Ninja Clan Wars

    Chłopak wyszedł ze sklepu i skierował się prosto do lasów Airando, gdzie nie było dużych szans spotkania kogokolwiek. Jedyną przeszkodą-jego zdaniem-mogły okazać się zwierzęta, grasujące po tych dzikich terenach. Zasiadł spokojnie pod jednym z drzew gdzieś w lesie, wyciągnął zwój, który tak głośno go wzywał. Wiedział, że to jest ta chwila, w której zaspokoi swoją wielką ciekawość.
    Zaczął powoli rozwijać dokument, śledząc wzrokiem kolejne znaki. Gdy wreszcie doszedł do tego, co go zainteresowało, spojrzał na chwilę w niebo.
  -Inicjacja? To musi być ciekawe przeżycie... ciekawe, ilu przy tym zginęło, hmm?-pytał w myślach jakby kogoś, kto miał go usłyszeć
    Odpowiedzi jednak nie uzyskał, więc po krótkiej chwili wrócił do czytania na temat kolejnych poziomów wtajemniczenia. Przed jego oczyma ukazały się słowa, które dość mocno wbiły mu się w pamięć. To jest coś, co chce osiągnąć w życiu, teraz już to wie. Studiował w ciszy, licząc, że nie stanie się nic, co mogłoby mu teraz przeszkodzić.

    Młody potomek Nieśmiertelnych był zainspirowany do działania. Lektura pobudziła w nim chęć zdobycia umiejętności potrzebnych do opanowania jego wymarzonej techniki. Szukał odpowiedzi na nurtujące go pytania u Jashina, którego imię poznał dzięki zwojowi, jednak najwyraźniej nie był jeszcze kimś na tyle ważnym, by bóg uraczył go odpowiedzią. Cóż, wszystko nadejdzie w swoim czasie.
    Błogą ciszę i spokój chłopca przerwał mężczyzna, który co chwilę schylał się po coś, jakby zbierał korzonki roślin lub inne rzeczy potrzebne do uwarzenia jakiegoś eliksiru. Z początku chłopiec nie zwracał na niego zbytniej uwagi, lecz gdy ten zbliżał się coraz bardziej, zaczął przeszkadzać dziewięciolatkowi.
  -Tylko nie zacznij gadać...-prosił w duchu, jakby liczył, że człowiek odejdzie zaraz i zniknie raz na zawsze
    Nic nie może być jednak tak kolorowe. Po kilku kolejnych skłonach mężczyzna zaczął rozmowę. Młody samotnik nie miał najmniejszej ochoty jej kontynuować, jednak wpadł mu do głowy pewien pomysł. Zwinął zwój, po czym schował go za swoim czarnym ubraniem. Podniósł się powoli, spoglądając na mężczyznę. Krótką chwilę zajęło mu otrzepanie się z kurzu i ziemi, toteż mężczyzna zmuszony był czekać w ciszy przez kilkadziesiąt sekund na odpowiedź młodego wyznawcy.
  -Próbuję się czegoś nauczyć. Jednak powinieneś zacząć od przedstawienia się. Ja mam na imię Daisuke.-spojrzał na starszego człowieka spod kaptura-A ty? Jak się nazywasz i czego tu szukasz?
    Chłopak nie należał do cierpliwych, lecz nawet w razie potrzeby, zmuszał się do spokojnego czekania na odpowiedź. Jego plan malował się barwnie we wnętrzu jego młodej głowy. Nie chciał spieprzyć go przez swój brak cierpliwości. Dodatkowo próbował lekko się uśmiechać, żeby wzbudzić zaufanie mężczyzny. Może uda się dostać jakiś skromny upominek, złożony z kilku(nastu) małych, złotych, okrągłych przedmiotów?

    Chłopak musiał wymyślić coś na szybko. Nie chciał, żeby wszystko, co zaplanował poszło na marne przez jego brak kreatywności w sytuacjach bezstresowych. Shinkin pokazał mu kilka grzybów, po czym kontynuował swoją wypowiedź. Dziewięciolatek zdawał się słuchać go, jednak w głębi duszy przygotowywał jedynie kolejne zdania, które zaraz miał wypowiedzieć.
  -Uczę się tego, co rodzice dla mnie zostawili, zanim zniknęli.-westchnął cicho, rozluźniając swoje mięśnie-Jak dla mnie jest to bardzo ciekawe i już nie mogę się doczekać, kiedy będę w stanie zacząć to praktykować. Jednak... jest kilka rzeczy, które chciałbym wcześniej zrobić...
    Kończąc swoją wypowiedź oparł się plecami o drzewo, pod którym chwilę wcześniej siedział. Spojrzał w niebo, jakby czekając ostatnie chwile na odpowiedź od Jashina-ta niestety nie nadeszła. Opuścił głowę na tyle, by patrzeć prosto na mężczyznę.
  -Dużo gada... jakby mieszkał sam i szukał towarzystwa. Tacy są najlepsi...-myślał sobie-Zdaje mi się, że widziałem trochę podobnych po drodze tutaj. Powinieneś szukać przy ścieżkach; tam rośnie ich najwięcej.-po rozluźnieniu się nieco łatwiej było się uśmiechnąć, toteż obdarował człowieka tym gestem przez kilka kolejnych sekund
    Przyglądał mu się uważnie, jednocześnie próbując zdobyć jego zaufanie. Odepchnął się od drzewa siłą mięśni i ponownie otrzepał ubranie z kurzu. Po tej krótkiej chwili rozejrzał się dookoła, po czym podszedł do jednego z drzew i schylił się, podnosząc niewielkiego grzyba. Niezbyt znał się na tych roślinach, ale miał wrażenie, że ten konkretny jest jadalny. To wydało mu się dobrym sposobem na zdobycie zaufania mężczyzny. A skoro wspomniał o obiedzie... dziewięciolatek odwrócił twarz, gdy z jego brzucha wydostał się dość krępujący dźwięk. Nic nie jadł od przybycia do Mizu no Kuni.

