Ninja Clan Wars

Młody Senju najwyraźniej nie zamierzał jeszcze się poddawać. Zakładał, że widok siły samego klona spowoduje całkowitą utratę woli walki u Tenshiego. Mylił się jednak i wyglądało na to, że będzie musiał trochę potrubować przeciwnikiem, zanim ten zdecyduje się poddać. Chłopak próbował go unieszkodliwić gałęzią, a następnie dobić senbon'ami. Akami postanowił pokazać, jak bardzo różni się Kage Bunshin od prawdziwego Samotnika...

Theme

Gałąź oplatała jedynie powietrze, a senbon'y porozlatywały się po wszystkich drzewach w okolicy. Akami był tak szybki, że Tenshi zupełnie stracił go z pola widzenia. Choćby skupił się do granic możliwości i miał oczy dookoła głowy, nie mógł go dostrzec. Przez jakiś czas, był w stanie dostrzec tylko pojedyncze smugi między drzewami, nic więcej.

Nagle obok niego przeleciało coś niezwykle szybkiego, a następnie zatrzymało się za młodym Senju. Stał tam odwrócony plecami do Tenshiego, Akami, z wciągniętą kataną, po wyprowadzonym cięciu. Chłopak nagle poczuł ból, a z jego barka prysnęła krew. Powstała tam dość spora rana. Wyglądała nieciekawie, ale nie była śmiertelna...
- Nawet gdybyś zdołał zapobiec kataklizmom, powstrzymując spadające niebo i rozdzierającą się ziemię, wciąż nie będziesz gotowi na spotkanie ze mną... - powiedział niskim głosem.

Walka dobiegła szybko końca. Akami nie zmęczył się zbytnio, więc nie potrzebował czasu na odpoczynek. W zasadzie to nie był nawet ranny, ani brudny więc ciężko było mu to nazwać ciężkim przejściem. Niemniej jednak zabawił trochę w tym miejscu, zanim zdecydował się na wyprawę w dalsze strony. Cały czas błądził po tych samych okolicach, czas zajść gdzieś dalej. Kraj Ziemi wydawał mu się w sam raz. Nie zwlekając, ruszył w drogę do najodleglejszej z Wielkich Nacji. Długa droga przed nim, a brak zaznajomienia w terenie, jeszcze bardziej utrudniły mu działanie.

[z/t -> Shisou]

     Yoshiko odbył ciężki trening, który być może w pewien sposób wzmocnił go przed tym, co za chwilę miało go spotkać. A właściwie to nie jego, a pewną osobę, co Wyrzutek mógł doskonale widzieć, idąc beztrosko przez małą portową przystań, nieatrakcyjną do tego stopnia, że nie przyznano jej oficjalnego miana. Nie mniej, nawet tutaj zapach ryb roznosił się z równą sukcesywą, co pisk mew, donośny i irytujący w równym stopniu, co w innych portach. Nawet tutaj ludzie krzątali się, mniej, bądź bardziej zapracowani i nawet tutaj, jak się wkrótce okazało, grasowała szajka pseudo groźnych bandytów.
     Tuż przed nim rozegrała się iście przezabawna i równie trwożna scena. Staruszka, przygarbiona i podparta o lasce, idąca z charakterystyczną dla jej wieku ciężkością, została w sposób absurdalny okradnięta. Młodzik, chłopiec w wieku nie większym niż pięć lat, podbiegł do niej na swych małych, chuderlawych nóżkach i bezceremonialnie zerwał dyndający na jej pomarszczonej szyi naszyjnik. Zaraz potem, zaczął biec przed siebie, co i rusz przewracając się od narzuconego, zbyt pospiesznego tempa. Co ciekawe, starsza pani była tak zafrasowana swym spacerem, że nawet nie zauważyła utraty naszyjnika. No cóż... Czyżby to był ten moment, w którym Yoshiko powinien wkroczyć?

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość].

