Ninja Clan Wars

Wyczerpani i nadal nie zwalniający biegu dotarliśmy już do ostatniej z przebytych w drodze do Tanechigai prowincji, jeszcze ostatni zryw przed dotarciem do celu, klan Kioshi był już niemal na wyciągnięcie ręki, choć nadal jeszcze odległy, ostatnia prowincja... cała ta misja już za nimi, najgorszym w niej było chyba przebycie takiego odcinka, w tamtą stronę Miri mogła biec bez przerwy jednak wycieńczona wracając czuła tego skutki.
Była tak wykończona że machinalnie ruszając nogami nie sprawdzała jak się ma jej towarzysz, słyszała jedynie jego szybko stawiane kroki obok, jeszcze trochę i mogli przerwać bieg, przed nimi rozpościerała się dolina a gdzieś tam siedziba sztabu.

[z/t (2x)--->Tanechigai/Kwatera]

Ostatnio edytowany przez Miri (2012-07-07 11:14:32)

Przybyłem tutaj ze sklepu znajdującego się w Chikai. Całkiem nie dawno opuściłem tereny tamtej prowincji. Postanowił zrobić tu krótką przerwę na trening. Usiadłem na trawie i zastanowiłem się jak go przeprowadzić. Pomysłów miałem kilka, jednak po chwili wybrałem ten, który moim zdaniem będzie najskuteczniejszy. [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
______________________

Akcept by Katsuro

Po skończonym treningu bezzwłocznie ruszyłem dalej. Opuściłem Dokuze i znalazłem się Tanegaichi. Tam znajdował się mój cel kwatera główna. Daiki już pewnie tam dotarł i złożył raport, więc mam jedną rzecz z głowy, jednak wciąż pozostawało mi wiele pracy, a niedawno skończona misja, na pewno nie była ostatnią, jaką odbędę w tej wojnie. Miałem cichą nadzieję, że przyszłe wyzwania nie będą cięższe od tego ostatniego.
[zt------>Tanegaichi Kwatera]

Ostatnio edytowany przez Katsuro (2012-07-09 16:41:23)

A jednak Miri i Ichuza nie poczekali na mnie, albo ja nie zdążyłem ich dogonić. Wcześniej zdążyłem się przedstawić, ale potem jakoś ich zgubiłem, nie wiem jak. Szkoda, że tak wyszło, ale trudno, dotrę do Kanketsu sam. Nie wiem jak wygląda sytuacja tam, ale spoko, luz, jakoś powinienem sobie poradzić. Z tego co mówił ten cały szpieg... Nie jest dobrze. Muszę zareagować zawczasu i aktywować swojego Byakugan'a, by potem mieć wgląd na całą sytuację, wiem, że to na pewno pomoże. Niestety nie mogę być pewny tego, czy zwalczę zagrożenie, jeżeli takie się pojawi. Nie należę do najsłabszych, ale jeżeli trafi mi się przeciwnik silniejszy ode mnie, nie będę miał szans, to wiadome. Spróbuję wykorzystać element zaskoczenia, mam pewien pomysł.
By dotrzeć do Kanketsu, czeka mnie jeszcze przeprawa przez Debiruiyaa, dlatego od razu po opuszczeniu Dokuzy udałem się na tereny wspomnianej prowincji.

[zt -> Debiruiyaa, Tereny]

Wleciałem na tereny Dokuzy z ogromną prędkością. Leciałem tak nisko ziemi, że gdy przeleciałem obok jakiś cywili, kapelusze pospadały im z głów. Cóż, nie miałem czasu się tym przejmować ważne, że ich nie zabiłem. Swoistym problemem było też to, że raczej wybuchowej sztuki nie będę mógł używać... W końcu zostałem wysłany do Wielkiego pałacu.
- A gdyby tak... Używać najsłabszej gliny ? Obrażenia minimalne ale... - zastanawiałem się w swojej głowie dalej pędząc przed siebie.

[zt -> Debiruiyaa, Tereny]

Księżyc na ciemnej otoczce nieba lśnił niemal oświetlając wszystko dookoła, gdyby nie drobna różnica można by było przyjąć skąpaną w poświacie szarości okolicę za dziwny dzień, pełen nieopisanego mroku i poczucia niepewności ale dzień. Miri dość powolnym krokiem kroczyła jednym z bezimiennych bezdroży ku jadynie sobie znanym celom, jedynie sobie znanym planom i tylko jej przeznaczonej przyszłości, zdażają się na tym świacie ludzie którzy nie rozumieją tego co dla Miri jest widoczne jak na dłoni, są zbyt głupi by pojąć to czego ich ograniczenia nie obejmują. W młodej Uchiha to w najmniejszym stopniu nie wzbudzało litości nad tą bandą nie pojmujących prawideł psychiki ludzkiej ninja, tych krótkowzrocznych onore nie widzących niczego poza zasięgiem ich dzierżonego w dłoni kunaia, dla których liczy się tylko bezmyślna walka i niepojęte chęci poznawania nowych "przyjaciół" to godne politowania podejście do swej marnej egzystencji. Jedni uważają to co czyni Miri za szaleństwo a nawet głupotę, czy na prawdę jest to stwierdzenie wzbudzone przez pogardę dla tego co sięga poza ich horyzont nindo? być może... a może to po prostu strach przed tym co pozostanie dla nich wieczną tajemnicą?