    No i spełniły się najgorsze obawy chłopaka. Został pośmiewiskiem w tym małym, dwuosobowym gronie. Odrzucił znalezionego przez siebie grzyba, po czym spojrzał na mężczyznę. Gdy mężczyzna zwrócił uwagę na odgłos, który coraz częściej wydobywał się z brzucha młodego samotnika, odwrócił głowę w bok, jakby chował zażenowanie malujące mu się na twarzy.
  -Nie zwracaj na to uwagi, Shinkin. Lepiej zajmijmy się polowaniem.
    Tu na moment na jego twarzy pojawił się uśmiech... mniej więcej taki, jak w chwili, gdy patrzył na wykrwawiające się ciało swojego byłego mistrza. Zniknął dopiero po chwili, gdy dziewięciolatek uświadomił sobie, że nie przeleje tu żadnej krwi, a słowo, którego użył, miało być bardziej podświadomym żartem, aniżeli trafnym określeniem.
    Gdy mężczyzna wyciągnął jednego z grzybów w kierunku dzieciaka, ten wziął go delikatnie, przyglądając mu się z każdej strony. Po krótkiej chwili skinął głową na znak, że już wie, czego ma szukać. Ruszył powoli w stronę ścieżki, rozglądając się po gruncie. W chwili, gdy właśnie znalazł pierwszego grzyba, pasującego mu do modelu, jaki otrzymał, mężczyzna zaczął drążyć temat zwoju i rodziców. Lekko poruszył uszami pod kapturem, mimowolnie. Mężczyzna zaczynał go drażnić tymi pytaniami, lecz chłopiec dalej trzymał się swojego planu. A do tego będzie miał obiad, więc warto było trochę poczekać.
  -Nie chcę o nich mówić. Zostawili mnie, jak byłem mały. W zasadzie nawet nie pamiętam, jak wyglądają. A jedyne, co mi zostawili, to ten zwój. I niestety... nie będziesz w stanie pomóc mi z tym konkretnym problemem. To sprawa między mną a nimi.
    Miał nadzieję, że kończąc wypowiedź w ten właśnie sposób, urwie wreszcie temat swojej rodziny. Nie miał ochoty opowiadać o sobie prawie obcemu człowiekowi. Co jakiś czas schylał się, zbierając kolejne grzyby. Powoli zaczynał też zastanawiać się, gdzie będzie je trzymał, jak już zabraknie mu miejsca w rękach.

    Dziewięciolatek wysłuchiwał kolejnych mini-wykładów grzybiarza. Jednak odetchnął z ulgą, gdy okazało się, że udało mu się wreszcie zakończyć temat rodziców i zwoju. Schylając się po kolejne grzyby, próbował znaleźć coś jeszcze. Coś, co zaciekawiłoby go bardziej, niż same grzyby. Gdy jednak mężczyzna zakończył wypowiedź o kłusowniku, plany młodego poszły w odstawkę.
  -Rozumiem. Te biedne stworzenia musiały się nieźle bać o własne życie, prawda?
    Spojrzał na grzybiarza, gdy już nie miał miejsca w rękach. Na szczęście ich oczom ukazała się chatka. Faktycznie, była zbyt duża, jak dla jednej osoby, co nieco zmartwiło chłopca. Lecz wcześniej mężczyzna wspominał o obiedzie dla dwójki, więc nie mogło tam być nikogo więcej. Czyżby ktoś zginął? O to chłopak chciał zapytać, żeby podtrzymać rozmowę. Już miał zadać pytanie, gdy mężczyzna utwierdził go w przekonaniu, że to cel ich podróży. Ruszył więc za mężczyzną, wchodząc zaraz za nim do wnętrza drewnianego budynku. Odłożył grzyby w miejscu, które wydawało mu się do tego najlepsze: w kuchni.
  -Świetnie... jeszcze zrobił ze mnie służącego. Gdyby nie to, że to konieczne do zjedzenia obiadu, już byś nie żył! Już idę. Przyniosę, ile dam radę.-powiedział dość spokojnie, mimo myśli, które chodziły mu po głowie
    Chłopak wyszedł z domu, idąc od razu na jego tyły. Nie zostawił oczywiście nic ze swoich rzeczy, a żelazo cały czas czuł pod ubraniem. Wziął kilka większych kawałków drewna i ruszył z powrotem do chatki. Wszedł do kuchni i położył drewno przy jednym z wolnych rogów pomieszczenia.
  -Coś jeszcze potrzebujesz?
    Zadając to pytanie, spojrzał w kierunku starszego od siebie mężczyzny. Zrzucił z głowy kaptur, odsłaniając swoje średniej długości, lekko srebrzyste włosy. Czekał na odpowiedź mężczyzny, rozglądając się po mieszkaniu. Nic drogiego nie znalazł na ścianach, a na grzebanie po szafkach było za wcześnie. Może mężczyzna sam coś zaoferuje?
  -A wracając na chwilę do tematu mojego problemu: nie chodzi o to, że nie chcę sobie pomóc. Nie chcę nikogo wciągać w ten wieczny wir nienawiści. Chciałbym pozbyć się swoich dwóch największych problemów raz na zawsze. Ale to raczej niemożliwe.-westchnął cicho, siadając na podłodze i opierając się plecami o ścianę w kuchni

