Ninja Clan Wars

Sen znużył Mei, dziewczyna była bardzo zmęczona. Nawet podczas snu na jej twarzy jawił się uśmiech, cała ta sytuacja, znalezienie mistrza i nie tylko to... Te krótkie wydarzenia sprawiły, że dziewczyna zapomniała o jakimkolwiek smutku. Tak samo dobrze jej było podczas snu, wygodna pozycja i miły sen. Było jej na tyle dobrze, że wręcz przez sen kręciła głową wtulając się jeszcze bardziej w ramię Takashi'ego, była to oczywiście mimowolna akcja, o której ona sama nawet nie wiedziała, w tej chwili znajdowała się w zupełnie innym miejscu. Sen trwał dość długo, co jakiś czas Mei wtulała się coraz bardziej, wystarczająco mocno, aby w końcu za którymś razem zsunąć się z ramienia Nary. Dziewczyna spoczęła teraz bokiem na nogach Takashi'ego opierając się o jego ciało, jednak nawet to nie było w stanie jej obudzić, a wręcz przeciwnie. Było jej na tyle wygodnie, że nawet nie musiała się bardziej wtulać.

Kiedy się okazało, że środkowy Hyuuga poległ, moje ciało zalała mściwa satysfakcja. Nie dlatego, że w tym momencie miałem tylko dwóch przeciwników, ale dlatego, że już teraz, nawet jeśli umrę, to zabrałem chociaż jednego z tych skurczybyków ze sobą. Lecz żeby dziadek mógł spokojnie przeżyć resztę życia, muszę zabić wszystkich tych bezwartościowych bandytów. Choćbym kosztowałoby mnie to zbyt wiele.
- Przyznaję, że was zlekceważyłem. Musicie jednak przyznać, że wy mnie również. Ale myślę, że teraz możemy zacząć na poważnie? - dwóch Huuyga rozpoczęło atak. Zlekceważyli wodnego węża, który wciąż leżał na martwym medyku. Natychmiast to wykorzystałem i nakazałem mu atak na ich plecy. Sam zaś zaatakowałem z przodu. Wyciągnąłem rękę, a na dłoni starałem się skoncentrować chakrę. Miałem bardzo mało czasu, toteż spiąłem się, aby zdążyć wykonać technikę. Na szczęście po chwili wirował mi już  błękitno-niebieski rasengan, gotowy do użycia. Czas na atak z dwóch frontów. Zanim jednak do niego przystąpiłem, wyjąłem kość z ręki w której miałem rasengana. W ten sposób powstała nowa kościana katana, którą trzymałem w mojej wolnej lewej ręce.
- Rasengan!!! - ryknąłem biegnąc na dwóch oponentów. Nie mieli odwrotu, ponieważ z tyłu gonił ich wąż. Z przodu zaś czekał ich Rasengan. Jeżeli moja technika zawiedzie, staram się uderzyć kataną, natomiast jeśli ominą węża, a ten wpadnie na mnie, natychmiast go dezaktywuje.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Obudziłem się w końcu, czując jak coś spoczywa na moich udach, przetarłem oczy i spostrzegłem Mei wygodnie ułożoną i śpiącą w najlepsze na moich właśnie udach. Nie przeszkadzało mi to, a nawet przeciwnie w sumie, podobała mi się cała ta sytuacja. Musiałem jednak szybko się ogarnąć, a dziewczynę zostawić. Powoli i delikatnie zsunąłem jej głowę z moich nóg, przytrzymując ją przy tym. Nie było zimno, a wręcz przeciwnie, dlatego zdjąłem z niej moją koszulę i zwinąłem ją starannie, tworząc coś w rodzaju prowizorycznej poduszki, którą podłożyłem Namikaze pod głowę. Sam musiałem udać się na trening, wiedziałem już czego będę się uczył.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Basai

