Ninja Clan Wars

Rozległy się krzyki. Przerażone glosy należały do żony i córki zleceniodawcy. Nie wiedziały, co się dzieje. Dopiero kiedy mężczyzna uświadomił je, że zasłona dymna powstała z inicjatywy przyjaciela, uspokoiły się. Dym może i był dobrym pomysłem, aby ograniczyć zdolność widzenia napastników, jednak nie było trudne domyślić się, że ofiary będą próbować ucieczki przez bramę, która była ich przepustką do przystani. Chwilę później słychać było jakiś głuchy odgłos i szczęk oręża. Najwidoczniej któryś z napastników postanowił podjąć bardziej zdecydowane kroki. Zanim zdążyłeś w jakiś sposób zareagować, pod twoimi nogami leżał już inny mężczyzna, ubrany w czarny płaszcz. Pod nim znajdowała się spora kałuża krwi, a w nim skąpana ostra katana. Tuż za sobą usłyszałeś kolejne odgłosy walki.

Najwidoczniej młody ninja postanowił w końcu się ruszyć i spróbować rozprawić się z przeciwnikiem. Łatwo było zauważyć, że brak mu potrzebnego doświadczenia. Kiedy spróbował ranić jednego z napastników, nawet nie zatrzymał się, by zobaczyć, czy go trafił. Gdyby został tam jeszcze na chwilę, zorientowałby się, że katana wbiła się mu między żebra, więc wystarczyłoby wymierzyć mu jeszcze jeden cios tym orężem, by bilans straconych po obu stronach wychodził na 0. Na szczęście, nie pozostawał w walce samotny. Los mu sprzyjał, że na pierwszej misji pracował w zespole. Sprzymierzeniec dokończył rozprawianie się ze zranionym przeciwnikiem za Takai'a. Ten zaś pobiegł szukać rodziny, którą miał bronić, lecz z powodu tego dymu i całego zamieszania nie mógł ich nigdzie dostrzec. Należało ciągle pamiętać, że tylko jeden z napastników został pokonany.

Czym prędzej zmierzaliście w stronę bramy. Po tym, jak opuściliście chmurę dymu, mogliście nareszcie wszystko normalnie widzieć. Tuż za Wami wybiegły dwie ciemne smugi, które rozpoczynały pościg. Wyglądało na to, że nie odpuszczą one tak łatwo. Byli to ludzie, których atutem z pewnością była szybkość, gdyż potrafili poruszać się tak szybko, że ledwo można było ich dostrzec. A co dopiero bronić się przed ich atakami. Z racji tego, że dwaj ochroniarze biegli z tyłu, dość szybko dosięgła ich zagłada - byli po prostu zbyt wolni. A co dopiero trzeba powiedzieć o dziewczynce, która musiała wdrapać się na plecy tacie, aby szybko opuścić to miejsce. Napastnicy byli coraz bliżej przerażonej rodziny. A do ich obrony zostałeś Ty sam. W innych okolicznościach mógłbyś pewnie polegać na sile głowy rodziny, jednak nie w tym przypadku. Bardziej miał w głowie ratowanie ukochanej córki i żony, niż walkę z przeciwnikami.

Kiedy zajmowałeś się obydwoma przeciwnikami, rzeczywiście zdobyłeś dla chronionej rodziny nieco czasu. Pierwszy z napastników odniósł tak poważne obrażenia, że nie był w stanie pozwolić sobie na jakikolwiek ruch, który mógłby wam zaszkodzić. Z kolei z drugim nie miało już pójść tak łatwo. Okazało się, że dobrze zna sztuczki, stosowane przez ninja. I jak się okazało później, sam także potrafił posługiwać się TaiJutsu. Kiedy twoja noga zmierzała w jego stronę, szybkim ruchem zaatakował ją swoim łokciem. Tym samym uniemożliwił Ci trafienie go, zadając przy okazji potworny ból (ruch - Kosa Ho). Miałeś jednak niesamowite szczęście, że nie złamał Ci nogi. Wyprowadził kolejny atak, tym razem w brzuch, który odrzucił Cię od niego na kilka metrów.
W tym samym czasie, przed rodzina, która już miała wbiec w przejście przez bramę, pojawił się zaginiony przeciwnik. Co więcej, po drugiej stronie tunelu również zjawiła się jakaś postać.

