotnej napatoczyłem się na jakiegoś starca. Nie bez kozery tak go oceniłem. Mężczyzna nie miał, ani jednego włosa na głowie. Jego stara, zmęczona i jak się okazało, zapłakana twarz, mówiła niemalże wszystko. Sędziwy wiek na pewno zwiastował niemałe doświadczenie. Płacz człowieka w tym wieku, nie pojawia się ot tak. Z pewnością coś się stało.
- Dzień dobry, wszystko w porządku? - zapytałem go, wyciągając przyjaźnie dłoń.

Desperacja starego człowieka była niemalże namacalna. To strasznie upokarzające, kiedy chcesz, a nie możesz nic zrobić. Na szczęście ten człowiek trafił na odpowiedniego wojownika, który nie boi się wyzywań. Kucnąłem obok starca, tak, że byliśmy na tym samym poziome. Chwyciłem jego ramię, a następnie spojrzałem głęboko w zmęczone oczy.
- Niech pan mi wszystko opowie. Postaram się zrobić co w mojej mocy. - podniosłem go na duchu oferując swoją pomoc. Chociaż tyle mogłem zrobić. Najciekawsze i najbardziej trapiące było to, iż tak mocno przypominałem mu syna. Przypominałem... czyżby jego dziecko nie żyło? To musiało być bolesne, przecież sam utraciłem najbliższych. Wiem jak smakuje gorycz samotności, a on wydawał się na załamanego tym faktem. Nic dziwnego, przecież przeżyć własnego potomka musi być okropne. Po prostu okropne...

- Zrozumiałem. Proszę mi pozostawić resztę, zajmę się tym. - poklepałem starca po ramieniu. Podniosłem się szybko, stojąc wyprostowany. Mżawka rosiła moją twarz jak i okolicę. Teraz czekała mnie wspinaczka z powrotem na górę. Jest bardzo mokro, toteż trzeba zachować ostrożność. Upadek może zakończyć się tragicznie, nawet śmiercią. Głupio by było zginąć w tak błahy i głupi sposób. Zupełnie nie pasujący do ninjy.
Zostawiłem staruszka i ruszyłem. Powoli, aczkolwiek z odpowiednią zwinnością. Wybierałem tylko te największe, najbardziej stabilne głazy. Stąpnięcie na te mniejsze mogło spowodować obsunięcie i bardzo bolesny upadek. Oczywiście nawet przemieszczając się po tych największych, zdarzało się potknąć. Jednak ich masa pozwała także na jak najszybsze zachowanie balansu. Musiałem znaleźć jaskinie, a to wcale nie było takie proste. Deszcz w pewnym stopniu ograniczał mi widoczność, a ja prócz wędrowania na tzw. czuja, nic nie mogłem zrobić. Jaskinie to pomieszczenia, które mogą zostać wybornie zamaskowane. Do tego wpadnięcie w genjutsu, też wchodzi w grę. Nawet nie wiadomo, czy już tego nie zrobiłem. Spojrzałem w na niebo, które pokryte zostało kłębami czarnych chmur. Deszcz siekał mi twarz, ale ja nic sobie z tego nie robiłem. Oczywiście, nie musiałem się spieszyć. Syna staruszka i tak nie przywrócę do życia. Ale te sukinsyny zapłacą za swoje czyny, o tak już niedługo, niech tylko odnajdę ich kryjówkę.

