Ninja Clan Wars

Nagisa widziała tylko ciemność, trwało to może w jej odczuciu z 2 godziny. Bardzo nie lubiła tego uczucia, ponieważ zawsze miała koszmary, które zaczynały się właśnie od ciemności. Na jej szczęście nic nie widziała, tylko pustkę koło siebie. W końcu zobaczyła, że przestrzeń powoli się rozjaśnia, aż w końcu otworzyła oczy, i zobaczyła, że znajduje się na plaży.
-*Znajomy widok…*- stwierdziła w myślach dziewczyna, krzywiąc się lekko. Dopiero po paru minutach zorientowała się, że była przed bramą główną i spotkała się z dwoma osobami, które miały jej pomoc w dostaniu się do domu.
-*A więc takim sposobem dostałam się tutaj… uśpili mnie, i przenieśli tutaj… nie mam pojęcia, jak oni to zrobili*- pomyślała dziewczyna. Przy sobie miała torbę, w której było całe wyposażenie dziewczyny.
Odkąd zamieszkała z Kenjim oraz Junem, dziewczyna obeznała się w tych terenach, tak więc wiedziała, gdzie ma iść. Postanowiła iść wzdłuż wybrzeża. Droga byłą dość długa, ponieważ główna droga znajdowała się parę kilometrów od dziewczyny. Tak więc, dziewczyna ruszyła w drogę, wiedziała, ze zajmie jej to z parę godzin.
Po dwugodzinnej wędrówce, dziewczyna postanowiła, że trochę odpocznie. Po chwili odpoczynku, kontynuowała wędrówkę.
W końcu Nagisa, doszła do domów rybaków, którzy zamieszkiwali tutejsze tereny. W okolicy można było zobaczyć dość sporo turystów.
Postanowiła, że trochę odpocznie, korzystając z tego, że słońce świeci dość wysoko, oraz że jest gorąco. Dziewczyna ruszyła w stronę publicznej plaży, gdzie zazwyczaj było oblężone przez turystów. Po chwili znalazła się na plaży i tak jak myślała, na plaży, było dużo turystów. Nagisa znalazła dla siebie miejsce, rozebrała się do bielizny, położyła się na piasku, i zaczęła się opalać.
Po paru godzinach dziewczyna skończyła się opalać, po czym stwierdziła, że tutaj nie spotka żadnego ninja. Na tą wyspę przyjeżdżają głównie turyści. Nagisa postanowiła, przed powrotem do domu, trochę po podróżować, może by poznała ciekawych ludzi oraz rozwinęła swoje umiejętności.
Nagisa ubrała się szybko, po czym udała się do portu, gdzie stał statek. Dziewczyna, pospiesznie pobiegła do statku, gdzie weszła na pokład. Nie wiedziała, jeszcze gdzie popłynie, lecz wiedziała, że mogą ją spotkać liczne przygody.

[z/t --> Kaminari no Kuni/Hidari]

Post #4
   Mężczyzna przemykał między kolejnymi straganami, przeciskając się niejednokrotnie przez same środki potężnych, zintegrowanych grup ludzi, co nieraz wywoływało sprzeciwy i prowokowało ich do głośnego, niekoniecznie miłego wyrażania swojego zdania na temat rybaka. Temu zależało bowiem tylko na tym, by jak najszybciej dotrzeć do właściwego stoiska, toteż nic dziwnego, że zignorował twoje pytania. Tak czy siak, oczywistym było, że docieczenie prawdy w tej sprawie jest najważniejsze, nieważne, w jaki sposób się ją odnajdzie...
   Nagle zatrzymał się, jakby natrafił na niewidzialną ścianę lub postanowił zabawić w mima. Zastygnął nieruchomo, wbijając swój rozedrgany wzrok w jeden ze straganów. W następnej zaś chwili, wystrzelił jak z procy, dopadając do niego i taranując przy okazji kilku przechodniów. Wszyscy w koło zatrzymali się i zaskoczeni, spojrzeli na widowisko, które niespodziewanie urządził im mężczyzna. A było na co popatrzeć.
   W swojej rozpaczy, rybak był tak ekspresyjny, że podchodziło to już pod teatralną scenę. Niemal przecierał kolanami brudny chodnik, dając upust swoim emocjom. Jego oczy się zaszkliły, lecz nim zdążyły coś uronić, szybko przetarł je swoimi potężnymi dłońmi. Po dłuższej chwili, wypełnionej zawodzeniem, wysapał tylko: Moje ryby...!
   Ludzie, którzy nie widzieli nawet całego kulminacyjnego aktu, zaczęli się zbierać, widząc, że inni też przyszli na coś popatrzeć. Nagle można było zaobserwować pewne poruszenie wśród tłumu. Jakby jakiś kret przekopywał się przez ziemię, wypiętrzając ją nieco w górę i rozrzucając nieco na boki. Dało się słyszeć tak dobrze ci znany głos: Panie Mazushi, proszę się nie martwić. Na pewno znajdę złodzieja! Albo nie nazywam Mina!