    Chłopak otrzepał się z brudu, jaki zostawiło na jego ubraniach przyniesione drewno. Bardzo dbał o swoje odzienie, co było widać. Westchnął cicho i pokręcił głową, kiedy mężczyzna zaoferował mu zajęcie miejsca. Po dłuższej chwili milczenia przemógł się, zajmując jedno z miejsc przy stole i bacznie przyglądając się mężczyźnie. Zapach, który doszedł do jego nozdrzy rozbudził go nieco, a ślinka zaczęła buzować w oczekiwaniu na upragniony posiłek.
  -Moim największym celem jest zostać najbogatszym człowiekiem na świecie.
    To mówiąc uśmiechnął się lekko, znając dokładnie znaczenie tych słów. Jednak na wzbogacanie się w tej chwili było jeszcze za wcześnie. Czekał zniecierpliwiony na obiad, umilając sobie ten czas rozmową z mężczyzną.
  -Zupa na pewno będzie mi smakować... nie jadłem nic od...-tu złapał głęboki wdech i lekko opuścił głowę-...sam już nie wiem jak długo, ale nieważne! Dzięki, Shinkin-san. Wiesz... w zasadzie jest jeden sposób na to, byś mógł mi pomóc. Ale to będzie wymagać od ciebie wielkiego poświęcenia... jeśli jednak się zgodzisz, mogę zaoferować ci coś bezcennego od siebie.
    Ostatnią kwestię chłopak jakby wypowiedział nieco innym tonem. Jego głos przybrał nieco cieplejszą barwę, jakby nagle zmienił nastawienie do mężczyzny.
  -Obiecujesz, że nikomu nie zdradzisz nic, co kiedykolwiek ci powiem? I że będziesz zawsze po mojej stronie, choćby nie wiem co się działo? Przysięgnij mi to... na własne życie. Wtedy będę miał pewność, że na prawdę chcesz mi pomóc.
    Dziewięciolatek zatrzymał wzrok na mężczyźnie, bacznie przyglądając się jemu i jego reakcji. Powoli uniósł się z krzesła, oczekując odpowiedzi. Oparł się obiema rękami o stół i lekko pochylił się do przodu, nasłuchując pierwszych oznak nadchodzącej z ust starszego człowieka odpowiedzi. Miał co do niego dość nietypowy plan; jak na kogoś, kto ma zostać seryjnym mordercą w przyszłości. Czekał lekko zniecierpliwiony na wypowiedź mężczyzny, jednocześnie co chwilę rzucając okiem na gar z zupą, na którą miał wielką ochotę. Po raz kolejny brzuch dał o sobie znać, lecz tym razem nie przeszkodziło mu to w niczym. W zasadzie chyba sam nie usłyszał tego krępującego dźwięku; był zbyt skupiony na mężczyźnie.

    Chłopak spojrzał na zupę i dyskretnie oblizał lekko popękane wargi. Gdy tylko druga miska dotknęła powierzchni stołu, młody chłopak spojrzał na mężczyznę, czekając aż ten weźmie pierwszą łyżkę do ust. Gdy nic mu się nie stało, Daisuke zaczął jeść swoją porcję. Dopiero, gdy zjadł, był w stanie cokolwiek powiedzieć. Cóż, mężczyzna nie musiał długo czekać na odpowiedź. Pochłonięcie posiłku zajęło chłopcu nie więcej niż dwadzieścia sekund. Był cholernie głodny, a teraz; nagle świat stał się piękniejszy, a brzuch wreszcie przestał wydawać z siebie te denerwujące odgłosy.
  -Skoro już mi to obiecałeś, mogę ci wszystko dokładnie wytłumaczyć. Nie jestem zwykłym dzieciakiem. Chcę zostać najbogatszym człowiekiem na świecie, to prawda. Ale nie chodzi mi tu o pieniądze. Mój mistrz powiedział mi kiedyś coś, co stało się moim życiowym mottem. "Bogactwo to nie to, co mamy lecz to, co dajemy." A jedyne, co mogę dać ludziom od siebie...-tu na chwilę zatrzymał się, jakby przez chwilę miał wątpliwości, czy mówić dalej lecz wreszcie się przemógł-...jest ból, cierpienie i śmierć. Dlatego w przyszłości będę potrzebował twojej pomocy; to jest pewne. W chwilach, gdy będą mnie ścigać, a ja będę miał trudności choćby z poruszaniem się. Mam nadzieję, że dotrzymasz słowa i nie zostawisz mnie w potrzebie. Na początku miałem w planach skończyć z tobą tak, jak skończyłem z moim mistrzem, jednak... byłeś dla mnie na tyle dobry, że dam ci szansę. W sumie troszkę mi go przypominasz... -tu chłopak westchnął cicho, spoglądając na starszego od siebie mężczyznę-No, tylko brakuje ci jeszcze jakichś siedemdziesięciu lat.
    Po tym długim wykładzie, czekał uważnie na reakcję mężczyzny. W każdej chwili gotów był wyciągnąć jeden z przedmiotów, zakupionych w sklepie przed przyjściem do lasu. Gotów był bronić się-w razie potrzeby. Przyglądał się każdemu ruchowi, każdej makro i mikro ekspresji, która towarzyszyła mężczyźnie podczas słuchania kolejnych zdań, wydobywających się z ust dziewięciolatka. Miał nadzieję, iż Shinkin potraktuje go poważnie, a nie jak tylko głupi, chwilowy pomysł na zabawę małego dziecka.

