Ninja Clan Wars

To jedno zdanie wypowiedziane przez kunoichi, wystarczyło by uzmysłowić Akamiemu, że nie należy ona do rozmownych i raczej unika jakiegokolwiek kontaktu z ludźmi. Świadczył o tym fakt, że nie podała swojego imienia. Samotnik tak naprawdę nie interesował się samą jej osobą, tylko jej zdolnościami, które mogą ukazać się użyteczne, przynajmniej na razie...
- Nie trudno odgadnąć, że nie przepadasz za ludźmi. Nie wiem jakimi pobudkami kierowałaś się ruszając na wojnę, nie obchodzi mnie to. Dążenie do zrealizowania swojego najskrytszego celu w pojedynkę to dziecinna naiwność i głupota, która sprowadziła śmierć, jak na tych biedaków w Sabishii. Mam dla ciebie pewną propozycje. - powiedział i ruszył w jej kierunku, by nagle się zatrzymać.
- Użycz mi swoich umiejętności, a ja użyje swoich by zrealizować twoje największe marzenia... - dodał, unosząc powoli rękę w geście, który przypominał pomoc osobie, pogrążonej ze wszystkich stron przez nienawiść tego świata...

Ostatnio edytowany przez Akami (2012-11-02 23:51:56)

Samotnik zerknął kątem oka w kierunku oceanu, w tym momencie z oddali dało się zauważyć potężny zielony błysk znad wysp Kraju Wody, wzbijający się na wysokość chmur, przyciągając uwagę gapiów z okolicy.
- To koniec. - powiedział krótko i chowając ręce w rozcięciach hakamy podszedł do brzegu.
- Zaczynasz mnie zawodzić... Ta prośba to kaprys na poziomie dziecka, zabijanie takich płotek to hańba sama w sobie dla szanującego się człowieka. To dobra okazja byś zapamiętała jedną rzecz. Zachwyt prowadzi do zgubienia prawdy. - dodał swoim charyzmatycznym głosem.(fan Bleacha wie o co chodzi )
- Kiedyś zrozumiesz wagę tych słów...
Obserwował wzburzone fale morza i wiedział, że musi szybko osiągnąć swój prawdziwy poziom moc, który będzie mu potrzebny w nadchodzących czasach.

Kiedy dziewczyna go zaatakowała, Akami nawet nie drgnął, mógłby poucinać głowy wężów, nie zrobił tego, a na jego twarzy pojawił się złowrogi uśmiech.
- Naprawdę sądzisz, że boje się śmierci z twojej ręki? Atak z zaskoczenia jest jedyną drogą na pokonanie przeciwnika przewyższającego nasz poziom, bo tylko tak nie dajemy mu możliwości obrony, a co ważniejsze pozbawiamy go zdolności do kontrataku. Naprawdę masz tak wysokie mniemanie o mojej mocy? - mówił do niej niewzruszony i obojętny.
Samotnik powoli uzmysławiał sobie, że niektórzy ludzie rzeczywiście są stworzeni do samotnego życia, a o lojalnych sojuszników może być ciężej niż się spodziewał.

Powoli zbliżaliśmy się do kontynentu, umilając sobie podróż rozmową.
-[color=#FF6600 ]Naprawdę nie wiesz w co się wpakowałeś? Gdzieś ty się podziewał chłopie cały kraj ognia pogrążony był w wojnie,a cały kontynet wysłał swoje siły aby pokonać wroga. Kim on jest czy też był? Sam nie wiem, wiem tylko że bez trudu podporządkował sobie okoliczne wyspy. Sojusz zawierający ninja z niemal wszystkich klanów ,wyruszył go powstrzymać. Ja niestety nie byłem w stanie ze względów zdrowotny uczestniczyć w wielkich bitwach, ale już po rozpoczęciu wojny nadarzyła się okazja do aby wraz z Naokim-dono wspomóc nasze wojsko i resztę już raczej znasz. Wielu moich bliskich uczestniczyło w tej wojnie dlatego tak mi śpieszno do kwatery. Co to? [/color]- spytałem spoglądając na płonące resztki statku unoszące się na wodzie- Miej się na baczności to chyba statek sojuszu wygląda że jacyś przeciwnicy przetrwali.
Kiedy tylko dotarliśmy do brzegu natychmiast udałem się na poszukiwanie rozbitków zresztą z niemałym powodzeniem.
- Co tu się stało ? -spytałem człowieka który wyszedł z wypadku bez szwanku.
- Jakaś idiotka atakowała ludzi wężami, a potem zaatakowała nas, zupełnie bez powodu. Być może to szpieg który jakoś przetrwał wojnę
Miałem mieszane odczucia co do tego, skoro ktoś jest tak potężny żeby zniszczyć statek musiał być interesującym przeciwnikiem. Ale szpieg to stanowiło zagrożenie, należało przyjrzeć się tej sprawie bliżej i w wolnej chwili poszukać dziewczyny używającej katonu i wężowego ninjutsu. Może być ciekawie.
- Chętnie zająłbym się tą sprawą, jednak śpieszymy z raportem do kwatery,wybacz - niestety musiałem zostawić tych biedaków, nie mogłem też podążać za tą przeciwniczką, miałem misję daną mi przez lidera i  musiałem ją wypełnić priorytetowo. Powolnym krokiem mając nadzieje na pokazanie się dziewczyny ruszyłem w kierunku kwatery sił sojuszu w Tanuzie.
 