     Yoshiko, świadek strasznego i niewybaczalnego przestępstwa, nawet nie myślał puścić złodziejaszka wolno. Bez krzty wątpliwości, ruszył w pości za złoczyńcą, nie mogąc się nadziwić z faktu okradnięcia staruszki i jej niezauważenia utraty łańcuszka, z którym niechybnie wiązała się jakaś przeszłość.
     Pościg rozpoczął się niemal od razu. Chłopiec uciekał ile sił przed siebie, ale goniący go Wyrzutek wyglądał na szybszego. Ponadto, uciekinier nie zauważył w pierwszej chwili, że goni za nim wyrostek, dużo większy niż on sam. Przerażenie dodało mu najwyraźniej sił i nieco zmysłu do dalszej ucieczki.
     Zaczął lawirować pomiędzy zabudowaniami, obierając sobie ciasne i zagracone uliczki, zasłane najróżniejszym złomem, przepełnione miauczeniem kotów, czy piskiem szczurów. Chłopiec czuł się w tym miejscu wyjątkowo raźno, bo uciekał dalej, przewracając pod nogi Yoshiko najróżniejszy przedmioty; czasem była to jakaś beczka, czasem jakaś blacha czy roślejszy pręt, a czasem było to coś tak dziwacznego, że w pędzie biegu, nie dało się wyprowadzić odpowiedniej identyfikacji.
     Yoshiko musiał kontynuować swój pościg, lub, jeśli takowy miał, mógł wdrożyć inny plan sposobu złapania złodziejachy.

#p2

     Pościg zdawał się nabrać poważnego tempa. Na nieszczęście Yoshiko, chłopiec doskonale znał miejscówkę i potrafił znaleźć ścieżki, które dla zwykłego śmiertelnika pozostawały nieznane. Lawirował między domkami, doskonale wiedząc, kiedy ma skręcić, a kiedy wyciągnąć rękę, aby zgarnąć któryś z opartych o ścianę narzędzi, wyrzucając je na środek przejścia jako przeszkodę. Niestety, wiek i możliwości fizyczne znacznie wpływały na losy dalszej ucieczki, a kolejny krok postawiony przez samego ścigającego, zdawać by się mogło, zakończył wszystko definitywnie.
     Yoshiko postanowił skorzystać z mocy ninja i stworzył dwa klony, podstawowe iluzje, kopie, które dla doświadczonego oka były bezużyteczne. Niestety, malec był zwyczajnym chłopcem i nie znał żadnych z umiejętności ninja, toteż na widok rozczłonkowania i potrojonej liczby ścigających wrzasnął jedynie i z hukiem upadł na posadzkę. Rzecz jasna, tego manewru nie można zaliczyć do celowych - chłopiec się potknął, bo zbyt długo biegł przed siebie, zerkając bez końca za siebie.
     Gdy już leżał na ziemi, skulił się do pozycji embrionalnej, zasłaniając głowę przed ewentualnymi kopnięciami.
     - Błagam, nie bij mnie! Błagam! - wrzeszczał, nie ważąc się na wyjrzenie spod splotu otaczających go ramion.

#p3

Chłopiec wciąż leżał na ziemi, obawiając się, że słowa Wyrzutka okażą się nie mieć żadnego pokrycia. W końcu był on już tuż obok - mógł zatem zrobić z nim wszystko, cokolwiek by tylko wpadło do jego głowy. Równie dobrze mógł uspokoić zwijającego się ze strachu człowieczka, by ten opuścił żałosną gardę i odsłonił swoją dziecięcą twarz. Nietrudno zgadnąć, iż złodziejaszek wolał uniknąć takiej sytuacji, toteż jego głowa wciąż opleciona była jego ramionami, chroniąc w ten sposób najdelikatniejsze strefy głowy.
   Kiedy słowa Yoshiko zdążyły już wybrzmieć, ginąc gdzieś w oddali, niesione wiatrem, chłopiec przestał drżeć. Po dłuższej chwili, wyczekawszy, czy nie nadciąga żaden atak ze strony zwycięzcy pościgu, rozejrzał się ostrożnie, wystawiając na światło słoneczne swoje błyskające błękitem oczy, teraz całkowicie utopione w gęstych łzach.
   Spojrzał na Wyrzutka i roztrzęsionym głosem wysapał - Ale, ale... Ja nie mogę! Bo... Baruzo... Nie mogę ci go oddać! Obiecałem! Inaczej zginę!