    Chłopak faktycznie z minuty na minutę czuł się coraz gorzej. Widocznie grzyby mu zaszkodziły, jakby grzybiarz na kursie zielarstwa nauczył się robić jakiegoś rodzaju truciznę czy pigułkę gwałtu. Jednak nie został w tej sytuacji sam, o nie! Cały czas był z nim jego najbliższy. Chłopak czuł pod sobą krzesło... poczuł też, że zwój zniknął. Wtedy usłyszał ten głos. Ten jedyny głos, który towarzyszył mu od bardzo dawna. "Nikt nie może wiedzieć!"-rzekł. Chłopak próbował dojść do siebie jak najszybciej mógł, lecz nie był jeszcze na tyle odporny, by trwało to dwie sekundy. Dopiero po dłuższej chwili był w stanie zobaczyć zniekształcony jeszcze świat. Mimo to nie pozostawił swojego przyjaciela i boga bez odpowiedzi.
  -Wybacz, panie. Dałem się nabrać... to się nie powtórzy.
    Chłopak powoli wstał, opierając się dłonią o stół. Łapał głębokie oddechy, chcąc dotlenić swój mózg i pomóc organizmowi usunąć toksynę. Po chwili rozejrzał się po pomieszczeniu, szukając jakichś wskazówek czy poszlak. W tym samym czasie zaczął mówić, jakby do Shinkina...
  -Pamiętasz, co mi obiecałeś? Co przysięgałeś na własne życie? Teraz nadszedł czas zapłaty za niedotrzymanie tej obietnicy już na samym początku. Żałuję, że nie wiem, gdzie są ludzie, którzy coś dla ciebie znaczą, ale obiecuję ci, że będą cierpieć tak długo, aż zdechną z wycieńczenia!
    Na twarzy chłopaka pojawił się wręcz szatański grymas, nieco przypominający uśmiech. Zło było wymalowane na jego twarzy. Zastanawiał się, dlaczego postanowił odegrać akt łaski i dobroci w stosunku do nieznajomego. Ale teraz przynajmniej, gdy wszystko stało się jasne, cieszył się, że przypomni sobie, jakie uczucia towarzyszyły mu podczas przyglądania się wykrwawiającym zwłokom mistrza. Wtedy czuł się wyśmienicie, więc i tym razem na pewno tak będzie.
    Ciesząc się na myśl o kolejnych kroplach krwi na jego dłoniach, ruszył powoli w stronę kolejnych pomieszczeń w poszukiwaniu mężczyzny. Był na tyle duży, że trudno byłoby mu znaleźć kryjówkę w domu. Chłopak wyciągnął kunai i trzymał go przy pasie, rozglądając się po kolejnych pomieszczeniach. Nie opuszczał żadnych drzwi, szukając swojej ofiary i nawołując ją w dość lekceważący sposób.
  -Chodź się pobawić, kurczaku... cip cip cip... Chcemy się tylko pobawić, więc wyjdź z kryjówki. No wyłaź!