-Heh, widać, że teraz to ja mam przewagę. - ucieszyłem się w podświadomości.
Wiedziałem, że jeśli tak dalej pójdzie, wygram. Mam przecież przewagę i to sporą, zwłaszcza, że Seiki najwidoczniej nie posiada możliwości przywołania jakiegokolwiek summona. Wykorzystałem wszystko co miałem, by po prostu zadać przeciwnikowi jakieś obrażenia, a przy tym nie stracić zbyt dużej ilości chakry.
-Atakujcie, Czcigodni. - odezwałem się do żab, patrząc kolejno na każdą z nich.
-Ja, zacznę. Ma po mnie, ale lepiej, żebyś i ty, Takashi, coś zdziałał. - odezwał się Fukusaku, a Shima już złożyła pieczęć.
-Już mam plan jak się nim zająć, bylebyś ty, Wojowniku Cienia, wykorzystał odpowiedni moment. - dorzuciła Ma.
-Okej. - odezwałem się. -Gamaken, ubezpieczaj nas
Wielki żabi wojownik, Gamaken, nie przestawał nacierać na Seiki'ego. Kiedy starał się uderzyć swoją bronią, Fukusaku już szykował się na odpowiedni moment. Poczekał na ten, w którym przeciwnik z klanu, do którego należę i ja, uniknąłby ciosu Gamaken'a, wówczas posłałby w stronę Nary szybki, skoncentrowany strumień wody, którego, zwłaszcza w takich warunkach, nie da się uniknąć. Tyle na razie wystarczy...

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Seiki'emu udało się uniknąć techniki Wielkiego Fukusaku, w normalnych warunkach nie miałby na to szans, ale co innego teraz, kiedy Żabi Sage użył mniejszej ilości chakry tak, by woda nie zabiła przeciwnika, nie przecięła jego ciała na pół, tym samym strumień był wolniejszy a unik możliwy. Póki co, nie atakował, nie miał takiej możliwości, jeszcze nie wykorzystywałem tej sytuacji w stu procentach, w końcu przecież i tak to ja panuję nad tą walką. Tak jak wcześniej zostało powiedziane, Wielka Shima miała już utworzone pieczęci do techniki, tuż po strzale Pa, kiedy każdy zauważył, że Narze udało się uniknąć ataku, użyła stylu wiatru, tworząc podmuch na tyle silny, by stworzyć zasłonę piaskową wokół Seiki'ego. Zasłona zakrywała teren tylko wokół niego tak, że ja miałem widok na chmurę pyłu, widziałem wszystko, co innego tyczy się oponenta, który w dymie nic nie widzi. Tuż po tym, Ma użyła swojego długiego języka, który zmierzał w stronę dumy, by obwiązać wszystkie postaci znajdujące się w nim. Warto pamiętać, iż język ten ma właściwości wykrywające chakrę, więc z niczym nie będzie problemu, a szanse na unik są zerowe, biorąc pod uwagę szybkość działania żaby, języka i to, że aktualny wróg znajduje się w dymie.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Spoiler:

Dane techniczne jutsu:
Ranga: B
Żywioł: Fuuton
Typ: ofensywny
Zakres: średni (do 20 metrów)
Obrażenia: duże
Koszt chary: 17.000