[z/t--> Tereny starego Kanketsu]

1/15

Słoneczko wychodziło za horyzontu wyłaniając swoje piękne promienie. Drzewa i wszystko wokoło zaczęła lśnić pięknymi żółtymi, a nawet pomarańczowymi kolorami. Wschód słońca był naprawdę cudownym zjawiskiem dla zwykłego człowieka, a nawet ninja, który był tylko wyrzutkiem. Akane rozbudzała się powoli w tych słonecznych promieniach. Kto by nie chciał w tak delikatny sposób być obudzonym? Już lepsze to niż bycie obudzonym przez wiadro z wodą. Ale my teraz nie o tym.. To był dzień, który dziewczyna miała zapamiętać do końca swoich dni. Pierwsza w jej życiu misja. Ostatnimi czasy uznała za słuszne, że wreszcie trzeba wziąć jakąś robotę i coś zarobić. Kiedy już w pełni się obudzi bez problemu będzie mogła udać się do miasta. W mieście do karczmy, gdzie będzie tablica ogłoszeń z różnymi zleceniami. Ruszajmy!

2/15

Dziewczyna złapała jabłko i dosyć mocno wbiła swoje ząbki w nie. Po tym wstała wyprostowując się i nareszcie ruszyła w kierunku karczmy. Najwidoczniej spieszyło jej się z zarobieniem jakichkolwiek pieniędzy. Nie ma co jej się dziwić, każdy by postąpił równie mądrze jak ona. I tak była dzielna, że chciała żyć na samych jabłkach przez tak długi okres czasu. Musiała coś zmienić w swoim życiu. A najlepszym rozwiązaniem było właśnie ruszenie do karczmy po swoją pierwszą misję. Każda robota dla ninja nie jest zła, a może ta pierwsza akurat będzie bardziej wymagająca niż by komuś mogło się wydawać. Kiedy już w końcu znalazła się w środku karczmy pierwszą rzeczą jaka przykuła jej uwagę była tablica ogłoszeń, a na niej różne ciekawe misję. Zaczęła szukać wzrokiem jakiejś odpowiedniej dla niej. Jak na razie widziała tylko takie typu: odnajdź mojego kota, przynieść, zanieś pozamiataj. Wyrzutek takiego pokroju jak ona, nie potrzebował takiej misji. Potrzebowała wyzwania. Aż w końcu znalazła:

Potrzebuję pomocy w schwytaniu dwóch nieodpowiedzialnych ninja. Sporo płacę. Po więcej szczegółów zapraszam do mojej chatki na lewo od karczmy. Z góry dziękuje!

Informacja ta była dosyć ciekawa. Czy Akane podoła temu zadaniu i pobiegnie do domu zleceniodawcy?

3/15

Dziewczyna rozglądała się jeszcze trochę w karczmie. Miała nadzieje, że znajdzie coś w menu dobrego. Jednakże nic nie było lepszego od świeżego czerwonego bądź zielonego jabłka. Ahh te jabłka. Co Akane by bez nich zrobiła? Zapewne by umarła z głodu albo by sobie znalazła coś innego do jedzenia. No cóż. Teraz tylko musiała udać się do zleceniodawcy tejże ciekawej misji. Co ją tam czekało? Kto to może wiedzieć. Pewne było tylko, że dziewczyna zdecydowała się tam pójść. W szybkim tempie znalazła się obok drzwi i zaczęła delikatnie w nie pukać. Kto mógł być za nimi? Powoli były już otwierane. Po chwili Akane mogła dojrzeć chłopaka w jej wieku. Ten z uśmiechem zaczął coś do niej mówić:
- Witaj. Zapewne przyszłaś tutaj w sprawie misji? Rozgość się! - powiedział uśmiechając się szeroko do dziewczyny i pokazując gdzie może usiąść - Chodzi w tej misji o dwóch ninja, którzy ukradli mi drogocenny przedmiot. Też jestem ninja, ale nie poradzę sobie z dwoma przeciwnikami. Co ty na to? Pomożesz mi? - zapytał cały czas uśmiechnięty.

4/15

Dom wyglądał na ciepło urządzony. To dobrze świadczyło o sobie mieszkającej tam. Jak chłopak ciepło się uśmiechał, tak bardzo cieplej wyglądało pomieszczenie w którym się znajdowali. Bardzo ciekawe zjawisko, albo po prostu tylko dziewczynie tak mogło się wydawać. Trudno było powiedzieć czy chłopak jest dobrze wyszkolonym ninja i ma doświadczenie w walce. Wydawał się być przystojnym i umięśnionym młodzieńcem. Ale pozory mylą może okazać się jeszcze ciapą, a nie mężczyzną.
- Tak na dobry początek jestem Koru - powiedział do dziewczyny wystawiając rękę w jej kierunku - Co do przedmiotu.. Był to, a raczej jest to obraz, który miał już jakieś siedemdziesiąt lat. Namalował go mój dziadek. Co do ninja.. są to moi bracia bliźniacy. Wystarczy, że spojrzysz na mnie i wiesz jak wyglądali - powiedział po czym lekko zdenerwowany odpowiedział - tak jesteśmy trojaczkami - powiedział, po czym usiadł obok niej na krześle z nadzieją, że dziewczyna mu pomoże.

5/15

Może to wszystko wydawało się dziwne, ale jednak było prawdziwe. Było widać szczerość w oczach chłopaka. Po co te oczy miały by kłamać? Nie miał żad