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2013-08-27 03:45:17)

Post #5
   Obserwatorzy, słysząc twoje pretensjonalne słowa, skierowane w ich stronę, powoli, acz niechętnie, zaczęli odchodzić od miejsca kradzieży. Między przechodzącymi ludźmi, mogłeś zobaczyć tę dziewczęcą, choć już nie dziecięcą buźkę. Możliwe, że różniła się od tej, jaki obraz został w twojej pamięci. W końcu od waszego spotkania minęło kilka dobrych lat.
   Wśród tłumu wypatrywało cię dwoje krystalicznych, jasnobrązowych oczu, przypominającymi barwą raczej karmel. Na główkę, choć wciąż raczej małą, lecz o zdecydowanie ostrzejszych rysach niż kiedyś, spływały obficie kasztanowe włosy, spoczywając na szczupłych ramionkach, a grzywka zakrywała większą część czoła. Wydatne usta i mały nosek zdecydowanie działały na jej korzyść, dodając jej uroku. Całość sprawiała bardzo dobre wrażenie - mała, filigranowa kobietka. Spod pełnych ust wysuwały się jednak od czasu do czasu ostre kiełki, nadające jej trochę dzikości. Co więcej, w jej słodkich oczach można było dostrzec żywe, zadziorne iskierki.
   Gdy podszedłeś do dawnej, a może wciąż obecnej przyjaciółki, by nawiązać jakąś rozmowę, spojrzała na ciebie dziwnie, marszcząc czoło i podnosząc brwi. W jej ślepiach pojawiła się nutka żalu i zażenowania. - Tylko tyle masz mi do powiedzenia po tym całym czasie, kiedy zniknąłeś tak znienacka? Oczywiście, podejrzewałam, że pójdziesz za ciosem i udasz się do tej całej akademii, ale pomyślałam, że chociaż się pożegnasz. Teraz pewnie masz się za kogoś lepszego, co? W końcu jesteś tym całym ninja, ale powiem ci jedno: tutaj pełno jest takich, więc nie czyni to cię wyjątkowym w żaden sposób. Poza tym, jeśli myślisz, że kiedy ty będziesz tropił złodziei, ja będę się bawić w przewodnika? Niedoczekanie!
   Jak doskonale wiedziałeś, potrafiła ona czasem wybuchnąć, kiedy to jej porywacza natura dawała o sobie znać. I to był zdecydowanie jeden z tych momentów. Wyglądała teraz, jak jakaś rozjuszona kotka. Ty zaś najwidoczniej nie zaprzątałeś sobie tym głowy, skupiając się od razu na zadaniu. Sklepikarz, którego spytałeś o zdanie - oczywiście - nic nie widział, nic nie słyszał. Stwierdził jednak, że i jemu brakuje kilku ryb. Przepraszał dość wylewnie pana Mazushi'ego, za to, że nie okazał się przydatny, choć był niemalże na miejscu zdarzenia.

