Ninja Clan Wars

Zaraz po zeskoczeniu chłopaka w głąb otworu, jego nogi poczuły grunt. Wszystko wskazywało na to, że wysokość mierzyła najwięcej 4 metry. W przeciwnym razie, nogi poczułyby o wiele większy nacisk niźli ten co przed chwilą.
Poza suchym podłożem, nie było nic wiadomo, ponieważ panowała wszechobecna ciemność. Pierwsze co Senti miał zamiar, to nakreślenie dłońmi, po omacku terenu, ale wybił sobie ten pomysł natychmiast. W taki sposób mógł w bardzo prosty sposób aktywować jakąś pułapkę, czy cholera wie co. Na pewno taka gruba ryba się dobrze ubezpieczyła przed niechcianymi gośćmi. Odsunął się, słysząc jak schodzą kolejni towarzysze.
Przewidział doskonale reakcję przyjaciół na jego słowa. Wiadomym było, że będą się chcieli chronić. Trzeba jednak pamiętać, że w takim momencie się zapomina o więzach, bo są one tylko słabością. Kaguya nie miał zamiaru nawracać i wpajać swoich ideałów reszcie toteż, postanowił ruszyć dalej w milczeniu. Szybko się zatrzymał - nie miał żadnego źródła światła, a bez tego nie rady dalej podróżować. Na pewno nie tak niebezpiecznym terenie ja ten. Na szczęście, Gisaku rozwiązał szybko ten problem. Przewidział doskonale warunki panujące niżej i wziął ze sobą pochodnie. Oczywiście Senti szedł pierwszy, więc odruchowo wyciągnął rękę do partnera, chcąc wziąć, póki co jedyne źródło światła. Niestety, ten nie miał chyba zamiaru tego uczynić, a my nie mieliśmy czasu na fochy.
- Ehh... a ten jak zawsze musi odstawiać scenki. Gisaku Kiedy się nauczysz, że nie musisz dbać o innych?
Samotnik spojrzał na swojego klona ciężkim wzrokiem, a ten zanim zrozumiał to co się zaraz stanie, stał się zwykłą pochodnią, która leżała teraz na ziemi. Henge no jutsu wyszło tak ja powinno. Senti podniósł pochodnie, a następnie szybkim ruchem zapalił ją od tej, którą trzymał Uchiha. Płomień szybko pochłonął górną cześć pochodni, dając co raz więcej światła i jeszcze większą widoczność nie poprzednio,
Nie chciał zgrywać twardziela, czy też lidera. Szedł pierwszy, więc naturalną koleją rzeczy, był fakt, że musiał zadbać o wszystko, ponieważ to on, a nie kto inny, stawiał pierwsze kroki po nowym gruncie i na pewno nie chciał stracić w głupi sposób swoich nóg.
- Słuchajcie, nie mam zamiaru udawać mądrzejszego niż jestem, lecz widzę, że nikt wcześniej o tym nie wspomniał, a ja chcę być w pełni gotowy na każdy wypadek. Gisaku-san, aktywuj sharingana, proszę. Ichuza-san, bądź gotów z medycznym jutsu. Arisa-chan, idziesz ostatnia, więc patrz uważnie, czy przypadkiem ktoś nas nie zajdzie od tyłu... Cholera wie co tu może się zdarzyć...
Zatrzymał się na moment, po czym z jego ust padły kolejne słowa.
- A teraz odsuńcie się trochę...
Kaguya się naprężył, a z jego rąk i nóg, wystrzeliły ostre jak brzytwa i twardsze niż stal kości, gotowe zarówno do ofensywy jak i defensywy. Widok nie był ciekawy, tym bardziej, że ubranie zostało również podziurawione, najeżone kończyny nie były codziennym zjawiskiem.
- Ruszajmy...

