Ninja Clan Wars

Post #2
   Przypadkowym przechodniem okazała się starsza, pomarszczona, przygarbiona kobieta. Na twoje słowa nawet nie zareagowała, prawdopodobnie jej bębenki słuchowe nie były już w najlepszej kondycji. Nic w tym dziwnego - w końcu niedawno odbyła się tu prawdziwa batalia, co z pewnością nie obyło się bez głośnych wybuchów i ogólnej wrzawy. No ale skąd nieświadomy niczego Kiyoshi mógłby o tym wiedzieć?
   Tak więc staruszka, nie zważając zupełnie na członka klanu z Baigai, dreptała sobie spokojnie przed siebie, mrucząc coś niewyraźnie pod nosem, jak to już ludzie w podeszłym wieku mają w zwyczaju. Nie dostrzegając cię ciągle, po prostu wpadła na ciebie, nie podnosząc wcześniej głowy, by się rozejrzeć. Od razu zwinnym ruchem odskoczyła do ciebie, niemal przewracając się przy lądowaniu, po czym pokuśtykała w zawrotnym tempie w przeciwną stronę, jęcząc przy tym doniośle. Mogłoby się zdawać, że coś było z nią nie w porządku.
   Wtedy podeszła do ciebie inna kobieta, na oko czterdziestoletnia, która nie miała problemów z poruszaniem się, słuchem czy wzrokiem - ot, zwykła przedstawicielka grupy matek. Spojrzała na ciebie i pobłażliwym tonem rzekła: Proszę jej wybaczyć to "zdziwaczenie"... Jednak znając niedawne wydarzenia, nie powinieneś się dziwić chłopcze... Po czym uśmiechnęła się, nie odchodząc jednak.

Post #3
   Kobieta ucieszyła się, słysząc, że nie przejąłeś się co najmniej dziwnym zachowanie staruszki, co okazała jeszcze bardziej promiennym uśmiechem, który rozświetlił jej twarz, na której zaczynały pojawiać się pierwsze oznaki starości - pojedyncze zmarszczki mimiczne. Możliwe, że sama miała jakieś zmartwienia, co jednak chowała za idealną grą aktorską.
   Chwilę później jej oczy przybrały niemal niewiarygodnie duży rozmiar, co było jej reakcją na wieść, że wiesz tak mało. Ściągnęła nieznacznie usta, zastanawiają się, od czego zacząć, kiedy w końcu wzięła duży haust powietrza, przygotowując się w ten sposób do przedstawienia ci historii tego miejsca.
   Agaiew i Dou stanęli naprzeciw siebie, wspierani przez swoje wojska. Co ja plotę? Toż to nawet nie byli żołnierze! - prychnęła wściekle na dźwięk swoich własnych słów. Widać było jak na dłoni, że również jej nie była obojętna ta sprawa. - Zbierali z ulic każdego, kto wpadł w ich łapska; tak bardzo pragnęli władzy! Wcielali ich w swoje paskudne zastępy, dając broń i nawet ni pokazując, jak jej użyć! - była wyraźnie zdenerwowana, jednak mówiła przyciszonym głosem, jakby w obawie, że ktoś ją usłyszy. Pewnie nie miała ochoty narażać żadnego z mieszkańców na przeżywanie wszystkiego raz jeszcze...
   Nie ma rodziny, której ta tragedia by nie dotknęła. Każdy kogoś stracił... - ciągnęła swą opowieść. - Na dodatek nasz obrońca i wybraniec - Seshin - zniknął gdzieś tak nagle, jak się pojawił. Na szczęście pojawił się inny kandydat do tronu, po tym, jak dwójka braci zginęła od swoich bestialskich zamiarów. Obecny władca nam pasuje, ale i on nie radzi sobie ze wszystkim...