Wróciłem po niedługim czasie, Mei ciągle spała. Musiałem ją obudzić, bo przecież robiło się coraz później, a nie chciała na pewno marnować dnia, co mnie tyczyło się w stu procentach.
-Mei... Mei... - mówiłem cicho, delikatnie szturchając dziewczynę, w sumie to trzymałem ją i lekko kołysałem, coś takiego.
-Robi się późno, trzeba korzystać z pogody, bo ta jest piękna. - i rzeczywiście, słońce świeciło i grzało w najlepsze.
Nie można pominąć tego, że miałem teraz na sobie tylko moją białą koszulkę, opiętą, która wręcz w idealny sposób ukazywała moją sylwetkę. Każdy mięsień był widoczny, a mogłem się czym pochwalić. Owszem, nie jestem jakimś koksem, bez przesady, ale mam ładne ciało jak na kogoś, kto nie podejmuje się żadnych męczących wyczynów fizycznych.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Basai (2012-02-25 14:14:03)

-No trochę spałaś, ale nie przepraszaj. Ja w tym czasie odrobinę sobie potrenowałem. - zwróciłem się normalnie do dziewczyny.
Nawet po spaniu wyglądała ładnie, najbardziej intrygujące był jej piękne włosy, długie, o ciekawym kolorze różu wpadającego w czerwień, naprawdę piękne. Zwłaszcza w słońcu, w blasku promieni słonecznych jej włosy rozwiewane przez delikatny wiatr były jeszcze piękniejsze.
-Co będziemy robić? Hmm... Co tylko chcesz, ty zdecyduj. Ja tutaj robię za mistrza, nauczam, ale to od ciebie zależy czego będę cię nauczał. - uśmiechnąłem się, jednak to co powiedziałem, wydawało mi się dziwne, dlatego znowu pokazałem ząbki, przymknąłem oczy i zacząłem się drapać w tył głowy.
-Cholera... - zaśmiałem się krótko przy tej myśli.
Kiedy dziewczyna zaczęła patrzeć w niebo, na chmury i słońce, zrobiłem to samo, po czym szybko wróciłem wzrokiem na Namikaze.
-Posiadam przeróżne techniki, mam nadzieję, ze któraś okaże się dla ciebie odpowiednia, tylko musisz się jakoś określić. - skończyłem mówić i patrzyłem na nią.

-No pomyśl, Mei. - powiedziałem do dziewczyny, uśmiechając się i patrząc na jej rozmyślania.
W tym czasie sam zacząłem myśleć nad tym jakiej techniki mógłbym jej nauczyć. W moim arsenale jutsu znajdują się różne, ale nie wiem czy posiada odpowiednią ilość chakry, odpowiedni żywioł, a nawet odpowiednią specjalizację, czy coś w tym stylu. Mógłbym jej nauczyć jakiejś medycznej techniki, ale skoro o tym nie mówi, pewnie nie jest medyczką. W takim razie muszę poczekać.
-Ahh, wiem o którą technikę ci chodzi. - dałem znać, kiedy zaczęła mówić o końcówce mojej walki z Seiki'm.
-Rasengan. - wystawiłem rękę do przodu, otwartą stroną w górę.
Nad moją dłonią pojawiła się chakra, wirująca chakra, która wydawałoby się, że przybrała formę wiru, ten uformował się szybko, bo poprzedni stan nie trwał nawet kilka sekund, w kulę błękitnej chakry, wirującą kulę błękitnej chakry.
-To bardzo prosta, a potężna technika, której z przyjemnością cię nauczę. Krok po kroku i będziesz umiała ją wykonać. Daj znać jak będziesz mogła zacząć. - uśmiechnąłem się, jeszcze nie dezaktywując techniki, chciałem, żeby moja uczennica dokładnie się jej przyjrzała.