Źródło: http://www.ninjaclanwars-support.pun.pl … d=217#p217

Wielkośc Gamaken'a wynosi 20 metrów, tyle samo, co maksymalny zasięg techniki przeciwnika. Biorąc pod uwagę to, że każdy był w ruchu, wystarczyło kawałek się odsunąć, aby zostać potraktowanym tylko delikatnym podmuchem wiatru orzeźwiającym podczas całej tej walki. Nic nie przerwało techniki Shimy, przeciwnik nie zrobił uniku, a ja nie zmieniłem znacząco pozycji (jeśli zmieniłbym ją w nieznacznym stopniu, nie wpłynęło by to na działanie ciągle wydłużającego się języka żaby siedzącej na mnie). Tak więc przeciwnik z mojego klanu znajduje się w uścisku żabiego języka, w dymie był tylko on, poprzedni klon zniknął, został potraktowany techniką wiatru.
-Dobrze, Shima. - powiedziałem, nie spuszczając wzroku z oponenta.
Jeżeli chodzi o te kunai'e, czy co to było, nieistotne, Seiki jest całkowicie skrepowany i nie może wykonywać żadnych ruchów.
-Daj go tu. - zwróciłem się do Czcigodnej Shimy, a ta przyciągnęła swój język tak, że mój przeciwnik znajdował się niedaleko przede mną, nad ziemią, nad żabą. Już kiedy Shima przenosiła przeciwnika, złożyłem pieczęć szczura i przedłużyłem cień do docelowego miejsca, w którym miał znaleźć się Seiki. Połączenie cieni przez Kagemane no Jutsu zostało zakończone, a mój współklanowicz miał skrępowane ruchy, podwójnie wręcz, bo Shima go nie puszczała, a nawet Fukusaku już wcześniej stworzył odpowiednią pieczęć, tak na wszelki wypadek.
-Przegrałeś... - brzmiałem poważnie, spojrzałem takim samym wzrokiem na przeciwnika, ale unikałem kontaktu wzrokowego, wcześniej użył Genjutsu, teraz może zrobić to samo.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Mei w końcu znalazła się w Hidari, zmęczona usiadła na kamieniu, po czym zaczęła odpoczywać. Trwało to jednak dosłownie chwilę, gdyż w oddali mogła usłyszeć i dostrzec walczące osoby, wstała powoli i zbliżyła się tak, aby móc bliżej przyjrzeć się całej walce. siedząc na kamieniu zaczęła dokładnie oglądać całe zajście, na jej twarzy było widać zmęczenie, a także zainteresowanie, dwójką walczących, jednak większą uwagę Mei skupiła na osobie, która miała na barkach żaby, tak samo on sam stał na wielkiej żabie. Był to dla niej naprawdę ciekawy widok, przez ten czas obserwowała poczynania ninja, który wydawał jej się naprawdę silny, w przeciwieństwie do drugiego.

Ostatnio edytowany przez Mei (2012-02-24 21:20:43)

Podróż Sentiego była niezwykle długa oraz mozolna. Na jego szczęście po pułapkach nie było najmniejszego śladu. Po pól godzinie "spacerku" chłopak w końcu dotarł do końca korytarza. Były tu drewniane drzwi. Niezwykle masywne. czemu ? Prawdopodbnie temu, by nie dało sie dostać do środka niepostrzeżenie. Istotnie. Przez szparę od klucza wydostawało się światło. Oczy kościstego przyzwyczaiły siędo ciemności i ich nagły kontakt ze światłem mógłby się zakończyć bólem głowy. Jak nasz młody bohater poradzi sobie z tym problemem
Długo umierał ten sukinsyn. Teraz zabić staruszka i zwój jest nasz. dało się słyszeć zza drzwi

Mei oglądała walkę aż do samego końca, w którym to silniejszy ninja zniknął w obłokach dymu. Uśmiechnęła się widząc to, chciało się jej śmiać z drugiego, który został po prostu wyrolowany. Szybko jednak zniknął jej uśmiech, gdyż nieznany ninja nie pojawił się.
- Pewnie już nie wróci... - Pomyślała, po czym skuliła się i oparła o kamień, zaczęła rozmyślać. Po dłuższym czasie prawie zasnęła ze zmęczenie, jednak "zbudził" ją odgłos dochodzący zza kamienia, jak by ktoś siadał przy nim. Powoli wstała, a po drugiej stronie zobaczyła wcześniejszego chłopaka. Na jej twarzy automatycznie pojawił się uśmiech, była zadowolona z tego, już wcześniej widziała jego siłę, miała nadzieję, że to on własnie stanie się jej mistrzem. Obeszła kamień, po czym przykucnęła obok nieznajomego i z uśmiechem przywitała się.
- Witaj. - Chwilę wpatrywała się w niego z uśmiechem, jednak szybko spuściła trochę wzrok na ziemię z lekko zaczerwienioną twarzą.
- Cholera... Przystojny... - Pomyślała, po czym "otrząsnęła się", po czym szybko spojrzała na ninję.
- Aaa... Widziałam... Widziałam twoją walkę z tamtym chłopakiem... - Zaczęła nieco niezdarnie, po czym zachichotała z samej siebie. Miała już kontynuować, jednak nie wiedziała co zrobić nastała chwila ciszy. Mei wpatrywała się w chłopaka, po czym zaczęła szybko mówić, ledwo nadążała "lepić" słowa i składając dłonie w formie błagania.
- P... Proszę zostań moim mistrzem... - Wystrzeliła, po czym cała się zaczerwieniła. Chwilę tak spoglądała z otwarta buzią, jak by sama nie mogła pojąc co zrobiła, po czym zawstydzona odwróciła szybko głowę w bok.
- Co ja robię... Cholera... - Miała tylko nadzieję, że chłopak nie pomyśli o niej, jak o jakiejś świrusce..

