Ninja Clan Wars

Akihito pojawił się w lesie. Nie chciał wierzyć, że zaraz dotrze do celu. Nie chciał nawet łudzić się, że spotka Barda. Niestety, to musiało nastąpić. Gitaa będzie z nim walczył. Cholera jasna, ale go los kopnął!
-Dobra, powiem wam coś jeszcze. Jeśli mamy pokonać Mistrza to powinniśmy pracować idealnie. Postaram się osłaniać Ichitsu, a także Genkiego, ale nie jestem pewien czy zdążę. Poza tym - wszyscy powinniśmy się zgrać tak jakbyśmy znali się od lat. Także powodzenia dla nas!-powiedział.
Następnie milczał aż do końca drogi...

[z/t -> Higashi Shimane]

Cel był już coraz bliżej. Podróż powoli dobiegała końca a moje nogi. Cóż .. one były niemal z waty. Czułem się dziwnie. Jak zaszczuty pies, który dostał kijem i boi się podejść. Mimo wszystko starałem się ogarnąć. Powoli opanowywałem emocję. Pomagała mi w tym moja wiara.
- Jashinie daj mi moc. Lordzie daj mi siłę, by móc nawracać innowierców i zabijać skurw*synów ! - niemalże wykrzyczałem wnosząc ręce ku niebu. Mój talizman był na wierzchu a kosa trzymała się na plecach. Czułem się coraz lepiej.

z/t -> Higashi Shimane/Sei

Samotnik po długiej wyprawie statkiem dotarł do Airando, skierował się od razu do siedziba, a droga prowadziła przez rozległy las. Dotarły do niego pogłoski na temat szkód jakie wyrządziła wojna. Wolał jednak ocenić stan rzeczy własnymi oczyma.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Wycieńczony treningiem, postanowił udać się do Siedziby Samotników, w której mógł zupełnie zregenerować siły po ostatnich wydarzeniach, jak i po intensywnych treningach. Wojna nie odbiła się mocno na lesie, a znając jego pobratymców w mieście zaprowadzili już porządek. Nie wiedział co się tam działo, jego wiedza opierała się na pogłoskach na temat jakichś dziwnych eksperymentów jakie wróg tam prowadził podczas walk.

[z/t -> Airando(Siedziba Samotników)]

Ostatnio edytowany przez Masaru (2012-11-17 15:53:47)

Zanim jeszcze zagłębiliście się w las, zauważyliście na jego skraju pewną staruszkę. Siedziała na pniu przewróconego drzewa i wyglądała, jak obłąkana. Rozglądała się wciąż dookoła, jakby się czegoś obawiała albo na kogoś czekała. Jej szaty były jakby poszarpane nożem albo innym narzędziem, nie wyglądały bowiem na przypadkowo rozdarte. Miała ze sobą licho wyglądającą torbę. Kiedy Was zobaczyła, podniosła się szybko z miejsca i szybko odwróciwszy się na pięcie, wbiegła w las, chowając się za pierwszym rzędem drzew. Gdy biegła, mogliście bez trudu zauważyć, że jej ubranie nie tylko jest niesamowicie zniszczone, ale i poplamione krwią. Co jakiś czas nieznacznie wychylała głowę, by zobaczyć, co się dzieje i czy jesteście już blisko. Stopniowo, jak zbliżaliście się do niej, ona powoli oddalała się od Was, coraz bardziej zagłębiając się w ciemny las. Płakała.

Staruszka była niesamowicie zaskoczona, kiedy zobaczyła, że z waszej dwójki zrobiła się nagle czwórka. Całkowicie zdezorientowana, zatrzymała się w miejscu i opadając na kolana, zaczęła płakać i zawodzić jeszcze głośniej, a gdy byliście już bardzo blisko niej, wydała z siebie donośny okrzyk rozpaczy.Opadła na ziemię, siadając na swych pietach i skulona zaczęła błagać: Zostawcie mnie, błagam, ja nic nie wiem, ja nic nie zrobiłam, nic nie widziałam... Odejdźcie... Ciągle się trzęsła, łzy nie przestawały spływać po jej zbrużdżonych zmarszczkami policzkach. Kurczowo ściskała swoją torbę, jakby znajdowało się w niej coś bardzo dla niej ważnego, czego nie oddałaby za wszelką cenę, nikomu.
Zaczęło się ściemniać.

