Ninja Clan Wars

Ciekawe Co ciekawego ma mi do powiedzenia? Z uśmiechem na twarzy czekałem co powie do mnie głowa tej uciekającej rodziny. Uchwyciłem też uśmiech najmłodszego z nich. Odmachałem mu na pożegnanie. Wysłuchałem z słów jego ojca z największym zaciekawieniem. Morderca, zamknięte miasto, to moje klimaty. Wiedziałem już gdzie się udam.
Dziękuję za radę, mam nadzieję, że uda wam się bezpiecznie wrócić do domu.
Po tych słowach odwróciłem się od mężczyzny i pobiegłem w kierunku, z którego przybyli. Chciałem dostać się do tego miasta, odnaleźć morderce i odpłacić mu pięknym za nadobne. Osada znajdowała się na innej wyspie dlatego droga, zajmie mi chwilę, ale nie przejmowałem się tym. Dzięki umiejętności chodzenia po drzewach mogłem podkręcić tempo skacząc z gałęzi na gałąź. Kazantou, nadciągam.

z/t -> Kazantou - Osada

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Sesja Shisaru #1

   Yuki niedawno opuścił szkołę ninja i teraz znajdował się na wyspach w lesie Airando. szwendał się już dłuższy czas jednak mało co się tutaj działo. Dawno odszedł od głównego szlaku, gdzie jeszcze co jakiś czas można było spotkać ludzi. Brnął w gęstwinę, licząc na łut szczęścia i trafienie na kogoś. Po cichu liczył, że odnajdzie kogoś podobnego do siebie.
   Chłopak był już znużony tym chodzeniem po lesie i powoli miał tego dość. Z zamyślenia wyrwał go dziwnie głośny szelest liści. Chwilę potem mógł usłyszeć cichy chichot, jakby dziecka. Może się zgubiło? W tym miejscu teoretycznie nie powinno być nikogo. Teren ten nie jest też zbyt bezpieczny, wciąż można tu spotkać niebezpieczne zwierzęta takie jak wilki czy jadowite pająki.

#2

   Chłopak nie wystraszył się chichotu, który usłyszał gdzieś z krzaków. Bardziej poczuł zainteresowanie i postanowił sprawdzić co to jest z samej ciekawości. Skręcił w stronę głosu i zaczął przedzierać się przez gąszcz. W gęstszych miejscach pomagał sobie kunaiem, a hałasu narobił co nie miara. Nie było mowy aby nie zwrócić na siebie uwagi, osoby która się śmiała. Nie trwało to długo, kiedy Shisaru mógł się przekonać kim była.
   Mały chłopczyk siedział na trawie i bystro patrzył się w stronę Yuki'ego. Miał czarne włosy opadające na oczy, ubrany był w dość tradycyjny strój, jak na wyjście do lasu. W pobliżu nie było nikogo dorosłego, kto mógłby się nim zaopiekować. Chłopczyk świetnie zajmował się sam sobą. Znalazł kilka małych patyczków i robił nimi dziury w ziemi. Choćbyś bardzo chciał nie zrozumiesz o co chodzi. Ciekawe gdzie są jego rodzice...

#3

   Pierwszą rzeczą jaką zrobił Shisaru było schowanie broni. Był to bardzo mądre posunięcie, chłopczyk mógł wystraszyć się ostrza, a przez to późniejsza komunikacja z nim była by prawie nie możliwa. Teraz jednak nie miał się czego bać. Cały czas patrzył się na Yuki'ego jakby go oceniał. Szybko też odpowiedział na pytanie. - Tak... A ty chodzisz tu tak sam? - Już po jego pierwszych słowach można było zauważyć, że ma ostry język i niełatwy charakter.
   Chwilę później krzaki obok znowu zaczęły szeleścić głośniej niż pod wpływem wiatru. Ewidentnie ktoś lub coś zmierzało w stronę rozmawiającej dwójki. Chłopczyk zaczął patrzeć w tamtą stronę tak samo, jak wtedy gdy z krzaków wychodził jego starszy kolega. Wyjątkowo tłoczno zrobiło się w miejscu, gdzie teoretycznie człowieka nie powinno być w ogóle. Zwykły zbieg okoliczności?

