Ninja Clan Wars

Ludzie mogli zauważyć w słońcu sylwetkę poruszającą się w stronę miasta od strony pustyni. Sylwetka była zdecydowanie damska, poruszała się powabnie, z gracją, prowadząc na smyczy osiołka, który powoli dreptał, dotrzymując dziewczynie kroku. To byłam ja, Suchiki Sabaku, świeżo upieczona ninja, która przed chwilą rozprawiła się z szajką bandytów, odzyskała zaginione zwierzę i jest o włos od wykonania swojej pierwszej misji. Z dumą przemierzałam ulice miasta, aż w końcu dotarłam do dzielnicy handlowej. Udałam się od razu do miejsca, w którym rozstałam się z moim zleceniodawcą, po czym podeszłam do niego.
-Wróciłam! - powiedziałam dość głośno, uśmiechając się.
Kiedy byłam już obok niego, podałam mu uprzęż. Sądziłam, że chce przywitać się ze swoim osiołkiem i sprawdzić, czy żadnego skarbu nie brakuje.
-Pan wybaczy, że zajęło mi to tak długo, ale osiołka porwali bandyci, chcieli zabrać wszystkie skarby, aczkolwiek ich powstrzymałam. Mam nadzieję, że jest pan zadowolony i zrobiłam wszystko tak, jak należy. - ukłoniłam się nisko, szeroki uśmiech już zniknął z mojej twarzy, przybrał łagodniejszą formę.

Przyznam, że zrobiło mi się bardzo miło, kiedy zauważyłam radość mężczyzny z odzyskania osiołka. Trzeba przyznać, że był naprawdę zadowolony z tego, iż jego skarby i zwierzę wróciły do niego. Początkowo w ogóle nie zwracał na mnie uwagi, ale nie przeszkadzało mi to, doskonale rozumiałam jego odczucia. Schlebiał mi sam fakt, iż wykonałam zadanie i jestem bogatsza o masę doświadczenia, które zdobyłam podczas pobytu na pustyni. Kupiec zwrócił na mnie uwagę dopiero po jakiś czasie, łapiąc mnie za rękę, całując w nią i dziękując.
-Nie ma za co, naprawdę! To było moje zadanie, pomogłam panu tak, jak oferowałam. To nic takiego, zadanie wykonałam z przyjemnością. - odpowiedziałam mu, szeroko się przy tym uśmiechając.
Rzeczywiście, wykonałam zadanie z przyjemności, nie zależało mi na nagrodzie. Nie wiem nawet, czy ninja tacy, jak ja, otrzymują nagrody za misję. Mój tata zawsze przynosił do domu pokaźne sumy, wracając ze swoich, ale ja dopiero zaczynam przygodę w świecie ninja.

Ucieszyłam się, bowiem kupiec w nagrodę ofiarował mi aż 500 Ryo, a im więcej mam pieniędzy, tym lepiej, zwłaszcza dlatego, że zaczynam swoją przygodę. Niedługo będę mogła dostać się do sklepu i kupić wszystko to, czego potrzebuję, aczkolwiek jeszcze daleka droga przede mną.
-Nie ma problemu, jak już mówiłam. Sama zgłaszałam się do pomocy, z przyjemnością wykonałam zadanie i jestem bardzo zadowolona z tego, że to zrobiłam. - odpowiedziałam mu, uśmiechając się przy tym szeroko. -Miłej podróży, do widzenia!
Po pożegnaniu się z moim byłym zleceniodawcą uznałam, że dobrze będzie potrenować, dlatego udałam się z powrotem na pustynię.