Na przyszłość kieruj ruchami tylko swojej postaci, pozostałe (jak np. Kunieda) są sterowane przeze mnie ^^

Gdy tylko zostało rozpalone ognisko, staruszka błyskawicznie przysunęła się do niego, ogrzewając swoje dłonie. Musiało być jej zimno; można by podejrzewać, że spędziła na zewnątrz dość długi czas. Siedziała w milczeniu, słychać było trzaskanie gałązek w ogniu, dym nieco szczypał w oczy i niósł ze sobą leśny zapach. Wtedy, ni stąd ni zowąd, kobieta zmęczonym głosem rozpoczęła swoją opowieść.
-To było wczoraj. Wczorajszej nocy... Straszne rzeczy, straszne... - mówiła ściszonym głosem, jakby bała się, że ktoś może ją usłyszeć. - Byłam tu, niedaleko. Sama. Było już ciemno, ja wracałam do mojej jaskini tak szybko, jak tylko byłam w stanie. Niestety, zbyt wolno, aby uniknąć tego widoku. Widziałam go, z nimi. Byli obrzydliwi, potworni... Ciągnęli go za sobą jak psa... Straszne rzeczy! Straszne!... - zawiesiła swoją opowieść, zatapiając się w zadumie. Jej oczy patrzyły bez przekonania w płomienie ogniska...

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2012-11-30 01:12:40)

-Troszkę wyczucia chłopcze! To naprawdę nie jest jakaś bajeczka na wymianę, tylko najszczersza, potworna prawda! - uniosła się trochę, oburzając się. Jej oczy nadal pozostawały jednak nieobecne. Po chwili odezwała się: Ale dobrze, skoro tak stawiasz sprawy... Dokończę moją opowieść, kiedy tylko Ty przedstawisz mi swoją. Opowiedz mi proszę wszystko o swoim dzieciństwie. I w jaki właściwie sposób jesteś powiązany z Airando... Bo chyba nigdy wcześniej Cię tutaj nie widziałam... - uniosła brwi do góry, a jej głos powoli tracił złowieszczą barwę, zastępując ją stopniowo charakterystycznym babcinym skrzeczeniem. Mogłeś zauważyć, że Kunieda przygląda się waszej dwójce z niesamowitym zaangażowaniem. Widocznie była ciekawa, co masz do opowiedzenia.

Kobieta uważnie przyglądała Ci się, przez cały czas, kiedy o sobie opowiadałeś. Nie poruszyła się ani odrobinę, choćby drgnęła. Przez to mogło się w Tobie zrodzić uczucie, że niespecjalnie Cię słuchała. Jednak było inaczej. W myślach analizowała każde twoje zdanie. Powoli w jej wyobraźni pojawiał się pełniejszy obraz tego, kim jesteś Ty i twój ojciec.  Kiedy skończyłeś, odczekała chwilę i dopiero wtedy odezwała się. Nie udzieliła Ci jednak odpowiedzi na postawione przez Ciebie pytanie. Poruszyła nieco inny temat:
-Przecież doskonale wiem, że nie interesuje Cię, kim jestem. Udzielę Ci za to odpowiedzi na pytania, które Cię dręczą. Widziałam ich. Z nim. Tak, z twoim ojcem. Poznaliśmy się kiedyś. Wspominał mi wtedy o Waszych problemach w wiosce. To ja zaproponowałam mu przeniesienie tutaj w razie kłopotów. Niestety, nie mogłam nic zrobić, byli za silni. Jednym uderzeniem zranili mnie na tyle, żebym wybiła sobie z głowy konfrontację z nimi. Poza tym, dwóch rosłych mężczyzn, na mnie jedną? W czasie szarpaniny, jeden z nich upuścił katanę. To ją chowam w mojej torbie. Jeśli chcesz zapobiec nieuchronnej tragedii, pewnie przyda Ci się jakaś broń? - powiedziała i wyciągnęła katanę, chwytając ją w obie dłonie i wystawiając w twoim kierunku.

Staruszka spojrzała na Ciebie dziwnie. Nawet bardzo dziwnie. Zrobiła niesamowicie nietypową minę, którą chyba najbardziej prawidłowo byłoby opisać jako zestawienie przesadnie otworzonych oczu z zaciśnięciem warg i komiczną akcją brwi. Po momencie wytrzymania w takiej pozycji, zaskrzeczała, co miało imitować śmiech. Omiotła spojrzeniem waszą dwójkę i ciągle zanosząc się śmiechem, powiedziała:
-Młodzieńcze, chyba zapominasz, ile mam lat. Nie dam rady się ruszyć gdziekolwiek, już samym wyzwaniem jest dla mnie wyjście do lasu po jagody. Byłabym dla was tylko obciążeniem. Ale widzę, że nie jesteście amatorami, więc powinniście sobie poradzić bez mojej pomocy. ale jeśli chcecie ich dopaść, powinniście się spieszyć. Wydaje mi się, że za cel obrali sobie wulkan. Idźcie już! I powodzenia!