-Doskonale, Mei, w takim razie zaczynamy. - zwróciłem się, kiedy dziewczyna dała znać, że jest gotowa.
-ta technika to nic innego jak odpowiednie wykorzystanie chakry. Musisz posiadać odpowiednią kontrolę chakry, by jej podołać, ale wierzę w twoje możliwości, mam nadzieję, że się nie zawioodęęę. - przeciągnąłem trochę, zamykając w specyficzny sposób jedno oko i uśmiechając się.
-Najpierw skup sobie powoli i spokojnie chakrę w dłoni, nie na niej, w dłoni. Po tym spróbuj ją uwolnić, zrób to delikatnie, po prostu wypuść chakrę przez specjalne punkty Tenketsu, o których na pewno wiesz. Chakra powoli będzie się ulatniać pod normalną, nieokreśloną formą, jakby ognia, mówię o kształcie. Najpierw zrób to, potem przejdziemy do kolejnego etapu. - wyjaśniłem dziewczynie pokrótce co ma zrobić w pierwszej kolejności.
-Pamiętaj, rób wszystko spokojnie. Kluczem do sukcesu jest spokój i opanowanie. - dodałem.

Leżałem teraz w gruzach, cały poobijany i posiniaczony. Mój atak nie wyszedł, czego dowodem jest moja aktualna pozycja. Są naprawdę silni, a ich oczy wprost bezcenne. Nie jestem w stanie używać genjutsu, ani żadnych innych pułapek, więc co pocznę... co ja poczne...
Nadal leżałem przygnieciony i całkiem zdesperowany, miałem w zanadrzu jeszcze trochę chakry, ale to nie o to chodzi, ja po prostu nie miałem planu, który omijał ich doujutsu. Mogli zobaczyć dosłownie wszystko... krew spłynęła mi po czole, a ból pulsował pod ochraniaczem. Potrzebowałem motywacji... tak, Pakkuan robił to najlepiej, stary Kaguya potrafił dać w kość. Wspomnienie treningu ze swoim dawnym mistrzem wróciła tak nagle i tak szybko, iż nawet nie zdążyłem się nastawić na to co za chwilę zobaczę.

Łokcie zakrywają miękkie brzucha części
Na dystans trzymają niebezpieczne pięści
Dziś tylko zwycięstwo i nic nie wchodzi w grę
Choć przeciwnik też bardzo wygrać chce
Wjazd i pierwsze starcie
Głowa obok sierpa trochę też na farcie
Ostre wymiany, kolejna minuta
Pięści nie skutkują, przyjęty cios z buta
Ostatki sił, choć wytrenowany
Tu nie grasz w zespole, więc nie licz na zmiany
Chwila słabości, krew już smakuje
Nigdy się nie poddam, on to samo czuje
Ponowna koncentracja, otarty pot z czoła
Jest tylko on, nic nie istnieje dookoła
Celnie w miękki korpus wyszła seria ciosów
Jest na kolanach, znaleziony sposób
Ambicja, charakter - atuty dobrej marki
Szacunek przeciwnikom za podjęcie walki

Wspomnienie poskutkowało niczym piorun. Zacząłem się lekko podnosić, tak, że na górze było widać staczające się małe kamyczki. Nie dałem za wygraną, będę walczyć do samego końca, tak jak mój mistrz. Niech mnie obserwuje i podziwia, niech zobaczy jak wyrósł przedstawiciel Kaguya, niech będzie dumny jak zabijam swoich wrogów.

Pamiętasz hasło garda? do czego ona służy?
Wyłapałeś plombę, niech się druga nie powtórzy
Trzeba mieć charakter twardy, gdy niekorzystne karty
Choć dwóm zawodnikom naraz nie dają zwycięstwa laury
Jest wygrany i przegrany, choć przegrana żadna hańba
Szacunku zawsze warta jest podjęta walka
A to niejedna miarka, z którą się mierzy tchórzy
Co jak dojdzie co do czego, to spierdala, aż się kurzy
Trening, wysiłek duży, w walce ci posłuży
I nie ma co źle wróżyć, musisz pokonać go sercem
Raz odwaga, a dwa mięśnie, wierzysz w siebie? dobrze będzie
Mam w życiu swoje miejsce, to ring codziennych zdarzeń
Tu tak, jak na ulicy, nie wybierasz przeciwnika w parze
Dobry? się okaże, po pierwszych zadanych ciosach
Starcie ostre, jak kosa, pot kapie, jak rosa
A ty trzymaj styl kozak i na zawsze pamiętaj
Raz dostaniesz w łeb, to brachu nie pękaj
Walka dalej trwa, na bank zdążysz się odegrać