Post #6
   Z zeznań pozostałych rybaków nie wynikało zbyt wiele. Każdy, jak mantrę, powtarzał zmorę wszystkich detektywów i śledczych - "nic nie widziałem, nic nie słyszałem, w ogóle nic nie wiem". Ale czy każdy z nich potrzebował szkieł kontaktowych, aparatów słuchowych i więcej IQ? Raczej wątpliwe...
   Tak czy siak, odezwałeś się w końcu do przyjaciółki, która wciąż była nadąsana. Jej nastawienie nie zmieniło się również wtedy, gdy poprosiłeś ją o pomoc, co jednak wywołało niewielki uśmiech i ogólnie jej twarz trochę się rozpromieniła.
   Zaczęła przemykać między straganami, nie zajmując się jednak przepytywaniem ludzi, którzy ledwie byli w stanie ją dostrzec w tej jej szalonej pogoni za wskazówkami i tropami. Po kilku chwilach przybiegła do ciebie zadowolona, sapiąc odrobinę i mówiąc:
   Trzeba było już wcześniej poprosić mnie o pomoc, to byłbyś już w domku i popijał herbatkę! - rzuciła dziarsko w twoją stronę, szczerząc się, po czym chwyciła cię za rękę, jak za starych, dobrych lat i pociągnęła do pierwszego, lepszego straganu. Potem spojrzała na ciebie i unosząc brwi do góry, jednak tym razem nie w geście pogardy, a prawdziwego zdziwienia, spytała:
   Naprawdę tego nie widzisz? Widocznie w tej całej twojej akademii nie uczyli cię zbyt przydatnych rzeczy... - po czym przykucnęła przy drewnianej konstrukcji, na której ułożone były ryby i wskazała coś swoim smukłym palcem. Dopiero teraz mogłeś zauważyć cztery niemal niewidoczne zadrapania, ułożone w równych, bardzo małych odległościach od siebie. Nie wskazywało to raczej na nóż, lecz coś mniejszego i mimo wszystko - mniej ostrego.
   Widzisz? Nie trzeba być jakimś wybitnym wojownikiem, czy ninja... - spojrzała na ciebie groźnym spojrzeniem, w którym jednak zabłąkała się nutka goryczy i smutku. - Żeby móc odnaleźć takie ślady. Jeśli byłbyś bardziej uważny, dostrzegłbyś je także na innych stoiskach.
   Zaplotła ramiona po piersiami, które były z pewnością o wiele obfitsze niż przed twoją podróżą do akademii, uwydatniając je jeszcze bardziej. Czy zrobił to umyślnie, czy tylko podświadomie...? Tego nie dane ci było się dowiedzieć. Przyznaj, że jestem genialna! - jej twarz wreszcie rozpromieniła się całkowicie.

Post #7
   Mina zdawała się całkowicie zignorować lub nie przyjąć do wiadomości twoich słów, w których powątpiewałeś w swoją towarzyszkę. Z pewnością je usłyszała, ale jedyną reakcją było klepnięcie cię pieszczotliwie w ramię i zrobienie czegoś w stylu "pfff". Była nawet nieco bardziej rozbawiona, zdając sobie sprawę z tego, iż jesteś po prostu zazdrosny.
   Zgodziła się z twoim stwierdzeniem, że należy odnaleźć sprawcę całego zamieszania. Ruszyła więc za tobą, jednak bez słowa. Uważnie oglądała się we wszystkie strony, by ewentualnie być w stanie dostrzec poszukiwanego rozbójnika. Po jakimś czasie zatrzymała się gwałtownie i unosząc palec ku górze, zaczęła się rozglądać jeszcze usilniej.
   Dopiero wtedy usłyszałeś to, co jej udało się zrobić już wcześniej. Dźwięk był nieco piskliwy, jakby... miauczący. Wtedy jej wzrok natrafił na coś, na co wskazywało jej zaciekawienie i wytężenie wzroku Dostrzegła wąską, wydeptaną małymi stopami dróżkę, jednak ślady obuwia nie były jedynymi. Widniały tam także malutkie ślady. Mina spojrzała na ciebie pytającym wzrokiem, jakby w oczekiwaniu na twoją decyzję.