#4

   Na malutkiej polance, na której znajdował się Shisaru wraz z małym chłopcem, za chwilę zacznie robić się tłok jeżeli nowe osoby będą pojawiać się z taką częstotliwością. Krzaki szeleściły a chłopcy byli gotowi na przywitanie nowego gościa, każdy na swój sposób. Na ich szczęście nie kryło się tam nic groźnego. Zza zarośli wyłonił się chłopczyk w wieku czarnowłosego, ten natomiast był blondynem. Ubrany był tak samo jak ten poprzedni, w dosyć tradycyjny strój.
   Tutaj jesteś... Wszędzie Cię szukałem Enju. Rodzice powiedzieli, że będziesz miał kare! - powiedział na przywitanie nowo przybyły. Z jego słów można było wywnioskować, że byli rodzeństwem. Enju nagle zmienił się z pewnego siebie i pyskatego w przestraszonego i zawstydzonego chłopca. Dopiero po chwili blondyn spostrzegł, że na polanie jest ktoś jeszcze. Tonem bardzo przypominał swojego prawdopodobnie młodszego brata. - A ty kim jesteś? - od razu zwrócił się też do brata - To jakiś twój kolega?
   Mały szybko spojrzał na Shisaru, jakby nie był pewien co powiedzieć. Może bał się, że jeśli się do niego nie przyzna to ten się urazi, albo po prostu nie wiedział co o nim sądzić. Patrzył na niego, a w jego oczach było widać błagający wzrok, który jakby krzyczał: Proszę ratuj!!

#5

   Shisaru postanowił ratować czarnowłosego z niezręcznej sytuacji. Odpowiedział za niego, że są dobrymi znajomymi. Blondaska najwyżej usatysfakcjonowała ta odpowiedź, ponieważ wyciągnął w stronę Yuki'ego dłoń, chcąc się przywitać. - Nie wiem czy Enju Ci mówił, ale nazywam się Asami. - na jego twarzy nie było widać uśmiechu. Z drugiej strony nie chciał też nikogo zabić wzrokiem.
   Muszę już wracać do domu? Tuutaj jest tak faajniee... - powiedział nieco cichym i nieśmiałym głosem Enju.Między braćmi wywiązał się dialog:
- Co w tym miejscu niby jest takiego fajnego?
- Jak to co? Można robić co się chcę, nikt Cię nie pilnuje.
- Nikt Cię nie pilnuje, a potem gubisz się i nie ma Cię pięć godzin w domu. Wracamy, koniec kropka. Rodzice się niecierpliwią.
- Hm... To zagrajmy chociaż ostatni raz w berkaaaa. - Tutaj spojrzał na Shisaru jakby chciał powiedzieć, że on też zagra, ale wtedy zauważył że nie zna jego imienia. Musiał szybko wybrnąć z tej niezręcznej sytuacji, w końcu byli "dobrymi znajomymi". - Też z nami zagrasz prawda?

#6

   Chłopcy wyczekiwali na odpowiedź Shisaru. Ten zastanawiał się przez chwilę, czy nie lepiej byłoby po prostu ich zostawić i pójść dalej w poszukiwaniu szczęścia, ostatecznie jednak postanowił zostać z nimi i przez chwilę się pobawić. Kiedy wyraził zgodę Enju i Asami, unieśli ręce do góry na znak radości i szczerze się uśmiechnęli. Jednocześnie też krzyknęli:
- Gonisz!
- Gonisz!
   Obydwoje jak tylko szybko potrafili [szybkość: 10] wskoczyli do najbliższych krzaków i zaczęli uciekać, śmiejąc się przy tym w niebo głosy. Pomimo tego, że niekiedy zachowywali się naprawdę dojrzale, to wciąż byli dziećmi. Widać że tym prostym gestem Yuki sprawił im wiele frajdy. Teraz musiał wywiązać się z obietnicy i grać razem z nimi. Demokratycznie został wybrany na pierwszego berka. Chłopcy byli już poza jego wzrokiem, gdyż zarośla świetnie zasłaniały wszystko co znajdowało się trzy metry dalej. Na szczęście chłopcy nie byli ani trochę cicho i ich głosy ułatwiały robotę berkowi zdradząjąc ich pozycję.