    Zwoju na pewno nie było już w domu. Skoro tak, dziewięciolatek musiał wyjść na zewnątrz. Z jednej strony cieszył się, że złapie świeżego powietrza, z drugiej na otwartej przestrzeni był bardziej narażony na atak, gdyż nie było protekcji ze strony ścian. Trudno. Przed postawieniem pierwszych kroków poza dom upewnił się kunai'em, że nikt nie stoi ani po jednej stronie drzwi, ani po drugiej. Miał przynajmniej pewność, że nie dostanie niczym w łeb. Oczywiście górę też sprawdził dla pewności. Materiał, z którego wykonany był kunai dość dobrze odbijał obraz, więc wszystko byłoby dobrze widać. Gdy nie znalazł żadnych pułapek, wyszedł powoli z chaty, szukając swojej ofiary. Pierwszym miejscem, które chciał sprawdzić, był stos drewna, który wcześniej musiał odwiedzić.
    Rozglądał się uważnie w każdą z możliwych stron, włącznie z drzewami, zakamarkami, krzakami i wszelakimi zacienionymi czy obniżonymi częściami terenu, gdzie tylko mógłby znaleźć swoją zabawkę. Dłoń na kunai'u zaciskała mu się coraz mocniej. Chciał już poczuć tę krew, którą miał w planach przelać długo przed tym cholernym obiadem. Zwykły złodziej, który do tego musiał użyć podstępu i uśpić dziewięciolatka, żeby zabrać mu cokolwiek.
  -Żenada...-podsumował chłopak, rozglądając się uważnie-Im szybciej go znajdę, tym lepiej dla całej naszej trójki. Przecież ktoś, komu strzelały kości przy zwykłym zginaniu się nie mógł uciec daleko.
    Chłopak rozmyślał po części o tym, gdzie powinien szukać, a po części o tym, w jaki sposób pozbawić życia swojego oprawcy. A właśnie; odnośnie oprawcy. Czasem dzieje się tak, że to ofiara staje się oprawcą, a oprawca zajmuje miejsce swojej własnej ofiary. Dziwne zrządzenie losu... a jednak, przydarzyło się młodemu Suigetsu już w wieku dziewięciu lat. Zaciekawiło go, czy odbieranie życia złodziejom i tchórzom jest tak samo intrygujące jak zabijanie mędrców i mnichów. Szatański uśmiech nie schodził z jego twarzy ani na moment. Czasem nawet zza zębów wysunął się delikatnie język, jakby szukał smaku jeszcze nieprzelanej krwi.

    Chłopak rozglądał się bardzo uważnie, gdy stawiał kolejne kroki. Był też świadomy tego, że grzybiarz nie odszedł daleko, więc jego uwaga i koncentracja były wzmocnione właśnie przez tę wiedzę. Gdy tylko podszedł do rogu budynku, zauważył wysuwający się zza niego topór, który w jego oczach przesuwał się dość szybko. Znaczy to tyle, że atak był dość mocny-w ocenie niedoświadczonego jeszcze chłopca. Już w chwili, gdy zobaczył topór, zaczął przygotowania do błyskawicznie wykonanej techniki Kawarimi no Jutsu (-500 chakry). Zamienił się z jedną z kłód, które leżały niedaleko. W końcu sam Dai zbierał tam kilka z nich, więc miał świadomość ich położenia, to samo tyczyło się pola widzenia: wiedział gdzie szukać odpowiedniego przedmiotu. Te nie były zbyt daleko, więc wykonanie techniki nie powinno sprawić problemu.
    Gdy już znalazł się w odpowiednim dla siebie miejscu, pchnął jeden z kunai prosto w duży, ruchomy cel. [siła: 20, szybkość: 15] Celował na wysokość klatki piersiowej. Miał piękne marzenie: że trafi i wszystko skończy się upragnionym zgonem jego byłego oprawcy. Cały czas miał jednak na uwadze, że mężczyzna może w porę zorientować się i uniknąć jego ataku. W chwili, gdy rzucił jeden kunai, już wyciągał drugi, w razie potrzeby będzie miał się czym bronić. Nie miał teraz ochoty odzywać się. Jedyne, na czym był skupiony, to walka, o ile coś takiego można w ogóle nazwać przy pomocy tego słowa.

    Chłopiec wylądował w miejscu, gdzie sobie zaplanował, jednak nie wziął pod uwagę, że kłody mogą się rozsypać. Wylądował na drewnie, które zjechało prosto w dół. Teraz jedyne co zobaczył, to grzybiarza idącego w jego stronę z toporem, w który wbite było drewno. W pierwszej sekundzie myślał o próbie zablokowania uderzenia, lecz uznał, że to beznadziejny pomysł. Uniósł się powoli w czasie, gdy mężczyzna jeszcze zbliżał się w jego kierunku, by mocno chwycić kunai. Jeśli nie zablokować, to skontrować. Mężczyzna był dużo wolniejszy niż wcześniej, z racji dodatkowego ciężaru na jego broni. Teraz był czas na kontratak. Chłopak wyciągnął drugi kunai do swojej lewej dłoni. Ten z prawej wbił w kłodę i próbował powstrzymywać atak mężczyzny [siła/szybkość: 20/15]. Drugim natomiast wyprowadził pchnięcie prosto w brzuch mężczyzny [siła/szybkość 18/13]. Miał nadzieję, że ten plan się powiedzie... nic lepszego nie przyszło mu teraz do głowy.
  -Pomogłeś mi przed chwilą, panie... dopomóż mi i tym razem.-modlił się w duchu chłopak, mając nadzieję, że jego prośba zostanie wysłuchana