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Po chwili do jaskini wpadł mój klon. Rozejrzał się on po czym stanął obok Sentiego. Po równej minucie w kryjówce Basaia pojawiłem się prawdziwy ja. W mojej dłoni dzierżyłem pochodnię, która dawała troszkę światła. Nie minęła chwila gdy Senti zwrócił się do mnie z prośbą, o przekazanie mu pochodni. Zrobiłem głupią minę i spojrzałem na niego.
Człowieku, osoba, która tak usilnie chce iść przodem musi myśleć. pomyślałem. Po chwili jednak w dłoni mojego bądź, co bądź przyjaciela pojawiła się pochodnia. Byłem tym faktem zadowolony. Nie musiałem oddawać mu swojego źródła światła. Po chwili aktywowałem Sharingana. Jednak przybrał on formę trzyłezkowego. Nie chciałem tracić chakrę na inne formy mojego Kekke Genkai. Jeszcze nie teraz.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Pierwsze co powiem, to że ten pomysł z pochodnią jest jednym z większych faili jakie widziałem na tym forum. Zapalając klona zamienionego w pochodnię zapalasz tego klona więc on powinien zniknąć ale dobra przemilczę to do czasu ogarnęcia tego przeze mnie i Katsuro


Oto pierwsi bohaterowie odkryli położenie jednej z ukrytych kryjówek Basai'a. Tam gdzie trafili było ciemno i dosyć ciasno jednak po kilku krokach na bocznych ścianach zapaliły się wiszące świeczki. Jak to działa, Nie wiadomo, gdyż ściany są na tyle grube, że nawet Gisaku ze swoimi czerwonymi oczami nie jest w stanie ich przejrzeć.  Po oświetleniu wąskiego korytarza bohaterowie zauważyli wiszący zwój, na którym widniała jakby frekwencja:

Osoby w placówce: 9
Ilość kapsuł: 15.298

Dotarcie do bazy to tylko połowa z wyznaczonego zadania, trzeba zdobyć teraz jak najwięcej informacji a zwój działający jak wykrywacz organizmów potwierdził tylko, że czwórka ninja nie jest tu sama. Korytarz prowadzi w dwie strony a działać trzeba jak najszybciej. Czas na decyzję w sprawie następnych poczynań.

Idąc cały czas przed siebie czułem lekki z tym związany niepokój. Nie mogłem po sobie dać poznać, że z lekka się boję, dziwnie się ostatnio zachowywałem. Niby byłem nieśmiały, potem trochę znudzony przed walką, lecz jednak czułem ten niepokój. Zmieniałem nastrój by nabrać trochę powagi, byłem sztuczny, lecz jednak postanowiłem to zmienić. Teraz, jak już ma zacząć się moja prawdziwa historia, będę taki jakim jestem.

- Trzeba się wziąć w garść.. nawet nie wiesz kiedy coś ci wyskoczy.. – Myśląc, nadal podążałem tym korytarzem – Przecież każdy ma marzenia.. ja muszę je spełnić.

Gdy Bunshin Sentiego znikł spalony płomieniem w, który się zmienił, lekko parsknąłem śmiechem. Nie chciałem udawać poważnego, więc zrobiłem rzecz naturalną. Może i nie była ona zbyt przystosowana do klimatu to i tak ten moment był zabawny. Teraz było już troszkę ciemniej, nie chciałem nawet widzieć zakłopotanej miny Kaguy’i.

- Coś tam jest… chyba koniec.. – Ostatnie słowa dodały mi nadziei, że to koniec niebezpiecznych przejść.. jednak tak nie było.

Dochodząc do końca zauważyłem zwój z wypisanymi danymi oraz liczbami. Z tego co mogłem wywnioskować oprócz nas w kryjówce było jeszcze pięcioro osób. Poza tym w bazie postawione było około 15.300 kapsuł.

- Kapsuły.. klony.. więcej klonów, jeżeli to prawda.. nikt tego nie przeżyje.. chyba, że da się to jakoś zabić… - Teraz przez umysł przechodziły mi różne zagadki, nie wiedziałem co jest prawdą.