Ostatnio edytowany przez Straznik 5 (2014-11-16 00:19:21)

#7

   Gra się zaczęła. Chłopcy rozbiegli się w dwie różne strony a Shisaru pobiegł za nimi. Nie mógł jednak się rozdwoić i na początek musiał złapać jednego. Właściwie to wystarczyło, że złapie jednego bo wtedy to tamten będzie berkiem i trzeba będzie przed nim uciekać. Yuki'emu nie sprawiło większej trudności odnalezienie swojego celu. Asami głośno śmiał uciekając przez różne zarośla, nie był jednak w stanie uciec wyszkolonemu ninja.
   Shisaru dopadł go po krótkiej chwili lekko szturchając w plecy. Ten się tylko zatrzymał odwrócił i wyciągnął ręce w jego stronę. Z uśmiechem na twarzy zaczął biec w stronę starszego kolegi. Zasady gry były takie, że trzeba przed berkiem uciekać. Dlatego też Shisaru wziął nogi za pas i zaczął powiększać dystans pomiędzy nim a berkiem. Nagle w odległości jakichś 10 metrów obydwaj chłopcy mogli usłyszeć krzyk przerażenia. Łatwo można domyśleć się czyj to był głos.

#8

   Gra chłopców została brutalnie przerwana przez krzyk jednego z braci. Shisaru automatycznie zareagował i sięgnął po nóż, który miał przygotowany w kaburze. Automatycznie też zapytał Asami'ego co to było. - To był Enju, na pewno. Może się przewrócił... Musimy mu pomóc - odpowiedział. Jego przypuszczenia mogły być trafne, jednak krzyk chłopca nie brzmiał tak jakby coś go bolało, ale raczej czegoś się bał.
   Asami chciał biec w stronę brata, jednak Yuki zatrzymał go i kazał mu się trzymać za nim. Było to mądrym zagraniem, gdyż nie wiadomo co mogło się dziać, po drugiej stronie krzaków. Chłopcy starali się po cichu przechodzić z krzaka do krzaka, aby w końcu odnaleźć krzyczącego Enju. W końcu weszli do jednych krzaków, z których mogli zauważyć, co było tego przyczyną.
   Na małych polance (ok. 4x4m), przy granicy drzew leżał Enju. Właściwie to siedział skulony i patrzył zza kolan na zwierze, które stało po środku polanki i ewidentnie miało ochotę zabawić się z chłopcem. Młody niedźwiedź, machał głową na boki jakby starał się coś z niej zrzucić. Rozmiarami przypominał raczej owcę, jednak jego ciało a szczególnie szczęki nie były mięciutkie. Chłopczyk był w niebezpieczeństwie a jego jedynym ratunkiem jest teraz ninja z klanu Yuki.