    Uff... było gorąco, jednak udało się uniknąć zderzenia w ten czy inny sposób. Chłopiec wyciągając drugi kunai zauważył, że mężczyzna się wycofuje. Czyżby bał się małego dziewięciolatka? To była jeszcze większa żenada, niż samo ukrywanie się. Gdy tylko zobaczył, że grzybiarz szykuje się do ataku, wyskoczył do góry na około 5 metrów [skoczność: 30] i spadając wycelował jednym z trzymanych kunai prosto w głowę mężczyzny. Drugi przygotowany był do ewentualnej obrony. Gdy tylko wylądował za mężczyzną, wbił jak najmocniej drugi z trzymanych ostrzy w jego ciało, celując w nogę, by w razie czego jak najbardziej utrudnić mu poruszanie się[siła: 20, szybkość: 15]. Następnie wycofał się odskakując od mężczyzny i wyciągając trzeci z kunai, które miał ze sobą.
  -Oddawaj moją własność, śmieciu!-krzyknął w stronę starszego mężczyzny, oczekując, że ten w obliczu śmierci grzecznie posłucha rozkazu-Może wtedy pozwolę ci umrzeć szybko.-dodał, patrząc na swojego przeciwnika
    Cała ta sytuacja była dla niego dość niekomfortowa. Pierwszy raz zaufał komuś, a ta osoba zrobiła mu tyle problemów. Pewnym dla chłopca było, że któryś z nich zginie; albo grzybiarz za swoje winy, albo on, gdyż z taką plamą na swoim honorze nie mógłby chodzić po świecie. Jedynym odkupieniem jego win w oczach Jashina miało być unicestwienie tego, kto doprowadził do tej sytuacji. Chłopak chciał już zakończyć samą walkę i zacząć rozkoszować się powolnym pozbawianiem życia swojej ofiary.

    Gdy mężczyzna zaczął wydawać z siebie dość głośny dźwięk, młody chłopak poczuł się znacznie lepiej. Radość wypełniła jego serce i umysł, a hormony nieco się uspokoiły. Wyrwał z truchła oba swoje kunai. Jeden schował za pas, a drugi przystawił do ust, by delikatnie musnąć czerwoną substancję językiem. Smak krwi uspokoił go całkowicie.
    Jednak to nie było wszystko, co chciał zrobić. Wziął jedną z rąk mężczyzny, w której ten trzymał topór, rozciął rękaw jego ubrania i zostawił po sobie znak. Wyrył mu na skórze napis Satsugai (殺害). Następnie na drugiej ręce, która również dotykała broni, zrobił dokładnie to samo, a uśmiech nawet na moment nie zniknął z jego twarzy podczas wykonywania tej czynności.
  -Niech to będzie przestrogą dla każdego śmiecia. Kto spróbuje podnieść na mnie choćby pustą rękę, zginie... a każda kolejna śmierć będzie coraz bardziej bolesna.
    Gdy chłopak skończył swoją kwestię, roześmiał się dość głośno. Po krótkiej chwili, gdy już się uspokoił, odwrócił się na pięcie w stronę parapetu, by zabrać swoją własność. Wziął zwój w dłoń i stanął na chwilę, przymykając oczy.
  -Już nie ma nikogo, kto by wiedział.-powiedział do swojego boga, lekko się uśmiechając
    Teraz pozostało tylko zastanowić się, co dalej. Pomyślał, że skoro i tak już nikogo tu nie ma, może zająć sobie tę chatkę na jakiś czas. Ale co zrobić z truchłem? Przecież zgnije tutaj i zacznie śmierdzieć.
  -No cóż... trzeba go gdzieś wynieść. Może gdzieś w tamtą stronę? Albo tam?-to mówiąc rozglądał się za miejscem, gdzie mógłby schować ciało. Pomyślał, że nieważne w którą stronę, ważne, że jak najdalej stąd. Schował zwój pod ubranie, po czym podszedł do zwłok. Złapał je za obie nogi i zaczął powoli ciągnąć wzdłuż ścieżki. Oddalał się tak i oddalał, coraz bardziej zmęczony. Ledwo ciągnął tego wielkiego człowieka, jednak podłoże nieco mu pomagało, nie tworząc zbyt dużej siły tarcia. Gdy wreszcie znalazł się wystarczająco daleko, zepchnął zwłoki gdzieś na bok, zostawiając je samym sobie.
    Wrócił już nieco szybciej do chaty i wszedł do środka. Pierwsze, co zrobił to rozejrzał się dokładnie po całym mieszkaniu, przeglądając dosłownie wszystko, co tam znalazł, każdy zakamarek. Gdy już wszystko mniej więcej poznał, usiadł przy stole i wyciągnął zwój, którego lekturę dokończył. Teraz miał chwilę na odpoczynek. Nie zasnął. Jedynie siedział i odpoczywał po stoczonej walce. Kręgosłup dalej dawał o sobie znać, z resztą jak całe plecy. Próbował rozluźnić się w niezbyt wygodnym krześle i zrelaksować się po całej tej po części niemiłej przygodzie.

    Chłopak zafascynowany lekturą kończył właśnie czytać zwój, gdy ktoś zakłócił mu jego błogi spokój. Chwilę zajęło mu podniesienie się z krzesła, by nie czuć zbyt dużego bólu spowodowanego ich mocnym nadwyrężeniem podczas upadku. Powolnym krokiem udał się w kierunku drzwi. Jedną rękę miał schowaną pod kurtką przy kunai-tak na wszelki wypadek. Drugą zaś trzymał na plecach, jakby zabezpieczał się przed ich utratą. Cóż, bolały go tak mocno, iż wyobrażał sobie, jak odskakują od niego i uciekają na własnych nóżkach. Podszedł do drzwi i zapytał grzecznie:
  -Kto tam?
    Nie chciał toczyć teraz kolejnej walki, więc tą grą aktorską dawał sobie dodatkowe chwile odpoczynku. Gdyby ktoś chciał go zaatakować... pewnie ciężko byłoby mu się obronić. A może to ktoś, kto tylko przyszedł się przywitać? Z chęcią poznałby swoje przyszłe of... znaczy się swoich nowych sąsiadów. Jednak to nie mogło być to; mieszkał w środku lasu, a w pobliżu nie widział żadnego budynku. Nie miał sąsiadów, więc był przygotowany do samoobrony. Czekał na odpowiedź, zaciskając zęby na wardze.