Trening przyspieszony - [D] Kai (15 zdań)

Pamiętam, jak ojciec opowiadał mi o technice, która jest przeciwdziałaniem na GenJutsu - techniki iluzji. Ponieważ sama nie zamierzałam się specjalizować właśnie w tej dziedzinie, zdecydowałam się nauczyć czegoś, czym będę mogła się bronić. W końcu wiele jest osób, które wybierają różne sposoby walki, w tym GenJutsu, będę musiała zaopatrzyć się w środki ostrożności, środki ochronne. Dobrze pamiętałam, jak ojciec wspominał mi o justu zwanym Kai, pokazywał mi nawet jego działanie. Łapał mnie w technikę iluzji, a potem używał na mnie Kai, by mnie uwolnić. Następnie pokazywał ponownie czynność na mamie, bym wszystko widziała, każdy szczegół dotyczący iluzji i uwolnienia się. Teraz nie pozostało mi nic innego, jak tylko powtórzyć to, co pokazywał mi ojciec w przeszłości. Potrzebowałam kogoś, kto użyje na mnie iluzji, poprosiłam losowego przechodniego ninja w mieście, zgodził się od razu. Poćwiczyłam koncentrację chakry, dowiedziałam się od pomocnika nowych rzeczy, dlatego mogłam zaczynać. Proste iluzje były naprawdę łatwe do odparowania, początkowo mi się nie udawało, ale po jakimś czasie szło mi całkiem dobrze. Doszłam do wniosku, że jestem naprawdę wnikliwą ninją i szybko się uczę, gdyż po kilkudziesięciu minutach mój potencjalny oponent nie dawał rady obezwładnić mnie prostymi technikami z zakresu GenJutsu. Jedynie tym silniejszym nie dawałam rady, ale dowiedziałam się, że tradycyjne Kai nie zadziała w przypadku zaawansowanych GenJutsu. Osoba, która zgodziła się mi pomagać, wyjawiła mi cały sekret działania uwolnienia, poinformowała mnie nawet o tym, że można go użyć na kimś. Zyskałam nie tylko nową technikę, ale i masę przydatnych umiejętności, głównie dotyczących kłopotliwego rodzaju technik, jakim jest GenJutsu.

Akcept by Masaru.

Po treningu zdecydowałam się wrócić do miasta. Przede wszystkim podziękowałam temu, kto mi pomagał, byłam mu naprawdę wdzięczna, niejednokrotnie obdarowałam go szerokim uśmiechem. Byłam pewna, że Kai jest moją nową techniką, której będę mogła używać. Miałam jednak cichą nadzieję, że raczej nie będę musiała tego robić, bowiem justu iluzji są bardzo kłopotliwe. Cóż innego pozostało mi do roboty? Wiedziałam, że na trening już za późno, bowiem nie mam żadnego pomysłu na to, czego mogłabym się nauczyć. Z kolei zawsze był czas na kolejną misję. Swobodnie przechadzałam się po dzielnicach miasta, szukając kolejnego odpowiedniego dla mnie zadania.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2014-05-18 11:46:32)

Poszukiwanie kolejnej misji ciągle było dla mnie nie lada wyzwaniem. Ludzie nie widzieli we mnie doskonałej ninja, a małą, niedojrzałą dziewczynę, która nie potrafi zadbać nawet o samą siebie. Nie wiedzą, w jakim są błędzie! Niemalże miałam się już poddać, kiedy nagle usłyszałam w oddali jakiś krzyk, jak się potem okazało, był to krzyk dziecka. Od razu postanowiłam mu pomóc, nikt inny nie zwracał bowiem na nie żadnej uwagi. Ludzie omijali je szerokim łukiem, tak nie powinno być, przecież to tylko małe dziecko! Z impetem wystrzeliłam w jego stronę, a kiedy dotarłam na miejsce, klęknęłam na jednym kolanie, zniżając się do poziomu chłopca.
-Ja Ci pomogę, tylko nie płacz już, dobrze? - mówiłam do niego z uśmiechem. -Powiedz mi, co Ci się stało, dlaczego jesteś tutaj sam?
Starałam się dostosować do dziecka tak, by go nie wystraszyć, a zachęcić do współpracy, chciałam mu ze wszystkich sił pomóc. Nie podobał mi się stosunek innych ludzi z miasta, czyżbym była tutaj jedyną prawą osobą?