#p4

Ostatnio edytowany przez Straznik 1 (2013-09-22 17:55:14)

Chłopiec podniósł się w końcu z ziemi, jednak nie do końca. Udało mu się jedynie nieznacznie podciągnąć na chudziutkich rękach, opierając swoje dłonie o twarde podłoże, wciąż trzymał w mocno zaciśniętej pięści naszyjnik. Najwidoczniej nie obchodziło go już zupełnie, co się z nim stanie, przynajmniej nie z twojej strony. Czyżby było to spowodowane tym, że zaufał ci, uwierzył twoim słowom i obietnicom, że nie uczynisz mu żadnej krzywdy? Czy może doszedł do wniosku, że nic nie równa się z ceną, jaką przyszłoby mu zapłacić za niewykonanie polecenia...?
Nie próbował nawet podciągnąć posiniaczonych od upadku kolan, by następnie wstać. Widocznie uznał, że na chwilę obecną pozycja siedząca była wystarczająca, a może i bardziej odpowiednia, patrząc na to, że targały nim teraz emocje. Podniósł nieznacznie czoło i patrząc na ciebie trochę spode łba, powiedział jedynie:
   -Uwierz mi, nie chcesz znać tej historii... Poza tym, niewiele to zmieni. Prawda jest taka, że muszę mieć ten naszyjnik. Więc... - podciągnął nogi pod siebie i gwałtownym ruchem wstając, wymierzył ci policzek, ściskającą wisiorek pięścią (szybkość: 10).

Cała scena musiała wyglądać dość zjawiskowo, a nawet... przerażająco. Wąska, ciemna uliczka, która zazwyczaj była zagracona, teraz panował w niej istny chaos. Wszystko leżało nie tam, gdzie powinno, walało się po całej szerokości drogi. Pośrodku wije się postać młodego osobnika, nad którą pochyla się ktoś wyższy. W następnej chwili, zupełnie niespodziewanie, następuje błyskawiczna wymiana ciosów. Obie pięści minęły się o kilka centymetrów, każda z nich sięgnęła celu.
   Mała piąstka trafiła twój lewy policzek, powodując nieznaczne rozcięcie twojej wargi i napłynięcie niewielkiej ilości krwi do twoich ust. Również i twarz chłopca zabarwiła się  purpurą, wypływającą z jego otworzonych szeroko warg, zmieszanych z pełnym bólu i cierpienia jękiem. Widocznie twoja siła, nie należąca może do największej, wystarczyła, by doprowadzić dziecko na skraj wytrzymałości. Drobne palce twojej ofiary, do tej pory kurczowo zaciśnięte na zdobyczy, puściły naszyjnik. Obie dłonie pochwyciły teraz brzuch malca, w miejscu, gdzie przed chwilą otrzymał dość znaczne obrażenia.
   -Proszę natychmiast przestać! - dobiegł cię czyjś zrozpaczony głos, dobiegający z dalszej części alejki. Po krótkiej chwili z ciemności, jaka okrywała ten rejon, wyłoniła się drobna dziewczynka, o czarnych, uwiązanych w dwa kucyki, włosach. Mogła mieć nie więcej, jak 9 lat. Przypadła do kulącego się chłopca i powiedziała:
   -Błagam, niech pan przestanie. On nie miał złych zamiarów. Wiem, jak to wszystko wygląda... Ale... pan nic nie rozumie. My musimy robić to, czego był pan świadkiem. Nie mamy wyboru. Chyba, że ktoś z nas decyduje się na śmierć...
   Spojrzała na ciebie krystalicznymi, błękitnymi oczami, w których malowała się prawda. Ich barwa była identyczna, jak u leżącego dziecka. W powietrzu unosiło się stękanie dziecka i chlipanie dziewczynki...