Przeciwnik związany pierwszym wodnym wężem padł z wycieńczenia. Nie był w stanie się poruszyć, w tej chwili walczył jedynie o przeżycie. Jedno było pewne - nie mógł w żaden sposób zaszkodzić uciekającym. Drugi z napastników również nie potrafił poradzić sobie z tą techniką. Ich Takai, oj przepraszam, pan Doi, miał już z głowy. Mógł teraz szybko zmierzać w stronę bramy, gdzie szykowała się kolejna część jatki. W tym celu rzucił w tamta stronę swoim jedynym kunaiem, a przy okazji - swoją jedyną bronią. Czy było to mądre posunięcie?
Zanim jednak broń osiągnęła zamierzony przez młodego ninja cel, stało się coś, czego chyba nikt się nie spodziewał. Dało się słyszeć krzyk: Katon: Karyuu Endan! i natychmiast cały tunel, do którego prowadziła brama stanął w płomieniach, pochłaniając również przeciwnika znajdującego się przed rodziną i szykującego się do ataku. Mężczyznę i zagrożone kobiety zostały ściągnięte z linii ataku w błyskawicznym tempie, dzięki dwóm postaciom, które pojawiły się praktycznie znikąd. Odsunęły uciekających ludzi i pozostał po nich jedynie biały obłok.
Kiedy ogień zgasł, z bramy wydobywał się dym. Po chwili, wyłoniła się z niego jakaś postać. Okazał się nią być nie kto inny, jak chudy towarzysz mężczyzny, który zniknął w drodze do posiadłości rodziny.

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2012-09-19 14:25:48)

Trzyosobowa rodzina nie wiedziała, co się właściwie stało. W jednej chwili mieli przed oczami ogromne płomienie, które już miały ich sięgnąć, a w drugiej leżeli pod ścianą jednego z budynków, wtuleni w siebie nawzajem. Dało się słyszeć łkanie najmłodszej członkini rodziny, wszyscy trzęśli się ze strachu. Kiedy usłyszeli, że chudy mężczyzna rozmawia z Takai'em, otworzyli oczy i spojrzeli w tamtą stronę. Wtedy dopiero zdali sobie sprawę, co ich ominęło. W oczach matki pojawiły się łzy szczęścia, kiedy zobaczyła, że mogą kontynuować drogę na przystań. Chudy złapał młodego Samotnika pod ramię i pomógł mu podróżować dalej w towarzystwie rodziny. Okazało się, że po wyjściu z tunelu, do którego prowadziła ta strategiczna brama, trzeba było przebyć tylko kilka metrów, kiedy oczom ukazywało się morze i ogrom statków. Pech chciał, że Takai musiał pomęczyć się jeszcze chwilę, gdyż łódka, którą miała podróżować eskortowana rodzina, była zacumowana na samym krańcu portu. Poza tym, również i tutaj mógł się na nich ktoś czaić. Młody Inuzuka odetchnął z ulgą dopiero wtedy, gdy wtoczyli się na pokład. Mężczyzna, od którego otrzymał to zlecenie, opuścił łajbę jeszcze na chwilę, po czym uścisnął mocnym gestem dłoń chłopaka i podziękował mu. W drugiej ręce trzymał już przygotowany worek z pieniędzmi (500 Ryo - nie sumuje się z wynagrodzeniem za sesję!) i wręczył mu go. Jeszcze raz podziękował, a kiedy znalazł się już przy swojej rodzinie odpłynęli. Dokąd? Tego nie wie nikt.

Wyszłam z pokoju, od którego klucze leżały na szafce, więc był teraz zamknięty. Koło mnie szła Aki, która nie była świadoma ostatniej nocy, którą samodzielnie spędziła na dworze. Popołudniu było zdecydowanie cieplej, zwłaszcza, że dzisiaj świeciło słońce. Przechadzałam się bez celu po ulicach miasta, z jednej strony łudząc się, że wpadnę na Shinsaku. Jednakże rozmaitość różnych zapachów w mieście nie pozwalała mi go namierzyć, więc dość powolnym krokiem udałam się w stronę oczka wodnego, od którego tak naprawdę wszystko się zaczęło. Ku mojemu zdziwieniu - poczułam tutaj zapach ostatniej nocy, który tak dobrze pamiętam. Czym prędzej poszłam za nim, nie chcąc go zgubić z tropu, ponieważ dochodził on z głębi miasta. Miałam nadzieję, że to jego właśnie wtedy spotkam... Po chwili tak też się stało - dojrzałam go w tych wszystkich wąskich uliczkach idącego z siatkami, szliśmy w tę samą stronę. Nieznacznie przyspieszyłam, a kiedy byłam już nieopodal, zrobiłam dwa szybsze kroki, wskakując na plecy chłopaka. Po cichu pocałowałam go w lewe ucho, dopiero później się kulturalnie witając. -Cześć, Shinsaku. Byłam bardzo onieśmielona, gdyż chciałam, aby coś z tego było w przyszłości, nie chciałam nic zepsuć. Kiedy tak siedziałam na chłopaku, niczym na rumaku, podparłam się ramionami o jego barki, a w tym samym miejscu spoczęły moje piersi, które oplotły szyję Wyrzutka. O dziwo były one dość miękkie w dotyku, co znaczyło tylko jedno - nie miałam na sobie stanika.