Bardzo przykro zrobiło mi się, słysząc opowieść chłopca. Jego ojciec znajdował się teraz wyczerpany na pustyni i prawdopodobnie byłam jedyną osobą, która mogła mu pomóc. Nie satysfakcjonowało mnie to, że muszę znowu wracać na pustynię, ale nie miałam innego wyjścia, to było jedyne rozwiązanie. Zdecydowałam się pomóc w końcu małemu chłopcu i jego ojcu, dlatego byłam w stanie wrócić na pustynię i bez względu na wszystko go odnaleźć.
-Powiedz mi, jak wygląda Twój ojciec, musisz zdradzić mi jak najwięcej szczegółów, ponieważ na pustynię wyruszam sama. - poprosiłam go grzecznie.
Dopiero po uzyskaniu wszelkich informacji udałam się na pustynie, po drodze zaglądając do zwykłego sklepu, gdzie kupiłam butelkę wody, którą cały czas niosłam w ręce, starałam się przy tym, by nie nagrzała się od słońca.
-Nie ruszaj się stąd, młody. - uśmiechnęłam się na końcu do chłopca, po czym udałam się na pustynię.

[z/t -> Kraj Wiatru, Sakkaku, Pustynia]

#1

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

     Było samo południe, a w słonecznym Sakkaku jak zwykle słońce dawało się we znaki. Niemniej jednak przyzwyczajona członkini klanu Sabaku, nie powinna odczuwać z tego powodu większego dyskomfortu. Zresztą nie inaczej było z mieszkańcami Sakkaku. Wielu z nich było bardziej dotknięta tragedią Pani Josei. Czego ona dotyczyła? Spieszę wytłumaczyć.

     Owa Pani Josei była już kobietą w podeszłym wieku. Niemniej jednak ciężko o człowieka, który nie kojarzyłby jej imienia. To ona prowadzi od trzydziestu lat najlepszą karczmę w mieście. Cóż, prowadziła. Echem odbiło się wydarzenie, nazwane w skrócie "Powrotem Syna Marnotrawnego". Był to kupiec, który powołując się na pokrewieństwo z poprzednią właścicielką - ponoć był synem jej zmarłej siostry - zagarnął dobytek. Wywołało to oburzenie, albowiem Pani Josei była lubianą osobą, a teraz skończyła na bruku. Problemem jest jednak to, że kupiec Petenshi ma dokument, prawnie określający go jedynym spadkobiercą...

     Do dziewczyny podbiegł pewien chłopak. Był mniej więcej w jej wieku. Brunet o ciemnych oczach, niewiele wyższy od niej. Jego ubrania wskazywał, że jego rodzice byli typowymi przedstawicielami klasy średniej. Zasapany i lekko przepocony, z daleka wykrzykiwał już imię młodej Sabaku. Dość szybko ją dogonił, po czym głośno dyszał, zanim znalazł się na słowa.

     - Jesteś Suchi-ki... Prawda....? - spytał się, ledwo łapiąc oddech.

#2

     Młodzieniec omal nie popadł w euforię, kiedy blond dziewczę faktycznie okazało się być poszukiwaną przez niego Suchiki. Wyciągnął z niewielkiej torby bukłak wody, biorąc bardzo głęboki łyk. Widać było po nim ogromne zmęczenie. Musiał szukać młodej Sabaku bardzo długo. Świadczyły o tym pojedyncze krople potu, których o dziwo nie było zbyt wiele. Kiedy dziewczyna wstała z ławki on nie wytrzymał, po czym sam usiadł na ławeczce. Nieładnie się zachował, ale był zbyt zmęczony by się tym przejmować.

     - Słyszałaś o tym co się przydarzyło Pani Josei? Musiałaś! - spytał się, lecz mimo wszystko czekał na odpowiedź. Wziął jeszcze jeden łyk, oddychając już coraz to lżej. Mogła kojarzyć tą miłą staruszkę, lecz zważając na misje, mogła nie usłyszeć o tym, co jest teraz na językach całego miasta.