Post #4
   Kobieta spojrzała na Ayamaru dziwnie. Nie była to mina jednoznaczna do określenia, jednak było w niej coś, jak mieszanka zdziwienia, niedowierzania, a nawet... oburzenia? Otworzyła usta dosyć szeroko, po czym spomiędzy rozpostartych warg wylała się kolejna porcja słów.
   -Czy naprawdę ci się wydaje, że nikt nie próbował go odszukać? Przecież był on naszą nadzieją, nie dalibyśmy tak łatwo za wygraną. Zresztą... to już teraz nie ma znaczenia. Jak już mówiłam, nasz nowy lord sprawuje się całkiem dobrze, nie mamy mu nic do zarzucenia. - przerwała na chwilę, jakby zmieszana. Sprawiała wrażenie, jakby zastanawiała się nad czymś. Wtedy odezwała się nagle:
   -Poza tym, mamy większe zmartwienia na głowie. Od czasu sporu o tron w mieście zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Wiele z nich dotyczy spraw rabunkowych. Właśnie to naprowadza mnie na trop, iż może to być jakaś szajka złodziei. Inni myślą, że to sprawka tych ninja, którzy tutaj przybyli tuż przez starcie braci, ale ja myślę, że to coś innego...

Post #5
   Kobieta wyrwała się z istnego amoku, w który sama się wpędziła, rozwlekając się na temat problemów, z jakimi  borykała się ludność Sashikan, a może i całego Kraju Ziemi. Zmusiły ją do tego twoje słowa, które dopiero po chwili dotarły do niej, zmuszając do przerwania swego wywodu i wysłuchania tego, co miałeś do powiedzenia.
   Kiedy skończyłeś, odezwała się do ciebie tymi słowami: Z tego, co wiem, ktoś badał tę sprawę. Inicjatywa jednak nie należała do lorda, tego jestem pewna. Była to bowiem grupa nastolatków, którzy planowali w przyszłości wstąpić do akademii ninja. Oni szukali rzezimieszków. Po jakimś czasie zaginęli bez śladu, jednak nikt, poza ich rodzinami, jakoś się tym specjalnie nie przejął. Większość pomyślała, że wstąpili oni w szeregi tych rozbójników, gdyż od tamtej pory zaczęło ginąć nawet więcej przedmiotów, a nawet i osób...
   Zawiesiła głos. Widocznie trudno jej było o tym mówić. Po chwili przemogła się i kontynuowała swą opowieść. Nie dość, że wojna domowa pochłonęła tak wielką ilość ludzi, to jeszcze teraz te bandziory tu grasują! Radzę ci uważać, żeby i tobie czegoś nie skroili, a może abyś i ty nie został uprowadzony... Szczególnie bądź ostrożny w okolicach miasteczka, gdyż to tam jest najwięcej incydentów... Przepraszam cię, ale muszę już iść. Proszę cię, uważaj na siebie! - po czym minęła cię i poszła w swoją stronę.

Cóż, po całym tym przedstawieniu mogłem jedynie się stąd ulotnić. Bo co do roboty miałem w Kraju Ziemi, w Sashikan? Nic mnie tu nie trzymało, dosłownie nic, a wręcz przeciwnie, coś kazało mi się stąd wynieść. Może to przez to, że ta prowincja już zawsze będzie mi się kojarzyć z polityką, tym nudnym jak flaki z olejem tematem. Sprawy potoczyły się beznadziejnie, czułem, jakby całe to zamieszanie odbyło się na darmo, bo pomimo naszego ogromnego wkładu w sytuację nowym lordem feudalnym został jakiś przydrożny kupiec, nie wiadomo kto. No przecież to bez sensu! Nic, dosłownie nic mnie tu nie trzymało, natomiast miałem wiele rzeczy do zrobienia gdzieś indziej, po prostu chciałem się rozerwać, potrenować, czy coś w ten deseń. Teraz odbędę niedługą podróż, podróż do Kraju Wiatru. Mam zamiar zawitać w prowincji Enko przynależącej do klanu Namikaze, oczywiście nie mam w tym żadnego powodu, wybieram się tam, bo to dość blisko, a jeszcze nigdy nie byłem w Kraju Wiatru. Pomyślałem, że ciekawym doświadczeniem może być odwiedzenie tamtych okolic. Ba! Może nawet uda mi się spotkać jakiegoś Namikaze, zawalczyć z nim, przetestować jego możliwości? Byłoby miło.