    Chłopak sam nie rozumiał, dlaczego to robi. Założył kaptur na głowę, by jego twarz chociaż w części została zasłonięta przez cień. Zabrał rękę z pleców i uchylił drzwi, spoglądając na mężczyznę przez powstałą szparę.
  -Czego tu szukasz? I co to za hałas?-spytał mężczyzny przez niewielką szczelinę między drzwiami a ścianą budynku
    Jasnowłosy nie był już tak ufny w stosunku do ludzi, jak wcześniej. Nie miał zamiaru nawiązywać z nimi zbytnich relacji. Jednak zaciekawiło go, skąd się wzięli i dlaczego odważyli się tu zapukać. Na pewno nie przyszli od strony drewna, gdyż tam zostało jeszcze trochę krwi. Uciekliby, jeśli nie są przeszkoleni.
    Dziewięciolatek czekał na wyjaśnienia ze strony mężczyzny, zanim wyjdzie z budynku. Nie miał najmniejszej ochoty na walkę w tym stanie. Plecy jeszcze trochę mu doskwierały. Przyglądał się mężczyźnie, każdej jego mikro- i makro ekspresji. Miał nadzieję zauważyć w jego zachowaniu coś, co nakieruje go na odpowiedni trop i podpowie, czy można mu ufać, czy też nie.

    Chłopak spojrzał na obrazek za mężczyzną. Obecność małego dziecka i kobiety przekonała go nieco. Otworzył drzwi nieco szerzej, opierając się bokiem o ścianę. Mimo iż postanowił, że pokaże się mężczyźnie, cały czas trzymał rękę w pogotowiu przy żelaznym orężu.
  -Nie mają tu nic do gadania. Możecie sobie tu zrobić ten wasz piknik, ale mam dwa warunki. Po pierwsze posprzątacie po sobie i zwierzaku. A po drugie; radzę nie iść na drugą stronę domu. Powiedzmy, że jeszcze nie wszystko zdążyłem tu posprzątać. Do tego niekulturalnie jest się nie przedstawić, a od razu prosić o taką przysługę, nieprawdaż?-uniósł lewą brew, przyglądając się mężczyźnie
    Jasnowłosy dość niechętnie zezwalał im na realizację tego pomysłu, ale wpadł na pewien pomysł; jakże genialny. Martwił się jedynie, aby realizacja tej idei nie przyniosła mu takiego samego efektu, jak ostatnim razem. Teraz musiało być inaczej, gdyż nieco nauczył się od swojego ostatniego wypadku.
    Czekał na wyjaśnienia mężczyzny, zanim całkowicie wynurzy się z domu. Nie mógł przecież pozwolić, by szlajali się w okolicy bez jego nadzoru. Jeszcze poszliby na tyły budynku, gdzie leżało rozwalone drewno, pokryte miejscami krwią poprzedniego właściciela? Musiał przygotować sobie jakieś wytłumaczenie, gdyby zaszła taka potrzeba. Teraz miał moment, by to obmyślić.
  -Więc? Kim jesteście? I skąd się tu dokładnie wzięliście?

    Chłopak założył ręce na klatce, słuchając wypowiedzi mężczyzny. Starał się zapamiętać ich imiona, jednak przychodziło mu to z lekkim trudem. Propozycja w pierwszej chwili wydała mu się interesująca, lecz... nie mógł tak łatwo zaufać kolejnym ludziom. Postanowił wpierw trochę ich poobserwować. Wyszedł z domu, nie zsuwając jednak z głowy kaptura. Usiadł przy ścianie budynku, opierając się o niego delikatnie, by nie nadwyrężyć pleców.
    Gdy zaczęli się rozkładać, przerzucił swoje spojrzenie na dziecko, młodsze od niego. Czy powinien zważać na jego wiek? A co, jeśli kiedyś jeszcze się spotkają? A może ci ludzie zostaną odpowiednimi partnerami w działaniach? Odwdzięczą się za przysługę, czy może otrują, tak samo jak świętej pamięci grzybiarz? Postanowił się przekonać, dzięki większej obserwacji.
  -Na razie muszę odpocząć. Jestem trochę zmęczony, em... nauką.-powiedział do mężczyzny w trakcie usadawiania się na swoim miejscu
    Czy powinien wymyślać jakąś historyjkę o swojej rodzinie? Miał teraz chwilę, by to przemyśleć. Może jego rodzice okazaliby się zdrajcami? Nie, to nie brzmi zachęcająco. A co, gdyby byli bohaterami? Gdyby okazali się ludźmi, którzy uratowali tysiące istnień swoją odwagą? To byłaby dobra opcja. Ale... dopóki nie zapytają, trzymał te bajeczki dla siebie.
  -Miłej zabawy.-dodał jeszcze uprzejmym tonem, chcąc wyjść na dobrego gospodarza
    Nie wiedział o tych ludziach zbyt wiele, lecz miał nadzieję, że z obserwacji dowie się czegoś więcej, a w razie potrzeby... spyta dzieciaka. Maluchy często są bardzo gadatliwe i nie umieją dotrzymać tajemnicy. To też wydawało się dobrym planem.
    Tyle myśli chodziło po głowie młodego Samotnika, że sam nie wiedział, którą częścią planu zająć się na początek. Pozostał więc przy obserwacji, chcąc poznać swoich przyszłych współpracowników, bądź ofiary. To miało okazać się w najbliższej przyszłości.

