Ninja Clan Wars

Kolejna prowincja go trochę zaskoczyłą swoim wyglądaem. Była bardzo kojąca jeśli chodzi o krajobraz. Przyjemny dla oka widok wzgórz, szybko napajał nowym optymizmem. Pola rozkładały się jak kolorowe dywany, a słońce przyjemnie rozsiewało swój blask. Wszystko wyglądało na to, że był już w Kraju Ognia, tylko on ma tak pogodną atmosferę. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że może znaleźć tu Gisaku. Ich relacje nie były najlepsze, a walka jakoś nie wchodziła w grę. Przynajmniej w tym momencie. Odczuwał już nie małe zmęczenie, a chciał zajść jeszcze dalej.

z.t Debiruiyaa/ Rzeka

Spokojnym krokiem przybiegłem do Kessho. Nie chciało mi się już patrzeć na tą całą rozróbę obok Wielkiego Pałacu. Co by tam wielkiego się jeszcze wydarzyło to na pewno poinformuje mnie o tym mistrz. Nie ważne. Teraz chciałem przez moment odpocząć i zapomnieć o wszystkich zmartwieniach związanych z tymi wydarzeniami.
- Skoro istnieją takie osoby jak tamten koleś ? To kim ja jestem, żeby myśleć o zostaniu liderem klanu.. Eh nie ważne. Kiedyś na pewno mi to się uda - myślałem leżąc na trawie przy jednych z pól. Jak zwykle musiałem sobie czymś zawracać głowę. Nie mogłem siedzieć spokojnie i się wyciszyć. W mojej głowie jak zwykle był natłok myśli, tych zwykłych i tych filozoficznych. Na tą chwilę jednak się wyciszyłem. Zamknąłem na moment oczy, po czym zacząłem obserwować niebo.

Walka z piaskowym ninją była strasznie męcząca, a mi naprawdę kleiły się już oczka. Śpiew ptaków sprawił, że powolutku popadałem w lekki stan snu. Jednakże ten stan zepsuła mi pewna osóbka. Przetarłem oczy i otworzyłem je lekko nadal leżąc. Nad mną stała jakaś dziewczynka, która chyba troszeczkę się mnie przestraszyła. Co miałem zrobić ? Nie wstałem, bo byłem zbyt zmęczony, ale wypowiedziałem parę słów ku niej.
- Co taka dziewczyna robi sama na polach ? - zapytałem próbując wydać z siebie lekki uśmiech. Poprawiłem lekko swoje różowe włosy i czekałem na odpowiedź dziewczynki. Zaciekawiło mnie swoją osobą, Była naprawdę piękna co mnie najbardziej w niej urzekło. Ale nie, nie byłem typem zboczeńca, która zaraz złapię ją za kostkę i rzuci sobie w ramiona. Oj nie, można było mnie nazwać zepsutym romantykiem, który podchodzi delikatnie do sprawy.

Otworzyłem w końcu szczerzej oczy. Jej piękno mnie onieśmielało, ale musiałem się zachować jak mężczyzna, który wie co robi. Leżałem tak ciągle obok siedzącej dziewczyny, to wszystko mnie wykończyło. Choć byłem strasznie zmęczony to starałem się ciągle uśmiechać do dziewczyny. Nie mogłem jej teraz przestraszyć. To była bardzo miła dziewczyna, którą warto było poznać. Kiedy usłyszałem jej pytanie nie miałem innego wyjścia jak powiedzieć prawdę.
- Odpoczywam po trudnej misji.. Na szczęście nic mnie nie uszkodziło choć było blisko - powiedziałem z uśmiechem na ustach, po czym dodałem - Mieszkasz tutaj gdzieś w okolicy, że biegasz tutaj sama zbierając kwiaty ?- zapytałem nadal uśmiechnięty.