Senti po kilku chwilach doszedł do siebie. Technika zadziałała tak jak miała zadziałaś. Stare zawiasy, na których trzymały się drzwi pękły. Drzwi z hukiem rąbnęły o podłogę. Senti zaalarmował przeciwnika. Jego oczy powoli przyzwyczajały się światła, jakie teraz wypełnik korytarz. Młodzieniec musiał jednak mruzyć oczy, gdyż po prostu raziło go to. Jego oczy jeszcze do końca nie przestawiły się. Źrenice powoli się zmniejszały. Dla chłopaka mogło się odczuć, że mija cała wiecznośc. Mógł on dostrzec, że nacierają na niego aż trzy postacie. Obecna sytuacja młdozieńca była więc niezwykle trudna.
Zabić intruza usłyszał

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Wszystko zapowiadało się pięknie. Musiałem także pamiętać, że jest to tylko trening, a nie prawdziwa walka.. W sumie i tak pokazałem już wiele swoich technik, a nie miałem takich zamiarów... Sytuacja mnie po prostu do tego zmusiła. Po zakończeniu uderzenia rasengan'em. Nagle żaby zniknęły, Takashi także. Odezwał się jednak po chwili, a ja zorientowałem się o co chodzi i odwołałem wszystkie swoje techniki, jak i klony. -Żegnaj. - powiedziałem doń, wracając na swoje ulubione miejsce, czyli pod drzewo...

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

______________________

Akcept by Katsuro

Po krótkiej przemowie, którą usłyszałem tylko ja, bo tak miało być, usiadłem pod tym samym drzewem, co zawsze. Teren troszkę się różnił, bo doszło tutaj do niemałej walki między mną, a Takashim, ale to nie było teraz ważne...

Ostatnio edytowany przez Katsuro (2012-02-25 22:25:00)

Zniszczenie, a raczej wyważenie drzwi za pomocą taijutsu zakończyło się sukcesem. Była to naprawdę dobra wiadomość, choć może nie tak dobra jakbym chciał. Zaraz, gdy drewniana zapora została zgładzona, światło z pokoju wylało się na ciemny korytarz. Przez chwilę myślałem, że moje skronie dosłownie eksplodują. Nie miałej jednak czasu na użalanie się na siebie. Nie mogłem dostrzec w pełni wroga, leczu dało wychwycić mi się trzy postaci na tle światła. W jednym ręku trzymałem moją kościaną katanę, gotową do użycia. Ale nie oszukujmy się. Na taką ilość wrogów może się nie udać. Trzeba zrobić małe zamieszanie. Nie składałem pieczęci, więc zaoszczędziłem sporo czasu. Moje nowe umiejętności nie poszły na marne.
- Suiton, Kirigakure no Jutsu! - wypowiedziałem nazwę jutsu pod nosem. Tak jak na treningu, tak teraz starałem się użyć odpowiedniej ilości chakry, troszeczkę się obawiając, że może mi nie wyjść. Na próżno. Mgła natychmiast się rozprzestrzeniła, a że pomieszczenie było małe, mogła wypełnić całą okolicę. Dzięki temu stałem się niewidoczny. Nie mogłem za to na tym zaprzestać. Zbliżyłem się do jednego z dezorientowanych wrogów i z całym impetem uderzyłem go kościaną kataną. Taki obuch z pewnością odciśnie piętno na jego zdrowiu. Oby nie podniósł się już do końca walki.
- Lubię niecodzienne powitania. - rzuciłem pozostałej dwójce.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Senti (2012-02-24 22:32:03)