Nie zawracając sobie teraz tym głowy, usłyszałem głos Sentiego. Chciał on byśmy podzielili się na dwie grupy, i każda z nich weszła do oddzielnego korytarza. Za nim jeszcze dopowiedział z kim by chciał iść, zrobiłem krok do przodu, przybliżając się do niego. Okazało się, że to mnie wybrał, byśmy się poznali, może i tak będzie lepiej.

- Mi te składy pasują.. – Przytaknąłem z lekkim jak zawsze uśmieszkiem na twarzy.

Po chwili w ciemnościach lewego korytarza zniknął mi partner. Usłyszeć tylko mogłem ostateczny krzyk Sentiego, czy idę. Za nim odpowiedziałem na to pytanie, odwróciłem się do towarzyszy, pokazując im język, tak by wyglądało to „To ja idę z Sentim, a nie wy.. !”

Robiąc ostatni gest również zniknąłem w korytarzu, teraz może rozpocznie się zabawa.

Ostatnio edytowany przez Ichuza (2012-03-30 18:19:53)

Widząc jak Senti nie udolnie próbuję wytworzyć drugie źródło światła nie mogłam się powstrzymać i nie zważając na niebezpieczeństwo głośno roześmiałam się. Mimo tego że starałam się jak najbardziej powstrzymać oraz powagi sytuacji jeszcze przez kilka minut nie mogłam się opanować. Wreszcie przyjrzałam się zwojowi  ocierając z oczu łzy które napłynęły mi od niekontrolowanego śmiechu.
-Liczyłam na nieco więcej informacji.Zwój mówi że w placówce znajduję się 9 osób ale czy uznaje wasze sumonery za osoby tego już nie wiemy musimy się przygotować na najgorszy scenariusz czyli że 5 osób jest przeciwko nam, nie wiem czy rozsądnym jest rozdzielanie się, ale chyba nie mamy wyjścia-powiedziałam fachowym tonem chcąc też coś wnieść do naszej sytuacji. Starałam się też ukryć brak wiedzy na temat tego co znajduję się w kapsułach miałam pewne przypuszczenia jednak wolałabym żeby nie okazały się prawdziwe. Bo jeżeli przyjdzie nam się zmierzyć z armią 15 tysięcy klonów to nie wiem czy wszystkie klany razem dały by radę przeciwstawić się tej potędze.

Odetchnęłam z ulgą na szczęście miałam się udać z Gisaku był co prawda dość ponury i małomówny, ale to i tak lepiej od tego schizofrenika z kośćmi na zewnątrz.
-Powodzenia-powiedziałam machając im ręką w odpowiedzi zostałam obdarowana gestem pokazującym język. Najwidoczniej Ichuzie też nie za bardzo podobało się to że musi iść z Sentim.
-Na nas też już czas-starałam nawiązać rozmowę z towarzyszem o czerwonych oczach ten już jednak ruszył już przodem. Ponownie zaznaczyłam dyskretnym znakiem wejście do korytarza aby przypadkiem się nie zgubić i podążyłam za nim.

Ostatnio edytowany przez Arisa (2012-03-30 20:39:46)