#9

   Yuki był naprawdę opanowany. Nie wpadł w panikę, ani nic z tych rzeczy. Kiedy tylko zobaczył niedźwiedzia. Zatkał usta Asamiemu, aby ten nie krzyczał. Chłopiec nawet nie spróbował, ale może to dlatego, że ręka Shisaru spoczywała na jego ustach. Widać było w jego oczach, że jest przerażony, nie tylko tym że jest tam niedźwiedź, ale też tym, że nie może nic na to poradzić. Jego starszy kolega, zaczął opracowywać plan, dzięki któremu uda mu się uratować Enju. Dokładnie składając kilka pieczęci, wytworzył obok siebie dwie iluzje samego siebie.
   Miś miał zostać otoczony przez klony Yuki'ego a on sam miał otoczyć polankę i wyciągnąć z niej przerażonego malca. Iluzje pojawiły się na polanie, przez co niedźwiadek nie co się zdezorientował. Po krótkiej już chwili jednak ruszył do ataku. Postanowił wpierw rozprawić się z tymi osobami które stały. Zrobił kilka szybkich kroków i zamachnął się łapą [szybkość: 8]. Widać było, że nie miał jeszcze zbyt dużo siły i obycia w walce. Był jeszcze młody. Nadal pozostawał jednak niebezpiecznym drapieżnikiem. Kiedy iluzja rozpłynęła się pod wpływem jego uderzenia. Zdziwił się jeszcze bardziej. Przez chwilę nie wiedział co zrobić dalej, ale później postanowił zaatakować kolejną iluzję. Tymczasem prawdziwy Shisaru był już za plecami Enju. Miś na chwile zostawił chłopczyka samemu sobie i zajął się niszczeniem iluzji Yuki'ego.

#10

   Chłopak skorzystał z tego, że niedźwiedź zajmował się jego iluzjami i szybko zabrał Enju z polany. Niedźwiedź nie był z tego powodu zadowolony i zignorował kopię Yuki'ego która jak najęta nie chciała dać się trafić. Shisaru trzymał chłopczyka za rękę i ciągnął go aby uciekali jak najszybciej. Jego małe nóżki nie nadążały za susami ninja. Miś biegł za nimi, jednak nie zbliżał się. Był jeszcze mały i nie biegał najszybciej. Po drodze pobiegli jeszcze po Asamiego, który bez żadnego ponaglania zaczął uciekać razem z nimi. Yuki ciągnął obydwu chłopców jak najdalej od polanki, na której grasował niedźwiadek.
   Gdy byli już w odległości gdzie rozzłoszczony miś nie był w stanie ich znaleźć chłopcy mogli się zatrzymać i zacząć łapać głębokie oddechy. Cała trójka była zmęczona, a Ci mniejsi ewidentnie nadal pozostawali w szoku po tym co się wydarzyło. Dookoła było cicho i nic nie wskazywało na to aby za chwilę zza krzaków miała wyjść mama poprzedniego stworzenia. Asami i Enju nic nie mówili, może dlatego, że nie mieli sił, albo nie wiedzieli co powiedzieć. Tak czy siak trzeba było się nimi zająć.

#11

   Sshisaru miał jak najbardziej prawo do tego aby czuć się jak bohater. Gdyby nie jego interwencja kto wie jakby potoczyły się dalsze losy Enju i Asamiego. Na szczęście był w gotowości i nie przestawał trzeźwo myśleć dzięki czemu nie dość, że uratował chłopców a na dodatek niedźwiedziowi też nie stała się krzywda. Obrońcy zwierząt byli by dumni z młodego Yukiego.
   Bohater postanowił zaopiekować się braćmi od początku do końca i teraz chciał odprowadzić ich do domu. Oni potulnie się na to zgodzili. Zaczęli iść przed siebie. W miarę im dłużej szli tym żywsi się stawali. Jak wiemy dzieci szybko zapominają o tym co się działo. i już za chwilę rozrabiali tak jakby niedźwiedzia nigdy nie było. Shisaru musiał ich w pewnym momencie uspokajać bo by znowu zaczęli latać po krzakach. Szli wąską ale w miarę widoczną ścieżką.
   Po dłuższej chwili zobaczyli przed sobą dwie osoby. Stały po obu stronach ścieżki i obserwowały podróżnych. Bracia nie zwolnili kroku i nadal szli przed siebie. Kiedy byli już obok dwóch mężczyzn zaczęli rozmawiać.
- Asami, miałeś iść tylko na chwilę po brata a nie było Cię prawie dwie godziny. Gdyby coś Ci się stało to miałbym przechlapane u twojego ojca.
- Dokładnie, przed chwilą był u nas znowu się o was pytać. Musieliśmy go uspokajać bo już chciał po was lecieć. Jesteś winien nam przysługę. - uśmiechnął się jeden z nich.
- Wiem wiem, przepraszam. To wszystko przez Enju i jego głupią grę w berka...
- Nieprawda! - oburzył się malec.
- Ale widzę, że nie jesteście sami? Wasz nowy kolega? - zapytał jeden z mężczyzn wskazując na Shisaru.