Post #8
   Szliście ostrożnie naprzód, wychodząc poza obszar piaszczystej plaży. Wasze stopy nie zagłębiały się już w rozgrzanym piasku, ale pewniej kroczyły po ścieżce, widniejącej wśród niezbyt bujnych traw. W oddali zaczynały majaczyć zielone pale, co mogło oznaczać tylko jedno - docieraliście na skraj bambusowego lasu, coraz bardziej oddalając się od brzegu. Szum morza ucichł zupełnie, jedynie pojedyncze mewy i charakterystyczna, przyjemna bryza, sugerowały, że nieopodal znajdowała się plaża.
   Choć słońce ciągle świeciło, dało się czuć swego rodzaju grozę. Z pewnością czuła ją Mina, gdyż idąc już dość długi czas ów drogą, zaczęła się niepokoić. Tym bardziej, że wioska rybacka zniknęła już całkowicie z waszego pola widzenia, a wy stanęliście tuż przed obficie zarośniętym lasem - jedynym w Ronin no Kuni. Przylgnęła zatem bliżej do ciebie i szepnęła nieco przestraszona: Shunji, ty się nie boisz?
   Ledwie wypowiedziała te słowa, tuż przed twoją stopą wbił się ze świstem kunai, do którego była przyczepiona karteczka, z napisem: "Odejdźcie stąd. Następnym razem to wy będziecie celem."
   Dziewczyna pisnęła, chwytając się kurczowo twojej podkoszulki i przylgnęła do ciebie całym ciałem. Mogłeś zatem wyczuć, jak dotyka cię to i owo. W każdym razie - nadeszła pora decyzji - wchodzicie lub wracacie do osady.

Jeśli zdecydujesz wkroczyć do bambusowego lasu - pisz odpowiedni post od razu w tamtym temacie.

Post #13
   Nie zajęło wam to zbyt dużo czasu, aby dotrzeć z powrotem do wioski rybaków. Przy straganach jednak nie znaleźliście człowieka, którego szukaliście. Powiedziano wam jednak, iż zapewne udał się on na wybrzeże, aby spróbować złowić więcej ryb, które mógłby sprzedać. I rzeczywiście okazało się to prawdą.
   Na rozgrzanym piasku, w zatoce znanej z obfitości ryb, gdzie raczej nie przychodzi się wypoczywać w słoneczne dni, dostrzegliście dwójkę ludzi. Ciągnęli łódź ku odmętom wody, na które zapewne miał się zaraz udać mężczyzna, zostawiając swoją małżonkę na brzegu. Gdy już miał wskakiwać do czółna, dostrzegł nadbiegającą gromadę dzieci, toteż zaniechał tej czynności.
   Usłyszawszy, iż są to złodzieje jego ryb, uniósł się bardzo, co wymalowało się na jego twarzy purpurą. Nie dał się jednak ogarnąć przez te emocje, czekając z niecierpliwością, co takiego mają mu te małe istotki do powiedzenia.
   Nie odezwał się nikt. Dopiero kiedy wszystkich przeraził jeszcze groźniejszy wyraz twarzy okradzionego rybaka, dziewczynka wystąpiła krok do przodu i rzekła: Bo my chcieliśmy bardzo pana przeprosić, że akurat panu ukradliśmy te ryby. I w ogóle, że dopuściliśmy się takiego strasznego czynu. Musi pan jednak wiedzieć, że to dlatego, że byliśmy głodni. Pewnie nie przeżylibyśmy, gdyby nie pan. My, biedne sieroty, zapomniane przez cały świat, nawet pośród Wyrzutków, zawdzięczamy panu życie. Chcieliśmy bardzo panu podziękować...
   Mała nie wspomniała nic o życzeniu, by ktoś się nimi zajął. Widocznie uznała je za zbyt nieodpowiednie, co rzeczywiście mogło być prawdą. Jednak, jak się miało okazać już za krótką chwilę, wcale nie musiała nic mówić.
   W momencie, kiedy skończyła swoje krótkie przeprosiny, pozostałe dzieci również ukłoniły się, wołając chórem: Przepraszamy i dziękujemy! Wywołało to natychmiastowe zaszklenie się oczu rybaka, a jego żona już cała była zalana łzami. Pochwyciła dziewczynkę, przyciskając ją do piersi i wyszeptała: Już dobrze, nic się nie stało. Zaopiekujemy się wami. Może nie mamy zbyt wiele, ale powinno nam wystarczyć...
   Wkrótce we wspólnym przytulaniu zjednoczyła się również reszta dzieci oraz mężczyzna. Wszystko okazało się mieć pozytywne zakończenie...

Koniec sesji, dzięki!

Ostatnio edytowany przez Straznik 4 (2013-08-31 15:08:41)