[z/t -> Ame no Kuni, Tereny]

Lot Smoka

     Frunął przed siebie, zostawiając pod sobą zminiaturyzowany świat. Lasy, wyglądające jak grzędy ciasno zasadzonych brokuł witały go wonnym powiewem świeżego powietrza, który ulatniał się z liściastych koron równie zmyślnie, co stada leśnych ptaków, przerażonych widokiem kryształowego smoka, rzucającego wyolbrzymiony cień drapieżcy.
     Jednak dziś drapieżca nie miał zamiaru polować. Sunął przed siebie zamyślony, zasępiony, jakby nieobecny. Szybował, rozpruwając suchy wiatr, nie zwracając uwagi na to, co dzieje się dokoła. Nie miał nawet pojęcia, gdzie się kieruje, robił to w pełni instynktownie, podporządkowany cichym wewnętrznym szeptom, każącym mu iść na północ, daleko na północ, bo tam właśnie tam jest jego dom.
     Baigai.
     Wciąż miał w głowie obraz siedzącego w loży liderów Gamatta, jak zwykle dostojnego i zadowolonego, obojętnego zarazem na fakt przystąpienia jego najsilniejszego krewniaka w szeregi Wyrzutków. I po raz kolejny legenda była górą, po raz kolejny udowodniła jak Ryo łatwo wewnętrznie naderwać i z jaką prostotą można mu wyrwać zwycięstwo.
     Uśpili go jak psa.
     Zniżył lot, widząc pod sobą rozciągnięte miasteczko, wydające się z góry plazmą, poznaczoną drewnianymi wzniesieniami. Sashikan jak zwykle prezentowało się wyśmienicie, prosto w nos uderzając swą kupiecką potęgą. Miasto pozbawione protekcji jakiegokolwiek z klanów, ukierunkowane bezpośrednio ekonomiczne zdawało się już dawno zapomnieć o walce Lordów.
     Kryształowy smok zahaczył z impetem o ziemię, sunąc po niej z całym posiadanym ciężarem. Zatrzymawszy się nareszcie, pozwolił jeźdźcowi zejść ze swojego łba, odprowadzając go wzrokiem chwilę później, dopóki ten nie zniknął pośród gąszczu ludzi, gotujących się przy rosłych straganach wzdłuż ulicy.
     Jednooki zatrzymywał się przy jednym z takich straganów, zawieszając spojrzenie na woreczku z podręcznym tytoniem i fajce w zestawie. Nigdy nie palił, ale do samej idei nie miał nic przeciwko. Co prawda, wizja palenia papierosów przerastała go swoją paskudnością, lecz możliwość korzystania z fajki prezentowała się na tyle dostojnie, że mógł i chciał sobie na to pozwolić.
     Za chwilę znowu szybował, pozwalając smokowi kierować się na północ.

[z/t -> Baigai/Bar]

Ostatnio edytowany przez Ryo (2013-09-28 22:30:47)

     Zarzucił workiem plecy, udał, że ten uwiera mu nie lada ciężarem. Domyślał się, jakoby jego rola, w której od jakiegoś czasu próbował się odnaleźć, nie wychodzi mu tak, jak wychodzić powinna i najprawdopodobniej jego dzielna eskorta zdążyła to zauważyć. Kupiec był z niego żaden, a sam cech miał sobie za niemalże obcy. Orientował się rzecz jasna w tym i owym, wiedział co to cło, wiedział jak zapłacić myto i dla