Siedziałam odprężona na ciele osoby, na której tak naprawdę mi zależało. Wtedy już byłam pewna tego, co do niego czuję. Zauważyłam, że przestraszyłam nieco chłopaka, aczkolwiek chyba nie zrobi mi z tego powodu jakichś wyrzutów... Lekko zakłopotana tym, że nie odpowiedziałam mu od razu szukałam odpowiednich słów, język mi się plątał, a i tak powiedziałam więcej, niż chciałam. -Nawet bardzo, ale wciąż... Wciąż nie mogę przestać o tym... Myśleć. - ledwo powstrzymałam się od powiedzenia zbyt wielu słów za dużo. Nie chciałam brać tego ciężaru na siebie, dlatego dość szybko zmieniłam temat. -A ty jak spałeś? Zapytałam chłopaka, próbując zapomnieć o tym, co przed chwilą palnęłam. Aki trzymała się tuż za nami, aby nie podchodzić pod nogi.

Z chęcią wysłuchiwałam słów chłopaka i czułam dziwne, lecz przyjemne, ciepło w środku, kiedy słyszałam jego głos. Żartobliwie wystawiłam nieznacznie język w jego stronę, kiedy ten próbował dostrzec moją twarz, która skrywała się gdzieś za nim. -Może kiedyś to powtórzymy? - zapytałam, lekko śmiejąc się, chcąc nadać temu bardziej żartobliwą formę, ale w głębi serca czułam coś innego. Gdy doszliśmy do oczka wodnego, które już dzisiaj widziałam, powoli zsuwałam się po ciele chłopaka, ocierając się o niego praktycznie całym ciałem. Usiadam na ławce, poprawiając włosy, które były roztrzepane po ostatnich wydarzeniach, a nie miałam wcześniej czasu na takie zabiegi. Lekko pociągnęłam chłopaka za rękę, aby ten usiadł koło mnie, kiedy ja już to uczyniłam.

Każde słowo, które wypowiadał chłopak, trafiało głęboko do mojego serca. Kiedy tylko zbliżył swoje wargi, chętnie odwzajemniłam czuły gest, a gdy Shinsaku już siedział wygodnie, chciałam poczuć go przy sobie, mimo, iż siedziałam dokładnie koło niego. Usiadłam mu na kolanach, delikatnie opadając na jego nogi. Podpierałam się stopami o obudowę ławki, która dla większości służyła jako podłokietnik. Prawą rękę przełożyłam przez szyję Shinsaku, cichutko mówiąc. -Ciii.. Zbliżyłam się do niego jeszcze bardziej, sięgając wargami jego ust... Moja druga ręka powędrowała w podobne miejsce do poprzedniej, a dłońmi trzymałam głowę chłopaka od tyłu, delikatnie dociskając ją w swoją stronę. Potrzebowałam wtedy namiętnego pocałunku, chciałam poczuć ciepło warg Shinsaku, który był jedyną osobą na której mi zależało. Wiedziałam, że chłopak był głodny, ale nie mogłam się powstrzymać od chwili intymności...