Senti szedł ze swoim partnerem ramię w ramię. Zerkał na niego od czasu do czasu, właściwie to bez żadnego powodu, ot tak, z ciekawości. W końcu pierwszy raz został sam na sam z nim, więc towarzyszyło mu dziwne uczucie niepewności. Lecz Ichuza wydawał się w porządku - jakby inaczej, uratował przecież młodemu Kaguyi rękę. Gdyby wtedy nie przyszedł, za pewne wykrwawił by się na śmierć, lub Matsuo dobił go wcześniej. Teraz za to mógł iść obok niego, jak z najlepszym przyjacielem, ufając ślepemu losowi.
Chłopak bał się również o Gisaku i Arisę. Gdy tylko o nich pomyślał, miał natychmiast motyle w brzuchu. Ta misja wydawała się na naprawdę trudną, toteż głębsze rany powinny być oczywistą oczywistością. Co jeśli sobie nie poradzą? Co jeśli zginą? Senti nigdy by sobie tego nie wybaczył. Nigdy.
- Martw się o siebie. Nikt nie powiedział, że akurat ty przeżyjesz.
Zabrzmiał głos wewnątrz głowy Sentiego. Był to wysoki i roznoszący się echem głos, który przyprawiał o ciarki w głowie. Kaguya nie miał zamiaru się dać ponownie omamić temu "czemuś".
- Nie wiem o co ci chodzi. Czego chcesz ode mnie? Kim jesteś?
Może i zabrzmiało to banalnie, ale właśnie takich odpowiedzi szukał. Kim było te "coś", które napadło go wtedy zaraz po wejściu. Dlaczego go nęka.
- Uuu... jesteś strasznie bezpośredni chłopczyku. No, ale dobrze, odpowiem ci na twoje pytania, bo mam dzisiaj wyborny humor.
Przez moment wszystko ucichło, by za chwilę wysoki głos ponownie rozbrzmiał w czaszce.
- Nazywam się Shi i jestem właścicielem tego ciała..
Zatrzymał się na chwilę, dosłownie na chwilę, tak jakby chciał nabrać powietrza i dalej kontynuował swoją przemowę.
- Dokładnie 19 lat temu byłem jednym z ninja. Wówczas klan Kaguya jeszcze istniał i miał się dobrze. Nie wiem czy wiesz, ale naszą naturą od zawsze była walka. Kochaliśmy ją. Bezsensowna śmierć, tylko po to, aby przekonać się o sile rywala była na porządku dziennym. Przez taką głupotę nasz klan się kurczył. Z każdą godziną upływał żywot kościstych. No ale znalazł się ktoś taki jak ja. Syn lidera, Shi Kaguya. Mój stary wysyłał mnie na posyłki, na najbardziej niebezpieczne misje. Wiesz po co? Żebym zginął. I to nie dlatego, że mnie nie kochał czy coś. Wręcz odwrotnie. Po prostu uważał, że muszę zginąć jak prawdziwy Kaguya, tak mówi tradycja. Ja miałem w dupie tą całą tradycje. W ogóle nie pasowałem do tych wszystkich zgredów i bambusów. Chciałem być wolny! Rozumiesz?! WOLNY! Ale co ty możesz wiedzieć? Hm? Kiedy tylko się o tym dowiedziałem, dalsze kroki stały się po prostu oczywiste. WYBIŁEM TYCH SUKINSYNÓW W PIEŃ! A jakże.. tylko, że wszystko nie poszło po mojej myśli, popełniłem jeden błąd i jeden z tych bałwanów coś odwalił i przez jego pieczęć zostałem uwięziony. W tym ciele! W takim ograniczonym czymś!
W słowach Shi'ego widać było wyraźny żal i pretensje do Sentiego, tak jakby to właśnie on zawinił, co jest oczywiście nieprawdą.
- Pogodziłem się z tym. Pogodziłem ze stratą własnego ja i śmiercią mojego istnienia. Uwięziony w takim ciasnym miejscu. Pewnie bym tu gnił nie dając o sobie znać, ale niestety nie mogę. Zanim mój stary wyzionął ducha, powiedział mi o mojej przyrodniej siostrze, ni jakiej Mai. Nie miałem nigdy rodzeństwa, więc możesz sobie zdać sprawę jak to na mnie zadziałało.. no i teraz wiesz przynajmniej coś o mnie...
Senti choć szedł zupełnie normalnie korytarzem i nie dawał po sobie poznać, że właśnie toczy nienaturalnie dziwną rozmowę wewnątrz siebie. Historia wstrząsnęła nim niesamowicie.
- Przykro mi z tego powodu. Wiem, że możesz w jednym momencie przejąć nade mną kontrolę. Ale proszę cię o jedno. Daj mi dokończyć sesję przy zdrowych zmysłach. Później rób co chcesz.
Zdawał sobie z konsekwencji wypowiedzianych słów, ale to na razie tyle ile mógł zrobić.