Zdziwił mnie fakt, że dziewczyna zaproponowała mi pójście z nią do dworu. Przydał mi się teraz strasznie odpoczynek. Byłem wykończony, jednakże miałem pełną chakre to było teraz najważniejsze w chwili zagrożenia. Kiedy dziewczyna skończyła mówić wstałem bez trudu i powiedziałem po krotce.
- Dziękuje ci bardzo, odpoczynek naprawdę mi się w tym momencie przyda jak i dobre towarzystwo - powiedziałem nadal uśmiechnięty, a przynajmniej starałem się by to wyglądało na uśmiech. Rzadko mi się zdarzało go okazywać. Dałem się ciągnąć przez dziewczynę dłońmi, oczywiście też pomagałem jej w ten sposób, że poruszałem się za nią na przód. Z daleka widać było już dwór, a dziewczyna znienacka mi się przedstawiła. Postanowiłem zrobić to samo.
- Ja nazywam się Miyaguchi, dla przyjaciół Miya. Miło mi ciebie poznać - powiedziałem bardzo uśmiechnięty (Jak tu).

Dwór był przepiękny. Najwidoczniej osoby zamieszkujące go nie próżnowały i wydały ogrom pieniędzy na jego urządzenie. Mówiąc krótko było warto. Oglądając dwór wzrokiem wokoło byłem na prawdę zachwycony. Dawno nie widziałem takiego cuda. Ściślej mówiąc nawet nie byłem w środku takich dworków. Wielki Pałac przy tym to była pestka, wykończenie tego dworku pewnie trwało lata. Zachwyt mój jednak zatrzymał pewien młodzieniec.
- Jestem Miyaguchi. Miło mi pana poznać - powiedziałem z lekkim grymasem, bo jednak nie dało rady nazwać tego uśmieszkiem.  Wkrótce weszliśmy do pewnego pomieszczenia. Zachwyciło mnie ono bardziej niż cały dwór. Na stole leżało pełno jedzenia. Nie próżnowałem. Usiadałem przy stole i zacząłem powoli jeść, pić. Gdy przegryzłem to co wpadło mi do ręki powiedziałem załamując ręce.
- Przepraszam za moje zachowanie już chyba od tygodnia niczego nie jadłem, misje na to mi nie pozwalały - powiedziałem z uśmiechem po czym zacząłem jeść i pić dalej.

Jedząc tak pyszne jedzenie uśmiechałem się od ucha do ucha. Patrzyłem przy tym z rozkoszą na piękną dziewczynę, którą nazywaną Akai. Czyżby zauroczenie ? Sam nie wiem. Była taka piękna, że trudno było oderwać od niej wzroku nawet przy jedzeniu. Po chwili skończyłem jeść. Byłem na tyle napchany jedzeniem, że mogłem już kolejne tygodnie nie jeść. Jedynie popiłem jakimś napojem. Po chwili spojrzałem na młodzieńca i z odpowiedziałem mu na jego słowa.
- Miło mi jest ciebie poznać. Tak jak już mówiłem. Nazywam się Miyaguchi - powiedziałem , po czym dodałem - Historią powiadasz ? Sam nie wiem.. Nie ciekawe są przeważnie misję - mówiłem zastanawiając się o czym mogę powiedzieć - Najciekawsze co mi się w życiu przytrafiło to kiedy spotkałem podczas pewnej misji siebie z przyszłości. Byłem o dziesięć lat starszy i o wiele silniejszy. Jednakże całe moje  życie pochłonął mrok - mówiłem, a moja mina lekko skwaśniała na myśl o tym.

Słuchałem uważnie słów z ust młodej dziewczyny. Nie mogłem się pohamowawszy i nie przestać patrzeć na tak piękną osóbkę. Było w niej coś nad wyraz magicznego. Coś co mnie do niej przyciągało. Nie czułem by to była miłość czy zauroczenie. Dziwna chakra, która w moim wyobrażeniu była różowa i pachniała przepięknie, wypełniała całe ciało tej pięknej dziewczyny. W końcu postanowiłem odpowiedzieć na jej krótkie pytanka, z którymi nie miałem problemu. Dla niej nie miałem.
- Tak to jest możliwe. Jest wiele potężnych technik, które to potrafią zdziałać. Czemu pytasz ? Ponieważ w przyszłości straciłem dla mnie pewną mi blisko osobę. Była ona dla mnie jak matka, aktualnie jest nadal. Dawno temu mnie przygarnęła do siebie - mówiłem z lekkim smutkiem na twarzy. Dyskusjom nie było końca. W końcu zapadł zmrok. A ja raczej już musiałem wyruszyć dalej. Po zaproponowaniu mi noclegu powiedziałem krótko.
- Sam nie wiem.. O ile to nie sprawi wam problemu - powiedziałem, a na moich ustach wtem pojawił się z powrotem uśmiech.