Czułam się dość dziwnie odrywając chłopaka od jedzenia, którego jeszcze nawet nie zaczął. Z jednej strony podziałało to jako test, czy naprawdę coś do mnie czuje, bo inaczej z pewnością odrzuciłby mnie. Ocknęłam się z rozkoszy dopiero po chwili. Było to po prostu tak wspaniałe doznanie, że nie mogłam się powstrzymać od ust Shinsaku i jego samego, było to zbyt silne uczucie, którym go darzyłam. Każdy dzień spędzony bez niego był dla mnie dniem straconym. W końcu jednak się powstrzymałam od jego warg i patrząc mu prosto w oczy, uśmiechałam się od ucha do ucha. Byłam naprawdę szczęśliwa, kiedy spędzałam z nim czas. Opuściłam jedną z dłoni na wysokość twojej szyi, przekładając ją na drugą stronę i podtrzymując na barku. Drugą ręką sięgnęłam do siatki, którą przyniósł Shinsaku. Udało mi się wyciągnąć bułeczkę i puszeczkę, w której prawdopodobnie było coś do smarowania. *Ale nie mamy przecież żadnych sztućców... - pomyślałam sobie, kiedy patrzałam na to, co trzymałam w jednej ręce. Podkuliłam nieco nogi, trzymając stopy przy jednym z twoich ud. Był to celowy zabieg, ponieważ mogłam wtedy położyć pieczywo na swoich nogach, aby otworzyć blaszany pojemnik... Uniosłam go nieco ku swojej twarzy i zębami chwyciłam metalową zawleczkę, w ten sposób ujawniając jego zawartość. Uśmiech wciąż promieniał na mojej twarzy, ale po chwili moje usta się otworzyły. -Wiem, że to będzie dość nietypowe, ale mam fajny pomysł, w co zagramy... Z pewnością Ci się spodoba! Zamknij oczy i otwórz buzię. Oznajmiłam chłopakowi, że coś planuję, no i nie było opcji, żeby się nie zgodził. Odłożyłam pastę na talerz, którym obecnie była moja krótka spódniczka i chwyciłam za bułkę, która dzięki mnie poszybowała w zawartość pojemnika. Wsadziłam ją dość głęboko, aby pasta swobodnie do niej przyległa i następnie pokierowałam jedzenie do swoich ust, odgryzając kawałek bułki. Trzymałam ją chwilowo w ustach, które powędrowały w stronę otwartej buzi Shinsaku. Po raz kolejny połączyłam nasze wargi, ale tym razem w dość nietypowym celu. Wypchnęłam językiem zawartość z mojej jamy ustnej w stronę chłopaka, dodatkowo rozkoszując się jego ciepłymi ustami, które sprawiały mi tak dużo przyjemności. Nie wiedziałam, co o mnie sobie pomyśli po takiej akcji, ale byłam optymistycznie nastawiona, w międzyczasie powtarzając sekwencję bułki i pasty, aby mieć ją przygotowaną na późniejszą chwilę. Namiętne ruchy wargami z pewnością utrudniały spożywanie pokarmu, ale grunt to czerpać z tego przyjemność i wspólną zabawę.

Ostatnio edytowany przez Rin (2012-09-20 18:19:44)

Rozkoszowałam się każdą chwilą tego dość nietypowego posiłku, który także zaspokajał inne potrzeby. Po chwili siedzenia w ten sposób, moje ciało trochę drętwiało, dlatego postanowiłam usiąść w inny sposób. Wciąż siedziałam na chłopaku, aczkolwiek moje nogi oplotły biodra Shinsaku. Uprzednio, nim zetknęłam stopy z jego ciałem, ściągnęłam prawego buta o lewą stopę i analogicznie - lewego o prawą. Wtedy mogłam się odprężyć i przytulić się do chłopaka, kontynuując te intymne chwile. Nie dało się ukryć, że siedząc w ten sposób, nasze miednice się stykały i to w dość szerokim zakresie, a w dodatku przygniatałam jego strefę intymną. Nie wiedziałam czy taki stan rzeczy będzie mu odpowiadał, ale chwilowo nie słyszałam sprzeciwów. Nie zważając na liczny czas, który już upłynął, wciąż chciałam spędzać z chłopakiem czas. Wiedziałam, że to, co czuję jest prawdziwe, ale nie wypadało wylatywać z taką propozycją jako pierwsza. Wolałam usłyszeć to od chłopaka, wiedziałam, że jeżeli on się przełamie to z pewnością czuje to, co ja... Starałam się tym nie przejmować i kontynuować wspólny posiłek.