    Chłopak przyglądał się rodzinie, co z ich punktu widzenia mogło wydawać się niegrzeczne. Starał się zrozumieć, dlaczego są tacy szczęśliwi w swoim towarzystwie. Nie pamiętał już, jak to jest mieć ojca i matkę, mimo że pewnie gdzieś sobie żyli. Po chwili spojrzał na psa, który również patrzył w tej chwili na niego. Gdy ich spotkania się zbiegły, pies podkulił ogon i odszedł, idąc w stronę lasu. Chłopak wiedział, co tam jest, więc postanowił działać. Wstał z miejsca jak najszybciej mógł i ruszył biegiem w kierunku rodziny.
  -Pies wam ucieka!-wskazał w miejsce, gdzie udało się zwierzę
    Nie miał najmniejszej ochoty tłumaczyć się ze zwłok czy krwi, które pies mógł tam znaleźć. Wolał więc grzecznie zwrócić im uwagę, iż zwierz oddala się od ich miejsca postoju. Jednocześnie, będąc już przy nich rzucił okiem na to, co mieli ze sobą. Na jego nieszczęście brzuch odezwał się właśnie w tej chwili; no cóż. Nie mógł najeść się wystarczająco zatrutą zupą, by stoczyć walkę, odpocząć i nie być głodnym. Opuścił lekko głowę, by kaptur zakrył całą jego twarzy. Czuł się skrępowany.
    No i znów się zacznie. Byleby tylko ten irytujący dźwięk nie odciągnął uwagi rodziny od zwierzaka. Jakby ten znalazł zwłoki, cała historia o bohaterskich rodzicach mogłaby pójść między bajki. A nikt z wielkich bohaterów nie miałby takiej pokraki w rodzinie, która opiekując się dzieckiem zginęłaby od rany tego rodzaju. Odwrócił się o 90 stopni tak, że mógł śledzić wzrokiem futrzaka. Nie chciałby zabijać zwierząt bez potrzeby; w końcu jeszcze niczym mu nie zawiniły na tyle, by zdychać.

Zmęczona ostatnimi wydarzeniami kroczyłam przed siebie, kierowałam się w stronę głównej siedziby samotników. Nawet nie spostrzegłam jak słońce schowało się za horyzontem, a na niebo wkroczył księżyc. Tej nocy świecił wyjątkowo jasno, a może mi się tylko tak wydawało, któż to wie. Tak więc przemierzałam mroczny las w świetle księżyca, czułam się z tym dobrze, nie odczuwałam strachu, lecz dziwną ekscytację nocnym spacerem. Moją spokojna wędrówkę przerwał  cichy dźwięk, powoli zwalniałam aż całkiem stanęłam. Rozejrzałam się po okolicy, lecz niczego podejrzanego nie widziałam. Stałam tak kilka uderzeń serca i czekałam aż coś się wydarzy, mogłam się spodziewać wszystkiego w końcu to las Airando. Po chwili dziwny szmer się powtórzył, prawdopodobnie epicentrum tego dźwięku znajduje się w krzakach. Z słyszalnym westchnieniem wkroczyłam w ciemną ścianę lasu. Przygotowana na wszystko poluzowałam łańcuchy, tak że niemal dotykały ziemi.

Powoli zagłębiałam się w gęstwinie mrocznego lasu. Ostrożnie stąpając kroczyłam przed siebie, w tym gąszczu pradawnej puszczy. Dziwny dźwięk wydawał się teraz wyraźniejszy i jego centrum było coraz bliżej. Moja niezaspokojona ciekawość była doprawdy irytująca Gdy z słyszalnego niewyraźnego dźwięku, który dotychczas do mnie docierał zaczęłam wyłapywać poszczególne słowa. Uświadomiłam sobie że mam do czynienia z ludźmi, co było trochę dziwne w sercu mrocznego lasu, który jest na ogół omijany szerokim łukiem. No cóż postanowiłam podejść do owych nieznajomych i przysłuchać się ich rozmowie. Oczywiście mogłam podejrzewać że są to przestępcy, którzy bez zastanowienia zhańbili, by młodą kobietę, Jednak nie przejmowałam się tym , ponieważ potrafię potrafię zatroszczyć się o swoja cnotę. Moje małe podchody niestety zakończyły się fraskiem, zdemaskowała mnie mała sucha gałązka. No cóż pech, ale nie przejęłam się tym postanowiłam wyjść im naprzeciw. -Witajcie wędrowcy na drodze, czy pozwolicie bym się do was przysiadła. Jestem mała bezbronną dziewczynką i zabłądziłam w tym strasznym lesie.