Ninja Clan Wars

Oglądałem całe zajście z Gisaku. Nagle poczułem, że coś ciągnie mnie do tyłu, podobnie jak i Nanę. Wielka ściana zagrodziła drogę do reszty, przynajmniej pozornie. Gdy ciągnięcie ustało, stworzyłem klona, który pozbył się pajęczyny ze mnie i małej. Dzięki Sharinganowi mogłem śledzić ruch "pajączkowatego".
- Bez względu na to, co masz na myśli wspominając o zadowoleniu, to będziesz musiał się troszkę postarać. Na pieszczotę trzeba sobie zasłużyć... - Powiedziałem głośniej i starałem się utrzymywać wzrok na przeciwniku. Starałem się też przy okazji sprawdzić, czy nie ma gdzieś klonów, bądź pułapek.
- Wiesz co robić w razie czego. - Szepnąłem do małej, po czym wróciłem do tropienia wzrokiem sześciorękiego.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Potężny wybuch ze strony mojego towarzysza mnie pozytywnie zaskoczył. Czyli to właśnie w świecie shinobi nazywali sztuką wybuchu. Ten chłopak był silny, byłem dumny z tego, że mogę wspólnie zwalczać wrogów właśnie z nim. - W tej misji przydała się tylko moja obronna, po niej muszę popracować nad atakiem - pomyślałem patrząc co się dzieje.
- I znowu pajęczyna - powiedziałem na głos ruszając szybko dłonią. W ten szybki sposób piasek był w odpowiednim położeniu. Ułożony był w dużą tarczę, która z łatwością obroniła mnie i smoka przed pajęczynami. Po tym przeciwnika nie było, a Rokutaro spadał. Postanowiłem wyskoczyć na trzy metry w górę i złapać chłopaka. Kiedy to zrobiłem wskoczyłem z powrotem, z nim na smoka.
- Dobry rozwiązaniem będzie powrót na dół. Co ty na to ? - powiedziałem do chłopaka z trochę zmartwionym wyrazem twarzy. Przecież na dole, był mój mistrz i Sumiteru.
W tym samym czasie kiedy ja się broniłem, moloch został zaatakowany przez węże jadem. Dla dosyć zwinnego molocha to nie był problem. Po prostu zrobił pięć szybkich odskoków na bok. Jad jedynie zeżarł trochę ziemi, ale nadal tam był.
- Uważajcie na jad, który jest na ziemi - powiedział Sumiteru głośno i wyraźnie. Wolał nie ryzykować i na razie nie atakować węży. Dlatego też stanął blisko Takashi'ego w pozycji obronnej.
- Miya wracaj szybko - pomyślał w głębi duszy.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Miyaguchi (2012-05-07 21:57:03)

Moja radość z poprawy sytuacji, nie trwała długo. Po chwili spostrzegłem plamę węźowego jadu, na plecach Gisaku, usłyszałem takźe jego głośny krzyk, spowodowany bólem.
- Mistrzu... Wybacz, to moja wina, że zostałeś ranny, mogłem cię posłuchać i poczekać w Hidari. Dobrze, że jest tu medyk. - powiedziałem w myślach. Zaraz zacząłem rozważać, jak mógłbym pomóc.
- [u ] Goukakyuu i Narakumi no Jutsu odpadają. Nic nie zdziałam tak słabymi technikami. Mógłbym ukryć nas, za pomocą Doku kiri jednak stracilibyśmy wroga z oczu i bylibyśmy wystawieni na atak. Póki co mogę tylko obronić Gisaku-sensei'a dopóki nke wyzdrowieje. Jeżeli będzie trzeba, zasłonie go własnym ciałem, do chwili, aż będzie sprawny [/u] - pomyślałem stając w pobliżu mentora.