Czułam się z każdą chwilą coraz mniej pewnie. Z jednej strony bardzo chciałam być z chłopakiem z moich snów, ale z drugiej, sama nie wiedziałam co z tego będzie. Nie znałam chłopięcego podejścia do tej sprawy albo Shinsaku nie dorósł jeszcze na tyle, aby być gotowym na bardziej zobowiązujące rzeczy. Siedziałam dość twardo, specjalnie dociskając większym ciężarem na chłopaka. Czułam to, co powinna byłam czuć na swoich jasnoróżowych majtkach, co stymulowało większe napięcie. Kiedy oboje już skończyliśmy wspólny posiłek, odezwałam się jako pierwsza, dość niepewnym i cichym głosem, ledwo wyduszając z siebie resztki słów. -Chyba... Powinniśmy o czymś porozmawiać. - odezwałam się do chłopaka, jednakże nie przechodziłam do szczegółów.

Byłam niepewna, czy miałam mówić to chłopakowi, który być może nie zrozumiałby powagi sytuacji. Wzdychałam dość głęboko, co można było usłyszeć bez żadnego wsłuchiwania się. -To nie oto chodzi... Chciałam z jednej strony rozluźnić napiętą sytuację, aczkolwiek temat wymagał niemałej powagi. W końcu nabrałam pewności i próbowałam mówić w miarę zrozumiale. -Pamiętasz wtedy, w nocy? Ostatnio miałam okres tydzień temu... - z mojego oka spłynęła łza - nie wiedziałam czy była ona łzą szczęścia czy smutku, wszystko zależało od Shinsaku. W sumie zastanawiałam się czy tak w prawdzie zrozumiał on moje słowa, ponieważ mówiłam w pewnym sensie kobiecym szyfrem.

Widziałam to, że chłopak nie za bardzo orientował się w tych tematach, z resztą, czego tu się dziwić. Nasze pocałunki nie były tak samo piękne i namiętne jak wcześniej, był to moment, w którym nie byłam pewna co do swoich uczuć. Łzy po policzkach spływały mi mimowolnie, co powodowało, że moje oczy świeciły niczym kryształy. Po raz pierwszy doszło do momentu, w którym odmówiłam, rozłączając nasze wargi. Wtuliłam się w chłopaka, bez słowa, płacząc w jego ramię. Sytuacja dość szybko obróciła się o 180` do tego właśnie stanu. Nie wiedziałam, co mogło mnie podbudować w tej chwili, ale liczyłam tylko na jedno - wsparcie. Nie odzywałam się, jeżeli nie liczyć do tego dość wyraźnego szlochu, który towarzyszył licznym łzom, które uronione zostały przez moje oczy...

Patrzałam załzawionymi oczyma na chłopaka, a na policzkach miałam dwie rzeki. Negatywne myśli przepełniały mnie do czasu, aż się odezwał. Przestałam płakać dokładnie w tym momencie, aczkolwiek miałam teraz wyrzuty z innego powodu. -Przepraszam, że tak Cię odstawiłam... To jest silniejsze ode mnie. Odpowiadałam dość mało zwięźle, robiąc duże pauzy między słowami, ale w końcu na mojej twarzy ponownie pojawił się promienisty uśmiech, który kontrastował z moimi oczyma, które błyszczały się dalej z powodu nadmiernego nawilżenia ich. Nieznacznie otworzyłam usta, ponawiając to, co ostatnio zepsułam z dość nietypowego powodu. Po kilku pocałunkach nabrałam pewności, że chłopak nie kłamał i zaczęłam robić to równie namiętnie, co przed zastanawianiem się o bycie. Po jakże pięknej chwili, błagalnie powiedziałam do Shinsaku. -Zabierz mnie stąd... Nie chcę patrzeć na tę ławkę. Wciąż trzymałam się na nim, ale mój ciężar najwyraźniej mu nie przeszkadzał albo nie dawał po sobie tego poznać.