#12

   Pięciu mężczyzna zaczęło ze sobą rozmawiać. Nie wszyscy dobrze się znali, ale niektórzy są już winni innym życie. Shisaru przyznał się, że jest kolegą Enju, ale nie wspominał nic o przygodzie, którą przed chwilą wspólnie przeżyli. Za to malec nie miał zamiaru tego przemilczeć. - Nie uwierzycie co się stało!! Gdy graliśmy w berka zaatakował nas niedźwiedź i Shisaru się sklonował i z nim walczył i mnie uratował i w ogóle. On jest taki super. Jest prawie jak tata!! - Enju ewidentnie był podekscytowany swoją historią.
   Mężczyźni którzy wysłuchali ją z uśmiechami na ustach, teraz szeptali coś do siebie, nerwowo zerkając na Yukiego. Po krótkiej rozmowie jeden z nich stworzył na swoich dłoniach pieczęć po czym zniknął. Ponownie zapadła nizręczna cisza. Widać że ten drugi chciał coś powiedzieć, ale nie do końca wiedział co. Odchrząknął nerwowo jakby już się zabierał. Ale w tym samym momencie jego kompan pojawił się ponownie tym razem w towarzystwie kolejnego starszego gościa. Bracia natychmiast zareagowali i rzucili się na niego z głośnym - Tata!! -  na ustach. Ich ojciec z uśmiechem odwzajemnił uścisk po czym spojrzał w stronę Shisaru.
- A więc to ty uratowałeś moich chłopców? Jestem Ci naprawdę wdzięczny za twoje poświęcenie. Wraz z żoną chcielibyśmy lepiej poznać bohatera który tak przysłużył się naszej rodzinie. Może chciałbyś wpaść do nas na obiad? Mieszkamy tutaj w siedzibie samotników. Jako nasz gość na pewno będziesz tu mile widziany.

~Koniec sesji.

Tuż przy wyjściu z groty założyłam sobie na ręce łańcuchy, tak że zaledwie końcówki były luźno zwisające. Zakupiona broń miała trzy metry, i czasem przeszkadza taki dodatkowy balans w życiu. Jednakże zarazem zwiększa się dystans ataku, co może mieć kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia walki. Przy wyjściu z jaskini czekała na mnie moja nowa kompania. Poznany w sklepie mężczyzna przedstawił mi pokrótce plan naszej wyprawy, i przedstawił osoby które będą nam towarzyszyć. Mieliśmy jechać wozami służącymi do przewozu towarów, jednak zawartość była przykryta płótnem. Skierowałam wzrok na mojego pracodawcę i zapytałam.
-Jeżeli będziemy razem pracować to może się przedstawisz. Ja mam na imię Izumi miło mi. Po otrzymaniu odpowiedzi dostałam wybór gdzie mogę jechać, po chwili wahania postanowiłam cały ten czas, być z poznanym mi w sklepie mężczyzną. Usiadłam na tyle wozu, gdyż przednia kanapa była już zajęta, a w dodatku wóz był załadowany jakimś towarem i bronią. Siedząc niemalże na krawędzi spuściłam nogi i zaczęłam  nimi swobodnie machać w powietrzu. Natomiast głowę odchyliłam do tyłu tak że patrzyłam na niebo, na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

Ostatnio edytowany przez Izumi (2014-12-22 19:17:58)