Nie minęła chwila, a ja wyłoniłem się z pośród tumanów kurzu. Nabuzowany nową mocą, gotowy w każdym momencie rozszarpać tego, kto mi wejdzie w drogę. Zacisnąłem pięści z całych sił, odwróciłem się do moich przeciwników. Moje ubranie było poszarpane, twarz zakrwawiona, przez co mój wygląd stał się dosyć przerażający.
- Waszym przeznaczeniem jest zginąć z rąk ninjy. Moim zaś, zabicie Was. Widzicie powiązanie? - moja warga, aż drżała. Teraz się zacznie.
Dwa ogromne wodne węże zaatakowały z góry, odwracając uwagę dwóch oponentów. Ja w tym czasie zaatakowałem z przodu moją kościaną kataną. Kiedy będą myśleć, że atak dwóch węży z góry miał umożliwić mi atak, z ziemi wyłażą jeszcze dwie wodne bestie. Są teraz w sidłach. Ich byakugan, który był początkowo skierowany na górze, nie mógł dostrzec węży na dole.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Senti (2012-02-25 15:00:49)

Post #3
Kiedy Mei spojrzała na dłoń dostrzegła płomień chakry, Takashi również się odezwał i nawet zaklaskał. Mei uśmiechnęła się w stronę mistrza z niewielkim rumieńcami, po czym słuchała dalszych informacji i wskazówek. Spojrzała na swoją dłoń z płomieniem chakry.
- Wprowadzić w ruch wirowy... - Powiedziała po cichu do siebie, po czym zamknęła oczy i starała się rozluźnić i przygotować do dalszej części treningu. Takashi stwierdził, że jest to łatwe, jednak Mei powalała być skupiona i spokojna podczas całego treningu. Kiedy była już gotowa skupiła się na dłoni i starała się tak pokierować chakrą, aby ta zaczęła wykonywać pełne obroty w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Na jej twarzy było widać ogromne skupienie, wszak chciała szybko opanować nową, silną technikę. Spoglądała cały czas na płomień chakry, który powinien w tej chili zacząć się powoli obracać, chwilę później Mei chwyciła drugą ręką za prawy nadgarstek, było to spowodowane dwoma faktami. Po pierwsze powoli zaczynała ją boleć ręka i chciała ją utrzymać, aby męczące się mięśnie nie przeszkadzały jej w treningu. Drugi powód był ważniejszy, liczyła na to, że to ułożenie jakoś jej pomoże w szybkim, a co ważniejsze dokładniejszym ruchu chakry.
- Dam radę... - Pomagała sobie psychicznie, musiała być dobrej myśli, nie mogła sobie wmawiać, że się jej nie uda.

-Tak, Mei, dokładnie tak. - mówiłem, patrząc na uczennicę.
-Dobrze ci idzie, jeszcze chwila... - z początku musiała popracować, ale po jakimś czasie z jej chakry uformował się w końcu idealny wir.
-Doskonale, doskonale, moja droga. - zaśmiałem się i podszedłem bliżej niej.
-Teraz najważniejsze. Musisz wykorzystać wszystko czego się do tej pory nauczyłaś i dodatkowo dodać do tego ukształtowanie z chakry kuli. To nie jest prostym zadaniem, musisz zrobić kilka rzeczy na raz, wprawić chakrę w ruch wirowy, uwalniając ją i jednocześnie zmienić jej kształt w kulę. Wszystko jednak zależy od ciebie samej, od twojej silnej woli, skupienia chakry i koncentracji. Wierzę w to, że ci się uda. - wyjaśniłem pokrótce.
Skupiłem jeszcze raz chakrę i uformowałem Rasengan'a pokazując go dziewczynie, wszystko starałem się robić powoli.
-Widzisz od czego ja zaczynam? Od razu uwalniam chakrę w wirującej postaci, a tuż po tym zmieniam ją w kulę. Musisz być szybka i działać wprawnie. - dałem ostatnie wskazówki i czekałem.