Chętnie powracałam do tych miłosnych wątków, zrzucając los przyszłości na późniejszą chwilę. Dopiero teraz dotarło do mnie, że chłopak zrozumiał moje ostatnie słowa i w dodatku się tym nie przejął, a nawet wręcz przeciwnie. Shinsaku zapewnił mi dodatkową atrakcję, jaką był pobyt na drzewie. Dobrze, że nie musiałam sama się na nie wdrapywać, gdyż po raz kolejny zapomniałam o swoim obuwiu, do którego raczej nie miałam zbyt wielkiej pamięci. Wchodzenie boso z pewnością skończyłoby się nie tylko obtarciami, ale z pewnością czymś więcej. Powoli się ściemniało, co znaczyło, że spędziliśmy ze sobą cały, boży dzień. Co do Aki - pozostała ona przy ławce, na której ostatnio siedzieliśmy, gdyż tam zasnęła - nie miałam zamiaru niepotrzebnie jej budzić. Poprawiłam się nieco, aby nie zedrzeć sobie stóp o pień, na którym opierał się chłopak. Wciąż siedziałam, przygniatając jego prostatę i z pewnością nie tylko, próbowałam się odprężyć, namiętnie całując się z miłością swojego życia - od dzisiaj mogłam już spokojnie tak nazywać Shinsaku, który na swój sposób wyznał mi to, co do mnie czuje... Na chwilę przerwałam intymne chwile, aby się odezwać. -Wiem, że czujesz to samo, co ja... Pragnę spędzić z Tobą resztę swojego życia, bez względu na to czy doszło do zapłodnienia. Jeżeli będziemy mieli dziecko - chcę je urodzić, dla Ciebie. Wyznawałam mu swoje uczucia z lekkością. Chwilowo nie wracałam do przyjemnego sposobu spędzania czasu, chciałam porozmawiać.

O dziwo mówienie o takich sprawach zaczęło przychodzić mi z łatwością, biorąc pod uwagę to, że kiedyś wstydziłam się zapytać kogoś o jego imię. Wciąż czułam, że odnalazłam miłość swojego życia i raczej nic już tego nie zmieni. Mój głos był równie spokojny i zdecydowany, co poprzednio. -To, czy dane będzie nam posiadać dziecko dopiero się okaże za kilka-kilkanaście dni. Jednakże z tego, co mi wiadomo, biorąc pod uwagę nasz wiek jest bardzo duża szansa. Podtrzymywałam rozmowę, powoli sięgając w naszą wspólną przyszłość. I pomyśleć, że całe życie ułożyła jedna, wspólna noc. W tym momencie nie miałam już odwrotu i musiałam powoli przygotowywać się na nieprzespane noce i liczne stresujące sytuacje... Przede wszystkim powinnam przystopować z niepotrzebnymi, niebezpiecznymi walkami.

Byłam ucieszoną tą rozmową z Shinsaku, która z pewnością mocno podbudowała nasze wspólne relacje, które nie kończyły już się tylko na intymnych gierkach, które z jednej strony były bardzo przyjemne. Z uśmiechem na twarzy wysłuchiwałam kolejnych słów wybranka mojego serca, a kiedy skończył, sama się odezwałam. -Z pewno... - tak właśnie brzmiała moja wypowiedź, ponieważ ktoś skutecznie zamknął moje usta. Żartobliwie wsunęłam język między wargi chłopaka, kładąc dłonie na jego barkach, a później sięgając w zgięcie dzięki któremu mógł poruszać ręką w tak szerokim kącie. Prościej można było to nazwać pachą. Jak nietrudno się domyślić, zaczęłam go łaskotać obiema dłońmi, sama przy tym nieźle się bawiąc i śmiejąc. *To będą najpiękniejsze chwile mojego życia... - pomyślałam sobie, totalnie zapominając o skończeniu poprzedniej wypowiedzi. Czułam się wyśmienicie w jego towarzystwie. -Od dzisiaj jesteśmy ze sobą na dobre i na złe. - dodałam, jeszcze głośniej śmiejąc się z zabawy, jaką było łaskotanie Shinsaku.

Kiedy tak łaskotałam chłopaka, nagle poczułam, że spadamy w dół... *Będzie mokro... Pomyślałam sobie, kiedy oboje wpadliśmy do zimnej wody. Normalnie byłabym zła na osobę, która potraktowałaby mnie w taki sposób, ale coś wpływało na moje zachowanie, że obracałam to w żart. Mokra koszula skutecznie przylegała do mojego ciała przez co wydał się jeden fakt - nie nosiłam stanika i teraz każdy mógł spokojnie to dostrzec, gdyż sutki wiernie odzwierciedlały się w materiale. Nie przejmowałam się tym zbytnio, ponieważ i tak było już ciemno. Ledwo wynurzyłam się z wody, a on był już przy mnie. Odgarnął moje włosy i pocałował mnie. Ostatnio dość często to robiliśmy, ale w żadnym stopniu nie robiło się to nudne, a nawet przeciwnie - każdy pocałunek robił ochotę na kolejny. Dłońmi delikatnie przejeżdżałam po szyi chłopaka, delektując się jego wargami, będąc ponad pas zanurzona w wodzie. Mokre ciuchy czy też zimna woda w ogóle mi nie przeszkadzały.