Znieważona przez elegancko ubranego mężczyzny, który nawet nie raczył się przedstawić siedziałam zamyślona na kraju wozu. Prawdę mówiąc nie miałam ochoty na nawiązywanie kontaktów z innymi członkami grupy.
Docierały do mnie rozmowy zebranych osób, jadących ze mną na tym samym wozie, byli bardzo rozmowni i od czasu do czasu próbowali na mnie zerkać. W naszej małej kompani była również kobieta jednakże była przeciwieństwem mnie jak i z wyglądu ta i z charakteru. Była bardzo rozgadana i miła, siedział z nami również arogancki przywódca, który nie wie co to maniery i staruszek zasypujący nas cytatami.
   Po chwili zreflektowałam się i nawiązałam rozmowę.
-Witaj, przepraszam za mój brak szacunku nazywam się Izumi. Jesteście ciekawą gromadką ludzi , liczę na owocna współpracę.Wyczuwalne napięcie gromadzące się do tej pory poszło w niepamięć. Przysiadłam się obok Loli i przyłączyłam do konwersacji.

Podróż przebiegała dotychczas bez utrudnień, a byliśmy już w połowie drogi. Głównie rozmawialiśmy okazało się że jestem w bardzo przyjemnej kompani gdzie ludzie są bardzo życzliwi i chętni do rozmowy. Choć na samym początku zwlekałam, to jednak się dosiadłam i tak poznałam miłą, serdeczną Lolę i innych. Nawet się nie  zorientowałam kiedy wjechaliśmy do lasu. Nieoczekiwanie konie przystanęły i zrobiło się bardzo cicho, poderwałam się na nogi, stojąc na wozie widziałam dość sporo. Zauważyłam że konie się boczą i nie słuchają komend woźnicy. Skupiłam się wytężyłam słuch i wzrok, rozglądałam się uważnie po okolicy. Nic jednak nie dostrzegałam, aż do momentu, gdy z mrocznej ściany lasu wyłoniły się dwie bestie, były to brązowe niedźwiedzie. Ludzie w porywie paniki odruchowo chwytali za broń, ja natomiast pokierowałam ostre spojrzenie na Lole i gestem kazałam się jej uspokoić. Zwierzęta a tym bardziej drapieżniki wyczuwają strach i są nieobliczalne. Ponad to są to niedźwiedzie które ważą prawie pół tony i mają 10 centymetrowe szpony szpony, potrafią stawać na  tylnych łapach i wbrew pozorom są bardzo szybkie. Wiec grunt to zachować ciszę i nie panikować.

Ostatnio edytowany przez Izumi (2014-12-23 00:31:02)

Niestety grupa nie pojęła powagi zagrożenia, jedynie Lola się opanowała. Cóż doszło do niepotrzebnych ruchów i paniki, na wskutek czego niedźwiedzie rzuciły się na nas. Osoby z pierwszego wozu próbowały coś zrobić jednak ich działania jedynie pogarszały sprawę. I musieli się wycofać pozostawiając wóz na pastwę bestii. Szybko przeanalizowałam sytuację w której się znaleźliśmy, jeden z włochatych monstrum biegło wprost na nas. Stanowczym i pewnym siebie głosem krzyknęłam do mojej grupy. -Ja się nim zajmę wy macie mnie jedynie osłaniać z dystansu, celujcie w łapy i pysk. Nie chcę widzieć żadnych akcji na własną rękę. Zrozumiano! Wyskoczyłam z wozu i pognałam w prost na włochata bestię.[szybkość-33] Gdy znalazłam się na dwa metry przed drapieżnikiem rozwinęłam łańcuchy niemal że na całą długość i zaczęłam nimi okładać zwierzę[siła-37]. Kilka takich serii a następnie odskok i piruet by nabrać impetu do następnej serii i tak póki zwierzę nie padnie lub nie ucieknie. Uderzenia kierowałam głównie w nogi i pysk tam jest najmniej osłonięty.