-Mei, widzę, że ci się udało. To prawidłowa forma Rasengan'a. Musisz jeszcze nad tym popracować, ale mamy dużo czasu, przecież nikt nas nie goni. - znowu, drapanie się w tył głowy i szeroki uśmiech, czemu towarzyszyło przymknięcie oczu.
-Powtórz jeszcze kilka razy, jeśli chcesz, możemy porównać nasze Rasengan'y. Silniejszy pochłonie chakrę słabszego, a jeśli ich siły będą równe, nastąpi wybuch, czym nie należy się przejmować. - powiedziałem z usmiechem.
-Tak szybko udało jej się to wszystko zrobić, niemalże od razu, wystarczyło dać jej zadanie, a ona natychmiast je wykonała. Ma predyspozycje do zostania potężną wojowniczką. - myślałem, uśmiechając się przy tym i spoglądając na dziewczynę.

-Ja także, ale to w sumie lepiej. - uśmiechnąłem się szeroko.
-W takim razie wypróbujmy ją. - stworzyłem Rasengan'a w dłoni.
Chwilę potem obie kule się zderzyły, a efektem temu towarzyszącym był wielki wybuch, nie za silny, ale emanujący dużą ilością światła. W odpowiednim momencie podczas wybuchu chwyciłem dziewczynę i padłem na nią tak, że leżeliśmy na ziemi a ja na niej, chciałem ją po prostu obronić przed falą uderzeniową.
-Chyba ci się udało. - mówiłem jeszcze na niej leżąc i uśmiechając się.
-Rzeczywiście... Nie dość, że szybko udało jej się opanować tą technikę to jeszcze na odpowiednim poziomie siły. To jest naprawdę niesamowite. Ta dziewczyna ma ogromne predyspozycje. Chcę ją uczyć wszystkiego co umiem. - myślałem sobie.
Uznałem to, że na niej leżę, za nieodpowiednie, dlatego szybko wstałem i otrzepałem się z kurzu.
-Wszystko w porządku? Nie jesteś ranna czy coś? - spytałem.

-Dobrze. - odwzajemniłem uśmiech, kiedy dziewczyna mnie pocałowała w policzek.
-Nie ma za co, naprawdę, to drobiazg. Jeszcze przed nami niezliczona ilość takich treningów. - oznajmiłem dziewczynie.
Szczerze powiedziawszy, bardzo podobała mi się jej stanowczość, mam na myśli to, ze odważyła się mnie pocałować. Relacje mistrz - uczeń bywają różne, ja nie miałem okazji jakiejkolwiek zbudować, nie jakiejś większej, nie pamiętam nawet swoich poprzednich uczniów. Może ta uczennica będzie najlepszą? Na to bym liczył, chciałbym z nią też zbudować jak najsilniejszą więź pomiędzy mistrzem a uczennicą, w tym przypadku.
-Teraz miałem zamiar odpocząć. Poza tym, muszę chyba codziennie trenować a w najbliższym czasie mam zamiar nauczyć się czegoś większego, na co będę potrzebował nieco więcej czasu. Dlatego na właśnie jakiś czas odseparujemy się od siebie nieznacznie. - wyjaśniłem dziewczynie.
-Do sklepu musisz udać się sama, niestety. Przepraszam cię, Mei, ale muszę stawać się coraz silniejszym, żeby móc uczyć ciebie. - uśmiechnąłem się szeroko, po czym założyłem obie ręce za głowę i spojrzałem w niebo.