-No nie mogę... Jest taka zabawna, a przez to urocza. Te jej rumieńce są takie słodkie... Kurde, ale przecież ja... Nie, zaraz, o czym ja w ogóle myślę, przecież ona... Czy ona mi się... ? - w mojej głowie panowała teraz burza myśli.
-No tak, z chęcią zostanę twoim mistrzem. - powtórzyłem, wydawało się, że Mei, bo tak się przedstawiła, ma jakieś wątpliwości.
-Ahh, nie ma za co. - mówiłem zadowolony i ucieszony, kiedy dziewczyna mnie objęła.
W tym uścisku już dało się coś chyba po mnie zauważyć. Początkowo nie, byłem pewny siebie jak nigdy, objąłem dziewczynę, nie pozostawałem jej dłużny, byłem pewny i zdecydowany jak nigdy. Delikatnie poruszałem rękami na jej ciele w obrębie dłoni, coś na wzór przyjacielskiego uścisku. Kiedy Namikaze się odsunęła, mogła ujrzeć i na moich policzkach lekkie rumieńce.
-Nic nie szkodzi. Ale nie wiem dlaczego miałbym się nie zgodzić... - znowu to samo, drapanie się w tył głowy i ten uśmiech wyrażający zakłopotanie, od pewnego czasu to chyba mój znak szczególny.
-Ja jestem Takashi z klanu Nara, bardzo miło mi cię poznać. - uśmiechnąłem się szeroko, siadając przodem do dziewczyny, do tej pory zwrócony byłem do niej bokiem.
-Niezwykła jest, poważnie... Obym się w niej nie... - myśli wciąż nie dawały mi spokoju.

Czułem, że zamiast człowieka, moja katana trafiła na... powietrze. Ten cholerny skurczybyk zdążył zrobić unik. Najwidoczniej go nie doceniłem. Przeciwnicy stali się bardziej wymagający niż myślałem.
Kiedy moi wrogowie przemówili, moje źrenice stały się przez moment niezwykle małe, a po czole spłynęła strużka potu. Trzech Hyuuga, to przecież nie możliwe. Jakim cudem?. Spojrzałem na ich Byakugana, a z nerwów przygryzałem wargę. Myśl, myśl, myśl.... Powtarzałem sobie w głowie niczym niekończące się echo. Na szczęście po chwili zachowałem zimną i krew i na nowo obmyślałem nowy plan. Genjutsu i techniki maskujące mogę od razu wykluczyć. Taijutsu i walka w zwarciu też odpada, jeżeli by mnie któryś i trafił i zablokował przepływ chakry, było by po mnie. W takim razie pozostaje ninjutsu i walka na dystans. Tylko w ten sposób mogę ich zgładzić. Całe szczęście, ze mam kilka jutsu, które pozwalają walczyć odsuwając oponenta dość daleko od siebie. Plan był gotowy.
- Suiton, Suishuu Gorugon! - krzyknąłem w myślach, a nie składając pieczęci, jeszcze bardziej zaskoczyłem trzech Hyuuga. Wskoczyłem na głowę, zmaterializowanego przed momentem wodnego węża, i zacząłem szarże na rywali. Kiedy byłem dosyć blisko, szybko zeskoczyłem z bestii i rzuciłem 3 shurikeny, oraz moją kościaną katanę we wrogów. Wąż za to z impetem runął na środkowego z nich. Czy plan wypalił?

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Senti (2012-02-24 23:07:41)