Przeciwnik w końcu się poddał, no i słusznie, musiałem szybko zakończyć jego życie, a Kage Nui nadawało się do tego idealnie w tej sytuacji. Niestety działo się z nim coś dziwnego, moją reakcją ochronną było kontynuowanie tej samej techniki i stworzenia z cienia zasłony, w sumie to kilku zasłon. Ogromna ilość igieł wydobywała się z dotychczasowego cienia, każdego nawet najmniejszego, głównie jednak z tego bazowego. W ten sposób powstały rozmaite osłony, które miały nas ochronić przed kwasem (jedna na przykład, w kształcie kuli, zamknęła się bezpośrednio wokół oponenta, inne tworzyły ścianki z igieł przede mną, a także przed moimi towarzyszami). Dezaktywowałem Kage Nui dopiero w momencie, gdy czułem i wiedziałem, że mogę to zrobić, jeśli jednak wróg miałby jeszcze coś zdziałać, ten wróg, wówczas nie rezygnowałbym. Natychmiast podbiegłem do Gisaku po całej akcji, klon zniknął, przesyłając mi pozostałą część swojej chakry. Obejrzałem rany Uchihy, wiedziałem, że tutaj sprawa zakończona.
-Przepraszam, Gisaku, ale nic więcej nie mogę zrobić, takie poparzenia są dość poważne, zabrakłoby mi chakry, jeśli chciałbym zniwelować je całkowicie, w tym przypadku rany nie będą się przynajmniej rozprzestrzeniać, a tobie nic poważniejszego nie będzie, chociaż możesz czuć osłabienie, lekki dyskomfort i drobny ból. - mówiłem do niego, po czym zacząłem się rozglądać.
-Ichitsu i Nana... - rzuciłem, po czym ustaliłem się w odpowiedniej odległości od ściany.
Zacząłem biec w jej kierunku z dużą szybkością oraz odpowiednio ugiętą ręką z pięścią przyszykowaną do ataku, a wokół niej pojawiła się chakra. Z impetem uderzyłem właśnie pięścią w ścianę wcześniej utworzoną, a uderzenie wzmocniłem chakrą, co powinno poskutkować. Rzuciłem się z kataną w obronie drużyny, starając się przecinać nici pajęczyny, a także pozbywać się pająków.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Takashi (2012-05-07 23:26:48)

Głęboko odetchnąłem z ulgą, kiedy okazało się, że osłabienie i nieznaczny dla Gisaku ból, były jedynym skutkim działania jadu. Pocieszył mnie, a po chwili czekałem już na dalszy obrót wydarzeń.
- Teraz będę się już trzymał reszty. Ciekawe jak radzą sobie, tam w górze? Sądząc po tych wybuchach walka kręci się tam na całego. - pomyślałem. Wciąż zastanawiałem się nad sposobem w jaki mógłbym pomóc reszcie. Podrapałem się po nosie, na palcach znalazłem ślady krwi. Okazało się, że wciąż mam na twarzy, trochę krwi swojego pierwszego w życiu zabitego człowieka. Wciąż będąc w gotowości do walki, przypomniałem sobie, jego chytry uśmiech i spadające ciało.
- Więc to jest uczucie towarzyszące zabójstwu?

- Uważaj na siebie Rokutaro - powiedziałem z lekkim uśmiechem do chłopaka. Po tym szybko zszedłem na dół. Widać było, że walka na dole też była ciężka, jednakże dali sobie radę. Widząc, że przeciwników już nie ma schowałem piasek do gurdy. Nie zamknąłem jej korkiem, ponieważ w każdej chwili mógł ktoś zaatakować, a on nie był wolny już na tym poziomie.
Po paru chwilach podszedł do mnie szczęśliwy moloch:
- Dobrze, że nic tobie się nie stało przyjacielu - po tych słowach stanął obok mnie w pozycji obronnej.
- Też się cieszę, że tobie także nic się nie stało - powiedziałem uśmiechnięty, po chwili dodając - Musimy teraz uważać, bo w każdej chwili mogą znowu zaatakować - powiedziałem do Sumiteru patrząc na wszystkich wokoło. Było widać, że parę osób zostało rannych, ale szybko zostali wyleczeni. Odetchnąłem z ulgą, że każdy żyje.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Dziwnie się czułam, gdy jakieś pajęczaki zaczęły nas atakować. Takie to obślizgłe i w ogóle feeee... Najwidoczniej musiałam się z tym zmierzyć, ale przerażał mnie po części ogrom tego ataku, a dokładniej ilość. Zbyt wiele ich... Wielkiego arsenału ruchów nie mam, więc nie myśląc zbyt wiele zaczęłam koncentrować chakrę. Następnie poczekałam chwilkę ze swoim posunięciem, by później krzyknąć z małą dozą frustracji:
- Aaaaa! - przy tym walnęłam lewą ręką w ziemię, by po chwili pojawiła się kopuła z lodu, która wielkością nie imponowała, bo wystarczyła tylko na to, by naszą trójkę objąć.
- To powinno wystarczyć... na chwilkę. - pomyślałam czekając na pomysły moich towarzyszy.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]