[ Z/t ->Tanuza » Kwatera]

Ostatnio edytowany przez Akio (2012-11-06 21:46:38)

Na Akamim poczynania Miri, nie zrobiły większego wrażenia. Kiedy ta rzuciła nim w bok, najzwyczajniej odbił się od ziemi rękoma i bezpiecznie wylądował. Młoda Uchiha używając techniki Katonu zniszczyła statek, po czym opuściła to miejsce. Chwilę później przybyli kolejni ninja sojuszu. Najwyraźniej zmartwieni obecną sytuacją postanowili odszukać sprawczynię.
- Może być ciekawie, niestety, mam teraz większe priorytety... - pomyślał Samotnik.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
____________________________

Akcept by Katsuro

Skończył, plaża zmieniła się nie do poznania. Cały teren został dotknięty, kilkukrotnym, potężnym trzęsieniem ziemi. Statek, który został wcześniej spalony przez Jutsu młodej Uchihy, teraz został zupełnie rozniesiony na części pierwsze, przez technikę Dotonu, właśnie opanowaną przez Akamiego. Ten po pewnym czasie znalazł kolejny, którym planował dopłynąć do Airando.

[z/t -> Wesuto Shimane(Sabishi)]

Ostatnio edytowany przez Katsuro (2012-11-08 21:23:32)

Od razu po dotarciu do Chikai zacząłem podziwiać piękne widoki morza, którego nie widziałem już bardzo dawno. Można powiedzieć, że stęskniłem się za tego rodzaju krajobrazami, w końcu od zawsze uwielbiałem powiew bryzy, wodę, przyjemny wiatr morski, wszystko co dotyczy tych czynników. Szedłem dokami, chcąc znaleźć statek, który zabrałby mnie do Airando, widziałem kilka takich, ale niektóre wydawały mi się zbyt podejrzane, miałem wrażenie, że znajdują się na nich jacyś rabusie, bądź bandyci, a chciałem  uniknąć kłopotów. Tak jak i w Tanuzie, tak i tutaj co chwila zauważałem, iż ludzie wytykają mnie palcami, czułem się okropnie skrępowany, nie miałem pojęcia co się dzieje. Widziałem też wielu ninja opuszczających prowincję i udających się gdzieś na morze, bardzo mnie to wszystko intrygowało, obym dowiedział się czegoś w Airando.
-Bo przecież nigdy czegoś takiego tutaj nie było. Ostatnio, kiedy byłem w Chikai, było tutaj bardzo spokojnie, ludzie spacerowali i zajmowali się swoimi sprawami, teraz wygląda to na totalne przeciwieństwo, każdy jest wytykany i obgadywany, przynajmniej takie można odnieść wrażenie. Muszę się stąd jak najszybciej wyrwać. - myślałem.
Wsiadłem już na pierwszy lepszy statek, który zabrał mnie w rodzinne strony, do Airando.

[zt -> Airando, Siedziba wspólnych obrad]

Ostatnio edytowany przez Hiyoki (2013-01-18 14:00:14)

    Ryo po raz kolejny dostał dowód na to, że podróże statkiem nie są mu pisane. Kołysanie łajbą przez wzburzone morza, wzbudziło w nim irytujące nudności, które z czasem przeistoczyły się w fobie. Miał ochotę zwymiotować, ale z drugiej strony coś go powstrzymywało. Nie skłamię, jeśli powiem, że była to otucha na widok lądu, prowincji Chikai, należącej do Kraju Ognia. Myśl, iż za chwilę postawi nogę na twardej ziemi, powodowała na jego ciętej twarzy uśmiech. Może mało widoczny i niezbyt wesoły, ale zawsze jednak uśmiech.

     W końcu, statek dobił do portu i Ryo mógł wysiąść, cały i zdrowy. No, może prawie zdrowy. W brzuchu wciąż go kręciło, a on sam miał momentami ochotę skrycia się za najbliższym krzakiem, oddając pod niego swój wpół strawiony posiłek. Na szczęście, Kiyoshi zachował wymaganą powściągliwość i pomimo sporych trudności, nie zwymiotował. Niestety, czuł się nadal okropnie.

     Uznał, że doskonałym rozwiązaniem będzie spacer po lasach. Wciąż świetnie wspominał czasy pobytu w lasach Airando, toteż nie chciał omieszkać odwiedzić tych, z ktorych słynie Las Chikai, pisany z dużej litery. Podobno został stworzony przez sam klan Senju, a powietrze wewnątrz puszczy jest niesamowicie uzdrawiające dla ciała i duszy. No cóż, trudno kłócić się z tą myślą, kiedy w żołądku trwa dosłownie wojna o potrzetrwanie.

     Dotrał bez problemów. Nie miał jakoś ochoty na podziwianie wspaniałej fauny, podczas gdy jego zdrowie było w niezbyt dobrej kondycji. Czym prędzej udał się w leśne głębiny, a wraz z nim, co raz bardziej ogarniał mrok, jakby zuchwalszy, kiedy słońce nie ma tak dobrego dojścia. Wkrótce, stało się naprawdę szaro, a Ryo, o dziwo poczuł się lepiej. Z tego też powodu, postanowił zostać tu na dłużej.

     Nie zajęło mu długo, kiedy rozpalił ognisko i zrobił sobie dość komfortowe legowisko. Usiadł nieopodal tańczocych płomieniu, z radością wsłuchując się w trzaskanie drewna. Było miło.

     Ryo, korzystając z intymności, wyjął egzemplarz swojej ulubionej książki, której bujanie fal nie pozwoliło przeczytać jej na statku, i zatapiając się w niej bez reszty, stracił kontakt ze światem zewnętrznym. Wiedzcie przeto, że była to naprawdę ciekawa książka.

     Ryo chłonął każdą stronę powieści z równą chłonnością, co sucha gąbka zbierająca skąpo rozstawione krople wody. Historia pewne