Mój plan działania się powiódł, rozwaliłem tych sukinsynów w drobny mak. Powiedzenie, że każda technika ma swoje wady, była tutaj kluczowym przykładem. Nawet Byakugan je posiada. Czyli to już koniec, nareszcie mogę wrócić do staruszka i mu o wszystkim powiedzieć. Z pewnością się ucieszy. Ta walka trochę mnie kosztowała i pewnie długo bym tak nie pociągnął, ale zaraz...
Chwile później nastąpiło mocne stąpnięcie i hałas. Wejście się otworzyło, a ja uradowany już chciałem nim wyjść, kiedy pojawił się młody mężczyzna. Początkowo zupełnie zdezorientowany nie wiedziałem czy to wróg czy przyjaciel. Gdy powiedział swoją kwestie, wiedziałem, że to pierwsze. Musiałem szybko zareagować. Wciąż nie dezaktywowałem węży, więc wysłałem całą czwórkę na mojego nowego rywala. Niebieskooki powinien mieć niemałe problemy. Prawdę mówiąc, atak wodnych bestii miał za zadanie dać mi czas i ocenić umiejętności przeciwnika. Jeżeli będzie silniejszy od tej trójki, to czeka mnie jeszcze sporo walki.  Na szczęście teraz mogę używać genjutsu, co wykorzystałem jak najszybciej. Kiedy trwała szarża węży, ja schowałem się gdzieś, zabierając po drodze rzucone wcześniej shurikeny. Ponownie, nie używając pieczęci, stworzyłem 5 czarnych klonów, niezbędnych do wykonania techniki Kasumi Juusha no Jutsu. Musiałem uważać, moja chakra powoli się kończyła.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Cholera, moje węże poszły na marne. Jego szybkość była imponująca. Zniszczył je łatwiej i szybciej niż poprzedni wrogowie. Na szczęście z jego mowy wynikało, iż myślał, że jestem wśród bunshinów. Odpowiadało mi to, ponieważ używając walcząc z nimi, na pewno się zmęczy, przecież nie dało się ich zniszczyć. Zauważyłem, że używa elementu ognia. Odpowiadało mi to nawet, gdyż sam byłem posiadaczem wody. Teraz natomiast użył błyskawic. Opanował dwa elementy? To na pewno nie amator, obym się na tym nie przejechał. Jako, że nie wykonał do końca ruchu, postanowiłem czekać, a przy okazji odpocząć. Jakby to nie było, zmarnowałem spore zasoby chakry, a Kasumi zatrzyma go na jakiś czas. Oby jak najdłuższy.
Wyjąłem kilka kunai i shurikenów, gotowy w każdej chwili zsynchronizować je z moimi klonami. Co takiego planuje niebieskooki?

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

I nastał kolejny dzień, co zobowiązywało mnie do kolejnego treningu. Ostatni był banalny, dlatego dzisiaj powinno być coś trudniejszego. Znacznie trudniejszego... Jednakże wszystko to, co dotyczyło mnie było tylko i wyłącznie moją sprawą, dlatego ściśle pilnowałem tego, aby w takich poczynaniach pozostawać w samotności... Ścisłej samotności...

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Basai

Po jakże męczącym treningu ciężkiej techniki, czułem zmęczenie. Ma chakra była u skraju wyczerpania, jak nigdy... Czułem się dziwnie, byłem trochę skrępowany dzisiejszym treningiem, ale wolałem o tym zapomnieć. Gruntem było to, że potrafiłem tę technikę, na której mi tak zależało. Przysiadłem pod tym samym drzewem i zacząłem się odprężać, musiałem odpocząć...

Ostatnio edytowany przez Basai (2012-02-27 16:53:46)

I stało się. Mgła spowiła cały teren walki. Przeciwnik został unieruchomiony przez węża a drugi "potwór" wbił się blondasowi w gardło. Przeciwnik zacharczał po czy padł na ziemię. Walka się skończyła. Na ziemi leżały teraz tylko zwłoki. Drzwi znów stanęły otworem a Senti mógł wracać do swojego staruszka, któremu musiał powiedzieć o rezultatach misji. Młody bohater mógł być z siebie dumny. Udało mu się pokonać aż czterech przeciwników przy tym nie obrywając. No no. Wyczyn godzien podziwu. Słońce rzucało dużo światła. Walka nie trwała długo, jednak zmęczenie dawało się we znaki. Młody bohater mógł już dezaktywować wszystkie techniki.