Ostatnio edytowany przez Izumi (2014-12-23 01:26:11)

Moje ataki niestety nie dawały żadnych większych efektów. Włochate monstrum, było bardzo wytrzymałe i nie dawało za wygraną. Po ostatniej salwie ataków odskoczyłam na około trzy metry od zwierzęcia, spojrzałam ukradkiem po mojej grupie. Pierwszy wóz był już w posiadaniu niedźwiedzia, lecz ten na całe szczęście  nie przejawiał inicjatywy niszczeniem go. Bardziej skupił się na ludziach i to był poważny problem, ale i ja miałam swoje zmartwienia, mianowicie mój miś właśnie się zdenerwował i rozpoczną kontratak. Przy tym stał na dwóch tylnych kończynach i wymachiwał łapskami, ponad to chyba chciał mnie ugryźć. Przerwa dzieląca nas momentalnie się zmniejszyła i musiałam szybko reagować by nie zostać przekąską. Odskoczyłam w tył,[szybkość-33] skoncentrowałam się i ruszyłam do ataku. Postanowiłam zaatakować głowę drapieżnika w tym celu wykorzystam poznaną w akademii umiejętność z zakresu TaiJusu. Zaatakowałam Konoha Senpū kopnięcie było wycelowane w głowę [siła TaiJutsu 70/szybkość-33]. Całe serce włożyłam w ten atak mam nadzieję że się udał.

Ostatnio edytowany przez Izumi (2014-12-23 12:56:02)

Wyprowadzony prze ze mnie atak znokautował niedźwiedzia. Podczas mojej batalii z misiem zostałam zraniona, jednak po dokładniejszym obejrzeniu rany oceniłam że nie jest to nic poważnego. Lecz muszę pamiętać że gdy sytuacja się ustabilizuje, będzie trzeba oczyścić ranę i zabandażować, by zakażenie się nie wdało.
Rozejrzałam się po okolicy szukając drugiego stwora, kiedy go znalazłam uśmiechnęłam się smutno. Niedźwiedzi przykuł do ziemi eleganckiego mężczyznę, który nie potrafił się przedstawić. Choć z natury jestem pamiętliwa i surowa wobec osób, które nie potrafią odwzajemnić ufności, to mimo wszystko pognałam mu na ratunek[szybkość-33]. Podczas biegu zaczęłam młynkować łańcuchami, które przecinając powietrze wytwarzały przenikliwy syk. Moją broń poluzowałam niemal że na całkowitą długość, widok szarżującej dziewczynki posługującą się tak sprawnie, taką bronią budzi respekt. Uderzyłam niedźwiedzia w pysk z piruetu, by moc uderzenia była silniejsza.[siła-37] Chciałam jak najszybciej uwolnić mężczyznę spod ciężaru bestii.

Ostatnio edytowany przez Izumi (2014-12-23 20:02:35)

Po udanym ataku, zmuszony niedźwiedź musiał się wycofać, jednak nie zdołał ukryć się w gąszczu lasu. Ponieważ reszta kompani wzięła się za niego ostro i nie darowała mu, odwróciłam się by nie widzieć jak zamęczają na śmierć tego misia. Wolę gdy zadaje się zwierzęciu szybką śmierć, bo w sumie to nie jego wina, tylko instynkt, a i ludzie nie byli zbytnio rozważni. Smutne ale cóż poradzić w taki świecie przyszło nam żyć. Wyciągnęłam z wozu manetkę z wodą i opłukałam ranę. Krytycznie na nią spojrzałam i po cichu powiedziałam.-Będzie mała blizna, hmm no cóż trudno takie życie.Rozejrzałam się po kompanii, miałam nadzieję że nikt nie został ranny, a bynajmniej nie tragicznie. Po czym podeszłam do eleganckiego mężczyzny, na który widać było niedawne bliskie spotkanie z misiem. Spojrzałam mu w oczy i lodowatym głosem stwierdziłam. - Jeżeli wszyscy są cali to nie marnujemy czasu i jedziemy dalej, jednakże jeśli ktoś jest ranny to pakować go na wóz i nie zostajemy tu dłużej. Zapach krwi przyciągnie inne drapieżniki, a tobie chyba wystarczy jak na jeden dzień bliskich kontaktów z dzikimi zwierzętami. I ani myśleć o zdzieraniu skóry z tych bydlaków nie ma na to czasu.