Gdy było po wszystkim, dezaktywowałem mgłę, węże, oraz Kasumi bunshiny. Wyłoniłem się z kryjówki i powolnym, oraz zmęczonym krokiem, ruszyłem ku zwłokom. Niebieskooki leżał obficie zakrwawiony. Wyglądało na to, iż węże przegryzły tętnice, tylko w ten sposób mogło dojść do tego, do czego doszło. Spojrzałem na niego z pogardą, miałem nawet ochotę splunąć, lecz nie zrobiłem tego, ponieważ zależało mi na kulturze osobistej. Chcąc zachować pamiątkę po tym, jak na razie największym starciu w moim życiu, wziąłem płaszcz jednego z Hyuuga i zarzuciłem na swoje plecy. Ubranie wciąż miało zapach poprzedniego właściciela, lecz mój nos za chwilę się do tego przyzwyczaił. Miałem ochotę nawet na miecz, jednak przedstawiał on zbyt ohydną wartość dla mnie.
Wyszedłem z jaskini. Pogoda się nie zmieniła, deszcz wciąż rosił. Byłem jednak teraz w płaszczu, więc zupełnie mi to nie przeszkadzało, choć robiła to zupełnie inna rzecz. Straciłem bardzo dużo energii, jeżeli mógłbym stwierdzić, to była to ponad połowa. Należała mi się drzemka, o tak.
Schodziłem teraz po mokrych skałach z dużo mniejszą werwą niż poprzednio, zmęczenie z każdą chwilą dawało się bardziej we znaki. Muszę jak najszybciej odnaleźć starca.
Dziadek siedział w tym samym miejscu co wcześniej. Ciągle zamyślony, jakby zupełnie w innym świecie. Nawet nie zauważył mojej obecności. Z mojej zakrwawionej twarzy wyszło tylko zdanie.
- Pomściłem pańskiego syna.

Bekenn wreszcie dotarł do skalistych gór. Jednak niczym go one nie zaskoczyły, oprócz wielkością i ilością, która jest dość niespotykana. Na początek usiadł pod drzewem i odpoczywał, obserwując co się dzieje wokół niego. Wszak wiele mówiono o niebezpieczeństwach i zdradliwości gór. Po krótkim odpoczynku udał się w głąb gór, poszukując kogoś, kto go poprowadzi. Przecież niedawno zakończył akademię, opuścił rodzinny dom i został całkowicie sam. Ciężka była to dla niego sytuacja, tym bardziej, że nie został zapoznany za bardzo ze światem. Szedł w spokoju i ciszy w głąb gór, licząc, że spotka go coś lub ktoś, co odmieni jego los...

Z daleka oglądałem osobę, która do mnie idzie. Ogarnął mnie chwilowy strach, spowodowany myślami, jakoby owa osoba mogła mnie zaatakować. Mnie, osobę która udała się tutaj prosto z akademii, bez doświadczenia... Wiedział, że jest to mocny ninja, skoro miał twarz zbluzganą krwią. Okropny widok, łatwo było się domyślić, że jest to doświadczony ninja. Zdziwiło go pytanie, ale nie zwlekał z odpowiedzią:
-Nic ciekawego? Nie, nie wybieram się raczej na górę. Szukam kogoś, kto mógłby mnie zapoznać z tym krajem. Może Ty?
Zapytał Bekenn, dokładnie oglądając ninję.

Spokojnie wysłuchałem tego, co mówi ninja, który, jak się dowiedział, nazywa się Senti. Wiedziałem, że nie jest wrogo nastawiony i że dzięki temu spotkaniu ma wreszcie towarzysza. Nie spodziewałem się spotkać kogoś z samotników, a tym bardziej Kaguya'i.
-Widzę też samotnik. Bekenn, Bekenn Kakukoro. Dokąd się wybierasz?
Najbardziej mnie nurtowało własnie to, dokąd się udaje Senti. Może pójdę z nim, może spotka mnie coś ciekwaego.
-Czemu masz całą twarz we krwi?
I również to mnie bardzo ciekawiło, skąd tylekrwi na jego twarzy...